Miłość

Ogrom­nie mi się po­do­ba­ło! Krót­kie uza­sad­nie­nie (dłuż­sze bę­dzie, kiedy prze­czy­tam drugi raz i "od­sap­nę"), a więc… wi­dzia­łeś kie­dyś mgły pło­żą­ce się nad leśną łąką w po­bli­żu je­zio­ra, wody, na ba­gnach? O po­ran­ku uno­szą się, albo za­le­ga­ją, za­le­ży od miej­sca. Od­sła­nia­ją pięk­no.

Sta­ran­nie za­pla­no­wa­ne se­kwen­cje, mięk­kie słowo, ory­gi­nal­ne, czułe po­rów­na­nia, za­ska­ku­ją­ce ob­ra­zo­wa­nie. Czułe, bo słowa, cho­ciaż cza­sem bez­par­do­no­we i bru­tal­ne ko­cha­ją po­sta­ci, które opi­su­ją i dla­te­go będąc czy­tel­ni­kiem chcę być z nimi, aż do słowa "ko­niec".

Nad czymś się za­sta­na­wia­łam, roz­wa­ża­łam, ale za wcze­śnie o tym pisać.

Kli­kam i zgła­szam do sierp­nio­wych:)

Pzd srd, a

(☆_・)・‥…━━━★ 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Hej, Asy­lum. Pło­żyć się… Cie­szę się, że hi­sto­ria tra­fi­ła do Cie­bie. Pło­żyć się… Hm. Za­trzy­krop­ko­wa­łaś mnie tym zwro­tem ;)

pzdr

–

~~~~~~^~~~~~

Na­pi­sa­no wiele hi­sto­rii po­sta­po, dzię­ki czemu mo­głam czy­tać o lo­sach po­sta­ci w róż­nym wieku, zma­ga­ją­cy­mi się z nową rze­czy­wi­sto­ścią i mo­gło­by się zda­wać, że w Two­jej opo­wie­ści nie znaj­dę nic no­we­go… Mi­łość zdała mi się ty­tu­łem wy­jąt­ko­wo ba­nal­nym, no bo co jesz­cze można na­pi­sać o mi­ło­ści…

A jed­nak, GaPo, Twoje opo­wia­da­nie po­ru­szy­ło mnie do ży­we­go, a isto­ta ty­tu­ło­we­go słowa uka­za­ła mi się jakby zu­peł­nie na nowo, w zna­cze­niu które zna­łam, ale które opi­sa­łeś w spo­sób szcze­gól­ny i za­ska­ku­ją­cy, a jed­no­cze­śnie do­sko­na­le od­da­ją­cy jego war­tość.

Wy­ko­na­nie, poza kil­ko­ma uster­ka­mi, cał­kiem nie­złe. No i jakże pięk­nie pre­zen­tu­ją się myśl­ni­ki. ;)

Kiedy za­pa­la ostre, jasne górne świa­tło, znika cały urok na­tu­ra­li­stycz­nej sceny, uzy­ska­ny mięk­ką grą świa­tło­cie­ni. –> Pra­wie po­wtó­rze­nie. Pra­wie rym.

― Do­brze, że nie po­sprzą­ta­łaś po mnie. Naj­gor­sze, co może spo­tkać al­ko­ho­li­ka ― usu­wa­nie sprzed oczu brzyd­kiej otocz­ki na­ło­gu. […] No i naj­waż­niej­sze ― aby je roz­śmie­szać, gdy roz­pę­ta się burza. Nie mu­sisz tego za­pa­mię­ty­wać, masz wła­sne buty. –> Do­dat­ko­we myśl­ni­ki w wy­po­wie­dzi dia­lo­go­wej dez­orien­tu­ją czy­tel­ni­ka.

― Coraz cię­żej. –> ― Coraz trud­niej.

― Wy­obra­żam sobie ― go­spo­dy­ni udaje prze­ra­że­nie. –> ― Wy­obra­żam sobie. ― Go­spo­dy­ni udaje prze­ra­że­nie.

… sobie głowy nie za­przą­taj­cie. –> Zbęd­na spa­cja po wie­lo­krop­ku.

…pyta Hugo córki. –> …pyta Hugo córkę.

…do­świad­czo­ny fron­to­wiec nie daje się zwieźć. –> …do­świad­czo­ny fron­to­wiec nie daje się zwieść.

― Naj­nor­mal­niej­sza rzecz pod Słoń­cem. –> To tylko po­wie­dze­nie, bez od­nie­sie­nia do gwiaz­dy, więc: ― Naj­nor­mal­niej­sza rzecz pod słoń­cem.

Ko­smicz­ny złom nie prze­ora Ukła­du Sło­necz­ne­go! –> Ko­smicz­ny złom nie prze­orze Ukła­du Sło­necz­ne­go!

…ona go na­zy­wa „Panem Jasz­czu­rzem”. –> Chyba: …ona go na­zy­wa „Panem Jasz­czu­rem”.

― Ty… ty… młóc­kar­nio! –> ― Ty… ty… młoc­kar­nio!

…a Dzie­łu wciąż da­le­ko od ukoń­cze­nia. –> Chyba miało być: …a Dzie­łu wciąż da­le­ko do ukoń­cze­nia.

― Mia­łem pu­kiel two­ich gło­sów… –> Czy aby nie po­win­no być: – Mia­łem pu­kiel two­ich wło­sów…

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Hej Reg, a gdzie mają ro­snąć głosy jak nie na gło­wie? ;)

Tra­dy­cyj­ne po­kło­ny w po­dzię­ko­wa­niu za uwagi.

W tek­ście ani razu nie miało paść (to ci do­pie­ro na wielu eta­tach za­trud­nio­ny wyraz) słowo ty­tu­ło­we, nie miało też być wąt­pli­wo­ści, że tytuł jest a d e k w a t n y. Jeśli czu­jesz się po­ru­szo­na, to za­pa­lam wir­tu­al­ną fajkę i spo­koj­nie wpa­tru­ję się w drze­wo, kon­tent.

–

>++('>

Hej Reg, a gdzie mają ro­snąć głosy jak nie na gło­wie? ;)

Takie głosy można by wrzu­cać do urny ca­ły­mi pu­kla­mi. ;)

Cie­szę się, że uwagi oka­za­ły się przy­dat­ne i że na­bra­łeś ocho­ty na wir­tu­al­ną fajkę. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

@Reg

Czyli pu­klerz to zbiór gło­sów od­da­nych na jedną par­tię? ;)

pzdr

–

`o##o>

Tak, GaPo.

Potem taka par­tia za­sła­nia się rze­czo­nym pu­kle­rzem, twier­dząc że bujne pukle gło­sów na nią od­da­nych, chyba o czymś świad­czą. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Prze­czy­ta­łam wczo­raj i nawet pi­sa­łam dłu­gach­ny ko­men­tarz, w któ­rym wy­ja­śnia­łam do­kład­nie moje od­czu­cia po prze­czy­ta­niu Two­je­go opo­wia­da­nia. I już pra­wie koń­czy­łam, gdy in­ter­net po­ka­zał mi środ­ko­wy palec i po­szedł się paść i mój wspa­nia­ły ko­men­tarz wraz z nim. Dzi­siaj bę­dzie już krót­ko.

Dobre, mocne opo­wia­da­nie. Trzy­ma w na­pię­ciu od po­cząt­ku do końca. Do­brze na­pi­sa­ne i ge­ne­ral­nie za­słu­gu­ją­ce na Bi­blio­te­kę. I – przy­naj­mniej w moim od­czu­ciu – jest też tro­chę prze­wrot­ne. Nie wiem tylko czy ta prze­wrot­ność była za­mie­rzo­na. Chyba nie.

Szcze­rze mó­wiąc myślę, że bez tej pierw­szej sceny, zgi­nę­ło­by w morzu in­nych opo­wie­ści o końcu świa­ta. Stwo­rzy­łeś nie­zwy­kłe­go bo­ha­te­ra, dałeś mu czar­ny humor al­ko­ho­li­ka po wielu go­dzi­nach te­ra­pii i misję do speł­nie­nia. Jed­nak – w dużym skró­cie my­ślo­wych – bar­dzie pa­so­wał­by tu tytuł: Od­ku­pie­nie niż Mi­łość.

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Hej, @Ir­ka­_Luz. No zły In­ter­net, zły, po­zba­wił mnie Two­je­go dłu­gach­ne­go ko­men­ta­rza! Cie­kaw je­stem, czy było w nim coś wię­cej o tej prze­wrot­no­ści, bo za­in­te­re­so­wa­ło mnie to… @A­sy­lum też miała coś dłuż­sze­go skrob­nąć, pew­nie sie­dzi­cie na tym samym łączu ;)

No ale prze­pa­dło.

Co do ty­tu­łu to nie wi­dzia­łem tego pod takim kątem, co Ty. Za­iste cie­ka­we, za­wsze coś ta­kie­go wy­chy­nie. Dla­te­go w sy­tu­acji pro­ble­ma­tycz­nej grupy za­zwy­czaj le­piej sobie radzą, niż po­je­dyn­czy eg­zem­plarz – rzecz jest “ob­wą­cha­na” z więk­szej ilo­ści stron.

Dzię­ki za po­zo­sta­wie­nie śladu.

pzdr

–

^⨀ᴥ⨀^

Asy­lum, skrob­nie, ale po­cze­kać trze­ba:(, bo prze­czy­tać musi drugi raz po pew­nym od­stę­pie czasu, ty­dzień? W za­sa­dzie jest pewna, ale nie chce od­stę­po­wać od swo­ich zasad. 

Dla­cze­go tak – myśli sobie, że niech ten wszech­świat się kręci, a ona bę­dzie po­dą­ża­ła swoją ścież­ką. Cho­ler­nie to ułom­ne, ale nie chce wpa­so­wać się w sta­ty­sty­kę:)

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Och, po pro­stu nie zna­łem ko­dek­su @Asy­lum ;)

My­śla­łem że je­steś świe­tli­stą isto­tą, która poza kar­mie­niem mew, dzi­ków i jeży zaj­mu­je się wy­łącz­nie do­da­wa­niem ko­men­ta­rzy na stro­nie nf ;p

3mka

–

【ツ】

Bez­względ­nie bi­blio­te­ka i Piór­ko! Do­sko­na­łe. Pełne. Ab­so­lut­nie sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce! Pozdr.

​

Hej, @ry­baku. Ty­siąc dwie­ście trzy­dzie­ści dzie­więć wio­sen już wi­dzia­łeś do tej pory, a cią­gle szu­kasz. Chyba że mu­sisz ;)

Cie­szę się, że przy­pa­dło do gustu.

pzdr

–

>--) ) ) )*>

Przy­kro mi, ale prze­rwę ten fe­sti­wal za­chwy­tów, bo – za­chę­co­na no­mi­na­cja­mi – po­sta­no­wi­łam od razu zer­k­nąć na no­mi­na­ta. I jak­kol­wiek do­ce­niam, że jest to do­brze na­pi­sa­ne, tak jakoś nie po­rwał mnie ten tekst, nie uwio­dła opo­wie­dzia­na w nim hi­sto­ria, nie rzu­cił na ko­la­na styl. Praw­dę mó­wiąc, czy­ta­ło mi się cięż­ko, fa­bu­ła mi się rwała, czas te­raź­niej­szy nar­ra­cji iry­to­wał (a nie na­le­żę ani do jego fa­na­ty­ków, ani też wro­gów – za­zwy­czaj jest mi obo­jęt­ny). Za­pew­ne przed piór­ko­wym gło­so­wa­niem wrócę jesz­cze do tego tek­stu, ale na razie od­pa­dłam. Z tym że to nie tak, po­wtó­rzę, że uwa­żam tekst za nie­do­bry. Po pro­stu żyw­cem do mnie nie tra­fił, a że ko­men­ta­rze za­chwy­co­nych są bar­dzo oszczęd­ne, to też nie bar­dzo wiem, co in­nych w nim uwo­dzi, żebym mogła od razu spró­bo­wać się przyj­rzeć temu, czego może w pierw­szej lek­tu­rze nie do­strze­głam.

http://altronapoleone.home.blog

Dra­ka­ino, prze­czy­taj drugi raz, kiedy bę­dziesz miała czas lub sama nie wiem co, ja na­zy­wam to od­de­chem. Jest wtedy, kiedy czy­tam i tylko czy­tam. Mia­łam bar­dzo po­dob­ne do Cie­bie pierw­sze wra­że­nie: prze­ska­no­wa­łam, znie­chę­ci­łam się. Wró­ci­łam w zu­peł­nie innej sy­tu­acji, gdy mia­łam “wolną prze­strzeń w gło­wie” – znowu to moje okre­śle­nie, ale może być i tak, że Ci się nie spodo­ba.

Na­pi­szę kon­kret­niej, pew­nie w week­end się uda, jeśli nic nie sta­nie na prze­szko­dzie.

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Wy­da­je mi się, Dra­ka­ino, że w tym przy­pad­ku uwio­dło wielu nie tyle JAK owo opo­wia­da­nie nie­sie, ale ra­czej to, CO ono nie­sie. A nie­sie sporo.pozdr.

Ry­ba­ku, przej­rza­łam tekst jesz­cze raz i pro­blem w tym, że mnie wła­śnie prze­kaz też nie uwiódł, ale ra­czej zi­ry­to­wał pewną… nie wiem, jak to na­zwać, żeby nie wy­szło gru­biań­sko, bo nie po­dej­rze­wam au­to­ra o wy­ra­cho­wa­nie. Ale jak dla mnie jest tu takie obej­ście ba­na­łu po­przez wpro­wa­dze­nie… ba­na­łu, który różni się od ba­na­łu nr 1 tym, że jest bar­dziej emo­cjo­nal­nie “szan­ta­żu­ją­cy”. Bo pod­łóż sobie za­miast córki żonę czy na­rze­czo­ną i po­ło­wa tego “cze­goś” pry­ska, mimo że hi­sto­ria taka sama i nie po­win­no pry­skać. I ja tego nie­ste­ty nie ku­pu­ję, dla mnie to łzawa hi­sto­ryj­ka o nie­mi­łym ko­le­siu (bo­go­wie, jak mnie ten Hugo iry­tu­je… i nie­ste­ty nie jest to iry­ta­cja za­koń­czo­na jakąś ka­thar­sis), który w końcu się po­świę­ca. Ileż tego już było! Tylko le­ciut­ka pod­mia­na sy­tu­acji – i nagle się to robi o takim wznio­słym uczu­ciu. No, ja tego ro­dza­ju sen­ty­men­ta­li­zmu po pro­stu nie lubię, nie ku­pu­ję i już. To re­flek­sje po dru­giej lek­tu­rze.

