Wstrząs

“There is no mercy

Just sweat, blood and steel

Leave do­ubts be­hind

Just aim, shoot and KILL”

 

Środ­kiem sze­ro­kie­go ko­ry­ta­rza, po­dą­ża­jąc za wy­ma­lo­wa­ny­mi flu­ore­scen­cyj­ną farbą na po­ro­wa­tym be­to­nie strzał­ka­mi, szła gę­sie­go piąt­ka za­wod­ni­ków, pro­wa­dzo­na przez ak­tu­al­ne­go mi­strza Time Trial To­ur­na­ment, ogo­rza­łe­go trzy­dzie­sto­pa­ro­lat­ka o su­ro­wych ry­sach, głę­bo­ko osa­dzo­nych oczach i ciele za­wo­do­we­go wre­stle­ra. Przed do­tar­ciem do celu po­pra­wia­li mo­co­wa­nia ekwi­pun­ku, za­gry­za­li nerwy gu­ma­mi ze sty­mem lub po­wta­rza­li w pa­mię­ci roz­kład obiek­tów areny.

Idący na czele grup­ki męż­czy­zna po­my­ślał o tych wszyst­kich ra­zach, kiedy zmie­rzał tędy do pierw­sze­go miej­sca po­dium – świe­cą­ce ja­skra­wo­zie­lo­nym ob­ry­sem pik­to­gra­my były czymś nowym. Ko­lej­ny ele­ment de­ko­ra­cyj­ny bez prak­tycz­ne­go za­sto­so­wa­nia, do­da­ny w celu wi­zu­al­ne­go pod­krę­ce­nia show. Efekt ko­lej­ne­go skoku po­pu­lar­no­ści roz­gry­wek, po za­le­ga­li­zo­wa­niu trans­mi­sji na żywo przez wła­dze Unii Pa­na­zja­tyc­kiej. Kwe­stią czasu było po­ja­wienie się za­wod­ni­ków, bie­ga­ją­cych ku ucie­sze sko­śno­okich fanów w stro­jach bo­ha­te­rów z anime, albo za­ku­rzo­nych, lecz nadal kul­to­wych, po­ke­mo­nów, czy cze­go­kol­wiek in­ne­go, wpa­so­wu­ją­ce­go się w azja­tyc­kie upodo­ba­nie dziw­no­ści.

Grup­ka do­tar­ła do końca pa­sa­żu i za­trzy­ma­ła się, ocze­ku­jąc na wej­ście.

Gro­dzie bramy roz­su­nę­ły się cicho, od­sła­nia­jąc han­gar, na środ­ku któ­re­go stał krąg szkla­nych ko­mór chro­no­por­ta­cyj­nych. Każdy z sze­ściu dwu­me­tro­wych, wal­co­wa­tych po­jem­ni­ków za­czo­po­wa­ny był skom­pli­ko­wa­ną ma­szy­ne­rią, pod­pię­tą gru­by­mi war­ko­cza­mi kabli do ogrom­nych ge­ne­ra­to­rów pola TT. Ich wierz­choł­ki gi­nę­ły w ciem­no­ści ponad za­wie­szo­ny­mi pod su­fi­tem ha­lo­ge­na­mi.  Wokół stały pul­pi­ty ste­row­ni­cze, sta­no­wi­ska kon­tro­l­ne i mo­ni­to­ry, po­mię­dzy któ­ry­mi krą­ży­li lu­dzie w bia­łych ki­tlach i kom­bi­ne­zo­nach. Mru­ga­li za­baw­nie pod za­sło­na­mi pół­prze­zro­czy­stych in­ter­fej­sów sak­a­dycz­nych. Na każ­dym ro­bo­czym uni­for­mie wid­nia­ło czar­ne logo Fe­de­ra­cji TTT: okrąg, zło­żo­ny z dzie­się­ciu sty­ka­ją­cych się ze sobą mniej­szych okrę­gów. Uprosz­czo­ny sche­mat struk­tu­ry czasu.

Cy­pher, bro­nią­cy mi­strzow­skie­go ty­tu­łu w dzi­siej­szym fi­na­le, przy­po­mniał sobie dzień, w któ­rym zo­ba­czył te szkla­ne tuby po raz pierw­szy. Na po­cząt­ku ka­rie­ry na sam ich widok od­czu­wał pod­nie­ce­nie, wal­czą­ce ze stra­chem o pierw­sze miej­sce w wa­go­ni­ku emo­cjo­nal­ne­go rol­ler­coa­ste­ra. Jed­nak po la­tach spę­dzo­nych na are­nie, nie czuł już ni­cze­go, oprócz po­trze­by ostat­nie­go zwy­cię­stwa.

By na za­słu­żo­ną eme­ry­tu­rę odejść nie­po­ko­na­nym. 

 

***

 

„Oto wasze ry­dwa­ny, które za­wio­zą was ku sła­wie i bo­gac­twu.”

Do­kład­nie ta­ki­mi, pre­ten­sjo­nal­ny­mi sło­wa­mi, Hen­dricks chciał prze­ko­nać przy­szłych za­wod­ni­ków do udzia­łu w swoim pro­jek­cie. Jego pulch­na, upier­ście­nio­na dłoń wska­zy­wa­ła na ko­mo­ry chro­no­por­ta­cyj­ne, a sztucz­ny uśmiech ma­lo­wał się na gru­bych, mię­si­stych ustach upo­dab­nia­ją­cych go do blob­fi­sha. Na­la­na twarz z kar­to­flo­wa­tym nosem i ga­la­re­to­wa­ty­mi po­licz­ka­mi tylko po­głę­bia­ła wra­że­nie po­do­bień­stwa do tej głębinowej ryby.

To było tego sa­me­go dnia, kiedy Cy­pher zgło­sił się jako ochot­nik do ta­jem­ni­cze­go przed­się­wzię­cia o kryp­to­ni­mie „Re­spawn”, za­kła­da­ją­ce­go wy­ko­rzy­sta­nie tech­no­lo­gii te­le­por­ta­cji tem­po­ral­nej w ce­lach roz­ryw­ko­wych. Ale o tym do­wie­dział się do­pie­ro po pod­pi­sa­niu od­po­wied­nich pa­pier­ków.

Po­mysł wy­da­wał się sza­lo­ny, lecz jego twór­ca – mul­ti­mi­liar­der ze szczy­tu listy For­bes’a – wie­rzył,  że przy­nie­sie on nie­bo­tycz­ne zyski. I miał w tym wzglę­dzie cał­ko­wi­tą rację. Lu­dzie za­ko­cha­li się w nowym spo­rcie, choć nie obyło się bez kon­tro­wer­sji. Naj­po­waż­niej­sza do­ty­czy­ła etycz­no­ści krwa­wej roz­ryw­ki. Druga w ko­lej­no­ści – boj­ko­tu całej idei przez różne śro­do­wi­ska re­li­gij­ne.

„Hen­dricks – Nie je­steś Bo­giem!”  „TTT = 666”  „Ra­tuj­cie swoje dusze!”  

Ta­ki­mi slo­ga­na­mi krzy­cza­ły trans­pa­ren­ty, pro­te­stu­ją­ce­go pod głów­nym bu­dyn­kiem firmy tłumu. A potem znik­nę­ły, roz­ma­za­ne wodą z ar­ma­tek za­mon­to­wa­nych na po­li­cyj­nych gra­vi­por­te­rach. Cy­pher uśmiech­nął się na wspo­mnie­nie spłu­ki­wa­nych sil­ny­mi stru­mie­nia­mi re­li­gij­nych fa­na­ty­ków, rze­ko­mo za­in­te­re­so­wa­nych losem jego duszy.

