Odkrycie Wonbrachta

Dwu­dzie­ste­go ósme­go kwiet­nia dwa ty­sią­ce sto pięć­dzie­sią­te­go pierw­sze­go roku nie­miec­ki na­uko­wiec Otto Won­bracht opu­bli­ko­wał nie­zwy­kłą pracę, która opi­sy­wa­ła jedno z naj­więk­szych od­kryć ludz­ko­ści. Po­dob­nie, jak w przy­pad­ku prac Ein­ste­ina, dzie­ło życia Won­brah­ta trud­no było zro­zu­mieć, a co do­pie­ro do niego dojść. Cie­ka­we jest to, że bez od­kry­cia teo­rii względ­no­ści ono by nie po­wsta­ło. Ein­ste­ino­wi za­pew­ne nie śniło się nawet, że jego ce­gieł­ka bę­dzie pod­wa­li­ną do stwo­rze­nia tak nie­sa­mo­wi­te­go wy­na­laz­ku.

Spra­wa do­ty­czy­ła moż­li­wo­ści po­dró­ży w prze­szłość, a także bez­piecz­ne­go po­wro­tu. Po­cząt­ko­wo uzna­no od­kryw­cę za głup­ca, jed­nak nie każdy pod­cho­dził do ta­kich no­wi­nek na­uko­wych scep­tycz­nie. Tak więc po kil­ku­na­stu dniach, gdy teo­rię po­parł jeden z bar­dziej po­wa­ża­nych ba­da­czy, za­czę­to brać pod lupę teo­rię i wy­li­cze­nia Won­brach­ta.

Po pew­nym cza­sie ba­da­cze od­kry­cia zgod­nie stwier­dzi­li, że to, co od­krył Otto jest jak naj­bar­dziej lo­gicz­ne i że taka po­dróż ma szan­sę się po­wieść. Tak więc teo­re­tycz­nie ist­nia­ła moż­li­wość po­dró­ży w cza­sie i po­wro­tu, jed­nak wy­ko­na­nie tego w prak­ty­ce było na razie tylko ma­rze­niem. Za­czę­to ba­da­nia na ogrom­ną skalę. Wielu in­we­sto­rów za­czę­ło wy­kła­dać ol­brzy­mie kwoty na te pro­jek­ty. Od tej pory ze­spo­ły na­ukow­ców z ca­łe­go świa­ta prze­ści­ga­ły się w coraz to now­szych od­kry­ciach. Tech­no­lo­gia była ulep­sza­na nie­mal z dnia na dzień.

 

***

 

Czte­ry lata póź­niej zbu­do­wa­no pierw­szy pro­to­typ we­hi­ku­łu. Dało się po­dró­żo­wać w prze­szłość i z po­wro­tem, ale nie o do­wol­ną ilość czasu we­dług wła­sne­go uzna­nia. Te „skoki” w prze­szłość moż­li­we były, jak to wy­ni­ka­ło z nie­zwy­kle trud­nych i skom­pli­ko­wa­nych wy­li­czeń Won­brach­ta, nie bli­żej jak do około czter­dzie­stu mi­lio­nów lat wstecz. To była mi­ni­mal­na gra­ni­ca. Potem „na oko” usta­wia­no przy­rzą­dy w we­hi­ku­le, by tra­fić w kon­kret­ny czas z od­chy­le­niem mniej wię­cej o dzie­sięć mi­lio­nów bli­żej albo dalej.

Do tej pory, w gru­pach trzy i czte­ro­oso­bo­wych, łącz­nie dwa­dzie­ścia osiem osób pod­ję­ło tę próbę i nie wró­ci­ło. Do­pie­ro rok od zbu­do­wa­nia we­hi­ku­łu czasu pierw­szej oso­bie udało się bez­piecz­nie odbyć tę po­dróż. Do­ko­nał tego Ro­sja­nin – Fio­dor Smo­trij. Owo­cem jego misji były nie­zwy­kłe zdję­cia i filmy. Sa­me­go Smo­tri­ja pod­da­no ba­da­niom, ale nie wy­ka­za­ły one żad­nych ne­ga­tyw­nych skut­ków po­dró­ży. To ozna­cza­ło, że roz­po­czę­ła się nowa era.

Era po­dró­ży po­przez czas.

