Złota klatka

Mroź­ne, nocne po­wie­trze za­fa­lo­wa­ło, by po chwi­li przy­brać wę­żo­wą po­stać. Pełne za­do­wo­le­nia sy­cze­nie Apo­phi­sa mą­ci­ło ciszę. Nie­czę­sto zda­rza­ło się by los za­ska­ki­wał de­mo­na. Oto bo­wiem dawno za­gi­nio­ny w me­an­drach hi­sto­rii ar­te­fakt nagle zo­stał od­na­le­zio­ny i wraz z egip­skim po­sel­stwem zmie­rzał do nowej sto­li­cy Chin – Pe­ki­nu. Apo­phis za­cie­rał ręce na chaos, który mógł wy­nik­nąć z tego po­dar­ku. Ach, jak ża­ło­wał, że opa­trzo­ne ochron­ny­mi smo­ka­mi i chiń­ski­mi lwami mia­sto broni wej­ścia złym de­mo­nom. Mimo wszyst­ko jego wzrok biegł ku nie­po­zor­nej skrzy­necz­ce, wie­zio­nej przez szpie­ga, Mu­ham­ma­da. To wła­śnie jego ocza­mi wi­dział po­ma­rań­czo­wy wschód słoń­ca nad oka­za­łą Bramą Po­łu­dnio­wą.

 

Stu­kot koń­skich kopyt na drew­nia­nym most­ku od­bi­jał się echem od wy­so­kich murów. Wąska fosa z ja­sne­go ka­mie­nia wiła się wokół pa­ła­cu ni­czym rzeka. Po­są­gi chiń­skich lwów wpa­try­wa­ły się w przy­by­szów, go­to­we w każ­dej chwi­li za­ata­ko­wać. Nie­do­stęp­ne dla po­stron­nych za­ka­za­ne mia­sto otwo­rzy­ło bocz­ne wrota, wpusz­cza­jąc nie­licz­ną de­le­ga­cję. Nawet egip­ski demon mu­siał do­ce­nić kunszt chiń­skich bu­dow­ni­czych. Czer­wo­ne ko­lum­ny z drewna ce­dro­we­go pod­trzy­my­wa­ły żółte, spa­dzi­ste dachy, skrzą­ce się w pro­mie­niach słoń­ca ni­czym złoto. Wszech­obec­ne wę­żo­we smoki wiły się na pła­sko­rzeź­bach i ma­lun­kach ni­czym żywe, wraz z fe­nik­sa­mi dając ochro­nę pa­ła­co­wi. Ażu­ro­we ścia­ny do­da­wa­ły pa­wi­lo­nom lek­ko­ści, a de­ta­le za­chwy­ca­ły mi­ster­nym wy­ko­na­niem. Apo­phis, nawet z po­bli­skie­go wzgó­rza, czuł ema­nu­ją­cą z pa­ła­cu ener­gię yin i yang. Po prze­kro­cze­niu Bramy Naj­wyż­szej Har­mo­nii, wy­cho­dzi­ło się na przy­tła­cza­ją­cy swym ogro­mem plac. Każdy, kto tędy szedł, czuł się ni­czym nic nie­zna­czą­ca mrów­ka. Lecz dla Apo­phi­sa ce­sar­ski pałac nie mógł rów­nać się z mo­nu­men­tal­ną świą­ty­nią Re czy pi­ra­mi­da­mi.

Scho­dy z mar­mu­ro­wy­mi ba­lu­stra­da­mi prze­ci­na­ły trzy po­zio­my ta­ra­sów, pro­wa­dząc do Pa­wi­lo­nu Naj­wyż­szej Har­mo­nii, gdzie na zło­tym, smo­czym tro­nie cze­kał sę­dzi­wy ce­sarz. Prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem nie­ustra­szo­ne­go wo­jow­ni­ka ob­ser­wo­wał przy­by­szów. Pię­ciu męż­czyzn skło­ni­ło się nisko przed obcym wład­cą, czu­jąc ema­nu­ją­cą ze­wsząd po­tę­gę i bo­gac­two.

– Pięk­ny pałac – po­wie­dział Has­san ła­ma­ną chińsz­czy­zną.

Sto­jąc na czele de­le­ga­cji nie wi­dział ce­sar­skich mi­ni­strów, spo­glą­da­ją­cych na sie­bie w nie­mym prze­ra­że­niu. Ce­sarz Yon­gle zda­wał się jed­nak nie przej­mo­wać tym po­gwał­ce­niem pro­to­ko­łu, nie kry­jąc sa­tys­fak­cji.

– Za­iste, to wspa­nia­łe dzie­ło. Dzie­więć ty­się­cy dzie­więć­set dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć kom­nat, ogrom­ne bloki ka­mie­nia trans­por­to­wa­no za­mar­z­nię­tą rzeką, a do bu­do­wy nie użyto ani jed­ne­go gwoź­dzia.

– Oby i nasze dary oka­za­ły się godne tego miej­sca. – Has­san dał znak współ­to­wa­rzy­szom, by po kolei pod­cho­dzi­li z po­dar­ka­mi.

Yon­gle po­ło­żył dło­nie na wy­dat­nym brzu­chu, spo­glą­da­jąc na po­da­run­ki.

