Obłęd marzyciela

Mia­łem dzie­więt­na­ście lat, gdy po raz pierw­szy uj­rza­łem Mia­sto Czer­wo­nych Pa­ła­ców. Wy­cią­gną­łem wtedy spod ko­szu­li wi­sio­rek ze smo­cze­go pa­zu­ra i po­ca­ło­wa­łem z wdzięcz­no­ścią.

Suchy wiatr za­wiał zza moich ple­ców, nio­sąc piach. Sta­łem na wzgó­rzu. Ogrom­ne mia­sto le­ża­ło w dole, po dwóch stro­nach rzeki. Wśród za­bu­do­wań wy­róż­nia­ły się ma­je­sta­tycz­ne pa­ła­ce i zie­lo­ne ogro­dy z pal­ma­mi.

Pa­trzy­łem na naj­wspa­nial­sze z dwu­na­stu Wiel­kich Miast. Mahr-ar. Serce biło mi szyb­ko.

Ma­rze­nie na­resz­cie się speł­nia­ło. To był pierw­szy krok.

Sahan, mój dobry przy­ja­ciel, objął mnie ra­mie­niem. Uśmiech­ną­łem się.

– W drogę – rze­kłem.

Wsie­dli­śmy na konie i zje­cha­li­śmy ze wzgó­rza sze­ro­kim trak­tem. Do­łą­czy­li­śmy do tłumu po­dróż­nych, któ­rzy rów­nież zmie­rza­li do mia­sta.

Do­je­cha­li­śmy do Zło­ci­stej Bramy. Gi­gan­tycz­ne, ozdo­bio­ne wrota stały otwar­te, po­zwa­la­jąc prze­kro­czyć po­tęż­ne mury. Gwar­dzi­ści w błysz­czą­cych pan­cer­zach stali po obu stro­nach drogi, dum­nie wy­pi­na­jąc pierś.

Wje­cha­li­śmy do mia­sta, na głów­ną ulicę. Po ka­mien­nych pły­tach krą­ży­ły setki oby­wa­te­li w mięk­kich, lnia­nych sza­tach. Stra­ga­ny stały przy bu­dyn­kach, a han­dla­rze krzy­kli­wie na­kła­nia­li do za­ku­pu wy­ro­bów. Go­to­wa­no tu­zi­ny prze­ką­sek i sma­ko­ły­ków, a ich za­pa­chy mie­sza­ły się w po­wie­trzu.

Po­wo­li prze­py­cha­jąc się przez tłum, skie­ro­wa­li­śmy się do karcz­my Pięk­ny Wiel­błą­d. Za­pła­ci­łem za po­ko­je i wy­pa­ko­wa­li­śmy się. Śpie­sząc się, ru­szy­li­śmy do cen­trum mia­sta. Tam, nie­da­le­ko świą­ty­ni Trój­cy i pa­ła­cu Naj­wyż­sze­go He­rol­da, stała kró­lew­ska arena.

Mo­nu­men­tal­na fa­sa­da areny pię­trzy­ła się wy­so­ko. Wrza­wa nio­są­ca się z we­wnątrz wstrzą­snę­ła po­wie­trzem. Ku­pi­łem dwa bi­le­ty od sprze­daw­cy i ru­szy­li­śmy na try­bu­ny. Idąc tu­ne­lem, po­czu­łem jak ko­lej­na fala wrza­wy wstrzą­sa bu­dyn­kiem. Serce za­bi­ło mi szyb­ciej.

Wkro­czy­łem do ko­li­ste­go wnę­trza areny i uj­rza­łem, jak w dole po­tęż­ni Wo­jow­ni­cy Chwa­ły ście­ra­li się na pia­chu w po­je­dyn­ku jeden na jed­ne­go. Szczęk zde­rza­ją­cych się mie­czy wi­bro­wał w po­wie­trzu. Wie­lo­ty­sięcz­na pu­bli­ka ob­ser­wo­wa­ła z na­pię­ciem każdy za­mach i ma­newr Wo­jow­ni­ków. Bęb­nia­rze ryt­micz­nie bili w ba­so­we bębny. Czer­wo­ne dra­pe­rie ozda­bia­ły ścia­ny areny.

Na try­bu­nie ho­no­ro­wej sie­dział król w pięk­nych, ko­lo­ro­wych sza­tach z je­dwa­biu, a za nim stał nie­mal rów­nie ma­je­sta­tycz­ny dwór. Obok, na kunsz­tow­nym sto­ja­ku, po­ło­żo­na była sre­brzy­sta re­pli­ka Włócz­ni He­ro­sów; tro­feum, o które za­wsze roz­gry­wał się Tur­niej Dwu­na­stu.

Odzia­ny w czer­wień wo­jow­nik zadał trze­ci celny cios, co ozna­cza­ło zdo­by­cie trze­cie­go punk­tu. Zwy­cię­żył.

Pu­blicz­ność ze­rwa­ła się z sie­dzisk i wi­wa­to­wa­ła, po­now­nie wstrzą­sa­jąc areną. Trę­ba­cze za­dę­li w trąby, gra­jąc fan­fa­rę, a bęb­nia­rze za­bi­li w bębny. Wo­jow­nik uniósł ręce w ge­ście trium­fu i uśmiech­nął się z dumą. Król i jego dwór kla­ska­li z uzna­niem.

