Opiekun samotności

Te­re­sa nie wie­dzia­ła, jakim cudem prze­trwa­ła, ani ile ma lat. Od­zy­ska­ła przy­tom­ność po kilku go­dzi­nach. Ro­zej­rza­ła się prze­stra­szo­na. Znaj­do­wa­ła się w ogrom­nej ja­ski­ni. Pró­bo­wa­ła sobie przy­po­mnieć ja­kieś oko­licz­no­ści, co­kol­wiek. Nie­ste­ty, wy­glą­da­ło na to, że ma cał­ko­wi­tą amne­zję. Rzecz jasna, było to nie­bez­piecz­ne w nowym miej­scu. Pra­gnie­nie na­ra­sta­ło. Obo­la­ła, po cichu ru­szy­ła wzdłuż krę­te­go ko­ry­ta­rza ja­ski­ni, przy oka­zji po­zna­jąc teren. Po kil­ku­na­stu me­trach usły­sza­ła naj­pięk­niej­szy dźwięk – ka­pa­nie. Przy­śpie­szy­ła kroku. Mię­dzy ska­ła­mi są­czy­ła się nie­wiel­ka struż­ka wody. Za­mo­czy­ła dłoń. Po­wą­cha­ła wodę, sma­ku­jąc ją nie­pew­nie. Wie­dzia­ła, że nie może wypić zbyt wiele, bo istnieje prawdopodobieństwo, iż jest za­tru­ta. Mu­sia­ła prze­cze­kać.

Po­czu­ła się bez­bron­na, nie dosyć, że stra­ci­ła pa­mię­ć, to jesz­cze znalazła się w miej­scu, które jest pie­kiel­nie nie­bez­piecz­ne. Sku­li­ła się w kłę­bek i znowu za­snę­ła. Kiedy po kilku go­dzi­nach obu­dzi­ła się, ota­czał ją mro­k. Nawet nie drgnę­ła. Wie­dzia­ła, że teraz musi prze­cze­kać do rana, kiedy znowu kilka wią­zek świa­tła wpad­nie przez szcze­li­ny. Na pra­wej ręce wy­czu­ła jakąś opa­skę, być może to ze­ga­rek? Dresz­cze chło­du co rusz prze­ni­ka­ły jej ciało, a w duszy wyła sa­mot­ność.

Czas od­mie­rzało od­le­głe ka­pa­nie wody. Na po­cząt­ku li­czy­ła jesz­cze dźwię­ki, chwi­la­mi przy­sy­pia­ła. Kost­nia­ła z chło­du. Sta­ra­ła się być naj­ci­szej, jak po­tra­fi­ła. Zło­wro­ga noc cią­gnę­ła się w nie­skoń­czo­ność. Tra­ci­ła na­dzie­ję, że prze­trwa to pie­kło.

Tym­cza­sem w od­da­li sły­chać było ja­kieś dziw­ne od­gło­sy, jakby szme­ry. Jej ciało prze­szy­wa­ły co rusz dresz­cze. Głód i pra­gnie­nie po­tę­go­wa­ły bez­rad­ność. Na­słu­chi­wa­ła uważ­nie, kar­miąc narastającą pa­ni­kę. Nagle o jej ciało otar­ła się jakaś dziw­na isto­ta. Znie­ru­cho­mia­ła. Jej usta za­cię­ły się, a su­chość w ustach stała się nie do znie­sie­nia. Z oczu wy­pły­nę­ły łzy prze­ra­że­nia. Wie­dzia­ła, że nie może wy­ko­nać żad­ne­go ruchu. Przez mo­ment wstrzy­ma­ła od­dech, tylko serce sza­la­ło, pra­wie roz­ry­wa­jąc klat­kę pier­sio­wą. Po kilku se­kun­dach usły­sza­ła stu­kot jakby sko­ru­pia­ka.

Po­szedł sobie w głąb ja­ski­ni. Te­re­sa gu­bi­ła się w do­my­słach -“Co to za stwór? Jest jeden, a może żyje tutaj cała gro­ma­da?”. W ciem­no­ści trud­no ujarz­mić wy­obraź­nię. Jej mo­ra­le to­pi­ło się szyb­ciej od ko­stek lodu w szklan­ce whi­sky. Nie miała na tyle siły, by wy­do­stać się z ja­ski­ni. Tym­cza­sem tem­pe­ra­tu­ra spa­da­ła coraz szyb­ciej. Myśli Te­re­sy za­czę­ły krą­żyć jak drony nad mia­stem. “Co mam zro­bić? Jak prze­trwać?” -mó­wi­ła do sie­bie w my­ślach. Z wy­czer­pa­nia znowu na chwil­kę przy­snę­ła, jak mysz pod mio­tłą.