 

***

 

Minął ko­lej­ny rok. Jak grzy­by po desz­czu, w wielu kra­jach za­czę­ły po­wsta­wać firmy ofe­ru­ją­ce nie­zwy­kłą po­dróż. Nie na­le­ża­ła ona do naj­tań­szych, po­nie­waż wy­two­rze­nie pa­li­wa, któ­re­go po­trze­bo­wa­no na­praw­dę dużo, kosz­to­wa­ło ba­joń­skie sumy. Mimo to biz­nes był do­cho­do­wy, po­nie­waż każdy chciał zo­ba­czyć di­no­zau­ry, albo po pro­stu pre­hi­sto­rycz­ny kra­jo­braz na wła­sne oczy.

 

***

 

Pew­ne­go razu wła­ści­ciel bo­ga­tej firmy, wraz z żoną i dzieć­mi, za­pla­no­wa­li taką po­dróż.

Miał on na imię Ma­riusz, wraz z żoną Marią i dwój­ką dzie­ci Paw­łem i Ro­ber­tem przy­je­chał do wsi Kru­szy­nia­ny bli­sko War­sza­wy, gdzie znaj­do­wa­ła się sie­dzi­ba firmy JUM­PING, ofe­ru­ją­cej po­dróż w cza­sie. Gdy wy­sie­dli z sa­mo­cho­du, ich oczom uka­za­ły się im­po­nu­ją­ce za­bu­do­wa­nia, po­mię­dzy któ­ry­mi stał od­gro­dzo­ny wy­so­kim na dwa­dzie­ścia me­trów pół­przej­rzy­stym polem si­ło­wym we­hi­kuł. Miał kształt koła, któ­re­go śred­ni­ca wy­no­si­ła około pięć­dzie­się­ciu me­trów.

Kom­pleks oto­czo­ny był pięk­ny­mi ogro­da­mi, w któ­rych znaj­do­wa­ły się po­łą­czo­ne stru­my­ka­mi sa­dzaw­ki i oczka wodne. Będąc w do­brych hu­mo­rach, człon­ko­wie ro­dzi­ny szli alej­ką w cie­niu drzew, aż do­tar­li do głów­nych drzwi bu­dyn­ku. We­szli, a po przej­ściu krót­kim ko­ry­ta­rzem zna­leź­li się w re­cep­cji, gdzie sie­dzia­ła młoda, bar­dzo ele­ganc­ka ko­bie­ta.

– Dzień dobry, moje na­zwi­sko Szra­ma, dzwo­ni­łem wczo­raj. Umó­wi­li­śmy się na pięt­na­stą trzy­dzie­ści – oznaj­mił Ma­riusz.

– Tak oczy­wi­ście, roz­ma­wiał pan ze mną. – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się. Na­stęp­nie spraw­dzi­ła coś na kom­pu­te­rze i stwier­dzi­ła. – Nie do­ko­na­no jesz­cze wpła­ty, pew­nie nie są pań­stwo do końca zde­cy­do­wa­ni.

– Ow­szem, dzie­ci chcia­ły­by uj­rzeć di­no­zau­ry, ale ta po­dróż jest naj­droż­sza, dla­te­go chcie­li­śmy się za­py­tać, może coś tań­sze­go?

– Po­wiem tak – ko­bie­ta po­pa­trzy­ła na chłop­ców – na­praw­dę warto wy­brać wła­śnie tę naj­droż­szą opcję, wra­że­nia są nie­sa­mo­wi­te. Ale jeśli chcą pań­stwo ta­niej to mo­że­cie le­cieć z grupą.

– Oj nie nie, od­pa­da – wtrą­ci­ła się żona Ma­riu­sza Maria. – Chce­my, żeby było eks­klu­zyw­nie, Ma­riusz, prze­cież nas stać!

Dłu­żej się nie za­sta­na­wia­li i Ma­riusz wy­cią­gnął ze swo­jej torby nie­wiel­ki pła­ski kom­pu­ter i do­ko­nał elek­tro­nicz­nej płat­no­ści.

– Wy­la­tu­ją pań­stwo za pół go­dzi­ny. Za­pra­sza­my na obiad do na­sze­go lobby – po­in­for­mo­wa­ła re­cep­cjo­nist­ka.

Po po­sił­ku po­szli na spa­cer po na­le­żą­cym do firmy parku. Dzie­ci roz­ma­wia­ły tylko o przy­go­dzie, która ich cze­ka­ła, nawet sami ro­dzi­ce nie mogli się do­cze­kać.

