Pies jej mordę lizał

Hi­sto­ria, choć sporo tu ab­sur­du, prze­ko­nu­ją­co opo­wia­da o po­czy­na­niach pew­ne­go po­li­cjan­ta, a spora dawka nie­złej ja­ko­ści hu­mo­ru po­tra­fi­ła sku­tecz­nie mnie roz­ba­wić. Czy­ta­ło się świet­nie, a lek­tu­ra oka­za­ła się bar­dzo sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca. ;)

Kli­kam Bi­blio­te­kę, bo je­stem pewna, Po­że­ra­czu­Bu­łek, że kiedy bę­dzie to już do­zwo­lo­ne, czyli po ogło­sze­niu wy­ni­ków kon­kur­su, po­pra­wisz uster­ki.

Od razu wie­dzia­łem, że to jakaś du­pe­rel­la. ―> Od razu wie­dzia­łem, że to jakaś du­pe­rel­a.

…i za­czął wyć do społu z klak­so­nem. ―> …i za­czął wyć po­spo­łu z klak­so­nem.

– … mój nowy kot. ―> Zbęd­na spa­cja po wie­lo­krop­ku.

…po psie­mu cie­szył się na mój widok, ob­szy­wa­jąc z ra­do­ści pod­ło­gę w ko­ry­ta­rzu. ―> Ob­szy­wał ręcz­nie, czy na ma­szy­nie? ;)

Pew­nie miało być: …po psie­mu cie­szył się na mój widok, ob­szczy­wa­jąc z ra­do­ści pod­ło­gę w ko­ry­ta­rzu.

– N-nie do końca – wy­ją­kał w końcu. ―> Czy to ce­lo­we po­wtó­rze­nie?

…w szpa­rze mię­dzy drzwia­mi a fu­try­ną uka­zał się krót­ki psi psyk i wy­szcze­rzo­ne zęby. ―> Do­my­ślam się, że zma­te­ria­li­zo­wa­nie się psie­go psyku jest do­dat­ko­wym ele­men­tem fan­ta­stycz­nym. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Dzię­ki, Reg! Cie­szę się, że Ci się po­do­ba­ło. I dzię­ku­ję za zwró­ce­nie uwagi na re­gu­la­min, bo nie­chcą­cy bym go na­ru­szy­ła, po­pra­wia­jąc uster­ki przed wy­ni­ka­mi :)

Bar­dzo pro­szę, Po­że­ra­czu. ;D

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Prze­czy­ta­łam już jakiś czas temu, tylko nie cier­pię pisać ko­men­ta­rzy na te­le­fo­nie…

Bar­dzo lubię takie hi­sto­rie wy­peł­nio­ne ab­sur­dem, a jeśli jesz­cze do tego mogę się uśmiech­nąć… Poza tym tekst opar­ty na faj­nym po­my­śle i bar­dzo spraw­nie na­pi­sa­ny. Prze­czy­ta­łam z przy­jem­no­ścią :) Ode mnie bi­blio­tecz­ny kli­czek i po­wo­dze­nia w kon­kur­sie.

Ka­tia­72, wiel­kie dzię­ki!

Po­że­racz­ko­Bu­łek, za­pew­ni­łaś mi świet­ną roz­ryw­kę na wie­czór tym opo­wia­da­niem. Od po­cząt­ku do końca, co któ­reś zda­nie krę­ci­łam głową z myślą “haha, ale traf­ne po­rów­na­nie. Haha, ale to do­brze ujęte. Haha, no kur… jak w życiu” xD 

Świet­nie wy­kre­owa­łaś bo­ha­te­rów. Po­mysł na hy­bry­do­we­go stwo­ra, jego nazwa i opis – świet­ne! Psia maska na kocim pysku, rolka po pa­pie­rze i ka­lo­ry­fer. Bar­dziej ob­ra­zo­wo się nie dało. Swoją drogą fan­ta­stycz­ne stwo­rze­nia te fe­li­ska­ni. Do­brze po­pro­wa­dzo­na hi­sto­ria, zgrab­nie na­pi­sa­na, za­baw­na i takie za­koń­cze­nie, że się nie spo­dzie­wa­łam.