Zsu­nę­ła się po nie­rów­no­ściach ścia­ny do po­zy­cji sie­dzą­cej. Za­wi­nę­ła się moc­niej swe­trem i na­słu­chi­wa­ła. Po chwi­li usły­sza­ła dziw­ne stu­ka­nie, echo po­tę­go­wa­ło je zło­wiesz­czo. Po­de­rwa­ła się z miej­sca i czym prę­dzej chcia­ła opu­ścić ”jamę stra­chu”. Po­śli­zgnę­ła się nie­for­tun­nie i coś zgrzyt­nę­ło w jej ko­st­ce. Ob­la­ła ją fala cie­pła. Ból był prze­ni­kli­wy. Sporo czasu za­ję­ło jej kuś­ty­ka­nie w stro­nę wiąz­ki świa­tła.

 Ubra­na je­dy­nie w pod­ko­szul­kę, dżin­sy i weł­nia­ny kar­di­gan, nie miała zbyt wielu moż­li­wo­ści na zo­sta­wia­nie fan­tów, by wró­cić. Idąc przed sie­bie o świ­cie, wy­pru­ła dwa dolne rzędy prze­dłu­ża­ne­go swe­tra, rwała je na dwu-cen­ty­me­tro­we pa­secz­ki włócz­ki i wie­sza­ła na  ska­łach, na wy­so­ko­ści wła­snych żeber, by łatwo wy­czuć je dło­nią, w razie ko­niecz­no­ści po­wro­tu.

Sta­ra­ła się być za­po­bie­gaw­cza. Na­ra­sta­ła w niej obawa, że stra­ci je­dy­ne lokum – ja­ski­nię. Prze­czu­cie pod­po­wia­da­ło jej, by ro­zej­rzeć się do­oko­ła. Kiedy prze­świ­ty słoń­ca sta­wa­ły się moc­niej­sze, przyj­rza­ła się opa­sce na ręce. Był to jakby ze­ga­rek. Wy­świe­tla­ła się data dwu­dzie­ste­go ósme­go marca dwa ty­sią­ce trzy­dzie­ste­go trze­cie­go roku. To zna­czy, że praw­do­po­dob­nie tego dnia czas się dla niej za­trzy­mał …

Szła przed sie­bie uważ­nie. Zanim wy­szła z ja­ski­ni upłynęły praw­do­po­dob­nie trzy kwa­dran­se. Idąc, sta­ra­ła się za­pa­mię­tać jak naj­wię­cej szcze­gó­łów. Ota­czał ją pas nie­wy­so­kich gór, przed nią było kilka nie­wiel­kich pa­gór­ków i wy­schnię­ta zie­mia, a wiatr uno­sił kurz. Za­czę­ła cięż­ko od­dy­chać. Mu­sia­ła od­na­leźć ja­kieś po­ży­wie­nie i wodę. To był prio­ry­tet. Tem­pe­ra­tu­ra wokół była zno­śna, około dwu­dzie­stu stop­ni Cel­sju­sza. Czym bar­dziej od­da­la­ła się od miej­sca, w któ­rym od­zy­ska­ła świa­do­mość, tym więk­szy od­czu­wa­ła strach. Ota­czał ją sza­robu­ry kra­jo­braz. Gdzie­nie­gdzie wy­sta­wa­ły suche ki­ku­ty ko­rze­ni drzew.

Niebo ob­le­czo­ne si­no-sza­ra­wym od­cie­niem, do­da­wa­ło grozy. W jej polu wi­dze­nia nie było in­ne­go życia. Był to widok ab­so­lut­nie de­struk­cyj­ny. Mimo to, jakaś nie­wi­dzial­na siła pcha­ła ją w nie­zna­ne, szła na­przód.