W końcu na­de­szła go­dzi­na od­lo­tu. Wró­ci­li do bu­dyn­ku firmy JUM­PING. Tam cze­kał już na nich młody, ele­ganc­ki męż­czy­zna, który za­pro­wa­dził ich scho­da­mi jedno pię­tro w dół, pod zie­mię. Szli ko­ry­ta­rzem ozdo­bio­nym ko­lo­ro­wy­mi ry­sun­ka­mi róż­nych ga­tun­ków di­no­zau­rów i dawno nie­ist­nie­ją­cy­mi ro­śli­na­mi.

Na końcu ko­ry­ta­rza były drzwi, które same się otwo­rzy­ły. Męż­czy­zna za­pro­sił ro­dzi­nę do środ­ka we­hi­ku­łu i grzecz­nie ją po­że­gnał.

Po­miesz­cze­nie, w któ­rym się zna­leź­li było w kształ­cie okrę­gu o śred­ni­cy czte­rech me­trów. Ścia­ny po­ma­lo­wa­no na ciem­ne od­cie­nie nie­bie­skie­go, zie­lo­ne­go, żół­te­go. Pa­no­wał tu pół­mrok. Wszyst­ko, było po to, by wy­two­rzyć przy­jem­ny, nie­po­wta­rzal­ny kli­mat.

W środ­ku cze­ka­ły czte­ry osoby. Jedna z nich, ko­bie­ta w wieku czter­dzie­stu lat, przy­wi­ta­ła ich sło­wa­mi:

– Wi­taj­cie. Mam na imię Ela. – Uśmiech­nę­ła się, a na­stęp­nie wska­za­ła na resz­tę za­ło­gi. – To jest Adam, to Kry­stian, a to Mi­chał. Czy to pierw­sza wasza po­dróż w cza­sie?

– Tak – od­po­wie­dzie­li mał­żon­ko­wie rów­no­cze­śnie.

– W takim razie mam kilka in­for­ma­cji, które na pewno was za­cie­ka­wią. Cof­nie­my się w cza­sie o sto osiem­dzie­siąt mi­lio­nów lat. Na miej­scu wsią­dzie­cie z Ada­mem do ma­łe­go stat­ku, któ­rym od­bę­dzie­cie kurs trwa­ją­cy czte­ry go­dzi­ny. Zo­ba­czy­cie wspa­nia­ły pre­hi­sto­rycz­ny świat. Uj­rzy­cie wiel­kie­go ty­ra­no­zau­ra a także la­ta­ją­ce pte­ro­zau­ry i oczy­wi­ście wiele in­nych ga­tun­ków. Sama po­dróż we­hi­ku­łem trwa, od dwu­dzie­stu minut, do pół go­dzi­ny. Za­pew­niam, że bę­dzie­cie za­do­wo­le­ni, a wy­da­nych pie­nię­dzy nie po­ża­łu­je­cie. Mało tego, je­stem pewna, że bę­dzie­cie chcie­li to po­wtó­rzyć. Czy macie ja­kieś py­ta­nia?

– Czy można robić zdję­cia? – Pierw­szy wy­rwał się Pa­we­łek.

– Oczy­wi­ście, jak naj­bar­dziej. – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się do malca.

– A ja mam takie py­ta­nie – ode­zwał się jego brat Ro­bert – czy jest ja­kieś ry­zy­ko, że coś się ze­psu­je i nie wró­ci­my?

– Nie ma się czym przej­mo­wać, takie ry­zy­ko jest mi­ni­mal­ne. Po­dró­że w cza­sie są dużo bar­dziej bez­piecz­ne niż jazda sa­mo­cho­dem au­to­stra­dą.

Nie padło wię­cej pytań. Ro­dzi­ce z dzieć­mi usie­dli w fo­te­lach umiesz­czo­nych przy ścia­nie, a ko­bie­ta opu­ści­ła po­miesz­cze­nie.

Włą­czo­no sil­ni­ki, za­czę­ło trząść, i mimo za­mon­to­wa­nych urzą­dzeń tłu­mią­cych hałas po­miesz­cze­nie wy­peł­ni­ły gło­śne, ostre dźwię­ki do­cho­dzą­ce spod pod­ło­gi. Od­głos po chwi­li prze­stał być sły­szal­ny, a lu­dzie znaj­du­ją­cy się w ma­szy­nie od­czu­li siłę bez­wład­no­ści wci­ska­ją­cą ich w fo­te­le. Dzia­ło się tak dla­te­go, że prze­skok w cza­sie od­by­wał się do­pie­ro w mo­men­cie wyj­ścia we­hi­ku­łu poza or­bi­tę Ziemi.

