List

Córko!

Byłem bez­na­dziej­nym ojcem. Za­sta­na­wiam się, czy bę­dzie miało ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie, jeśli do­wiesz się, że zdaję sobie z tego spra­wę. Bo czy to co­kol­wiek zmie­ni? Jak wi­dzisz, ostat­nio mam mnó­stwo czasu na prze­my­śle­nia. Dla­te­go ukła­dam w gło­wie ten list, choć nie mam jak prze­słać Ci wia­do­mo­ści. Uwa­żam, że na­le­ży Ci się choć odro­bi­nę wy­ja­śnień.

Oni wie­rzą, że chaos ustę­pu­je po­rząd­ko­wi. Wie­dzą też, że nigdy do końca. Dla­te­go je­stem. Nie zgi­ną­łem od mie­czy w wiel­kiej woj­nie, która zmie­ni­ła po­rzą­dek świa­ta i wy­ło­ni­ła no­wych wład­ców. Nie ucie­kłem na ru­bie­że. Po­łą­czy­łem krew ze zwy­cięz­cą i za­sia­dłem w jego dwo­rze. Ro­bi­łem wszyst­ko, żeby prze­trwać, co nie zna­czy, że za­po­mnia­łem. Byłem ich bła­znem. Gdy mną gar­dzi­li, sta­wa­li się nie­ostroż­ni. Byłem kimś od brud­nej ro­bo­ty, kto bę­dzie dla nich kła­mał i oszu­ki­wał, żeby nie mu­sie­li bru­kać swo­je­go ho­no­ru. Tak sta­łem się im po­trzeb­ny i po­zna­łem nie­je­den se­kret. Może dla­te­go po­zwa­la­li mi trwać u swo­je­go boku tak długo, mimo moich, jak to zwy­kli na­zy­wać, wy­bry­ków. To nie były wy­bry­ki. To były próby. Lubię my­śleć o tym, że byłem spryt­ny, umo­ści­łem się w po­bli­żu tro­nów, knu­jąc zdra­dę, fan­ta­zju­jąc o po­mście za mój, nasz lud. Czy jed­nak to nie wy­mów­ka? Może po pro­stu byłem słaby, pod­da­łem się ich woli, od czasu do czasu snu­jąc małe, nie­zbyt szko­dli­we in­try­gi, żeby na­psuć krwi tym, któ­rzy zdep­ta­li moją dumę. Cza­sa­mi myślę, że on wie­dział, kim na­praw­dę je­stem. Mój brat krwi, jeź­dziec Drze­wa, jego wzrok sięga da­le­ko, poza i w głąb. Być może ro­zu­miał, że cy­wi­li­za­cja nie­sie w sobie ziar­no wła­snej za­gła­dy. Może wolał, by spraw­cą jego śmier­ci zo­stał ktoś, kogo przy­naj­mniej bę­dzie znał. W końcu jest na wpół sza­lo­ny, praw­da?

Po­grą­żo­ny we wła­snych gier­kach byłem ślepy. Za­wio­dłem Was wszyst­kich. Wspo­mnij, do czego wład­ca wy­ko­rzy­stu­je Twego przy­rod­nie­go brata! Waszą trój­kę na­to­miast trak­to­wa­łem jako jesz­cze jeden akt buntu, ele­ment mo­je­go planu. Po­do­ba­ło mi się, że wzbu­dza­li­ście w nich strach, samym swoim ist­nie­niem bu­rzy­li­ście ich sa­mo­za­do­wo­le­nie. Wiel­cy, brzyd­cy i groź­ni. Mu­sie­li się Was po­zbyć, wy­gnać, uwię­zić. A ja nie zro­bi­łem ni­cze­go, ba, nawet zna­la­złem sobie nową ko­bie­tę, która dała mi no­wych synów, uda­nych i pięk­nych, na któ­rych spro­wa­dzi­łem śmierć. Je­stem na­rzę­dziem znisz­cze­nia, ojcem po­two­rów, czy ra­czej zwy­czaj­nym głup­cem?