– Glo­bus przed­sta­wia­ją­cy Zie­mię, jako kulę.

– Za­ska­ku­ją­cy wy­mysł – rzekł ce­sarz, dając do ro­zu­mie­nia, jak mało Ara­bo­wie wie­dzą o świe­cie.

Za­sko­czo­ny Has­san szyb­ko prze­szedł do na­stęp­nych darów.

– Pięk­nie wykonane szkar­łat­ne dy­wa­ny z utkanym złotą nicią mo­ty­wem ogro­du wio­sen­ne­go. Gra w sza­chy, która ćwi­czy umysł i umili zi­mo­we wie­czo­ry. Flet Izydy przy­gry­wa­ją­cy pod­czas po­świę­co­nych jej mi­ste­riów. Le­gen­da głosi, iż sama bo­gi­ni tań­czy­ła do jego me­lo­dii.

– Do­sko­na­le. Jedna z moich kon­ku­bin wy­cza­ro­wu­je pięk­ną mu­zy­kę. Wang, za­nieś flet Sun. Niech zagra na nim pod­czas wie­czor­nej uczty.

Mu­ham­mad z wy­mu­szo­nym spo­ko­jem na twa­rzy podał eu­nu­cho­wi fu­te­rał. Miał ocho­tę ze­rwać pa­lą­cy go me­da­lion Apo­phi­sa. Czuł, jak metal wy­pa­la pięt­no na jego pier­si. Has­san tym­cza­sem kon­ty­nu­ował.

– Na za­koń­cze­nie po­da­rek godny wo­jow­ni­ka, jakim jest wasza ce­sar­ska mość. Sza­bla wy­kuta ze stali da­ma­sceń­skiej.

Ce­sar­skie oczy bły­snę­ły w za­chwy­cie. Wy­ko­na­na z wiel­ką sta­ran­no­ścią broń, z or­na­men­ta­mi i klin­gą od­zna­cza­ją­cą się ciem­ny­mi pa­sma­mi, ro­bi­ła wra­że­nie. Yon­gle miał teraz pew­ność, że współ­pra­ca han­dlo­wa przy­nie­sie obo­pól­ną ko­rzyść.

 

Sun drep­ta­ła ma­ły­mi krocz­ka­mi w śnie­gu, nie zwa­ża­jąc na ból lo­to­so­wych stóp. We­szła po­wo­li do jed­ne­go z pa­wi­lo­nów, wska­za­ne­go przez sługę. Jesz­cze nie­pew­nie po­ru­sza­ła się po nowym kom­plek­sie pa­ła­co­wym. Znała je­dy­nie pałac prze­zna­czo­ny dla kon­ku­bin i ogród, któ­re­go urodę na razie skry­wa­ła zima.

Z na­dzie­ją spoj­rza­ła na drew­nia­ny fu­te­rał in­stru­men­tu. De­li­kat­nie po­gła­ska­ła wieko, wy­czu­wa­jąc pod opusz­ka­mi wy­rzeź­bio­ny sym­bol przy­po­mi­na­ją­cy węzeł. Z całą pew­no­ścią nie był chiń­ski, na tyle po­zna­ła pismo. Skąd więc po­cho­dził? Wez­bra­ła w niej złość, że wie­dza i cały świat skry­wa­ny jest przed ko­bie­ta­mi. Jed­nak tak szyb­ko jak się po­ja­wi­ła, tak znik­nę­ła. Z po­ko­rą opu­ści­ła głowę, wsty­dząc się przed samą sobą ta­kie­go wy­bu­chu. Nie tak ją wy­cho­wa­no.

Pasmo dłu­gich pro­stych wło­sów opa­dło na por­ce­la­no­wy po­li­czek. Sun nie­cier­pli­wym ru­chem od­gar­nę­ła je, po czym otwo­rzy­ła skrzy­necz­kę. Za­tę­chła woń nie przy­ćmi­ła podziwu nad fle­tem. Choć zło­ci­sta farba łusz­czy­ła się w kilku miej­scach, wciąż za­chwy­cał kunsz­tow­nym wy­ko­na­niem. Ostroż­nie wzię­ła go w szczu­płe dło­nie. Ostat­nia szan­sa, by po­wró­cić do łask ce­sa­rza. Przy­tknę­ła ust­nik do warg. Mu­sia­ła minąć chwi­la nim przy­zwy­cza­iła się do in­ne­go roz­sta­wu otwo­rów. Zde­ner­wo­wa­nie wzro­sło przy pierw­szych fał­szy­wych dźwię­kach. Kieł­ku­ją­cy strach rósł ni­czym dzi­kie pędy, za­pie­ra­jąc dech w pier­siach i ści­ska­jąc gar­dło. A co jeśli ce­sa­rzo­wi nie spodo­ba się jej gra? Wie­dzia­ła jaki bywa okrut­ny i mści­wy. Nie miała dokąd iść. Jej ro­dzi­na zmar­ła, a życie na ulicy nie było dla niej. Przy­zwy­cza­iła się do pa­ła­co­wych in­tryg i bez­względ­nej ry­wa­li­za­cji wśród kon­ku­bin. Za­ci­snę­ła czer­wo­ne ni­czym wi­śnia usta, pro­stu­jąc się dum­nie. Ode­tchnę­ła głę­bo­ko mroź­nym po­wie­trzem. Uśmiech­nę­ła się do mgli­ste­go wspo­mnie­nia przy­ja­cie­la z dzie­cię­cych lat. Li czę­sto przy­gry­wał jej na wy­stru­ga­nym przez sie­bie fle­cie. Plą­sa­jąc w rytm mu­zy­ki, ogrze­wa­li się w zimne wie­czo­ry. Za­to­pio­na w prze­szło­ści, pró­bo­wa­ła od­two­rzyć tę me­lo­dię. Naraz flet stał się jej przy­ja­cie­lem, wy­gry­wa­jąc każdy jej za­mysł.