Po chwi­li coś za­czę­ło rzę­zić ni­czym spa­li­no­wa piła łań­cu­cho­wa. Za­trzę­sło moc­niej niż przed chwi­lą. Potem prze­sta­ło ale tylko na chwi­lę. Pa­sa­że­ro­wie po­czu­li jakby ktoś za­nu­rzał ich w ga­la­re­cie. Na końcu w po­miesz­cze­niu do­szło do wy­ła­do­wań elek­trycz­nych, które spra­wi­ły, że tu­ry­ści stra­ci­li przy­tom­ność.

 

***

 

Pierw­sze obu­dzi­ły się dzie­ci, Paweł i Ro­bert. Chłop­cy z za­tro­ska­niem zbli­ży­li się do ro­dzi­ców nie wie­dząc, czy śpią, czy nie żyją. Po chwi­li do po­miesz­cze­nia we­szła Ela, a z nią Adam, Kry­stian i Mi­chał.

– Nie mar­tw­cie się – ko­bie­ta zwró­ci­ła się do ma­lu­chów – ro­dzi­ce zaraz się obu­dzą.

– Ale co się stało? – spy­tał Ro­bert. – Czy tak miało być?

Ela lekko się za­kło­po­ta­ła, jed­nak dzie­ci tego nie za­uwa­ży­ły. Skła­ma­ła:

– Do­szło do nie­wiel­kiej awa­rii. Ale nie mar­tw­cie się, wszyst­ko jest pod kon­tro­lą. Coś ta­kie­go już się zda­rza­ło.

Kry­stian, po­kła­do­wy le­karz, wie­dział, co na­le­ży teraz zro­bić. Pod­szedł do nie­przy­tom­nych Ma­riu­sza i Marii. Badał ich przez chwi­lę, na­stęp­nie wy­cią­gnął z torby, którą miał na ra­mie­niu, dwie nie­wiel­kie strzy­kaw­ki i za­apli­ko­wał oboj­gu ich za­war­tość.

Ci mo­men­tal­nie od­zy­ska­li przy­tom­ność i otwar­li oczy. Przez chwi­lę wal­czy­li z sen­no­ścią.

Gdy cał­kiem wró­ci­ła im świa­do­mość, za­czę­li do­ma­gać się wy­ja­śnień:

– Co się wła­ści­wie stało?! – za­py­tał Ma­riusz gniew­nym gło­sem.

Mi­chał, który był od­po­wie­dzial­ny za spra­wy tech­nicz­ne oznaj­mił:

– Do­szło do awa­rii, po­nie­waż na­po­tka­li­śmy ano­ma­lię. Pro­szę się jed­nak nie oba­wiać, gdyż je­ste­śmy w od­po­wied­nim miej­scu i cza­sie. Pra­wie całe pa­li­wo zo­sta­ło zu­ży­te, ale my na taki wy­pa­dek by­li­śmy przy­go­to­wa­ni. Przed roz­po­czę­ciem dzia­łal­no­ści firmy JUM­PING wy­bra­li­śmy się da­le­ko w prze­szłość i umie­ści­li­śmy tam za­pa­so­we po­jem­ni­ki wy­two­rzo­ne z naj­trwal­szej nam zna­nej sub­stan­cji, w któ­rych było pa­li­wo do we­hi­ku­łu. Do skrzyń do­łą­czo­ny jest na­daj­nik, dzię­ki któ­re­mu je znaj­dzie­my. Tak więc oprócz tego wy­pad­ku do któ­re­go do­szło w cza­sie po­dró­ży, wszyst­ko dla was od­bę­dzie się zgod­nie z pla­nem. Szy­kuj­cie się więc do przy­go­dy.