Dresz­cze prze­szy­ły moje ciało. Dło­nie drża­ły. To było nawet pięk­niej­sze, niż sobie wy­obra­ża­łem. Czy­ta­łem wiele ksiąg na temat Wo­jow­ni­ków, lecz za­pi­sa­ne słowa ble­dły w po­rów­na­niu z rze­czy­wi­sto­ścią.

Pu­blicz­ność skan­do­wa­ła imię zwy­cięz­cy. Wo­jow­nik za­sa­lu­to­wał i ukło­nił się przed kró­lem, który od­po­wie­dział uprzej­mym ski­nię­ciem. Wo­jow­nik po­wo­li ru­szył po gład­kim pia­chu do wyj­ścia z areny. Ota­cza­ło go uwiel­bie­nie.

Za­ko­cha­łem się i utwier­dzi­łem w słusz­no­ści pra­gnień. Nie pa­so­wa­łem do zwy­kłe­go, bez­barw­ne­go życia. Do­brze zro­bi­łem, sprze­da­jąc fol­wark, który do­sta­łem w spad­ku. Prze­zna­czo­ne mi było prze­żyć coś więk­sze­go.

Mu­sia­łem tylko cięż­ko pra­co­wać. Być zde­ter­mi­no­wa­nym i nie po­zwo­lić sobie na po­raż­kę…

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia lat, gdy pew­ne­go dnia wy­sze­dłem poza miej­skie mury. Na­pi­łem się wody z przy­droż­nej stud­ni i za­czą­łem biec.

Ka­my­ki chrzęsz­cza­ły po moimi san­da­ła­mi, a słoń­ce pło­nę­ło na bez­chmur­nym nie­bie. Było go­rą­co. To do­brze. Szyb­ko za­czą­łem się ob­fi­cie pocić. Słone kro­ple wpa­da­ły do ust.

Aby zo­stać Wo­jow­ni­kiem Chwa­ły, trze­ba było być naj­lep­szym. W Mahr-ar dzia­ła­ło kil­ka­dzie­siąt szkół szer­mier­czych, z czego je­dy­nie kilka z nich da­wa­ło re­al­ną szan­sę, aby wziąć kie­dyś udział w Tur­nie­ju. Lecz do tych eli­tar­nych szkół do­sta­wa­li się je­dy­nie nie­licz­ni; trze­ba było przejść tak zwane „Próby”, czyli mor­der­cze testy, które od­by­wa­ły się raz do roku. Zde­cy­do­wa­łem, że po­cze­kam i wezmę udział do­pie­ro w na­stęp­nych Pró­bach. Tak bę­dzie mą­drze. Przy­go­tu­ję się i do­pie­ro wtedy spró­bu­ję.

W noz­drza ugry­zła mnie kwa­śna woń bie­ga­cza przede mną. To była po­pu­lar­na trasa do ćwi­czeń. Wy­prze­dzi­łem go i uśmiech­ną­łem się. Od mie­sią­ca już mnie pra­wie nikt nie wy­prze­dził. A prze­cież bie­ga­nie to była moja naj­słab­sza stro­na!

 

Trakt koń­czył się przy klasz­to­rze, gdzie wielu z bie­ga­czy, po dłu­gim wy­sił­ku, pa­da­ło na zie­mię ze zmę­cze­nia. Mnisi z wy­ta­tu­owa­ny­mi czar­ny­mi kół­ka­mi na czo­łach roz­da­wa­li wszyst­kim dzban­ki wody.

Moje płuca pło­nę­ły, a mię­śnie nóg bo­la­ły. Tak jak resz­ta, chcia­łem paść na zie­mię. Ale nie mo­głem. Byłem lep­szy.

Wy­cią­gną­łem spod ko­szu­li wi­sio­rek ze smo­cze­go pa­zu­ra i po­ca­ło­wa­łem.

Mnich pod­szedł i wrę­czył mi dzba­nek wody.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­łem i za­czą­łem pić. Cze­ka­łem, aż mnich za­cznie.

– Dokąd bie­gniesz?

Ech…

– Za­wsze bę­dzie­cie pytać? Nigdy wam się nie znu­dzi?

Łysy męż­czy­zna z ta­tu­ażem na czole pa­trzył z na­pię­ciem.

– Nie zdo­łasz uciec. Prze­stań bie­gać.

– Wiem, wiem. Mo­żesz już przejść do na­stęp­ne­go. 

– Ura­tuj się.

Ech… Uśmiech­ną­łem się. Prze­stać bie­gać? Nie pró­bo­wać? Śmiesz­nie to brzmia­ło z ust mi­zer­ne­go czło­wiecz­ka, który nic nie osią­gnął w życiu. Od­da­łem dzban i od­sze­dłem.

Do klasz­to­ru do­biegł Pahr. Przy­wi­ta­łem go klep­nię­ciem po barku. Cza­sem razem ćwi­czy­li­śmy. Był dobry. Choć ja byłem lep­szy.

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia jeden lat, gdy pierw­szy raz wzią­łem udział w Pró­bach. Od­pa­dłem pod­czas pierw­sze­go etapu.

