Jakkolwiek to brzmi przy tak niskim limicie, nie zdążyłem na konkurs. Ale skoro napisałem, nie ma co kisić tego szorta. Dodaję więc z tagiem konkursowym, choć szort nie brał udziału w konkursie.
Jak kto ciekaw, to na zdrowie!
P.S.
W związku z powyższym, pozwoliłem sobie nie docinać do limitu. Przywilej spóźnialskich :)
Detektyw bez perspektyw
Trwające międzynarodowe połączenie telefoniczne od Amelii kosztuje go fortunę. Wiktor nie ma fortuny. Drobnych też tyle co w dziurawej kieszeni. Wstyd mu przyznać, że po zmianie zawodu brakuje zleceń. Najwidoczniej Holmes wyczerpał angielski rynek.
– Trzeba dostarczyć to na prezentację do Ameryki. Potrzebuję ochrony na podróż.
– Nie jestem ochroniarzem.
– I towarzystwa.
– Z agencji też nie jestem.
– Odwołuję się do twojej naukowej duszy!
– To przeszłość.
– Zwracam się do ciebie z prośbą, jako do przyjaciela. No i przekaz z zaliczką czeka już w banku Royal.
Okres, gdy pracowali razem, zostawił za sobą lata temu. A teraz to. Amelia kończy ich wspólnie rozpoczęty projekt. To kwestia dni, może godzin. Detektyw bez perspektyw nie ma wielkiego wyboru. Szczególnie wobec argumentu ostatecznego.
– Wystarczy na zaległy czynsz – Amelia kontynuuje, zdając się znać jego sytuację lepiej niż on sam. – Wystarczy na podróż i na trzy sztangi marlboro. Kończą mi się zapasy, a marlboro to obecnie towar czarnorynkowy. Zresztą nie wychodzę z domu.
– Chyba nie jedziesz na konserwach?
– Lombardier przynosi mi zakupy, ale nie marlboro.
– Kto?
– Przyjaciel, ma lombard niedaleko… O! – przerywa nagle. – Muszę kończyć, do zobaczenia za dwa dni w Polsce. Bilety do Ameryki już kupiłam. PA!
Zapach brzoskwiń
Po uciążliwej podróży statkiem i pociągiem, Wiktor dociera na miejsce, ale w domu nie zastaje przyjaciółki. Brakuje też klucza pod doniczką przy oczku wodnym. Przez szybę zagląda do salonu i zauważa przewróconą lampę.
Udaje mu się otworzyć i dostać do środka przez okno w łazience. Od razu przytłacza go słodki zapach brzoskwiń. Na podłodze leży stłuczony flakon ulubionych perfum Amelii.
W piwnicznym laboratorium wszystko jest w nieładzie. Sprawdza sejf za obrazem w pokoju dziennym. Zdejmuje skórzaną rękawiczkę, przykłada dłoń i po chwili drzwiczki same puszczają, lecz skrytka jest pusta. Nie spodziewał się niczego innego. Wsuwa dłoń do rękawiczki i opuszcza dom.
Krąży w promieniu kilku ulic od domu Amelii i udaje mu się znaleźć lombard.
Lombardier
Lombardier twierdzi, że Amelia była u niego na papierosie, ale wyszła przed dwoma kwadransami, spiesząc się na pociąg.
W pomieszczeniu panuje półmrok i nie pachnie brzoskwiniami. Jeżeli Amelia tu była, to nie weszła do budynku od frontu. Najpewniej też nie z własnej woli. Wiktor stoi przed ladą naprzeciwko rozmówcy. Brudzi sobie rękawiczkę popiołem, trącając pety w popielniczce. Są różnych marek, ale nie marlboro. Na ścianie wisi wykonane w kolorze zdjęcie pierwszej udanej transakcji, zwieńczonej uściskiem dłoni. Na fotografii, na palcu Lombardiera widnieje stalowy sygnet z charakterystyczną szczerbą.
– Obawiam się, że nie mogę panu pomóc. – Rozmówca rozkłada ręce. Na palcu tkwi ten sam – ale złoty – sygnet z charakterystyczną szczerbą.
Wiktor ściąga rękawiczkę. Jego dłoń pokryta jest szpetnymi bliznami.
– Uuu, paskudna sprawa.
– Gdzie jest dziewczyna? Jeśli nic jej nie jest, pozwolę ci żyć.
Zaskoczony Lombardier odruchowo zerka na drzwi do zaplecza, po czym spod lady wyciąga rewolwer i przytyka go do klatki piersiowej detektywa. Wiktor łapie broń i przekształca w łyżkę cedzakową. Korzystając z szoku oponenta, żelaznym uściskiem chwyta go za rękę.
– Jesteś jednym z nich.