 

***

 

Gdy ro­dzi­na opu­ści­ła wnę­trze we­hi­ku­łu, nie­sa­mo­wi­ty widok za­parł im dech w pier­siach. Byli bo­wiem na wzgó­rzu, z któ­re­go roz­ta­czał się roz­le­gły, nie­zwy­kły widok. Na po­ro­śnię­tym pa­pro­cia­mi wiel­kim te­re­nie pasły się ol­brzy­mie gady. Wy­cią­ga­jąc dłu­gie szyje sku­ba­ły li­ście z wy­so­kich drzew. Były to pa­ta­go­ti­ta­ny, naj­więk­sze ro­śli­no­żer­ne di­no­zau­ry. W po­bli­żu nie­któ­rych osob­ni­ków bie­ga­ło po­tom­stwo.

– Je­ste­ście za­do­wo­le­ni? – spy­ta­ła Ela pewna od­po­wie­dzi.

– Jasne, że tak – od­po­wie­dzia­ły dzie­cia­ki.

– To do­pie­ro po­czą­tek. Wsia­daj­cie do „Mi­ni­ga­da”, my w cza­sie wa­szej wy­ciecz­ki od­naj­dzie­my i za­bie­rze­my po­jem­ni­ki z pa­li­wem.

Ma­lut­ka winda, znaj­du­ją­ca się obok wej­ścia do we­hi­ku­łu czasu, za­wio­zła ich na plat­for­mę, gdzie już z pra­cu­ją­cym sil­ni­kiem cze­kał spe­cjal­nie za­pro­jek­to­wa­ny przez firmę JUM­PING sa­mo­lo­cik „Mi­ni­gad” a w nim bę­dą­cy skarb­ni­cą wie­dzy o fau­nie i flo­rze tego hi­sto­rycz­ne­go okre­su Adam.

Sta­te­czek mo­gą­cy po­mie­ścić dwu­dzie­stu czte­rech pa­sa­że­rów, po­sia­da­ją­cy au­to­pi­lo­ta wzniósł się w górę i po chwi­li roz­su­nął klapy w oknach i pod­ło­dze. Dla le­cą­cych ludzi było to nie­zwy­kłe prze­ży­cie, po­czu­li się jak szy­bu­ją­cy ptak.

 

***

 

W tym cza­sie resz­ta za­ło­gi we­hi­ku­łu pod­ję­ła się nie­ła­twe­go za­da­nia. Mi­chał otwo­rzył scho­wek pod kon­so­lą. Jego oczom uka­za­ły się różne przed­mio­ty, uło­żo­ne w ide­al­nym po­rząd­ku. Po pra­wej stro­nie było to, czego szu­kał. Pła­ski przed­miot wiel­ko­ści dwa­dzie­ścia na trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów. Ode­tchnął z ulgą.

Razem z Elą we­szli do ka­bi­ny po­jaz­du, któ­re­go od dawna nie mu­sie­li uży­wać. Znaj­do­wa­li się w ła­zi­ku zwa­nym żar­to­bli­wie „elek­trycz­nym mor­der­cą”. Mo­gą­ce po­mie­ścić pięć osób po­miesz­cze­nie unio­sło się, gdy ma­szy­na wy­su­nę­ła swoje sześć nóg. Robot miał dzie­sięć me­trów wy­so­ko­ści.

Mi­chał przy po­mo­cy dżoj­sti­ka skie­ro­wał ma­szy­nę w stro­nę punk­tu, który pul­so­wał na wy­świe­tla­czu. Jak wska­zy­wa­ło urzą­dze­nie, był on od­da­lo­ny o sześć ki­lo­me­trów.

Omi­ja­jąc z da­le­ka grupy wiel­kich gadów, po­wo­li zbli­ża­li się do celu. Po kil­ku­dzie­się­ciu mi­nu­tach uj­rze­li przez przed­nią szybę kok­pi­tu coś dziw­ne­go. Zro­zu­mie­li co to jest, gdy do­strze­gli po­ru­sza­ją­ce się syl­wet­ki ludzi. Był to zbu­do­wa­ny z ele­men­tów roz­mon­to­wa­ne­go we­hi­ku­łu obóz. Skła­dał się z sied­miu cha­tek oto­czo­nych me­ta­lo­wym ogro­dze­niem, które jak można się do­my­ślić, było pod na­pię­ciem.

– Widać ktoś miał po­dob­ny kło­pot co my – po­wie­dział Mi­chał do Eli.

– Udało im się, za­bie­rze­my ich do domu.

