Kocireich

W Kociraju często się nudziliśmy. Oczywiście z winy Boga. Nie dość, że znikał i przekręcał nazwę na Kocireich, to jeszcze próbował wywabić z nas najcięższe plamy. Jakby nie wiedział, że jesteśmy na granicy między świętością a człowieczeństwem. Lecz kiedy znikał, mieliśmy Raj wyłącznie dla siebie. No, nie licząc tych paru pogubionych duszyczek.

– Zaczekajcie! – wrzasnął Szatan, kiedy tylko wparował do naszego biura. Próbował coś powiedzieć, ale słowa zapodziewały się między oddechami. – Ale się zmachałem, cholera…

Nie bez powodu powitał nas krzykiem. Wiedział, że jego widok zwiejemy możliwie najdalej. Nie ze względu na strach sam w sobie, lecz przez lęk przed pokusą.

– W jakiej sprawie? – zapytał Marek, przetrząsając kieszenie. Akurat doszukiwał się w nich klucza, który pożyczył od świętego Piotra. Swoją drogą, nie wiem czy wiecie, ale niebiański celnik popadał w paranoję. Na przykład ubzdurał sobie, że przodem będzie wpuszczał wyłącznie panie przed dwudziestym siódmym rokiem życia. Zupełny brak obeznania, powtarzał Marek. – Skropliliśmy grzechy – odparł Szatan. W międzyczasie zdążył się uspokoić.

– W jaki sposób? – zapytałem.

– Jak się chce, to wszystko można.

– I przyszedłeś prosić o pomoc?

– Tak – spojrzał na Marka – właśnie tego chcę. Dlaczego pan nic nie mówi?

Marek odłożył portfel i z ukosa wbił wzrok w Szatana. Odniosłem wrażenie, że obu panów coś odrzucało.

– Chciałeś zaatakować Boga, radź sobie z konsekwencjami – podsumowałem i zabrałem się za porządkowanie rzeczy w walizce. Choć nie musiałem, przetrząsnąłem każdą kieszonkę, byle tylko dać Szatanowi do zrozumienia, że powinien odejść.

– A wasze owieczki? Potopią się całymi stadami, tam, na dole…

Po chwili zastanowienia nad tym czy lepiej mi w niebieskim, czy zielony, odrzuciłem:

– Nie pierwsi i nie ostatni. Coś chyba o tym wiesz – lekko skinąłem w stronę drzwi. Miałem nadzieję, że wreszcie odpuści.

– Dajcie spokój, przecież zachwiałem barierę.

– Trudno – skwitowałem i ruszyłem do wyjścia. Wtedy na ramieniu poczułem czyjąś dłoń. – Marek?

– Ano. Chcę ci coś powiedzieć, póki nie widzi. Pomóżmy mu, wspólnymi siłami na pewno się uda.

– Pomóc Szatanowi? Żartujesz? – zrobiłem kolejny krok. – Prędzej sprzedam się na pchlim targu.

– Wielu nie zasłużyło…

To „wielu" chwyciło mnie za serce. – Myślisz, że kiedyś docenią nasze starania?

Wzruszył ramionami. – Większość: raczej nie. Pojedyncze jednostki, na pewno.

Przygryzłem wargi. – Sam nie wiem, Szatan to Szatan.

– Ale przyszedł z dobrej woli – uprzedził. – Dziwne, chociaż… jakieś takie znajome.

Wychyliłem się zza rogu i rzuciłem okiem na gościa. Nadal stał w biurze, wyprostowany, z prawym łapskiem na blacie mojego czereśniowego stolika.

– Niech wam będzie – przytaknąłem. – Postawię jednak warunek.

– Jaki?

– Chcą błogosławionego straceńca, niech go mają. Zejdź do nich i wybierz najtańszą dziewczynę.

Po tych słowach długo się nie pojawiał. Ot, tak dokądś się ulotnił. Wiedziałem, że lada chwila wróci, więc przeszedłem do Sali Rozmów, skąd mogłem swobodnie obserwować poczynania Szatana. Wówczas uświadomiłem sobie, że w ogóle się nie poruszył. Jak sparaliżowany, pomyślałem.

***

Nie minął miesiąc, kiedy wszystko wróciło do normy. Chciałem spojrzeć na to z radością, lecz zdawałem miałem wrażenie, że coś poszło nie tak.

W większości ulic, zgodnie z umową z Szatanem, rozwiesiliśmy plakaty wyborcze Jezusa. A tam, dokąd nie miały prawa trafić, posłaliśmy dziewczynę. Oczywiście tę przyprowadzoną przez Marka. Z nieskrywanym zaskoczeniem uświadomiłem sobie, że przemieniła się w kogoś nam bliższego – łaziliśmy za nią krok w krok, pytaliśmy, komplementowaliśmy, wspieraliśmy.

– Co w czyśćcu? – spytałem i usłyszałem tylko: – Wchodzimy na giełdę.

Błogosławieni z czyśćca, rzekłem w duchu. Po chwili ktoś za moimi plecami dodał: – I niech wam chwała! A ja skrzywiłem się tylko.