Czasami modlitwy zostają wysłuchane

Telefon wyrwał go z płytkiego snu.

– Potrzebujemy cię – usłyszał. – Wiem, że masz dzisiaj wolne, ale chodzi o tylko jedno zadanie. Nic więcej, obiecuję. Jeśli szybko czegoś nie zrobimy, dojdzie do tragedii.

Westchnął ciężko. Najwyższemu się nie odmawia.

 

 ***

 

 – To wszystko  kara boska za te geje i lesbijki! Bezbożnicy rozpanoszyli się na ulicach i sieją zgorszenie! Bóg w końcu nie wytrzymał i zesłał nam wirusa, żeby grzesznicy się wreszcie opamiętali! Sodoma i Gomora!

Jacek złapał się za głowę. Anka ciężko westchnęła. Znowu się zaczyna.

Głos teściowej umilkł, kiedy zniknęła w łazience. Z jej pokoju dolatywał przytłumiony dźwięk telewizora. Uznawała tylko cztery programy. I jedno radio. Reszta była dziełem szatana.

W pośpiechu spałaszował resztę kanapki. Jedyny spokojny okres w ciągu całego dnia zaraz się skończy, wraz z wyjściem demona z łazienki.

 

***

 

Znalazł dobre miejsce. Na dachu bloku naprzeciwko. Położył walizkę i sięgnął do zatrzasków. Uniósł pokrywę. Wewnątrz, rozłożony na części, leżał potężny karabin snajperski.

 

***

 

Jacek zastanawiał się, czy skok z drugiego piętra by go zabił.

– Pomyślcie, co by się stało, gdyby epidemia dopadła nas za poprzedniego rządu? – Kolejne zdania przedzielały głośne siorbnięcia. – Już pewnie bylibyśmy martwi, a wierchuszka bezpiecznie schroniłaby się u Putina. Albo u tej Szwabki. Wszyscy powinniśmy dziękować  Bogu, że pan prezes nad nami czuwa. Cała Europa nam zazdrości.

I tak dzień w dzień, godzina po godzinie, odkąd zarządzono zakaz wychodzenia z domu. Boże, dlaczego nie sprzeciwiał się bardziej, kiedy Anka rzuciła pomysł przygarnięcia swojej matki pod ich dach?

– Zabili najlepszych ludzi w zamachu, teraz chcą dokończyć dzieła. A rudy tylko się cieszy z bezpiecznej Brukseli.

– W Belgii też są chorzy… – Anka nieśmiało spróbowała zaoponować. Równie dobrze mogła gasić pożar splunięciem.  

– Oj, naiwne dziecko. Przez takich jak ty, u nas nigdy nie będzie dobrze.

W trzypokojowym mieszkaniu nie było dokąd uciec przed nachalną indoktrynacją teściowej. Jeden pokój dla niego i Anki, w drugim dzieciaki, no i trzeci, w którym zamieszkał Belzebub, we własnej osobie. Najgorsze, że teściowa najwidoczniej za sens swego życia powzięła uświadomienie ich, pod każdym możliwym względem. Gównie politycznym i światopoglądowym.

 

 ***

 

Karabin był już złożony. Oparł lufę o barierkę. Przytknął oko do lunety. Przez chwilę szukał celu. Wyrównał oddech.

 

 ***

 

Ekspres wypluwał kolejne krople kawy.

Szybciej, cholera, Jacek ponaglał go w myślach. Jeszcze chwila i będzie mógł na resztę dnia zaszyć się w sypialni.

Ta, jakby był tam bezpieczny.

 – Modlitwa, to jedyny skuteczny środek na wirusa, zapamiętajcie to! A ci, którzy gadali te świństwa o wodzie święconej i komunii, powinni się doedukować. Świątynia Pana chroni przed złem i przed grzechem, żadne bezeceństwa tam się nie przedostaną! A tych, którzy mówią o zamknięciu kościołów, powinno się powystrzelać, i to publicznie, tak dla przykładu!

Anka mieszała łyżką w, letniej już, owsiance. Już dawno przestała wdawać się w dyskusje. Ile można kopać się z koniem?

Czasami jednak trudno się powstrzymać.

– Przecież księża i dewotki też chorują.

Jej matka aż spurpurowiała na twarzy.

– Wypluj te słowa, grzesznico! Prawdziwi chrześcijanie są bezpieczni, zło się ich nie ima! Ci, których serca wypełnia błogosławiona modlitwa i chwała Pana, nie muszą się niczego obawiać.

– To na miejscu mamusi spisywałbym testament – Jacek nie potrafił się oprzeć. I cholernie tego żałował.

Tyrada trwała dobre kilka minut.

W czasie, kiedy teściowa wypluwała kolejne, ociekające miłością słowa, Jacek wyobrażał sobie przeróżne sposoby jej uśmiercenia. W ostatnim czasie zaczął to traktować niemal jak hobby.

– Do kościoła trzeba chodzić! Zresztą, w telewizji odczytali list Arcybiskupa, mówił to samo. A księża nie kłamią! W domu Pana wirusa nie ma, modlitwa go pokonuje!

Poduszka na twarz, kiedy będzie spała?

– Ludzie muszą się nawrócić, tylko tyle! W momencie, kiedy porzucą grzech, wirus zniknie!

Jakaś trucizna do herbaty?

– Kto wie, czy to te chore praktyki pedałów i masowe aborcje, nie spowodowały powstania tej szatańskiej zarazy? Kto wie? Ludzie powinni wyjść na ulicę i wspólnie prosić Pana o wybaczenie!

Spojrzał na podkrążone oczy i szarą cerę Anki. Chyba myślała o tym samym, co on.

 

 ***

 

Ustabilizował celownik. Wyrównał oddech. Wypuszczając powietrze, nacisnął na spust.

 

 ***

 

– Przestańcie oglądać tych Żydów i Niemców, a zacznijcie polską telewizję! Tylko tam jest prawda, tylko tam dowiecie się, jak naprawdę wygląda sytuacja. Wpłacajcie pieniądze na naszego przenajświętszego ojca dy…

Łup.

Jacek odwrócił się przestraszony.

Anka, z otwartymi ze zdumienia i przerażenia ustami, wpatrywała się w siwe loki, wystające z talerza. Krople mleka spływały na stół. Gwałtownie odsunęła się do tyłu, omal nie spadając z krzesła.

Jacek dwoma susami znalazł się przy teściowej.

Przez sekundę walczył ze swoją najgorszą stroną (zostaw ją, jeśli tylko zemdlała, to utopi się w misce zupy mlecznej). Potem jednak chwycił ją za głowę (niezbyt delikatnie, trzeba przyznać) i uniósł.

Mleko i płatki sprawiły, że jej twarz wyglądała nawet ładniej.

Sięgnął do szyi, drugą ręką do nadgarstka.

Nie mógł powstrzymać uśmiechu, który powoli, lecz nieubłaganie, pojawiał się na jego twarzy. Na bank zawał. Czterdzieści kilo nadwagi plus brak ruchu, to kiepskie połączenie.

– Co… co jej jest? – Anka przyciskała dłonie do ust.

Czeka ją trochę smutku. Ale, był tego pewien, niezbyt dużo.

Jego modły zostały wysłuchane.

– Wygląda na to, że wreszcie trafił ją szlag.

 

***

 

Szlag rozłożył karabin i schował do walizki. Zadzwonił telefon.

– Dzięki wielkie – usłyszał Najwyższego. – Uratowałeś dzisiaj dwie dobre duszyczki.