 

Ni­cość, wię­żą­ca ją w oko­wach nie­pa­mię­ci, za­czy­na­ła ustę­po­wać jaźni. Naj­pierw po­ja­wi­ła się myśl – ja, a zaraz za nią ist­nie­nie. Senne otu­ma­nie­nie po­wo­li od­pły­wa­ło. Ni­cość na­bie­ra­ła ko­lo­rów, kształ­tów, słod­kich za­pa­chów i ra­do­snych brzmień. Ocię­ża­ła ręka pod­nio­sła się tuż przed oczy. Izyda z za­in­te­re­so­wa­niem ob­ser­wo­wa­ła ma­te­ria­li­zu­ją­cą się dłoń. Nagły chłód na całym ciele ocu­cił ją. Gdzie je­stem? W jej gło­wie hu­cza­ło py­ta­nie. Pró­bo­wa­ła się­gnąć pa­mię­cią do ostat­nich chwil. Hel­leń­skie Ateny… szu­ka­nie roz­rzu­co­nych przez Seta człon­ków Ozy­ry­sa… nie, to mi­ste­ria na jej cześć, lu­dzie od­gry­wa­ją­cy jej hi­sto­rię… opary ka­dzi­deł zmie­sza­ne z nar­ko­tycz­nym tań­cem wy­znaw­ców i ta me­lo­dia zło­te­go fletu. Mu­zy­kant z wę­żo­wym me­da­lio­nem po­rwał ją nawet do tańca. Po­wo­li za­tra­ca­ła się w mu­zy­ce…

– To on mnie uwię­ził! – rze­kła z całą mocą.

Ko­bie­cy krzyk uświa­do­mił Izy­dzie, że nie jest sama. Zwró­ci­ła się w stro­nę klę­czą­cej ko­bie­ty. Blade lico, suk­nia za­sła­nia­ją­ca całe ciało, obce rysy twa­rzy je­dy­nie po­twier­dza­ły, że jest w innym miej­scu, a może nawet cza­sie. Jej uwa­dze nie uszedł ten sam po­zła­ca­ny flet, trzy­ma­ny w drżą­cych dło­niach.

– Skąd masz in­stru­ment?! – za­grzmia­ła.

Sko­śno­oka ko­bie­ta ani drgnę­ła, zda­jąc się być w tran­sie.

– Jam jest bo­gi­ni Izyda i roz­ka­zu­ję ci od­po­wie­dzieć.

– Ce­sarz na­ka­zał mi za­grać na nim – szept był ledwo sły­szal­ny.

– Ce­sarz? – Izyda przy­mknę­ła po­wie­ki, szu­ka­jąc w jesz­cze cha­otycz­nych wspo­mnie­niach tego słowa. Naraz wy­kla­ro­wa­ła się pewna myśl.

– Je­stem w Chi­nach?

Ko­bie­ta ski­nę­ła głową.

– Jak więc flet do­tarł aż tutaj?

– Mój pan otrzy­mał go w darze od egip­skie­go po­sel­stwa. Mam za­grać na nim pod­czas wie­czor­nej uczty.

– Egip­skie­go, po­wia­dasz. To nie może być przy­pa­dek – szep­nę­ła bo­gi­ni, roz­glą­da­jąc się po sali. Jej myśli bie­gły ku prze­szło­ści, tak od­mien­nej od po­zo­sta­łych bogów z pan­te­onu. Kult Izydy roz­szedł się po hel­leń­skiej Gre­cji, a na­stęp­nie ce­sar­stwie rzym­skim, jesz­cze długo do­da­jąc jej mocy i po­zwa­la­jąc ist­nieć. Aż do tej prze­klę­tej nocy mi­ste­rium, od­twa­rza­ją­cej jej roz­pacz­li­we po­szu­ki­wa­nia człon­ków męża. Nawet dla niej, bo­gi­ni bie­głej w magii, przy­wró­ce­nie Ozy­ry­sa do ży­wych, wy­ma­ga­ło ogrom­nej wie­dzy oraz mocy.

Chłód do­ku­czał Izy­dzie coraz bar­dziej. Sta­now­czo wo­la­ła śród­ziem­no­mor­ski kli­mat. I ta ata­ku­ją­ca ją ze­wsząd ener­gia ob­cych bóstw, za­mknię­ta w licz­nych sym­bo­lach tego miej­sca. Nie­do­ce­nia­nie ich by­ło­by głu­po­tą. Czas, aby po­wró­cić do domu. Izyda przy­mknę­ła po­wie­ki, jed­no­cze­śnie wi­zu­ali­zu­jąc swoje pra­gnie­nie. Mróz jed­nak nadal szczy­pał jej skórę, a woń ka­dzi­deł była wy­czu­wal­na. Tak do­brze znany słod­ki, drzew­ny, choć lekko du­szą­cy aro­mat olej­ku san­da­ło­we­go zmie­sza­ny z ko­rzen­ną nutą goź­dzi­ków koił.