Byli też tacy, któ­rzy za­rzu­ca­li mar­no­traw­stwo po­ten­cja­łu prze­ło­mo­wej tech­no­lo­gii, za­przę­gnię­tej do kie­ra­tu show­biz­ne­su. Jed­nak to wła­śnie masy de­cy­do­wa­ły o tym, czego chcą i wy­bra­ły TTT, spy­cha­jąc za­rów­no aka­de­mic­kie dys­ku­sje, jak i joj­cze­nia przy­wód­ców re­li­gij­nych na mar­gi­ne­sy czasu an­te­no­we­go i świa­do­mo­ści spo­łecz­nej. Wnio­ski pły­ną­ce z bi­lan­su eko­no­micz­ne­go prze­pro­wa­dzo­ne­go po pierw­szym se­zo­nie po­kry­wa­ły się z upodo­ba­nia­mi tłu­mów. Bez spe­cjal­ne­go za­sko­cze­nia dla pre­ze­sa i ak­cjo­na­riu­szy.

 

***

 

Za­wod­ni­cy, po­słusz­ni wy­tycz­nym tech­ni­ków, skie­ro­wa­li się do przy­dzie­lo­nych komór.

Cy­pher przy­wo­łał ko­lej­ne wspo­mnie­nie z po­cząt­ków swo­jej ka­rie­ry: ni­skie­go czło­wiecz­ka w brud­nych, prze­tar­tych dżin­sach i po­pla­mio­nej, fla­ne­lo­wej ko­szu­li, pro­wa­dzą­ce­go obo­wiąz­ko­wy dla re­kru­tów wy­kład z pod­staw chro­no­me­cha­ni­ki i struk­tu­ry cza­so­prze­strze­ni.

Pa­mię­tał, jakie ne­ga­tyw­ne wra­że­nie zro­bił na nim nie­chluj­ny wy­gląd pro­fe­so­ra Ka­re­lia­na, ge­nial­ne­go wy­na­laz­cy tech­no­lo­gii po­dró­ży w cza­sie, oraz to, jaką pasją roz­brzmie­wał jego głos w nie­wiel­kiej salce, zaj­mo­wa­nej przez przy­szłych za­wod­ni­ków, znu­dzo­nych wy­kła­dem, nim wy­brzmia­ły pierw­sze słowa star­sze­go męż­czy­zny.

 

***

 

– Dro­dzy pań­stwo, za­po­mnij­cie o tym, co wam mó­wio­no o cza­sie. Chyba, że ni­cze­go wam nie mó­wio­no, wtedy wy­star­czy że bę­dzie­cie słu­chać. – Po­cho­dzą­cy z Bał­ka­nów na­uko­wiec od­chrząk­nął w przy­ło­żo­ną do ust, zwi­nię­tą pięść.

Ale do rze­czy. Kilka lat temu od­kryliśmy, że czas jest jak łań­cuch. – Od­wró­cił się do wi­szą­cej za nim ta­bli­cy. Szyb­ki­mi, ko­li­sty­mi po­cią­gnię­cia­mi na­kre­ślił sze­reg trzech, sty­ka­ją­cych się okrę­gów. – Skła­da się z ogniw, bę­dą­cych pę­tla­mi. Każda z nich ma dłu­gość trzy­stu czter­na­stu se­kund.

Każde z tych ogniw ma dwa punk­ty styku. Pa­syw­no – ak­tyw­ny, zwany po­ło­wicz­nym. – Na środ­ko­wym okrę­gu wska­zał punkt łą­czą­cy go z ko­lej­nym. – Przez który mo­że­my od­bie­rać ma­te­rię z prze­szło­ści.

Oraz ak­tyw­no-pa­syw­ny, na­zy­wa­ny cał­ko­wi­tym, któ­rym w prze­szłość może po­dró­żo­wać tylko in­for­ma­cja. – Ude­rzył w punkt prze­ciw­le­gły do pierw­sze­go, w któ­rym pętla łą­czy­ła się z po­przed­nią. Pod wpły­wem na­ci­sku trzy­ma­na w ręce kreda skru­szy­ła się  i biały pył ob­sy­pał zło­te­go neoro­le­xa, wy­sta­ją­ce­go spod kra­cia­ste­go man­kie­tu pro­fe­so­ra. Ten ga­dżet ewi­dent­nie kłó­cił się z resz­tą jego wi­ze­run­ku.

 Trans­port jest moż­li­wy tylko dla obiek­tu, który w prze­szło­ści mak­sy­mal­nie od­da­lo­nej od te­raź­niej­szo­ści o pięć­dzie­siąt dwie mi­nu­ty i dwa­dzie­ścia se­kund, znaj­do­wał się w ko­mo­rze trans­la­cyj­nej. Póź­niej mo­że­my go za­bie­rać z ko­lej­nych prze­szłych pętli, prze­no­sząc z punk­tów styku cał­ko­wi­te­go, od­da­lo­nych od sie­bie o… Ile? – Uniósł czar­ną brew, naj­wy­raź­niej ocze­ku­jąc od­po­wie­dzi. Jak można się było spo­dzie­wać, żadna nie na­de­szła. Po­tarł po­kry­te kil­ku­dnio­wym za­ro­stem po­licz­ki, zo­sta­wia­jąc na nich py­li­ste smugi i sam od­po­wie­dział na za­da­nie py­ta­nie.

O trzy­sta czter­na­ście se­kund. Aż nie do­trze­my do puntu ze­ro­we­go, z któ­re­go le­piej ni­cze­go nie za­bie­rać. Ale o tym póź­niej. Trze­ba tra­fić w do­kład­nie wy­li­czo­ne miej­sce styku po­ło­wicz­ne­go danej pętli, by wy­sła­ny w prze­szłość sy­gnał au­to­ma­tycz­nie uru­cho­mił apa­ra­tu­rę, która ze styku cał­ko­wi­te­go po­sy­ła obiekt do przo­du, wzdłuż ko­lej­nych ogniw. Przy czym mo­ment wy­sła­nia sy­gna­łu i po­ja­wie­nia się du­pli­ka­tu w te­raź­niej­szo­ści nie jest de­ter­mi­no­wa­ny żad­nym cza­so­wym in­ter­wa­łem, bo­wiem w nowej, two­rzą­cej się do­pie­ro pętli, ma­szy­na pełni wy­łącz­nie funk­cję od­bior­ni­ka. – Pró­bo­wał skre­ślić środ­ko­wy krąg. Nad­wy­rę­żo­ny uło­mek kredy roz­padł się od razu po przy­ło­że­niu do black­bo­ar­du. Nie za­da­jąc sobie trudu ro­zej­rze­nia się za nowym, starł pętlę rę­ka­wem.

W tam­tym ogni­wie obiekt prze­sta­je ist­nieć, więc nie­moż­li­we staje się za­bra­nie go z niego po­now­nie. Dzię­ki temu ja­ka­kol­wiek in­ge­ren­cja w prze­szło­ści nie ma wpły­wu na obiek­tyw­ną te­raź­niej­szość, po­nie­waż do­ko­ny­wa­ne zmia­ny nie obej­mu­ją ca­łe­go kon­ti­nu­um, a je­dy­nie po­je­dyn­cze ogni­wo czasu.

Wi­dzi­cie, że już na samym po­cząt­ku mamy kilka pa­ra­dok­sów. – Za­plótł ręce za ple­ca­mi i wy­su­nął łysą głowę w spo­sób, w jaki mógł­by to zro­bić gołąb. Jakby spraw­dzał, czy wi­dzi­my. Więk­szość z nas nie wi­dzia­ła. – Mo­gli­by­ście za­py­tać: skąd wiemy, że te­raź­niej­szość to te­raź­niej­szość? – Roz­ło­żył bez­rad­nie ręce i za­ła­mał je gwał­tow­nie, ude­rza­jąc dłoń­mi o uda. 

