Sigyn

Mel­du­ję, że bilet zo­stał ska­so­wa­ny.

Pi­sa­nie to la­ta­nie we śnie - N.G.

Dzię­ki, Śnią­ca. Za­my­kam za Tobą drzwi War­sza­wy i je­dzie­my ;)

Prze­czy­ta­ne ;)

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Dzię­ki, Wic­ked. Nie za­pi­naj pasów, i tak nie po­mo­gą :)

Py­ta­nie pod­sta­wo­we – co wła­ści­wie zro­bił nar­ra­tor, że mu­siał od­sta­wić “Thel­mę i Luizę”?

A poza tym – ład­nie na­pi­sa­ne, ale cze­goś mi tu bra­ku­je. Hi­sto­ria Krzysz­to­fa, hi­sto­ria Leona, hi­sto­ria Sygin, hi­sto­ria War­sza­wy (zresz­tą do­pię­tej jak kwia­tek do ko­żu­cha, bo rów­nie do­brze mogła byc wiecz­nym pió­rem). Skrob­niesz, wi­dzisz że coś się błysz­czy, ale idziesz skro­bać dalej, zanim się do­wiesz, co tak błysz­czy…

Ze szcze­gó­li­ków:

– “ster­czał men­to­lo­wy Ga­lu­oises: pa­pie­ros to Gau­lo­ise, poza tym “gu­lu­łaz” tak pięk­nie brzmi ;);

– “sam za­pa­li­łem fajka” – tak się to teraz od­mie­nia?;

– “Tylne koła za­bok­so­wa­ły” – a nie za­buk­so­wa­ły.

Fajne, ale… Sma­ku­je jak zupa bez soli, pie­przu i maggi :P.

Pierw­sze prawo Sta­ru­cha - li­te­rów­ki w cu­dzych tek­stach są oczo­bi­ją­ce, we wła­snych - nie­do­strze­gal­ne.

Hej Sta­ru­chu, 

Dzię­ki za prze­czy­ta­nie i ko­men­tarz. Myślę, że na za­cho­wa­nie nar­ra­to­ra mogła mieć dość duży wpływ Sigyn. Być może stąd te za­gad­ko­we po­czy­na­nia. 

Cie­szę się, że uwa­żasz, że zo­sta­ło “ład­nie na­pi­sa­ne”. Styl i warsz­tat, to są ob­sza­ry, nad któ­ry­mi sta­ram się cały czas pra­co­wać. 

Dzię­ku­ję rów­nież za po­praw­ki. 

– Ga­lu­oises po­pra­wię na Ga­lu­oise – po­do­ba mi się ta pre­ten­sjo­nal­na ni­ko­ty­no­wa “fran­cusz­czy­zna” :) 

– Z tym wy­ra­że­niem: “za­pa­li­łem fajka" to za­bieg spe­cjal­ny – sam (cho­ciaż palę nie­wie­le, ot na im­prez­kach) cza­sem tak mówię i to miało tro­chę “upo­tocz­nić “myśli Krzyś­ka,

– za­buk­so­wa­ły – nie wie­dzia­łem, że tak się piszę – dzię­ki! 

Tro­chę szko­da, że moja zupka oka­za­ła się dla Cie­bie zbyt mało do­pra­wio­na… my­śla­łem, że pi­kant­nych mo­men­tów nie bra­ko­wa­ło ;) (cho­ciaż też nie chcia­łem prze­sa­dzić). 

Ko­lej­nym razem może bę­dzie le­piej :) 

Po­zdra­wiam 

 Ci­chy0

Aj aj aj.

Coś się ostat­nio za bar­dzo śpie­szę

Gau­lo­ises

Takie – https://www.google.pl/search?q=gauloise+papieros&client=opera&hs=uZo&sxsrf=ACYBGNTRcxU4SEd3I8M6Rka49k9EDHtOFw:1574100074619&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwj3j6feq_TlAhUBJVAKHaCeCmcQ_AUIESgB&biw=1920&bih=978

Sorry za li­te­rów­kę!!

Po­zdra­wiam rów­nież!

Pierw­sze prawo Sta­ru­cha - li­te­rów­ki w cu­dzych tek­stach są oczo­bi­ją­ce, we wła­snych - nie­do­strze­gal­ne.

Hej Sta­ru­chu, 

Dzię­ki raz jesz­cze :D 

Sko­ry­go­wa­łem tego ster­czą­ce­go “gu­lu­ła­za” :D 

Po­zdra­wiam

Ci­chy0

Fajne, kli­ma­tycz­ne opo­wia­da­nie. Nie byłam pewna, czy czy­tać, ale gdy zer­k­nę­łam na po­czą­tek i zo­ba­czy­łam, że jest o pi­sa­niu, to prze­czy­ta­łam – ten temat nigdy mi się nie znu­dzi! Tak wy­sty­li­zo­wa­łeś tekst, że my­śla­łam, iż nie dzie­je się współ­cze­śnie, tylko nieco wcze­śniej – li­te­ra­ci, ka­wiar­nia li­te­rac­ka – ale gło­śnik blu­eto­oth i parę in­nych rze­czy wska­zy­wa­ły­by jed­nak na współ­cze­sność. Spraw­nie po­słu­gu­jesz się ję­zy­kiem, a nie­któ­re zda­nia wy­szły wprost świet­nie, np. Pew­nie Leoś jak zwy­kle za dużo łyk­nął i baj­du­rzy.

