od.ruch

Mi­go­czą­ce świe­tlów­ki ge­ne­ro­wa­ły nie­przy­jem­ne, drżą­ce cie­nie. Za­sty­gnię­ta poza tech­ni­ka wzbu­dza­ła nie­po­kój. W końcu za­brał się do pracy. Klu­czem me­trycz­nym od­krę­cił śruby, zdjął obu­do­wę ma­szy­ny, wy­cią­gnię­ty­m z ob­szer­nej torby mier­ni­kiem spraw­dził ob­wo­dy, umie­ścił z po­wro­tem osło­ny. Prze­szedł do są­sied­niego urzą­dze­nia i cykl się po­wtó­rzył. Nie ga­sząc świa­teł opu­ścił po­miesz­cze­nie. Po chwi­li wró­cił, raz jesz­cze do­ko­nał tych sa­mych czyn­no­ści, tym razem jed­nak po te­stach wpi­sał otrzy­ma­ne war­to­ści do przy­cze­pio­ne­go do ma­szy­ny zbio­ru po­żół­kłych kar­tek. Przy dacie wzdry­gnął się z obrzy­dze­niem. Wy­szedł do tu­ne­lu łącz­ni­ko­we­go.

― Sta­ro­żyt­ni Grecy bu­du­jąc Par­te­non ce­lo­wo nie za­chowali jed­na­ko­wych wy­mia­rów pod­sta­wy i ko­lumn. Była to bu­dow­la tak znacz­nych roz­mia­rów, że ― z po­wo­du per­spek­ty­wy ― bez tego triku wy­da­wa­ła­by się krzy­wa. Ten ko­ry­tarz, na pla­nie gi­gan­tycz­ne­go, ide­al­ne­go okrę­gu…

― Nic nie. Nic nie może być. Być ide­al­ne. Z de­fi­ni­cji.

― Za­wróć. To część nie­bie­ska, wy­zna­czo­ny ci rewir…

― Nie je­stem w sta­nie. Fi­zycz­nie. Moje ciało. Nie znio­sło­by tego.

― Bzdu­ra, prze­cież gdyby ktoś za­wią­zał ci oczy, ob­ró­cił kilka razy, zdjął opa­skę to poszedł­byś ko­ry­ta­rzem, nawet nie wie­dząc, czy kon­ty­nu­ujesz wę­drów­kę, czy zmie­rzasz w prze­ciw­nym kie­run­ku.

― Wy­czuł­bym róż­ni­cę. Od razu. Prze­stań! W prze­ciw­ną stro­nę…

Tech­nik szedł rów­nym kro­kiem, nie prze­ry­wa­jąc we­wnętrz­ne­go dia­lo­gu. Ścia­nę za­czę­ły zna­czyć rzędy nie­rów­nych kre­sek, któ­ry­mi ktoś zli­czał mi­ja­ją­ce dni. W nie­któ­rych miej­scach farba od­pa­dła, na­da­jąc pry­mi­tyw­ne­mu ka­len­da­rzo­wi uroku wy­szczer­bio­nej pasz­czy. Nie zmie­nia­jąc tempa prze­szedł na drugą stro­nę ko­ry­ta­rza. Miał dziw­ne wra­że­nie, że jego nogi to wy­dłu­ża­ły się, to skra­ca­ły, jakby ste­ro­wał nimi jakiś spryt­ny Grek. Ko­lo­ry miały nie­przy­jem­ną, zimną barwę, de­ta­le przed­sta­wia­ły się z nad­re­al­ną wy­ra­zi­sto­ścią. Mru­gał ner­wo­wo, pod po­wie­ka­mi czuł ziar­ni­ste zgru­bie­nia, po­trze­bo­wał snu. W bocz­ne drzwi, pro­wa­dzą­ce do mo­du­łu sy­pial­ne­go, wszedł, gdy od rzędu wy­dra­pa­nych zna­ków dzie­li­ło go równo sto je­de­na­ście kro­ków.

Nie pa­mię­tał mo­men­tu prze­bu­dze­nia. We­zwa­nie wy­bi­ło go z mo­no­ton­ne­go rytmu mar­szo­we­go. W kilka minut do­tarł na miej­sce. Dwóch in­nych tech­ni­ków le­ni­wie sprze­cza­ło się nad spo­so­bem na­pra­wie­nia uster­ki. Ski­nął im głową i za­brał się do pracy. Ma­ga­zyn czę­ści za­mien­nych świe­cił pust­ka­mi, nie mógł więc wy­mie­nić ze­psu­te­go mo­du­łu. Nie­zgod­nie z pro­ce­du­ra­mi, ale sku­tecz­nie i spraw­nie ob­szedł wa­dli­wy ele­ment. Na ko­niec wy­łą­czył mo­ni­to­ring fe­ral­ne­go, re­dun­dant­ne­go ukła­du. Kiedy wy­cho­dził, tech­ni­cy mo­co­wa­li osło­nę, nie prze­ry­wa­jąc roz­wle­kle pro­wa­dzo­nej dys­ku­sji.