Nie wiemy!  A teraz, dro­dzy pań­stwo, przej­dzie­my do trud­niej­szych za­gad­nień. Pa­ra­doks…

 

Cy­pher pa­mię­tał każdy gest i słowo. Szcze­gó­ło­we wspo­mnie­nia za­wdzię­czał wro­dzo­nej, ej­de­tycz­nej pa­mię­ci. To dzię­ki niej był mi­strzem, po­nie­waż po­zwa­la­ła mu z fo­to­gra­ficz­ną do­kład­no­ścią za­pa­mię­ty­wać układ tur­nie­jo­wych aren. Inni za­wod­ni­cy dla po­dob­ne­go efek­tu ła­do­wa­li swoje or­ga­ni­zmy sty­mem – le­gal­nym środ­kiem do­pin­go­wym, zwięk­sza­ją­cym moż­li­wo­ści mózgu w za­kre­sie przy­swa­ja­nia i za­pa­mię­ty­wa­nia in­for­ma­cji.

On nie mu­siał.

 

***

 

Prze­szklo­ne włazy komór za­mknę­ły się z sy­kiem si­łow­ni­ków.

W środ­ku było na tyle miej­sca, by po­mie­ścić czło­wie­ka w peł­nym ekwi­pun­ku wyj­ścio­wym i nie­wy­god­ną ła­wecz­kę. Za­wod­ni­cy mó­wi­li na nie „cele śmier­ci”, lecz w wy­wia­dach i pod­czas pu­blicz­nych wy­stą­pień za­ka­za­no im uży­wać tego okre­śle­nia, aby do­dat­ko­wo nie gor­szyć opi­nii pu­blicz­nej.

Wszy­scy wier­ci­li się i obi­ja­li o ścian­ki, szu­ka­jąc w klau­stro­fo­bicz­nych wnę­trzach odro­bi­ny kom­for­tu. Nikt na razie się nie od­zy­wał. Tylko Ka­li­ban, ab­sur­dal­nie wiel­ki Szkot z rudą kitką na czub­ku głowy, mruk­nął coś o sar­dyn­kach w pusz­ce i ude­rzył pię­ścią w ledwo do­mknię­ty właz.

Przy­ga­sły świa­tła. Za­pach po­wie­trza wy­raź­nie się zmie­nił, mie­sza­jąc ze sobą nuty ozonu i elek­trycz­no­ści. Na ho­lo­gra­ficz­nych licz­ni­kach w każ­dej z komór za­mru­ga­ły po­zio­me kre­ski, a przy­jem­ny ko­bie­cy głos wydał wyrok:

– Pro­to­kół Trans­por­tu Tem­po­ral­ne­go uru­cho­mio­ny. Roz­po­czy­na się od­li­cza­nie od punk­tu koń­co­we­go.

 

00:00

Na licz­ni­kach po­zio­me kre­ski za­mie­ni­ły się w cyfry.

Gra­czy nie prze­no­szo­no z ze­ro­we­go progu. Mieli ponad pięć minut, żeby umo­ścić się wy­god­nie przed pierw­szym, ewen­tu­al­nym trans­por­tem.

 

05:15

– Ej, Cy­pher? Sły­sza­łeś nową płytę dziad­ków z D.I.T.C?  – Czar­no­skó­ry My­sti­kal, o bro­dzie za­ple­cio­nej w grube jak ludz­kie palce dredy, roz­po­czął roz­mo­wę na ka­na­le ogól­nym.

– Nie. Dobra jest?

– Nie­ee – prze­cią­gnął – Słaba jak twoje umie­jęt­no­ści.

– Hah. Dobre – za­dud­nił ja­sno­wło­sy Crom, gło­sem głę­bo­kim jak fior­dy jego ro­dzin­nej Skan­dy­na­wii i zu­peł­nie nie­pa­su­ją­cym do szczu­płej, wręcz ano­rek­tycz­nej, syl­wet­ki.

– Pew­nie my­śla­łeś nad tą od­zyw­ką od czasu ostat­nie­go tur­nie­ju, co?

– Zo­ba­czy­my, mon, jak cien­ko bę­dziesz pisz­czał, kiedy się już za­cznie cyrk. Zo­ba­czy­my. – Mu­rzyn za­bęb­nił pal­ca­mi po heł­mie i pu­ścił oczko do sie­dzą­cej w są­sied­niej ko­mo­rze, mil­czą­cej Ve­rve­ny.

– Pa­mię­tasz ostat­ni mecz? Masz za­szczyt roz­ma­wiać ze mną z pierw­sze­go progu. I komu tutaj bra­ku­je umie­jęt­no­ści? – Ostat­nie słowa Cy­pher ze zło­ścią wy­ce­dził przez za­ci­śnię­te zęby, każdą sy­la­bę pod­kre­ślając ude­rze­niem otwar­tą dło­nią o szybę.

– Jedna śmierć. Fakt. Pa­mię­taj jed­nak, mon, kto w tam­tym meczu zabił twoją ba­zo­wą wer­sję. – My­sti­kal wy­ce­lo­wał w Cy­phe­ra rękę zło­żo­ną na kształt pi­sto­le­tu, z pal­ca­mi wska­zu­ją­cym i środ­ko­wym w roli lufy. Wy­szcze­rzył zęby i zło­żył palce. – No i przez to, że tylko raz do­sta­łeś kulę, nie pa­mię­tasz na­szych roz­mó­wek mię­dzy­pro­go­wych. A ga­da­li­śmy dużo o two­jej ko­bie­cie i za­sta­na­wia­li­śmy się, dla­cze­go tak do­brze strze­la.

– Nie mam ko­bie­ty. A nawet gdy­bym miał, to nie po­zwo­lił­bym jej do­tknąć ja­kie­go­kol­wiek gnata.

– Oprócz swo­je­go – wy­pa­lił Crom. Prze­cze­sał pal­ca­mi krót­kie włosy w ko­lo­rze su­che­go siana, wes­tchnął cięż­ko i oparł czoło o szkla­ne drzwi. Za­czął gło­śno po­wta­rzać jedną z ry­mo­wa­nek, które ukła­dał przed każdą roz­gryw­ką. Po­zwa­la­ło mu to le­piej za­pa­mię­tać układ areny, cho­ciaż na­ra­ża­ło na do­cin­ki ze stro­ny ko­le­gów. Nie dbał o to. Wie­dział że sto­so­wa­na mne­mo­tech­ni­ka jest jed­nym z czyn­ni­ków, które po­zwa­la­ją mu utrzy­my­wać się w ści­słej czo­łów­ce. W over­ne­cie ist­nia­ła nawet jego fa­now­ska stro­na, na któ­rej ktoś pu­bli­ko­wał te krót­kie wier­szy­ki, od­twa­rza­ne na pod­sta­wie za­pi­sów z komór trans­la­cyj­nych.

– To dla­cze­go widzę, że twoja ko­bie­ta do­ty­ka broni, mon? – My­sti­kal nie dawał za wy­gra­ną i cią­gnął roz­po­czę­tą za­czep­kę.

– Co ty pie­przysz, stary?

– Jemu cho­dzi o twoją prawą rękę, tę w któ­rej trzy­masz ka­ra­bin. Serio, trze­ba ci to tłu­ma­czyć? – Ubra­ny w zie­lo­ny mun­dur dry­blas o apa­ry­cji mo­de­la z pa­ry­skich wy­bie­gów był naj­młod­szym z za­wod­ni­ków uczest­ni­czą­cych w fi­na­le. Był ulu­bień­cem pu­blicz­no­ści i gwiaz­dą, od pod­staw wy­kre­owa­ną przez wir­tu­ozów mar­ke­tin­gu. Nawet jego pseu­do­nim, Shriek, był wy­ni­kiem prze­pro­wa­dzo­nej wśród fanów an­kie­ty.