Jeśli zo­stać przy po­rów­na­niach ku­li­nar­nych, to Twoje opo­wia­da­nie jest dla mnie jak ka­nap­ka z serem i ma­jo­ne­zem kie­lec­kim – nie jest to może moje ulu­bio­ne danie i smak nie jest jakiś szcze­gól­nie po­wa­la­ją­cy, ale jed­nak przy­jem­nie jest cza­sem coś ta­kie­go zjeść, a ma­jo­nez kie­lec­ki spra­wia, że ma w sobie “to coś” :)

Tak… Cza­sa­mi tym, czego pi­sarz po­trze­bu­je do suk­ce­su, jest jego muza! Tylko co mają po­wie­dzieć pi­sar­ki? Czy to dzia­ła też na od­wrót i facet może być muzą ko­bie­ty? Hmm… 

Faj­nie opi­sa­łeś spe­cy­fi­kę War­sza­wy – to jak jak pra­cu­ją w niej nie­któ­re ele­men­ty, mo­ment wrzu­ca­nia bie­gów itp. Nie mia­łam nigdy oka­zji je­chać tym sa­mo­cho­dem, ale dzię­ki Two­je­mu opo­wia­da­niu po­tra­fię sobie wy­obra­zić, jak to jest. 

Uster­ki:

Ow­szem, wszy­scy roz­po­czy­na­li­śmy naszą przy­go­dę od zna­ko­mi­te­go wy­pra­co­wa­nia, od­czy­ta­ne­go na środ­ku klasy w trak­cie „po­la­ka”, kółka pro­za­tor­skie­go lub ga­zet­ki szkol­nej. 

Tro­chę nie­zgrab­ne to zda­nie, bo wy­ni­ka z niego, że wy­pra­co­wa­nie od­czy­ty­wa­li­śmy też w trak­cie kółka pro­za­tor­skie­go (to aku­rat pa­su­je, ale chyba nie to mia­łeś na myśli) i w trak­cie ga­zet­ki szkol­nej.

dość szcze­gól­ną oso­bli­wość. 

My­śla­łam, że bo­ha­ter zo­ba­czy coś na­praw­dę dziw­ne­go, ale co było oso­bli­we­go w tym, że spo­tkał na mie­ście swo­je­go zna­jo­me­go?

Trzy­bie­go­wa skrzy­nia bie­gów, z le­war­kiem przy kie­row­ni­cy, da­wa­ła mi się we znaki, a przy­spie­sze­nie jesz­cze wię­cej do ży­cze­nia 

Tu chyba bra­ku­je jed­ne­go słowa.

ob­ser­wo­wa­łem jak krzą­ta się po po­ko­ju. 

Prze­ci­nek po ob­ser­wo­wa­łem.

czuli wobec sie­bie. 

Czu­łem, że ko­cham ją już od mo­men­tu 

Po­wtó­rze­nie.

li­cząc świa­tła prze­jeż­dża­ją­cych aut, błą­dzą­ce po ścia­nie, po­grą­żo­ne­go w mroku miesz­ka­nia.

Nie­po­trzeb­ny prze­ci­nek.

Dow­cip­nie na­pi­sa­ne, z faj­nym po­my­słem na śro­dek lo­ko­mo­cji i wenę. Czy­ta­łam z za­cie­ka­wie­niem, co też się sta­nie dalej. Je­dy­ne co mi prze­szka­dza­ło to wul­ga­ry­zmy (nie ozna­czo­ne w tagu). Ro­zu­miem prozę życia i że cza­sem, aż same się pro­szą, ale w sło­wie pi­sa­nym nad­miar mnie draż­ni. Koń­ców­ka taka nagła. Niby wszyst­ko szło ku do­bre­mu (zwłasz­cza, że panu Le­ono­wi ka­rie­ra ponoć się udała), a tu nagle po­ścig po­li­cyj­ny i zimna toń. Bra­ku­je mi przej­ścia.

Po­wo­dze­nia w kon­kur­sie :)

Hej So­na­to,

Cie­szę się, że sma­ko­wa­ła Ci moja ka­na­pecz­ka, którą okra­si­łem pysz­nym ma­jo­ne­zi­kiem :) (sam je­stem fanem tego nie­zdro­we­go sma­ro­wi­dła). 

Oczy­wi­ście, że męż­czy­zna rów­nież może być muzą – z tymże brzyd­szą i mniej sub­tel­ną :)

Je­stem wdzięcz­ny za uwagi tech­nicz­ne, które nie­zwłocz­nie za­sto­su­ję. 

Edit: 

Co do zwro­tów: 

1) dość szcze­gól­ną oso­bli­wość – pan Leon dla Krzy­sia jest dośc cie­ka­wym obiek­tem, jako li­te­rat o szcze­gól­nej apa­ry­cji + z sa­mo­cho­dem, dośc ar­cha­icz­nym jak na czasy wspoł­cze­sne.

2) Trzy­bie­go­wa skrzy­nia bie­gów, z le­war­kiem przy kie­row­ni­cy, da­wa­ła mi się we znaki, a przy­spie­sze­nie jesz­cze wię­cej do ży­cze­nia – myślę, że w tym szyku słowo dawać od­no­si się w do­my­ślęe także do przy­spiesz­cze­nia. Przy­spie­sze­nie da­wa­ło jesz­cze wię­cej do ży­cze­nia :) 

Po­zo­sta­łe uwagi za­sto­so­wa­łem – dzię­ki bar­dzo za nie.