http://altronapoleone.home.blog

Koleś nie jest nie­mi­ły, Dra­ka­ino. Być może pierw­sza scena była za mocna, cho­ciaż – nie wiem. 

Dzię­ki za drugą lek­tu­rę, czy się po­świę­ca – chyba nie, a że córka, a nie na­rze­czo­na ma zna­cze­nie, to nie pod­mian­ka, ale chyba nie­po­trzeb­nie to piszę i bez sensu po raz ko­lej­ny się za­lo­go­wa­łam, czy­ta­jąc Twój ko­men­tarz, aby od­po­wie­dzieć.

Też je­steś im­pul­syw­na:D, to mi bli­skie. Uwiel­biam się spie­rać.

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Może nie tyle nie­mi­ły, ile iry­tu­ją­cy. I taki jakiś wy­du­ma­ny jako po­stać. Coś mi w nim zgrzy­ta. Co do pod­mian­ki – dla mnie to wła­śnie jest tak. Weź­miesz żonę/na­rze­czo­ną (= uko­cha­ną ko­bie­tę) wy­cho­dzi strasz­ny ste­reo­typ, oczy­wi­ście, że bo­ha­ter się dla kogoś ta­kie­go po­świę­ci. Ale weź­miesz dziec­ko – och, to takie głę­bo­kie uczu­cie, to takie wznio­słe. Nikt nie po­wa­ży się po­wie­dzieć, że to do­kład­nie taki sam emo­cjo­nal­ny banał. A prze­cież to chyba jesz­cze bar­dziej oczy­wi­ste, bo dyk­to­wa­ne bio­lo­gią, że czło­wiek się dla dziec­ka po­świę­ci. A ja bym może chcia­ła cze­goś mniej oczy­wi­ste­go, choć­by po to, żeby zna­cze­nie ty­tu­łu było bar­dziej za­ska­ku­ją­ce.

Pod­su­mo­wu­jąc: oba­wiam się, że po­zo­sta­nę przy “jak za­chwy­ca, skoro nie za­chwy­ca” ;) Mam do tego prawo, mam na­dzie­ję, bo prze­cież nie każ­de­mu musi się po­do­bać, praw­da?

PS. Przy­po­mnia­łam sobie wła­śnie, że lata temu tłu­ma­czy­łam dla NF opo­wia­da­nie, które było bar­dzo inne, ale jakoś pod wzglę­dem “szan­ta­żu emo­cjo­nal­ne­go” jak dla mnie po­dob­ne. I nie­mi­ło­sier­nie mnie iry­to­wa­ło. Nie­ste­ty nie pa­mię­tam au­to­ra ani ty­tu­łu, coś tam chyba w ory­gi­nal­nym było z “amber”, ale dość wy­par­łam ten tekst i to do­świad­cze­nie z pa­mię­ci. Moż­li­we, że pod­świa­do­me przy­po­mnie­nie przez ten tekst tam­te­go spo­wo­do­wa­ło część ne­ga­tyw­nej re­ak­cji. Naj­wy­raź­niej za­wsze nie lu­bi­łam ta­kich kli­ma­tów.

PS 2.

Dobra, myślę i myślę i chyba w końcu wy­my­śli­łam. Ja bym w takim tek­ście (tek­ście li­te­rac­kim! który ma mną trzep­nąć!) ocze­ki­wa­ła za­koń­cze­nia do­kład­nie od­wrot­ne­go: oj­ciec po­dej­mu­je dra­ma­tycz­ną de­cy­zję, po­nie­waż do wy­bo­ru ma życie wła­sne­go dziec­ka i swoją rolę w oca­le­niu ja­kie­goś tam ka­wał­ka ludz­ko­ści. I w tak po­pro­wa­dzo­nej fa­bu­le on wie, że jego córka po tym, co prze­szła, nie na­da­je się na ko­lo­nist­kę, pod­czas gdy on – nawet gdyby pla­no­wał po­peł­nić sa­mo­bój­stwo, jak tylko wy­peł­ni swoje za­da­nie, bo nie byłby w sta­nie żyć z de­cy­zją, którą pod­jął – nadal może coś do­bre­go zro­bić.

Tym, co mi tu zgrzy­ta naj­bar­dziej jest to, że córka zo­sta­je wie­lo­krot­nie zgwał­co­na i wy­da­je się to nie mieć żad­ne­go wpły­wu na jej psy­chi­kę (po­dob­nie zresz­tą re­agu­je Hugo, po oboj­gu strasz­ne prze­ży­cia spły­wa­ją jak po kacz­ce) – po co więc to drę­cze­nie bo­ha­ter­ki i czy­tel­ni­ka? Gdyby oj­ciec pod­jął inną de­cy­zję, to mia­ło­by fa­bu­lar­ny sens, a tak jest tylko epa­to­wa­niem i drę­cze­niem dla drę­cze­nia. Plus po tym całym drę­cze­niu oni nawet fi­zycz­nie są w nie­złej for­mie. To wszyst­ko mi trąci ja­kimś li­te­rac­kim fał­szem i na­praw­dę nic na to nie po­ra­dzę.

http://altronapoleone.home.blog

Tyle o sobie wiemy, na ile nas spraw­dzo­no. To jedno. Nawet cier­pie­nia są względ­ne – to dru­gie. Mi­łość ro­dzi­ciel­ska jest bez­wa­run­ko­wa – to trze­cie. (p.s. Prze­ćwi­czo­ne oso­bi­ście. Po­twier­dzam praw­dzi­wość wszyst­kich trzech owych ba­nal­nych tru­izmów, opi­sa­nych także w tek­ście;)

Ale zda­jesz sobie spra­wę z tego, że wedle Two­jej lo­gi­ki ja po­win­nam teraz za­cząć gło­sić, że kicze fil­mo­we w ro­dza­ju “Too Young to Die” (to z Julią Ro­berts, po pol­sku chyba “Za wcze­śnie umie­rać”) są ar­cy­dzie­ła­mi kina? To, że coś ma w sobie ka­wa­łek psy­cho­lo­gicz­nej praw­dy, nie czyni z tego do­bre­go tek­stu, filmu czy in­ne­go ro­dza­ju dzie­ła sztu­ki. Praw­dzi­wość ka­wał­ka uczuć nie­ko­niecz­nie prze­kła­da się na war­tość ar­ty­stycz­ną. Więź psy­cho­lo­gicz­na czę­sto czyni od­bior­cę za­kład­ni­kiem emo­cjo­nal­nym dzie­ła i blo­ku­je ocenę.

PS. Co do wy­cho­dze­nia z trau­my – mamy tu wie­lo­krot­nie gwał­co­ną dziew­czy­nę. Nie mam oczy­wi­ście ta­kich do­świad­czeń (Ty tym bar­dziej nie), ale kiedy mia­łam osiem­na­ście lat, zo­sta­łam na­pad­nię­ta przez fa­ce­ta z oczy­wi­stym za­mia­rem. Wy­cho­dzi­łam z tej trau­my ponad pół roku. Wraz z ro­dzi­ca­mi – Mama do dziś ma po­zo­sta­ło­ści tej trau­my. Jak mam uwie­rzyć w tę dziew­czy­nę i to jak oni oboje wy­szli bez szwan­ku z ta­kich prze­żyć?

http://altronapoleone.home.blog

Nie wiem jak to jest z gwał­ce­niem, ale wiem z do­świad­cze­nia, że kiedy razu pew­ne­go rze­czy­wi­ście wal­czy­łem o życie, nawet cięż­ki uraz stał mi się się dla póź­niej­szych tzw. traum po­ura­zo­wych mało ważny. Po fak­cie cie­szy­łem się, że prze­ży­łem, a ból i takie tam…. no cóż – do­brze że się na tym tylko skoń­czy­ło.

Może to po­dob­nie za­dzia­ła­ło w opku?

So­lid­ny kawał prozy, dużo się dzie­je, może nawet za dużo jak na moje zdol­no­ści asy­mi­la­cji tek­stu. Bo na­tłok zda­rzeń za­ma­zu­je wy­ra­zi­stość fa­bu­ły.

Na­po­mknię­cie o “Ostat­nim brze­gu” siłą rze­czy za­ko­twi­cza świa­do­mość czy­tel­ni­ka przy tym ar­cy­dzie­le i (choć­by pod­świa­do­mie) skła­nia do po­rów­na­nia, w któ­rym, nie­ste­ty, ar­cy­dzie­ło jest górą :) Na mar­gi­ne­sie, moim zda­niem wer­sja z Gre­go­rym zde­cy­do­wa­nie lep­sza od wer­sji z roku 2000 (z Ar­man­dem As­san­te).

Wizja windy or­bi­tal­nej nieco gro­te­sko­wa.

Zga­dzam się z dra­ka­iną w kwe­stii “od­por­no­ści” córki na gwałt zbio­ro­wy.

Tak czy owak bi­lans w moim od­czu­ciu na plus, więc daję klika.

I jesz­cze dro­bia­zgi:

Mię­dzy rę­ko­ma męż­czy­zny

Oso­bi­ście wo­lał­bym “rę­ka­mi” choć for­mal­nie uzyta opcja do­zwo­lo­na.

Jed­naj wojak

Je­ste­śmy drugą stro­nę me­da­lu

li­te­rów­ki

Za­le­ży mi na do­brej opi­nii u tych ludzi, o któ­rych mam dobrą opi­nię

Hej, @dra­ka­ino, dzię­ki za ko­men­ta­rze, szcze­gól­nie że Ci nie przy­pa­dło do gustu i to uza­sad­niasz. Nie wy­da­je mi się, że pod­mia­na po­sta­ci tutaj by­ła­by bez zna­cze­nia, bo – tak jak na­pi­sa­łaś – może to i banał, ale prze­cież tak (za­zwy­czaj) jest z tym ro­dzi­ciel­stwem. Pro­sta hi­sto­ria. Wy­da­je mi się, że wszyst­ko w opo­wia­da­niu jest pod­po­rząd­ko­wa­ne aku­rat temu aspek­to­wi ty­tu­ło­we­go słowa. W pierw­szym dłu­gim dia­lo­gu (iry­tu­ją­cy Cię Hugo) do­kład­nie przed­sta­wia swoje credo do­ty­czą­ce re­la­cji ro­dzi­ca z dziec­kiem, itp itd.

Przy­pusz­czam, że wiem o co Ci cho­dzi, że to taki “tani” chwyt “użyć” dziec­ka. No ale jak opo­wia­da­nie miało być o dziec­ku, nie mo­głem ina­czej ;)

Z Twoją pro­po­zy­cją pod­mia­ny by­ło­by to coś in­ne­go. Np: on ją zdra­dza, ma dziec­ko w każ­dym mie­ście wo­je­wódz­kim, ona – głu­pia – mu to wy­ba­cza. Po gwał­cie do­wia­du­je się, że sama nie może mieć dziec­ka, więc go ogłu­sza, łapie za pięk­ne, dłu­gie włosy i wrzu­ca na or­bi­tę ;)

Co do tego gwał­tu. Oczy­wi­ście róż­nie lu­dzie re­agu­ją na trau­mę. Nie pa­mię­tam w czy­jej to było po­wie­ści, o ja­kimś po­wsta­niu chłop­skim w Bra­zy­lii i tam była ko­bie­ta, która gdzieś wę­dro­wa­ła. O ile do­brze pa­mię­tam (nie­do­kład­ny cytat) “gdy zgwał­ci­li ją po raz drugi, ścię­ła włosy”. No i dalej szła. Nie­ste­ty, w praw­dzi­wym życiu takie hi­sto­rie też mają miej­sce, nie­któ­rzy jakoś sobie radzą, inni nie… Do­kład­ny cytat z Wi­ki­pe­dii o żonie Hel­mu­ta Kohla “W ostat­nich dniach wojny w wieku 12 lat zo­sta­ła wie­lo­krot­nie zgwał­co­na przez żoł­nie­rzy ra­dziec­kich i we­dług jej słów: „jak worek ce­men­tu” wy­rzu­co­na przez okno. Do­zna­ła trwa­łe­go uszko­dze­nia krę­go­słu­pa”. Lu­dzie, szcze­gól­nie gdy dom pło­nie, lubią sobie urzą­dzać takie za­ba­wy…

W opo­wia­da­niu sta­ra­łem się dać mi­ni­mum ile trze­ba, żeby to miało sens. Wy­da­je mi się, że każda scena cze­muś służy. Mo­głem oczy­wi­ście dodać taką, gdzie Mario z Hugo pró­bu­ją ją zmu­sić do wę­drów­ki, bo wpa­dła w stu­por i tylko łypie, ale uzna­łem, że nie o tym jest opo­wia­da­nie. Mam też wra­że­nie, że to dość pa­syw­ni bo­ha­te­ro­wie (tak jak więk­szość ludzi), dają się nieść wy­da­rze­niom, ale do­brze im ze sobą, i mają in­struk­cję ob­słu­gi tego dru­gie­go (np gdy mi­ja­ją rzędy ciał przy­kry­tych prze­ście­ra­dła­mi Hugo od­cią­ga jej uwagę). Jakoś sobie radzą.

W przed­sta­wio­nych kli­szach dziew­czy­na tylko dwu­krot­nie wy­ka­zu­je ini­cja­ty­wę – gdy trze­ba wska­zać kie­ru­nek po­dró­ży, i gdy kie­ro­wa­na jakąś “nad­mą­dro­ścią” po­wta­rza po trzy­kroć “je­steś mi po­trzeb­ny” (myślę, że bała się że oj­ciec nie wy­trzy­ma tego co się przede wszyst­kim stało z nią, że nie­sio­ny emo­cja­mi spró­bu­je coś zro­bić tym opraw­com, z wia­do­mym skut­kiem…). Po za tym lecą, gdzie ich wy­da­rze­nia niosą, aż do tych koń­co­wych chwil, kiedy oj­ciec widzi tę iskier­kę na­dziei i prze, prze. Banał… Ale chyba do­brze świad­czą­cy o kie­ru­ją­cych nami al­go­ryt­mach.

No i jesz­cze ten wi­szą­cy nad nimi “the end”. Tro­chę w tło wrzu­ci­łem róż­nych re­ak­cji nań, może w tej sy­tu­acji więk­szy cień prze­sło­nił mniej­szy… To taka moja trzy­gro­szów­ka.

Raz jesz­cze dzię­ki za ko­men­tarz.