Po­le­cam w bi­blio­tecz­nym wątku. :)

A i tytuł po­do­ba się bar­dzo! :D

Sa­ra­Win­ter, dzię­ki! :D

Ilu­zja, wy­glą­da jakby coś strasz­ne­go roiło mu się w tym kocim łepku. Nie wiem, czy na Twoim miej­scu spa­ła­bym spo­koj­nie ;)

Niby ab­surd, a nie ab­surd. Po­do­ba mi się sa­mo­ogra­ni­cza­ją­cy świat przed­sta­wio­ny, choć wła­snie na pod­sta­wie uży­cia tagu po­dej­rze­wam, że z kom­plet­nie in­nych po­wo­dów, niż Tobie, au­tor­ko. Tzn. oczy­wi­ście, ab­sur­dal­ne jest to, że lu­dzie mo­gli­by zrzec się wygód na rzecz pla­ne­ty, ab­sur­dal­ne są nie­któ­re ele­men­ty tego zrze­cze­nia (pa­pier to­a­le­to­wy), ale z dru­giej stro­ny zu­ży­wa­my za­so­by od­na­wial­ne szyb­ciej, niż się one od­na­wia­ją. No taka niby ab­sur­dal­na wizja, a jed­nak ma­ją­ca w sobie ziar­no na­dziei dla świa­ta (ale pa­pie­ru to­a­le­to­we­go nie od­da­waj­my!).

Na­praw­dę szko­da, że w pew­nym mo­men­cie cał­ko­wi­cie prze­rwa­łaś się­ga­nie do opisu świa­ta i nie po­ja­wiał się on choć­by bar­dzo de­li­kat­nie, raz na jakiś czas, w dal­szej czę­ści tek­stu.

Ca­łość? Ca­łość wy­szła do­brze. Jest wra­że­nie, że mo­gło­by być le­piej, bo koń­ców­ka mo­gła­by na­brać bar­dziej dra­ma­tycz­nej formy. Niby po­mysł za­koń­cze­nia jest dobry, niby jest jak trze­ba, a jed­nak bra­kło ja­kieś ku­mu­la­cji. Nie mówię tu o dłuż­szym opi­sie – to mogło być prze­pro­wa­dzo­ne szyb­ko, w kilku zda­niach, tylko zwy­czaj­nie moc­niej­szych.

Styl dość lekki, spraw­nie się czy­ta­ło. Gdzies po dro­dze były ja­kieś po­dwój­ne spa­cje, czy spa­cja na po­cząt­ku aka­pi­tu (przed pierw­szym sło­wem da­ne­go aka­pi­tu). Rzu­ci­ło się w oczy, że nie­kon­se­kwent­nie pi­szesz imię Le­nie­go/Len­nie­go (raz przez jedno, raz przez dwa “l”). No wła­snie, to imię czy ksywa, tak jak w przy­pad­ku Ko­ja­ka?

Umie­jęt­ne wpla­ta­nie twi­stów, drob­ne za­sko­cze­nia, a na tym wszyst­kim (albo ra­czej za tym wszyst­kim) smut­na dra­ma­tycz­na hi­sto­ria o tym, jak lu­dziom może od­wa­lać przy za­wie­dzio­nych uczu­ciach.

Ko­men­ta­rzy mało, a punk­ty już trzy. Choć jak wspo­mnia­łem, są tu rze­czy, które warto by było jakoś po­pra­wić, ale zde­cy­do­wa­nie opo­wia­da­nie na­da­ją­ce się do bi­blio­te­ki. Idę do więc do wątku bi­blio­tecz­ne­go w spra­wie kli­ków.

Dzię­ki, Wilku.

W moim pier­wot­nym po­my­śle opo­wia­da­nie miało za­ha­czać o wątek kry­mi­nal­ny – ko­to­pies miał być zwie­rzę­ciem szko­lo­nym nie­gdyś do po­lo­wań, a głów­ny bo­ha­ter miał od­kryć ist­nie­nie cze­goś w ro­dza­ju sub­kul­tu­ry my­śli­wych ;) W każ­dym razie bez­li­to­sny limit zna­ków nie po­zwo­lił mi na roz­wi­nię­cie opo­wie­ści w tym kie­run­ku i rów­nież z tych po­wo­dów nie po­ja­wia­ły się dalej opisy ab­sur­dal­nych zasad pro­eko­lo­gicz­nych. Teraz nieco ża­łu­ję, że kilku ta­kich wtrę­tów nie zro­bi­łam. Pod ko­niec zdaje się, że nawet imio­na po­za­mie­nia­łam na któt­sze, bo kli­klu li­te­rek mi za­bra­kło :P Dla­te­go nie mogę od­ża­ło­wać tych do­dat­ko­wych spa­cji przed aka­pi­ta­mi :P Nie za­uwa­ży­łam, mea cupla.

