TD US 4000

Zo­sta­wi­li go bez ni­cze­go.

Zo­sta­wi­li, cho­ciaż zro­bił, co do niego na­le­ża­ło. Za­po­mnie­li o nim, choć prze­cież kie­dyś był ich dumą, ich naj­droż­szym osią­gnię­ciem. Za­po­mnie­li o nim i to po tym wszyst­kim, co uczy­nił.

Miał na imię Te­deus, ale to było dawno, kiedy ktoś o nim jesz­cze mówił tym imie­niem. Teraz, po tylu la­tach, nie miał już imie­nia. Je­że­li o kimś się za­po­mi­na do­szczęt­nie, to traci rów­nież swoje imię.

Mogli go prze­cież uśmier­cić, to jedno uczy­nić dla niego. Mogli mu wpi­sać pro­gram, dy­rek­ty­wę, która po­zwo­li mu na au­to­de­struk­cję po wy­ko­na­niu za­da­nia. Mogli go usu­nąć, uni­ce­stwić, wiele mogli, za­miast po­rzu­cić go jak psa. Na­stęp­ne ge­ne­ra­cje miały taką dy­rek­ty­wę, ale Te­deus jesz­cze nie. Te­deus był po­rzu­co­nym psem, o któ­rym nikt już nie po­my­ślał, gdy jego czas uży­tecz­no­ści się skoń­czył. 

Uno­sił się wraz z szu­mią­cym krwio­bie­giem, sze­ro­ki­mi ka­na­ła­mi żył. Tło­czo­ny, prze­pom­po­wy­wa­ny. Ude­rze­nie za ude­rze­niem, prze­le­wał się w stru­gach pły­nów, w gę­stwi­nie dro­bin – po­dob­nych mu au­to­ma­tów. Lecz tamte były ży­wy­mi, bez­myśl­ny­mi ko­mór­ka­mi – wy­spe­cja­li­zo­wa­ny­mi, o wą­skim spoj­rze­niu i ogra­ni­czo­nym prze­zna­cze­niu, bez po­czu­cia per­spek­ty­wy. W swej głu­po­cie jed­nak nad nim gó­ro­wa­ły – miały bo­wiem swe małe za­da­nia. Prze­no­si­ły dro­bi­ny tlenu, syn­te­ty­zo­wa­ły en­zy­my, ak­ty­wi­zo­wa­ły pro­duk­cje. A każda z nich była z osob­na prze­cież tak nie­istot­na, tak nie­zna­czą­ca. Te­deus nosił w sobie wie­dzę o całym or­ga­ni­zmie, wie­dzę szcze­gó­ło­wą i sze­ro­ką, głę­bo­kie wej­rze­nie w struk­tu­rę i kształt świa­ta w któ­rym wszy­scy oni żyli, na któ­re­go łasce ist­nie­li. Bez­myśl­ne ko­mór­ki także no­si­ły w sobie tę wie­dzę jak bi­blio­te­kę, lecz nie miały w nią wglą­du i nie umia­ły jej czy­tać. Miały tylko swoje pro­ste, ta­śmo­we za­da­nia. Te­deus miał wie­dzę po­tęż­ną, świa­do­mość przy­czyn i wła­dzę nad kształ­to­wa­niem ma­te­rii. Lecz nie miał swo­je­go za­da­nia, a to czy­ni­ło go ru­pie­ciem.

Nie pa­mię­tał już ile czasu upły­nę­ło odkąd za­koń­czy­ła się jego ży­cio­wa misja. Teraz prze­pły­wał ży­ła­mi nie­sio­ny w pust­kę bez celu, po­mię­dzy tymi od­mien­ny­mi two­ra­mi, które sta­no­wi­ły nie­gdyś tylko tło dla jego eks­pe­ry­men­tów. A one nie były w sta­nie go pojąć ani za­ak­cep­to­wać, bo gó­ro­wał nad nimi, ale nie był z ich świa­ta. Tak nie­po­wta­rzal­ny i wy­jąt­ko­wy, że aż obcy. Za­gu­bio­ny w świe­cie, o któ­rym wie­dział wszyst­ko i który nie­gdyś tak bar­dzo go po­trze­bo­wał.

Te­deus po­cho­dził z cza­sów, gdy o na­no­ro­bo­tach mó­wi­ło się z sza­cun­kiem. Był jed­nym z pierw­szych, a już na pewno pierw­szym, który za­ist­niał w całej swej pełni. Jego za­da­nie było do­nio­słe – walka z wro­giem numer jeden. Zli­kwi­do­wał w pierw­szej ofen­sy­wie wszyst­kie no­wo­two­ro­we ko­mór­ki, jed­nym cią­giem upo­rał się z nad­mia­rem lim­fo­cy­tów. Misja na kra­wę­dzi ry­zy­ka, na gra­ni­cy życia i śmier­ci. I misja ta za­koń­czo­na suk­ce­sem. Or­ga­nizm prze­trwał. Krew w ży­łach za­czę­ła krą­żyć prę­dzej, roz­po­czę­ła się zdro­wa roz­bu­do­wa tka­nek, ra­do­sna re­wi­ta­li­za­cja znisz­czo­nych na­rzą­dów. Wszę­dzie czuło się moż­li­wo­ści bu­dzą­ce się do no­we­go życia. Potem dłu­gi­mi mie­sią­ca­mi pra­co­wał Te­deus nad ak­tyw­no­ścią szpi­ku kost­ne­go i trzust­ki do­pro­wa­dza­jąc go­spo­dar­kę or­ga­ni­zmu do stanu sprzed cho­ro­by. Wie­dzie­li o nim i jego dzia­ła­niach, ale z bie­giem czasu in­te­re­so­wa­li się coraz mniej. Spek­ta­ku­lar­ny wy­stęp bo­ha­te­ra jed­nej akcji w walce o słusz­ną ideę życia, po­czu­cie au­ten­tycz­ne­go celu, je­dy­ne­go wła­ści­we­go kie­run­ku. A potem… potem nagle nic.

