Prezent na miarę czasów

Czwar­tek 24 grud­nia 2076 roku.

– Chcesz po­czuć się jak mu­ezin?

– Tak.

– Sko­rzy­staj z oka­zji i wykup bilet wjaz­du na mi­na­ret al Feila.

 

Siat­ków­ko­wy wy­świe­tlacz mo­le­stu­je mnie re­kla­ma­mi. Wy­star­czy­ło, że rzu­ci­łem okiem na sta­lo­wą kon­struk­cję, którą nie­gdyś, kiedy to mia­sto na­zy­wa­no Pa­ry­żem, znano jako wieżę Eif­fe­la. Krążę po pla­cach i ulicz­kach ni­czym ty­po­wy bi­sur­mań­ski biz­nes­men pod­czas po­dró­ży służ­bo­wej. Sta­lo­wa wieża przy­cią­ga ni­czym gwiaz­da pla­ne­ty. Uni­kam jed­nak wcho­dze­nia na Plac Fe­da­inów wokół jej pod­sta­wy, roi się tam od pa­tro­li Scha­riat­po­li­zei, wokół sa­me­go mi­na­re­tu usta­wi­ły się czoł­gi Pan­zer­spa­hi­si, a po­mię­dzy nimi stoją warty za­ku­tych w zbro­je wspo­ma­ga­ne żoł­nie­rzy Pan­zer­gre­na­die­re. Nawet tu na bocz­nych ulicz­kach kręcą się taj­nia­cy i pa­tro­le Jan­cza­rów. Nie mam złu­dzeń, że to wszyst­ko zgro­ma­dzo­no by nie do­pu­ścić do po­ja­wie­nia się te­go­rocz­ne­go pre­zen­tu gwiazd­ko­we­go. Nic to! I tak zro­bi­my swoje. Na myśl o tym, co tu się sta­nie, jak się bi­sur­ma­ni wściek­ną na ustach po­ja­wia mi się szcze­ry sło­wiań­ski uśmiech, tylko gdzieś tam w środ­ku tli się żal, że je­stem tu, za­miast w domu gdzie czeka Ma­ry­sia i Ma­ciuś.

 

Pół­to­ra mie­sią­ca wcze­śniej

– Po­rucz­ni­ku Sien­nic­ki, co pan wie o ope­ra­cji „Pre­zent”?

– Tyle, co z le­gend opo­wia­da­nych po cho­rą­gwiach. Do tego ostat­nio ofi­cjal­na ho­lo­wi­zja Ka­li­fa­tu in­for­mu­je, że udało się jej schwy­tać na­szych agen­tów, pró­bu­ją­cych cy­tu­ję „Sze­rzyć wśród wier­nych gusła fał­szy­wej wiary”.

– To ostat­nie, nie­ste­ty jest praw­dą.

– Po­mści­my ich przy pierw­szej oka­zji. – Za­de­kla­ro­wa­łem am­bit­nie.

– Nie ma ta­kiej po­trze­by, wy­mie­ni­my ich na grupę fe­da­inów, zde­ma­sko­wa­nych w Czę­sto­cho­wie. – Major Wi­leń­ski po­zwo­lił sobie na lek­ce­wa­żą­cy gry­mas twa­rzy. – Przejdź­my do me­ri­tum. Z uwagi na do­świad­cze­nie w ope­ra­cjach za Łabą, zo­stał pan wy­zna­czo­ny do prze­pro­wa­dze­nia te­go­rocz­nej ope­ra­cji „Szop­ka”.

– Tak jest.

 

Czwar­tek 24 grud­nia 2076 roku.

Tym spo­so­bem zna­la­złem się w środ­ku sza­leń­stwa cią­gną­ce­go się od mniej wię­cej pół wieku. Wszyst­ko za­czę­ło się gdy Ka­li­fat i Kon­fe­de­ra­cja do­pie­ro po­wsta­ły. Świę­ta wojna, która zmie­ni­ła mapę Eu­ro­py sta­nę­ła w miej­scu. Oni nie mieli sił i za­so­bów, by roz­lać swe po­wsta­nie na wschód od linii Łaby, my chęci by pła­cić krwią przy tłu­mie­niu go na za­cho­dzie Eu­ro­py. Pod­pi­sa­no za­wie­sze­nie broni, a potem pakt po­ko­jo­wy. Nie czas jed­nak na roz­pa­mię­ty­wa­nie prze­szło­ści, je­stem tu by ko­or­dy­no­wać dzia­ła­nia ze­spo­łów, które in­sta­lu­ją pro­jek­to­ry. Czas dzia­ła na naszą nie­ko­rzyść. Trzy zro­bi­ły swoje, czwar­ty ma pro­blem. Musze mu pomóc i ścią­gnąć na sie­bie uwagę al­go­ryt­mów pod­pię­tych pod sieć mo­ni­to­rin­gu. Rzu­cam okiem na po­bli­skie skle­py, a skryp­ty re­kla­mo­we za­sy­pu­ją mnie szyl­da­mi, ani­ma­cja­mi 3D i innym ba­dzie­wiem. Wy­ła­pu­ję jedną z nich.