Był wie­czór i wra­ca­łem ze sta­dio­nu, szo­ru­jąc bu­ta­mi po ka­mien­nych pły­tach ulicy. Serce bo­la­ło.

Sahan, mój dobry przy­ja­ciel, szedł obok i coś mówił. Prze­sta­łem go słu­chać po trze­cim: „Nie martw się, za rok na pewno pój­dzie ci le­piej”. Nic nie ro­zu­miał. Uczył się w szko­le dla chi­rur­gów, a tam pa­no­wa­ły inne za­sa­dy.

Ja mu­sia­łem być jed­nym z naj­lep­szych. Nie mo­głem od­pa­dać na Pró­bach.

Za­trzy­ma­łem się i usia­dłem na skrzyn­ce, która stała przy dro­dze. Scho­wa­łem twarz w dło­niach. Chyba jęk­ną­łem.

Pierw­szym eta­pem Prób był bieg prze­ła­jo­wy wokół mia­sta. Choć to nie była moja mocna stro­na, i tak byłem pewny, że przy­naj­mniej za­kwa­li­fi­ku­je się do na­stęp­ne­go etapu, gdzie będę miał lep­szą oka­zję, aby po­ka­zać, na co mnie stać. Lecz gdy tylko gong star­to­wy zabił, zro­zu­mia­łem, jak bar­dzo się prze­li­czy­łem.

Wśród uczest­ni­ków było wiele nie­zna­nych mi osób. Duża ich grupa mo­men­tal­nie wy­sfo­ro­wa­ła się, w tem­pie, które wpra­wi­ło mnie w osłu­pie­nie. Pró­bo­wa­łem ich gonić, ale byłem bez szans. Na do­da­tek cały czas wy­prze­dza­li mnie ko­lej­ni bie­ga­cze.

Gdy do­tar­łem na metę, pa­dłem ledwo żywy na zie­mię. Dałem z sie­bie wszyst­ko, a i tak nie byłem nawet bli­sko za­kwa­li­fi­ko­wa­nia się do na­stęp­ne­go etapu.

Pah­ro­wi się udało. Po­ko­nał też resz­tę wy­zwań. Prze­szedł Próby.

Sahan po­kle­pał mnie po ple­cach, pró­bu­jąc po­cie­szyć. Unio­słem głowę. Nie byłem nawet bli­sko. Dwa lata pracy. Mu­sia­łem wiele zmie­nić.

Obok grup­ka ma­ło­la­tów mę­czy­ła kota. Za­mknę­li wy­chu­dzo­ne zwie­rzę po­mię­dzy du­ży­mi skrzy­nia­mi, two­rząc pro­sto­kąt­ne więzie­nie. Rzu­ca­li mu ob­wią­za­ny sznur­kiem ka­wa­łek mięsa i gdy tylko kot pró­bo­wał się do niego zbli­żyć, szyb­ko wy­cią­ga­li przy­nę­tę. Wtedy z dru­giej stro­ny wie­zienia wrzu­ca­li drugi ka­wa­łek mięsa. Kot się sza­mo­tał. W końcu drę­czy­cie­le wrzu­ci­li do środ­ka oba ka­wał­ki mięsa, a kot ogłu­piał, nie mogąc się zde­cy­do­wać, które spró­bo­wać zła­pać.

Ma­ło­la­ci za­śmia­li się.

Za­gry­złem wargę. Wy­cią­gną­łem spod ko­szu­li wi­sio­rek ze smo­cze­go pa­zu­ra i ze­rwa­łem go z szyi. We­pchną­łem ta­li­zman w kie­szeń.

Mu­sia­łem się zmie­nić. Mu­sia­łem zna­leźć nowym spo­sób, jak zo­stać naj­lep­szym.

Wsta­łem i ru­szy­łem do domu. Nie pod­dam się. Moje życie bę­dzie pięk­ne.

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia dwa lata, gdy na­krzy­cza­łem na sprze­daw­cę ksią­żek.

– Jak to nie zdo­by­łeś?!

– To nie moja wina, panie – jęk­nął zza lady sta­ru­szek w bi­no­klach. – Ka­pi­tan sprze­dał ją komuś in­ne­mu!

– Mó­wi­łeś, że już wszyst­ko uzgod­ni­łeś!

– Bo tak było! Przy­rze­kam. Ka­pi­tan zmie­nił zda­nie!

Za­zgrzy­ta­łem zę­ba­mi, a dło­nie za­ci­sną­łem na drew­nia­nym bla­cie. Nie­kom­pe­tent­ny tępak! Głu­piej trans­ak­cji nie po­tra­fił nawet prze­pro­wa­dzić!

– Do­brze – po­wie­dzia­łem, sta­ra­jąc się za­cho­wać spo­kój. – To ile muszę cze­kać, aż spro­wa­dzisz inną kopię?

Sta­ru­szek ro­zej­rzał się po skle­pi­ku.

– Ja… nie wiem, panie. Wie­cie prze­cież, że „Stu­dium” jest rzad­kie. Oczy­wi­ście po­py­tam, ale…

Prze­kli­na­jąc, wy­sze­dłem ze skle­pi­ku i trza­sną­łem drzwia­mi. Na ze­wnątrz prze­klą­łem raz jesz­cze. Czu­łem, że oczy za­czy­na­ły mi się szklić. Opar­łem się więc o ścia­nę i scho­wa­łem twarz w rękaw.