Leny miał być imie­niem. Ot tak, bo­ha­ter ko­ja­rzył mi się z po­sta­cią z Simp­so­nów ;)

O imię py­ta­łem dla­te­go, że dość dziw­nie się ze­sta­wia z pol­ski­mi imio­na­mi i na­zwi­ska­mi (Jola, Mar­cel Kro­tosz). Cho­ciaż jak są Bria­ny i Qu­en­ti­ni…

A z tymi ab­sur­da­mi… Weźmy takie ogra­ni­cze­nie cza­so­we jazdy pry­wat­ny­mi sa­mo­cho­da­mi… Takie eks­pe­ry­men­ty były i są ro­bio­ne w wielu mia­stach Eu­ro­py i w więk­szo­ści z nich przy­nio­sły po­zy­tyw­ne efek­ty. W dziel­ni­cach, ale nie­raz więk­szych niż sta­rów­ka w Kra­ko­wie. Miesz­kań­cy nadal na­zy­wa­ją to ab­sur­dem (i czę­ścio­wo mają rację), ale jed­no­cze­śnie roz­wi­ja­ły się sta­cje park’n’go, ko­mu­ni­ka­cja miej­ska, po­ja­wia­ło się wię­cej zie­le­ni, spa­da­ły kosz­ta re­mon­tu in­fra­struk­tu­ry, zmniej­sza­ły się na­tę­że­nia kor­ków i sta­ty­sty­ki spóź­nień do pracy. Nagle się oka­zy­wa­ło, ze to nie tylko na eko­lo­gię się prze­kła­da :) 

Ja się zga­dzam z tym, że praw­do­po­dob­nie za kil­ka­dzie­siąt lat po­dob­ne ogra­ni­cze­nia to bę­dzie norma. Sama jak pa­trzę na to ile moja ro­dzin­ka pro­du­ku­je śmie­ci, to stwier­dzam, że na dłuż­szą metę taki stan rze­czy nie może się ostać. Pew­nie moje dzie­ci będą kie­dyś my­śla­ły: "sta­rzy to mieli do­brze. Woda z kranu była kiedy chcie­li, a pam­per­sów nie trze­ba było prać". Je­stem na 100 pro­cent pewna, że za 30, 40 lat tak bę­dzie i wtedy to nie bę­dzie żad­nym ab­sur­dem. Myślę, że po­wsta­nie cze­goś na kształt Pre­wen­cji Zie­lo­nej to tylko kwe­stia czasu. I pew­nie w świa­do­mo­ści ludzi też coś po­wo­lut­ku się zmie­ni. Pa­mię­tam scenę z "Mad­ma­na", kiedy Do­nald wy­brał się z ro­dzin­ką na pik­nik nad je­zio­ro. Po­pik­ni­ko­wa­li, zje­dli cia­stecz­ka, wsta­li, strzep­ne­li pa­pier­ki z ko­cy­ka i po­je­cha­li w długą. I to na tamte czasy była norma, a teraz się w gło­wie nie mie­ści. Tak samo pew­nie kie­dyś lu­dzie będą my­śle­li o piciu wody z pla­sti­ko­wych bu­te­lek. Dzi­siaj w moim koszu na­li­czy­łam ich trzy­na­ście ;)

Sorry, że bez wy­od­ręb­nio­nych aka­pi­tów, ale na te­le­fo­nie chyba się nie da.

Ha, ja pa­mię­tam, jak się kie­dyś, w pod­sta­wów­ce, śmia­li­śmy z ko­le­ga­mi z kum­pla, który trzy­mał w ręce pa­pie­rek z ba­to­ni­ka aż do mo­men­tu, gdy mi­ja­li­śmy kosz – żeby tylko nie wy­rzu­cić na traw­nik.  Z per­spek­ty­wy czasu zu­peł­nie ina­czej ta sy­tu­acja wy­glą­da :-)

Oj, za­ka­za­ny pa­pier to­a­le­to­wy – to mi się po­do­ba­ło. Cie­ka­wy ten Twój świat. Czy­ta­ło się lekko, po­ziom ab­sur­du aku­rat w nor­mie, uśmiech­nę­ło mi się parę razy, szcze­gól­nie przy hi­sto­rii z jam­ni­kiem. Zkoń­cze­nie wy­wo­ła­ło już po­rząd­ne par­sk­nię­cie. W sumie – miło spę­dzo­ny czas.

