Anioł Kusiciel

Anioł kusiciel

Ezechiasz szedł powoli pustą, wyludnioną ulicą. Było przenikliwie chłodno i późno, więc światła w oknach były pogaszone, a z każdej szczeliny wypełzał smród minionego dnia, który dopiero teraz zdawał się być naprawdę odczuwalny. Ciemna, otulona płaszczem i szalem postać splunęła przed siebie i skrzywiła nos w geście obrzydzenia.

– Tylko tyle po sobie zostawiają – pomyślał. – Smród i jeszcze coś. – Na myśl o tym złość wezbrała w nim niczym gwałtowna burza. – Najgorsze, co po nich pozostaje, to pamięć! Pamięć o tym, że byli, istnieli… I musieli odejść.

Każdy z nich musi.

Więc po jaką cholerę ten Mądrala kazał im przydzielać Stróży? – tu spojrzał ku przyprószonemu delikatnymi pyłkami światła niebu i pokręcił głową z niezrozumieniem. – Wywołał tym w nas niemałą konsternację. Bo jak mamy chronić kogoś, kto i tak jest skazany na śmierć, tylko nie wie kiedy? A co najciekawsze, my też tego nie wiemy. Więc w sumie to tak, jakbyśmy walczyli z przeznaczeniem! – Przerwał rozmyślania, gdyż zaczepił go nieznajomy.

– Pan wygląda na nieszczęśliwego – zagadnął młody mężczyzna o płaskim, owalnym nosie i starannie przyciętej bródce, na której ktoś zaplótł misterne warkoczyki. Na szyi wisiał ogromny złoty krzyż. – Może chce pan czegoś na Weltschmerz?

– O, niemiecki zna – zaśmiał się w duchu Ezechiasz.

– To jak, da pan sobie pomóc? – nalegał nieznajomy.

Ezechiasz wbił swój wzrok w chłopaka. Coś go tknęło. Przecież… przecież tak wielu ludzi odmawia cudzej pomocy!? Nawet ja musiałem się nieźle starać, żeby ten idiota wreszcie mnie posłuchał. A gdy posłuchał, było już za późno.

– Co proponujesz? – Ezechiasz postanowił przynajmniej być miłym. – I za ile?

– Co łaska.

Nieznajomy włożył mu w dłoń foliowy woreczek, za co otrzymał banknot i odszedł.

Ezechiasz ruszył przed siebie. Ściskał kurczowo w dłoni towar a wspomnienia same dobijały się do świadomości..

Starał się. To była jego pierwsza „akcja". Nikt mu jednak nie powiedział, co ma robić, nie zapoznano go z żadnym regulaminem czy kodeksem. – Cholerni Sędziowie – pomstował w duchu – są tak wyniośli, że nie dostrzegają nowicjuszy!

Powierzono mu tylko jeden cel: jego człowiek miał być szczęśliwy, na miarę ludzkich możliwości oczywiście. I nie miał prawa dowiedzieć się, kim jest Ezechiasz – takie dziwaczne imię mu dano, jakby był jakimś prorokiem. A przecież nie miał nawet brody!

Ale postanowił się starać.

Marcin S., ten na którego trafił, był już dojrzałym młodym człowiekiem. A właściwie to niedojrzałym i w dodatku ćpunem. Jego poprzedniego Stróża odwołano. Ezechiasz pomagał Marcinowi, poznali się i nawet wspólnie zamieszkali. Razem z innymi ćpunami w jakiejś opuszczonej, grożącej zawaleniem kamienicy. Każdy lokator miał swój własny pokoik, była też wspólna kuchnia, gdzie jedynym przygotowywanym posiłkiem był kompot z makówek. Wodę gotowano tylko do rozmajenia spirytusu. Kamienica stała na uboczu, tuż pod wiaduktem kolejowym, więc nikt nic nie słyszał ani sąsiedzi się nie skarżyli. A czasami dochodziły z różnych szczelin i zakamarków budynku nieludzkie jęki, krzyki i odgłosy przyćpanych i otumanionych narkomanów.

Nie potrafili stawić czoła rzeczywistości, nie rozumieli praw nią rządzących ani nie podzielali priorytetów „zwykłych ludzi". Nie znaczyło to oczywiście, że byli wyjątkowi. No może jedynie wyjątkami.

– No daj działkę – jęczał na głodzie Marcin – jest mi tak źle, umieram – po czym jego ciało skręcało się w konwulsjach a niewyraźna, pozbawiona życia twarz, stawała się blada niczym pióra anioła.

– I jak mogłem mu odmówić? Tym bardziej, że poczułem do niego coś na kształt…trudno to określić… polubiłem go od początku. Nawet bardzo. Więź, która nas łączyła, z każdym koszmarnym dniem stawała się silniejsza. Cóż za dziwny mezalians: Ja – anioł, on – ćpun. Już nie człowiek, tylko ćpun.

Nie wiem, dlaczego odczuwałem wewnętrzną potrzebę troszczenia się o niego? Przytrzymywałem go, gdy odlatywał i gładziłem jego spocone włosy, gdy kładąc swą głowę na moich kolanach wpadał w delirium. Cierpiał, a ja płakałem nad jego losem. Chociaż znałem go tak krótko, to zdążyłem dowiedzieć się o jego przeszłości. O dzieciństwie…po każdej takiej rozmowie zamykałem się w swoim pokoju i szlochałem w kącie nad jego życiem. A on zaznawał rozkoszy po działce, którą mu dałem. Bo nie mogłem patrzeć, jak cierpi.

Chodziliśmy razem kraść. Kradłem, aby on był szczęśliwy, chociaż na tę krótką chwilę. Czy go kochałem? I Jak go kochałem? Na oba te pytania potrafię odpowiedzieć jedynie: Tak!

– A teraz?

Ezechiasz popatrzył tępo na plastikowy woreczek.

Z oczu płynęły łzy. Teraz jestem sam, tak jak zawsze. On umarł, a wraz z nim umiera ta część mnie, która była ludzka. Dlaczego tak się dzieje? Czy to konieczne? Czy przechodzę właśnie chrzest na anioła..?