– Za­bo­la­ło, Cy? – Ka­li­ban za­rżał ra­do­śnie i się­gnął do kie­sze­ni po ba­to­nik.

– Cie­bie za­bo­li, Kal, jak we­pchnę ci lufę w grube dup­sko.

– Słabo to za­brzmia­ło, Cy. – Nisko opusz­czo­na głowa i czar­ne, opa­da­ją­ce na ra­mio­na włosy ukry­wa­ły po­łu­dnio­wo­ame­ry­kań­skie po­cho­dze­nie Ve­rve­ny. – A ty, Kal, nie bądź taki kozak, bo za­ła­pa­łeś do­pie­ro po wy­ja­śnie­niach mło­de­go.

 

10:29

– To mamy, mlask!, za sobą drugi – stwier­dził po­mię­dzy kę­sa­mi ba­to­ni­ka ledwo miesz­czą­cy się w tubie Ka­li­ban.

– Nie żryj tyle sło­dy­czy, mon. To cię za­bi­je – na­po­mniał go My­sti­kal.

– Pie­przysz, bo to ja dzi­siaj za­bi­ję cie­bie. I to wiele razy.

– Wsze­dłeś z szó­ste­go, pa­ja­cu. Nie masz formy. Weź, kurwa, po­patrz na sie­bie. Duży, gruby, nie­ru­cha­wy. W do­dat­ku upier­do­li­łeś się cze­ko­la­dą.

– Chcesz zli­zać? – za­py­tał gi­gant, wy­su­nął język i prze­cią­gnął nim od pra­we­go ką­ci­ka ust do le­we­go w dość jed­no­znacz­ny spo­sób.

– Pfff… Spier­da­laj. – My­sti­kal par­sk­nął śmie­chem, po­krę­cił głową i od­pa­lił pa­pie­ro­sa.

– Nie pal tyle, mon, bo to cię za­bi­je. –  Cy­pher spró­bo­wał prze­drzeź­niać czar­no­skó­re­go gra­cza, ale sam rów­nież wy­cią­gnął pa­pie­ro­sa. Po na­my­śle uznał, że za­pa­li po prze­kro­cze­niu pią­te­go progu i wło­żył go sobie za ucho.

– To się wkła­da do ust i od­pa­la, de­bi­lu – rzu­cił krót­ko Shriek i strzyk­nął spo­mię­dzy zębów śliną. Ob­ser­wo­wał, jak spły­wa­ją­ca po szy­bie plwo­ci­na zo­sta­wia za sobą ró­żo­wą, śli­ma­ko­wa­tą smugą. Wy­cią­gnął z ust  gumę do żucia i spoj­rzał na swoje ręce. Drża­ły lekko, co po­dob­nie jak krew w śli­nie, było efek­tem prze­sa­dze­nia ze sty­mem. – No, mnie chyba wy­star­czy ćpa­nia na dzi­siaj. Ktoś chce? Tylko lekko prze­żu­ta, tro­chę do­pa­la­cza jesz­cze w niej zo­sta­ło… Nikt?

Przy­kle­ił gumę obok wy­sy­cha­ją­ce­go za­cie­ku i za­czął na zmia­nę po­cie­rać dłoń­mi o ko­la­na i za­ci­skać je w pię­ści, chcąc po­zbyć się drże­nia.

Ve­rve­na wy­pro­sto­wa­ła się, bły­ska­jąc po­ma­rań­czo­wą szyb­ką przy­łbi­cy tak­tycz­nej. Wy­do­by­ła z ban­do­lie­ra jakiś nie­wiel­ki przed­miot, ukry­ła go za za­sło­ną pal­ców i znów po­chy­li­ła głowę.

 

15:43

– Cie­ka­we, ilu z nas bę­dzie pa­mię­ta­ło tę część po­mię­dzy pro­ga­mi – za­sta­na­wił się gło­śno Cy­pher.

– Jest tu sama śmie­tan­ka, bra­chu. Duże szan­se, że więk­szość. Jeśli nie wszy­scy. – Crom prze­rwał na mo­ment ry­mo­wa­ne mam­ro­ta­nie.

– Mi­nę­li­śmy trze­ci próg.  – Shriek wstał i po­now­nie spraw­dził ekwi­pu­nek. Wszyst­ko było jak trze­ba. – Ja nie mam za­mia­ru tak wiele razy umie­rać.

– Ja nie mam za­mia­ru umie­rać w ogóle, więc za­pa­mię­tu­ję sobie te wasze gadki, żeby wam je potem rzu­cić w twarz z pierw­sze­go miej­sca po­dium. Mistrz Ka­li­ban! Do­brze brzmi…

– Mistrz My­sti­kal! To do­pie­ro brzmi do­brze. Ty, Ka­li­ban, do­sta­niesz naj­wy­żej wagon cze­ko­la­dek jako na­gro­dę po­cie­sze­nia za za­ję­cie ostat­nie­go miej­sca.

Cy­pher spoj­rzał na Ve­rve­nę, kiedy ko­bie­ta pod­nio­sła głowę i zer­k­nę­ła na timer. Jeden rzut oka wy­star­czył, żeby stwier­dzić, że coś jest z nią nie w po­rząd­ku. Mie­dzia­na skóra za­wod­nicz­ki była teraz zie­mi­sta, co można było za­uwa­żyć nawet w przy­tłu­mio­nym świe­tle han­ga­ru. Nad pod­krą­żo­ny­mi ocza­mi kilka ko­smy­ków le­pi­ło się do jej mo­kre­go czoła. Przy­gry­zła suchą wargę i od­wza­jem­ni­ła spoj­rze­nie.

Pod du­ro­wę­gla­no­wą za­sło­ną wy­glą­da­ła jak pod­opiecz­na kli­ni­ki od­wy­ko­wej na he­ro­ino­wym gło­dzie.

 

20:57

– Finał jest mój, bra­chu.

– Mo­żesz po­ma­rzyć. Wsze­dłem z pierw­sze­go miej­sca, ty z trze­cie­go. I na wię­cej jak trze­cie nie licz. Cie­ka­we, co po­wie­dzą twoi fani, kiedy ulu­bie­niec pu­blicz­no­ści, złoty chło­piec, do­sta­nie kon­cer­to­wo wpier­dol.

– Masz żal, że moje fi­gur­ki le­piej się sprze­da­ją, Cy­pher? Wię­cej uśmie­chu by ci nie za­szko­dzi­ło. Twoim in­te­re­som też. A trze­cie bę­dzie w sam raz dla cie­bie. Ve­rve­nie bra­kło tylko jed­ne­go za­bój­stwa, żeby cię do­go­nić w kla­sy­fi­ka­cji przed­fi­na­ło­wej. Mnie trzech. Damy po­pa­lić sku­bań­co­wi, co Ve­r?! – Shriek krzyk­nął do wo­jow­nicz­ki, ale ta nie za­re­ago­wa­ła –  Ej! Ver! Co ty taka mil­czą­ca? Nic ci nie jest?

– Mam złe prze­czu­cia… Czuję krew –  po­wie­dzia­ła tak cicho, że resz­ta le­d­wie ją usły­sza­ła.

– Ale, że co? Masz okres, albo coś?

Chwi­la głu­pa­wych śmie­chów nie wy­trą­ci­ła ko­bie­ty z za­du­my.

– Je­steś debil, Shriek. Nawet więk­szy niż twój brat – od­burk­nę­ła słabo.

 

26:11

Nieco ponad pół­to­rej mi­nu­ty to w sam raz, żeby za­pa­lić albo zjeść ostat­ni baton przed śmier­cią.