„Stu­dium Praw­dzi­we­go He­ro­sa” było dzie­łem Khan­ta Ord, naj­wspa­nial­sze­go Wo­jow­ni­ka Chwa­ły w po­przed­nim stu­le­ciu. Pod ko­niec życia, Ord spi­sał do­świad­cze­nia i se­kre­ty, które po­zwo­li­ły mu dojść na szczyt. Na­kre­ślił ide­al­ny tre­ning ciała i ducha.

Ta księ­ga była moją szan­są.

– Ja chyba mogę ci ją sprze­dać.

Unio­słem głowę i ob­ró­ci­łem się. Pa­trzy­ła na mnie mała ko­bie­ta.

– Słu­cham?

Za­ru­mie­ni­ła się.

– Sły­sza­łam, że za­le­ży ci na „Stu­dium”… Chcesz je kupić, tak? Ja mogę sprze­dać.

Za­mru­ga­łem.

– Masz „Stu­dium”? Skąd? Je­steś pewna, że to wła­ści­wa księ­ga?

Ski­nę­ła.

– Księ­ga na­le­ża­ła do mo­je­go brata, gdy jesz­cze żył. I je­stem pewna, że to wła­ści­wa, bo czy­ta­łam po­czą­tek.

Za­śmia­łem się, od­rzu­ca­jąc głowę w tył. Bo­go­wie, cóż za łut szczę­ścia.

– To jak chcesz się do­ga­dać? – za­py­ta­łem. – Obej­dzie­my się bez po­śred­ni­ków, praw­da?

– Chyba tak, to zna…

– Mo­że­my to zro­bić od razu? – prze­rwa­łem i po­ka­za­łem sa­kiew­kę. – Mam pie­nią­dze!

Dziew­czy­na lekko drgnę­ła. Lecz po chwi­li ski­nę­ła głową.

– Miesz­kam nie­da­le­ko. Przy placu Trzech Bar­dów.

– Wspa­nia­le! – Za­ofe­ro­wa­łem jej ło­kieć. – W takim razie chodź­my!

Wy­szli­śmy z alej­ki przy skle­pi­ku z książ­ka­mi. Dziew­czy­na zer­k­nę­ła na mnie.

– Mam na imię Celia. – Wy­su­nę­ła dłoń spod łok­cia i po­da­ła mi ją.

Celia… Przyj­rza­łem się jej. Miała błysz­czą­ce oczy, gład­kie rysy twa­rzy i bujne brą­zo­we włosy. Uśmie­cha­ła się.

Serce za­bi­ło szyb­ciej. Rów­nież się uśmiech­ną­łem i uści­sną­łem ofe­ro­wa­ną dłoń. Przed­sta­wi­łem się.

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia trzy lata, gdy ku­pi­łem pierw­szą dawkę „Ko­rze­nia”. Wrę­czy­łem di­le­ro­wi pę­ka­tą sa­kiew­kę i czym prę­dzej od­da­li­łem się z miej­sca wy­mia­ny.

Po­sze­dłem do karcz­my i za­mó­wi­łem kufel piwa. Do spo­tka­nia z Celią zo­sta­ło jesz­cze tro­chę czasu. Ide­al­na oka­zja, aby się napić.

Szyb­ko osu­szy­łem kufel i za­mó­wi­łem na­stęp­ny. Sie­dzia­łem w rogu karcz­my. Ostroż­nie wy­cią­gną­łem wo­re­czek z Ko­rze­niem i zaj­rza­łem do środ­ka. Hmm. Ko­rzeń wy­glą­dał jak brą­zo­we cu­kier­ki. Wzią­łem jeden. Diler po­wie­dział, że naj­lep­sze efek­ty daje daw­ko­wa­nie rano i wie­czo­rem. Prze­gry­złem ka­wa­łek. Ugh, ależ to było gorz­kie! Prze­pi­łem piwem.

Ko­rzeń był środ­kiem, który miał zwięk­szać wy­trzy­ma­łość oraz masę mię­śnio­wą. Ord z pew­no­ścią nie po­chwa­lił­by ta­kich środ­ków. Ale nie mo­głem sobie po­zwo­lić na słu­chanie tej głu­piej książ­ki.

Poza tym wszy­scy się wspo­ma­ga­li.

Do­koń­czy­łem piwo i po­sze­dłem na spo­tka­nie. Cze­ka­ła pod po­mni­kiem króla.

– Witaj, ko­cha­na. – Ob­ją­łem ją i po­ca­ło­wa­łem. Celia spoj­rza­ła na mnie z czu­ło­ścią.

– Jak ci minął dzień? – za­py­ta­ła.

– W po­rząd­ku. Nic cie­ka­we­go. A tobie?

Za­czę­ła opo­wia­dać, a ja słu­cha­łem uważ­nie. Celia kie­ro­wa­ła ze­spo­łem dwu­dzie­stu pię­ciu pra­czek, więc więk­szość jej przy­gód do­ty­czy­ły my­dlin, brud­nych ubrań i pe­ry­pe­tii mi­ło­snych któ­rejś z pra­cow­nic.