Co kilka me­trów wbi­ja­ła zna­le­zio­ny ko­rzeń w zie­mię, albo ukła­da­ła go tak, by zo­sta­wić ślady, po któ­rych bę­dzie mogła wró­cić. Nagle ze­rwał się bar­dzo silny wiatr. Tar­gał jej włosy i swe­ter. Na­si­lił się jesz­cze bar­dziej. Ból nogi dawał się we znaki. Pła­cząc, szła przed sie­bie. Wiatr tym­cza­sem sta­wał się jesz­cze sil­niej­szy i bar­dziej po­ry­wi­sty. Za­ty­ka­ło ją. Za­kry­ła usta swe­trem. Ży­wioł nie usta­wał, z każ­dym kro­kiem wzma­gał się i ha­mo­wał jej ruchy, aż w pew­nym mo­men­cie, coś przy­po­mi­na­ją­ce­go trąbę po­wietrz­ną po­łknę­ło ją.

 *

Harry wy­ru­szył na co­dzien­ny ob­chód swo­ich te­re­nów. Był dzi­siaj w złym na­stro­ju, przez dziw­ne wi­dze­nia w nocy. Szcze­rze nie­na­wi­dził wszel­kich zmian. Uwiel­biał ry­tu­ały, ce­le­bro­wał sa­mot­ność. Spa­cer po­zwa­lał mu de­lek­to­wać się spo­ko­jem i ciszą, to był jego pry­wat­ny raj. Od dawna za­tra­cił się cał­ko­wi­cie w swo­jej sa­mot­ni. Bu­do­wał ją krok po kroku. Po­trze­bo­wał izo­la­cji, by czuć się cał­ko­wi­cie nie­za­leż­nym od ludz­kich su­ge­stii. W końcu cią­gle jesz­cze miał na­wy­ki z prze­szło­ści, kiedy był prze­cięt­nym czło­wie­kiem.

W życiu miał szczę­ście do ludzi in­te­re­su­ją­cych się przy­szło­ścią i spo­so­ba­mi, by móc prze­no­sić się w cza­sie. Zgło­sił się do pro­gra­mu prób­nych te­le­por­ta­cji. Oka­za­ło się, że jest do­sko­na­łym ma­te­ria­łem do badań. Kiedy zdo­był od­po­wied­ni po­ziom wie­dzy, zbun­to­wał się i wy­bie­ra­jąc za­cisz­ne miej­sce, nie wró­cił. Tym samym w la­bo­ra­to­rium pa­no­wa­ło prze­świad­cze­nie, że po pro­stu za­gi­nął. On tym­cza­sem po­znał swo­je­go no­we­go Mi­strza Mgły, który z umi­ło­wa­niem prze­ka­zy­wał mu taj­ni­ki przy­wra­ca­nia za­wie­szo­nych w cza­sie do życia. Po­czuł wtedy, że chce w ten spo­sób spę­dzić resz­tę swo­jej duchowej egzystencji. Stał się stró­żem bytu.

Był męż­czy­zną o krępej budowie ciała, lekko po pięć­dzie­siąt­ce, cho­ciaż wiek w tym miej­scu nie miał żad­ne­go zna­cze­nia, ra­czej tylko od­zwier­cie­dlał fi­zycz­ność wy­bra­ną jako awa­tar. Umysł mu­siał utoż­sa­miać się z cia­łem. Siwe włosy spa­da­ły mu na czoło, a by­stre oczy szkli­ły się. Śnia­da kar­na­cja, sze­ro­kie dło­nie, ot taki ro­dzaj wła­snej wizji wy­brał. Szedł znu­dzo­ny, kiedy to nagle dziw­ny kształt przy­kuł jego wzrok. Przy­śpie­szył kroku, tuż przy nie­wiel­kim za­głę­bie­niu, po­dob­nym do rowu, le­ża­ło ko­bie­ce ciało. Pod­szedł i ob­ró­cił je na plecy. Za­uwa­żył wiele otarć i ran na twa­rzy in­tru­za. Wes­tchnął gło­śno i po­wie­dział do sie­bie :

– Masz swoje sny…Cho­le­ra!