Izyda po­dwo­iła sta­ra­nia, lecz czuła, że więzi ją nie­wi­dzial­ny łań­cuch. Wy­czer­pa­na, przy­trzy­ma­ła się ko­lum­ny, by nie upaść. Nawet tląca się w niej furia nie zdo­ła­ła ogar­nąć jej całej. Pod­da­nie się emo­cjom nic nie da. Po­wol­ne, głę­bo­kie od­de­chy przy­wró­ci­ły po­zor­ny spo­kój. Izyda spoj­rza­ła na flet, wciąż trzy­ma­ny w rę­kach dziew­czy­ny. Po­chy­lo­na syl­wet­ka nie skry­ła ob­ser­wu­ją­cych by­stro oczu. Bo­gi­ni po­wol­nym kro­kiem obe­szła Sun, czy­ta­jąc w ko­bie­cie ni­czym w otwar­tej księ­dze. W tej małej, kru­chej isto­cie sza­la­ły sprzecz­no­ści nie do po­go­dze­nia. Pa­ra­li­żu­ją­cy lęk o wła­sne życie i gniew, że nie ma się swego losu w rę­kach. Ogrom­ne po­kła­dy am­bi­cji przy­kry­te po­zor­ną po­ko­rą, wpa­ja­ną od dzie­ciń­stwa.

Szu­kaj roz­wią­za­nia. Czy roz­trza­ska­nie tego fletu po­mo­że? I kto oka­zał się tak po­tęż­ny oraz próż­ny, by uwię­zić mnie w in­stru­men­cie? Się­gnę­ła po niego, lecz szyb­ko cof­nę­ła dłoń, czu­jąc do­brze znane wi­bra­cje. Apo­phis! Po tym wę­żo­wym na­sie­niu mogę spo­dzie­wać się wszyst­kie­go. A jeśli splótł nasze losy i znisz­cze­nie ar­te­fak­tu do­pro­wa­dzi i do mojej zguby? Ach! Gdy­bym miała wię­cej sił. I cóż, że byłam po­tęż­ną bo­gi­nią, skoro bez wy­znaw­ców i świą­tyń oka­zu­ję się słab­sza od ludz­kiej ko­bie­ty! Znów po­pa­trzy­ła na śmier­tel­nicz­kę, prze­wier­ca­jąc ją spoj­rze­niem na wskroś. Tak, ona może być klu­czem do roz­wią­za­nia. Wy­star­czy wy­ko­rzy­stać ludz­ką za­chłan­ność.

– Jak cię zwą?

– Sun, o pani. – Ko­bie­ta skło­ni­ła się jesz­cze niżej.

– Bez tej fał­szy­wej skrom­no­ści. Nie mam teraz na nią czasu. Je­stem ci jed­nak winna wdzięcz­ność za uwol­nie­nie. Mo­że­my sobie pomóc.

Usta Sun drgnę­ły, skry­wa­jąc uśmiech, lecz błysk w jej oczach mówił wszyst­ko.

– Mogę spra­wić byś zo­sta­ła ce­sa­rzo­wą. W za­mian po­mo­żesz mi po­wró­cić do Egip­tu.

– Ce­sa­rzo­wą?! To nie­moż­li­we. Mu­sia­ła­bym powić syna, na­stęp­cę tronu. A ce­sarz ostat­ni­mi czasy nie wzywa mnie do sie­bie.

Izyda zbyła pro­blem. Skoro jej samej udało się od­two­rzyć czło­nek męża, a na­stęp­nie spło­dzić z nim Ho­ru­sa, to i tu do­ko­na cudów.

– Ota­cza­ją nas afro­dy­zja­ki, któ­rym męż­czy­zna się nie oprze, choć­by ole­jek z drze­wa san­da­ło­we­go.

– To wiel­ce do­bro­dusz­ne, o bo­gi­ni, lecz mój pan jest już star­cem i nawet jeśli od­wie­dzę jego łoże, nie ma pew­no­ści co do owocu tej nocy.

– Spo­tkaj się więc z innym męż­czy­zną.

– Ota­cza­ją nas sami eu­nu­cho­wie. W pa­ła­cu nie może być ina­czej, jeśli ce­sarz ma mieć pew­ność co do po­cho­dze­nia dzie­ci.

– I z tym sobie po­ra­dzi­my – za­pew­ni­ła znie­cier­pli­wio­na Izyda. Sła­nia­jąc się, usia­dła na pod­ło­dze, by po­łą­czyć się ze swoją gwiaz­dą. Sy­riusz jesz­cze nigdy nie po­ską­pił jej sił, lecz i to mogło oka­zać się nie­wy­star­cza­ją­ce. – Teraz od­praw modły. To mnie wzmoc­ni po cza­sie uwię­zie­nia.