@ry­ba­ku, pa­trząc na Twój wiek, to wszyst­ko wi­dzia­łeś, wszyst­ko Cię spo­tka­ło, masz więc głos de­cy­du­ją­cy ;)

@Asy­lum – mój ko­men­tarz przez Cie­bie, jak­byś od razu po­je­cha­ła z ob­szer­niej­szym swoim, @dra­ka­ina nie mu­sia­ła­by się za­sta­na­wiać, czym pod­la­ne po­zy­tyw­ne opi­nie ;p

@tsole no i żeś chło­pie jesz­cze cho­chli­ki wy­na­lazł… Z “Ostat­nim brze­giem” zga­dzam się – to ar­cy­dzie­ło!

pzdr, spły­wam

–

_.~"(_.~"(_.~"(_.~"(_.~"(

Gapo, ano, to wsta­wiam ob­szer­niej­szy. Nie lubię sło­wa­mi tar­gać, może się jesz­cze na­uczę, da los, Bóg, czas.

Wra­cam ze sło­wa­mi „o” i chcę obro­nić swój od­biór, choć pew­nie bar­dziej spo­sób od­czu­wa­nia i ob­ra­zów, które na­su­nę­ło mi prze­czy­ta­ne opo­wia­da­nie. Będę rów­nież od­no­sić się do ko­men­ta­rzy, po­nie­waż i one po­zwo­li­ły mi uchwy­cić to, co mnie urze­kło i spra­wia, że takie wła­śnie opo­wia­da­nia chcę czy­tać, po­nie­waż one coś wno­szą, jakąś praw­dę o czło­wie­ku, na­szej przy­szło­ści i re­ago­wa­niu. Cho­ler­nie in­te­re­su­je mnie czło­wiek “wobec” wa­run­ków, oko­licz­no­ści, jego siła, sła­bość, na­tu­ral­ność.

To po­sta­po, wszy­scy wiemy, licz­ba dni do prze­ży­cia sto. Świa­ta już nie ma, wy­obraź­cie sobie, co się dzie­je, co może się dziać, co bę­dzie się dzia­ło? Kalki znamy, więc nie będę przy­ta­czać. Sy­tu­acja jest eks­tre­mal­na. Dar­wi­nizm bez po­zo­rów nor­mal­no­ści i walka o za­cho­wa­nie resz­tek, wła­ści­wie czego?

Słowa – pięk­ny zapis, niby ro­dzaj po­śpiesz­ne­go dzien­ni­ka, cho­ciaż forma nie dzien­ni­ko­wa i to też jest cie­ka­we. Nar­ra­tor na wskroś neu­tral­ny, przed­sta­wia okrut­nie, lecz z mi­ło­ścią, po­nie­waż wpro­wa­dza po­je­dyn­cze gesty, od­nie­sie­nia, silną re­la­cję. Za­ska­ku­ją czy­tel­ni­ka słowa i myśli bo­ha­te­ra, chce po­zo­stać nor­mal­ny w nie­ludz­kiej sy­tu­acji.

Fa­bu­ła jest cho­ler­nie mocna, z wie­lo­ma zwro­ta­mi akcji, któ­rych się nie spo­dzie­wa­my, a potem my­śli­my sobie – „Tak mo­gło­by być”.

Dia­lo­gi świet­ne i w do­brych miej­scach, zresz­tą mi­ni­ma­lizm to silny punkt tego opo­wia­da­nia. Nie ma zbęd­nych słów, bar­dzo dobre pa­no­wa­nie nad struk­tu­rą, prze­ka­zem, uczu­ciem.

De­ko­ra­cje: wiemy co, gdzie i kiedy z całym tym an­tu­ra­żem. 

A teraz od­nio­sę się do ko­men­ta­rzy. To nie jest hi­sto­ria o trau­mie zgwał­co­nej dziew­czy­nie, pew­nie bę­dzie miała potem kło­po­ty, które eu­fe­mi­stycz­nie nazwę „psy­chicz­ny­mi”, cho­ciaż tego nie wiemy, gdyż miarę rze­czy od­mie­rza tu ko­niec świa­ta, apo­ka­lip­sa. Dzie­je się nie­wy­obra­żal­ne, obce. Przy­po­mi­na­ją mi się do­świad­cze­nia ko­biet z róż­nych czę­ści świa­ta i jed­no­cze­śnie dys­ku­sja pod opo­wia­da­niem Wilka o in­no­ści. Te re­la­cje, mam na myśli ko­biet, są nie­wy­obra­żal­ne, ale ży­jesz w świe­cie, który dyk­tu­je swoje re­gu­ły.

Tsole, oba „Ostat­nie brze­gi” lubię, w tym wcze­śniej­szym mnie z kolei iry­tu­je Ava Gard­ner;) Za­cie­ka­wi­ło mnie, dla­cze­go wizja windy or­bi­tal­nej wy­da­ła Ci się gro­te­sko­wa (na mar­gi­ne­sie, ewa­lu­ujesz sło­wem)?

Do tej pory kilka opo­wia­dań pa­mię­tam z forum: stn o Osti­na­to, ochy – mam na­dzie­ję, że prze­czy­tam książ­kę i wię­cej się do­wiem, Co­bol­da, chyba pierw­sze i o ho­do­wa­niu ludzi (to koń­co­we zda­nie było nie­sa­mo­wi­te), o dziwo – Ma­ra­sa (choć je skry­ty­ko­wa­łam) o królu Ar­tu­rze, le­ni­we­go2 – o znu­że­niu po­sta­ci z le­gend ar­tu­riań­skich, Ja­snej Stro­ny – spo­tka­nie ko­bie­ty, black_cup o ro­bo­tach, Snuf­fa ry­ba­ka, opko Wic­ke­da, Sta­ru­cha – z wie­wiór­ką. Od­po­mi­na mi się ich coraz wię­cej, bo i Nin­de­din i Dra­ka­iny bo­ha­ter też. 

Hu, do­brzy je­ste­ście:) Muszę spau­zo­wać tro­chę z ko­men­ta­rza­mi, bo prze­sta­łam pisać, a co wy­stu­kam to wrzu­cam do kosza, bez wa­ha­nia i wiem, że to jest złe. 

Opo­wia­da­nie jest bez­li­to­sne w pew­nym sen­sie i to jest jego nie­za­prze­czal­ną siłą, na­tu­ral­nie moim zda­niem. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Prze­czy­ta­łam ko­men­ta­rze i po­my­śla­łam, że jed­nak na­pi­szę to, co się mi wcze­śniej prze­pa­dło. Uwa­żam, że to świet­ne opko, je­dy­ne, co mnie tro­chę zi­ry­to­wa­ło to tytuł. Bo ja tu nie widzę mi­ło­ści, próbę od­ku­pie­nia jak naj­bar­dziej, po­wiem wręcz, że tro­chę ego­istycz­na ta próba, ale to nie jest mi­łość.

Wi­dzisz, myślę, że w ta­kich eks­tre­mal­nych sy­tu­acjach pa­ra­dok­sal­nie ła­twiej sobie po­ra­dzić, niż w zwy­kłym co­dzien­nym życiu. Ła­twiej być ojcem, gdy świat się koń­czy i wiesz, że mu­sisz ura­to­wać swoje dziec­ko, niż gdy trze­ba je po pro­stu wy­cho­wać i oka­zy­wać na co­dzień mi­łość. Szcze­gól­nie dla kogoś, kto sobie z ży­ciem nie radzi, a Hugo nie­wąt­pli­wie do ta­kich osób na­le­ży. Jest pro­blem, to sięga po al­ko­hol. Do­pie­ro, kiedy do­cie­ra do niego, że to ostat­ni pro­blem, z jakim bę­dzie mu­siał się w życiu zmie­rzyć, jest w sta­nie dzia­łać.

I wcho­dzi w tryb misji, musi ura­to­wać córkę. Robi to w spo­sób, który za­prze­cza jego de­kla­ra­cji mi­ło­ści z po­cząt­ku opo­wia­da­nia. Po pro­stu prze na­przód, czar­nym hu­mo­rem pró­bu­jąc ra­dzić sobie z emo­cja­mi swo­imi i dziew­czy­ny. Nie in­te­re­su­je go, czego chce córka, musi ją ura­to­wać, by nadać choć odro­bi­nę sensu swo­je­mu życiu.

A dziew­czy­na? Już z pierw­sze­go aka­pi­tu do­wia­du­je­my się, że ła­twe­go życia nie miała, do tego wszyst­ko, co spo­tka­ło ją pod­czas po­dró­ży. Ko­bie­ta, która prze­ży­ła zbio­ro­wy gwałt, może i po­tra­fi wstać i iść dalej, py­ta­nie tylko, czy bę­dzie po­tra­fi­ła żyć dalej i to w wa­run­kach, które prze­cież łatwe nie będą. I py­ta­nie, czy chce, a może wo­la­ła­by po pro­stu być do ostat­niej chwi­li z ojcem, żeby ją przy­tu­lił, żeby z nią roz­ma­wiał, opo­wie­dział o matce, uspo­ka­jał. Ale Hugo nie daje jej tego wy­bo­ru, po pro­stu wsa­dza ją na sta­tek i wy­sy­ła w nie­zna­ne, w świat, który być może bę­dzie gor­szy niż śmierć.

Czy to aby na pewno mi­łość?

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Tak, Irko, to mi­łość, a oj­ciec nie był al­ko­ho­li­kiem. Wiele ko­biet na na­szej pla­ne­cie jest gwał­co­nych w ten, czy inny spo­sób każ­de­go dnia. W opo­wia­da­niu życie na Sol już się skoń­czy­ło, nul, zero. Tu nie ma wy­bo­ru i to praw­da, że świat, do któ­re­go zmie­rza jest jedną wiel­ką nie­wia­do­mą. Po­zo­sta­je na­dzie­ja, ojca, bo to nie jej de­cy­zja.

Czy to mi­łość? Mógł mach­nąć ręką, ła­twiej­sze, po co w ogóle wal­czyć, le­piej się pod­dać? Myślę sobie, cią­gle jesz­cze, że pe­wien po­ziom po­czu­cia spraw­stwa jest nam do­stęp­ny, a w grun­cie rze­czy dość duży, ale z róż­nych wzglę­dów nie­do­stęp­ny, jed­nak to na dłuż­sze po­ga­da­nie, wy­ja­śnia­nie. Przy­jedź na ja­kieś piwo w przy­szłym roku, a i ja się sta­wię to po­ga­da­my:)

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asy­lum:

dla­cze­go wizja windy or­bi­tal­nej wy­da­ła Ci się gro­te­sko­wa

Pro­jekt windy ko­smicz­nej jest mało re­ali­stycz­ny nawet jak na SF. Wy­ma­ga nie­osią­gal­nej dziś high tech­no­lo­gy za­rów­no w kwe­stii kon­cep­cyj­nej jak wy­ko­naw­czej. Głów­ny pro­blem to ma­te­riał, który bę­dzie w sta­nie wy­trzy­mać ogrom­ne na­prę­że­nie (wg NASA mu­siał­by po­sia­dać wy­trzy­ma­łość na po­zio­mie 7 gi­ga­pa­ska­li. Ko­lej­ne pro­ble­my to silne wia­try, hu­ra­ga­ny, trzę­sie­nia ziemi. Re­ali­za­cja ta­kie­go pro­jek­tu wy­ma­ga po­ten­cja­łu na po­zio­mie wy­so­ko roz­wi­nię­te­go pań­stwa, tym­cza­sem w opo­wia­da­niu re­ali­zo­wa­ny jest przez coś w ro­dza­ju obozu pracy i to wy­da­ło mi się gro­te­sko­we.

ewa­lu­ujesz sło­wem

nie ro­zu­miem co masz na myśli.

Przy oka­zji jesz­cze py­ta­nie (nie za­rzut) do Au­to­ra: jaki był cel umiesz­cze­nia epi­zo­du ero­tycz­ne­go (wręcz por­no­gra­ficz­ne­go – seks oral­ny)?

Za­le­ży mi na do­brej opi­nii u tych ludzi, o któ­rych mam dobrą opi­nię

Hmm, wy­so­ko roz­wi­nię­te pań­stwo? Obóz pracy, Tsole, wbrew po­zo­rom, może być efek­tyw­ny:(  , zresz­tą przy­kła­dy znaj­dziesz hi­sto­rycz­ne. Jeśli do­brze sfor­mu­łu­jesz pro­blem/za­gad­nie­nie, no, prze­szko­dą może być tylko wie­dza. Nie­ste­ty, ostat­nio to­czy­łam po­dob­ną dys­ku­sję i byłam w niej po Two­jej stro­nie, lecz… po­le­głam, lu­dzie pod wpły­wem stra­chu, lęku, bo­jaź­ni są w sta­nie góry prze­no­sić. Ja tego nie ro­zu­miem, cią­gle, jesz­cze. 

Ha, ewa­lu­acja – czy mam Cię ode­słać do wi­ki­pe­dii?

A cóż Ci prze­szka­dza seks oral­ny? Może być fajny w obie stro­ny. Czy mamy od­da­wać się tej  ta­jem­ni­czej czyn­no­ści pod koł­drą, w ciem­no­ści, na wznak? Wiem, że pro­wo­ku­ję, lecz za­cho­wa­nia sek­su­al­ne w ob­rę­bie pary, jeśli jest obo­pól­na zgoda są ok. Por­no­gra­fii tu nie ma, chcesz to Ci pod­rzu­cę kil­ka­na­ście be­st­se­le­rów cho­ler­nie por­no­gra­ficz­nych. Mia­łam taki okres, że czy­ta­łam to, co mi w ręce wpa­dło, oby miało li­ter­ki.

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Ech, nie je­stem w sta­nie do­rów­nać w ja­ko­ści ko­men­ta­rzy @Asy­lum, ale spró­bu­ję (będę się pod­pie­rał cy­ta­ta­mi).

@tsole Tekst o “lo­dzi­ku” to oczy­wi­ście żart Hugo, miał zwięź­le po­ka­zać, że ze zna­jo­my­mi są w bli­skich re­la­cjach, że mogą sobie (w tym wy­pad­ku w po­sta­ci fry­wol­ne­go ko­men­ta­rza) mię­dzy sło­wa­mi prze­my­cać te naj­waż­niej­sze spra­wy. Go­spo­dy­ni od­po­wia­da “I Hugo, do­ce­niam tro­skę”, je­stem prze­ko­na­ny, że gdyby miała wy­ma­ga­ją­cy in­ter­wen­cji, prze­ga­da­nia czy co tam jesz­cze trze­ba pro­blem, to by mu po­wie­dzia­ła, tutaj je­dy­nie dzię­ku­je mu, że zwró­cił uwagę na gbu­ro­wa­te za­cho­wa­nie go­spo­da­rza (a może w do­dat­ku, że – może i nieco prze­kor­nie – że nie ubo­le­wa, za­ła­mu­je rąk itd tylko pró­bu­ję ją tro­chę roz­chi­chrać, wybić z ru­ty­ny). In­ny­mi słowy, za­miast spy­tać “Czy wszyst­ko w wa­szym związ­ku gra? Twój mąż za­cho­wu­je się dzi­siaj…” po­le­ciał z tym tek­stem. Zresz­tą, potem sie­dzą sobie wszy­scy razem i jest im do­brze. Ot, ktoś tam był w złym hu­mo­rze, prze­szło mu, zda­rza się, ale do­brze, że ktoś sy­tu­ację za­uwa­żył, trosz­czy się. No to chyba to chcia­łem tą sceną uzy­skać. Na­praw­dę je­stem kiep­ski w ko­men­ta­rzach ad hoc.