Przez chwi­lę na­słu­chi­wał od­de­chu znaj­dy. Był mia­ro­wy, zatem nie było źle. Chciał iść dalej, ale wie­dział, że jeśli ją zo­sta­wi, su­mie­nie nie da mu spo­ko­ju. Zdjął z ple­ców grubą na­rzu­tę i roz­ło­żył na ziemi, potem uło­żył na niej zna­le­zio­ne ciało, zła­pał przy gło­wie po­szko­do­wa­nej, i wście­kły do gra­nic moż­li­wo­ści, za­czął cią­gnąć ją w kie­run­ku swo­je­go schro­nie­nia. Po­dob­na sy­tu­acja nie zda­rzy­ła mu się od dawna. Zro­zu­miał, że będą kło­po­ty. Za­sta­na­wiał jakim cudem “ktoś” zna­lazł się w jego obie­ca­nej sa­mot­ni. Prze­czu­wał, że to nie­zwy­kła isto­ta. A być może chciał tak my­śleć. Do tego wy­glą­da­ła na lekko wy­bra­ko­wa­ną, po­nie­waż od dawna ludz­ki na­skó­rek re­ge­ne­ru­je się sa­mo­ist­nie w prze­cią­gu kwa­dran­sa. A u niej nie za­uwa­żył żad­nych zmian.

Po dwóch go­dzi­nach, z uczu­ciem ogrom­nej ulgi, do­tarł z nie­przy­tom­ną ko­bie­tą do bazy. Wcią­gnął ją do we­wnątrz i długo się przy­glą­dał. Była inna, niż te, które pa­mięć pod­su­wa­ła mu z wcze­śniej­szych lat. Miała mięk­kie, nie­wiel­kie usta, lek­kie zmarszcz­ki w ką­ci­kach oczu, pro­sty nos i długie włosy.

Uło­żył ją na wy­god­nym że­lo­wym fo­te­lu. Od­chy­lił lekko głowę do tyłu, włą­czył fale ma­gne­tycz­ne. W tej chwi­li jej ciało prze­świe­tla­ły pro­mie­nie świa­tła. Jakby ska­ner ludz­kich czą­steczek. Ani drgnę­ła. Zo­rien­to­wał się, że stan jest po­waż­ny. Ni­g­dzie się nie spie­szył, więc mógł po­cze­kać, by zadać jej py­ta­nia. 

Z dosyć oka­za­łej szka­tu­ły wy­cią­gnął ma­lut­ką zie­lo­ną pi­guł­kę. Roz­tarł ją w szkla­nym po­jem­ni­ku, dolał kilka kro­pel wody, wlał ran­nej do ust.

Nie za­re­ago­wa­ła. Za­nie­po­ko­ił się, bo­wiem po­win­na już się ock­nąć.

*

Harry nie­gdyś zwy­kły śmier­tel­nik, za­słu­żył się bar­dzo w sze­re­gach sił nad­przy­ro­dzo­nych. Był rzad­kim osob­ni­kiem, z wy­so­kim po­zio­mem em­pa­tii. Gdy jeszcze był człowiekiem, pra­co­wał w ludz­kim życiu jako wo­lon­ta­riusz w róż­nych in­sty­tu­cjach. Niósł pomoc i na­dzie­ję naj­bar­dziej sa­mot­nym, bo­wiem od naj­młod­szych lat to wła­śnie sa­mot­ność go in­spi­ro­wa­ła. Poznawał ją także z opo­wia­dań ludzi. Po­zwa­la­ło mu to na szer­szy wa­chlarz wie­dzy.

Jako na­sto­la­tek bo­ry­kał się z dłu­go­trwa­łą cho­ro­bą matki. Po­mi­mo wy­sił­ków po­dej­mo­wa­nych wspól­nie z ojcem, nie udało się jej wy­grać walki z ra­kiem. Po pię­ciu la­tach praw­dzi­wej huś­taw­ki na­stro­jów, kiedy matka raz czuła się le­piej, raz go­rzej, za­mknął się w sobie. Nie­dłu­go po po­grze­bie matki, życie do­świad­czy­ło go po­now­nie swoją bez­względ­no­ścią. Oj­ciec prze­szedł bar­dzo po­waż­ny zawał serca. Le­d­wie uszedł z ży­ciem. Wtedy Harry obie­cał sobie, że kie­dyś roz­li­czy się ze śmier­cią.

Jego naj­lep­szy przy­ja­ciel zmarł młodo na SM, co cał­ko­wi­cie zła­ma­ło Harry’ego. Bał się wią­zać z kim­kol­wiek i wi­kłać w ja­kie­kol­wiek re­la­cje. Suk­ce­syw­nie od­su­wał się od ludzi, bu­du­jąc skwa­pli­wie swoją sa­mot­ność.

