Krótka opowieść o Wafelku

W dolinie ponad górskimi szczytami.

Hmm, doliny znajdują się z reguły poniżej szczytów. A chmury nad oceanem.

 

Jest tu jeszcze parę bucików, które wymagają przetarcia, polakierowanie, bądź zwyczajnie wymiany, ale nie mam odwagi ich wskazać, ponieważ mam wrażenie, że szorcik ma być taki, jaki jest. I basta. Zrozumieć wiele nie zrozumiałam. Nie mam pojęcia, co autor chciał powiedzieć. Związków przyczynowo-skutkowych nie widzę. Wafelek – nie wiedzieć czemu – kojarzył mi się z Ciastkiem ze Shreka, Wielki But, z kolei z Wielkim Bratem. I to właściwie tyle, co mogę powiedzieć.

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irka_Luz, dzięki wielkie za komentarz. :)

Tak. Reguły wskazują na takie położenie dolin i chmur, lecz w tym tekście chciałem spróbować właśnie obejść reguły i dodać do świata przedstawionego szczyptę (acz mogło mi się sypnąć zbyt dużo) surrealizmu.

No, sypnęło Ci się hojnie. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dość ab­sur­dal­ny szort, miej­sca­mi za­baw­ny, ale widać, że, zgod­nie z oświad­cze­niem w przed­mo­wie, na­pi­sa­ny ot tak, pod wpły­wem chwi­lo­we­go ka­pry­su, więc i szcze­gól­ne­go prze­sła­nia się nie do­szu­ki­wa­łam.

Cie­ka­wi mnie jed­na­ko­woż, z czego żył Wa­fe­lek, skoro czy­ścił buty za darmo?

Wy­ko­na­nie mo­gło­by być lep­sze.

 

W do­li­nie ponad gór­ski­mi szczy­ta­mi. Gdzieś w chmu­rach, ale jesz­cze pod oce­anem żył Wa­fe­lek. –> Czy to ce­lo­we sprzecz­no­ści?

 

Swoją je­dwab­ną ście­recz­kę wy­cią­gał. –> Oba­wiam się, że je­dwab nie na­da­je się na ście­recz­ki do czysz­cze­nia. Sto­sow­niej­sza by­ła­by do tego celu np. fla­ne­la.

 

…mięk­kość jej równa była bu­dy­nio­wi, który wy­sy­cha­jąc u szczy­tu, two­rzy słod­ką sko­ru­pę, na któ­rej gdyby sta­nąć, kości roz­pły­nę­ły­by się przy­jem­nie pod pu­szy­stym pod­ło­żem. –> Skąd kości w bu­dy­niu? Co jest pu­szy­stym pod­ło­żem bu­dy­niu?

 

Kie­dyś, gdy był młod­szy i do­świad­cze­nia uzy­skać nie zdą­żył… –> Ra­czej: Kie­dyś, gdy był młod­szy i do­świad­cze­nia zdo­być nie zdą­żył…

 

– Wy­czy­ści mnie pan? – rzekł nad wyraz uprzej­mie – Od­wie­dzi­łem wielu pu­cy­bu­tów z ca­łe­go świa­ta, lecz żaden nie po­do­łał wy­zwa­niu. Co naj­wy­żej udało im się ze­skro­bać odro­bi­nę błota, bądź po­la­kie­ro­wać aglet. Ale nie, pro­szę pana. – smu­tek w jego gło­sie wy­brzmie­wał – To nie to czego pra­gnę. Czy­sto­ści nie za­zna­łem od kiedy pa­mię­tam, a jest dla mnie tak ważna jak lot dla al­ba­tro­sa. –> – Wy­czy­ści mnie pan? – spy­tał nad wyraz uprzej­mie. – Od­wie­dzi­łem wielu pu­cy­bu­tów z ca­łe­go świa­ta, lecz żaden nie po­do­łał wy­zwa­niu. Co naj­wy­żej udało im się ze­skro­bać odro­bi­nę błota, bądź po­la­kie­ro­wać aglet. Ale nie, pro­szę pana – w gło­sie za­brzmiał smu­tek – to nie to, czego pra­gnę. Czy­sto­ści nie za­zna­łem od kiedy pa­mię­tam, a jest dla mnie tak ważna, jak lot dla al­ba­tro­sa.

Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać dia­lo­gi: http://www.forum.artefakty.pl/page/zapis-dialogow

 

Wa­fe­lek kiw­nął głową i bez słowa otwo­rzył swoją torbę… –> Zbęd­ny za­imek – czy otwie­rał­by cudza torbę?

 

Przy­wdział swój far­tu­szek… –> Wa­fe­lek jest do­ro­sły, więc: Przy­wdział far­tu­ch…

 

…a but dzi­wił się nad dziwy… –> Nie brzmi to naj­le­piej.

Pro­po­nu­ję: …a but dzi­wił się nad wyraz… Lub: …a but dzi­wił się ogrom­nie…

 

…że ist­nie­je ktoś, kto po­tra­fi spra­wo­wać takie czyny… –> Czy­nów się nie spra­wu­je.

Pro­po­nu­ję: …że ist­nie­je ktoś, kto po­tra­fi czy­nić takie cuda…

 

…nie boi się wcale za­dzie­rać z jego oso­bi­sto­ścią. –> Na czy polega osobistość buta?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Wyszło całkiem fajnie, jak na coś stworzonego w przypływie impulsu. Szkoda Wafelka, dobry chłopak był, dzień dobry mówił, buty czyścił, a taki los go spotkał ;). Podobała mi się płynność w twoim tekście, błędy zupełnie nie przeszkadzały w odbiorze. Czytało się przyjemnie, a chyba o to chodzi ;).

Regulatorzy, dzięki serdeczne za komentarz i bardzo dobre uwagi :)

Sprawa zarobków Wafelka i inne błędy poprawione. 

Sprzeczności, o których piszesz były jak najbardziej celowe. Chciałem przedstawić świat w trochę surrealistyczny sposób.

A co do “osobistości” to but był wszak królem całego obuwniczego królestwa. Czyż to nie jest wystarczający powód by uznawać siebie za “osobistość”? ;)

 

Jagiellon, dzięki wielkie za komentarz.

Cieszę się, że opowieść o tym dobrym chłopaku co dzień dobry mówił Ci się spodobała ;)

Yakstou, dziękuję za wyjaśnienia i bardzo się cieszę, że uznałeś uwagi za przydatne. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie porwało mnie :(

Przynoszę radość :)

Opowiastka, pewnego dnia z nudów napisana. Będę wdzięczny za wszelkie uwagi :)

Wiem, wiem, późno. Ale lepiej późno, niż wcale :)

 W dolinie ponad górskimi szczytami.

Reguła pierwsza. Zdanie powinno mieć orzeczenie. Ja po prostu połączyłabym tę frazę ze zdaniem, które następuje po niej. Ponadto – rozumiem, że Wafelek żyje w chmurach?

 Gdzieś w chmurach, ale jeszcze pod oceanem

Czyli gdzie? Chodzi Ci o ocean gwiazd?

 Każdego poranka buty czyścił istotom

Nie za dobrze się to parsuje. Czyścił buty istotom.

 błyszczała po stokroć jaśniej niżeli najczystszy diament

Jaśniej, niż. "Niżeli" to chyba przesada.

 miękkość jej równa była budyniowi, który wysychając u szczytu, tworzy słodką skorupę, na której gdyby stanąć, rozpłynąć by się można w miękkim podłożu.

Metafora purpurowa, wydumana i nijak się do rzeczy niemająca.

zaginał parę razy tak by stał się twardszy

Zaginał parę razy tak, by stał się twardszy. To po co mu taki miękki?

 już musiał wstawać tak szybko się to działo.

Już musiał wstawać, tak szybko się to działo.

 Płacić nikt nie musiał, gdyż Wafelek o zapłatę nie prosił.

Orzeczenia na końcu zwracają na siebie uwagę.

 ewentualną zapłatę

https://sjp.pwn.pl/szukaj/ewentualny.html

 gdy mężczyzna troszkę za duży w obwodzie złapał go za boczek i niemal ukruszył kawałek ciała

Hmm.

 zaprzestał takich wymogów

Zaprzestaje się jakiejś czynności, na przykład stawiania wymagań, ale nie rzeczy (ani niczego nazwanego rzeczownikiem).

 pracował całkowicie zaniechawszy zarobków

Archaizm, przed "całkowicie" potrzeba przecinka.

