Animula, vagula, blandula

Zgi­nę­li, głupi, przez swoją wiel­ką zu­chwa­łość

 

 

Drze­ma­łam sobie spo­koj­nie w oku cy­klo­pa, kiedy jakaś banda po­je­bów zro­bi­ła mi wjazd palem na chatę.

Mój cy­klop darł się po pi­ja­ku od ład­nych paru go­dzin, ale do tego zdążyłam, jako jego druga po­łów­ka, przez lata przy­wyk­nąć. Ataku się na­to­miast nie spo­dzie­wa­łam. Nagle rąb­nę­ło, trza­snę­ło, ciało szkli­ste za­chlu­po­ta­ło ohyd­nie, a ja po­pły­nę­łam w cho­le­rę wraz z po­to­pem humor aqu­osus.  Nawet nie wie­cie, ile jest w oku jed­ne­go cy­klo­pa tego hu­mo­ru.

Pły­nę­łam, klę­łam, aż po­czu­łam pod tył­kiem coś twar­de­go. No dobra. Chcia­łam zła­pać się tego ra­mio­na­mi i udami, ale nie udało się: cho­ler­stwo było dużo za grube i na do­da­tek ru­sza­ło się pode mną przez cały czas. W końcu udało mi się ob­ró­cić, usiąść na tym czymś okra­kiem i zje­chać poza zruj­no­wa­ne oko.

Z tył­kiem peł­nym drzazg – jak się oka­za­ło, zjeż­dża­łam po wiel­kim, drew­nia­nym i na chyb­ci­ka ocio­sa­nym palu  – i zwich­nię­tym pra­wym skrzy­dłem wy­lą­do­wa­łam na pod­ło­dze ja­ski­ni, którą dotąd oglą­da­łam tylko z wy­so­ko­ści cy­klo­piej głowy. Ogłu­pia­ła od za­pa­chów mo­krej wełny i owcze­go gnoju, znacz­nie in­ten­syw­niej­szych teraz, kiedy nie fil­tro­wa­ła ich po­wierzch­nia oka, nie wie­dzia­łam, co się dzie­je, kiedy nagle schwy­ta­ło mnie gi­gan­tycz­ne łap­sko.

Cy­klop wył, jakiś koleś się darł, a we mnie wpa­try­wa­ły się wiel­kie oczy­ska, niby mniej­sze, niż cy­klo­po­we, ale i tak spore. Dwa, dla od­mia­ny po cy­klo­pie.

– Te, patrz, jaka lala! – ryk­nę­ło coś nad moją głową.  

– Ka­liasz, kurde, zo­staw lalę, trza się z cy­klo­pem roz­pra­wić! – wrza­snął jakiś inny głos.

Łapa pod­nio­sła mnie, zgnia­ta­jąc skrzy­dła, po czym po­sa­dzi­ła wy­so­ko na wy­ły­sia­łym czub­ku głowy. Zanim zdą­ży­łam się ze­rwać i zwiać w cho­le­rę, przy­krył mnie me­ta­lo­wy hełm.

– Szko­da lali – wy­mam­ro­tał głos.

W ciem­nym, cuch­ną­cym rdzą i potem wię­zie­niu prze­sie­dzia­łam bli­żej nie­okre­ślo­ny czas. Typ miał szczę­ście, że dusze nie si­ka­ją, bo z roz­ko­szą na­szcza­ła­bym mu na szyję.

W końcu hełm zdję­to, a ja z po­wro­tem zna­la­złam się w wiel­kiej łapie. Byłam w ciem­nym miej­scu, a nade mną po­chy­la­ły się dwie gęby dwu­oków.

– Patrz się, jaka lala! – po­wtó­rzył wła­ści­ciel hełmu. – Prze­le­ciał­bym, gdyby była więk­sza.

– Ty jed­nak, kurwa, durny je­steś – syk­nął drugi. – Wiesz, co to jest? Dusza, kurde! Za­pa­so­wa dusza! Wy­rwie ci jedną wróg albo co, a ta siup ci do oka, i już, ży­jesz dalej!

– Ja tam bym wolał prze­le­cieć – mruk­nął z upo­rem pierw­szy. – Patrz, jaka ład­niut­ka!

– Te! – ten drugi zwró­cił się do mnie. – Ty ga­dasz?

Nie z ta­ki­mi tłu­ka­mi, jak wy, po­my­śla­łam mści­wie.

– Co z nią zro­bi­my? – spy­tał drugi dwuok.