Cy­pher przy­pa­lił wy­cią­gnię­ty zza ucha pa­pie­ros i za­ssał dym głę­bo­ko w płuca. W po­zo­sta­łych ko­mo­rach za­wod­ni­cy mu­sie­li po­my­śleć to samo. My­sti­kal i Crom rów­nież pa­li­li, Ve­rve­na sie­dzia­ła w ciszy, ze wzro­kiem wbi­tym w pod­ło­gę i chyba się mo­dli­ła. Ka­li­ban wpy­chał sobie do ust ko­lej­ną por­cję cze­ko­la­dy. Tylko Shriek stał w go­to­wo­ści, z ka­ra­bi­nem w rę­kach i wzro­kiem wle­pio­nym w licz­nik, tak jak po­win­no to, w teo­rii, wy­glą­dać od sa­me­go progu ze­ro­we­go.

– Dasz radę, Ver? Nie wy­glą­dasz naj­le­piej.

Ko­bie­ta ze­bra­ła się w sobie, sły­sząc py­ta­nie wy­po­wie­dzia­ne z au­ten­tycz­ną tro­ską w gło­sie.

– Dam, Cy. Już mi le­piej, nie mu­sisz się mar­twić.

– OK. A twoje wcze­śniej­sze wer­sje? Po­ra­dzą sobie, jeśli zaj­dzie po­trze­ba prze­trans­por­to­wa­nia ich na pole walki?

– Po­ra­dzą. – Po­wio­dła wzro­kiem po po­zo­sta­łych za­wod­ni­kach. – Uwa­żaj­cie na sie­bie.

– Kurde, Ver, wiesz, że ta­kich rze­czy się nie mówi – za­pro­te­sto­wał Crom.

– Czuję, że tym razem wy­pa­da. – Scho­wa­ła ta­jem­ni­czy przed­miot z po­wro­tem do kie­szon­ki ban­do­lie­ra i chwi­lę mo­co­wa­ła się z za­pię­ciem. – Zo­sta­ło dzie­sięć se­kund. Za­czniesz, Cy?

Obroń­ca ty­tu­łu za­cią­gnął się ostat­ni raz i za­czął ry­mo­wan­kę, uło­żo­ną kie­dyś przez ano­ni­mo­we­go fana. Obec­nie można ją było zna­leźć na każ­dym kroku: na­dru­ko­wa­ną na tur­nie­jo­wych ga­dże­tach, wy­po­wia­da­ną przez dro­gie jak nie­mo­dy­fi­ko­wa­na żyw­ność za­baw­ki z serii „TTT Ac­tion Fi­gu­res”, a nawet wpla­ta­ną w tek­sty pio­se­nek naj­więk­szych gwiazd mu­zy­ki em­pa­to­ko­ro­wej. Ry­mo­wan­ka nie była naj­wyż­szych lotów i pew­nie nie zdo­by­ła­by ta­kiej po­pu­lar­no­ści, gdyby nie to, że spodo­ba­ła się za­wod­ni­kom. Uży­wa­li jej jako swo­iste­go mo­ty­wa­to­ra, wy­po­wia­da­jąc jedno po dru­gim ko­lej­ne słowa, na mo­ment przed do­tar­ciem do puntu ze­ro­we­go.

– Nie ma li­to­ści…

-…jest pot…

-…krew…

-… i stal…

-… Nie ma wąt­pli­wo­ści…

-…wy­ce­luj…

-… I WAL!

Koń­ców­kę wy­krzyk­nę­li jed­no­cze­śnie.

 

31:25 Start!

Cy­pher po­czuł wstrząs. Na­stęp­nie uczu­cie, jakby coś  roz­ry­wa­ło go na czę­ści, a póź­niej pró­bo­wa­ło nie­udol­nie po­skła­dać na nowo.

Z wy­kła­dów wie­dział, że pierw­szy trans­port nie od­by­wał się w cza­sie, tylko w prze­strze­ni. Tym razem nie spro­wa­dza­no jego wcze­śniej­szej wer­sji z prze­szło­ści, a je­dy­nie prze­miesz­cza­no, w ob­rę­bie punk­tu ze­ro­we­go, z han­ga­ru na arenę. Two­rzy­ło to mi­li­se­kun­do­wą wyrwę w cza­so­prze­strze­ni, krót­ki czas w któ­rym te­le­por­to­wa­ny obiekt nie ist­niał. Dzię­ki temu rze­czy­wi­stość nie bun­to­wa­ła się prze­ciw du­pli­ka­tom obiek­tu, za­bra­nym z prze­szło­ści. Jak wy­glą­dał bunt rze­czy­wi­sto­ści, Cy­pher nie do­cie­kał. Do niego na­le­ża­ło za­bi­ja­nie, a nie chro­no­tech­ni­ka­lia.

Właz ko­mo­ry od­sko­czył. Stę­chłe po­wie­trze ude­rzy­ło w noz­drza.

Na ze­wnątrz, za­miast han­ga­ru i apa­ra­tu­ry, za­stał ce­gla­ne po­miesz­cze­nie o dwóch wyj­ściach. W ane­micz­nym świe­tle brud­ny­ch ja­rze­nió­wek nie­wie­le było widać. Tylko sar­ko­fag, jak na­zy­wa­no ko­mo­rę re­spaw­nu, od­ci­nał się od oto­cze­nia ze­sta­lo­ną plamą czer­ni. Cy­pher zdo­łał jed­nak doj­rzeć le­żą­ce w na ubi­tej ziemi w kącie, za­pa­so­we ma­ga­zyn­ki. Wziął je, wy­biegł przez drzwi z pra­wej stro­ny i natra­fił na scho­dy.

Pro­wa­dziły na be­to­no­wą ga­le­rię, pod którą roz­cią­ga­ła się prze­strzeń wiel­ko­ści bo­iska pił­kar­skie­go. La­bi­rynt. Można w nim było zna­leźć lep­sze bro­nie i tar­cze, nie­ste­ty układ two­rzą­cych go be­to­no­wych, wy­so­kich na trzy metry ścian był zmien­ny. Gąszcz prze­gród re­kon­fi­gu­ro­wał co trzy­dzie­ści se­kund, co w znacz­nym stop­niu utrud­nia­ło walkę. Tylko no­wi­cjusz za­pu­ścił­by się tam na samym po­cząt­ku.

Le­piej być nie mogło – ucie­szył się w my­ślach i po­biegł. W po­ło­wie drogi zna­lazł wnękę. Za­brał z niej stru­mie­nio­wy ka­ra­bin pla­zmo­wy, w tur­nie­jo­wym żar­go­nie okre­śla­ny mia­nem skal­pe­la.  Do­biegł do końca bal­ko­nu, trzy­ma­jąc się jak naj­da­lej od po­rę­czy. Ze­ska­ki­wał po sze­ro­kich stop­niach na końcu ga­le­rii, kiedy na wy­świe­tla­czu hełmu po­ja­wi­ła się in­for­ma­cja o ob­ję­ciu pro­wa­dze­nia przez Ve­rve­nę.

– Szlag! – za­klął krót­ko i wy­padł z bu­dyn­ku na otwar­tą prze­strzeń. Mo­dlił się w duchu, żeby nikt nie do­rwał jesz­cze snaj­per­ki. Gdzieś z bli­ska do­biegł grzmot wy­bu­chu, ozna­cza­ją­cy że w czy­ichś rę­kach mu­sia­ły zna­leźć się gra­nat­nik albo wy­rzut­nia ra­kiet.

Prze­biegł całą sze­ro­kość nie­wiel­kie­go pla­cy­ku z wy­peł­nio­ną kwa­sem fon­tan­ną po­środ­ku, wsko­czył do ob­łu­pa­ne­go i osma­lo­ne­go bun­kra po dru­giej stro­nie. Przy­kuc­nął w mrocz­nym ko­ry­ta­rzy­ku, wo­dząc lufą skal­pe­la w po­szu­ki­wa­niu ry­wa­li. Nie było ni­ko­go. Po­su­wa­jąc się wzdłuż ze­wnętrz­nej ścia­ny do­szedł do pierw­szych drzwi. Za nimi zna­lazł tar­czę ener­ge­tycz­ną.