Za­ko­chał się za późno. W pew­nym szpi­ta­lu, w któ­rym ów­cze­śnie pra­co­wał po­znał in­spi­ru­ją­cą ko­bie­tę. Była drob­na i na pierw­szy rzut oka bez­bron­na. Od­wie­dzał ją coraz czę­ściej, zo­sta­ła opusz­czo­na przez bli­skich. Przy głęb­szym po­zna­niu zy­skała szyb­ko w oczach Har­ry’e­go. Miała łagodny i bez­kon­flik­to­wy cha­rak­ter, nie­ste­ty to­czył ją no­wo­twór. Harry spę­dzał z nią wy­star­cza­ją­co dużo czasu, by od­zwy­cza­ić się od sa­mot­no­ści. By­wa­ły dni prze­ga­da­ne o wszyst­kich spra­wach na świe­cie. Byli wobec sie­bie cał­ko­wi­cie szcze­rzy. Kiedy za­ko­chał się, zo­sta­ły jej trzy mie­sią­ce życia. Ona od­rzu­ci­ła go z przy­czyn oczy­wi­stych, jed­nak w jego my­ślach po­zo­sta­ła nie­śmier­tel­na. Obie­cał sobie, że kie­dyś od­naj­dzie jej duszę.

Po nie­dłu­gim cza­sie tra­fił jako wo­lon­ta­riusz do la­bo­ra­to­rium prób­nych te­le­por­ta­cji.

*

Re­ge­ne­ra­cja Te­re­sy trwa­ła kilka dni. Zna­ko­mi­ta część jej ko­mó­rek zo­sta­ła od­bu­do­wa­na. Or­ga­nizm na od­po­wied­nim po­zio­mie na­wod­nio­ny, elek­tro­li­ty i wi­ta­mi­ny uzu­peł­nio­ne. Po­zo­sta­ły drob­ne bli­zny po roz­le­głych otar­ciach. Harry za­uwa­żył, że  ma dziw­ną opa­skę na lewej ręce. Przyj­rzał się jej uważ­nie. Na­ci­snął tar­czę, uka­za­ła się data, która przywołała złe wspomnienia. A więc to dla­te­go się tu zna­la­zła?!

Jej stan zmie­niał się z go­dzi­ny na go­dzi­nę. Harry klął nie­mi­ło­sier­nie pod nosem, grze­biąc nie­cier­pli­wie w sys­te­mie. Znaj­do­wał wska­zów­ki, co do na­stęp­nych spe­cy­fi­ków, które po­spiesz­nie mie­szał ze sobą, po­da­jąc je Te­re­sie w kro­plów­kach. Był zmę­czo­ny. Zbyt do­tkli­wie przy­po­mi­na­ła mu się hi­sto­ria matki. W końcu szó­ste­go dnia apa­ra­tu­ra za­czę­ła wska­zy­wać mia­ro­we tętno i od­dech. Ode­tchnął z ulgą. 

“Bę­dzie do­brze” – po­my­ślał.

*

Harry pa­trzył na Te­re­sę li­to­ści­wie. Pew­nie udało się jej nie­świa­do­mie prze­do­stać do tu­ne­lu czasu. Dzi­siaj jest osiem­na­sty stycz­nia dwa ty­sią­ce sto dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go roku, so­bo­ta. Dzień, jak każdy inny, od dawna. Tutaj czas bie­gnie ina­czej. Wiek do przo­du, cza­sa­mi się lekko cofa, to znów prze­ska­ku­je o de­ka­dy. Trud­no na­dą­żyć, ale przy­zwy­cza­ił się do swo­je­go życia na po­gra­ni­czu świa­tów. Miał wszyst­ko, o czym ma­rzył, czyli świę­ty spo­kój, a naj­waż­niej­sze, że do dzi­siaj był z da­le­ka od ludz­kich ist­nień.

Ock­nę­ła się, spoj­rza­ła na twarz Har­ry’e­go. Oczy­wi­ście, nie roz­po­zna­wa­ła go, do tego nie miała po­ję­cia, co przez więk­szą część czasu z nią się dzia­ło. Prze­szył ją nie­wy­obra­żal­ny strach.

– Gdzie je­stem? – za­py­ta­ła cicho.

– W bez­piecz­nym miej­scu, do­pó­ki ja je­stem – od­po­wie­dział oschle.

– Byłam w ja­kiejś ja­ski­ni, to ostat­nie co za­pa­mię­ta­łam, potem szłam przed sie­bie, szu­ka­jąc po­ży­wie­nia, i potem nie wiem… Wiał dziw­ny wiatr… Teraz je­stem tutaj… – za­czę­ła pła­kać.