– Czy chcesz już dziś po­czuć za­pa­chy raju? – Wir­tu­al­ny sta­rzec o wy­glą­dzie egip­skiej mumii po przej­ściach, wy­ko­nu­je za­pra­sza­ją­cy gest.

– Dziś? – Klient o wy­glą­dzie ja­poń­skie­go biz­nes­me­na wy­da­je się być nie­prze­ko­na­ny.

– Tak, al­bo­wiem w skle­pie Ah­me­da znaj­dziesz za­pa­chy raj­skich kwia­tów, jak rów­nież mor­skie­go po­ran­ka, lasu w sło­necz­ny dzień i wiele in­nych.

– Czy tylko?

– Mamy rów­nież sze­ro­ką gamę ko­sme­ty­ków, które spra­wią ze skóra twej żony bę­dzie gład­ka ni­czym ciało raj­skich hurys.

– A co kiedy mał­żon­ka nie za­słu­gu­je na taki pre­zent?

– Ofe­ru­je­my sze­ro­ką gamę szpi­crut i batów słu­żą­cych do dys­cy­pli­no­wa­nia nie­po­słusz­nych żon.

A więc może tu. Wcho­dzę do dro­ge­rii. We­wnątrz, jak to w Ka­li­fa­cie, spa­sio­ny sprze­daw­ca pa­lą­cy fajkę, kilka wspo­ma­ga­ją­cych go ro­bo­tów. Klien­tów za to jak na le­kar­stwo.

– W czym mogę słu­żyć. – Robot spie­szy mi z po­mo­cą.

– Po­trze­bu­je jakiś do­brych per­fum na wy­jąt­ko­wy pre­zent dla żony.

– Pro­szę za mną. – Robot sunie wolno w stro­nę półek, na­so­czew­ko­wy wy­świe­tlacz in­for­mu­je, że ma­szy­na po­sła­ła we­zwa­nie o po­dej­rza­nym klien­cie, chcą­cym przed chrze­ści­jań­ski­mi świę­ta­mi kupić pre­zent, do cen­tra­li Scha­riat­po­li­zei.

– Po­trze­bu­ję cze­goś wy­jąt­ko­we­go, bo i oka­zja jest spe­cjal­na.

– Mamy tu naj­szer­szy w Ka­li­fa­cie wybór wszel­kich pach­ni­deł o bo­ga­tej pa­le­cie za­pa­chów….

Robot ter­ko­cze jak na­krę­co­ny wy­raź­nie gra­jąc na czas. Dzwo­ne­czek przy drzwiach daje znać, iż w lo­ka­lu po­ja­wił się ktoś jesz­cze. Scha­riat­po­li­zei? Jan­cza­rzy? Za chwi­le się okaże. Pod­pię­te do so­czew­ko­we­go wy­świe­tla­cza sys­te­my wspar­cia su­ge­ru­ją, że przy­by­szy jest pię­ciu i ota­cza­ją mnie pół­ko­lem. Prze­ry­wam pa­pla­ni­nę bla­sza­ka.

– To musi być coś – za­wie­szam na chwi­lę głos – pa­su­ją­ce­go do wiel­kie­go świę­ta.

– A co chcesz świę­to­wać? – Pyta mnie ofi­cer Scha­riat­po­li­zei w stop­niu yuzbe­ja.

– Nie­daw­no uro­dził mi się syn, muszę żonę na­gro­dzić za to, że się po­sta­ra­ła.

– Czy to powód do świę­to­wa­nia?

– Kimże bym był, gdy­bym nie świę­to­wał na­ro­dzin pier­wo­rod­ne­go.