Wpiął ją w slot przy pasie i uak­tyw­nił, aku­rat w mo­men­cie kiedy do po­miesz­cze­nia wpa­ro­wał Ka­li­ban. Gru­bas nie za­wa­hał się i z miej­sca opróż­nił w Cy­phe­ra oby­dwie lufy śru­tów­ki. Tar­cza wy­trzy­ma­ła. Na­tych­mia­sto­wa od­po­wiedź ze skal­pe­la wy­pa­li­ła czar­ną kre­skę na ciele ol­brzy­ma, od kro­cza aż po czu­bek głowy. Smród spa­lo­nych tka­nek krę­cił w nosie tym moc­niej, że sporą część ciała Szko­ta sta­no­wił tłuszcz, teraz za­go­to­wa­ny wy­so­ko­ener­ge­tycz­nym stru­mie­niem pla­zmy.

Wynik zo­stał zak­tu­ali­zo­wa­ny. Pierw­sze miej­sce ex aequo z la­ty­no­ską za­bój­czy­nią.

Cy­pher wy­biegł ze środ­ka bo­gat­szy o punkt i tar­czę z dwudziesto­pro­cen­to­wym po­zio­mem mocy. Od­kaszl­nął, pró­bu­jąc po­zbyć się resz­tek smro­du z płuc.

Pierw­szy strzał z ka­ra­bin­ku snaj­per­skie­go znisz­czył nad­wy­rę­żo­ną osło­nę, drugi spra­wił, że jego głowa za­mie­ni­ła się w chmu­rę krwi i tka­nek.

 

 

05:14 Wstrząs!

Prze­nie­sio­ny z pierw­sze­go progu cza­so­we­go Cy­pher re­spaw­no­wał  w innym miej­scu niż po­przed­nia wer­sja.

Długa, jasna sala po­prze­ci­na­na gru­by­mi ko­lum­na­mi, się­ga­ją­cy­mi wy­so­kie­go skle­pie­nia. W bocz­nych na­wach: łuski i śru­tów­ka. Nie lubił uży­wać tej broni. Ta­be­la in­for­mo­wa­ła, że był drugi, za Ve­rve­ną ma­ją­cą dwa punk­ty, a do końca meczu zo­sta­ło nieco ponad dwa­dzieścia minut. Pu­ścił się bie­giem, wie­dząc że nie znaj­dzie tu ni­cze­go dla sie­bie. To miej­sce re­spaw­nu było naj­gor­szym z moż­li­wych – mnó­stwo za­ka­mar­ków i tylko jedna droga uciecz­ki. Klu­cząc mię­dzy fi­la­ra­mi usły­szał strza­ły, do­bie­ga­ją­ce od stro­ny sze­ro­kie­go wej­ścia.

Przez otwar­ty por­tal do środ­ka wpadł Crom. Po­ru­szał się tyłem, strze­la­jąc do nie­wi­docz­ne­go dla Cy­phe­ra prze­ciw­ni­ka. Nie miał szans uchy­lić się przed kulą, która tra­fi­ła go w skroń z nie­ca­łych ośmiu me­trów. Uła­mek se­kun­dy póź­niej upa­da­ją­ce­go ciała do­się­gnął po­cisk z ra­kiet­ni­cy. Nor­weg zmie­nił się w bu­ro-czer­wo­ną ka­ry­ka­tu­rę jed­ne­go z dzieł Pol­loc­ka, na­nie­sio­ną na spę­ka­ne kafle po­sadz­ki.

Cy­pher zaj­mo­wał teraz pierw­sze miej­sce, obok la­ty­no­ski. Nie wie­dział kto strze­lał z ra­kiet­ni­cy ale miał na­dzie­ję, że ten ktoś za chwi­lę wbie­gnie do środ­ka, zmy­lo­ny bra­kiem nie­na­li­czo­ne­go punk­tu.

– Skurw… – Sa­mot­ne, nie­wy­brzmia­łe do końca słowo, było je­dy­nym co zdo­łał po­wie­dzieć My­sti­kal, zanim broń Cy­phe­ra po­dziu­ra­wi­ła go jak sito.

Na ta­bli­cy wy­ni­ków obroń­ca ty­tu­łu opu­ścił to­wa­rzy­stwo Ve­rve­ny, spy­cha­jąc ją na dru­gie miej­sce.

Pod­niósł broń ry­wa­la i wy­szedł z sali na sze­ro­ki hol. Od­bie­ga­ły od niego dwa ko­ry­ta­rze. Stro­me scho­dy pięły się po obu stro­nach wyj­ścia na ze­wnątrz. Wy­brał te z lewej.

Roz­po­czął wspi­nacz­kę po stop­niach pro­wa­dzą­cych na dach. Na jed­nym z pół­pię­ter zna­lazł ko­lej­ną tar­czę ener­ge­tycz­ną. Jej obec­ność świad­czy­ła o tym, że teren po­wi­nien być czy­sty, jed­nak prze­zor­nie ak­ty­wo­wał ją od razu i ru­szył dalej.  Miał na­dzie­ję, że bę­dzie mógł ostrze­lać z wy­so­ka cho­ciaż jed­ne­go nie­uważ­ne­go prze­ciw­ni­ka.

Kiedy był u szczy­tu, jasny pro­sto­kąt wyj­ścia prze­sło­nił wy­so­ki, chudy cień. Cy­pher usły­szał prze­cią­gły syk i po­czuł ból w klat­ce pier­sio­wej. W kla­sy­fi­ka­cji na­stą­pi­ło ko­lej­ne prze­ta­so­wa­nie.

Ostat­nim, co zo­ba­czył, była uśmiech­nię­ta twarz Shrie­ka, trzy­ma­ją­ce­go w rę­kach kuszę na bełty mo­no­mo­le­ku­lar­ne, któ­rych nie po­wstrzy­my­wa­ły nawet tar­cze.

 

10:28 Wstrząs!

Mi­nę­ło czter­na­ście minut od po­cząt­ku tur­nie­ju. Zo­sta­ło jesz­cze osiem­na­ście. Był pierw­szy, z trze­ma za­bój­stwa­mi na kon­cie. Nie­źle, zwa­ża­jąc na po­ziom uczest­ni­ków. Go­ni­li go Shriek z Ve­rve­ną, ma­ją­cy po dwa punk­ty. Wy­szedł z sar­ko­fa­gu i od razu roz­po­znał oko­li­cę.

Skie­ro­wał się do wy­so­kie­go, me­ta­lo­we­go szybu. Na jego we­wnętrz­nym ob­wo­dzie wy­sta­wa­ły spi­ral­nie wą­skie rampy, pro­wa­dzące na wyż­sze pię­tra. Za­czął prze­ska­ki­wać z jed­nej na drugą, pró­bu­jąc do­stać się wyżej, do po­miesz­cze­nia z bro­nią.

W po­ło­wie drogi do­się­gnął go wy­strze­lo­ny z góry gra­nat.

Część tego, co jesz­cze przed chwi­lą było Cy­phe­rem, chlap­nę­ła na po­rdze­wia­łe ścia­ny mo­zai­ką wnętrz­no­ści. Resz­ta spa­dła na dół w for­mie bez­kształt­nych, czer­wo­nych strzęp­ków.

 

15:42 Wstrząs!

Trze­ci re­spawn, trzy punk­ty i czter­na­ście minut do końca. Nie szło mu do­brze, ale przy­naj­mniej wie­dział, gdzie jest. Nie­da­le­ko znaj­do­wa­ła się kom­na­ta ci­śnie­nio­wa z mo­no­ku­szą. Ru­szył w tamtą stro­nę.