– Spo­koj­nie, bę­dzie do­brze. Tra­fi­łaś do miej­sca, z któ­re­go można wró­cić tam, skąd przy­by­łaś – pró­bo­wał ją po­cie­szyć.

– Ale ja nic nie pa­mię­tam. Nic. Nie wiem kim je­stem, skąd je­stem… Łkała coraz gło­śniej.

Harry przez chwi­lę za­sta­na­wiał się, czy po­wie­dzieć jej praw­dę, czy jed­nak dać jesz­cze tro­chę czasu, by do­szła do sie­bie. Poza tym trud­no by­ło­by mu wy­ja­śnić, że widzi go tylko dla­te­go, iż sobie tego życzy i ko­rzy­sta z awa­ta­ru.

*

Te­re­sa z nie­do­wie­rza­niem błą­dzi­ła wzro­kiem po po­miesz­cze­niu. Wy­glą­da­ło jak wnę­trze ja­kie­goś stat­ku ko­smicz­ne­go, a może było po­dob­ne do ja­kie­goś bar­dzo za­awan­so­wa­ne­go tech­nicz­nie bun­kra? Pa­no­wa­ła w nim ste­ryl­ność. Na pewno były też fil­try po­wie­trza. Od­dy­cha­ło się jej o wiele ła­twiej, niż w ja­ski­ni.

Jej wy­baw­ca miał na sobie w miarę do­pa­so­wa­ny, czar­ny kom­bi­ne­zon. Spraw­dzał coś na oka­za­łym trój­wy­mia­ro­wym mo­ni­to­rze, do­strze­gła ja­kieś dziw­ne splo­ty czą­ste­czek, które do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ły jej ludz­kie DNA. Nagle fotel, na któ­rym sie­dzia­ła, wydał ko­mu­ni­kat, że sesja 12-5-348 zo­sta­ła po­myśl­nie za­koń­czo­na i pa­cjent ma go opu­ścić. Wsta­ła, o dziwo, nic jej nie bo­la­ło. Harry podał jej lu­stro.

 – Po­zna­jesz się? – za­py­tał in­tru­za.

– Nie, nie mam po­ję­cia, kim je­stem. Boję się sie­bie… Może mia­łam powód, by stra­cić toż­sa­mość… – po­wie­dzia­ła szcze­rze. Do­ce­nił to, wie­dział, że nie­ła­two jest w ta­kiej sy­tu­acji.

– Praw­do­po­dob­nie w pa­ni­ce, przed utra­tą naj­bliż­szych, za­ży­łaś ta­blet­kę za­po­mnie­nia. Pro­du­ko­wa­li takie od dwa ty­sią­ce trzy­dzie­ste­go roku. Miały duży popyt, bo co drugi osob­nik cier­piał na de­pre­sję, albo po­wią­za­ne za­bu­rze­nia… – Harry sta­rał się przy­bli­żyć jej re­alia.

– My­ślisz, że po­cho­dzę z tam­tych cza­sów? – Te­re­sa po­czu­ła iskier­kę na­dziei.

– Twój ze­ga­rek, jak i bio­lo­gicz­ny wiek, który zba­da­łem, świad­czą o tym. Za kilka go­dzin będę miał znacz­nie wię­cej ana­liz. Może do­wie­my się nawet tego, czego sobie nie ży­czysz, je­steś na to go­to­wa? – mruk­nął.

– Tak, chcę znać cho­ciaż­by naj­gor­szą praw­dę o sobie… Teraz czuję się jak nie­uży­tecz­ny ka­wa­łek mięsa, pusty, bez­war­to­ścio­wy. Boję się, to jasne… Ale od amne­zji nie ma nic gor­sze­go… – za­pew­ni­ła Har­ry’e­go, po czym za­py­ta­ła:

– Jak masz na imię? Znasz moje?