@Ir­ka­_Luz, @Asy­lum od­da­ła pre­cy­zyj­nie moje za­ło­że­nia, że po­słu­żę się cy­ta­tem z Hugo: “Nie hoduj żalu, że bez two­jej zgody, ale nie mo­głem ry­zy­ko­wać, upar­ty ośle (po kim Ty to masz?;). (…) Po­zwól, by mój obraz przy­blakł w Two­ich wspo­mnie­niach, od­dy­chaj głę­bo­ko”. A przed­tem “po to wła­śnie ma się ro­dzi­ców. Żeby stali z boku, po­wstrzy­mu­jąc się z ca­łych sił, by nie zła­pać dziec­ka za rękę, gdy bawi się za­pal­nicz­ką po raz pierw­szy. Żeby krwa­wi­ło im serce, gdy dzie­ci się po­ty­ka­ją. Żeby wpy­chać watę w roz­bi­te nosy. No i naj­waż­niej­sze: aby je roz­śmie­szać, gdy roz­pę­ta się burza. Nie mu­sisz tego za­pa­mię­ty­wać, masz wła­sne buty.”

Ro­dzic koń­czy się tam, gdzie jego ciało, dziec­ko nie jest ku jego wy­go­dzie, speł­nia­niu am­bi­cji itd, no i ważne, by ktoś przy nas był, jak jest źle. Ktoś, kto po­tra­fi zmie­rzyć się z cię­ża­rem od­po­wie­dzial­no­ści. Nie wy­da­je mi się, że nagle włą­czył się w nim tryb misji, ta koń­ców­ka jest dla mnie pod­kre­śle­niem jego credo. Lep­sze “a nuż” niż stu­pro­cen­to­we nic. Nie była to łatwa de­cy­zja czy od­ku­py­wa­nie win, po pro­stu re­al­nie zwa­żył co jest na roz­dro­żu i za­de­cy­do­wał sam, bo był w kiep­skim sta­nie, bo nie wie­dział, czy zdo­łał­by ją prze­ko­nać, a mar­gi­nes czasu był kró­ciut­ki jak w ame­ry­kań­skim fil­mie. Chyba z na­dzie­ją, że lo­gi­ką roz­pruł za­sło­nę uczuć, cza­sem pod­po­wia­da­ją­cą złe roz­wią­za­nia. No i nie jest ide­al­ny, jed­nak po­gło­ski o jego al­ko­ho­li­zmie są chyba prze­sa­dzo­ne ;)

pzdr

–

 (⌒▽⌒)

GaPo – dzię­ki za wy­ja­śnie­nia, ale nie­ste­ty nie zmie­nia­ją one mo­je­go od­bio­ru. I to im bar­dziej myślę o tym tek­ście, tym bar­dziej mnie on iry­tu­je. Masz przy­naj­mniej na plus, że mało który tekst na por­ta­lu wzbu­dził we mnie ostat­nio tyle emo­cji XD

Dziś po­ja­wi­ły mi się ko­lej­ne re­flek­sje: otóż jak dla mnie, dla mojej wraż­li­wo­ści li­te­rac­kiej, nie ma tu żad­ne­go praw­dzi­we­go kon­flik­tu we­wnętrz­ne­go (dla bo­ha­te­ra). Roz­wią­za­nie jest tym naj­bar­dziej prze­wi­dy­wal­nym – ro­dzic po­świę­ca się dla dziec­ka. I to mnie uwie­ra, bo ow­szem, lubię li­te­ra­tu­rę roz­ryw­ko­wą, od któ­rej nie wy­ma­gam po­ru­sza­nia po­waż­nych pro­ble­mów, ale jak już do­sta­ję do ręki tekst o czymś waż­nym i wznio­słym, to chcia­ła­bym, żeby uję­ciem pro­ble­mu do­ra­stał do jego rangi. Jak, nie przy­mie­rza­jąc, w tra­ge­dii grec­kiej, gdzie bo­ha­te­ro­wie stają przed wy­bo­ra­mi nie­moż­li­wy­mi.

No i nie zno­szę, ale to or­ga­nicz­nie nie zno­szę (wspo­mi­na­łam już o tym) drę­cze­nia bo­ha­te­rów po to, żeby epa­to­wać czy­tel­ni­ka i go emo­cjo­nal­nie szan­ta­żo­wać. Uwa­żam, że ta hi­sto­ria bro­ni­ła­by się bez wie­lo­krot­nych gwał­tów, które msz służą temu, żeby czy­tel­nik czuł się zo­bo­wią­za­ny do współ­czu­cia. Tego jest ostat­nio poza wszyst­kim za dużo w li­te­ra­tu­rze róż­ne­go au­to­ra­men­tu (np. Marek Kra­jew­ski lu­bu­je się w takim to­tal­nym udrę­cza­niu bo­ha­te­rów, be­be­chach i obrzy­dli­stwie, nie wia­do­mo, po co). Nie zro­zum mnie źle – mogę mieć nad­miar okru­cień­stwa w li­te­ra­tu­rze (za­pew­ne nie wrócę do ta­kiej książ­ki, ale mogę ją uznać za ar­cy­dzie­ło; w sumie tak mia­łam z re­por­ta­ża­mi To­cha­ma­na o Rwan­dzie, ale to zu­peł­nie inna li­te­ra­tu­ra), tylko niech to służy cze­muś wię­cej niż tylko przy­mu­sza­niu mnie do współ­czu­cia.

Bo taka eska­la­cja emo­cji i okro­pieństw to jest ma­ry­su­izm – bo­ha­ter/ka pod­no­si się z wszel­kich nie­szczęść, jakie na nią spa­da­ją, a autor musi je na­mno­żyć do nie­moż­li­wo­ści. Z racji nie­daw­nych ży­cio­wych do­świad­czeń mia­łam sporo do czy­nie­nia z por­ta­la­mi on­ko­lo­gicz­ny­mi, gdzie lu­dzie zbie­ra­ją na le­cze­nie – tam z kolei mia­łam pro­blem z przy­pad­ka­mi, gdzie wszel­kie moż­li­we nie­szczę­ścia (mąż ginie w wy­pad­ku, dal­sza ro­dzi­na nie ist­nie­je, ma­leń­kie dziec­ko nie ma ni­ko­go poza matką, któ­rej po­ma­ga je­dy­nie anioł-są­siad­ka obo­wiąz­ko­wo kie­ru­ją­ca zbiór­ką) spa­da­ją na pięk­ne, dłu­go­no­gie dziew­czy­ny z burzą zło­tych wło­sów opa­da­ją­cych mięk­ki­mi fa­la­mi na ra­mio­na, wszyst­kie zdję­cia w cu­dow­nym ogro­dzie z obo­wiąz­ko­wą huś­taw­ką i prze­świe­tlo­ne słoń­cem, oczy­wi­ście szczę­śli­wa mama z dzie­ciacz­kiem jak z re­kla­my. Po pro­stu w tych zbiór­kach zbie­gów oko­licz­no­ści było nieco za dużo, plus pod­la­nych “re­kla­mą” osób do­sko­na­łych, gdyby nie cho­ro­ba. I tro­chę tak mam z Twoim tek­stem – jest w nim za dużo za­rów­no okrop­no­ści, jak i lukru, żeby wydał mi się praw­dzi­wy, żeby mnie chwy­cił za serce. Spra­wia na mnie wręcz wy­kal­ku­lo­wa­ne­go, choć po­dej­rze­wam, że w dzi­siej­szym świe­cie to ra­czej prze­siąk­nię­cie pew­nym typem prze­ka­zu – jak już pi­sa­łam, nie po­są­dzam Cię o świa­do­mą ma­ni­pu­la­cję :)

Irko – świet­ny ko­men­tarz!

Ry­ba­ku – ja nawet wie­rzę, że w sy­tu­acjach eks­tre­mal­nych czło­wiek jest w sta­nie wiele wię­cej znieść i prze­żyć. Ale nie wie­rzę, że nie po­zo­sta­wia to żad­nych śla­dów, a tak jest w tym opo­wia­da­niu. Wszel­kie trau­my coś jed­nak po­zo­sta­wia­ją. Irka to świet­nie ujęła – czy ona bę­dzie w sta­nie z tym wszyst­kim żyć? A ona, ta córka, roni łezkę nad ckli­wym li­stem od ta­tu­sia. To mi też zgrzy­ta.

http://altronapoleone.home.blog

Jak już się za­an­ga­żo­wa­łam, Dra­ka­ino, to pójdź­my dalej, ale… na spo­koj­nie, roz­wa­ża­jąc, roz­bie­ra­jąc z ciu­chów swoje myśli.

Po pierw­sze nie chcę prze­ko­nać Cie­bie do swo­je­go od­bio­ru, bo oso­bi­stym jest i na tym ko­niec, ale roz­ma­wiać chcę:)

Dla mnie kon­flikt we­wnętrz­ny nie jest je­dy­nym, który musi skła­niać bo­ha­te­ra do dzia­ła­nia. Cza­sa­mi wiemy, tak po pro­stu co jest dobre, a co złe (na­tu­ral­nie nie za­wsze idzie­my za tym im­pul­sem, może szko­da, ale jest jak jest). Dla mnie wybór był nie tyle tra­gicz­ny, co de­ter­mi­nu­ją­cy (cho­ciaż chro­nicz­nie je­stem prze­ciw przy­mu­so­wi). Grec­kie tra­ge­die też wy­ko­rzy­stu­ją ten motyw, bez­u­stan­nie, w za­sa­dzie – zero wpły­wu i mu­sisz się od­na­leźć, le­piej lub go­rzej, a i to żad­nej gwa­ran­cji nie daje.

Z tymi gwał­ta­mi, czy ja wiem(?), je­stem epa­to­wa­na co­dzien­nie nimi. Krzy­czę, wrzesz­czę i chyba myślę, że co by nie mówić, to jest ważne. Or­ga­nicz­nie – to silne, z “be­be­chów”. Też nie lubię, zwłasz­cza gdy do­ty­czy zwie­rząt, (teraz też chyba drzew), gdyż są naj­bar­dziej bez­bron­ne. Za Toch­ma­nem nie prze­pa­dam, z in­nych wzglę­dów, chyba uprze­dzi­łam się. 

Do zbió­rek się nie od­nio­sę, bo tak boli, że ka­su­ję. Wiem, ale nie je­stem w sta­nie – roz­sy­pu­ję się:(

Koń­cząc, po­zo­sta­wia ślady, ale nie są one opi­sa­ne, bo to inna opo­wieść. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asy­lum – może wy­ja­śnię, że w kwe­stii zbió­rek nie mam tak ze wszyst­ki­mi, ale tylko i wy­łącz­nie z tymi, gdzie nad­miar naj­gor­szych moż­li­wych nie­szczęść plus ab­so­lut­na do­sko­na­łość osoby nimi do­tknię­tej spra­wia­ją, że prze­sta­ję wie­rzyć w praw­dzi­wość tego kon­kret­ne­go przy­pad­ku. I nie cho­dzi o to, że ka­su­ję, bo boli, ale o to, że uru­cha­mia się we mnie po­dejrz­li­wość i nie­wia­ra – i po­dob­ne uczu­cia wy­wo­łu­je we mnie “Mi­łość”.

http://altronapoleone.home.blog

Asy­lum:

Ha, ewa­lu­acja – czy mam Cię ode­słać do wi­ki­pe­dii?

Wiem co to ewa­lu­acja ale nie ro­zu­miem, co masz na myśli, uży­wa­jąc jej w tym kon­tek­ście. Pew­nie za tepy je­stem.

A cóż Ci prze­szka­dza seks oral­ny?

Ni­g­dzie nie piszę że mi prze­szka­dza (za­zna­czam też, że to nie za­rzut). In­te­re­su­je mnie cel, dla któ­re­go taki epi­zod się po­ja­wia. Autor tłu­ma­czy mi, że to taki sobie żar­cik, czyli ra­czej ozdob­nik, niż sym­bol cze­go­kol­wiek. Co do tego, czy po­trzeb­ny, nie mam nadal prze­ko­na­nia.

Za­le­ży mi na do­brej opi­nii u tych ludzi, o któ­rych mam dobrą opi­nię

Tsole – cał­ko­wi­cie się z Tobą zga­dzam. Nie pi­sa­łam o tym, bo sku­pia­łam się na in­nych aspek­tach, ale ten frag­ment z sek­sem oral­nym też wydał mi się tu od czapy i dla epa­to­wa­nia czy­tel­ni­ka. A żart o “lo­dzi­ku” wy­da­je mi się wy­jąt­ko­wo nie­śmiesz­ny i był jed­nym z głów­nych po­wo­dów, dla któ­rych bo­ha­te­ra uzna­łam za an­ty­pa­tycz­ne­go :( Od­au­tor­skie tłu­ma­cze­nie też mnie nie prze­ko­na­ło.

http://altronapoleone.home.blog

OMG, seks oral­ny, dla­cze­go miał być śmiesz­nym i od czapy? Za chwi­lę bę­dzie wy­glą­da­ło na to, że je­stem jakąś zbreź­ni­cą, a nią nie je­stem. I seks oral­ny, i ma­stur­ba­cja jest ok. 

Hm, bo­ha­ter an­ty­pa­tycz­ny, no tak – nie jest ide­al­ny, jest czło­wie­kiem. Czy­ta­li­ście dzie­więt­na­sto­wiecz­ne po­wie­ści. Sądzę, że tak, a więc…

Eh, Tsole, wy­mi­gu­jesz się od od­po­wie­dzi, z Tobą je­stem bar­dziej wprost, niż z Dra­ka­iną, ale do­brze. Kiedy uży­wasz słowa gro­te­sko­we to kon­tekst jest pe­jo­ra­tyw­ny, dodam – tak jak go uży­łeś, lecz nie krusz­my o to kopii, po pro­stu na­pisz dla­cze­go?, bo coś Cie­bie zdrzaź­ni­ło.