Gdy zbli­ży­li się ro­bo­tem na od­le­głość kil­ku­na­stu me­trów, Mi­chał „po­ło­żył” go i mogli wyjść na ze­wnątrz. Byli tro­chę za­sko­cze­ni bo po­wi­ta­li ich sta­rzy lu­dzie.

– Czyli jed­nak tu nie umrze­my – po­wie­dział po an­giel­sku męż­czy­zna o si­wych wło­sach i po­marsz­czo­nej twa­rzy. Pła­kał.

– Mie­li­ście szczę­ście, bo stra­ci­li­śmy pa­li­wo. Czy są tu po­zo­sta­wio­ne za­pa­sy? – spy­tał Mi­chał

– Tak, są. – Męż­czy­zna wska­zał je trzę­są­cym się pal­cem, były nie­da­le­ko.

– Ile czasu tu je­ste­ście? – za­py­ta­ła Ela.

– Czter­dzie­ści dwa lata. Było nas dzie­więt­na­stu. Sześć osób zmar­ło.

– Jak udało wam się prze­żyć? Zresz­tą opo­wie­cie wszyst­ko jak wró­ci­my, teraz bie­rze­my po­jem­ni­ki z pa­li­wem, po­ło­wa z was może wsiąść z nami do ro­bo­ta. Zro­bi­my dwa kursy.

Obóz znaj­do­wał się nie­da­le­ko po­usta­wia­nych obok sie­bie skrzyń. Ela po­de­szła spraw­dzić, czy po­jem­ni­ki nie są na­ru­szo­ne. Jed­nak wy­glą­da­ły so­lid­nie, choć były za­pró­szo­ne zie­mią i gdzie­nie­gdzie po­ra­sta­ły je mchy i po­ro­sty.

Nic nie stało na prze­szko­dzie, by zro­bić to, co za­pla­no­wa­li. Przy­cze­pio­no więc skrzy­nie do ła­zi­ka i razem z grupą nie kry­ją­cych wzru­sze­nia i ra­do­ści star­ców wró­ci­li nim do we­hi­ku­łu.

 

***

 

W tym samym cza­sie, bez żad­nych pro­ble­mów pięć pod­eks­cy­to­wa­nych osób le­cia­ło „Mi­ni­ga­dem” oglą­da­jąc nie­zwy­kły, fa­scy­nu­ją­cy świat di­no­zau­rów i ro­ślin­no­ści sprzed stu osiem­dzie­się­ciu mi­lio­nów lat. Dzie­ci były wnie­bo­wzię­te. Czte­ry go­dzi­ny mi­nę­ły im jak z bicza strze­lił. Zanim się obej­rze­li, trze­ba było wra­cać. „Mu­si­my tu wró­cić” – po­wta­rza­li cią­gle chłop­cy.

Au­to­ma­tycz­ny pilot za­wró­cił i skie­ro­wał się w stro­nę we­hi­ku­łu czasu.

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach „Mi­ni­gad” usiadł na małym lą­do­wi­sku we­hi­ku­łu czasu. Na pa­sa­że­rów cze­ka­ła w środ­ku nie­spo­dzian­ka. Trzy­na­ście osób roz­ma­wia­ją­cych z Elą, Kry­stia­nem i Mi­cha­łem. Wszy­scy byli star­ca­mi.

– Czas wra­cać – po­wie­dzia­ła do wszyst­kich Ela.

Na­stęp­nie, razem z trój­ką pra­cow­ni­ków firmy JUM­PING bez słowa opu­ści­ła po­miesz­cze­nie.

Za­łą­czo­no sil­ni­ki, które pra­cu­jąc wy­wo­ły­wa­ły zna­jo­my już wszyst­kim hałas i drże­nie. Potem, gdy we­hi­kuł z wiel­ką szyb­ko­ścią le­ciał w górę, wci­snę­ło pa­sa­że­rów w fo­te­le. Po­dró­ży w cza­sie to­wa­rzy­szy­ły różne cie­le­sne od­czu­cia, ale już po chwi­li mieli być z po­wro­tem w swoim cza­sie.

 

***

 

– Sil­ni­ki po­win­ny już się wy­łą­czyć! – po­wie­dział zde­ner­wo­wa­ny Mi­chał. – Le­ci­my już ponad pół go­dzi­ny.

