Magistrz

Światła na widowni przygasły i publiczność zamarła w mroku, oczekując na występ wielkiego sztukmistrza Roletto. Wśród zgromadzonych dało się wyczuć pełne oczekiwania napięcie. Wielu przybyło do Grande Teatre tylko po to, aby obejrzeć wielkiego gościa, nieziemskiego Roletto, który podobno w swe sztuki wkładał całego siebie. Jak zapowiadał hucznie, ten występ miał przyćmić wszystkie dotychczasowe.

Dlatego wszyscy zamarli, w uwagą wpatrując się w słabo oświetloną scenę. Siedzący w lożach mieli o wiele lepszą perspektywę, okupujący tańsze miejsca z trudem dostrzegli niewielką sylwetkę mistrza, która zamajaczyła na scenie.

Wszyscy wstrzymali oddech.

Rolettorozejrzał się po sali, nieznacznie skłonił, oddając honor czcigodnym mieszkańcom miasta po czym zamknął oczy. Rozpostarł ręce w geście błogosławieństwa i zanucił cichą, kojącą uszy pieśń. Nikt ze zgromadzonych nie rozumiał, o czym śpiewał mistrz,gdyż był tojęzyk magii.

Roletto złączył palce, po czym ze środka obu dłoni uniosły się w górę wstęgi wielokolorowego światła.

Publiczność wydała okrzyk zdumienia, ale w jednej chwili zamarła. Nikt bowiem nie chciał przeszkadzać mistrzowi?

Wstęgi światła poczęły łączyć się ze sobą w spiralę, która wzbiła się następnie aż pod kopułę teatru, gdzie zakręciła i rozstrzeliła się, niczym pajęcza sieć, po całej widowni. Ludzie zaczęli podrywać się z miejsc i klaskać radośnie, próbując jednocześnie sięgnąć latające nad nimi nici światła niczym dzieci łapiące bańki mydlane.

Mistrz rozpostarł palce i smugi, niczym na rozkaz, powróciły na scenę, kłębiąc się i mieniąc tysiącami kolorów nad głową Roletto. Teraz mistrz zaczął tkać ze świetlistych smug obraz. Z początku niewyraźny, z czasem zaczął nabierać kształtów i kolorów. Po chwili zgromadzeni wydali okrzyk zdumienia. Oto na obrazie pojawiło się dwoje kochanków w miłosnym uścisku, leżących na zielonej łące. Ich ciała lśniły w promieniach słońca, krople potu na skórze mieniły się kolorami turkusu i fioletu.

Nikt nie dostrzegł zmęczenia, jakie zaczęło malować się na twarzy mistrza. Wszyscy pragnęli jeszcze więcej magii.

Nagle ciała na obrazie zaczęły się poruszać. Miarowo choć niespokojnie, twarz kobiety zdradzała narastającą rozkosz i napięcie. Publiczność wpatrywała się w ruchomy obraz z rosnącym podnieceniem. Na twarzach zgromadzonych kobiet pojawiły się rumieńce, mężczyźni kręcili się niespokojnie na swoich miejscach, ukradkiem spoglądając na kobiety. Niejedna pożądliwa dłoń męska odnalazła drogę do kobiecego przybytku. Wachlarze w dłoniach kobiet wachlowały niespokojnie.

Ciała kochanków poruszały się coraz szybciej… Kolejne świetliste wstęgi rozpływały się po widowni, dotykając ludzkich dłoni. Każdy, kto został dotknięty nitką światła, poddawał się rozkoszy kochanków. W pewnej chwili wszyscy zgromadzeni popadli w stan narastającej ekstazy. Zbiorowy akt, do jakiego wpiął wszystkich mistrz, przeszedł najśmielsze oczekiwania gości Grande Teatre. Wszyscy zatracili się z chwili rozkoszy, przezywając zbiorowy, miłosny akt ciałami magicznych kochanków.

I nikt nie zauważył, kiedy mistrz opadł bezwładnie na deski sceny, oddając swego ducha w imię najwyższej magii…