Dra­ka­ino, i ja nie kli­kam od dawna żad­nych zbió­rek (za wy­jąt­kiem ko­cio-kli­ka). Nawet nie dla­te­go, że nie wie­rzę (brak da­nych), ale że nie po­do­łam.

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asy­lum, ale nikt tu nie ata­ku­je seksu oral­ne­go jako ta­kie­go! Mam wra­że­nie, że za­rów­no Tsole, jak i mnie nie po­do­ba się ten kon­kret­ny wątek w tek­ście, ale nie wy­po­wia­da­my się o tej for­mie życia ero­tycz­ne­go jako ta­kie­go ;)

Ze zbiór­ka­mi nadal chyba nie ro­zu­miesz, o co mi cho­dzi :( Ale chyba nie po­tra­fię się już le­piej wy­tłu­ma­czyć. No, może jed­nak spró­bu­ję: nie cho­dzi mi o kli­ka­nie, cho­dzi mi o wia­ry­god­ność pew­ne­go typu ogło­szeń… Nie wni­kam, w co kto klika, po­da­łam to jako przy­kład ma­ry­su­izmu w re­al­nym (a może wła­śnie za­ha­cza­ją­cym o fik­cyj­ne) życiu. Na­pi­sa­łam o tym on­ko-fe­lie­ton na fejs­bu­ku, stąd znam pro­blem. I wydał mi się po­dob­ny w moim od­bio­rze do od­bio­ru tego opo­wia­da­nia.

http://altronapoleone.home.blog

Też mia­łam na myśli FB i inne takie w kon­tek­ście zbió­rek. Z dru­giej stro­ny za­sta­na­wiam się, jak można to zor­ga­ni­zo­wać ina­czej. Pań­stwo, na razie jest kom­plet­nie nie­wy­dol­ne, ale po­miń­my to mil­cze­niem.

Nie zna­łam ma­ry­su­izmu. Już wiem, po­stać wy­ide­ali­zo­wa­na (jeśli nie dość pre­cy­zyj­nie to po­praw pro­szę, bo po pro­stu wy­go­ogla­łam). Dla mnie po­sta­ci z opo­wie­ści są re­al­ny­mi, ale dla Cie­bie tak być nie musi, na­tu­ral­nie. Nawet, ostat­nio, spie­ra­łam się od­no­śnie re­cep­cji pew­nej wy­sta­wy. Od pew­ne­go czasu non-stop to robię. Przed­sta­wiam wła­sne zda­nie i cie­szy mnie, gdy Ty też to ro­bisz. Ostat­nio, chyba wkro­czy­łam w etap wy­mia­ny.

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asy­lum, nadal się nie ro­zu­mie­my, bo fejs­buk wspo­mnia­łam w kon­tek­ście tego, co tam pi­sa­łam oko­ło­on­ko­lo­gicz­nie. Ale nie cią­gnij­my GaPie of­fto­pu, po­sy­łam Ci link na priva do tego, co na­pi­sa­łam o or­ga­ni­za­cji zbió­rek.

http://altronapoleone.home.blog

Co do seksu w sy­tu­acjach kry­tycz­nych: Po­czy­taj­cie sobie wspo­mnie­nia, te nie­cen­zu­ro­wa­ne, np Po­wstań­ców War­szaw­skich: Jak oni wtedy kur­czo­wo ła­pa­li się życia, z jaką in­ten­syw­no­ścią.

​

Asy­lum: Już ra­czej Ty wy­mi­gu­jesz się od od­po­wie­dzi. Py­ta­łem co masz na myśli, uży­wa­jąc słowa ewa­lu­acja w tym kon­tek­ście – nie od­po­wie­dzia­łaś. Tym­cza­sem ja dość kon­kret­nie wy­ja­śni­łem dla­cze­go wątek z windą or­bi­tal­ną wy­da­je mi się gro­te­sko­wy:

Re­ali­za­cja ta­kie­go pro­jek­tu wy­ma­ga po­ten­cja­łu na po­zio­mie wy­so­ko roz­wi­nię­te­go pań­stwa, tym­cza­sem w opo­wia­da­niu re­ali­zo­wa­ny jest przez coś w ro­dza­ju obozu pracy i to wy­da­ło mi się gro­te­sko­we.

Gro­te­sko­wość wcale nie musi mieć za­bar­wie­nia pe­jo­ra­tyw­ne­go. Bu­ły­czow w któ­rymś tam opo­wia­da­niu pisze o wie­śnia­ku który zbu­do­wał w ko­mi­nie jakiś ak­ce­le­ra­tor i wy­ho­do­wał sobie pla­zmę, co jest prze­ko­micz­ne, ale także gro­te­sko­we (przy­po­mnę, że gro­te­ska to ka­te­go­ria es­te­tycz­na, cha­rak­te­ry­zu­ją­ca się po­łą­cze­niem w jed­nym dzie­le jed­no­cze­śnie wy­stę­pu­ją­cych pier­wiast­ków prze­ciw­staw­nych, ta­kich jak m.in. tra­gizm i ko­mizm, fan­ta­sty­ka i re­alizm, pięk­no i brzy­do­ta.)

W tym ro­zu­mie­niu całe opo­wia­da­nie GaPa można uznać za gro­te­skę, bo łączy tra­gizm z ko­mi­zmem.

I wcale nie jest to za­rzut :)

EDIT

Aha i nie seks oral­ny jest od czapy tylko jego tutaj obec­ność. “Od czapy” – czyli “ni w pięć ni w dzie­więć” albo “ni z grusz­ki ni z pie­trusz­ki” – tak przy­naj­mniej zro­zu­mia­łem in­ten­cje dra­ka­iny.

Za­le­ży mi na do­brej opi­nii u tych ludzi, o któ­rych mam dobrą opi­nię

Masz rację Dra­ka­ino :), ko­niec of­fto­pu. Prze­pra­szam GaPo, że był on, aż tak długi:(

Tsole :) po­roz­ma­wia­my jesz­cze może i o tym, choć nie­ko­niecz­nie tym samym, pod Twoim lub może i moim tek­stem, albo w wątku sama nie wiem jesz­cze jakim :)

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Gapo!

Prze­czy­ta­łem wczo­raj, ale z ko­men­ta­rzem wra­cam dzi­siaj, bo nie chcia­łem na szyb­ko pisać dwóch, nie­zbyt roz­gar­nię­tych zdań. Wy­bacz, że nie wy­łu­skam teraz z tek­stu zdań, które przy­pa­dły mi do gustu, a ta­kich ro­dzyn­ków w tym ser­ni­ku tro­chę się zna­la­zło. Bo ja lubię ro­dzyn­ki w ser­ni­ku, byle pe­stek jakiś nie miały. No ale ten, tego, je­stem bar­dzo kon­tent z lek­tu­ry. To zna­czy po­ma­ru­dził­bym na za­koń­cze­nie, ale nie chce mi się ma­ru­dzić, niech ci bę­dzie. Cho­ciaż po­do­ba­ło mi się z po­cząt­kiem, że dośc szyb­ko prze­sze­dłeś do wła­ści­wych wy­da­rzeń.

Za to pierw­sze zda­nie tek­stu to chcia­łem cię udu­sić. Jest tra­gicz­ne. W moim oso­bi­stym od­czu­ciu oczy­wi­ście. Po­tkną­łem się na nim i za­cho­dzi­łem w głowę, czemu tak star­tu­jesz… no ale dalej było już tylko le­piej.

No a te zda­nia, co to o nich już na­po­mkną­łem, robią tekst. To zna­czy te opisy nie­któ­rych sy­tu­acji i ko­men­ta­rze Hugo, dla mnie bomba. Tam zdaje się me­ta­fo­ry i inne takie. No robią tekst bez dwóch zdań. Hugo jest strasz­nie old­skul­lo­wo sym­pa­tycz­ny. Fa­bu­ła, moim zda­niem jest śred­nia. Ale re­la­cje oj­ciec – córka, ona się nim opie­ku­je mie­siąć, on nią rok itd. itp. No też faj­nie wy­szły.

I co tam będę mówić, kto czy­tał – ten wie, kto nie czy­tał – ten trom­bo­cyt.

Po­zdra­wiam!

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Nieco się wyrwę z fali “ochów” i “achów”, po­nie­waż mnie jakoś nie za­chwy­cił ten tekst :c Oczy­wi­ście na­pi­sa­ne bar­dzo do­brze, płyn­nie się czy­ta­ło, ob­ra­zo­we.

Po­czą­tek mnie za­in­try­go­wał. Wpro­wa­dzasz cie­ka­wie po­sta­ci – rzut dwóch nieco kon­tra­stu­ją­cych ze sobą scen (raz kiedy dziew­czy­na ogar­nia za­pi­te­go ojca, a druga o po­ran­ku, kiedy to on sam pró­bu­je do­pro­wa­dzić się do po­rząd­ku), wzbu­dził moje za­in­te­re­so­wa­nie za­rów­no do niej jak i do niego. Już na tym eta­pie czuć ty­tu­ło­wą “mi­łość”, która łączy tę dwój­kę. Jed­no­cze­śnie od tego zda­nia:

Ja co praw­da nie je­stem uza­leż­nio­ny, paź­dzier­nik się skoń­czył i wra­cam do ży­wych, ale za­sa­da to za­sa­da.

spo­dzie­wa­łam się ja­kie­goś mi­sty­cy­zmu w dal­szym ciągu. Głów­nych bo­ha­te­rów ota­czał cien­ki płaszcz ta­jem­ni­cy, przez co mnie fa­scy­no­wa­li. Te dziw­ne pro­po­zy­cje wy­su­wa­ne przez ojca ku są­siad­ce do­ty­czą­ce seksu two­rzy­ły tylko do­dat­ko­wy wzór na wspo­mnia­nym płasz­czu. W każ­dym razie aż do mo­men­tu, w któ­rym spada me­te­oryt, roz­po­czy­na­ją im­pli­ka­cje apo­ka­lip­sy, two­rzą obozy i ten dal­szy przed­sta­wio­ny przez Cie­bie plan. Po­nie­waż ten plan już wydał mi się wtór­ny, a cała opo­wieść – drogi, bądź co bądź – au­to­ma­tycz­nie zbla­dła.

Skró­ca trau­ma dziew­czy­ny po zbio­ro­wym (!) gwał­cie – no nie. Nie chce mi się wie­rzyć, że mogła nad tym przejść do – cha­osu ra­czej w przed­sta­wio­nym przez Cie­bie świe­cie niż po­rząd­ku – dzien­ne­go i nie zdra­dzać żad­nych oznak raz że trau­my, a dwa, że bru­tal­ne gwał­ty koń­czą się prze­cież po­waż­ny­mi ob­ra­że­nia­mi, które wy­ma­ga­ją od­po­wied­niej opie­ki me­dycz­nej.

Oj­ciec, taa…w pew­nym mo­men­cie zro­bił się za­iste iry­tu­ją­cy. Ale w po­rząd­ku, nie trze­ba każ­de­go lubić i prze­cież o to cho­dzi. Róż­no­barw­ność po­sta­ci jest fajna :) W prze­ci­wień­stwie do wspo­mnia­ne­go tam wyżej za­rzu­tu, że prę­dzej oca­lił­by sie­bie niż córkę, opcja ra­tun­ku jed­nak jej w pierw­szym rzu­cie jest wia­ry­god­na.

Do wy­ko­na­nia nie mam uwagi. Dobry warsz­tat :) Może dodam jesz­cze, że po­do­ba­ło mi się jak przed­sta­wi­łeś ty­tu­ło­we uczu­cie w tek­ście. Jest barw­nie i jed­no­cze­śnie nie­na­chal­nie. Faj­nie się wpa­so­wu­je do sza­ro­ści ob­ra­zu. Ba­lan­su­je na po­gra­ni­czu per­cep­cji kli­ma­tu i hi­sto­rii, które stwo­rzy­łeś.

Zatem w moim od­czu­ciu także jest to dobry tekst, ale mógł­by być lep­szy :)

Po­zdra­wiam, GaPo :)

Dzię­ki, Sza­now­ni, za ob­szer­ne ko­men­ta­rze. @arya, po­szłaś drogą dotąd nie­obra­ną w ko­men­ta­rzach ;) Co do tej dziew­czy­ny, to… w tym obo­zie już “na wej­ściu” otrzy­ma­li opie­kę me­dycz­ną, no i byli tam X czasu, więc fi­zycz­ne urazy mogły zo­stać ule­czo­ne. Co do psy­chicz­nej trau­my… nie o tym jest ta opo­wieść, cho­ciaż je­stem prze­ko­na­ny, że w prób­ce ludz­ko­ści zna­la­zły­by się osob­nicz­ki, które za­cho­wa­ły­by się jak przed­sta­wio­na w mi­gaw­kach po­stać (a co dzia­ło się mię­dzy mi­gaw­ka­mi nie wiem).

@My­trix – pew­nie masz rację, po wielu re­dak­cjach tek­stu prze­sta­łem je za­uwa­żać i sko­rzy­sta­ło z tego ;)

pzdr

–

( ͡° ͜ʖ ͡°)

No pro­szę, GaPa na­pi­sał "Ar­ma­ged­don" po swo­je­mu ;)

Lubię Twoją pi­sa­ni­nę GaPa. Za­zwy­czaj je­stem jed­nym z nie­wie­lu, któ­rzy od­ga­du­ją sens w Two­ich za­plą­ta­nych nar­ra­cjach i fa­bu­łach. Jed­nak tym razem nie plą­ta­łeś za bar­dzo i nawet nieco udziw­nio­na nar­ra­cja w cza­sie te­raź­niej­szym nie spra­wia czy­tel­ni­ko­wi więk­szych pro­ble­mów. A przy tym sama hi­sto­ria jest dosyć pro­sta, mimo że na­praw­dę sporo się w niej dzie­je. Tym razem po­sta­wi­łeś na emo­cje.

Czy­tam tutaj ko­men­ta­rze, które robią z tego po­wo­du za­rzu­ty, że szan­ta­żu­jesz emo­cjo­nal­nie, że idziesz na emo­cjo­nal­ną ła­twi­znę. Wia­do­mo, w re­la­cjach sa­mot­ne­go ojca z córką za­zwy­czaj mnó­stwo jest uczuć, emo­cji, kom­pli­ka­cji, które za­wsze po­ru­szą co wraż­liw­sze serca, zwłasz­cza na tle wy­da­rzeń tak tra­gicz­nych jak Apo­ka­lip­sa. Oczy­wi­ście po­ru­szą pod wa­run­kiem, że zo­sta­ną spraw­nie po­da­ne.