– Chyba ja! – wciął się pierw­szy. – Ja ją zła­pa­łem, jest moja i jak tylko znaj­dę spo­sób, żeby ją po­więk­szyć, to ją prze­le­cę.

– To cię żona potem prze­le­ci! – za­re­cho­tał drugi. – Wrze­cio­nem przez łeb!

– Babie po­wiem, że to bran­ka. Je­stem, kurwa, heros wo­jen­ny, mam prawo se bran­kę przy­wieźć, co nie? – spy­tał pierw­szy. – Byle się ją dało po­więk­szyć!

– A jak chcesz to niby zro­bić, drogi Ka­lia­szu? – po­wie­dział fał­szy­wie słod­kim tonem dwuok numer dwa. Na­zwa­łam ich sobie pry­wat­nie Dupek i Cwa­niak, niech nie myślą, że się zniżę do za­pa­mię­ta­nia ich imion!

– A pro­sto, drogi Har­mi­do­rze! – od­po­wie­dział Dupek. – Nasz szef to ge­niusz spry­tu, praw­da? No to pójdę do niego i za­py­tam, co by zro­bił.

– Cie­bie to już kom­plet­nie po­gię­ło! – jęk­nął Cwa­niak. – Prze­cież on nam ją za­bie­rze! Sam bę­dzie chciał mieć duszę na zapas!

– Albo lalę do prze­le­ce­nia – mruk­nął Dupek.

– Stary, zrób­my tak – za­pro­po­no­wał Cwa­niak. – Po­szu­ka­my spo­so­bu, żeby ją po­więk­szyć, żebyś sobie mógł po­uży­wać, ale poza tym, za­trzy­ma­my ją jako re­zer­wo­wą duszę, co? Na wszel­ki wy­pa­dek. Wiesz, jaki szef ma ta­lent do pa­ko­wa­nia nas w kło­po­ty.

I tak się, kurwa, za­czę­ła moja nie­pla­no­wa­na po­dróż w to­wa­rzy­stwie Dupka i Cwa­nia­ka. Zro­bi­li dla mnie kla­tecz­kę z ga­łę­zi, którą na wszel­ki wy­pa­dek przy­kry­wa­li na całe dnie starą tu­ni­ką Cwa­nia­ka. Cwa­niak nie prał swo­ich rze­czy zbyt czę­sto, to mo­głam stwier­dzić or­ga­no­lep­tycz­nie.

Pew­ne­go dnia Dupek po mnie przy­szedł, wyjął z klat­ki i za­brał na po­kład. Był wście­kły upał, a z góry pa­trzy­ło na mnie wiel­kie oko nie­biań­skie­go cy­klo­pa. Gdyby udało mi się w nim za­miesz­kać, mia­ła­bym spo­kój na za­wsze; tu byle pal by nie wy­star­czył, po­my­śla­łam mści­wie.

Dupek usiadł ze mną pod sto­sem lin. Chwi­lę potem do­łą­czył do niego Cwa­niak.

– I co, i co? – Dupek spy­tał.

– Spoko. Zwi­nę­li sta­re­mu worek. Myślą, że tam jest złoto. Po­wie­dzia­łem, że worek jest za­klę­ty i że ty od­wa­żysz się go otwo­rzyć…

– Dla­cze­go ja? – prze­rwał Dupek.

– Bo, kurde, to ty chcesz prze­le­cieć lalę, co nie? W worku nie ma żad­ne­go złota, są za to wia­try, w cho­le­rę wia­trów, ale nasi prze­mą­drzy ko­le­dzy tego nie wie­dzą. Po­sa­dzi­my lalę na worku, wiatr ją na­dmu­cha, ty ją prze­le­cisz, a potem bę­dzie­my mieć duszę na zapas.

Kurwa, ale de­bi­le, po­my­śla­łam z roz­pa­czą.

Cwa­niak zła­pał mnie za skrzy­dła i przy­trzy­mał, pod­czas gdy Dupek roz­wią­zał worek.

Na­stą­pi­ło to, co na­stą­pić mu­sia­ło: nie, po­sa­dze­nie mnie okra­kiem na wy­lo­cie worka nie spra­wi­ło, że wiatr mnie na­dmu­chał i uro­słam.  Wy­wo­ła­ło za to mor­ską burzę na dzie­sięć w skali Bo­for­to­sa, zna­czy, pie­przo­ne tor­na­do.