Oczy Sun roz­sze­rzy­ły się w nie­mym prze­stra­chu. Ukrad­kiem za­czę­ła roz­glą­dać się po pa­wi­lo­nie w po­szu­ki­wa­niu chiń­skich bóstw, tylko cze­ka­ją­cych na spo­pie­le­nie jej za bluź­nier­stwo.

– Spójrz tu – po­wie­dzia­ła Izyda, czu­jąc, że traci je­dy­ną so­jusz­nicz­kę. – Kogo wi­dzisz? Swoje wy­my­ślo­ne bó­stwa czy mnie? Kto ci re­al­nie po­mo­że? De­cy­duj.

Czuła, jak Sun wal­czy ze swym stra­chem. Roz­gnie­wa­nie nie­wi­dzial­nych bogów to jedno, lecz zdra­dę ka­ra­no śmier­cią w strasz­li­wych mę­czar­niach, włącz­nie ze stra­ce­niem całej ro­dzi­ny i przy­ja­ciół. Lecz czy trwa­nie w zło­tej klat­ce, kiedy ży­jesz po­śród nie­mą­drych gęsi, bez wła­dzy nad samą sobą, jest lep­sze? Czy choć odro­bi­na wol­no­ści nie jest warta ry­zy­ka? Wpa­tru­jąc się w hip­no­ty­zu­ją­ce oczy Izydy, kal­ku­lo­wa­ła cóż bar­dziej się opła­ci.

 

Ciszę za­kłó­cił brzdęk po­zła­ca­nej por­ce­la­no­wej mi­secz­ki o mi­secz­kę. Wy­star­czy­ło jedno spoj­rze­nie wład­cy, by nie­zręcz­ny sługa w po­kło­nach wy­co­fał się z pola wi­dze­nia, po­zo­sta­wia­jąc na stole na­czy­nie z kru­szo­nym lodem i świe­ży­mi owo­ca­mi po­la­ny­mi mio­dem – ce­sar­ski przy­smak.

– Przy­zna­ję, że do­tych­cza­so­wa wy­mia­na han­dlo­wa, choć rzad­ka, prze­bie­ga­ła w spo­sób po­myśl­ny. Cóż tym razem za­pra­gnął suł­tan?

Afry­kań­scy go­ście zer­k­nę­li na sie­bie po­ro­zu­mie­waw­czo, wie­dząc że muszą bar­dzo uwa­żać, by ni­czym nie ura­zić ce­sa­rza.

– Nasz pan, Al-Mu’ajjad Szajch, pra­gnie za­ku­pić je­dwab­ny ma­te­riał. Za­chwy­cił się jego de­li­kat­no­ścią, po­ły­skiem, a także ży­wo­ścią barw i kunsz­tem ma­lun­ków, któ­rych nie po­tra­fią pod­ro­bić eu­ro­pej­scy wy­twór­cy. Rów­nież por­ce­la­na przy­pa­dła mu do gustu. Ko­bal­to­we mo­ty­wy lo­to­su, mi­ster­nie od­two­rzo­ne pędz­lem mi­strza, zro­bi­ły na suł­ta­nie ogrom­ne wra­że­nie.

Yon­gle z za­do­wo­le­niem po­gła­dził się po bro­dzie.

– W takim razie na pewno po­ro­zu­mie­my się co do ceny. A tym­cza­sem wasz po­da­rek umili nam czas. – Za­kla­skał.

Echo od­bi­te od ścian i ka­se­to­no­we­go su­fi­tu przy­wo­ła­ło Sun. Po­wo­li mi­nę­ła wład­cę, ema­nu­jąc zmy­sło­wą sub­tel­no­ścią. Wy­star­czy­ło jedno jej nie­śmia­łe spoj­rze­nie, by ce­sarz zwró­cił na nią uwagę. Hanfu, ko­lo­ru zi­mo­we­go nieba tuż przed śnie­ży­cą, pięk­nie pod­kre­śla­ło fi­li­gra­no­wą fi­gu­rę. Yon­gle pełną pier­sią na­brał po­wie­trza prze­sy­co­ne­go silną wonią olej­ku san­da­ło­we­go. Za­krę­ci­ło mu się w gło­wie, a serce za­bi­ło szyb­ciej, kiedy przy­glą­dał się de­li­kat­nym rysom i kar­mi­no­wym ustecz­kom, do­ty­ka­ją­cym fletu. Su­ro­we ob­li­cze ce­sa­rza roz­po­go­dzi­ło się, kiedy z in­stru­men­tu po­pły­nę­ła spo­koj­na me­lo­dia, przy­wo­dzą­ca na myśl tę­sk­no­tę za gó­ra­mi, skry­ty­mi w mgli­stej za­sło­nie sza­re­go po­ran­ka z czar­notu­szo­wych ma­lun­ków shan shui. Mu­zy­ka koiła, roz­ta­cza­jąc me­lan­cho­lij­ny na­strój.