Ale czy to zna­czy, że nie wolno (nie wy­pa­da?) pisać o ta­kich pro­stych i oczy­wi­stych spra­wach? Czy mi­łość ro­dzi­ciel­ska, po­świę­ce­nie, hart ducha, walka o życie, okrut­ne do­świad­cze­nia muszą ozna­czać kicz i tanie chwy­ty? Czy takie pi­sa­nie z góry oce­nia­ne bę­dzie jako twór­czość ocie­ra­ją­ca się o banał? Oczy­wi­ście, że nie! Bo i dla­cze­go? Tylko dla­te­go, że hi­sto­ria jest pro­sta i spro­wa­dza się do zna­ne­go sce­na­riu­sza: ucie­ka­ją przed koń­cem świa­ta, a w fi­na­le jedno od­da­je życie za dru­gie?

Myślę, że z pełną pre­me­dy­ta­cją cały sens i prze­sła­nie tek­stu wy­ra­zi­łeś w pro­stym, do­słow­nym ty­tu­le. Dra­ma­tycz­na fa­bu­ła, pro­wa­dzą­ca do prze­wi­dy­wal­ne­go w sumie i oczy­wi­ste­go fi­na­łu, w któ­rym oj­ciec po­świę­ca się dla uko­cha­ne­go dziec­ka (i tutaj wła­śnie "Ar­ma­ged­don" się kła­nia, ale za­wsze można było też pójść w po­sta­po­ka­lip­sę po­zba­wio­ną na­dziei, "Drogą" wy­ty­czo­ną przez McCar­thy'ego), to w za­sa­dzie tylko do­da­tek. Pod­bi­ja­nie staw­ki i bę­ben­ka uczuć (patrz ckli­wy list na ko­niec…)

A za­ra­zem jest to nawet nie­zła próba za­pre­zen­to­wa­nia peł­ne­go spek­trum po­staw wobec końca świa­ta. Od so­li­dar­no­ści i bez­in­te­re­sow­no­ści po wy­zysk, prze­moc i okru­cień­stwo. Od sie­lan­ki i ro­dzin­nej at­mos­fe­ry jed­nej małej spo­łecz­no­ści, po obozy pracy, sza­leń­stwo, mi­sty­cyzm i ter­ror w ob­li­czu nie­unik­nio­nej za­gła­dy. Przy­zna­ję, udał ci się nawet szyb­ki i spraw­ny prze­gląd ta­kich za­cho­wań i nie prze­szka­dza, że są one wy­ko­rzy­sta­ne dosyć ste­reo­ty­po­wo, po­nie­waż opi­su­jesz je za­ra­zem dosyć ory­gi­nal­nie i po swo­je­mu. Na pewno ta atrak­cyj­ność fa­bu­ły (czy może ra­czej akcji) trzy­ma czy­tel­ni­ka przy lek­tu­rze.

Czy Twój świat u progu upad­ku jest wia­ry­god­ny? W wielu opi­sach tak. Mo­men­ta­mi tak sobie. Nie po­da­jesz czasu i miej­sca akcji, ale ten rok przed Apo­ka­lip­są upły­wa dosyć szyb­ko i szyb­ko dzie­ją się na świe­cie rze­czy dziw­ne. Od względ­nej nor­mal­no­ści i wciąż jeż­dżą­cych po­cią­gów (to taki skrót my­ślo­wy) oraz cza­sów jakby współ­cze­snych z kil­ko­ma dziu­ra­mi w Ziemi, po bu­do­wa­nie dzi­wacz­ne­go mo­lo­cha i sa­mo­zwań­czych ka­cy­ków z obo­za­mi pracy, stat­ki ko­smicz­ne, windę gra­wi­ta­cyj­ną i inne fu­tu­ry­stycz­ne po­my­sły i ga­dże­ty, o któ­rych le­d­wie wspo­mi­nasz.

Mam też tro­chę wąt­pli­wo­ści od­no­śnie stanu, w jakim znaj­du­je się świat po pierw­szych wstrzą­sach. Ro­zu­miem, że w Zie­mię ude­rzy­ło "tylko" je­de­na­ście obiek­tów, wspo­mi­nasz o pyle, za­snu­tym nie­bie itd. ale jed­nak obiek­ty zdol­ne zdmuch­nąć z po­wierzch­ni całe wiel­kie mia­sta po­czy­ni­ły­by chyba więk­sze spu­sto­sze­nie. A tym­cza­sem dzia­ła In­ter­net, dzia­ła­ją ko­mór­ki itd.

Nie­ste­ty, za­le­d­wie wspo­mi­nasz rów­nież o wielu aspek­tach życia w ob­li­czu za­gła­dy przez duże "Z". Co z ko­ścio­łem/re­li­gią, co z kon­flik­ta­mi mię­dzy­na­ro­do­wy­mi, armią (jej rolę ogra­ni­czasz znacz­nie i le­d­wie wzmian­ku­jesz).

Świat u Cie­bie za­cho­wu­je się wobec Końca tro­chę jak w opty­mi­stycz­nych chiń­skich opo­wie­ściach scien­ce-fic­tion, tro­chę jak u Clar­ka, tro­chę jak w fil­mach Em­me­ri­cha (2012), po dro­dze się­ga­jąc po wizje nie­mal rodem z "Pana Lo­do­we­go Ogro­du" czy nawet no­we­go Mad Maxa.

Fa­bu­lar­nie przy­cze­pię się do pierw­sze­go aka­pi­tu. Czy wobec resz­ty opo­wia­da­nej hi­sto­rii ko­niecz­ne były te żółte gacie i rzy­go­wi­ny? Czy w tego typu opo­wie­ści nie wy­star­czy­ło­by wspo­mnieć o pi­jac­kim ciągu bo­ha­te­ra (do­my­ślam się szla­chet­nych po­bu­dek tego pi­jań­stwa – roz­pacz po utra­cie żony)?

Wła­ści­wie cała ta jakby współ­cze­sna i oby­cza­jo­wa część opo­wia­da­nia tro­chę mi od­sta­je, jest jakby z innej "bajki". Ro­zu­miem, że to miał być za­mie­rzo­ny kon­trast (po­dob­nie jak sie­lan­ka na far­mie kon­tra atak, mordy, gwał­ty i nie­wo­la chwi­lę potem), spo­koj­ny wstęp jak u Kinga, za­sko­cze­nie czy­tel­ni­ka, wpro­wa­dze­nie Apo­ka­lip­sy do nor­mal­ne­go życia. Szo­ku­ją­cy prze­skok z dra­ma­tu oby­cza­jo­we­go w dra­mat ka­ta­stro­ficz­ny. Ro­zu­miem, że mie­li­śmy bo­ha­te­ra znie­lu­bić, za tą obrzy­dli­wość i spro­śne dow­ci­py, by potem do­ce­nić jego po­świę­ce­nie i cy­nicz­no-sar­ka­stycz­ną po­sta­wę wobec tra­ge­dii, która to po­sta­wa wy­brzmie­wa opty­mi­zmem na prze­kór wszel­kim nie­szczę­ściom, do­da­je sił, roz­bra­ja okrut­ną rze­czy­wi­stość, ośmie­sza zło. Że mamy go za­cząć z cza­sem lubić i po­dzi­wiać jego cięte gadki i żarty, wsty­dząc się swo­jej pierw­szej po­wierz­chow­nej oceny (znacz­nie póź­niej za­zgrzy­ta­ło mi rów­nież za­cho­wa­nie Hugo, który stał się gor­li­wym wy­znaw­cą Przy­wód­czy­ni, ale zaraz to wy­ja­śni­łeś wpły­wem nar­ko­ty­ku i po chwi­li za­gra­ło bez zgrzy­tów).

Co jesz­cze… Tro­chę dużo w tej hi­sto­rii szczę­śli­wych zbie­gów oko­licz­no­ści. Nie­praw­do­po­dob­ny finał, w któ­rym ku­la­wy, po­gry­zio­ny, zma­sa­kro­wa­nych i ledwo żywy facet dźwi­ga cięż­ką (jak pod­kre­ślasz wcze­śniej) na­sto­lat­kę i do­star­cza na ostat­ni sta­tek z Ziemi z jed­nym wol­nym miej­scem (nie pytam nawet skąd i jak to lą­do­wi­sko), tra­fia­jąc na he­ro­icz­ne­go i go­to­we­go na po­świę­ce­nie ge­ne­ra­ła, a na­mia­ry do­sta­je od je­dy­ne­go syna go­spo­da­rza z farmy, na­po­tka­ne­go w obo­zie śmier­ci, na którą to farmę tra­fił dzię­ki wska­zów­kom przy­pad­ko­wo spo­tka­ne­go star­ca itd. itd. Jed­nym sło­wem cud goni cud i po­ga­nia szczę­śli­we zbie­gi oko­licz­no­ści.

Mógł­bym jesz­cze sporo na­pi­sać o tym opo­wia­da­niu, bo są w nim mocne stro­ny i słab­sze, bo wiele rze­czy po­mi­ną­łem, bo lek­tu­ra skła­nia do roz­mo­wy, ale po­wiem krót­ko. Mimo wszyst­ko po­do­ba­ło mi się.

Za język, za styl, za warsz­tat, za te in­te­li­gent­ne dow­ci­py Hugo. Ale głów­nie za nie­po­kój, spe­cy­ficz­ny kli­mat, za kli­ma­tycz­ne sceny w obo­zie bu­dow­ni­czych Mo­lo­cha, za w sumie kla­sycz­ną, ale jed­nak "inną" opo­wieść ka­ta­stro­ficz­ną z ludź­mi na pierw­szym pla­nie. Za gra­nie emo­cja­mi i fun­da­men­tal­ny­mi war­to­ścia­mi, o któ­rych inni wsty­dzą się pisać. Za iście hol­ly­wo­odz­kie za­koń­cze­nie i po­ło­wicz­ny happy end (cho­ciaż ten finał, który roz­gry­wasz za na­szy­mi ple­ca­mi, wy­glą­da na tro­chę przy­śpie­szo­ny i od­ha­czo­ny przez Au­to­ra). Za to, że lek­tu­ra wcią­gnę­ła i za­in­te­re­so­wa­ła.

Czy to wy­star­czy, żebym dał swoje pół głosu na piór­ko? Jesz­cze się za­sta­no­wię.

Ps. Zwrot o Ziemi w cza­sach, kiedy nie miała jesz­cze ter­mi­nu przy­dat­no­ści już wi­dzia­łem tutaj na por­ta­lu. U kogo?

Edit. A dam tę po­łów­kę, bo jed­nak zo­sta­je ten tekst w pa­mię­ci.

Po prze­czy­ta­niu spa­lić mo­ni­tor.

Hej, @mr.maras, dzię­ki za ob­szer­ny ko­men­tarz.

Ps. Zwrot o Ziemi w cza­sach, kiedy nie miała jesz­cze ter­mi­nu przy­dat­no­ści już wi­dzia­łem tutaj na por­ta­lu. U kogo?

Cie­ka­we, wrzu­ci­łem kwe­ren­dę w go­ogle ale nie udało mi się od­na­leźć. Ech, czło­wiek myśli, że cza­sem wy­my­śli coś ory­gi­nal­ne­go, a tu zaraz ktoś przy­le­ci i sko­ry­gu­je ;)

No wła­śnie to miała być taka pro­sta hi­sto­ria, są prze­cież sy­tu­acje, kiedy “kom­bi­no­wa­nie” tylko za­ciem­nia obraz. Pew­nie każdy (więk­szość? co nie­któ­rzy? jeden na sto?) miał taką sy­tu­ację, gdy za­miast “ryp­nąć” pro­sto z mostu coś tam kom­bi­no­wał, motał, a potem ża­ło­wał, że nie sko­rzy­stał z tego naj­bar­dziej oczy­wi­ste­go, naj­prost­sze­go roz­wią­za­nia.

Mnie się za­wsze wy­da­je, że w tych moich ba­zgroł­kach da się wszyst­ko jakoś lo­gicz­nie wy­tłu­ma­czyć. Cho­ciaż­by te zbie­gi oko­licz­no­ści (za­iste, Hol­ly­wodz­kie). Od­wróć­my sy­tu­ację – prze­pro­wa­dzasz wy­wiad z ostat­ni­mi, je­de­na­sto­ma miesz­kań­ca­mi pla­ne­ty Pre­xkli, i pew­nie opo­wie­dzia­ne przez nich hi­sto­rie jak się zna­leź­li tu i teraz wy­da­ły­by się na­cią­ga­ne, nie­praw­do­po­dob­ne.

Nie­daw­no czy­ta­łem Lo­uisa Za­mpe­ri­nie­go. Cięż­ko w to uwie­rzyć. Te jego “przy­go­dy” do za­koń­cze­nia dru­giej wojny świa­to­wej to takie na­gro­ma­dze­nie wszyst­kie­go…

Co do kon­tra­stu pierw­szej czę­ści z resz­tą, oczy­wi­ście tak miało być. Bądź co bądź, wy­rwa­ło ich z po­czci­we­go, nor­mal­ne­go ży­wo­ta (”obyś żył w cie­ka­wych cza­sach!”). Stąd po w miarę nor­mal­nym wstę­pie, na­tu­ra­li­stycz­no-po­czci­wym bym rzekł, ta resz­ta taka “mi­gaw­ko­wa”, jakby ktoś dym­ka­mi z ko­mik­su ci­skał w zgrab­ne bi­blio­te­kar­ki.

Cie­szę się, że przy­pa­dło do gustu.

Ech, cha­otycz­ne te moje ko­men­ta­rze, czy ja w ogóle po­wi­nie­nem je pisać ;) Można je śmia­ło po­mi­jać, tekst wi­nien być bytem sa­mo­dziel­nym.