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Nie urze­kło mnie, nie wcią­gnę­ło rów­nież.

Bo­ha­te­rem jest ty­po­wy po­li­cjant: żona ode­szła, przy­ja­ciel go nie ro­zu­mie, topi smut­ki w al­ko­ho­lu. 

Jest fajny po­mysł na ko­top­sa, ale to tro­chę mało. Gdyby akcja była bar­dziej wart­ka, to może by się obro­ni­ło. W takim wy­da­niu, po pro­stu po­praw­ne opo­wia­da­nie.

Jeśli komuś się wy­da­je, że mnie tu nie ma, to spie­szę po­wia­do­mić, że mu się wy­da­je.

Ir­ka­_Luz, dzię­ki :) Fi­zy­k111, skąd prze­ko­na­nie, że ty­po­we­go po­li­cjan­ta po­rzu­ca żona, co go skła­nia do top­nie­nia smut­ków w al­ko­ho­lu? Ja bym po­wie­dzia­ła, że to po pro­stu roz­wo­dzą­cy się facet prze­ży­wa­ją­cy kry­zys. Chyba nawet po­li­cjan­to­wi wolno? ;) Szko­da, że Ci się nie spodo­ba­ło, może inne moje opo­wia­da­nia bar­dziej tra­fią w Twój gust.

Źle się wy­ra­zi­łem. Nie cho­dzi­ło mi o ty­po­we­go po­li­cjan­ta, tylko o jego ste­reo­typ obec­ny w fil­mie i li­te­ra­tu­rze. Nie jest on (ste­reo­typ) wzię­ty z po­wie­trza. Spe­cy­fi­ka pracy po­li­cjan­ta (szcze­gól­nie kry­mi­nal­ne­go, a taki prze­cież po­ja­wia się głów­nie w książ­kach) nie sprzy­ja nie­ste­ty trwa­ło­ści ogni­ska do­mo­we­go.

Obie­cu­ję,że prze­czy­tam wkrót­ce ja­kieś inne Twoje opo­wia­da­nie. 

Jeśli komuś się wy­da­je, że mnie tu nie ma, to spie­szę po­wia­do­mić, że mu się wy­da­je.

Ja bym uzna­ła, że ste­reo­ty­po­wy po­li­cjant z fil­mów i ksią­żek, to taki, który po pracy jest agre­syw­ny, a poza tym wy­ko­rzy­stu­je swoje zna­jo­mo­ści do nie­cnych celów ;) No ale jak wia­do­mo wszyst­kie ne­ga­tyw­ne ste­reo­ty­py są krzyw­dzą­ce. Jeśli mogę coś za­re­ko­men­do­wać, to może "Ko­ron­ki"? Bo uwa­żam, że jest cał­kiem dobre, ale nie­do­ce­nio­ne. Ale uprze­dzam, że wart­kiej akcji tam rów­nież nie znaj­dziesz.

Bar­dzo, bar­dzo mi się po­do­ba­ło. Uśmia­łam się jak norka !

Czy­ta­ło się gład­ko, bez zgrzy­tów (no, może raz zgrzyt­nę­ło, kiedy po­ja­wi­ła się “kolażówka”). 

Twór­czo po­trak­to­wa­łaś temat kon­kur­su. Opo­wia­da­nie jest spój­ne, fa­bu­ła się płyn­nie roz­wi­ja, przez mo­ment oba­wia­łam się, że ta Jola to tylko tak sobie wy­sko­czy­ła jako atry­but smut­ne­go losu za­pi­ja­czo­ne­go gliny, ale nie, wszyst­ko prze­my­śla­ne i ele­ganc­ko za­mknię­te!

Dzię­ku­ję za miłe chwi­le, ja­kich do­star­czy­ła mi lek­tu­ra Two­je­go tek­stu w nie­dziel­ny po­ra­nek.

Cze­kam na na­stęp­ne!

Po­zdra­wiam 

Świet­ne opo­wia­da­nie, bar­dzo kre­atyw­nie na­pi­sa­ne, spój­ne i za­baw­ne. Tyle wy­star­czy, aby mnie za­do­wo­lić.