– Wiesz jak to jest, gdy płuca i serce zmieniają się w bezkształtną miazgę? Bolesna śmierć. – Mocniej ściska rękę Lombardiera.
– J-j-jest na zapleczu. Nic jej nie grozi, p-puść mnie.
Lombardier przez chwilę odczuwa mrowienie w całym ciele i wstrząsa nim fala bólu – to Wiktor scala go z ladą. Nigdzie się nie ruszy.
Detektyw odnajduje dziewczynę w niewielkiej łazience. Wyjmuje jej knebel z ust. Jest przypięta kajdankami do kaloryfera i posiniaczona. Nieprzytomna, ale oddycha równo. Wiktor jednego jest pewien – ma do odbycia męską rozmowę z Lombardierem.
Witaj.
Kryminalna opowieść. Zaskakujące zwroty akcji, niczego nie można przewidzieć z góry, dziewczyna na szczęście żyje (uff!), krew nie leje się potokami (to też na plus).
Bardzo ciekawy szort i interesujące ujęcie tematu konkursowego.
W dodatku – z poczuciem humoru. :)
Gratuluję, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Witaj, bruce!
Dzięki za przychylny komentarz :) Cieszę się, że w krótkim tekście udało się spiąć to wszystko w sensowną całość. To mój drugi pomysł na ten konurs, przez pisanie (i porzucenie) pierwszego nie zdążyłem z tym. Że udało się trafić z humorem to wisienka na tym mini-torciku.
Dzięki raz jeszcze :)
Pozdrawiam!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Cała przyjemność po mojej stronie, pozdrawiam. :)
Pecunia non olet
Przyjemne, zabawny początek, fajny zwrot akcji, ale mam wrażenie, że jest to opowieść na coś większego niż szort. To przekształcanie broni lombardiera jest tak trochę wyciągnięte z kapelusza, tak samo to stwierdzenie Jesteś jednym z nich. Czytelnik po temacie konkursu domyśla się, że chodzi o alchemików, ale fajnie byłoby to zarysować też wcześniej, bo aż do tego momentu jest to raczej zwykły detektyw.
Ogólnie się podobało, ale jak napisałem, raczej jest to materiał na coś większego.
Pozdrawiam :)
Dzięki, PanieDomingo,
To wyciągnięcie z kapelusza (po raz pierwszy alchemia była użyta do otworzenia sejfu) i nie mówienie wprost o alchemikach, tak jak nie nazwanie kamienia filozoficznego jest celowe, właśnie dlatego, że temat konkursu już nam to zdradza. Zresztą już na począku wiemy że detekwtyw zmienił profesję z innej, "naukowej" i tu wracamy do tego, że wiem jaki jest temat konkursu ;p
Próbowałem całość upchać w szora tak, by dało się odczuć, że poza ramimi przedstawionych scen jest coś więcej. Dłuższyb tekstów o detektywach alchemikach nie mam w narazie planach.
Dzięki za komentarz,
Pozdrawiam!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Mmm, DZL to dolnośląskie tablice, Złotoryja? Ano, dymią.
Ciekawy kamień!
Przy krótkim limicie też trudno dotrzeć na czas. ;-)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Dzięki, Asylum!
Ekhm… DZL to, ten tego, nie było celowe, kurcze, a mogło :P
Pozdrawiam!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Obawiam się, że nie zrozumiałam. Główny bohater ma moc przekształcania przedmiotów, których dotyka, ale w takim razie, o co chodzi z sygnetem? Bo jeśli sygnet na zdjęciu i na palcu Lombardiera jest ten sam (a nie “taki” sam), to Lombardier ma moc przekształcania metalu w złoto – i teraz nie wiem, jakie ta informacja ma znaczenie i wpływ na fabułę? Wydaje się być przypadkowa.
Trochę zabrakło mi połączeń między różnymi informacjami, które podajesz w tekście, przez co nie czytało mi się płynnie. Za to bardzo ciekawie wyszła narracja – sucha, zdystansowana, taka fajnie cierpka :D
Interesujący szort.
It's ok not to.
Hej, Dogs,
A zwróciłaś uwagę na nazwę konkursu?
Amelia wynalazła kamień filozoficzny – który to podobno ma mieć moc transformacji metali nieszlachetnych w szlahetne.
Celowo nie wszystko wyłożyłem na ławę licząc się z tym, że można coś przeoczyć.
A narracja, to taka właśnie miała być, a że krótki tekst, to i eksperyment niestraszny.
Pozdrawiam!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
A zwróciłaś uwagę na nazwę konkursu?
A jak myślisz, Mytriksie? ;-)
Po prostu nie wiem, jak się ma lokowanie produktu do reszty tekstu.
It's ok not to.