pzdr

–

ة_ة

No nie wiem…

Bo w prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści ko­men­tu­ją­cych uwa­żam, ze po­mysł mia­łeś bar­dzo dobry (tak fa­bu­lar­nie, jak i for­mal­nie), ale za­bra­kło umie­jęt­no­ści tech­nicz­nych. I od razu za­zna­czę, że po­przecz­kę w tym wzglę­dzie usta­wi­łeś sobie bar­dzo wy­so­ko, wyżej niż sam bym się od­wa­żył. Ro­zu­miem, że po­sta­wi­łeś na na­tu­ral­ność dia­lo­gu, su­ro­wość nie­oszli­fo­wa­nych wy­po­wie­dzi, opar­tych na so­lid­nej psy­cho­lo­gii po­sta­ci, ale ujaw­nia­ją­cych ich głę­bię frag­men­ta­rycz­nie, wy­biór­czo, tro­chę nawet cha­otycz­nie – jak w życiu. I temu za­my­sło­wi mogę tylko przy­kla­snąć obie­ma rę­cy­ma – wszak li­te­ra­tu­ra to zwier­cia­dło prze­cha­dza­ją­ce się po go­ściń­cu. Tylko, żeby tak pisać i sprze­dać swoją kre­ację czy­tel­ni­ko­wi, trze­ba tym zwier­cia­dłem ma­new­ro­wać z nie lada ma­estrią. A tobie cza­sem ręka drgnę­ła i za­miast coś po­ka­zać, ośle­pi­łeś od­bior­cę. Nie wszyst­kie grep­sy są zro­zu­mia­łe, a nie­któ­re sceny po­zo­sta­ją nie­czy­tel­ne. Do­ty­czy to przede wszyst­kim mo­men­tu przej­ścia z kon­wo­ju do obozu i potem re­la­cji do­ty­czą­cej tego, co się stało na lot­ni­sku. W tym pierw­szym przy­pad­ku ma­sku­jesz za­mie­sza­nie po­my­słem z nar­ko­ty­ka­mi, ale mimo wszyst­ko w sce­nach obo­zo­wych bra­ku­je mi czasu – ro­ze­grał­bym je peł­niej, za po­mo­cą kilku krót­kich, po­szar­pa­nych, ner­wo­wych sce­nek. W koń­ców­ce, do­brze po­my­śla­nej ale znowu nie­zręcz­nie przy­spie­szo­nej, nie­czy­tel­na jest dla mnie de­cy­zja ge­ne­ra­ła – czy pod­jął de­cy­zję do­bro­wol­nie, kie­ru­jąc się li­to­ścią, czy zo­stał przy­mu­szo­ny przez ojca. A przede wszyst­kim znowu bra­ku­je prze­strze­ni na po­ka­za­nie ojca w nowej per­spek­ty­wie.

Lubię takie opo­wie­ści o pro­stym he­ro­izmie, o rze­czach naj­waż­niej­szych w ob­li­czu rze­czy osta­tecz­nych, o ro­dzi­ciel­stwie wresz­cie, ale piór­ka przy­pi­nam tym opo­wia­da­niom, któ­rych za­zdrosz­czę au­to­rom. Tutaj sza­nu­ję próbę, ale efek­tu nie kradł­bym.

Fajne, po­do­ba­ło mi się :)

Przy­no­szę ra­dość :)

piór­ka przy­pi­nam tym opo­wia­da­niom, któ­rych za­zdrosz­czę au­to­rom.

Wy­so­ko po­przecz­kę sta­wiasz, Co­bol­dzie, oj wy­so­ko :D

cień przed nim po­wo­li ewo­lu­uje w ludz­ką syl­wet­ką.

― Mia­łem pu­kiel two­ich wło­sów ― oznaj­mia nie­ocze­ki­wa­nie córce Hugo.

― Więc na­praw­dę je­steś moim ry­ce­rzem!

― Oj­ciec mi przy­słał, kiedy jesz­cze byłem w woj­sku, tym praw­dzi­wym. Do ge­ne­tycz­nej bazy gwiezd­nej lo­te­rii.

Hm, mu­sia­ły­by to być chyba włosy wy­rwa­ne wraz z ko­rze­nia­mi, bo to wła­śnie tam znaj­du­je się DNA. Włos jako taki sam w sobie jest mar­twy, po­dob­nie jak na przy­kład pa­zno­kieć. Pew­nie, jakiś ślad ma­te­ria­łu ge­ne­tycz­ne­go na pewno by się w takim puklu za­plą­tał, na przy­kład z łusz­czą­ce­go się na­skór­ka, ale to zbyt mała i zbyt kiep­skiej ja­ko­ści prób­ka, by rze­tel­nie zse­kwen­cjo­no­wać genom do bazy.

Córka Hugo ― za­sty­gła ni­czym wo­sko­wa wróż­ba ― ob­ser­wu­je, jak jej ry­cerz szep­ce go­rącz­ko­wo do Hugo, wska­zu­jąc na nią.

Może: szep­ce do ojca?

GaPo, jest coś, co mnie nie­zmier­nie fa­scy­nu­je w Two­jej twór­czo­ści, już od cza­sów opo­wia­da­nia z “Fan­ta­stycz­nych godów” które mnie wów­czas mocno ujęło. “Mi­łość” to ko­lej­ny su­ro­wy tekst, z po­zo­ru nie­zbyt przy­stęp­ny, o mało in­te­re­su­ją­cym ty­tu­le. Przy­znam, że przez po­czą­tek prze­brną­łem w bó­lach. Mi­nę­ła chwi­la, nim zo­rien­to­wa­łem się, co się dzie­je, jak, kiedy, gdzie. Że ko­niec świa­ta fak­tycz­nie ma miej­sce. I kiedy prze­sta­łem się ko­le­bać i wpa­dłem na tory Two­jej wy­obraź­ni, to już po­pły­ną­łem i ach, cóż to była za po­dróż.

Widzę tutaj in­spi­ra­cję McCar­thym, choć po­praw mnie, jeśli się mylę. “Droga” to hi­sto­ria bar­dziej ka­me­ral­na i zde­cy­do­wa­nie po­zba­wio­na na­dziei. Wzru­sza i szar­pie emo­cja­mi, przez co nie byłem w sta­nie czy­tać jej cię­giem, bez przerw, bo była zbyt okrut­na. U Cie­bie jest ina­czej, bez­na­dzie­ja prze­pla­ta się jesz­cze z jakąś ra­do­ścią, bo apo­ka­lip­sa trwa, a nie zo­sta­ła do­ko­na­na, jak w “Dro­dze”. To też po­zwa­la błysz­czeć po­sta­ci Hugo; ma mo­ty­wa­cję, by za­ra­żać opty­mi­zmem i nie po­pa­dać w de­fe­tyzm. Ty­tu­ło­wy banał prze­ra­dza się w coś nie­sa­mo­wi­te­go, nie da­ją­ce­go się za­mknąć w słow­ne ramy, za to obec­ne­go w ge­stach, uśmie­chach, wy­mia­nach zdań, wresz­cie czy­nach – tak Hugo wzglę­dem córki, córki wzglę­dem Hugo, ale rów­nież po­bocz­nych po­sta­ci, jak ro­dzi­na Ste­fa­no.

Przej­rza­łem ko­men­ta­rze i ktoś na­rze­kał, że po co zgwał­co­no córkę – żeby po­ka­zać, że idyl­licz­na apo­ka­lip­sa to oksy­mo­ron i nikt nie dowie się, co drze­mie w dru­gim czło­wie­ku, do­pó­ki los nie powie “spraw­dzam”. Że gwałt nie wpły­nął na psy­chi­kę córki – myślę, że jak naj­bar­dziej wpły­nął, ale hi­sto­ria jest pro­wa­dzo­na z per­spek­ty­wy Hugo, który na tym jej eta­pie był już sce­do­wa­ny na za­pew­nie­niu dziew­czy­nie prze­trwa­nia za wszel­ką cenę. Prze­cież nawet nie znamy jej imie­nia, choć jej per­spek­ty­wa jest klam­rą, która otwie­ra i za­my­ka opo­wia­da­nie. I wresz­cie – że za­koń­cze­nie jest prze­wi­dy­wal­ne. No jest i w tym tkwi jego siła. Jest coś ab­so­lut­nie uj­mu­ją­ce­go w par­ciu do celu wbrew swo­je­mu dobru, dla dru­giej osoby. Tu rów­nież do­strze­gam ana­lo­gię z “Drogą”.

Brawo, GaPo. Mi­łość zo­sta­ła od­mie­nio­na tu przez wszyst­kie przy­pad­ki, choć słowo to nie pada w tek­ście ani razu. Opo­wia­da­nie ma nie­do­stat­ki, na przy­kład ostat­nią scenę w ra­kie­cie okro­ił­bym, tro­chę roz­wad­nia impet fi­na­łu. Sam list Hugo na­to­miast, albo scena, gdy córka po­wta­rza “je­steś mi po­trzeb­ny”… tu mnie mocno tra­fi­ło. Ła­du­nek emo­cjo­nal­ny, jaki tu zgro­ma­dzi­łeś, przy­sło­nił mi wszel­kie nie­do­sko­na­ło­ści. Ab­so­lut­nie.

Jak dla mnie to opo­wia­da­nie to ści­sła czo­łów­ka tek­stów, które czy­ta­łem na tym forum w tym roku.

I edyt­ka: jak ja Ci za­zdrosz­czę tego opo­wia­da­nia, GaPo, to nie wy­obra­żasz Ty tego sobie. ;)

GaPo, jeśli mia­ła­bym jed­nym sło­wem okre­ślić Twoje opo­wia­da­nie, to po­wie­dzia­ła­bym, że jest po­ru­sza­ją­ce. Na­fa­sze­ro­wa­łeś tekst emo­cja­mi, i nawet jeśli ktoś twier­dzi, że to ckli­we i ba­nal­ne, to do mnie aku­rat tra­fia. Pod ko­niec zła­pa­łam się na tym, że mam wil­got­ne oczy, a nie czę­sto się to zda­rza.

Ko­men­ta­rze przej­rza­łam tylko po­bież­nie i zwró­ci­łam uwagę na kwe­stę trau­my po gwał­cie. Po czymś takim trau­ma nie­wąt­pli­wie bę­dzie, ale weźmy pod uwagę, że ota­cza­ją­ca rze­czy­wi­stość, sy­tu­acja w ja­kiej zna­leź­li się bo­ha­te­ro­wie, zbli­ża­ją­cy się ko­niec, to na tyle eks­tre­mal­ne re­alia, że nie ma czasu na pie­lę­gno­wa­nie tej trau­my. Pew­nie spra­wa wy­glą­da­ła­by ina­czej, gdyby dziew­czy­na zo­sta­ła zgwał­co­na, a potem wra­ca­ła do “nor­mal­ne­go” życia.

Je­dy­ne do czego mo­gła­bym się przy­cze­pić, to mo­ment, w któ­rym Hugo za­bie­ra z ap­te­ki środ­ki wcze­sno­po­ron­ne. Serio wie­dział jak taki lek się na­zy­wa i zna­lazł bez pro­ble­mu?

Moim zda­niem piór­ko się na­le­ży. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak po­szedł­bym no­mi­no­wać, bo Dra­ka­ina po­wie­dzia­ła, że fajne". - Ma­Skrol

Wy­so­ko po­przecz­kę sta­wiasz, Co­bol­dzie, oj wy­so­ko :D

Bo ja wiem, w tym roku już 15 opo­wia­dań prze­sko­czy­ło ;)

Mi­łość zo­sta­ła od­mie­nio­na tu przez wszyst­kie przy­pad­ki, choć słowo to nie pada w tek­ście ani razu.

A to ład­nie po­wie­dzia­ne.

I wła­ści­wie zga­dzam się z więk­szo­ścią tego, co na­pi­sa­li MrB i AQQ, z za­strze­że­niem tego, co na­pi­sa­łem sam. Forma, Panie, forma – ona ma słu­żyć opo­wie­ści (i czy­tel­ni­ko­wi).

Faj­nie, że rzecz parę osób po­ru­szy­ła. Dzię­ki za tak ob­szer­ne ko­men­ta­rze. Parę razy aż się z róż­nych po­wo­dów za­czer­wie­ni­łem, je czy­ta­jąc. Ge­ne­ral­nie chcia­łem od­po­wie­dzieć w dłuż­szy spo­sób, ale zda­łem sobie spra­wę, że wła­ści­wie chyba nic wię­cej bym nie wniósł, styl ko­men­to­wa­nia Anet wy­da­je się więc naj­bar­dziej ade­kwat­ny, a w do­dat­ku jakoś nie mogę utrzy­mać po­wa­gi (jakaś wada ge­ne­tycz­na? Czy przej­dzie to na dzie­ci, a jeśli tak, to na czyje?).

Ge­ne­ral­nie wy­da­je mi się, że rzecz – bio­rąc pod uwagę oko­licz­no­ści – psy­cho­lo­gicz­nie jest do obro­nie­nia… a co do formy (co­bold) – taka wy­da­ła mi się OK do tego za­sto­so­wa­nia, zresz­tą, sam sie­bie nią tro­chę za­sko­czy­łem, wy­pły­nę­ła spod pal­ców nie­ja­ko bez mego udzia­łu i spodo­ba­ło mi się to. Za­pew­ne da się le­piej, taka była jed­nak dys­po­zy­cja dnia, jak po­wia­da­ją ko­men­ta­to­rzy spor­to­wi.

MrBri­ght­si­de – z prób­ką DNS z wło­sów to pew­nie przez te se­ria­le CSI ;) McCar­thy to dla mnie terra in­co­gni­ta.

AQQ – myślę, że jak ktoś szuka, to znaj­dzie…

pzdr

–

(‾⌣‾)♉

Hmmm. Ja ten tekst już kie­dyś czy­ta­łam.

I dla­te­go sorry, Win­ne­tou, ale je­stem na nie.

Tak pryn­cy­pial­nie – uwa­żam, że nie po­win­no się wsta­wiać tych sa­mych tek­stów po li­ftin­gu, bo nie lubię czy­tać w kółko tego sa­me­go. Zna­czy, wsta­wia­nia nie mogę ni­ko­mu za­bro­nić, ale bi­blio­te­ko­wać ani gło­so­wać za piór­kiem nie będę. Skoro za pierw­szym razem się nie udało, to pró­bo­wa­nie aż do skut­ku też nie po­mo­że.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

@Fin­kla – otóż sku­cha, tenże tekst tu pre­mie­ro­wo za­go­ścił ;) Może jed­na­koż oce­niasz w Sil­ma­ris? Tamże sła­łem ;)

3mka

–

℃ↂ_ↂↃ

To znowu ja.

Ech, trud­ny tekst do oce­nia­nia. W gło­so­wa­niu sil­ma­ri­so­wym byłam na “nie wiem”, ale teraz nie mam ta­kiej opcji. Opo­wia­da­nie ma swoje moc­niej­sze i słab­sze stro­ny.

Gdzieś w środ­ku tro­chę za­czął nużyć, ale koń­ców­ka to wy­na­gro­dzi­ła, spodo­ba­ła mi się.

Na emo­cje po­zo­sta­ję nie­wraż­li­wa. Do tego stop­nia, że nawet nie mam – jak Dra­ka­ina – wra­że­nia, że je na mnie wy­mu­szasz. Ot, de­ko­ra­cje jak de­ko­ra­cje.