Po­cząt­ko­wo tytuł nie za­chę­cał mnie do lek­tu­ry, cie­ka­wość jed­nak zwy­cię­ży­ła. I nie ża­łu­ję. Opo­wieść jest cie­ka­wa, na­pi­sa­na faj­nym ję­zy­kiem. Kilka razy uśmiech­nę­łam się. Mnie aku­rat ko­to­pies nie urzekł. Koń­ców­ki się nie spo­dzie­wa­łam, a to na plus. Idę klik­nąć bi­blio­te­kę.

Po­wo­dze­nia w kon­kur­sie :)

Fa­cies_Hip­po­cra­ti­ca, Pan Krzysz­tof, Mo­ni­que M, dzię­ki za ko­men­ta­rze, cie­szę się, że się po­do­ba­ło. Fa­cies, czer­wie­nię się z po­wo­du tej ko­la­żów­ki ;)

Fajna, za­baw­na hi­sto­ria, na­pi­sa­na lek­kim sty­lem. Humor cza­sem ba­lan­su­ją­cy na gra­ni­cy ab­sur­du, ale ca­łość po­da­na bar­dzo sma­ko­wi­cie :) Po­wtó­rzę za przed­pi­ś­ca­mi, że po­stać po­li­cjan­ta jest ty­po­wa dla kry­mi­na­łów. We­dług mnie, do­brze pa­su­je do kli­ma­tu tego opo­wia­da­nia.

Zna­la­złam dwie li­te­rów­ki:

po psie­mu cie­szył się na mój widok, ob­szy­wa­jąc z ra­do­ści pod­ło­gę w ko­ry­ta­rzu. Po kilu ty­go­dniach po­zwo­li­łem spać mu w moim łóżku

P.S. Ko­ja­rzę kre­sków­kę o ko­top­sie, czyż­by in­spi­ra­cja?

Ando, dzię­ki za ko­men­tarz :) Je­stem ra­czej z po­ko­le­nia, które się wy­cho­wa­ło na “La­bo­ra­to­rium De­xte­ra” i “Joh­nym Bravo”, ale wy­szu­ka­łam ko­top­sa na Youtu­bie i stwier­dzam, że taki we­wnętrz­nie skłó­co­ny jam­nik w wer­sji dwu­gło­wej wpa­so­wał­by się ide­al­nie w temat kon­kur­su :P 

.

Peace!

"Za­ko­chać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, cza­sem pisać wier­sze." /FNS – Su­per­mar­ket/

three go­blins in a trench coat pre­ten­ding to be a human

Fajny po­mysł, choć dow­cip o wy­ko­pa­nym mar­twym psie już kie­dyś sły­sza­łem i bałem się, że to bę­dzie pu­en­ta tek­stu, a tu nagle miła nie­spo­dzian­ka. Przy za­koń­cze­niu można się uśmiech­nąć, aż bije od niego po­mie­sza­nie go­ry­czy z za­kło­po­ta­niem :) 

Po­do­ba­ła mi się też wizja świa­ta, aż szko­da, że mamy o nim tak mało in­for­ma­cji. Cho­ciaż z dru­giej stro­ny może to i le­piej, dzię­ki temu fa­bu­ła idzie cały czas do przo­du. 

Przy­znam, że z przy­jem­no­ścią prze­czy­ta­łem Twój tekst. Roz­bra­ja­ły mnie dia­lo­gi, a rzad­ko się zda­rza, aby śmie­szy­ło mnie coś co czy­tam ;) 

“Chcia­łem in­te­li­gent­nie zri­po­sto­wać czymś w stylu „spier­da­laj”, ale na szyb­ko prze­ana­li­zo­wa­łem wszyst­kie przy­miot­ni­ki po kolei i każdy pa­so­wał jak ulał do Joli.” → :D 

Nie spo­dzie­wa­łem się tego, co stało się z psia­kiem są­sia­da, czy za­koń­cze­nia sceny, w któ­rej war­czą­cy zwierz nie ma za­mia­ru wpu­ścić wła­ści­cie­la do domu. 