Cześć!
Zacne i nieco nikotynowe, nostalgia miesza się tu z kryminalną intrygą. Napisane zgrabnie, klimatyczne. Każdą ze scen plastycznie obrazujesz. Niestety, odnoszę wrażenie, że pomysł nie został w całości zrealizowany, bo kiedy wreszcie czytelnik ma się dowiedzieć, o co tu chodzi, opko się kończy. Dostajemy jedynie trzy sceny budujące napięcie i koniec odcinka, kiedy dama zostaje uratowana z rąk nikczemnego lombardiera.
Pozdrawiam!
„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski
Hmmm. Pogubiłam się trochę.
Zdolności bohatera wyskakują nagle jak deus z machiny. Piszesz w komentarzach, że otworzył sejf – ja myślałam, że po prostu znał szyfr, w końcu kiedyś byli dość blisko z dziewczyną.
Po co lombardier ją porwał? Jeśli ma takie same zdolności jak bohater, to dlaczego się nie uwolniła? A jeśli nie ma, to po co ją porywać. Dlaczego bohater z takim talentem tak kiepsko sobie radzi?
Tyle pytań, tak mało wyjaśnień…
Babska logika rządzi!
Ekhm… DLZ to, ten tego, nie było celowe, kurcze, a mogło :P
Znaczy, zadziałały siły wyższe, a im trza się ustawić w rządku i dziwnym porządku.
Mało wyjaśnień
Podzieliłabym Finklów zdanie.
Z tym limitem czasem jest duży kłopot. Niby dobry, a czasami zuo. Jak to rozeznać, nie wiem. :)
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Mytriksie, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że przyszedł Ci do głowy niezły pomysł, ale podczas pisania chyba nieco się rozrósł, i w zaprezentowanym szorcie zrezygnowałeś z tego i owego, by zmieścić się w konkursowym limicie, skutkiem czego tekst stał się nie całkiem czytelny i sprawia wrażenie fragmentu, a nie skończonego opowiadania. A przecież dodałeś go poza konkursem, więc już nic Cię nie ograniczało i mogłeś wypisać się do woli. Szkoda, że to takie urwane.
– Wystarczy na podróż i na trzy sztangi Marlboro. ―> – Wystarczy na podróż i na trzy sztangi marlboro.
Nazwy papierosów piszemy małą literą, ten błąd pojawia się kilkakrotnie.
http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745
Wiktor łapie za broń i przekształca w łyżkę cedzakową. ―> Wiktor łapie broń i przekształca w łyżkę cedzakową.
Korzystając z szoku oponenta, chwyta go za rękę w żelaznym uścisku. ―> Czy ręka oponenta znajdowała się w żelaznym uścisku?
A może miało być: Korzystając z szoku oponenta, żelaznym uściskiem chwyta go za rękę.
– Mocniej ściska rękę Lombardiera. ―> Kto to mówi? Czy to w ogóle jest wypowiedź?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dobra, skumałem, że detektyw to jakiś alchemik czy cuś, Amelia też i że sygnet jest ze złota, bo go lombardier zmienił w jakiś sposób. Podejrzewam, że wydębił od Amelii recepturę. Tylko dlaczego Wiktor nie ma hajsu, skoro ma jakieś magiczne skille, jest alchemikiem i tak dalej? Zresztą to stopienie lombardiera z ladą pojawia się tak nagle, że wydaje się być wyciągnięte z kapelusza.
Ta historia aż się prosi o kontynuację, bo w tej formie jest intrygująca w równym stopniu co niedopowiedziana.
Pozdrawiam serdecznie
Q
Known some call is air am
Dziękuję wszystkim za wizytę :)
Odpowiem najpierw ogólnie:
Nie planuję rozwinięcia tej historii, bohatera czy świata. Tak wiem, że dodałem po konkursie, ale pomimo przekroczenia limitu, nie chciałem z nim szaleć. Toż to miał być ot szorcik na zadany temat. Mam kilka innych pomysłów na długie teksty, które staram się zrealizować.
Cześć, Krar!
IMO jest to pomysł pełny i niepełny jednocześnie, to znaczy – sprawa Lombardiera choć pojawiła się niespodziewanie, to została szybko rozwiązana.
Witaj, Finklo!
Niestety, zamiast odpowiedzi pozostawiam pytania lub domysły i, szczerze mówiąc, nie potrafię odpowiedzieć dokładnie na te pytania, bo nie wymyśliłem odpowiedzi. Postawiłem bohatera w takiej sytuacji życiowej, ale nie obmyśliłem dokładnie dlaczego mu się nie wiedzie.
Hej, Asylum!
Limit to dzika bestia, raz zadziała pozytywnie, raz negatywnie, a zazwyczaj trochę tak a tak.