W po­miesz­cze­niu, za­miast broni, le­ża­ła zbro­ja My­sti­ka­la, zmiaż­dżo­na do roz­mia­rów piłki fut­bo­lo­wej. Wy­glą­da­ła jak po­gnie­cio­na pusz­ka pepsi, wy­peł­nio­na krwi­stym mię­sem. Je­dy­ny ro­dzaj śmier­ci, który jesz­cze robił na Cy­phe­rze wra­że­nie i bu­dził uśpio­ny, dawno ze­pchnię­ty w głąb świa­do­mo­ści lęk. Żo­łą­dek pod­szedł mu do gar­dła.

Brak broni i obec­ność ciała, a ra­czej jego resz­tek, ozna­cza­ły, że gdy My­sti­kal pró­bo­wał szczę­ścia, ktoś prze­łą­czył dźwi­gnię uru­cha­mia­ją­cą po­trzask. Po krót­kim, wy­wra­ca­ją­cym wnętrz­no­ści na lewą stro­nę przed­sta­wie­niu, ten ktoś od­szedł i za­brał ze sobą kuszę – broń po­dob­ną w prze­zna­cze­niu do ka­ra­bi­nu snaj­per­skie­go, ale o lep­szych pa­ra­me­trach. A snaj­per­ka naj­le­piej speł­nia swoją rolę, kiedy strze­la się z niej z wy­so­ka.

Po­dą­ża­jąc tą ścież­ką de­duk­cji Cy­pher po­biegł wą­ski­mi, krę­ty­mi przej­ścia­mi do naj­wyż­sze­go bu­dyn­ku areny, by do­stać się na jego dach. Prze­czu­wał, że znaj­dzie tam ak­tu­al­ne­go wła­ści­cie­la śmier­cio­no­śnej broni.

Do­tarł do celu, ostroż­nie wszedł do środ­ka i skie­ro­wał się ku scho­dom. Cały czas na­słu­chi­wał, czy gdzieś nie czai się prze­ciw­nik. W bu­dyn­ku czuć było pro­chem, krwią i py­li­stą za­wie­si­ną odłu­pa­ne­go tynku. Były też ślady walki, które prze­ja­wia­ły się w po­sta­ci świe­żych dziur po ku­lach, oraz pa­ru­ją­cych, or­ga­nicz­nych resz­tek mar­twych za­wod­ni­ków. Na od­cin­ku po­mię­dzy da­chem a ostat­nią plat­for­mą pół­pię­tra leżał trup – zwło­ki po­przed­nie­go Cy­phe­ra.

Choć na ciele nie było widać żad­nych ob­ra­żeń, po­przed­nik z pew­no­ścią był mar­twy. Mu­siał być, skoro on zo­stał prze­nie­sio­ny z prze­szło­ści aby go za­stą­pić. Brak śla­dów krwi wska­zy­wał na tra­fie­nie mo­no­mo­le­ku­lar­nym beł­tem.

Cy­pher ze zdzi­wie­niem za­uwa­żył, że jego za­bój­ca po­gar­dził na­ła­do­wa­ną ra­kiet­ni­cą. Wziął ją i wy­chy­nął z klat­ki przy­kuc­nię­ty.

Ve­rve­na zdo­by­ła czwar­ty punkt.

 

***

 

Shriek klę­czał przy oka­la­ją­cym dach murku. Ce­lo­wał do kogoś w dole i chwi­lo­wo nie zwra­cał uwagi na bliż­sze oto­cze­nie. Na­ci­snął spust, a po chwi­li na ta­bli­cy wy­ni­ków na­stąpiła zmia­na: Shriek i Cy­pher po trzy punk­ty.

Obroń­ca ty­tu­łu po­cią­gnął za cyn­giel pół se­kun­dy póź­niej, po­zwa­la­jąc ra­kie­cie po­le­cieć snaj­pe­ro­wi na spo­tka­nie.

Tra­fie­nie nie było czy­ste z po­wo­du pod­ję­tej przez Shrie­ka próby uniku. Dzie­ciak za­uwa­żył zmie­rza­ją­cy w jego kie­run­ku szrap­nel, ale nie zdą­żył od­sko­czyć do­sta­tecz­nie szyb­ko. Po­cisk tra­fił obok i eks­plo­do­wał, od­rzu­ciło go o kilka me­trów. Chło­pak żył, kiedy Cy­pher pod­biegł i wy­ce­lo­wał lufę ka­ra­bi­nu w jego pierś.

– Po­wi­nie­neś bar­dziej się roz­glą­dać, młody.

– A ty… się po­wi­nie­neś… jebać…heh – po­wie­dział z uśmie­chem Shriek. Gęsta, śmier­dzą­ca sty­mem krew ob­fi­cie wy­le­wa­ła się spo­mię­dzy nad­pa­lo­nych wy­bu­chem warg po każ­dym, z tru­dem wy­po­wia­da­nym sło­wie.

Ve­rve­na zdo­by­ła piąty punkt.

– Ja pier­do­lę! A taka chora była, suka. – Cy­pher otarł twarz przed­ra­mie­niem. Usta­wił ję­zy­czek prze­łącz­ni­ka ka­ra­bi­nu na serię trzy­po­ci­sko­wą. – Cie­ka­we, czy bę­dzie mi dane to za­pa­mię­tać, bra­cisz­ku. Zo­sta­ło sześć mi­nu­t, czyli naj­wyż­szy czas żebyś prze­stał się mę­czyć i spró­bo­wał jesz­cze po­wal­czyć. Ale ze mną i tak nie wy­grasz. Do­bra­noc.

Shriek kon­wul­syj­nie wcią­gnął po­wie­trze, za­mknął oczy i uśmiech­nął się gro­te­sko­wo uma­za­ny­mi krwią usta­mi.

– Do…bra­noc…

Trzy po­ci­ski wy­mie­rzo­ne pro­sto w serce za­koń­czy­ły mę­czar­nie chło­pa­ka i dały Cy­phe­ro­wi awans na dru­gie miej­sce.

Mistrz pod­niósł zdo­bycz­ną mo­no­ku­szę i zbli­żył się do kra­wę­dzi dachu. Przy­ło­żył oko do lu­ne­ty w po­szu­ki­wa­niu celu, kiedy in­ter­fejs wy­świe­tlił mru­ga­ją­cy na­tar­czy­wie ko­mu­ni­kat o końcu roz­gryw­ki. Chwi­lę póź­niej usły­szał na pa­śmie ogól­nym po­le­ce­nie:

– Ko­niec meczu fi­na­ło­we­go. Za­wod­ni­cy mają na­tych­miast udać się do Sali Chwa­ły.

– Co jest, kurwa!? – za­klął Cy­pher i kop­nął le­żą­cy pod no­ga­mi, po­gnie­cio­ny hełm ostat­nie­go po­ko­na­ne­go ry­wa­la. – Jaki ko­niec? Jesz­cze pięć i pół mi­nu­ty. Nie­moż­li­we, żeby wszy­scy zgi­nę­li już po czte­ry razy! – Krzy­czał, wy­gra­ża­jąc pię­ścią niebu, jakby spo­dzie­wał się, że rów­nież tam, w górze, za­in­sta­lo­wa­na zo­sta­ła jedna z setek nie­wi­docz­nych na­no­ka­mer.

Zszedł na dół bu­dyn­ku. Był wście­kły, że mecz skoń­czył się przed­wcze­śnie, a jed­no­cze­śnie za­wie­dzio­ny, że za­miast niego na pierw­szym miej­scu skoń­czy­ła Ve­rve­na.