 

Za­słu­cha­ni nie zwró­ci­li uwagi na ćmę, któ­rej po­stać przy­bra­ła Izyda. Bo­gi­ni z uwagą przy­glą­da­ła się Mu­ham­ma­do­wi. Nie przy­po­mi­nał Egip­cja­ni­na. Jak i po­zo­sta­li człon­ko­wie po­sel­stwa. Dłu­gie włosy i bujna broda przy­wo­dzi­ły na myśl arab­ski lud. Serce za­mar­ło w bo­skiej pier­si. Czyż­by pa­no­wa­nie fa­ra­onów do­bie­gło końca? Jak bar­dzo zmie­nił się świat? Czy nadal mogę ist­nieć tu i teraz? Zaraz od­go­ni­ła te ab­sur­dal­ne myśli. Egipt nie­ustan­nie prze­obra­żał się na prze­strze­ni ty­siąc­le­ci. A bo­go­wie trwa­li i wpły­wa­li na ludz­kie losy. Skoro się prze­bu­dzi­ła, był ku temu powód.

Mu­ham­mad mocno po­tarł pierś, krzy­wiąc usta. Złoty me­da­lion z nie­wy­raź­nym wi­ze­run­kiem zwró­cił uwagę Izydy. Pod­le­cia­ła bli­żej. Apo­phis! Nie mogła się mylić. Aura cha­osu zbyt sil­nie biła od wi­sio­ra. Spoj­rza­ła po po­zo­sta­łych. Nie do­strze­gła u nich me­da­lio­nów. Bluź­nier­stwem jest nosić jego wi­ze­ru­nek. Czyż­by więc demon nadal ist­niał, wspie­ra­ny przez swo­ich wy­znaw­ców? Za­mknął mnie w tym prze­klę­tym fle­cie, a teraz uwol­nił dla swej ucie­chy?! Krew za­wrza­ła w ży­łach bo­gi­ni.

Tym­cza­sem me­lo­dia umil­kła. Ce­sarz na­gro­dził wy­stęp naj­gło­śniej­szy­mi okla­ska­mi.

 

Tej nocy eu­nuch za­niósł Sun do kom­na­ty sy­pial­nej wład­cy. Jej pra­gnie­nie wresz­cie się speł­ni­ło – do­sta­ła jesz­cze jedną szan­sę. Na dnie duszy scho­wa­ła po­czu­cie upo­ko­rze­nia i obrzy­dze­nie. Pod­da­ła się woli pana swo­je­go życia i śmier­ci.

Dłu­gie włosy opa­dły na twarz męż­czy­zny, ni­czym za­sło­na. Wcią­gnął w noz­drza osman­tu­so­wą nutę słod­kiej, doj­rza­łej mo­re­li. Od dawna nie po­dzi­wiał tego za­pa­chu. Ko­ja­rzył mu się z nie­po­kor­ną mło­do­ścią. Krew szyb­ciej po­pły­nę­ła w jego ży­łach, gdy miał przy sobie mło­dziut­ką Sun. Ce­sarz nie mógł się spo­dzie­wać, że zmy­sło­we usta ko­cha­ni­cy na­po­ją go elik­si­rem płod­no­ści.

 

Izyda wy­szła z cie­nia jed­nej z ko­lumn pa­wi­lo­nu. Prze­wier­ca­ła spoj­rze­niem wła­śnie przy­by­łą Sun. Dziew­czy­na dro­biąc, sta­nę­ła pośrod­ku sali z opusz­czo­ną głową i zło­żo­ny­mi dłoń­mi. Izyda zer­k­nę­ła prze­lot­nie na wy­eks­po­no­wa­ny na pod­wyż­sze­niu flet, pra­gnąc tylko jed­ne­go – znisz­czyć go. Po­wol­nym kro­kiem po­de­szła do za­ru­mie­nio­nej Sun.

– Noc z ce­sa­rzem się udała? Zro­bi­łaś wszyst­ko jak ci mó­wi­łam?

– Tak.

Izyda bez­ce­re­mo­nial­nie po­ło­ży­ła rękę na jej brzu­chu. Sun gwał­tow­nie wcią­gnę­ła po­wie­trze, lecz nie za­pro­te­sto­wa­ła.

– Jesz­cze za wcze­śnie, by coś orzec – za­wy­ro­ko­wa­ła bo­gi­ni. – Ale jest dla cie­bie dobry czas.

– Dzię­ku­ję, bo­gi­ni z da­le­kich stron.

Izyda zbyła po­dzię­ko­wa­nie mil­cze­niem. Jej myśli za­przą­ta­ły waż­niej­sze spra­wy. Je­dy­nie dzię­ki bie­gło­ści w magii, wie­rze Sun oraz swo­jej gwieź­dzie na­bra­ła sił, po­mi­mo blo­ku­ją­cej ochro­ny pa­ła­cu.

– Wczo­raj na uczcie wi­dzia­łam męż­czy­znę z wę­żo­wym me­da­lio­nem. Za­nieś flet do niego i ukryj w jego rze­czach. Tak po­wró­cę do domu.

– Lecz, o pani… po­sel­stwo dziś wy­jeż­dża.

– Więc masz na to mało czasu.

Sun na­chmu­rzy­ła się, ema­nu­jąc nie­za­do­wo­le­niem po­rów­ny­wal­nym z gnie­wem bo­gi­ni. Więc tak czują się lu­dzie, uwią­za­ni do swego mar­ne­go losu.

– Poślę po­sel­stwu po­czę­stu­nek, a słu­żą­ce­mu wrę­czę za­wi­nię­ty w sukno flet – za­pro­po­no­wa­ła Sun po dłuż­szym na­my­śle.