– Harry, a twoje nie­ba­wem po­zna­my…

* 

Te­re­sa po­now­nie przyj­rza­ła się sobie w lu­strze, które wi­sia­ło w nie­wiel­kiej ła­zien­ce. Zo­ba­czy­ła doj­rza­łą, smut­ną ko­bie­tę. Sta­ra­ła się bar­dzo przy­wo­łać wspo­mnie­nia, ale w dal­szym ciągu trwał bunt jej sza­rych ko­mó­rek. Pa­mięć scho­wa­ła się w naj­bar­dziej pod­stęp­nym miej­scu. Z jed­nej stro­ny, miała szan­sę od­bu­do­wać się wy­łącz­nie z wła­snych wy­obra­żeń o sobie, albo też nadać wszyst­kie cechy, o któ­rych za­wsze pod­świa­do­mie ma­rzy­ła, wskrze­sić się wedle wła­sne­go po­my­słu. Nie chcia­ła tego, to by­ło­by fał­szo­wa­niem praw­dy. I nie mia­ła­by zresz­tą żad­nej gwa­ran­cji, że nadal jest sobą. Co in­ne­go zmie­nić się przez pracę nad sobą, a co in­ne­go przy­własz­czyć po­żą­da­ne cechy i pra­wi­dła życia. Sta­ra­ła się my­śleć jak naj­wię­cej, słu­cha­jąc mu­zy­ki po­waż­nej, prze­glą­da­ła na mo­ni­to­rze (który udo­stęp­nił jej Harry), wszel­kie wia­do­mo­ści, by two­rzy­ły się nowe po­wią­za­nia neu­ro­no­we. W każ­dej wol­nej chwi­li ukrad­kiem spo­glą­da­ła na Harry’ego. Fa­scy­no­wał ją swoją szorst­ką po­wierz­chow­no­ścią.

W tym cza­sie Harry wpi­sy­wał dane do sobie tylko zna­ne­go sys­te­mu, chwi­la­mi prze­kli­nał pod nosem, nie­cier­pli­wił się. Wy­glą­da­ło to na two­rze­nie ja­kiejś mik­stu­ry che­micz­no-ge­ne­tycz­nej. Był bar­dzo sku­pio­ny. Siwe ko­smy­ki spa­da­ły mu na czoło, usta za­ci­na­ły się two­rząc linię pro­stą. Do noz­drzy Te­re­sy do­tarł jego za­pach, był inny niż wszyst­kie. Pach­niał no­wo­ścią, takie było jej pierw­sze spon­ta­nicz­ne sko­ja­rze­nie.

Zdała sobie spra­wę z tego, że Harry w ogóle nie po­trze­bu­je snu, pew­nie jest inną formą bytu. W tym mo­men­cie z końca po­miesz­cze­nia od­wró­cił się w jej stro­nę, zu­peł­nie tak, jakby po­czuł, że jest w niego wpa­trzo­na. Za­wsty­dzi­ła się. Uśmiech­nął się lekko i z po­bła­ża­niem rzekł:

– Mam pierw­sze wy­ni­ki. Chcesz je po­znać? Je­steś go­to­wa? – za­py­tał.

– Ow­szem.

– Uro­dzi­łaś się czter­na­ste­go lu­te­go ty­siąc dzie­więć­set sześć­dzie­sią­te­go dzie­wią­te­go roku w Kra­ko­wie. Je­steś je­dy­nacz­ką. Twoi ro­dzi­ce to Olim­pia Roz­toc­ka, gra­fo­log, i Gu­staw Brze­ziń­ski, le­karz psy­chia­tra. Ro­dzi­ce zgi­nę­li w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, kiedy mia­łaś pięć lat. Wy­cho­wy­wa­ła cię bab­cia Ro­za­lia… Mówić dalej?

– A mam inne wyj­ście, by po­znać swoją prze­szłość? – Te­re­sa za­py­ta­ła rozczulona.

– Tak, mogę ci już sporo wia­do­mo­ści wgrać do pa­mię­ci – od­po­wiedział bez na­my­słu – jed­nak le­piej jest chyba przy­swa­jać wła­sną hi­sto­rię czę­ścio­wo, jest czas przede wszyst­kim na prze­my­śle­nia i daw­ko­wa­nie wie­dzy, no i ludz­kie przy­zwy­cza­ja­nie się do sie­bie – oznaj­mił.

– Jak to wgrać do pa­mię­ci? Można robić z czło­wie­kiem takie rze­czy? – za­py­ta­ła z obawą.

– Oczy­wi­ście. Pa­mię­taj, że żyję na gra­ni­cy czasu, mogę bar­dzo wiele albo pra­wie nic. Czas tutaj jest ka­pry­śny, kie­dyś może ci to wy­ja­śnię. Mam wiele na­rzę­dzi, by po­ma­gać lu­dziom, to moja pasja. Ale nie bierz mnie za al­tru­istę, jeśli mam być szcze­ry, a chcę, wła­śnie za­szy­łem się tutaj, by nie mieć nic wspól­ne­go z ludź­mi…

– W takim razie, jedno dru­gie wy­klu­cza… – za­uwa­ży­ła Te­re­sa.