Wrota pro­wa­dzą­ce do Sali Chwa­ły znaj­do­wa­ły się na dru­gim końcu areny. Zanim tam do­truch­tał, zdą­żył ty­siąc razy prze­kląć cho­ler­nych or­ga­ni­za­to­rów tur­nie­ju, ich ro­dzi­ny, przy­ja­ciół i całą za­smar­ka­ną tech­no­lo­gię trans­por­tu tem­po­ral­ne­go.

 

***

 

Do­tarł do otwar­tej na oścież bramy, za którą mie­ści­ła się prze­stron­na, wy­peł­nio­na bo­ga­ty­mi de­ko­ra­cja­mi sala. Złote po­są­gi wo­jow­ni­ków, te­le­bi­my od­twa­rza­ją­ce w pętli naj­cie­kaw­sze frag­men­ty roz­gry­wek i ho­lo­gra­ficz­ne ani­ma­cje po­chy­la­ły się nad po­dium, u stóp któ­re­go stali pół­ko­lem po­zo­sta­li gra­cze. Ota­cza­li Hen­drick­sa, który z gro­bo­wą miną tłu­ma­czyłcoś, czego Cy­pher nie był w sta­nie do­sły­szeć.

– Co jest, kurwa!? Czemu prze­ry­wa­cie, kiedy do końca zo­sta­ło w cho­le­rę czasu!? – wy­pa­lił ze zło­ścią, do­ska­ku­jąc do gru­be­go męż­czy­zny.

– Bar­dzo mi przy­kro, panie Kane, ale ko­mo­ra trans­la­cyj­na pań­skie­go brata ule­gła uszko­dze­niu. – Pre­zes za­wie­sił głos, dając Cy­phe­ro­wi czas na prze­tra­wie­nie in­for­ma­cji. Po chwi­li pod­jął tonem, jakim skła­da się kon­do­len­cje. – Nie­ste­ty, awa­ria na­stą­pi­ła na chwi­lę przed trze­cią śmier­cią Shrie­ka, co ozna­cza że pań­ski brat jest osta­tecz­nie mar­twy w te­raź­niej­szo­ści.

Do­pie­ro teraz Cy­pher za­uwa­żył, że wśród nich bra­ku­je mło­de­go. Zro­zu­mie­nie tego, co wła­śnie usły­szał, ude­rzy­ło w niego jak obuch ko­wal­skie­go młota. Za­to­czył się dwa kroki w tył, ale nie upadł, pod­trzy­ma­ny silną ręką Ka­li­ba­na.

– Macie ponad dwie mi­nu­ty do punk­tu ze­ro­we­go, żeby go spro­wa­dzić.

– To jest, nie­ste­ty, nie­moż­li­we.

– Punkt ze­ro­wy jest, kurwa, punk­tem awa­ryj­nym, tak?!

– Tak, ale w wy­pad­ku, gdyby śmierć z ja­kie­goś po­wo­du po­niósł du­pli­kat z pią­te­go punk­tu 26:10, ale to jest zu­peł­nie inny przy­pa­dek. Nie mamy na niego pro­ce­dur.

Cy­pher spoj­rzał na timer i za­czął go­rącz­ko­wo li­czyć.

– No to zo­sta­ł jesz­cze ponad dwa­dzie­ścia trzy mi­nu­ty do ostat­niej moż­li­wej chro­no­por­ta­cji w punk­cie 26:10, a do star­to­wej ponad dwa­dzie­ścia osiem. Musi być szan­sa żeby go prze­nieść. Usuń­cie tę pie­przo­ną awa­rię i go ścią­gnij­cie… – Głos za­ła­mał się na ostat­nich sło­wach.

– Awa­ria jest zbyt po­waż­na, nie damy rady jej na­pra­wić w tak krót­kim cza­sie, panie Kane. – Hen­dricks tłu­ma­czył z tak­tem god­nym mor­der­cy od­czy­tu­ją­ce­go epi­ta­fium ofia­ry. – Poza tym, nawet jeśli uda­ło­by się usu­nąć awa­rię w, po­wiedz­my, dwa­dzie­ścia pięć minut, co we­dług tech­ni­ków jest nie­wy­ko­nal­ne, to wie pan, że chro­no­por­ta­cja z punk­tu star­to­we­go nie­sie za sobą ry­zy­ko in­ter­fe­ren­cji z prze­pro­wa­dzo­ną tam wcze­śniej te­le­por­ta­cją. A to może do­pro­wa­dzić do pa­ra­dok­su cza­so­prze­strzen­ne­go.  – Twarz Cy­phe­ra tę­ża­ła z każ­dym, wy­po­wia­da­nym przez męż­czy­znę, sło­wem. – Wiemy, ile…

– Kto go zabił ostat­ni? – Cy­pher wy­rwał się z uści­sku Ka­li­ba­na, za­ci­snął pię­ści na kuszy i prze­rwał mi­liar­de­ro­wi pod­nie­sio­nym gło­sem – Kto!?

Nie­ru­cho­my­mi, peł­ny­mi łez ocza­mi prze­biegł po twa­rzach wszyst­kich przy­ja­ciół.

Ve­rve­na ści­ska­ła w przy­ło­żo­nych do pier­si dło­niach nie­wiel­ki, drew­nia­ny ró­ża­niec i pła­ka­ła. Ka­li­ban i My­sti­kal opu­ści­li głowy, nie chcąc skrzy­żo­wać z nim wzro­ku, a w oczach zwy­kle bez­na­mięt­ne­go Croma do­strzegł nie­śmia­łe ślady współ­czu­cia.

„Cie­ka­we, czy bę­dzie mi dane to za­pa­mię­tać, bra­cisz­ku.”

Wy­po­wie­dzia­ne na dachu słowa brzę­cza­ły mu w gło­wie, uzu­peł­nia­ne wy­pa­lo­nym pod po­wie­ka­mi jak sło­necz­ny po­wi­dok ob­ra­zem krztu­szą­ce­go się krwią Shrie­ka.

 

1:18:20

Cy­pher sie­dział na ławce w szat­ni, blady, nadal w ekwi­pun­ku, z kuszą w rę­kach i z heł­mem na gło­wie. Kazał resz­cie spier­da­lać i zo­sta­wić go sa­me­mu. Od­li­czał ostat­nie, upły­wa­ją­ce se­kun­dy, nie­uchron­nie zmie­rza­ją­ce do punk­tu, po prze­kro­cze­niu któ­re­go zga­śnie wszel­ka na­dzie­ja. 

Zo­sta­ło pięć se­kund, kiedy do­tar­ło do niego, że ikon­ki pętli znaj­du­ją­ce się obok imion gra­czy nadal świe­cą zie­le­nią. W za­mie­sza­niu spo­wo­do­wa­nym awa­rią i śmier­cią jego brata, ktoś za­po­mniał wy­łą­czyć mo­ni­to­ry funk­cji ży­cio­wych sprzę­żo­ne z ge­ne­ra­to­ra­mi te­le­por­ta­cji tem­po­ral­nej. Apa­ra­tu­ra nadal mogła za­dzia­łać au­to­ma­tycz­nie w razie śmier­ci za­wod­ni­ka i prze­nieść jego wer­sję z punk­tu 26:10 do te­raź­niej­szo­ści. Dla Cy­phe­ra ta wer­sja sta­wa­ła się wła­śnie ostat­nią.

Czas miał za chwi­lę włą­czyć opcję „Save game” i za­pi­sać stan w ko­lej­nym slo­cie.

Zo­sta­ły dwie se­kun­dy. Zro­zu­miał, że nie musi żyć z wy­rzu­ta­mi su­mie­nia. Uniósł kuszę i przy­ło­żył wylot pro­wad­ni­cy bełtu do pod­bród­ka.

– Jebać pa­ra­dok­sy.

Po­cią­gnął za spust o se­kun­dę za późno.

 

31:24 ???