Hej Mo­ni­que, 

Ozna­czy­łem opo­wia­da­nie ta­giem ‘wul­ga­ry­zmy’ jak ra­dzi­łaś (w sumie po­wi­nie­nem to zro­bić od razu). Mnie też zwy­kle nad­miar ‘kur%w’ mier­zi – sta­ra­łem się, żeby jed­nak to pięk­ne słowo uży­wać z umia­rem (umiar jed­na­ko­woż to po­ję­cie względ­ne/su­biek­tyw­ne).

Cie­szę się, że po­do­ba­ło Ci się opo­wia­da­nie i z za­cie­ka­wie­niem je prze­czy­ta­łaś. 

Rze­czy­wi­ście, przej­ście od drogi do suk­ce­su do czar­nej toni było szyb­kie – taka si­nu­so­ida, pra­wie jak w dwu­bie­gu­nów­ce ;) 

Po­zdra­wiam Was obie :)

ninedin.home.blog

Pięk­ny ry­dwan ;)

Fa­bu­ła: Roz­krę­ca się po­wo­li, na po­cząt­ku mamy intro ła­mią­ce nieco czwar­tą ścia­nę, potem wpro­wa­dze­nie środ­ka trans­por­tu i ści­śle po­wią­za­nej z nim femme fa­ta­le, w końcu hi­sto­rię próby osią­gnię­cia suk­ce­su, która koń­czy się tra­gicz­nie. Po lek­tu­rze od­czu­wa­łem pewną kon­ster­na­cję, lecz po chwi­li wszyst­ko stało się jasne…

Ory­gi­nal­ność: …bo utwór łatwo zin­ter­pre­to­wać jako sym­bo­licz­ne stu­dium al­ko­ho­li­zmu. Kilka cel­nych re­flek­sji, kilka faj­nych scen, jed­nak ogó­łem kon­struk­cja po­sta­ci ra­czej nie za­chwy­ca, po­dob­nie jak po­mysł na wy­ko­rzy­sta­nie po­jaz­du – mam wra­że­nie, że można było wy­ko­rzy­stać go w bar­dziej in­ten­syw­ny spo­sób. Co cie­ka­we, to już drugi kon­kur­so­wy tekst (obok tego au­tor­stwa Ajzan), w któ­rym po­ja­wia się po­stać Sigyn.

Styl: Cał­kiem ładny, swo­bod­nie się we współ­cze­sne miej­skie kli­ma­ty, jed­nak­że tekst nie jest wolny od błę­dów, zwłasz­cza in­ter­punk­cyj­nych.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Hej Wic­ked, dzię­ki za ko­men­tarz :)

Ano, je­steś:)

Za bar­dzo au­to­te­ma­tycz­ne, tzn. pły­ną­ce dla mnie z au­tor­skie­go wątku, ale wiedz że „Mor­fi­na” mnie też nie za­chwy­ci­ła, cho­ciaż grała na kilku for­te­pia­nach i nar­ra­cja cymes.

Do­brze ope­ru­jesz sło­wem, sceny mocne, z prze­cin­ka­mi chyba na ba­kier. Tar­ni­na pod­rzu­ci­ła mi tę grupę no­mi­nal­ną i sto­su­ję, ale cią­gle jesz­cze bar­dziej na czuja niż wie­dzę. W sumie nie wiem dla­cze­go, bo ar­ty­kuł jasny, ale jak­bym nie miała tego zmy­słu.

Widzę dobre sceny sce­na­riu­szo­we i tylko dia­lo­gi. Dla­cze­go tylko?

Sam temat, al­ko­ho­lizm, pi­jań­stwo jest ok. Moim zda­niem, nigdy nie dość po­ka­zy­wa­nia kon­se­kwen­cji, po­wią­zań.

Dwa za­trzy­ma­nia, które wy­pi­sa­łam:

‚i „uni­ka­to­we” w wej­rze­niu w praw­dy o życiu

Dru­gie „w” do usu­nię­cia.

‚sta­ra­jąc się sku­pić pi­ja­ny wzrok, w ja­skra­wym świe­tle lampy ulicz­nej. 

ten prze­ci­nek chyba (?) nie­po­trzeb­ny

pzd srd:),

a

PS. Dla­cze­go nie ko­men­tu­jesz in­nych opo­wia­dań? Z góry prze­pra­szam, jeśli wdep­nę­łam nie­po­trzeb­nie. A tak w ogóle, to tę prze­rwę przed sło­wem “Ko­niec” mógł­byś ska­so­wać, jest nie­ko­niecz­na:)

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Hej Asy­lum, 

Dzię­ki za ko­men­tarz i wska­za­nie uste­rek. Po­sta­ram się je po­pra­wić jak naj­szyb­ciej. Co do ilo­ści/czę­sto­tli­wo­ści wpi­sów, czy też ko­men­ta­rzy to muszę przy­znać, że długi czas nie było mnie na por­ta­lu i ogól­nie z dala się trzy­ma­łem od pi­sa­nia, dla­te­go być może nie za wiele opi­nii na temat in­nych tek­stów wy­szło spod mo­je­go pióra (cho­ciaż w Lo­co­Mo­tyw­ni­ku sko­men­to­wa­łem chyba dwa lub trzy tek­sty, w Jak­Piesz­Ko­tem też kilka <pew­nie trzy, czyli mi­ni­mal­ną licz­bę bę­dą­cą w zbio­rze o na­zwie “kilka”>).