– Ofi­cer pa­trzy na mnie uważ­nie, przez szkła hełmu. Je­stem pe­wien, że wspo­ma­ga­ją­ca go sztucz­na in­te­li­gen­cja i sys­te­my czuj­ni­ków ska­nu­ją moje re­ak­cje, by usta­lić czy mówię praw­dę. Na szczę­ście nie­daw­no uro­dził mi się Ma­ciuś, więc nawet nie muszę silić się na kłam­stwo.

– No tak, to dobry powód. – Ofi­cer chyba cią­gle jest nie­prze­ko­na­ny.

– Mam tylko na­dzie­ję, że uda mi się tu wy­tar­go­wać dobrą cenę.

– Życzę po­wo­dze­nia.

 

Gli­niarz daje ręką znak swoim lu­dziom by spraw­dzi­li moją toż­sa­mość. Wszyst­ko jest w po­rząd­ku. Nic dziw­ne­go, prze­cież za­dba­li o to nasi ha­ke­rzy. Chwi­lę póź­niej Scha­riat­po­li­zei opusz­cza sklep. Uf, udało się. Przez wi­try­nę widać, że na ulicy w cha­rak­te­rze wspar­cia cze­ka­ło kilku jan­cza­rów. Ktoś nie­zo­rien­to­wa­ny mógł­by się za­sta­na­wiać skąd ta nagła czuj­ność bi­sur­ma­nów? Od­po­wie­dzi kryją się w da­le­kiej prze­szło­ści. W cza­sie pierw­sze­go Bo­że­go Na­ro­dze­nia po za­koń­cze­niu świę­tej wojny, fe­daj­ni prze­pro­wa­dzi­li czte­ry sa­mo­bój­cze za­ma­chy w na­szych ko­ścio­łach, na­zy­wa­jąc to pre­zen­tem gwiazd­ko­wym. W od­we­cie pod­czas naj­bliż­sze­go piąt­ku, kon­fe­de­rac­ka ar­ty­le­ria roz­nio­sła w drob­ny mak me­cze­ty z wier­ny­mi: w Aken, Des­sau-Ros­slau, Scho­ne­beck, Mag­de­bur­gu Obie stro­ny miały jed­nak świa­do­mość, że nie mogą tego cią­gnąć w ten spo­sób. Rok póź­niej, nasi ha­ke­rzy 25 grud­nia w głów­nym wy­da­niu ser­wi­su in­for­ma­tycz­ne­go Ka­li­fa­tu za­mie­ści­li ży­cze­nia świą­tecz­ne. To okre­śli­ło płasz­czy­znę świą­tecz­nej ry­wa­li­za­cji.

 

Za­ku­py zro­bio­ne, czas ru­szać dalej. Na ulicy do­strze­gam wą­sa­te­go męż­czy­znę, za któ­rym kro­czą czte­ry lśnią­ce pi­san­ki. Wy­glą­da­ją jak ty­po­wa ro­dzi­na Ka­li­fa­tu, mąż i jego żony ukry­te w ko­ko­nach cy­ber­ni­ka­bów. Na lu­strza­nej po­wierzch­ni tych ostat­nich są wy­świe­tlo­ne ozdob­ne or­na­men­ty. Rzu­cam na nie okiem i od­czy­tu­ję za­ko­do­wa­ną in­for­ma­cję. Grupa wach­mi­strza Ko­wal­skie­go, wy­ko­na­ła za­da­nie. Czas na od­wrót.

 

Pod­czas mar­szu w stro­nę daw­ne­go parku Andre Ci­tro­ena, a obec­nie Sza­chi­dów przy­łą­czy­ły się do nas ko­lej­ne ze­spo­ły. Za­pa­da­ją­cy zmierzch oraz po­czu­cie, że je­ste­śmy już pra­wie na miej­scu wpły­nę­ło na naszą pod­świa­do­mość. Od­ru­cho­wo przy­spie­szy­li­śmy tempo mar­szu. Wresz­cie do­tar­li­śmy do trapu na­sze­go sta­tecz­ku wy­ciecz­ko­we­go.

– Wy tam! Stać !

– Tak. – Od­wra­cam się by zo­ba­czyć, kto nam bruź­dzi.

– Ręce na wi­do­ki i ani kroku! – Dwóch gli­nia­rzy z wy­cią­gnię­tą bro­nią zbli­ża się do na­szej grupy.

– Cze­muż to Scha­riat­po­li­zei nas za­trzy­mu­je?