Dupek i Cwa­niak nie­ste­ty prze­ży­li. Mnie wiatr omal nie po­rwał gdzieś da­le­ko od nich, ale, też  nie­ste­ty, Cwa­niak zdą­żył mnie łap­nąć.

Wie­cie, co jest naj­gor­sze? Że nic, ale to nic ich to nie na­uczy­ło.

– Ty, a jakby ją na­kar­mić, tak so­lid­nie? Nawet siłą, co? Może by uro­sła? – spy­tał Dupek pew­ne­go dnia. Sta­tek za­wi­nął na jakąś wyspę, a oni obaj do­sta­li za za­da­nie iść na­zbie­rać drew­na na ogni­sko i oczy­wi­ście dźwi­ga­li mnie ze sobą.

– A co ona w ogóle żre? – za­sta­no­wił się Cwa­niak. – Wi­dzia­łeś, żeby jadła?

– Zjadł­bym se mię­cha – roz­ma­rzył się Dupek. – Nie tylko cią­gle ryby, ziel­sko, ryby, ziel­sko…

– Stary, tu są ja­kieś krowy, wi­dzie­li­śmy je z brze­gu. Może za­po­lu­je­my? – spy­tał Cwa­niak.

– Szef po­wie­dział, żeby nie…  – Dupek chyba pierw­szy raz w życiu wy­ka­zał jakiś ślad roz­sąd­ku.

– A musi wie­dzieć? Kto mu powie? Ja nie – kusił drugi dwuok. – Na­żre­my się, na­pa­sie­my lalę, może za­cznie się po­więk­szać…

Dupek po­pa­trzył na mnie ma­śla­ny­mi ocza­mi.

– Już widzę, nor­mal­nie, jak ro­śnie, cycki jej na­brzmie­wa­ją… – wy­mru­czał. – Ale bym prze­le­ciał! Chodź­my na te krów­ska!

Mo­głam im po­wie­dzieć, kto powie ich sze­fo­wi – przy­się­gam, zła­ma­ła­bym swoją za­sa­dę nie­roz­ma­wia­nia z dwu­oki­mi dur­nia­mi – ale nie mu­sia­łam. Wi­dzia­łam, że wiel­ki cy­klop na nie­bie też widzi.

Zo­sta­wi­li mnie w kla­tecz­ce pod ka­mie­niem i ru­szy­li. Nie było ich tak długo, że mia­łam na­dzie­ję, że w końcu szlag ich tra­fił, ale to by­ło­by za dużo szczę­ścia. Wró­ci­li, a co gor­sza, przy­nie­śli ze sobą miskę pełną mię­cha.

Uch. Ohyda. Udało mi się użreć Cwa­nia­ka w palec dwa razy, ale w końcu otwar­li mi usta prze­mo­cą i na­pa­ko­wa­li mnie po same uszy cho­ler­nym su­ro­wym mię­sem. Było tego tyle, że do­słow­nie wy­cho­dzi­ło mi gar­dłem, a czer­wo­ny sok ście­kał po ciele. Dupek przy­glą­dał mi się z nie­zdro­wą cie­ka­wo­ścią.

–  Chyba tro­chę uro­sła, nie? – spy­tał z na­dzie­ją. – Ręce ma jakby dłuż­sze?

Resz­tę jego roz­k­min po­chło­nę­ła wście­kłość nie­biań­skie­go cy­klo­pa; cóż, nikt nie lubi, jak się mu krad­nie krowy. Roz­wał­ka była pierw­szej klasy, ale moje ku­zyn­ki miesz­ka­ją­ce w oczach obu dwu­oków mu­sia­ły się na­praw­dę mocno trzy­mać, bo jak na złość i tym razem udało im się prze­żyć.

Co nie prze­szko­dzi­ło im po­dej­mo­wać ko­lej­nych prób. Kiedy usły­sza­łam, że jędza na ja­kiejś wy­spie na końcu świa­ta zmie­ni­ła obu w knury, byłam naj­szczę­śliw­sza w świe­cie. Już wo­la­łam leżeć za­po­mnia­na w klat­ce pod prze­po­co­ną tu­ni­ką niż zno­sić tych dwóch dłu­żej. Dusze są nie­śmier­tel­ne i prę­dzej czy póź­niej do­cze­ka­ła­bym się roz­pa­du klat­ki i wy­rwa­nia się na wol­ność.