Co do in­ter­punk­cji to w zu­peł­no­ści się z Tobą zga­dzam – nie czaję te­ma­tu, cho­ciaż może już ciut wię­cej niż jak za­czy­na­łem moje ama­tor­skie przy­go­dy z kla­wia­tu­rą. 

Po­rów­na­nie do “Mor­fi­ny” dość cie­ka­we, cho­ciaż wiem… wiem kom­plet­nie inna liga, ale wciąż mile łech­ce próż­ność twór­cy. 

O jaki ar­ty­kuł o gru­pie no­mi­nal­nej Ci cho­dzi? (chęt­nie prze­czy­tam).

Po­zdra­wiam

Ci­chy0

O, jak faj­nie, że się ode­zwa­łeś:)

Po­szu­kam i wrzu­cę link do tego tego po­le­co­ne­go mi przez Tar­ni­nę ar­ty­ku­łu.

Ligą to bym się nie przej­mo­wa­ła, za­nad­to:)

Pro­szę:

gru­pa-no­mi­nal­na

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Dzię­ki Asy­lum

:DDD

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

– Krzy­sień­ku, proś­ba bę­dzie[+,] chłop­cze. – Stary czknął i się przy­tkał na mo­ment. Przez chwi­lę my­śla­łem, że rzy­gnie mi pro­sto na buty. – Weź mnie, kurwa[+,] młody, za­wieź do domu, okej?

 Co ta­kie­go bre­dzisz[+,] sta­rusz­ku?

– No, go­to­we[+,] młody.

Gdy na­za­jutrz obu­dzi­łem się, oprócz ogrom­ne­go kaca, mia­łem rów­nież prze­świad­cze­nie, że to[+,] co stało się w nocy, nie było tylko pi­jac­ką mrzon­ką. 

Ze­rwa­łem się z łóżka, umy­łem dość spiesz­nie, ucze­sa­łem, zja­dłem śnia­da­nie[+,] a na ko­niec przy­ją­łem jeden „szot” zim­nej wódki.

Nie chcę się wię­cej od­ry­wać, ale przej­rza­ła­bym ten tekst pod kątem prze­cin­ków: za­wsze od­dzie­la­my wo­ła­cze i zda­nia wtrą­co­ne, zwróć na to uwagę.

Trzy­bie­go­wa skrzy­nia bie­gów, z le­war­kiem przy kie­row­ni­cy, da­wa­ła mi się we znaki, a przy­spie­sze­nie jesz­cze wię­cej do ży­cze­nia.

Po­zo­sta­wiać do ży­cze­nia, ow­szem, ale nie sły­sza­łam* o da­wa­niu do ży­cze­nia, a tak od­czy­tu­ję ten frag­ment.

Oto szczyt moż­li­wo­ści[-,] tego po­two­ra FSO, któ­re­go pro­duk­cję za­koń­czo­no w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych.

Tylne koła za­buk­so­wa­ły[+,] gdy sa­mo­chód zmie­nił tor jazdy, za­rzu­ci­ło mnie w drugą stro­nę, a siła ha­mo­wa­nia wpra­wi­ła War­sza­wę w ślizg bocz­ny.

Zwra­caj uwagę na roz­dzie­la­nie cza­sow­ni­ków, coś musi być po­mię­dzy nimi (naj­czę­ściej prze­ci­nek, że tak pod­po­wiem, ale są i inne opcje ;) ).

Jest ide­al­na[-.] – my­śla­łem, nie mogąc ode­rwać wzro­ku[-,] od smu­kłych kształ­tów nie­zna­jo­mej.

Ogól­nie po­do­ba­ło mi się, fajne :)

* Żeby było jasne: to, że o czymś nie sły­sza­łam, nie ozna­cza, że to nie ist­nie­je ;)

Przy­no­szę ra­dość :)

Hej Anet, dzię­ki za ko­men­tarz. Po­sta­ram się do­ko­nać ko­rek­ty jak tylko znaj­dę chwil­kę. Pew­nie jutro :) po­zdra­wiam Ci­chy0

Hej Asy­lum, 

Dwa za­trzy­ma­nia, które wy­pi­sa­łam:

‚i „uni­ka­to­we” w wej­rze­niu w praw­dy o życiu

Dru­gie „w” do usu­nię­cia.

Dla­cze­go dru­gie “w” do usu­nię­cia? 

‚sta­ra­jąc się sku­pić pi­ja­ny wzrok, w ja­skra­wym świe­tle lampy ulicz­nej. 

ten prze­ci­nek chyba (?) nie­po­trzeb­ny

Nie wiem, nie znam się jakoś spe­cjal­nie na prze­cin­kach. Ale po­pra­wi­łem wg wska­zó­wek :)

Hej Anet, 

Wszyst­kie wska­za­ne błędy po­pra­wi­łem. Faj­nie, że ogól­nie opko spodo­ba­ło Ci się. 

Nie­mniej muszę po­pra­co­wać jesz­cze nad in­ter­punk­cją, aby moja nie­udol­ność w tym za­kre­sie nie kłuła w oczy tych, któ­rzy czują gdzie prze­cin­kas po­wi­nien być (ja na­ra­zie coś tam kumam, ale nie­wie­le). 