– Niech i tak bę­dzie – od­par­ła Izyda, wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi. Nie­mal fi­zycz­nie czuła krę­pu­ją­ce ją więzy.

 

Izyda, pod po­sta­cią mo­ty­la, przy­sia­dła na ra­mie­niu sługi, nio­są­ce­go tacę z her­ba­tą. Bo­gi­ni z roz­ba­wie­niem do­strze­gła utrzy­mu­ją­ce się u eu­nu­cha za­uro­cze­nie Sun. Tak, męż­czyź­ni są wsta­nie zro­bić wszyst­ko, ule­ga­jąc na­sze­mu cza­ro­wi. Oraz kilku mo­ne­tom wię­cej w sa­kiew­ce.

Cel był już bli­sko, kiedy straż­ni­cy za­trzy­ma­li sługę nie­da­le­ko pa­wi­lo­nu, gdzie gosz­czo­no de­le­ga­cję.

– Nie ma przej­ścia – rzu­cił sucho jeden z nich. – Roz­kaz ce­sa­rza.

Motyl nie cze­kał na dal­szy roz­wój wy­pad­ków, ru­sza­jąc ku wej­ściu. W takim razie roz­mó­wię się z tym pa­dal­cem. Mając pod skrzy­dła­mi de­li­kat­ny wie­trzyk, Izyda ule­gła po­czu­ciu złud­nej wol­no­ści. Wle­cia­ła pod spa­dzi­sty dach, szy­ku­jąc się do po­wro­tu do swej po­sta­ci, kiedy nagle na­tra­fi­ła na nie­wi­dzial­ną ścia­nę. Moc fletu trzy­ma­ła ją na uwię­zi, ni­czym ja­kieś zwie­rzę. Wście­kłość spa­la­ła ją od środ­ka. Dość tego! Ko­niec z pół­środ­ka­mi.

 

Sługa w ukło­nach oddał za­wi­niąt­ko na ręce Sun, po czym wy­co­fał się bez­sze­lest­nie. Motyl na po­wrót prze­obra­ził się w ko­bie­tę.

– Nie udało się! – Ostry­mi pa­znok­cia­mi prze­je­cha­ła po ko­lum­nie, zo­sta­wia­jąc bruz­dy. – Masz za­brać flet na po­że­gna­nie de­le­ga­cji z wład­cą!

– Nie mogę po pro­stu tak przyjść do ce­sa­rza… – Sun nagle padła na ko­la­na w bła­gal­nym po­kło­nie. – Nie każ mi tego robić. To rów­na­ło­by się z moją śmier­cią.

Iry­ta­cja Izydy osią­ga­ła apo­geum. Z tru­dem po­wścią­gnę­ła chęć spo­pie­le­nia bez­u­ży­tecz­nej służ­ki. Nie mogła sobie jed­nak po­zwo­lić na po­zby­cie się jej. Ro­zej­rza­ła się po smo­czym su­fi­cie. Będąc na obcym te­re­nie nie­zna­nych bogów, osła­bio­na, nie na wiele mogła sobie po­zwo­lić. Na razie bó­stwa tkwi­ły uśpio­ne, nie wy­czu­wa­jąc za­gro­że­nia.

Drżą­ca i łka­ją­ca po­stać przed jej sto­pa­mi przy­po­mnia­ła o sobie. Izyda przy­klę­kła.

– Ko­bie­ty. Je­ste­ście ni­czym nic nie­zna­czą­ce mo­ty­le, które można roz­dep­tać. Pięk­ne ozdo­by do mę­skie­go pa­no­wa­nia. Lecz nie po to ob­da­rzo­no was prze­bie­głym umy­słem. – Izyda za­dzi­wia­ją­co de­li­kat­nie ujęła Sun pod brodę. – Mo­żesz po­wie­dzieć ce­sa­rzo­wi, że pra­gniesz po­że­gnać ich mu­zy­ką. Dzię­ki afro­dy­zja­kom nie od­mó­wi ci.

 

Cięż­kie od desz­czu chmu­ry gnały po­py­cha­ne przez wiatr. Prze­ni­kli­wy prze­ciąg upar­cie na­pra­szał się w Pa­wi­lo­nie. Yon­gle, roz­par­ty na tro­nie, szczel­niej okrył się szatą, wsłu­chu­jąc się w smut­ne tony fletu. Me­lo­dia za­iste pa­so­wa­ła do aury pa­nu­ją­cej na ze­wnątrz. Kiedy mu­zy­ka umil­kła, wszy­scy jesz­cze przez chwi­lę po­zo­sta­li w za­du­mie.

– Dość już tej ma­ska­ra­dy, po­mio­cie Apo­phi­sa – roz­legł się ze­wsząd ko­bie­cy głos.

Wszy­scy oprócz Sun roz­glą­da­li się po sali, w po­szu­ki­wa­niu źró­dła. Kiedy Izyda wy­szła zza ażu­ro­wej ścian­ki, Mu­ham­mad po­bladł.

– Kimże je­steś i jak śmiesz bez po­zwo­le­nia po­ja­wiać się przed mym ob­li­czem!

