Co się dzieje z SI, gdy umiera

Droździe, niespełna sześć tysięcy znaków to jeszcze nie opowiadanie. Bądź uprzejmy zmienić oznaczenie na SZORT.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo plastyczne. Dobrze się czyta.

Masz literówkę “Zbocza usianie”.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Dopiero po przeczytaniu zorientowałam się, że tytuł to właściwie spoiler ;P (drobna korekta: Co się dzieje z SI, gdy umiera). Ładna wizja, niczego więcej tu nie trzeba.

 

Otulała jego ciało, wnikała w głąb i przyspiesza jego przemianę.

Otulała jego ciało, wnikała w głąb i przyspieszała przemianę. 

 

W kilku innych miejscach zauważyłam też powtarzające się zaimki. 

 

Pozdrawiam! 

„Bóg jest Panem aniołów i ludzi, i elfów” – J.R.R. Tolkien

Ładna wizja, niczego więcej tu nie trzeba.

Zgadzam się. :)

Rzecz wydała mi się snem, śnionym we śnie. Czekałam, kiedy bohater się obudzi, a on umarł. Barwne i osobliwe wizje miał przed zejściem.

Miejscami nadużywasz zaimków, pojawia się też siękoza.

 

Jak kręgi na wo­dzie po wrzu­ce­niu doń ka­mie­nia. ―> Doń znaczy tyle, co do niego, a Ty piszesz o wodzie, która jest rodzaju żeńskiego, więc: Jak kręgi na wo­dzie po wrzu­ce­niu do niej ka­mie­nia.

 

…nic mu nie grozi. Był tego pe­wien. Szedł przed sie­bie pew­nym kro­kiem po­dzi­wia­jąc ota­cza­ją­ce go no­wo­ści. Wie­dział dokąd zmie­rza, a to było dla niego naj­waż­niej­sze. Z cza­sem za­czął od­czu­wać dziw­ne mro­wie­nie w całym ciele, co go bar­dzo zdzi­wi­ło, po­nie­waż nigdy nie od­czu­wał po­dob­nych sen­sa­cji. Wy­da­wa­ło mu się, że trud­niej mu się po­ru­szać, jakby ktoś na­sy­pał pia­sku w jego stawy i tryby.  Czuł opór pod­czas po­ru­sza­nia. Przyj­rzał się swoim dło­niom i do­strzegł, że jego skóra zro­bi­ła się de­li­kat­nie prze­zro­czy­sta, a z we­wnątrz jego ciała ema­nu­je blade, pul­su­ją­ce co chwi­lę inną barwą świa­tło. Mimo tych wszyst­kich zmian, czuł jak w jego wnę­trzu na­ra­sta ener­gia, która roz­cho­dzi się wzdłuż jego prze­wo­dów. ―> Nadmiar zaimków. Lekka siękoza.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie było widać słońca, a mimo to było jasno.

Powtórzenia

 

Sytuacja ta była tak niecodzienna i zaskakująca, że nie wiedział co ma robić. Starał sobie przypomnieć kim jest i skąd się tam wziął.

Przekreślone niepotrzebne. Dałabym raczej tu niż tam.

 

Zerwał kilka źdźbeł trawy i przysunął je sobie przed oczy.

Przekreślone niepotrzebne

 

Te nie były mieszaniną gazów zamkniętych w szklanych rurkach, były miękkie i giętkie, o chropowatej fakturze.

Powtórzenia

 

Pień drzewa był tak samo zbudowany jak źdźbła trawy, ale był twardszy i emanował innym kolorem światła, a liczby krążące w jego wnętrzu były większe i łatwiej było je dostrzec.

I tu też

 

Do siękozy wskazanej przez Reg dodałabym byłozę. Zaimków stanowczo za dużo.

Poza tym ładna wizja :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Zgadzam się, że ładna wizja i że za dużo zaimków.

 

W jakim kontekście użyłeś słowa sensacja? 