Nie­ste­ty. Po dłu­gich a zło­żo­nych ne­go­cja­cjach, obej­mu­ją­cych ma­gicz­ny czo­snek i rów­nie ma­gicz­ny seks, jędza wró­ci­ła wie­przom ich ludz­ką po­stać, zanim zdą­ży­ła ich prze­ro­bić na pie­czy­ste. Jedno pewne, roz­sąd­ku im od tego nie przy­by­ło.

Szcze­rze mó­wiąc, stra­ci­łam już na­dzie­ję, że kie­dy­kol­wiek się ich po­zbę­dę. Po no­cach śniła mi się za­śli­nio­na morda Dupka, opo­wia­da­ją­ce­go, co ze mną zrobi, jak mnie wresz­cie po­więk­szy. Rów­nie dosyć mia­łam mą­drze­nia się Cwa­nia­ka, fan­ta­zju­ją­ce­go o tym, jak to dzię­ki mnie bę­dzie nie­śmier­tel­ny.

Wsa­dzi­li mnie w oko mar­twej ko­bie­cie, my­śląc, że ją oży­wię. Jasne, zwłasz­cza z tą dziu­rą w czasz­ce, od któ­rej umar­ła. Potem pró­bo­wa­li ule­pić mi ciało z gliny, za­mknąć mnie w środ­ku i za­pie­czę­to­wać ma­gicz­nym sło­wem – co by nawet mogło za­dzia­łać, gdyby de­bi­le wie­dzie­li, jak się pisze praw­da. Uwaga, za­klę­cie na­pi­sa­ne z błę­da­mi nie dzia­ła.

Aż wresz­cie, o szczę­śli­wy dniu! Spo­tka­li­śmy sy­re­ny.

Nie mia­łam na­dziei, że coś z tego wyj­dzie – szef kupił od jędzy prze­pis na opły­nię­cie wyspy śpie­wa­ją­cych po­two­rzyc. Czę­ścią spo­so­bu było za­tka­nie za­ło­dze uszu wo­skiem, choć aku­rat w przy­pad­ku Dupka było to zde­cy­do­wa­nie mar­no­wa­nie wosku, bo po­kła­dy brudu w jego uszach wy­star­czy­ły­by same z sie­bie.

No i pły­nę­li­śmy, moi dur­nie przy wio­słach nie sły­szą­cy nic ab­so­lut­nie, szef z roz­anie­lo­ną miną przy­wią­za­ny do masz­tu, a wtedy, szczę­śli­wie, Dupek pod­niósł wzrok. Nad na­szym stat­kiem uno­si­ła się wła­śnie wiel­ka sy­re­na – no wie­cie, krót­kie pta­sie nogi, szpo­ny, po­tęż­ne skrzy­dła, resz­ta z czło­wie­ka.

– Łooo, jakie cycki! – wes­tchnął prze­wi­dy­wal­nie Dupek. Sy­re­na wy­cią­gnę­ła ku niemu głowę.

Nor­mal­nie one są przy­zwy­cza­jo­ne, że ludzi uwo­dzi ich głos, bo urodę mają z tych ra­czej nie­na­chal­nych. Nie wzię­ły jed­nak pod uwagę, że na świe­cie są męż­czyź­ni, fa­ce­ci, kolesie, kosz­mar­ne typy, a na samym dnie tej kla­sy­fi­ka­cji – Dupek.

– Ej, chodź tu, lala! – za­wo­łał Dupek do sy­re­ny. – Za­ba­wi­my się?

– Te, stary, ty się uspo­kój! – mruk­nął za­nie­po­ko­jo­ny Cwa­niak, wi­dząc, że kum­pel rusza gębą i do­my­śla­jąc się, że mówi coś głu­pie­go. – Od­bi­ło ci?

Ale Dupek nie sły­szał. Gapił się w nad­la­tu­ją­cą sy­re­nę tym samym ob­le­śnym wzro­kiem, jakim wpa­try­wał się we mnie.

– Chodź, no chodź – za­chę­cał.

Sy­re­na pod­le­cia­ła, wy­lą­do­wa­ła na jego gło­wie, po czym wbiła pa­zu­ry w mózg i szarp­nę­ła raz, a mocno, po czym od­le­cia­ła z ode­rwa­nym łbem Dupka w szpo­nach.

– Ale… ale… ale jak? – mam­ro­tał Cwa­niak, roz­ma­zu­jąc sobie na twa­rzy Dup­ko­wą krew. – Co tu się, kurwa, stało?

To­wa­rzy­sze urzą­dzi­li ofie­rze po­spiesz­ny po­grzeb w morzu. Mia­łam na­dzie­ję, że bę­dzie sma­ko­wał rybom (i sy­re­nom).