Humor i za­ska­ku­ją­cy finał, są tu czymś fan­ta­stycz­nym. Zdaję sobie spra­wę, jak cięż­ko jest na­pi­sać coś, co wy­wo­ła cho­ciaż­by uśmiech na twa­rzy, a nie wspo­mi­na­jąc już o roz­ba­wie­niu czy­tel­ni­ka. Tobie się to udało, zatem… cha­pe­au bas :)

Do góry głowa, co by się nie dzia­ło, wiedz, że każdą walkę mo­żesz wy­grać tu przez K.O - Chada

Cie­ka­wy tekst. Po­do­ba­ło mi się od sa­me­go po­my­słu na zre­ali­zo­wa­nie te­ma­tu kon­kur­su w for­mie hy­bry­dy Fe­li­ska­ni, przez wzma­ga­ją­ce się z każ­dym aka­pi­tem po­kła­dy ab­sur­du, na­tu­ral­ne dia­lo­gi, nawet ten dow­cip z mar­twym psem, aż po koń­ców­kę, w któ­rej już mo­głam tylko po­krę­cić głową – zu­peł­nie się ta­kie­go ob­ro­tu spraw nie spo­dzie­wa­łam. Trosz­kę może za­bra­kło mi szer­sze­go za­ry­so­wa­nia świa­ta, w któ­rym dzie­je się opo­wieść, nie wszyst­ko było dla mnie jasne.

Po­do­ba­ło mi się :)

Sie­dzę w pracy i wła­śnie ukrad­kiem prze­czy­ta­łam Twoje opo­wia­da­nie. Mu­sia­łam głu­pio wy­glą­dać za­śmie­wa­jąc się scho­wa­na za mo­ni­to­rem :) Oso­bi­ście lubię ta­plać się w opa­rach ab­sur­du, a kiedy na do­kład­kę mam jesz­cze świet­ne dia­lo­gi, to przy­jem­ność gwa­ran­to­wa­na. Nie bra­ko­wa­ło mi szer­sze­go opisu przed­sta­wia­ne­go świa­ta, bo przy tym można by ugrzę­znąć w nie­po­trzeb­nych szcze­gó­łach. Myślę, że tempo i humor to siła tej hi­sto­rii.

Gra­tu­lu­ję i za­zdrosz­czę :)

Fla­drif, Ne­ar­De­ath, Nir i Matka Chrzest­na – dzię­ku­ję za takie po­zy­tyw­ne ko­men­ta­rze :) Utwier­dza­ją mnie w prze­ko­na­niu, że taki styl pi­sa­nia, to dla mnie wła­ści­wa droga.

Mój głów­ny pro­blem z tym opo­wia­da­niem jest taki, że po­mysł wyj­ścio­wy na „ko­top­sa” wy­da­je się zbyt wątły, żeby udźwi­gnąć aż tyle tek­stu, który puch­nie wokół niego – ale tak na­praw­dę nie­wie­le do­da­je do akcji, nie nie­sie więk­szych sen­sów itp. W ten spo­sób można by na­pi­sać to opo­wia­da­nie na 10, na 30 i na 50K zna­ków – mno­żąc tylko licz­bę prze­ga­du­ją­cych się dia­lo­gów. Na plus z kolei za­li­czył­bym sto­sun­ko­wą lek­kość nar­ra­cji.

Dzię­ku­ję za ko­men­tarz. Pie­ro­wot­nie mia­łam inny po­mysł, w któ­rym mój ko­to­pies może le­piej by się od­na­lazł. Mój po­li­cjant prze­ży­wa­jąc kry­zys eg­zy­sten­cjal­ny, miał han­dlo­wać za­ka­za­ny­mi pi­guł­ka­mi w stylu Py­ral­gi­ny i ści­gać mafię or­ga­ni­zu­ją­cą po­lo­wa­nia z uży­ciem ko­top­sów. Potem po­mysł się “spłasz­czył” bo tre­ści by­ło­by za dużo, kota i psa jak na kon­kurs za mało. W każ­dym razie mam w pla­nach, by kie­dyś do tego te­ma­tu wró­cić i po­ka­zać hy­bry­dę w innej od­sło­nie.

 Nie prze­ko­nu­je mnie zarys świa­ta. Po­da­jesz tro­chę in­for­ma­cji – tu za­ka­za­ny pa­pier to­a­le­to­wy, tam przy­dział na pa­li­wo – ale za­sad­ni­czo nie ma w tym world­bu­il­din­gu głębi. A w dal­szej czę­ści tek­stu cał­kiem znika. Chyba był po pro­stu nie­po­trzeb­ny. Za ele­ment fan­ta­stycz­ny spo­koj­nie wy­star­czy­ły­by ko­cio-psie hy­bry­dy.