– Do­sko­na­le wiemy, co się bę­dzie dzia­ło na tym stat­ku – Rzu­cił jeden ze stró­żów prawa. – Nie je­ste­ście pierw­szy­mi, któ­rym się za­chcie­wa orgii na rzece.

– Czego? – Moje zdzi­wie­nie jest ab­so­lut­nie au­ten­tycz­ne.

– Nie­le­gal­ne­go seksu, za­ka­za­ne­go fatwą ka­li­fa.

– Je­ste­śmy tu­ry­sta­mi, któ­rzy chcą po­dzi­wiać to wspa­nia­łe mia­sto nocą z rzeki. – Usi­łu­je się bro­nić.

– Ile razy to sły­sza­łem. Czło­wie­ku, znam na pa­mięć krypę, na którą się chce­cie za­pa­ko­wać. Nie raz i nie dwa jej wła­ści­ciel opusz­czał na rzece za­sło­ny, a pa­sa­że­ro­wie od­da­wa­li się zdroż­nym przy­jem­no­ściom.

– Przy­się­gam na Koran, że nic ta­kie­go nie pla­nu­je­my.

– Czyli do za­rzu­tów o nie­le­gal­ny seks trze­ba bę­dzie dodać ob­ra­zę, pisma przez krzy­wo­przy­się­stwo. – Wy­ro­ku­je star­szy z gli­nia­rzy.

– Może się jakoś do­ga­da­my? – Ko­wal­ski pró­bu­je pomóc.

– Żad­nych ta­kich. Aresz­tu­je­my was wszyst­kich.

– Ale tu są ko­bie­ty. Koran za­bra­nia im prze­by­wa­nia z ob­cy­mi męż­czy­zna­mi. – Się­gną­łem po naj­cięż­szy ar­gu­ment.

– Już we­zwa­li­śmy spe­cjal­ne au­to­no­micz­ne ra­dio­wo­zy, któ­ry­mi wasze żony zo­sta­ną do­wie­zio­ne do ko­mi­sa­ria­tu dla ko­biet.

 

To tłu­ma­czy­ło dla­cze­go łódź była tak tania, po pro­stu jej wła­ści­ciel usi­ło­wał się jej po­zbyć. Gdyby za­trzy­ma­nie miało się skoń­czyć man­da­ta­mi, by­ło­by to do przy­ję­cia, ale areszt ozna­czał ka­ta­stro­fę. Pod pięt­na­sto­ma cy­ber­ni­ka­ba­mi były tylko dwie dziew­czy­ny, a resz­tę sta­no­wi­li fa­ce­ci. Wszy­scy to ro­zu­mie­li­śmy, w końcu je­ste­śmy Li­sow­czy­ka­mi, a nie za­ku­ty­mi głą­ba­mi z pie­cho­ty zauto­ma­ty­zo­wa­nej. Bez roz­ka­zu padły strza­ły. Gli­nia­rze obe­rwa­li, ale nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że za chwi­lę zaroi się tu od żoł­nie­rzy Ka­li­fa­tu. Bie­giem rzu­ci­li­śmy się do łodzi. Udało się do­pły­nąć na śro­dek Se­kwa­ny, gdy z brze­gu po­sy­pał się grad kul. Kto żyw rzu­cił się do wody, a sta­te­czek kie­ro­wa­ny sztucz­ną in­te­li­gen­cją ru­szył pełną parą w górę rzeki.

 

Za­nu­rza­jąc się w od­mę­tach mo­gli­śmy się po­cie­szać, że od czasu pierw­szych wy­mian świą­tecz­nych „pre­zen­tów” mię­dzy Ka­li­fa­tem a Kon­fe­de­ra­cją ofiar było nie­wie­le. Nie­ste­ty, gdy już ktoś ginął, to za­zwy­czaj: agen­ci, żoł­nie­rze jed­no­stek spe­cjal­nych i po­li­cjan­ci. Mrocz­ny cień w głę­bi­nach rzeki przy­cią­gał nas ni­czym ma­gnes.