Lu­bi­łem słu­chać Celii. Im­po­no­wa­ła mi za­rad­no­ścią i mą­dro­ścią. Ma­rzy­łem, że kiedy zo­sta­nę Wo­jow­ni­kiem Chwa­ły, dam jej pięk­ne życie, na które za­słu­gi­wa­ła.

Prze­cho­dzi­li­śmy obok Kró­lew­skiej Areny, gdy po­wie­dzia­ła:

– Uwa­żam, że po­wi­nie­neś wziąć udział w te­go­rocz­nych Pró­bach.

Moje wnętrz­no­ści się spię­ły. Nie po­ka­za­łem tego po sobie.

– Nie – od­po­wie­dzia­łem.

Wes­tchnę­ła.

– Ro­zu­miem, że chcesz się jak naj­le­piej przy­go­to­wać i do­pie­ro wtedy spró­bo­wać. Ale na­praw­dę myślę, że i tak warto, abyś w tym roku wziął udział. A nuż się uda. I zdo­był­byś do­świad­cze­nie.

– Nie. Za rok będę go­to­wy.

Po­czu­łem, jak jej dłoń drgnę­ła.

– Do­brze – po­wie­dzia­ła. – Skoro uwa­żasz, że tak bę­dzie najle…

– Bo­go­wie są okrut­ni!

Ro­zej­rza­łem się, nie wie­dząc, kto wrza­snął. Lu­dzie wokół także byli zdez­o­rien­to­wa­ni. Jakaś ko­bie­ta krzyk­nę­ła i wska­za­ła w górę.

Na samym szczy­cie areny stał nagi męż­czy­zna. Wy­ko­nał krok w przód i za­czął spa­dać. Celia pi­snę­ła i scho­wa­ła twarz w moją kurt­kę.

Ja pa­trzy­łem.

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia czte­ry lata, gdy wy­pa­dła mi z rąk bu­tel­ka wina. Jęk­ną­łem, wi­dząc na bruku zmar­no­wa­ny tru­nek.

Był wie­czór, a po uli­cach pły­nę­ła mgła. Dwa ty­go­dnie temu wzią­łem udział w Pró­bach. Od­pa­dłem pod­czas trze­cie­go etapu. Nie byłem nawet bli­sko, aby być naj­lep­szym.

Chłód gryzł mnie w ły­sie­ją­cą czasz­kę. Nie mia­łem pie­nię­dzy w sa­kiew­ce. Po­sta­no­wi­łem wró­cić do domu.

Celia cze­ka­ła w kuch­ni, sie­dząc przy stole.

– Trzy dni – po­wie­dzia­ła zimno.

Zdu­si­łem w sobie ból po­czu­cia winy. Spoj­rza­łem na nią twar­do.

– My­śla­łem.

– I co wy­my­śli­łeś? – za­py­ta­ła.

Mruk­ną­łem nie­zro­zu­mia­łą od­po­wiedź, po czym otwo­rzy­łem kre­dens i za­czą­łem szu­kać je­dze­nia.

– Nie mo­żesz dalej tak żyć – po­wie­dzia­ła.

– Wiem. Od po­cząt­ku sta­ram się to zmie­nić.

Mil­cza­ła przez mo­ment.

– Nie mu­sisz do­stać się do tych naj­lep­szych szkół. Mo­żesz za­pi­sać się do śred­niej. Przy­naj­mniej zdo­był­byś ja­kieś do­świad­cze­nie.

– Nie.

– Więc za­mie­rzasz nic nie zmie­niać?

Nie od­po­wie­dzia­łem. Chwy­ci­łem z kre­den­su paski su­szo­nej wo­ło­wi­ny i usia­dłem przy stole.

– Mo­żesz też zo­stać rze­mieśl­ni­kiem – po­wie­dzia­ła. – Zna­leźć jakąś dobrą pracę. Wy­brać życie.

Przy­mkną­łem oczy. Od po­cząt­ku do tego zmie­rza­ła.

– To nie dla mnie – po­wie­dzia­łem. – Ty po­tra­fisz uśmie­chać się po­śród tej całej sza­rzy­zny. Ja nie mogę. Je­stem prze­klę­ty. Muszę żyć pięk­nie.

Celia przy­mknę­ła oczy i wes­tchnę­ła.

– Wiem, że się boisz, ale…

Huk­ną­łem dło­nią w stół.

– Boję się? Ja?! Zo­bacz, przez co prze­cho­dzę, aby speł­nić ma­rze­nie! Wal­czę! Cier­pię!

– Ro­zu­miem – po­wie­dzia­ła. – Masz rację, wal­czysz. Ale czy nie są­dzisz, że też ucie­kasz?

Za­zgrzy­ta­łem zę­ba­mi. Ucie­kam? Ha! Jeśli nawet, to tylko dla­te­go, że jako nie­licz­ny mam dość od­wa­gi, aby od­rzu­cić kosz­mar, jakim żyją zwy­kli lu­dzie!

– To ty się boisz – po­wie­dzia­łem. – Bo go­dzisz się na tę mier­ną i bez­barw­ną eg­zy­sten­cję. Czy jako dziec­ko kie­dy­kol­wiek ma­rzy­łaś, aby zo­stać sze­fo­wą pra­czek?

Za­drża­ła jej warga. Ale Celia nie roz­pła­ka­ła się.