Tego wie­czo­ra przy­szedł do mnie Cwa­niak.

– Słu­chaj, lala – po­wie­dział tonem, który pew­nie uwa­żał za wład­czy. – Do­ga­daj­my się. Co było, to było, Ka­liasz był i go nie ma. Ko­niec z ga­da­niem o prze­la­ty­wa­niu cię i z pró­ba­mi po­więk­sza­nia. Teraz mamy czy­sty układ: jakby co, gdyby mnie coś do­pa­dło, wiesz, co masz robić. Siup i za­stę­pu­jesz starą duszę, jasne?

Ob­da­rzy­łam go pro­mien­nym uśmie­chem. Cwa­niak my­ślał, że jest spryt­ny. Kimże ja je­stem, żeby wy­pro­wa­dzać go z błędu?

Oka­zja nada­rzy­ła się zu­peł­nie nie­dłu­go. Szef po­sta­no­wił za­ry­zy­ko­wać i pójść na ca­łość. W teo­rii to nie był zły po­mysł, zwa­żyw­szy, jaki mieli wybór.

– Albo po­pły­nie­my koło mor­skiej suki, która na pewno zeżre sze­ściu z was, albo za­ry­zy­ku­je­my śpią­ce­go po­two­ra, który może nie po­rwać ni­ko­go, ale może też po­chło­nąć nas wszyst­kich – po­wie­dział za­ło­dze. – Oso­bi­ście gotów je­stem na po­świę­ce­nie sze­ściu, jeśli ocali to resz­tę. Pły­nie­my do suki.

Co było robić, po­pły­nę­li do suki.

Moja kla­tecz­ka le­ża­ła pod no­ga­mi Cwa­nia­ka. Wycie i szcze­ka­nie usły­sza­łam chyba wcze­śniej, niż oni – jak się jest ete­rycz­ną duszą, to i zmy­sły ma się od­po­wied­nio wy­su­bli­mo­wa­ne. A potem okręt wci­snął się w wąski pas wody mię­dzy ska­ła­mi, a z mor­skiej piany wy­ło­ni­ła się ona, sucza bo­gi­ni.

Dupek, niech nie spo­czy­wa w po­ko­ju, do­stał­by ero­tycz­ne­go kręć­ka na jej widok: wiel­kie, białe, ko­bie­ce ciało za­wi­sło nad stat­kiem, a na nim – w pępku, mię­dzy udami, na tor­sie, ra­mio­nach, po­ślad­kach, pod pa­cha­mi, w miej­scu pier­si – wy­ra­sta­ły set­ka­mi psie głowy, z mlasz­czą­cy­mi ję­zo­ra­mi i za­śli­nio­ny­mi kłami. Du­szą­cy odór mo­krej sier­ści wi­siał w go­rą­cym po­wie­trzu.  

Bo­gi­ni na­chy­li­ła się moc­niej. War­czą­ce, wście­kłe psie łby się­gnę­ły ku gar­dłom ofiar.

– Kurrrrr… – ryk­nął Cwa­niak, kiedy kły za­ci­snę­ły się na jego ra­mie­niu. Szar­pał się, ale głu­pa­wo uśmiech­nię­ta pasz­cza la­bra­do­ra nie pusz­cza­ła, wgry­za­jąc się w jego ciało coraz moc­niej.

– Już czas! – za­śpie­wa­łam naj­słod­szym me­lo­dyj­nym gło­sem, jaki byłam w sta­nie z sie­bie wydać. – Uwo­oool­nij mnie!

Pół­przy­tom­ny Cwa­niak miał jesz­cze na tyle sił, by otwo­rzyć klat­kę.

– Już! – jęk­nął. – Siup!

– Chyba „pa, pa” – po­wie­dzia­łam i igno­ru­jąc ko­na­ją­ce­go Cwa­nia­ka, któ­re­mu pies bo­gi­ni wła­śnie za­czy­nał po­że­rać twarz, unio­słam się, na moich mo­ty­lich skrzy­dłach, w po­wie­trze.

Le­cia­łam, zo­sta­wia­jąc za sobą sta­tek, sukę i trupa Cwa­nia­ka, ja, blada wę­drow­na du­szycz­ka, dą­żą­ca wprost w oko wiel­kie­go, sło­necz­ne­go Cy­klo­pa, który przy­glą­dał się wy­da­rze­niom na stat­ku z bosko ide­al­ną obo­jęt­no­ścią.