Nie bar­dzo ro­zu­miem, co wła­ści­wie grozi Ziemi. Jest to cy­klicz­ne – za rok ma na­stą­pić to­tal­na roz­pier­du­cha. To su­ge­ru­je ja­kieś ko­smicz­ne śmie­ci. Ale Mar­so­wi grozi to samo. Ki dia­beł?

Lu­dzie za­cho­wu­ją się jak lu­dzie – całe spek­trum od skur­wy­syń­stwa do bo­ha­ter­stwa.

Niby nic nad­zwy­czaj­nie wy­róż­nia­ją­ce­go tekst na tle in­nych nie ma, ale jed­nak za­pa­mię­tał i szyb­ko po­zna­łam, że już czy­ta­łam.

Je­stem na TAK, czyli. Ale tak o włos.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Ach, neu­ro­shi­mo­wy kolor rdzy. Za­gła­da nad­cho­dzi, zni­kąd he­ro­sa, co ją po­wstrzy­ma, więc czas wy­god­nie po­ło­żyć się na tra­wie i po­czuć ostat­ni wiatr na tym łez pa­do­le ;)

Mnie tekst sko­ja­rzył się też z “Ostat­nim brze­giem”, ale jesz­cze moc­niej – z fil­mem “Me­lan­cho­lia”. Tu też jest silne na­sta­wie­nie na motyw oby­cza­jo­wy. Tu też do­sta­je­my pełne spek­trum ludz­kich za­cho­wań. W prze­ci­wień­stwie jed­nak do Larsa von Trie­ra nie koń­czysz aż tak smęt­nie :)

Od razu też po­wiem – tekst od stro­ny emo­cjo­nal­nej mnie nie ru­szył. Ale widzę za­sto­so­wa­ne środ­ki i moim zda­niem do­bra­łeś je od­po­wied­nio, choć są sceny, gdzie miast ude­rzyć ra­pie­rem, wo­lisz za­sto­so­wać obuch. Przy­kład to choć­by gwałt zbio­ro­wy, róż­nie tra­wio­ny przez czy­tel­ni­ków. Jed­nak myślę, że jako świa­do­my twór­ca wie­dzia­łeś, co ro­bisz :)

Test na emo­cjach stoi i na po­sta­ci Hugo. To, że w ko­men­ta­rzach toczą się dys­ku­sje i lu­dzie coś czują w sto­sun­ku do tej po­sta­ci – to moim zda­niem pa­ra­dok­sal­nie dobry znak. Zna­czy, że jest jakiś. Obraz mniej lub bar­dziej re­ali­stycz­ny, ale jakiś. Jed­nych ujmie, dru­gich nie. Tak więc duży plus za stwo­rze­nie peł­ne­go skaz i wad bo­ha­te­ra, który pró­bu­je od­ku­pić swoje winy w sto­sun­ku do córki. Być może nawet wbrew niej.

Jed­nak mam wąt­pli­wo­ści co do pew­nych tech­ni­ka­liów. Przede wszyst­kim za­bieg nie­na­zwa­nia dru­giej waż­nej osoby w tek­ście – córki Hugo – mocno i Tobie za­pew­ne utrud­niał pi­sa­nie, a mi od­czy­ta­nie tego, co się dzie­je w danym mo­men­cie. Był frag­men­ty, które po­wta­rza­łem ze dwa razy (kon­kret­nie – po­cząt­ko­we roz­mo­wy i potem w sce­nach z żoną Ste­fa­no) – bo nie wie­dzia­łem, czy to nadal o niej czy o kimś innym.

Sama fa­bu­ła bar­dzo stan­dar­do­wa i prze­wi­dy­wal­na – to też przy­czy­na, z po­wo­du któ­rej nie ru­szył mnie emo­cje. Bo jeśli wiem, gdzie zmie­rzasz, je­stem go­to­wy na falę gnie­wu, ra­do­ści, czy co za­mie­rzasz mi za­ser­wo­wać jako autor. Jed­nak był mo­ment, kiedy wy­cią­gną­łeś ten dywan pew­no­ści spod moich nóg – a było to pod­czas bu­do­wy windy or­bi­tal­nej przez kult (na­wia­sem mó­wiąc – tez miał­bym te same za­strze­że­nia, co Tsole, ale że to nie hi­sto­ria tego typu, moja nie­wia­ra je prze­łknę­ła). Opis za­po­mnie­nia o córce, de­li­rium nar­ko­ty­ko­we­go – o, tego się nie spo­dzie­wa­łem, to mogło być cie­ka­we. Nie­ste­ty ów epi­zod koń­czysz szyb­ko i znów wra­casz na znane mi frag­men­ty.

Sporo też w tej opo­wie­ści szczę­śli­wych zbie­gów oko­licz­no­ści, łącz­nie z koń­co­wym. O jeden za dużo jak na mój oso­bi­sty gust, ale nie na tyle, by bu­rzy­ło to po­zy­tyw­ne od­czu­cia co do opo­wia­da­nia.

Pod­su­mo­wu­jąc: to bar­dzo dobry kon­cert fa­jer­wer­ków. Wiesz, co chcesz osią­gnąć, wiesz jak i przesz do celu. Jed­nak przy pew­nych tech­nicz­nych aspek­tach – ca­ło­ścio­wej hi­sto­rii, dużej ilo­ści przy­pad­ków, czy za­sto­so­wa­niu ta­kie­go a nie in­ne­go po­dej­ścia nar­ra­cyj­ne­go do córki Hugo – nie osią­ga tyle, ile by mógł.

Won't so­me­bo­dy tell me, an­swer if you can; I want so­me­one to tell me, what is the soul of a man?

Za­bie­ra­łem się do tego opo­wia­da­nia, cóż, z opo­ra­mi. Nie ukry­wam, że nie lubię Two­jej li­te­ra­tu­ry, a pierw­sze aka­pi­ty… No, moim zda­niem dra­mat. Na­war­stwio­ne przy­miot­ni­ki, dziw­na nar­ra­cja, prze­cin­ki, przy­miot­nik bez rze­czow­ni­ka.

Zro­bi­łeś, co mo­głeś, by znie­chę­cić.

I, szcze­rze mó­wiąc, my­śla­łem, że się pod­dam.

Wra­że­nie szyb­ko jed­nak znik­nę­ło, bo dal­sza część opo­wia­da­nia była na­praw­dę sen­sow­na, cie­ka­wa i czy­ta­ło się do­brze.

Widzę, żę nie­któ­rzy piszą o emo­cjach – ja ich praw­dę mó­wiąc nie za­uwa­ży­łem. Moim zda­niem opo­wia­da­nie na­pi­sa­ne jest bez­na­mięt­nie, a po­stać głów­ne­go bo­ha­te­ra, nie­ste­ty, nie po­ma­ga. Jest jakiś taki… prze­sad­nie pro­sty. Wy­da­wał mi się po pro­stu pół­głów­kiem z ta­ni­mi tek­sta­mi, więc nie mo­głem się z nim utoż­sa­mić.

Dziew­czy­na z kolei ni­ja­ka. Świat przed­sta­wio­ny – nie­spój­ny. Prze­czy­taj sobie (jeśli nie czy­ta­łeś) 7EW Ste­phen­so­na. On zro­bił to, co Ty, tyle że w spo­sób wy­śmie­ni­ty. Ta ostat­nia akcja z ra­kie­tą była jak dla mnie kwin­te­sen­cją – jakby to był od­bi­ja­ją­cy od brze­gu sta­tek, na który można sko­czyć z roz­bie­gu…

Re­asu­mu­jąc – przy­jem­na w od­bio­rze opo­wiast­ka, ale do świet­no­ści sporo jej jed­nak bra­ku­je.

Tytuł nie­ste­ty ba­nal­ny.

Tyle ode mnie.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu prze­strze­ni ani mi­ło­ści. Jest tylko cisza."

Gapa je­stem. I to mi­zer­na, bez żad­nej wiel­kiej li­te­ry. Pi­sa­łem ko­men­tarz jakiś czas temu, klik­ną­łem "go­to­we" i nawet nie spraw­dzi­łem czy się do­da­ło (zu­peł­nie tak samo jak w przy­pad­ku tek­stu Wik­to­ra, który ko­men­to­wa­łem w tym samym cza­sie) Teraz muszę więc prze­pro­sić za opóź­nie­nie i na­pi­sać ko­men­tarz jesz­cze raz :-) 

Mimo wy­świech­ta­ne­go te­ma­tu i ra­czej ty­po­wej fa­bu­ły udało Ci się stwo­rzyć tekst ory­gi­nal­ny i za­pa­mię­ty­wal­ny, a to suk­ces. Oczy­wi­ście opo­wia­da­nie jest re­ci­ta­lem jed­ne­go wy­ko­naw­cy – Hugo kró­lu­je tu nie­po­dziel­nie. Bar­dzo do­brze po­ka­za­łeś jak w eks­tre­mal­nej sy­tu­acji sza­leń­stwo (okej, sza­leń­stwo to nie­do­bre słowo bo ko­ja­rzy się ne­ga­tyw­nie, Hugo jest po pro­stu tro­chę stuk­nię­ty) może oka­zać się siłą, która za­pew­ni prze­trwa­nie. Jest tu duch tego słyn­ne­go filmu Be­ni­gnie­go (Życie jest pięk­ne, chyba) – dą­że­nie do oszczę­dza­nia (lub przy­naj­mniej zmi­ni­ma­li­zo­wa­nia) dziec­ku kosz­ma­ru. Oczy­wi­ście in­ny­mi me­to­da­mi, bo inny wiek dziec­ka (pal sześć, że córka wła­ści­wie do­ro­sła, dla ojca to za­wsze bę­dzie dziec­ko, praw­da? :-)) 

No i teraz to, co w dużej mie­rze sta­no­wi o ory­gi­nal­no­ści tek­stu, czyli spo­sób opo­wie­dze­nia całej hi­sto­rii. 

Am­bit­nie mie­rzy­łeś. Nar­ra­cja do­sko­na­le od­po­wia­da po­sta­ci Hugo, wręcz cha­rak­te­ry­zu­je go, z całym ro­ze­dr­ga­niem, lek­kim cha­osem i nie­spój­no­ścią. Świet­nie od­da­je jego, z jed­nej stro­ny, pro­sto­tę spoj­rze­nia na świat i na­tłok myśli prze­cho­dzą­cy w praw­dzi­wą pa­pla­ni­nę z dru­giej. Plan był zna­ko­mi­ty, ale cze­goś za­bra­kło – być może odro­bi­ny wpra­wy i kunsz­tu, bo żeby na­praw­dę uda­nie pisać w taki spo­sób, po­trze­ba praw­dzi­we­go mi­strzo­stwa. W efek­cie tekst męczy i po­zo­sta­wia to nie­przy­jem­ne po­czu­cie nie­pew­no­ści – wra­że­nie, że praw­do­po­dob­nie ob­cu­je się z czymś wy­jąt­ko­wym, ale nie można tego na sto pro­cent stwier­dzić – albo to dzie­ło sztu­ki, albo śred­nio udana próba. Wy­da­je mi się, że nie­któ­re spra­wy i wy­da­rze­nia zo­sta­ły po­trak­to­wa­ne za bar­dzo po ma­co­sze­mu, na inne z kolei po­ło­ży­łeś zbyt duży na­cisk. Może to być wynik spe­cy­ficz­ne­go po­strze­ga­nia rze­czy­wi­sto­ści przez Hugo, ale czy­tel­ni­ka (mnie zna­czy, nie wiem jak z in­ny­mi) męczy, czę­sto mu­sia­łem się za­trzy­my­wać i czy­tać od nowa całe aka­pi­ty, żeby zro­zu­mieć co tak na­praw­dę się wy­da­rzy­ło. 

Fa­bu­ła padła ofia­rą "hu­go­wa­to­ści". Dzie­je się dużo, dość cha­otycz­nie, pa­skud­ne wy­da­rze­nia prze­pla­ta­ją się z nie­by­wa­le szczę­śli­wy­mi zbie­ga­mi oko­licz­no­ści. Coś się chyba po­sy­pa­ło w samej kon­struk­cji świa­ta – wy­da­je się, że wszyst­ko dzie­je się tu i teraz, ale nagle jakaś winda or­bi­tal­na, którą zdo­ła­no szyb­ko zbu­do­wać i znisz­czyć, po­jaz­dy ko­smicz­ne, do któ­rych można wsko­czyć w ostat­niej chwi­li, jak do od­jeż­dża­ją­ce­go au­to­bu­su… 

Dla­te­go nie je­stem zu­peł­nie za­do­wo­lo­ny z lek­tu­ry, bo po­ję­cia nie mam, czy stwo­rzy­łeś dzie­ło sztu­ki, czy po­le­głeś pró­bu­jąc. 

Po­zdra­wiam! 

Dla pod­kre­śle­nia wagi moich słów, Si­łacz pal­nie pię­ścią w stół!

Dzię­ki za wszyst­kie ko­men­ta­rze, gwiazd­ka pod­stęp­nie mi zga­sła i nie za­uwa­ży­łem no­wych po­stów…

Ge­ne­ral­nie wy­da­je mi się, że opo­wia­da­nie zo­sta­ło sta­ran­nie prze­sia­ne przez różne sita, och, cóż to była dla mnie za przy­go­da! Naj­bar­dziej chyba mnie za­sko­czył tak różny od­biór po­sta­ci Hugo, ale – jak mi się wy­da­je – po­stać uzy­ska­ła tę iry­tu­ją­cą po­świa­tę re­al­no­ści. Czyż to nie fa­scy­nu­ją­ce?

Nic uży­tecz­niej­sze­go chyba nie na­pi­szę, dzię­ki.

pzdr

–

" Ü "

Ja tam je­stem funem Two­je­go opo­wia­da­nia! I tak jest – IMHO - opty­mi­stycz­ne.

A poza tym, że tu nic użyt­niej­sze­go nie na­pi­szesz, to bar­dzo chcia­ła­bym, abyś po­świę­cał czas na pi­sa­nie! Z dwóch po­wo­dów:

*Taka mięk­kość, ak­sa­mit­ność słowa, przy bru­tal­no­ści, szcze­ro­ści, fak­tów jest cho­ler­nie rzad­ka

*Kon­stru­owa­nie opo­wie­ści i bo­ha­te­rów. Czy­ta­ła­bym w od­cin­kach, jak inni Toł­sto­ja i jego Annę Ka­ri­ni­nę  w za­mierz­chłych cza­sach, a on przy­mu­szo­ny do tego za­rob­ko­wo pisał w nocy i coraz bar­dziej jej nie­na­wi­dził (i po­sta­ci, i opo­wie­ści).

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.