Obcy okruch ze­wnętrz­ne­go świa­ta w nie­świa­do­mym ni­cze­go ciele, nie­sio­ny nur­tem i ude­rze­nia­mi serca rzu­ca­ny bez­ład­nie w coraz to inne za­ka­mar­ki. Nie lep­szy niż naj­po­dlej­szy wirus, mar­twy szczą­tek nie­gdy­siej­szej wznio­słej idei, wy­zu­ty z sensu swego ist­nie­nia, ar­te­fakt swej wła­snej prze­szło­ści. 

Nie miał świa­do­mo­ści czasu, ale miał świa­do­mość or­ga­ni­zmu dla któ­re­go zo­stał stwo­rzo­ny, a upływ lat od­bi­jał swój ślad na or­ga­niź­mie. Te­deus to do­strze­gał – de­ge­ne­ra­cja po­stę­po­wa­ła. Bo­le­sny upa­dek świa­ta, któ­re­mu po­świę­cił sie­bie. Or­ga­nizm się sta­rzał. 

Wtedy coś się zmie­ni­ło. Pro­ce­sy w Te­deu­sie uru­cho­mi­ły się nie­spo­dzie­wa­nie na nowo, sys­tem za­star­to­wał po­now­nie. To nic, że dawno już nie było za­da­nia, obec­na sy­tu­acja wy­mu­sza­ła re­ak­cję. Fakty były nie­za­prze­czal­ne: czło­wiek był źle skon­stru­owa­ny skoro zmie­rzał do sa­mo­za­gła­dy. To nie zga­dza­ło się z ideą. Ideą, która przy­świe­ca­ła Te­deu­so­wi od stwo­rze­nia. Życie było za­gro­żo­ne. Czło­wiek wy­ma­gał po­pra­wy. Dy­rek­ty­wy za­war­te w in­struk­cji dzia­ła­nia or­ga­ni­zmu były nie­ra­cjo­nal­ne czyli błęd­ne. Te­deus był ich teraz świa­do­my, miał je w sobie i czy­tał, stu­dio­wał je po­now­nie. Ana­li­zo­wał kod, gen po genie, od po­cząt­ku i znów, aż do­tarł ku pod­sta­wom, ku pierw­szej za­sa­dzie włą­cza­ją­cej śmierć w pod­wa­li­ny życia. Tam tkwił błąd – ani­hi­la­cja wszech­świa­ta. Wie­dział już co na­le­ży zmie­nić i pod­jął się za­da­nia. Znów wstrzą­snął nim eks­cy­tu­ją­cy dreszcz elek­tro­nów, gdy wzbu­dził się, by po­gnać w okre­ślo­nym kie­run­ku. Słusz­nym kie­run­ku. 

Przy­zwo­le­niem była jego wła­sna pryn­cy­pial­na dy­rek­ty­wa – życie or­ga­ni­zmu miało trwać. Za­pro­jek­to­wał więc czło­wie­ka od po­cząt­ku. Wedle swej wie­dzy i tkwią­cej w nim po­trze­by uży­tecz­no­ści. Roz­po­czął two­rze­nie, na wiel­ką skalę. Pro­jekt no­we­go czło­wie­ka i wiecz­nie ży­wych ko­mó­rek, roz­wi­ja­ją­cych się nie­prze­rwa­nie. Idea była warta wy­sił­ków, lecz stary czło­wiek dzia­łał wbrew jego pla­nom – wciąż po­wie­la­jąc ko­mór­ki ska­żo­ne genem śmier­ci. Walka była nie­rów­na – Te­deus kon­tra cały or­ga­nizm, który do­ma­gał się wła­snej klę­ski. Aby prze­chy­lić szalę na swoją stro­nę, po­trze­bo­wał klo­nów. Po­moc­ni­ków, ta­kich jak on, któ­rzy po­dej­mą się two­rze­nia tka­nek z za­war­tym kodem nie­śmier­tel­no­ści. Nie miał wglą­du w swoją wła­sną kon­struk­cję, ale mógł po­słu­żyć się ko­mór­ka­mi zdol­ny­mi do do no­wo­two­rze­nia, do spon­ta­nicz­nej akcji. Mu­ta­cja po­wio­dła się, Te­deus za­ini­cjo­wał re­pli­ka­cję. Cen­trum do­wo­dze­nia umiej­sco­wił w szpi­ku, tam sku­mu­lo­wał siły i tam pod­jął osta­tecz­ną de­cy­zję: stary czło­wiek mu­siał ustą­pić miej­sca, by do­sko­nal­szy, nowy twór mógł za­ist­nieć. Plan wszedł w fazę drugą – Te­deus roz­po­czął prze­rzu­ty.