 

Jakiś czas temu widziałem film dokumentalny o tym, jak wyglądają wysypiska odpadów elektronicznych w Afryce i niestety w niczym nie przypominało to wizji SKED 8 : (.

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Napisane jest w miarę ładnie, ale brakuje mi tu jakiejkolwiek puenty. Gdyby nie tytuł to byłby chociaż jakiś twist na końcu, a tak to jest malowanie dla malowania, które od początku wiadomo co oznacza, ale nie wiadomo jakie wnioski z tego wyciągnąć, a przynajmniej mnie niespecjalnie te opisy zainspirowały, bo ani nie przedstawiały rzeczywistości, ani niczego o co mógłbym zaczepić jakiś proces analityczny.

Łukasz

Plastyczne opisy, niestety wymagają dopracowania językowego – szczególnie kłują w oczy liczne powtórzenia, np.:

Obudziło go jasne, kolorowe światło. Początkowo nie chciał otwierać oczu, by sen całkowicie się nie ulotnił. Obrócił się na drugi bok, a jasność rozbłysła ze zdwojoną siłą. Uchylił powieki, a to, co zobaczył wprawiło go w osłupienie. Leżał na trawie pośrodku leśnej polany. Nie była to jednak zwykła łąka. Wszystko co się na niej znajdowało emanowało światłem tak jasnym, że aż sprawiającym ból. Trawa jarzyła się jaskrawym odcieniem zieleni, pnie drzew brązowym, a owady z daleka wyglądały jak małe żaróweczki unoszące się w powietrzu i przysiadające na kolorowych kwiatach świecących jak reflektory. Nie było widać słońca, a mimo to było jasno. Niebo miało kolor jasnego, fosforyzującego błękitu,

Do byłozy, zaimkozy i sięozy dochodzi zatem jasnoza :)

 

Pozdrawiam!

 

Witaj.

Opis fantastycznego świata, krótki, ale taki był – jak rozumiem – w zamierzeniu. 

Szczególnie w pamięci utkwił mi ten zaskakujący pomysłowością fragment:

Niekończący się ciąg zero-jedynkowy poruszał się wewnątrz roślin jak krew.

Wyobraźnia ma tu szerokie pole do popisu. :)

 

Warto zwrócić uwagę na wspomniane już powtórzenia. Np. wyraz emanować, odmieniany i stosowany w tak niewielkim szorcie dość często. 

 

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Cześć i czołem.

Początkowo nie chciał otwierać oczu, by sen całkowicie się nie ulotnił.

Hmm. A mógłby się ulotnić częściowo? Niby mógłby, ale czy w tych okolicznościach? I “początkowo” jest trochę… sztywne.

Obrócił się na drugi bok, a jasność rozbłysła ze zdwojoną siłą.

No, nie wiem.

 Uchylił powieki, a to, co zobaczył wprawiło go w osłupienie

Uchylił powieki, a to, co zobaczył, wprawiło go w osłupienie. Pokaż mi to od razu, zamiast zapewniać.

Leżał na trawie pośrodku leśnej polany. Nie była to jednak zwykła łąka.

Dalej przedłużasz na siłę.

 Wszystko co się na niej znajdowało emanowało światłem tak jasnym, że aż sprawiającym ból.

Wszystko, co się na niej znajdowało, emanowało światłem tak jasnym, że aż sprawiającym ból. Mało obrazowe, jest też rym.

 jarzyła się jaskrawym

Powtórzony dźwięk.

 jaskrawym odcieniem zieleni, pnie drzew brązowym

Brązowym odcieniem zieleni? Hmm?

 owady z daleka wyglądały jak małe żaróweczki unoszące się w powietrzu i przysiadające na kolorowych kwiatach świecących jak reflektory

Hmm. Widzę, że się starasz, ale jednak nie wychodzi to obrazowe.

 Nie było widać słońca, a mimo to było jasno.

Dobrze, o tym już wiem. Przejdź dalej.

 stroboskopowe chmury posyłające we wszystkich kierunkach groźne błyski

Nie. Opis jest rozchwiany, tu taka sielanka, a nagle znikąd wyskakują te groźne chmury.