 

Ma­ry­sia Sien­nic­ka po­dob­nie jak kil­ka­dzie­siąt in­nych osób ze­bra­nych w prze­szklo­nym holu ko­szar 7 Cho­rą­gwi Li­sow­czy­ków, z nie­po­ko­jem wpa­try­wa­ła się w niebo. Ma­leń­ki Ma­ciuś, któ­re­go trzy­ma­ła na re­kach spał smacz­nie igno­ru­jąc jej na­strój. W pew­nym mo­men­cie na za­chod­nim ho­ry­zon­cie uka­za­ła się nowa gwiaz­da. Po­ru­sza­ła się po nie­bo­skło­nie aż sta­nę­ła w ze­ni­cie nie­mal nad pa­trzą­cy­mi, wów­czas za­czę­ła ro­snąć prze­cho­dząc z ma­leń­kie­go świe­tli­ste­go punk­tu w ogni­stą kulę wiel­ko­ści man­da­ryn­ki, by nagle zga­snąć. W holu pa­no­wa­ła cisza ab­so­lut­na, zda­wa­ło się, iż nikt nie śmie nawet gło­śniej od­dy­chać. Po dłuż­szej chwi­li na nie­bie uka­za­ły się białe skrzy­dła roz­po­star­te nad opa­da­ją­cy­mi po­sta­cia­mi, a z pier­si zgro­ma­dzo­nych wy­rwa­ły się wes­tchnie­nia ulgi. Chwi­lę póź­niej na placu ape­lo­wym wy­lą­do­wa­ło dwu­dzie­stu jeden żoł­nie­rzy cho­rą­gwi po­wra­ca­ją­cych z misji w Pa­ry­żu. Le­d­wie do­tknę­li ziemi, a sys­te­my ich lek­kich pan­ce­rzy roz­po­czę­ły zwi­ja­nie spa­do­chro­nów. Jesz­cze tylko obo­wiąz­ko­wa zbiór­ka, mel­du­nek zdany przez po­rucz­ni­ka Bła­że­ja Sien­nic­kie­go puł­kow­ni­ko­wi i Li­sow­czy­cy mogli po­łą­czyć się z ro­dzi­na­mi.

 

– Mar­twia­łam się – wy­szep­ta­ła Ma­ry­sia, tuląc się do mnie.

– Nie­po­trzeb­nie – od­rze­kłem. – Wszyst­ko po­szło mniej wię­cej z pla­nem.

– Mniej wię­cej?

– No bo wi­dzisz, mia­łem kupić ci w Pa­ry­żu apasz­kę na świą­tecz­ny pre­zent, a mam tylko to. – Wrę­czy­łem jej fla­ko­nik per­fum.

– Wa­riat. – Uśmiech­nę­ła się lekko – Na al Ja­ze­erze mó­wi­li, że była strze­la­ni­na i agen­tów Kon­fe­de­ra­cji znisz­czo­no wraz z ło­dzią.

– Jak wi­dzisz po­gło­ski o na­szej śmier­ci były prze­sa­dzo­ne.

– To co teraz zro­bi­my? – uśmiech­nę­ła się za­lot­nie.

– Teraz, to pój­dzie­my na pa­ster­kę, a potem się zo­ba­czy. – Wy­szep­ta­łem żonie do ucha.

 

Pią­tek 25 grud­nia 2076 roku

Ran­kiem gdy oglą­da­li­śmy z Ma­ry­sią po­wtór­kę „Ke­vi­na sa­me­go w domu” na pasku wy­świe­tli­ła się in­for­ma­cja, że w ra­mach te­go­rocz­ne­go świą­tecz­ne­go pre­zen­tu, tuż po we­zwa­niu przez mu­ezi­na wier­nych na mo­dli­twę, Kon­fe­de­ra­cja za­mie­ni­ła ho­lo­gra­ficz­nie wieżę Eif­fe­la w cho­in­kę, na środ­ku, któ­rej była szop­ka be­tle­jem­ska. Mio­ta­ją­cy się pod nią bi­sur­ma­nie wy­glą­da­li ni­czym dzie­cię­ce za­baw­ki. Przy­po­mnia­no też co bar­dziej wi­do­wi­sko­we akcje z pół­wiecz­nej ry­wa­li­za­cji obu stron: śpiew mu­ezi­na za­miast hej­na­łu ma­riac­kie­go, żywa cho­in­ka w pa­ła­cu ka­li­fa, ho­lo­gra­ficz­ny pół­księ­życ z is­lam­skim wy­zna­niem wiary nad War­sza­wą, szop­ka bo­żo­na­ro­dze­nio­wa w naj­więk­szym me­cze­cie al Mo­len­bek. Ko­men­ta­to­rzy zgod­nie twier­dzi­li, że te­go­rocz­ny pre­zent, a zwłasz­cza uciecz­ka ukry­tą w Se­kwa­nie ra­kie­tą, pla­su­je się w ści­słej czo­łów­ce.