– Nie twier­dzę, że za ma­rze­nia­mi nie warto gonić – po­wie­dzia­ła. – Po pro­stu, ty ro­bisz to, cał­ko­wi­cie od­rzu­ca­jąc resz­tę życia. To tchó­rzo­stwo.

Ze­rwa­łem się na nogi, po­sy­ła­jąc krze­sło ze zgrzy­tem po pod­ło­dze. Krew za­go­to­wa­ła się w moich ży­łach. Za­ci­sną­łem pięść.

Celia cof­nę­ła się.

Po­wstrzy­ma­łem się.

– Jesz­cze zo­ba­czysz – wy­ce­dzi­łem. – Po­ka­żę ci!

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia pięć lat, gdy sta­łem nad brze­giem rzeki razem z Sa­ha­nem. Czy­tał list.

– Gra­tu­la­cje – rzekł i oddał mi kart­kę.

– Dzię­ki – mruk­ną­łem.

– Kiedy wy­jeż­dżasz?

Mil­cza­łem. Nie wie­dzia­łem, jak od­po­wie­dzieć. Serce mnie bo­la­ło od za­sta­na­wia­nia się przez te kilka dni.

Sahan nie na­ci­skał. Za­pa­lił fajkę i za­cią­gnął się dymem.

Sta­li­śmy na brze­gu rzeki, cze­ka­jąc, aż grup­ka pa­rob­ków wy­cią­gnie z wody czwar­te ciało. Sahan miał je oce­nić.

– Wi­dzia­łem się z nią ostat­nio – po­wie­dzia­łem. – Roz­ma­wia­li­śmy.

– Przed tym, jak otrzy­ma­łeś list?

Ski­ną­łem. Sahan wy­dmu­chał nosem kłęby dymu.

Trzy mie­sią­ce temu wy­sła­łem kil­ka­dzie­siąt wia­do­mo­ści do wszyst­kich naj­lep­szych szkół szer­mier­czych, pro­sząc o przy­ję­cie i w za­mian obie­cu­jąc prze­ka­za­nie wszyst­kie­go, co po­zo­sta­ło ze spad­ku. Nie do­sta­łem od­po­wie­dzi od żad­nej ze szkół Mahr-ar. Lecz jedna, z Vhar­man­tu, od­pi­sa­ła, że z przy­jem­no­ścią by mnie przy­ję­ła.

To była praw­dzi­wa szan­sa. I nie prze­szka­dza­ło mi, że zdra­dził­bym mia­sto, któ­re­go byłem pod­da­nym.

Ale Celia…

Po­mi­mo, że roz­sta­li­śmy się rok temu, nadal ma­rzy­łem, że kie­dyś dam jej pięk­ne życie. Wie­dzia­łem jed­nak, że Celia ze mną nie wy­je­dzie.

Grup­ka ma­ło­la­tów wbie­gła na most i wrzu­ci­ła do rzeki czte­ry koty. Chlup­nę­ło. Koty wpa­dły do wody. Pierw­szy szyb­ko uto­nął. Drugi po­my­lił kie­ru­nek, pły­nąc na śro­dek rzeki. Trze­ci nie­mal do­tarł do brze­gu, nim znik­nął pod po­wierzch­nią wody. Je­dy­nie czwar­ty do­pły­nął do pia­chu i czmych­nął mię­dzy za­bu­do­wa­nia.

Szczę­ściarz.

Ma­ło­la­ci za­śmia­li się.

Pa­rob­ko­wie przy­wo­ła­li Sa­ha­na. Ten oce­nił ciała i orzekł, że tylko jedno na­da­je się do sprze­da­ży. Szef pa­rob­ków wrę­czył Sa­ha­no­wi za­pła­tę.

– W za­sa­dzie, to czemu ty to ro­bisz? – za­py­ta­łem. – Cho­dzisz po róż­nych za­ka­mar­kach mia­sta i po­dej­mu­jesz się ta­kich pod­łych zajęć? Bra­ku­je ci pie­nię­dzy?

Sahan po­krę­cił głową i za­cią­gnął się dymem z fajki.

– A więc? – do­py­ta­łem.

Wes­tchnął.

– Lubię pra­co­wać. Lubię być za­ję­ty. Wtedy mogę igno­ro­wać resz­tę.

 

Wie­czo­rem sie­dzia­łem ze zwie­szo­ną głową przy brud­nym stole w spe­lu­nie „Śli­ski Karp”. Razem z ob­cy­mi, ru­basz­ny­mi tra­ga­rza­mi świę­to­wa­łem czy­jeś uro­dzi­ny. Na­pi­łem się z kufla.

Przez cały dzień, błą­ka­łem się po mie­ście. Szu­ka­łem cze­go­kol­wiek. Nie wie­dzia­łem, co robić…

Jeden z uczest­ni­ków li­ba­cji pa­trzył na mnie od ja­kie­goś czasu. Na czole miał wy­ta­tu­owa­ne czar­ne kółko, które było krzy­wo prze­kre­ślo­ne, a obok krze­sła le­ża­ła lut­nia. Uśmiech­nął się.

– Ktoś kto pije jak ty, musi mieć cie­ka­wą hi­sto­rię – po­wie­dział. – Opo­wiedz mi ją, to może ja ci od­po­wiem, że nie jest aż tak źle.