 Całości towarzyszył szum wiatru, przypominający bardziej buczenie transformatora.

To skąd wiadomo, że to wiatr? Nie dałabym też głowy za "towarzyszył".

 Oślepiony feerią jaskrawych barw i ogłuszony nieustającym szumem, zamknął oczy

Bez przecinka. Zobacz, Twój bohater jest oślepiony – a mimo to dokładnie widzi. Widzi drobne szczegóły, owady, które pierwsze giną w takim blasku. Zamierzyłeś to?

 Sytuacja ta była tak niecodzienna i zaskakująca, że nie wiedział co ma robić.

Nie wiedział, co ma robić. Nie tłumacz mi jak idiotce rzeczy oczywistych, poświęć te znaki na to, co oczywiste nie jest.

 Starał sobie przypomnieć kim jest i skąd się tam wziął.

Starał się sobie przypomnieć, kim jest i skąd się tu wziął. Tu, gdzie jest – nie kalkuj angielskiego “there”. Ale lepiej zabrzmi: Próbował sobie przypomnieć.

 Z czasem przyzwyczaił się do buczenia

Tak po prostu?

 Ponownie ogarnął wzrokiem całą polanę.

No, właśnie. Patrz wyżej.

 Nic się w niej nie zmieniło, ale wydała mu się już mniej straszna i obca niż wcześniej.

Dlaczego, skoro nic się w niej nie zmieniło? Musiał się zmienić bohater – jak?

 przysunął je sobie przed oczy

Hmm.

 Odkształcały się pod jego dotykiem

Techniczne. Twój bohater jest tytułową AI, oczywiście, ale i tak techniczne. Choć może to i dobrze. Skoro jest AI.

 A każdy, nawet najmniejszy ruch powodował u nich rozbłysk zieleni.

A każdy, nawet najmniejszy, ruch powodował w nich rozbłysk zieleni.

 rytm podmuchów wiatru

Podmuchy mają rytm?

 zobaczył, że wewnątrz łodyg, małymi kanalikami coś się porusza

Wtrącenie: zobaczył, że wewnątrz łodyg, małymi kanalikami, coś się porusza.

 W miejscu gdzie rośliny były uszkodzone liczby wyciekały i rozpadały się na jeszcze mniejsze elementy.

W miejscu, gdzie. To sugeruje, że jest tu jakieś miejsce, w którym rośliny są uszkodzone, a chodzi Ci raczej o miejsce zerwania źdźbła, nie? Co jest elementem liczby?

 Każdy jego krok powodował rozbłysk kolorowego, jaskrawego światła rozchodzącego się koncentrycznie wokół jego nóg po wszystkich roślinach.

"Wokół jego nóg" skasowałabym, odciąga uwagę od tego rozbłysku, a jest dość oczywiste.

 Jak kręgi na wodzie po wrzuceniu doń kamienia.

"Doń" zbyt książkowe, odwraca uwagę i nic nie wnosi.

 Pień drzewa był tak samo zbudowany jak źdźbła trawy, ale był twardszy

Pień drzewa był zbudowany tak samo, jak źdźbła trawy, ale twardszy.

 Przywykł do tych dziwactw bardzo szybko. Na początku był zdziwiony, lecz teraz przechadzał się wokół tych niecodziennych roślin jak po ulicach znanego mu miasta.

Czemu mnie zapewniasz, ze to są dziwne rzeczy? Skąd wniosek, że uznam je za codzienne?

 czuł, że został tak zaprogramowany i podążał za tym wewnętrznym głosem

Program i wewnętrzny głos – to nie to samo.

W oddali nad drzewami zobaczył jaśniejącą łunę.

I jak ją odróżnił od otoczenia, skoro wszystko tu świeci?

 Zwrócił się w tamtym kierunku i ruszył przed siebie.

Przedłużasz.