Strój męż­czy­zny był wy­słu­żo­ny, ale nie za­nie­dba­ny. W mocno za­ci­śnię­tej dłoni trzy­mał wy­mie­rzo­ny w skroń re­wol­wer. Tech­nik wie­dział, że ist­nie­ją od­po­wied­nie słowa, które po­wi­nien teraz wy­po­wie­dzieć, ale miał w gło­wie kom­plet­ną pust­kę. Prze­tarł dło­nią oczy, po czym roz­ło­żył bez­rad­nie ręce. Zdał sobie spra­wę, że to nie broń, tylko przy­tknię­ty do głowy palec wska­zu­ją­cy, ze ster­czą­cym pod kątem pro­stym kciu­kiem. Przy­tu­lił męż­czy­znę. Trzy­mał go mocno, drżąc razem z nim w nie­wy­god­nej po­zy­cji. Nic nie mó­wiąc usie­dli obok sie­bie. Nawet nie wie­dział kiedy za­snął na zim­nej pod­ło­dze.

Obu­dził go dźwięk, któ­re­go źró­dła nie po­tra­fił zde­fi­nio­wać. Był sam. Ru­szył, roz­pro­sto­wu­jąc ze­sztyw­nia­łe człon­ki, oto­czo­ny wy­bla­kłym błę­ki­tem ścian. Torba ko­ły­sa­ła się mia­ro­wo. Kiedy uniósł głowę, na­po­tkał wzrok ko­bie­ty o nie­praw­do­po­dob­nie dłu­gich brwiach. Ro­zej­rzał się. Świe­tli­ca. Na wy­ci­szo­nych mo­ni­to­rach od­twa­rza­ne były w try­bie cią­głym lo­so­we po­zy­cje z prze­past­nej bi­blio­te­ki mul­ti­me­dial­nej. Grali w war­ca­by. Są­dząc po sy­tu­acji na plan­szy, był bli­ski wy­gra­nej. Ko­bie­ta przy­glą­da­ła mu się ba­daw­czo. Mu­siał mieć zdez­o­rien­to­wa­ną minę, bo ro­ze­śmia­ła się su­chym, szcze­kli­wym gło­sem.

― Któ­reś z nas wy­sa­dzi cały ten in­te­res w po­wie­trze. Boże, niech to się skoń­czy ja­skra­wy­mi fa­jer­wer­ka­mi.

Wie­dzio­ny im­pul­sem oczy­ścił stół. Napis był już ledwo wi­docz­ny, ale wciąż dał się od­czy­tać. On sam nie­gdyś wyrył go w twar­dym bla­cie. „Co tak obiad wyje? Przy­szli go­ście”. Pa­mię­tał, że była to gra słów, lecz nie po­tra­fił jej roz­szy­fro­wać. Ko­bie­ta mam­ro­cząc o braku środ­ków na­sen­nych za­pro­wa­dzi­ła go pod prysz­nic, a na­stęp­nie do sy­pial­ni. Sufit upstrzo­ny był sia­tecz­ką drob­nych pęk­nięć. Płyt­ki od­dech uwię­ził go w po­ło­wie drogi po­mię­dzy jawą a snem.

Ktoś szar­pał go za ramię, ale nie mógł zro­zu­mieć, czego od niego ocze­ki­wa­no. Roz­po­zna­wał po­je­dyn­cze sy­la­by, ale nie ukła­da­ły się w żaden ko­mu­ni­kat. Po­mi­mo tego udzie­lił mu się na­strój pod­eks­cy­to­wa­nia. Do­łą­czył do ner­wo­wo prze­stę­pu­ją­cych z nogi na nogę ludzi.

― Jeden ze Zwia­dow­ców prze­słał wia­do­mość. Da­le­ko po­szli!

Przez mo­ni­to­ry pły­nę­ły ko­lum­ny zna­ków su­ro­wej trans­mi­sji, ale jakiś przy­tom­ny łącz­no­ścio­wiec naj­istot­niej­sze, już zde­ko­do­wa­ne in­for­ma­cje wrzu­cał na głów­ne ekra­ny. Tech­nik chci­wie wpa­try­wał się w wy­świe­tla­ne tre­ści, nie­świa­do­mie wy­po­wia­da­jąc na głos nie­któ­re frazy. Po­da­no osta­tecz­ną wer­sję. Za­krę­ci­ło mu się w gło­wie, ale ustał. „Pół na pół”, mam­ro­tał, po­rów­nu­jąc listę roz­po­zna­nych stat­ków z wy­sła­ny­mi. Co­per­ni­cus był tylko na dru­giej. W ab­sur­dal­nie nie­ra­cjo­nal­nym od­ru­chu prze­szedł do lo­kal­ne­go Cen­trum Ope­ra­cyj­ne­go, żeby uj­rzeć to samo pod­su­mo­wa­nie, tyle że pre­zen­to­wa­ne na więk­szych mo­ni­to­rach.