Rzad­ko o Tobie my­śla­łem. Za­zwy­czaj jako o tej, któ­rej nawet oni się boją, nie jako o mojej córce. A potem po­ja­wił się on. Twoje prze­ci­wień­stwo. Syn wład­cy, jasny ksią­żę, ulu­bie­niec dworu. Pa­trzy­łem, jak do­ra­sta, ho­łu­bio­ny przez matkę, uwiel­bia­ny przez wszyst­kich. Pani z gór od­stą­pi­ła od po­msty za śmierć ojca w za­mian za samą szan­sę po­ślu­bie­nia go. Jakże cud­nie się roz­cza­ro­wa­ła, ale to już inna hi­sto­ria. To jed­nak pod­su­nę­ło mi po­mysł. Mówią, że zro­bi­łem to z czy­stej prze­wrot­no­ści i chęci szko­dze­nia innym. Ale uwierz cho­ciaż w to, że my­śla­łem także o Tobie, o wszyst­kim, co Ci ode­bra­no i o tym, czy uda mi się spra­wić Ci nie­spo­dzian­kę. Mam na­dzie­ję, że pre­zent się spodo­bał, ksią­żąt­ko spra­wu­je się do­brze i że wniósł nieco świa­tła na Twój dwór.

By­ło­by źle, gdyby tak się nie stało, zwa­żyw­szy na cenę. Choć tu aku­rat je­stem winny po dwa­kroć. Suk­ces wpę­dził mnie w pychę, osta­tecz­nie tyle już uszło mi na sucho. Uro­iłem sobie, że tak, jak nie zdo­by­li się na to, by zabić któ­reś z Was, tak i mnie nie spo­tka śmierć. Pod tym wzglę­dem mia­łem rację, nie po­my­śla­łem jed­nak, że by­wa­ją rze­czy od niej gor­sze. Do pychy do­łą­czy­ła próż­ność, bo cóż wart jest udany for­tel, o któ­rym nie wie nikt poza oszu­stem? A może po pro­stu pew­ne­go wie­czo­ru prze­la­ła się czara go­ry­czy. Ująw­szy to tymi słowy, za­czą­łem za­sta­na­wiać się, czy nie nie do­ce­nia­łem zdol­no­ści wie­lo­imien­ne­go do sto­so­wa­nia iro­nii. Dość rzec, że Twój oj­ciec idio­ta schlał się i wy­gar­nął praw­dę pro­sto w ich wy­nio­słe twa­rze. Za­chcia­ło mi się ob­na­żyć ich hi­po­kry­zję, wpę­dzić w za­kło­po­ta­nie, ośmie­szyć. Po­dej­rze­wam, że z ze­wnątrz wy­glą­da­ło to jak py­sków­ka głup­ca.

A za głu­po­tę po­no­si się karę. I tak zna­la­złem się tutaj, po­grze­ba­ny żyw­cem pod skałą, gdzie mam cały czas tego świa­ta, by roz­pa­mię­ty­wać swoje po­raż­ki. Wspo­mnie­nia, moje kaj­da­ny. Nie moją śmier­cią opła­co­no krew księ­cia, mnie zmu­szo­no tylko, bym pa­trzył. A teraz ona pa­trzy na mnie. Jej spoj­rze­nie mo­gło­by prze­wier­cić ka­mień. Nie poj­mu­ję, dla­cze­go tu ze­szła, choć wiem, dla­cze­go jej na to po­zwo­lo­no. Stary po­tra­fi być wy­ra­fi­no­wa­ny. Lubi też gry słów – oto przy­ja­ciół­ka zwy­cię­stwa to­wa­rzy­szy mi w upad­ku. Chyba tylko ko­bie­ty po­tra­fią tak się uwi­kłać w mi­łość i nie­na­wiść. Może też chcia­ła­by mnie zro­zu­mieć. Jed­nak oboje mil­czy­my, przy­naj­mniej na razie (oczy­wi­ście po­mi­ja­jąc te mo­men­ty, w któ­rych wyję z bólu). Cóż mógł­bym jej po­wie­dzieć – ko­cha­nie, nie prze­my­śla­łem spra­wy, dzia­ła­łem po­chop­nie, tak jakoś wy­szło. Za­bi­łem nasze dzie­ci.

Nie ocze­ku­ję prze­ba­cze­nia. Chciał­bym tylko móc szcze­rze po­wie­dzieć, że Cię ko­cha­łem, choć­by cza­sa­mi. Ten jeden raz uwierz kłam­cy. Pro­szę.

Nie dla mnie zwro­ty grzecz­no­ścio­we, choć prze­cież życzę Ci szczę­ścia.

Twój na złe oj­ciec

Loki

Be­atry­cze No­wic­ka

Kra­ków, 7 IX 2017