Po­pa­trzy­łem na niego spode łba. Otwo­rzy­łem usta, aby coś od­wark­nąć, lecz za­wa­ha­łem się. Oczy męż­czy­zny wy­ra­ża­ły pew­ność.

Na­pi­łem się. Potem chrząk­ną­łem i za­czą­łem opo­wia­dać. Łzy po­cie­kły mi z oczu, gdzieś w po­ło­wie. Męż­czy­zna kiwał głową ze zro­zu­mie­niem.

– Wiele razy byłeś w klasz­to­rze – po­wie­dział z uśmie­chem, gdy skoń­czy­łem. – Zgłę­bi­łeś choć tro­chę ich nauki?

Po­krę­ci­łem głową.

– Mnisi wie­rzą, że świat jest okrut­nym miej­scem – pod­jął. – Lu­dzie są ob­da­ro­wy­wa­ni nad­mia­rem pra­gnień i każe im się wal­czyć o ich speł­nie­nie. A to jest nie­moż­li­we. Je­dy­nym wyj­ściem jest Piąta Droga.

– Czyli?

– Od­su­nię­cie się od pra­gnień. Po­rzu­ce­nie pokus i obiet­nic życia. Wy­bra­nie spo­ko­ju. Mnisi żyją od­cię­ci w klasz­to­rze i me­dy­tu­ją nad ak­cep­ta­cją. Dzię­ki temu stają się wolni.

Za­drża­łem. Nie… To nie mogło być roz­wią­za­niem!

– Mam uciec? Od wszyst­kie­go? Tak wy­glą­da ak­cep­ta­cja?

Oczy męż­czy­zny bły­snę­ły.

– Za­czy­nasz ro­zu­mieć… Więc po­słu­chaj uważ­nie. Uśmie­chaj się. Spal list i wróć do Celii. Bę­dziesz się bał i bę­dziesz cier­piał. Taka jest dola więk­szo­ści. Bo życie to nie­koń­czą­ce się to­cze­nie głazu pod wzgó­rze. Ale można się przy tym uśmie­chać.

 

Trzy dni póź­niej za­trzy­ma­łem się przy ko­min­ku i po­pa­trzy­łem w ogień. Słowa by­łe­go mni­cha od­bi­ja­ły się echem w mojej gło­wie.

List trzy­ma­łem scho­wa­ny w kie­sze­ni kurt­ki. Serce wa­li­ło w pier­si i zro­bi­ło mi się go­rą­co.

– To tylko pi­jac­ka apa­tia – mruk­ną­łem pod nosem, za­ci­ska­jąc pięść. – Chwi­la sła­bo­ści.

Wi­dzia­łem je­dy­nie ból i brak na­dziei. Ra­dość? Uśmiech? To nie byłem ja.

Się­gną­łem do dru­giej kie­sze­ni i wy­cią­gną­łem wi­sio­rek ze smo­czym pa­zu­rem. Za­wią­za­łem go wokół szyi i po­ca­ło­wa­łem.

Tylko naj­bar­dziej zde­ter­mi­no­wa­ni za­słu­gi­wa­li na suk­ces. Ci co się nigdy nie pod­da­wa­li.

Z tru­dem prze­łkną­łem ślinę i wy­sze­dłem z do­mo­stwa z jed­nym wor­kiem rze­czy. Przy­wią­za­łem torbę do sio­dła i wsko­czy­łem na konia.

Wy­je­cha­łem do Vhar­man­tu.

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia sześć lat, gdy wal­czy­łem na rów­no­waż­ni prze­ciw­ko Ma­la­ko­wi. Za­ci­sną­łem moc­niej dło­nie na drew­nia­nym kiju i za­mach­ną­łem się.

Dzie­więt­na­sto­let­ni blon­dyn gład­ko zbił cios i wy­pro­wa­dził kontrę. Twar­dy ko­niec kija trza­snął mnie w żu­chwę.

– Pięć do zera! – oświad­czył in­struk­tor. Zgro­ma­dze­ni stu­den­ci za­chi­cho­ta­li.

Cof­ną­łem się, ma­cha­jąc rę­ka­mi i nie­mal spa­dłem. W ostat­nim mo­men­cie zła­pa­łem rów­no­wa­gę. Po­ma­so­wa­łem się po żu­chwie. Malak uśmie­chał się pysz­nie.

Jak ja nie­na­wi­dzi­łem tego smar­ka­cza!

– Łysy dzia­dek – po­wie­dział bez­gło­śnie Malak, po­ru­sza­jąc usta­mi.

Po­czer­wie­nia­łem. Za­ata­ko­wa­łem.

– Sześć do zera!

Tym razem ma­so­wa­łem żebra. Malak bez­wstyd­nie się za­śmiał.

– Nie pa­su­jesz tutaj, Ma­har­czy­ku – po­wie­dział. – Kiedy wresz­cie zro­zu­miesz i uciek­niesz?

Za­ci­sną­łem zęby. Blon­dyn uwziął się na mnie od po­cząt­ku mo­je­go po­by­tu w szko­le. Byłem nie­mal pe­wien, że to on roz­po­wie­dział, że za­pła­ci­łem, aby do­stać się do szko­ły!