Po­czuł pod no­ga­mi drże­nie. Wy­łą­czył in­for­mu­ją­cy o ko­lej­nych awa­riach ko­mu­ni­ka­tor. Mógł sobie wy­obra­zić, jak pa­da­ją wy­eks­plo­ato­wa­ne do cna bloki apa­ra­tu­ry. Ostat­nie za­da­nie wy­ko­na­ne. To tyle, wię­cej już ze sprzę­tu nie byli w sta­nie wy­krze­sać. Gar­gan­tu­icz­nym wy­dat­kiem ener­ge­tycz­nym prze­ka­za­li garść otrzy­ma­nych in­for­ma­cji do ra­chi­tycz­nej sieci bliź­nia­czych Baz-Ka­ta­pult, ła­miąc limit pręd­ko­ści świa­tła. Czas się koń­czył. Nie wie­dział, jak tamci się trzy­ma­li, i czy wieść o gorz­kim suk­ce­sie zmie­ni co­kol­wiek w ich sy­tu­acji.

Nie pa­mię­tał drogi na Wieżę. Plat­for­ma wi­do­ko­wa była pełna. Od­ru­cho­wo skie­ro­wał spoj­rze­nie na roz­iskrzo­ną gwiaz­da­mi część nieba. Kątem oka ob­ser­wo­wał parę, która trzy­ma­jąc się za ręce prze­kra­cza­ła ba­rie­ry ochron­ne. Nikt ich nie po­wstrzy­my­wał.

― Za­wsze mia­łem pro­blem z pa­trze­niem w nocne niebo. Takie tra­gicz­ne po­mie­sza­nie pla­nów cza­so­wych. Jak­byś zro­bił zdję­cie kla­sie szkol­nej. Oglą­dasz je, obok dzie­cia­ków w pie­lu­chach osoby w kwie­cie wieku, resz­ta to po­marsz­cze­ni star­cy, ktoś w trum­nie.

Tech­nik roz­po­znał głos. Jeden z Wiel­kich, któ­rych in­te­lek­tu­al­ny wy­si­łek stał za całym przed­się­wzię­ciem. Tam­ten jakby od­gadł tor jego myśli. Sze­ro­kim ge­stem objął cią­gną­ce się po linię ho­ry­zon­tu za­ry­sy skąpo oświe­tlo­nych bu­dow­li.

― My wie­dzie­li­śmy co, wy wie­dzie­li­ście jak. Gi­gan­tycz­na od­po­wiedź na gi­gan­tycz­ny pro­blem. Za nami do­pie­ro pierw­szy etap. Prze­cież skok z Domu wy­da­wał się cudem, a przy tym co osią­gnę­li­śmy, to nawet nie była roz­grzew­ka. Je­ste­śmy ni­czym ło­ży­sko, z któ­re­go wy­sko­czy­ły Gwiezd­ne Dzie­ci. Mam wra­że­nie, że wy­ssa­li­śmy całą ener­gię z tego Ukła­du, żeby wy­pchnąć ich w drogę. Mają teraz lata, by dalej uspraw­niać pro­ces, mi­nia­tu­ry­zo­wać, ogra­ni­czyć za­po­trze­bo­wa­nie na ener­gię. Będą za­krzy­wiać i po­ły­kać prze­strzeń, tak jak my jeź­dzi­li­śmy na rol­kach. Szyb­ciej niż świa­tło… bo ina­czej nie ma sensu.

Tech­nik zdał sobie spra­wę, że sie­dzi na ba­lu­stra­dzie. Z dołu wzy­wa­ła go słod­ka siła, któ­rej nie pró­bo­wał prze­zwy­cię­żyć.

― Moi. Wszy­scy. Co­per­ni­cu­s ― wy­rzekł ― Nie sprze­da­waj mi bajek o praw­do­po­do­bień­stwie, że brak in­for­ma­cji nie jest toż­sa­my ze złymi in­for­ma­cja­mi. My. My wiemy. Po co. To wszyst­ko. I czemu.