Po­zdra­wiam Was obie i dzię­ki za ko­rek­ty!

Ci­chy0

Mnie takie rze­czy za­trzy­mu­ją i od­bie­ra­ją część ra­do­ści z czy­ta­nia.

Ogól­nie za­pa­mię­taj, że za­wsze od­dzie­la­my prze­cin­ka­mi wo­ła­cze i zda­nia wtrą­co­ne (przy czym trak­tu­je­my tak też wtrą­co­ną kurwę), bo to mi wpa­dło w oko. Resz­ta jest jak naj­bar­dziej w po­rząd­ku ;)

Przy­no­szę ra­dość :)

Anet, 

No wła­śnie o tych wo­ła­czach aku­rat pa­mię­ta­łem, ale jakoś się prze­smyk­nę­ły sku­ba­ne. 

Nota bene, za­zdrosz­czę lu­dziom, któ­rzy takie smacz­ki wy­chwy­tu­ją (cho­ciaż będąc mniej świa­do­mym można z więk­szą we­so­ło­ścią przez tekst prze­brnąć ;)) 

Ze zda­nia­mi wtrą­co­ny­mi jest więk­szy pro­blem, ale chyba za­czy­nam po­wo­li ogar­niać (córka za­czy­na w kla­sie II pod­sta­wów­ki zda­nia po­je­dyn­cze i zło­żo­ne, więc co nieco się pod­szko­lić będę mu­siał :D). 

Po­zdra­wiam

Ci­chy0

Ja za­wsze myślę, że wtrą­ce­nia trze­ba otwo­rzyć i za­mknąć, wtedy widzę, gdzie mi czego bra­ku­je ;)

Przy­no­szę ra­dość :)

Otwo­rzyć i za­mknąć, otwo­rzyć i za­mknąć…. za­pa­mię­tam sobie. Dzię­ki :D 

Ech, czy­ta­ło się cał­kiem faj­nie, ale nie wiem czy wszyst­ko do­brze zro­zu­mia­łam.

Nie wiem dla­cze­go Leon, kiedy dał Krzyś­ko­wi auto, znik­nął.

Do­my­ślam się, że Sigyn była, że tak to nazwę, na wy­po­sa­że­niu war­sza­wy, ale nie wiem, kim była. Po­cząt­ko­wo my­śla­łam, że to muza, jed­nak wtedy Krzy­siek po­wi­nien utrzy­mać się z pi­sa­nia i zu­peł­nie nie pa­su­je mi tu napad na sta­cję ben­zy­no­wą. Po­nad­to dziew­czy­na dzia­ła na bo­ha­te­ra sza­le­nie de­struk­cyj­nie i tak do­cho­dzę do wnio­sku, że żadna z niej muza. A jeśli nie muza, to kto?

Py­ta­nia mnożą się, a od­po­wie­dzi nie spo­sób do­strzec i pew­nie dla­te­go skoń­czy­łam lek­tu­rę nie w pełni usa­tys­fak­cjo­no­wa­na.

Wy­ko­na­nie po­zo­sta­wia nieco do ży­cze­nia.

…jak na dzi­siej­sze czasy, za­byt­ko­wa War­sza­wa. ―> …jak na dzi­siej­sze czasy, za­byt­ko­wa war­sza­wa.

Nazwy po­jaz­dów pi­sze­my małą li­te­rą. Ten błąd po­ja­wia się w opo­wia­da­niu kil­ka­krot­nie.

http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

…prze­waż­nie ster­czał men­to­lo­wy Gau­lo­ises. ―> …prze­waż­nie ster­czał men­to­lo­wy gau­lo­ises.

Nazwy pa­pie­ro­sów pi­sze­my małą li­te­rą.

…nasze od­de­chy w gru­dnio­wym, mroź­nym po­wie­trzu ―> Brak krop­ki na końcu zda­nia.

Co ta­kie­go bre­dzisz, sta­rusz­ku? – po­my­śla­łem, za­pa­la­jąc motor. – Prze­cież For­sy­the… ―> Co ta­kie­go bre­dzisz, sta­rusz­ku? – po­my­śla­łem, za­pa­la­jąc motor. Prze­cież For­sy­the…

Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać myśli. http://www.jezykowedylematy.pl/2014/08/jak-zapisac-mysli-bohaterow/

– Ja wiem, że Ty mi nie wie­rzysz, Krzy­siu. ―> – Ja wiem, że ty mi nie wie­rzysz, Krzy­siu.

Za­im­ki pi­sze­my wiel­ką li­te­rą, kiedy zwra­ca­my się do kogoś li­stow­nie.

Wsko­czy­łem do środ­ka i od­pa­li­łem motor, sa­do­wiąc wy­god­nie… ―> Czy bo­ha­ter na pewno wsko­czył, czy może ra­czej: Wsia­dłem do środ­ka i od­pa­li­łem motor, sa­do­wiąc się wy­god­nie…

Wszyst­ko to chcia­łem prze­my­śleć, ale do­pie­ro dnia ko­lej­ne­go. Wtedy chcia­łem się… ―> Po­wtó­rze­nie.