Mu­sia­łem tra­fić go cho­ciaż raz!

Wy­cią­gną­łem kij za sie­bie i zsze­dłem nisko na no­gach.

– Pró­bu­jesz po­sta­wy Zarn? – par­sk­nął Malak. – Tro­chę wię­cej po­ko­ry, Ma­har­czy­ku.

Za­ata­ko­wa­łem, ska­cząc do przo­du. Ude­rzy­łem od dołu, po łuku i za­krę­ci­łem kijem. Malak zbił pierw­szy cios, po czym prze­szedł do kon­try, lecz byłem szyb­szy. Ude­rza­jąc z pra­we­go boku, wy­trą­ci­łem go z rytmu i zmu­si­łem do na­głej obro­ny. Ko­lej­ny ma­newr wy­ce­lo­wa­łem w ko­la­no i omi­ną­łem je o włos. Malak po­bladł, co­fa­jąc się. Sko­czy­łem do przo­du, aby wresz­cie się ze­mścić.

Stopa źle wy­lą­do­wa­ła i ze­śli­zgnę­ła się z rów­no­waż­ni. Spa­dłem na zie­mię, lecz nie zdą­ży­łem uciec z nogą. Spa­dłem całym cię­ża­rem na nią i zła­ma­łem pisz­czel.

Ryk­ną­łem z bólu. In­struk­tor pod­biegł do mnie, krzy­cząc. Ze­mdla­łem.

Obu­dzi­łem się po kilku go­dzi­nach. Noga była usztyw­nio­na. Moje ciało drża­ło, serce pękło. Roz­pła­ka­łem się.

 

Dwa ty­go­dnie póź­niej in­struk­to­rzy po­pro­si­li mnie, abym opu­ścił szko­łę. I tak byłem jed­nym z naj­gor­szych uczniów, więc nie chcie­li cze­kać, aż się wy­le­czę.

Nie mia­łem żad­nych pie­nię­dzy i nie byłem w sta­nie pra­co­wać. Byłem sam w obcym mie­ście. Mu­sia­łem spać w za­uł­ku.

Dni były go­rą­ce. Prze­ga­nia­no mnie, gdy chcia­łem od­po­cząć na czyiś scho­dach. Noce były zimne. Ku­li­łem się opa­tu­lo­ny w szma­ty i wy­cze­ki­wa­łem po­ran­ka. Noga wtedy naj­bar­dziej bo­la­ła.

De­li­rycz­ny chaos. Minął mie­siąc. Noga wciąż bo­la­ła, gdy pró­bo­wa­łem cho­dzić. I zro­zu­mia­łem, że tak już bę­dzie za­wsze. Źle się zro­sła.

Wy­cią­gną­łem spod ko­szu­li wi­sio­rek ze smo­czym pa­zu­rem i po­ca­ło­wa­łem. Po­sta­no­wi­łem pójść do szko­ły.

Sta­ną­łem przed bramą. Chcia­łem za­pu­kać, ale usły­sza­łem zna­jo­my głos. Ob­ró­ci­łem się i uj­rza­łem Ma­la­ka, idą­ce­go ulicą z dwoma przy­du­pa­sa­mi. Do­strze­gli mnie i wska­za­li pal­ca­mi.

– Łysy Ma­ha­ra­czyk! – po­wie­dział Malak, pod­cho­dząc i uśmie­cha­jąc się szy­der­czo. – Jesz­cze włó­czysz się po moim mie­ście?

Za­go­to­wa­ło się we mnie. Mię­śnie się na­pię­ły, serce szarp­nę­ło w pier­si. Się­gną­łem pod szma­ty, za­ci­sną­łem dłoń na rę­ko­je­ści i wbi­łem szty­let w brzuch blon­dy­na.

Malak wy­trzesz­czył oczy. Pach­niał wodą ró­ża­ną. Pchną­łem szty­let kil­ka­na­ście razy. Serce biło mi szyb­ko. Za­śmia­łem się, czu­jąc na dło­niach cie­płą krew.

 

*

 

Mia­łem dwa­dzie­ścia sie­dem lat, gdy za­ciągnięto mnie na szu­bie­ni­cę. Eg­ze­ku­cja od­by­wa­ła się na ty­łach wię­zie­nia, bez pu­blicz­no­ści.

– Nie! Pro­szę! Li­to­ści! – krzy­cza­łem i szar­pa­łem się, lecz dwój­ka straż­ni­ków trzy­ma­ła mnie mocno. Pła­ka­łem. Trze­ci straż­nik za­ci­snął szorst­ką pętlę ko­nop­ne­go sznu­ra wokół mojej szyi. Za­drża­łem. 

Słoń­ce błysz­cza­ło na bez­chmur­nym nie­bie. Skow­ro­nek śpie­wał z ga­łę­zi kwit­ną­ce­go drze­wa cy­try­no­we­go, któ­re­go białe kwia­ty roz­sie­wa­ły słod­ki za­pach.

Serce wa­li­ło mi w pier­si. Po­ci­łem się i od­dy­cha­łem płyt­ko. Całe ciało drża­ło. 

Bo­go­wie są okrut­ni… Kat szarp­nął za waj­chę za­pad­ni i po­le­cia­łem w dół.