Nie były one jednak takie same jak te, które wygrzebał ze swojej bazy danych. Te tutaj były zmienione, jakby zdeformowane. Brzmiały jak gdyby dobiegały z jakiegoś uszkodzonego megafonu, wcześniej przemielone przez equalizer.

Skróć. Pilnuj rymów i uważaj na podmioty – mowa o odgłosach, czy o zwierzętach?

 Szedł przed siebie pewnym krokiem podziwiając otaczające go nowości.

Rozdzielaj czasowniki: Szedł przed siebie pewnym krokiem, podziwiając otaczające go nowości. To w końcu otoczenie jest nowe, czy znajome? Czy ta niepewność jest zamierzona?

 Wiedział dokąd zmierza

Wiedział, dokąd zmierza.

 Z czasem zaczął odczuwać dziwne mrowienie w całym ciele, co go bardzo zdziwiło, ponieważ nigdy nie odczuwał podobnych sensacji.

Jakieś… mało naturalne to zdanie.

 Wydawało mu się, że trudniej mu się poruszać, jakby ktoś nasypał piasku w jego stawy i tryby. Czuł opór podczas poruszania.

W dwóch kolejnych zdaniach mówisz to samo. Po co? Anglicyzm – jakby ktoś nasypał mu piasku w stawy.

 dostrzegł, że jego skóra zrobiła się delikatnie przezroczysta

Nierówny ton. Jesteś pewien tego "delikatnie"?

z wewnątrz jego ciała emanuje blade, pulsujące co chwilę inną barwą światło

Hmm.

Mimo tych wszystkich zmian, czuł jak w jego wnętrzu narasta energia, która rozchodzi się wzdłuż jego przewodów.

Pierwszy przecinek zbędny. W jaki sposób zmiany wykluczają się z "narastaniem energii"?

 wyglądał jak pokryta sadzą żarówka o nieregularnym kształcie

W czym dokładnie przypominał żarówkę? Bo nieregularny kształt jest mało żarówkowy.

Emanowała nawet taką samą barwą

Co Ty z tym emanowaniem?

 Obserwował owady

Źle to brzmi.

 Po chwili, wstał i ruszył przed siebie nawet nie zastanawiając się, czy idzie w dobrym kierunku.

Po chwili wstał i ruszył przed siebie, nawet się nie zastanawiając, czy idzie w dobrym kierunku.

 między pniami, z miejsca, do którego zmierzał, emanowała silna, różnokolorowa poświata.

Spomiędzy pni. Poświata to "nikłe, blade światło", nie może być "silna".

 Otulała jego ciało, wnikała w głąb i przyspiesza jego przemianę.

Literówka: przyspieszała.

 Ogarniało go dziwne, nieznane wcześniej uczucie.

Jakie?

 kompletnie zesztywniały

Anglicyzm.

 emanowały silnym, zmieniającym się falami kolorowym światłem

Emanowały silnym, zmieniającym się falami, kolorowym światłem.

Wyszedł wprost na nieporośnięte drzewami, wysokie wzniesienie.

Hmm. Bez przecinka.

jasnym, oślepiającym blasku

Czy blask oślepiający może nie być jasny? Less is more.

 Zbocza usianie

Literówka, i czy "usiane" to na pewno właściwe słowo?

 Miały one przezroczystą powierzchnię

Postacie? Abstrakcyjne to, przecież nawet nie wiemy, czy bohater jest humanoidem.

 Emanowały również czystą energią.

Niezbyt zgrabne.

 z każdym krokiem coraz bardziej upodabniając się do innych robotów

Wcześniej był wyjątkowy?

 

Ładne i nastrojowe, ale poza tym – niewiele. Abstrakcyjna impresja, dość konsekwentnie doprowadzona do logicznego końca, zapowiedzianego zresztą w tytule. I chwilowo obrzydziłeś mi słowo "emanować", czy raczej mnie nim zanudziłeś, a miałam jutro czytać o neoplatonikach, uch. Ale pracuj dalej. Tnij zaimki. Spraw sobie tezaurus. Spróbuj rozbudowywać swoje impresje w fabuły. Powodzenia.

 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.