Przy­go­to­wa­ła moją ulu­bio­ną gu­aca­mo­le… ―> Gu­aca­mo­le jest ro­dza­ju ni­ja­kie­go, więc: Przy­go­to­wa­ła moje ulu­bio­ne gu­aca­mo­le…

…wy­szła na mo­ment do to­a­le­ty, wró­ci­ła w krót­kiej ko­szul­ce noc­nej… ―> Czy prze­bra­ła się w to­a­le­cie, czy może ra­czej: …wy­szła na mo­ment do ła­zien­ki, wró­ci­ła w krót­kiej ko­szul­ce noc­nej…

Wy­su­nę­ła się spod po­ście­li, uca­ło­wa­ła czule w po­li­czek i po­szła prze­brać. ―> Co prze­brać?

Pro­po­nu­ję: Opu­ści­ła łóżko, uca­ło­wa­ła czule w po­li­czek i po­szła się ubrać.

Wska­zów­ka pręd­ko­ścio­mie­rza więk­szość czasu prze­chy­lo­na była mak­sy­mal­nie w prawo, wska­zu­jąc apo­geum… ―> Nie brzmi to naj­le­piej.

– Tata? Tato, mama mó­wi­ła, żebym z Tobą nie roz… . ―> – Tata? Tato, mama mó­wi­ła, żebym z tobą nie roz…

Po wie­lo­krop­ku nie sta­wia się krop­ki.

– Krzy­siek, pro­szę Cię, nie dzwoń do nas. ―> – Krzy­siek, pro­szę cię, nie dzwoń do nas.

– Nie­dłu­go wy­jeż­dżamy­, nie­ste­ty nie mogę ci po­wie­dzieć gdzie do­kład­nie. ―> – Nie­dłu­go wy­jeż­dżamy­, nie­ste­ty nie mogę ci po­wie­dzieć dokąd do­kład­nie.

Czy cały czas je­steś w te­ra­pii? ―> Co to zna­czy być w te­ra­pii?

Te­ra­pia to le­cze­nie, a chyba nie mówi się, że ktoś jest w le­cze­niu, tylko na le­cze­niu, dla­te­go pro­po­nu­ję: Czy cały czas je­steś na te­ra­pii?

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Reg, tak na szyb­ko: dzię­ki za ko­men­tarz i wska­za­nie uste­rek. Jutro zajmę się ko­rek­tą i od­nio­sę sze­rzej do Two­ich uwag. Po­zdra­wiam Ci­chy0

Reg, czy­tam sobie Twoje uwagi do po­dusz­ki, bar­dzo to lubię. Z jed­nym bym po­po­le­mi­zo­wa­ła – ostat­nim. Tak się mówi, to ro­dzaj slan­gu, skró­tu, “je­steś w te­ra­pii “. Może dzie­je się tak z uwagi na ciąg, dłu­gość, pro­ces. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Może, Asy­lum, ale pierw­szy raz spo­tka­łam się z takim ter­mi­nem i zu­peł­nie mi się on nie po­do­ba. Wszak te­ra­pia to le­cze­nie. Długa bywa te­ra­pia, dłu­gie bywa le­cze­nie nie­któ­rych scho­rzeń, a nikt nie powie, że jest w le­cze­niu. Powie ra­czej, że jest w trak­cie le­cze­nia. I tak samo widzę te­ra­pię.

Przy­pusz­czam, że Krzy­siek, jest al­ko­ho­li­kiem i dla­te­go żona pyta go o te­ra­pię. Wiem także, że to dia­log, w któ­rym do­pusz­cza się pewne od­stęp­stwa od norm ję­zy­ko­wych, ale nie wiem dla­cze­go żona używa oso­bli­we­go po­to­cy­zmu, za­miast za­py­tać – Czy cały czas uczest­ni­czysz w te­ra­pii? Lub: Czy cały czas cho­dzisz na te­ra­pię?

Do­pusz­czam też moż­li­wość, że forma użyta w opo­wia­da­niu jest po­praw­na, a ja wy­dzi­wiam, bo jej nie zna­łam.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

My­śla­łam dzi­siaj o tym, o czym na­pi­sa­łaś.

Moje po­niż­sze dy­wa­ga­cje są śro­do­wi­sko­we i nie mają pre­ten­sji do li­te­rac­ko­ści i po­praw­no­ści. Jest to bar­dziej od­zwier­cie­dla­nie rze­czy­wi­sto­ści.

“Je­stem, jest w trak­cie te­ra­pii” to okre­śle­nie for­mal­ne. Py­ta­nie: “Czy cały czas uczest­ni­czysz w te­ra­pii?” – jest dalej for­mal­ne, jeśli mówi to żona, przy­ja­ciół­ka ko­chan­ka, bli­ska osoba z ukry­tą nutką pre­ten­sji, ob­wi­nia­nia, obawy – masz się le­czyć, czy to ro­bisz?. Z kolei: “Cho­dzisz na te­ra­pię” – dużo lep­sze.

W na­szym, coraz bar­dziej spsy­cho­lo­gi­zo­wa­nym (psy­cho­te­ra­peu­tycz­nym spo­łe­czeń­stwie, przy czym pol­skie po­wo­li takim też się staje) za­czy­na po­ja­wiać się kon­struk­cja “bycia w czymś”, ozna­cza­ją­ce za­nu­rze­nie w nim, ak­tyw­ny udział w pro­ce­sie le­cze­nia. Uczest­ni­czyć można też bier­nie, przez “w” pod­kre­śla się ak­tyw­ność i za­in­te­re­so­wa­nie nim.