Witaj, Reg!
Chyba masz rację, że wyszło fragmentarycznie i nie do końca czytelnie. Chociaż o niektórych rzeczach nie mówiłem celowo, zostawiając je, by były czytelniczymi domysłami.
Dzięki za łapankę. Poprawki wprowadziłem, tylko tutaj wyjaśniam:
– Mocniej ściska rękę Lombardiera. ―> Kto to mówi? Czy to w ogóle jest wypowiedź?
to są didaskalia do poprzedniej wypowiedzi (może kopiowałaś do Worda i formatowanie się zgubiło?):
“– Wiesz jak to jest, gdy płuca i serce zmieniają się w bezkształtną miazgę? Bolesna śmierć. – Mocniej ściska rękę Lombardiera.”
Witaj, Outta Sewer!
Tylko dlaczego Wiktor nie ma hajsu, skoro ma jakieś magiczne skille, jest alchemikiem i tak dalej? Zresztą to stopienie lombardiera z ladą pojawia się tak nagle, że wydaje się być wyciągnięte z kapelusza.
Ta historia aż się prosi o kontynuację, bo w tej formie jest intrygująca w równym stopniu co niedopowiedziana.
No nie wiedzie mu się i tyle :) A tak na serio, to trafił na ciężki rynek, którego być może nie rozumie? Tak, zabrakło miejsca na wyjaśnienia. Jakiś osobisty dramat bohatera. Z tyłu głowy kołatała mi się awersja bohatera do alchemii, spowodowana jakimś wypadkiem? Ta dłoń pokryta bliznami…
Raczej nie będę tego tekstu kontynuować, a bohater zachowa swoje tajemnice dla siebie, ale kto wie… Może kiedyś będzie mi potrzebny detektyw-alchemik, będę wtedy wiedział do kogo się zwrócić.
Pozdrawiam wszystkich!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Istotnie, Mytriksie, teraz, kiedy wiem, że to nie wypowiedź, rzecz stała się jaśniejsza. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Omal przegapiłem, bo tekst dodany po komentarzach ;)
Krótkie i mocne. I dość ciekawa sytuacja z tym, że to ma formę fragmentu, ale od strony treści nie jest fragmentem i broni się jako szort. Trochę gorzej z tym, że gdyby oderwać tekst od nazwy konkursu, to już powstaje pewien problem interpretacyjny. Chociaż podejrzewam, ze naprowadzenie czytelnika nie wymagałoby dużego narzutu znaków, problem byłby raczej z tym, żeby nie zepsuć całości i nie zrobić z tego łopatologii.
Dzięki za wizytę wilku,
Trochę gorzej z tym, że gdyby oderwać tekst od nazwy konkursu, to już powstaje pewien problem interpretacyjny.
Taki był zamysł, żeby to się łączyło i stanowiło całość, w końcu było to pisane na zadany temat :D Ale pewnie można by dołożyć gdzieś słowo alchemik czy kamień filozoficzny i wszystko stałoby się jasne.
I dość ciekawa sytuacja z tym, że to ma formę fragmentu, ale od strony treści nie jest fragmentem i broni się jako szort.
W ten sposób chciałem osiągnąć poczucie tego, że to żywy, otwarty świat.
Pozdrawiam!
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
W ten sposób chciałem osiągnąć poczucie tego, że to żywy, otwarty świat.
Cóż, to akurat to się udało, stąd klik :)
Dzięki, Mort.
Odwiedziny zawsze mile widziane. Przeładowanie treścią tak, bo do limitu ściskane bardzo. Pomysłów za dużo, czasu na pisanie za mało :-)
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Nie porwało mnie, ale czytało się przyjemnie :)
Przynoszę radość :)
Dzięki za wizytę i opinię :-)
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Chyba to pierwszy Twój tekst, który czytam :o Masz zwięzły i zgrabny styl, bez udziwnień. Przyjemny szorcik, choć nie załapałam, że to bohaterka wytworzyła kamień filozoficzny. Tytuł fajnie komponuje się z treścią, zabieg z powtórzeniem “ale nie marlboro” udany. Myślę, że ogólna jakość tego tekstu pasuje do Biblioteki :)
Witaj, Sonato!
“Chyba to pierwszy Twój tekst, który czytam :o”
→ :O, serio? Wydawało mi się, że już czytałaś moje teksty -,-‘
Dzięki za ocenę. Zwięzłość stylu była tu trochę na siłę, żeby zmieścić się w limit, a i tak nie chciało wejść. Ale to chyba prawda, że staram się trzymać prosty styl, w takim czuję się lepiej, a owijanie w bawełnę najczęściej zostawiam poetom, którzy to potrafią :)
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