Od­wró­cił głowę w prze­ciw­ną stro­nę. Czerń była i d e a l n a, od­bie­ra­jąc niebu głębi. Zda­wa­ła się już nie­mal na wy­cią­gnię­cie ręki, po­chło­nąw­szy po­ło­wę wi­dzial­ne­go Ko­smo­su. Oczy­wi­ście nie było to miej­sce, gdzie prze­sta­ły świe­cić gwiaz­dy. To było pro­ste do udo­wod­nie­nia, choć­by przez ana­lo­gię do zdję­cia z opo­wie­ści Wiel­kie­go. Żadna ta­jem­ni­cza dłoń od mi­liar­dów lat nie ga­si­ła gwiazd, w zsyn­chro­ni­zo­wa­nej akcji, by aku­rat tam, gdzie prze­by­wa­li lu­dzie, bąbel Czer­ni zna­czył coraz więk­szą część nieba. Był to, po­więk­sza­ją­cy się z pręd­ko­ścią świa­tła ob­szar, wy­peł­nio­ny czymś nie­zna­nym i groź­nym, lub z bra­kiem cze­goś, co sta­no­wi­ło isto­tę zna­ne­go im Wszech­świa­ta. Nagle na­pię­cie z niego ze­szło. Chcia­ło mu się śmiać. Ge­stem uci­szył po­da­wa­ną ko­ją­cym tonem, ła­god­nie pły­ną­cą prze­mo­wę Wiel­kie­go.

― Mój rozum się cie­szy. Nie są­dzi­łem, że uda się ich wy­pchnąć aż tak da­le­ko, ani że do­sta­nie­my in­for­ma­cję zwrot­ną. Wy­obra­żasz sobie tego za­wie­szo­ne­go w pu­st­ce Zwia­dow­cę, z roz­cią­gnię­ty­mi ogrom­ny­mi ra­mio­na­mi anten, który łapie sy­gnał trans­pon­de­rów na­szej floty? Pra­wie widzę, jak ma­szy­na się spala, żeby każdą moż­li­wą cząst­kę ener­gii za­mie­nić w stru­mień in­for­ma­cji, którą nam prze­słał. Raz jesz­cze za­dzia­ła­ły ma­gicz­ne cza­ry-ma­ry z za­krzy­wie­niem prze­strze­ni. Do­brze to po­li­czy­li­ście, ja­jo­głow­cy. A ty zo­sta­łeś z nami, ha ha, jak upa­dły ar­cha­nioł. Oj­ciec, który do­glą­da swej trzód­ki. Czym­że teraz je­ste­śmy? Di­no­zau­ry na rol­kach. Idź ra­to­wać in­nych, Na­uczy­cie­lu, chwi­la sła­bo­ści mi­nę­ła. Oto prze­kła­dam stopy na twar­dy grunt. Żywot wiódł będę krót­ki a pro­sty, sku­pio­ny na prze­mia­nie ma­te­rii.

Nie miał daru prze­ma­wia­nia swo­je­go roz­mów­cy, więc po pro­stu po­cią­gnął za sobą pierw­szych na­po­tka­nych ludzi, ko­bie­tę i męż­czy­znę, bez­wol­nie da­ją­cych się sma­gać po­ry­wom zim­ne­go wia­tru. „A gdy­bym był ośmior­ni­cą, iluż bym mógł po­pro­wa­dzić” ― po­my­ślał. Windy były za­blo­ko­wa­ne, więc wy­brał scho­dy. Z pod­świa­do­mo­ści są­czy­ła się stara idea, którą za­wsze tłu­mił, że Czerń to p r a w d z i w y Wszech­świa­t, ich był tylko krót­kim ka­pry­sem, tym wszyst­kim, co rodzi się i umie­ra, gdy mru­gasz, mniej trwa­łe niźli bańka my­dla­na. Kiedy da­le­ko w dole za­mi­go­ta­ła i zga­sła ża­rów­ka, ko­bie­ta wy­rwa­ła mu się i po­bie­gła w górę. Nie miał siły ani mo­ty­wa­cji pro­te­sto­wać, nie był w sta­nie za­wró­cić. Nogi cią­żyły mu tak bar­dzo, że dzi­wił się, że pod ich cię­ża­rem sta­lo­we scho­dy nie pękły, ry­su­jąc na od­le­głej po­sadz­ce rój roz­płasz­czo­nych, ża­ło­śnie ma­łych syl­we­tek.

― Chciał­bym się w końcu wy­spać. Tak na­praw­dę ― po­wie­dział do to­wa­rzy­szą­ce­go mu męż­czy­zny.

― Za­snąć, zanim zga­śnie świa­tło ― od­parł tam­ten ma­to­wym gło­sem i zaraz znik­nął unie­sio­ny przy­pły­wem czasu, jak wszyst­ko do­ko­ła.