Bar­dzo cie­ka­wą rzecz po­ru­szy­łaś, masz rację – to jest dziw­ne. Gdy­bym miała dalej po­spe­ku­lo­wać to  w wy­ra­że­niu –  “w te­ra­pii” za­szy­ty jest udział i od­po­wie­dzial­ność pa­cjen­ta/klien­ta/pod­opiecz­ne­go, że wy­mie­nię grupy pod­sta­wo­we wraz z na­zew­nic­twem. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asy­lum, cał­kiem moż­li­we, że tylko je widzę spra­wę w ten spo­sób i wcale nie mam racji. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Oj, nie, “wy­chwy­ci­łaś” tę rzecz w ję­zy­ku, tę psy­cho­lo­gi­za­cję. To się dzie­je. Nic na to po­ra­dzić nie można, ale trend, jak można było się tego spo­dzie­wać, mu­siał zna­leźć swoje od­bi­cie w ję­zy­ku. Cho­lip­ciuś, to sub­tel­ny przy­kład, ale w punkt.

Strasz­nie zmie­nia się tryb, rytm na­sze­go życia. Na inny. Z jed­nej stro­ny ta­blet­ki na wszyst­ko, z dru­giej te­ra­pia, która też ma na­pra­wić, naj­le­piej naj­krót­sza. Obie­cu­je, jeśli się za­an­ga­żu­jesz. A czy w grun­cie rze­czy jest to za­an­ga­żo­wa­nie. I tu za­czy­na się ciem­ność, sza­rość.  Py­ta­nie też po co, do czego mamy dążyć w ozdro­wie­niu? Kim jest osoba zdro­wa, a kim chora? Cho­dzi mi o kry­te­ria. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Speł­nie­nie pod­sta­wo­we­go za­ło­że­nia – fan­ta­stycz­ny śro­dek trans­por­tu – dla mnie nie za bar­dzo. War­sza­wa, choć fajny sa­mo­chód, jakoś nie widzi mi się jako spe­cjal­nie fan­ta­stycz­na. A do­da­tek do auta w po­sta­ci kłam­czusz­ki nie jest dla mnie wy­star­cza­ją­cym po­wo­dem do uzna­nia środ­ka lo­ko­mo­cji. 

Losy Krzysz­to­fa ja­wi­ły mi się jako ma­ja­ki na ja­kimś haju. Może i jest w tym kilka cie­ka­wych ele­men­tów i prze­my­śleń, ale jako ca­łość ra­czej nie za­pad­nie mi w pa­mię­ci.

Pi­sa­nie to la­ta­nie we śnie - N.G.

@Reg, 

Dzię­ku­ję za Twoje ko­men­ta­rze raz jesz­cze. Cie­szę się, że do­brze Ci się czy­ta­ło moje opo­wia­da­nie. 

Dzię­ki za wska­za­nie błę­dów. Po­pra­wi­łem je. 

Celem au­to­ra było po­zo­sta­wie­nie czy­tel­ni­ka z py­ta­nia­mi, do­ty­czą­cy­mi dal­szych losów bo­ha­te­rów opo­wia­da­nia.

Co do zwro­tu “je­steś w te­ra­pii”, jest to okre­śle­nie z mowy po­tocz­nej (sły­sza­łem to kil­ku­krot­nie). Wy­da­je mi się, że była żona może tak mówić do by­łe­go męża :) 

@Śnią­ca, 

Dzię­ku­ję za Twój ko­men­tarz. 

Po­zdra­wiam

Ci­chy0

Cie­szę się, Ci­chy0, że uzna­łeś uwagi za przy­dat­ne. ;)

A co do zwro­tu być w te­ra­pii, już po­wie­dzia­łam, co o nim myślę. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Tak, Reg, kon­struk­tyw­na kry­ty­ka za­wsze mile wi­dzia­na.

ci­chy0, Za­wszeć jakaś szpi­lecz­ka być musi, nie­praw­daż. :)

reg, tak na­praw­dę sama nie wiem. Bujam po­mię­dzy prze­szłym i te­raź­niej­szym, cza­sem. Tu, aku­rat ak­cep­tu­ję, pew­nie dla­te­go, że mi bli­skie i w dia­lo­gu. Jed­nak dalej jest to slang, skrót i zmia­na, któ­rej chyba nie ak­cep­tu­ję, kiedy do mnie do­cie­ra, co za sobą nie­sie. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asu­lum, po­nie­kąd ro­zu­miem Twoje roz­ter­ki, skoro czu­jesz się roz­ko­ły­sa­na po­mię­dzy cza­sa­mi. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Cie­szę się z ro­zu­mie­nia, reg;)

Te roz­ter­ki to moje prze­kleń­stwo, a jed­no­cze­śnie fraj­da, bo jak bez nich żyć, kiedy ze wszyst­kich zna­ków na nie­bie i ziemi wy­ni­ka, że nie­fal­sy­fi­ko­wal­ne. Cza­sa­mi za­sta­na­wiam się, czy to jakiś gen, przy­pa­dłość. I to nie jest tak, żem nie­de­cy­zyj­na, w nie­któ­rych spra­wach idzie to mi­giem, ale w tych naj­waż­niej­szych (z mo­je­go punk­tu wi­dze­nia)  jest za­wsze wa­ha­nie i za­wie­sze­nie. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

W po­dej­mo­wa­niu naj­waż­niej­szych de­cy­zji wa­ha­nie i nie­pew­ność są nie do prze­ce­nie­nia.