– Za­milcz star­cze! – Jeden gest Izydy wy­star­czył, by silny po­dmuch rzu­cił ce­sa­rza na tron. Pa­ła­co­wa straż na­tych­miast po­ja­wi­ła się z na­je­żo­ny­mi włócz­nia­mi, była jed­nak bez­sil­na wobec mocy, która zmio­tła ją z nóg, wy­rzu­ca­jąc z pa­wi­lo­nu. Bo­gi­ni tym­cza­sem nie od­ry­wa­ła oczu od prze­ra­żo­nej twa­rzy Mu­ham­ma­da.

– Prze­stań szep­tać mo­dli­twy do niego. Nie po­mo­gą ci. Teraz je­steś na mojej łasce. Mów, jak zdjąć czar z fletu!

– Nie wiem, przy­się­gam… Mia­łem je­dy­nie po­da­ro­wać go ce­sa­rzo­wi i ob­ser­wo­wać wy­da­rze­nia…

Izyda chwy­ci­ła go za gar­dło i pod­nio­sła. Męż­czy­zna mio­tał się i kopał po­wie­trze, jakby to mogło mu pomóc.

– Jak zdjąć klą­twę? – po­wtó­rzy­ła bo­gi­ni lo­do­wa­tym gło­sem.

Sku­pio­na na ofie­rze, nie od razu wy­czu­ła prze­bu­dza­ją­ce się bó­stwo opie­kuń­cze. Kiedy spoj­rza­ła na ce­sa­rza, było za późno. Nad Yon­gle uno­sił się smok. Jego po­tęż­ne, wę­żo­we ciel­sko ota­cza­ło całą kom­na­tę. Z noz­drzy wy­do­by­wa­ły się smugi dymu.

– Czemu na­ru­szasz mir mego do­mo­stwa? – wie­lo­to­no­wy głos ogłu­szał.

– To spra­wy mię­dzy mną, a tym oto czło­wie­kiem! – Izyda nie oka­za­ła stra­chu.

– Ata­ku­jesz mego na­miest­ni­ka na Ziemi. Brak sza­cun­ku jest su­ro­wo ka­ra­ny. – Be­stia wska­za­ła na bo­gi­nię jed­nym z pię­ciu pal­ców.

Nie­po­ko­ją­co spo­koj­ny Mu­ham­mad zwró­cił uwagę Izydy. Jego mar­twe ciało tkwi­ło w jej uści­sku, ni­czym w ima­dle. Ze wście­kło­ścią rzu­ci­ła tru­chło, świa­do­ma, że nie ma już szans, by uwol­nić się z oko­wów wię­zie­nia. Po­wie­trze gęst­nia­ło wokół bo­gi­ni, a jej po­stać rosła, do­się­ga­jąc su­fi­tu. Po­tęż­ny wy­buch ener­gii rzu­cił ko­bal­to­wym ciel­skiem smoka na ścia­ny. Lu­dzie ru­nę­li na po­sadz­kę ni­czym lalki. Egip­scy am­ba­sa­do­ro­wie, ko­rzy­sta­jąc z moż­li­wo­ści, ucie­kli chył­kiem z sali. Nikt nie za­uwa­żył prze­wró­co­ne­go pie­cy­ka, z któ­re­go wy­pa­dły ża­rzą­ce się węgle. Ogień w mgnie­niu oka ogar­nął drew­nia­ną salę. Ponad ryk pło­mie­ni wy­brzmiał suchy trzask. Izyda z nie­do­wie­rza­niem spoj­rza­ła na Sun, trzy­ma­ją­cą w dło­niach dwie czę­ści fletu.

– Cóżeś głu­pia uczy­ni­ła – wy­szep­ta­ła Izyda zbie­la­ły­mi war­ga­mi. Świat za­szedł mgłą, a mróz do­tkli­wiej niż do­tych­czas ata­ko­wał bo­skie ciało mi­lio­nem igie­łek. Lecz i ten ból z każdą chwi­lą nik­nął, roz­wie­wał się ni­czym sen, aż wid­mo­wa po­stać się roz­pły­nę­ła.

– Ura­to­wa­łam cię, panie! – wy­krzy­cza­ła Sun.

Yon­gle ski­nął głową, nim ścia­na ognia buch­nę­ła, roz­dzie­la­jąc ich i za­my­ka­jąc w pu­łap­kach. Roz­dzie­ra­ją­ce krzy­ki Sun spla­ta­ły się z gniew­ną me­lo­dią pło­mie­ni. Du­szą­cy dym od­bie­rał od­dech. Gorąco pa­rzyło, a na­dzie­ja gasła. Huk po­ża­ru za­głu­szał po­krzy­ki­wa­nia ga­szą­cych Pa­wi­lon. Woda na­bie­ra­na wia­dra­mi z pa­ła­co­wej fosy i ko­tłów prze­ciw­po­ża­ro­wych oka­zy­wa­ła się jed­nak nie­wy­star­cza­ją­ca.

– Nie lę­kaj­cie się! – Boski smok wzniósł się ponad dachy. Wę­żo­we ciel­sko pły­nę­ło na wietrz­nych prą­dach, aż do chmur.

Smo­cze bó­stwo krą­żąc coraz szyb­ciej ponad mia­stem, przy­wo­ła­ło zba­wien­ny deszcz.

 

– Tak oto koń­czą bo­go­wie Egip­tu – wy­sy­czał z za­do­wo­le­niem Apo­phis.