SPO­ILER ALERT

Tempo akcji jest okej, aż do mo­men­tu, gdy Linda nie chce wpu­ścić bo­ha­te­ra do miesz­ka­nia. Potem na­stę­pu­je przy­spie­sze­nie, jak­byś wła­śnie w tym mo­men­cie od­czu­ła, że limit zna­ków wisi nad głową i trze­ba szyb­ko skoń­czyć, żeby nie prze­kro­czyć. A szko­da, bo tutaj wła­śnie tro­chę bym do­pi­sa­ła. Gdy­bym miała od­chu­dzać tekst o któ­reś frag­men­ty, wy­bra­ła­bym po­czą­tek.

Hi­sto­ria jest fajna i za­baw­na, cho­ciaż ję­zy­ko­wo bez za­chwy­tów. Zna­la­złam sporo błę­dów, dziw­nie ulo­ko­wa­nych prze­cin­ków i parę nie­zgrab­nych zdań, ale mimo wszyst­ko czy­ta­ło się nie­źle i pa­ro­krot­nie udało Ci się mnie uśmiech­nąć ;)

Wy­ko­rzy­sta­nie hasła kon­kur­so­we­go: 

Dzię­ki za udział.

three go­blins in a trench coat pre­ten­ding to be a human

Bar­dzo dzię­ku­ję za ko­men­tarz!

Fajne :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Dzię­ki, Anet :)

Hmmm. Po­mysł na fe­li­ska­ni świet­ny. Świat ni­cze­go sobie. Ale zwa­rzy­ła mi humor hi­sto­ryj­ka o jam­ni­ku są­sia­da. Już wcze­śniej dwa razy to czy­ta­łam, w tym raz na por­ta­lu. Po co takie oczy­wi­ste wy­ko­rzy­sty­wa­nie sta­rych i cu­dzych ele­men­tów?

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Fin­klo, dzię­ku­ję za ko­men­tarz. Z per­spek­ty­wy kilku mie­się­cy, na­pi­sa­ła­bym to opo­wia­da­nie ina­czej. A hi­sto­ria o jam­ni­ku zo­sta­ła mi sprze­da­na przez ku­zy­na, który twier­dził, że to się przy­da­rzy­ło jemu (a to kłam­czuch! ;) Byłam świę­cie prze­ko­na­na, że to do­sko­na­ła i ory­gi­nal­na aneg­do­ta :P

Btw, mój tata zna po­dob­ną i za­ra­zem inną hi­sto­rię, która na­praw­dę się przy­da­rzy­ła. Na­pi­sa­łam kie­dyś o tym opo­wia­da­nie na jakiś kon­kurs i do­cze­ka­ło się nawet pu­bli­ka­cji w ja­kiejś małej an­to­lo­gii. Dwój­ka my­śli­wych na po­lo­wa­niu ustrze­li­ła zwie­rzę. Była noc i śred­nia wi­docz­ność. Byli prze­ko­na­ni, że ce­lu­ją do je­le­nia, ale kiedy po­de­szli bli­żej, oka­za­ło się, że na po­la­nie leży mar­twy kuc. Wy­stra­sze­ni, że zo­sta­ną wy­cią­gnię­te wobec nich kon­se­kwen­cje, całą noc ko­pa­li dół i za­ko­pa­li kuca. Rano oka­za­ło się, że na po­la­nę przy­je­chał ktoś z za­kła­du zaj­mu­ją­ce­go się mar­twy­mi zwie­rzę­ta­mi. Kuc umarł śmier­cią na­tu­ral­ną ;) My­śli­wi strze­la­jąc do je­le­nia, po pro­stu chy­bi­li.

Może i mu się wy­da­rzy­ło… Ale nie jemu pierw­sze­mu! A przy­naj­mniej nie on to wy­my­ślił. Uwa­żam, że to miej­ska le­gen­da – coś, co wła­ści­wie mogło się wy­da­rzyć i po­dob­no stało się zna­jo­me­mu opo­wia­da­ją­ce­go… ;-)

A hi­sto­ryj­ka z my­śli­wy­mi też fajna. I jakoś świe­żej brzmi.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!