Asy­lum, czy my tu przy­pad­kiem nie upra­wia­my of­fto­pu?

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Oj, chyba tak, czyli zni­ka­my;) ale tak, czy tak dzię­ku­ję za od­po­wiedź. 

ci­chy0, wy­ba­czysz?

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

@A­sy­lum, 

Te wszel­kie roz­ter­ki, o któ­rych wspo­mi­nasz to tzw. dia­log we­wnętrz­ny, który świad­czy o roz­wi­nię­tej in­te­li­gen­cji i, co za tym idzie, mo­ral­no­ści. Pro­blem za­czy­na się robić, je­że­li dys­ku­sja z samym sobą wy­my­ka się spod kon­tro­li pro­du­cen­ta głów­ne­go tych­że wąt­pli­wo­ści, czyli mózgu.

We­dług nie­któ­rych teo­rii zła, brak pro­wa­dze­nia ta­kiej dys­pu­ty we­wnętrz­nej, którą to, co po­nie­któ­rzy zwą jakże prze­wrot­nie, my­śle­niem, jest jedną z przy­czyn roz­wo­ju ciem­nej stro­ny ludz­kiej na­tu­ry i braku oporu przed złem. 

Ergo: zło = brak my­śle­nia, zło =/= byt ab­so­lut­ny.

Za­iste, nie­złą sobie tu dro­gie Panie ucię­ły po­ga­węd­kę, pod Sigyn.

Ze­zwa­lam na jej kon­ty­nu­ację, jed­na­ko­woż nie będę pła­kał po jej za­koń­cze­niu ;) 

Po­zdra­wiam

Ci­chy0 

Hi, hi:), znamy to znamy! Mózg, nie­ste­ty w po­rząd­ku, lecz są gra­ni­ce i dalej ani rusz. Dla mnie to, ta ja­śniej­sza stro­na ludz­ko­ści i kon­kret­ne­go eg­zem­pla­rza tejże, zna­czy że myśli. Faj­nie, że my­śli­my  po­dob­nie, za­wszeć to wspie­ra. :) Kon­ty­nu­acji nie bę­dzie, al­bo­wiem woda jest gra­ni­cą gra­nic.

Zdaję sobie spra­wę, że może piszę enig­ma­tycz­nie i bez sensu, ale tak mam, przy­naj­mniej “tu i teraz”,  kie­dyś, gdy do­ro­snę, bądź na­uczę się ina­czej zro­bię to w od­mien­ny spo­sób, lep­szy.

Pzd srd,

a

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Wra­cam z ko­men­ta­rzem ju­ror­skim.

Tekst byłby cał­kiem udany, gdyby nie pro­por­cje kom­po­zy­cyj­ne. Sta­now­czo za dużo czasu po­świę­co­ne jest na wstęp­ne stu­dium bo­ha­te­ra, jego braku ta­len­tu i jego ob­se­sji. Za to kiedy przy­cho­dzi co do czego i trze­ba roz­krę­cić akcję, bra­ku­je li­mi­tu– a za­koń­cze­nie wy­da­je się przy­spie­szo­ne i w za­sa­dzie nie­uza­sad­nio­ne. Do­ce­niam na­to­miast po­mysł na starą war­sza­wę (i chyba bę­dą­cą jej ema­na­cją Sigyn) jako Muzę.

ninedin.home.blog

Hej Ni­ne­din, dzię­ku­ję za ko­men­tarz. Celna uwaga a pro­pos kom­po­zy­cji. Rze­czy­wi­ście mo­gła­by być lep­sza. Krzy­siek był uta­len­to­wa­ny, ale nie­speł­nio­ny, jak wielu uta­len­to­wa­nych ludzi.

Hmmm. Jest jakiś po­mysł. Nie sza­leń­czo ory­gi­nal­ny, ale OK.

Nie ro­zu­miem, dla­cze­go Leon był po­czyt­nym pi­sa­rzem, a bo­ha­te­ra ta sama muza spro­wa­dzi­ła na złą drogę i zrzu­ci­ła z mostu.

Też mia­łam wra­że­nie za­chwia­nej kom­po­zy­cji. Naj­pierw długo opo­wia­dasz o sto­sun­ku Krzyś­ka do pi­sar­stwa, pró­bu­jesz mi wmó­wić, że to rów­nież mój sto­su­nek (wcale nie). A potem oka­zu­je się, że te li­te­rac­kie cią­go­ty wcale nie miały zna­cze­nia. Więc po co po­świę­cać im tyle miej­sca?

Dla­cze­go masz krop­ki w pod­ty­tu­łach?

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Hej Fin­klo, Dzię­ku­ję za od­wie­dzi­ny. Hmm.. o czym­że ja my­śla­łem pi­sząc to opo­wia­da­nie – cięż­ko zde­fi­nio­wać. Z kom­po­zy­cją pełna zgoda, ale co tam – czemu nie bawić się nią trosz­kę. 

Co do kro­pek to nie wiem, czemu tam są. Nie po­win­no ich być? 

PS Prze­pra­szam za to, że późno od­pi­su­je :(

Po­zdra­wiam

Ci­chy0

Nie po­win­no. Kro­pek na końcu (pod)ty­tu­łów nie sta­wia­my.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!