Adam pró­bo­wał za­cho­wać spo­kój, choć był nie mniej zde­ner­wo­wa­ny. Rów­na­nia Otto Won­brach­ta nie prze­wi­dy­wa­ły sko­ków w przy­szłość. Po­wrót do te­raź­niej­szo­ści teo­re­tycz­nie miał być dużo prost­szy. I nigdy żadna z firm umoż­li­wia­ją­cych po­dró­że w prze­szłość nie miała z tym naj­mniej­sze­go pro­ble­mu.

Nikt jed­nak nie prze­wi­dział, że w pa­li­wie le­ża­ku­ją­cym mi­lio­ny lat, doj­dzie do nie­zba­da­nych re­ak­cji che­micz­nych. Do­szło przez to do uwol­nie­nia tak dużej ener­gii, że we­hi­kuł czasu firmy JUM­PING wy­strze­lił da­le­ko w przy­szłość. Gdyby tylko lu­dzie mogli zba­dać zmie­nio­ny przez długi czas le­że­nia skład che­micz­ny pa­li­wa, to może udało by się też po­dró­żo­wać w przy­szłość. Sy­tu­acja była jed­nak inna.

 

***

 

Po krót­kim na­my­śle wy­łą­czo­no ręcz­nie sil­nik ma­szy­ny. Wszel­kie ha­ła­sy i wstrzą­sy uci­chły.

Ela opu­ści­ła ka­bi­nę pi­lo­tów i we­szła do po­miesz­cze­nia, gdzie spo­koj­nie sie­dzia­ło sie­dem­na­ście osób nie­świa­do­mych no­wych pro­ble­mów.

Ktoś spy­tał:

– Czy to już ko­niec po­dró­ży? Czy wszyst­ko po­szło do­brze?

Ela nie chcia­ła kła­mać i od­par­ła:

– Nie­ste­ty nie. Wyjdę na ze­wnątrz i spraw­dzę gdzie je­ste­śmy. Pro­szę się nie de­ner­wo­wać.

I opu­ści­ła sta­tek. Pełna obaw, ale też pod­eks­cy­to­wa­na.

 

***

 

Już wie­dzia­ła, że nie jest do­brze. Cięż­ko było od­dy­chać. W po­wie­trzu mu­sia­ło być mało tlenu. Słoń­ce pa­li­ło nie­mi­ło­sier­nie. Wy­lą­do­wa­li na pu­sty­ni, która ota­cza­ła wszyst­ko aż po ho­ry­zont. Aby le­piej wszyst­ko zo­ba­czyć, ko­bie­ta po­je­cha­ła windą na górę we­hi­ku­łu.

Wes­tchnę­ła, jak okiem się­gnąć, pra­wie w ogóle nie było tu życia. Je­dy­nie w kil­ku­dzie­się­cio­me­tro­wych od­stę­pach rosły suche drze­wa bez liści. Po pra­wej stro­nie w od­le­gło­ści ja­kichś trzy­stu me­trów za­uwa­ży­ła duży kra­ter.

Do­łą­czy­li do niej Adama, Mi­chał i Kry­stian.

– I co teraz? – spy­tał Adam

– Po­pa­trz­cie tam! – Kry­stian wska­zał pal­cem miej­sce gdzie znaj­do­wa­ło się ja­kieś dziw­ne zwie­rzę.

Duży, wy­so­ki na dwa i pół metra osob­nik nie­zna­ne­go im ga­tun­ku, stał na czte­rech no­gach i pa­trzył na nich swo­imi przy­mru­żo­ny­mi ocza­mi. Jego skóra była czer­wo­ne­go ko­lo­ru. Przy­po­mi­nał ko­to­wa­te­go. Na grzbie­cie miał brą­zo­wy, cią­gną­cy się od głowy do zadu pió­ro­pusz. Szcze­rzył zęby.

Po chwi­li od­chy­lił głowę do góry i wydał z sie­bie gwiż­dżą­cy od­głos. Po jego lewej stro­nie, ja­kieś trzy­dzie­ści me­trów, jakby spod ziemi wy­sko­czył drugi po­dob­ny osob­nik, ten jed­nak nie miał pió­ro­pu­sza. Za to po­sia­dał duży na­brzmia­ły brzuch. Otrze­pał się z kurzu. Na­stęp­nie pierw­szy z dra­pież­ni­ków rzu­cił się szyb­ko w stro­nę ludzi.

– I co teraz zro­bi­my? – po­wtó­rzył py­ta­nie Adam.

– Umrze­my – od­par­ła Ela.