 Mieszkańcy jednak, wdzięczni za jego uczynki, podarunki mu najróżniejsze składali.

Mieszkańcy czego? Uczynki-podarunki – rym.

 wszystko co tylko mu do życia było potrzebne

Wszystko, co tylko mu do życia było potrzebne.

 Pewnego dnia, gdy czyścił buty wyjątkowo – nawet jak na siebie – sprawnie, gdy na uliczkę na której wykonywał swój zawód wjechał wielki powóz.

Dwa "gdy", zupełnie nie wiem, po co (artefakt, zapewne). I rozdzielaj przecinkami czasowniki w zdaniu. A Wafelek nie pracował aby w chmurach? Tam są uliczki, jak mniemam?

 który oczy swe karmelowe otwarte miał niczym drzwi do innego świata

Dlaczego?

 wrota powozu

Wrota to drzwi raczej stacjonarne.

 Wszelkie barwy jednakże przysłoniła warstwa nieczystości.

To skąd o nich wiadomo?

 Stanął tuż przed Wafelkiem ukazując mu swoje obute oblicze.

Stanął tuż przed Wafelkiem, ukazując mu obute oblicze. "Obute" to odziane w buty, a czy but nosi buty? I to na obliczu?

wyzwaniu

Nadmiarowe.

to nie to czego pragnę

To nie to, czego pragnę.

 Czystości nie zaznałem od kiedy pamiętam, a jest dla mnie tak ważna jak lot dla albatrosa.  

Czystości nie zaznałem, od kiedy pamiętam, a jest dla mnie tak ważna, jak lot dla albatrosa. Cos wątpię w tę metaforę, ale przy ogólnym surrealizmie nie będę się czepiać.

 Myśli jego odpłynęły na moment.

Hmm.

Muszę się też oczywiście odpowiednio prezentować

Wtrącenie: Muszę się też, oczywiście, odpowiednio prezentować.

 przy okazji dając ręką znak butowi aby usiadł obok

Szyk: przy okazji dając butowi znak ręką, aby usiadł obok.

 Istoty zebrane wokół nie mogły się nadziwić cóż ten pucybut zamierza uczynić.

Istoty zebrane wokół nie mogły się nadziwić, cóż ten pucybut zamierza uczynić. Hem?

 drugą zupełnie kwadratową

Drugą, zupełnie kwadratową.

 przede wszystkim; czekoladową by nadać smak

Przede wszystkim czekoladową, by nadać smak.

 Wtem, nic nie mówiąc zabrał się do pracy.

Wtem – czyli nagle. "Nic nie mówiąc" to wtrącenie, musi mieć dwa przecinki.

 Zaczął od dłuta. Wyrywał zasuszone od wieków warstwy błota.

Dłutem raczej odłupywał.

ze znalezieniem rozmiaru

W sensie, z ustaleniem rozmiaru, czy z dobraniem sznurówek na wymiar?

 działał tak godziny

Godzinami, albo całe godziny.

 aż ludzie wokół się porozchodzili

Ludzie, hmm?

 Księżyc wzeszedł piękny, niczym parmezan bez skórki. Pachniał długim dojrzewaniem.

Kurka, ale fajne. Mam ochotę gwizdnąć :)

 Kończył Wafelek już pracę

Dziwny szyk.

 nie boi się wcale zadzierać z jego osobistością

Ale jak z nim zadarł? "Osobistość" to nie tyle osoba, co aura, która ją otacza – słowniki nie podają tego płaszczyka konotacji, ale tutaj to słowo nie pasuje.

 Gdy dzieło swe ukończył

"Swe" zbędne.

 do śmierci usranej

Wtrącenie, potrzeba przecinków.

Surrealistyczne, acz miłe. Ale nic poza tym.

 Chciałem przedstawić świat w trochę surrealistyczny sposób.

Trochę? :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.