– Nie. Sy­tu­acja z tobą to po­twier­dza. Jeśli już kogoś znaj­dę, to po­ma­gam, na­to­miast nie szu­kam to­wa­rzy­stwa sam. Lu­dzie to skom­pli­ko­wa­ne isto­ty, tak samo dobre jak i złe. Naj­bar­dziej mier­zi mnie ich cią­głe pra­gnie­nie wię­cej, jakby w ogóle nie ist­nia­ło słowo “STOP”, albo stwier­dze­nie, „na­praw­dę nic wię­cej nie po­trze­bu­ję”. Ta ich cho­ler­na za­chłan­ność i rosz­cze­nio­wość, to wiecz­ne prze­ko­na­nie, że wszyst­ko im się na­le­ży, cho­ciaż z sie­bie tylko nie­licz­ne jed­nost­ki dają wię­cej, niż biorą. Ogól­nie to le­ni­we i wiecz­nie nie­za­do­wo­lo­ne isto­ty… – Harry wpadł jakby w trans, widać było jego za­an­ga­żo­wa­nie w opo­wia­da­ne. Zmarsz­czył brwi.

– A tam, cho­le­ra jasna! – za­koń­czył.

– Wróć­my do mojej hi­sto­rii, ok? – po­pro­si­ła Te­re­sa z nutką roz­go­ry­cze­nia – Albo opo­wiedz mi, pro­szę, co dzia­ło się w moim świe­cie, chęt­nie po­słu­cham dal­szej czę­ści… – Uśmiech­nę­ła się. Wie­dzia­ła, że musi na­tych­miast prze­nieść cię­żar roz­mo­wy na inne tory.

 – Do­brze, więc po wy­na­le­zie­niu ta­blet­ki za­po­mnie­nia, świat moim zda­niem stał się jesz­cze gor­szy. Lu­dzie ma­so­wo tchó­rzy­li przed sobą, bo cię­żar strat, a w końcu widok opu­sto­sza­łych te­re­nów bu­dził grozę. Po licz­nych trzę­sie­niach ziemi nie­wie­le za­bu­do­wań po­zo­sta­ło, nawet i tych stra­te­gicz­nych. Co in­ne­go z bo­ga­cza­mi. Ci jak to w życiu bywa mieli zna­ko­mi­cie wy­po­sa­żo­ne bun­kry za­pa­sy wody i żyw­no­ści, bu­do­wa­ne od lat dzie­więć­dzie­sią­tych w wiel­kiej ta­jem­ni­cy, sys­te­ma­tycz­nie uzu­peł­nia­ne wy­na­laz­kami. Na nie­szczę­ście ludz­ko­ści, nie były to jed­nost­ki wy­bit­ne, a je­dy­nie idio­ci. Kro­cie za­ra­bia­li marni pio­sen­ka­rze, ak­to­rzy, ce­le­bry­ci, pił­ka­rze… Bo­wiem ów­cze­sny świat ko­chał roz­ryw­kę i mi­ni­mum wy­sił­ku in­te­lek­tu­al­ne­go. Rządy przy­zwy­cza­ja­ły do przej­mo­wa­nia cał­ko­wi­tej au­to­no­micz­no­ści jed­nost­ki po­przez wiecz­ne re­gu­la­cje praw­ne, także i sfery mo­ral­no­ści, etyki. Za­własz­cza­li wszyst­ko. Lu­dzie go­dzi­li się, a garst­ka na­ukow­ców, so­lid­nych dzien­ni­ka­rzy, pi­sa­rzy, fi­lo­zo­fów, psy­chia­trów, wy­na­laz­ców, we­ge­to­wa­ła na po­gra­ni­czu spo­łe­czeń­stwa – Harry pod­eks­cy­to­wa­ny i na­bu­zo­wa­ny za­my­ślił się. Te­re­sa pa­trzy­ła mu w przej­rzy­ste jak niebo oczy. “Kim on na­praw­dę jest?” – po­my­śla­ła.

 – Je­steś nie­szczę­śli­wy? – za­py­ta­ła spontanicznie.

– Wręcz prze­ciw­nie, sam je­stem bar­dzo szczę­śli­wy i po­wiem ci coś jesz­cze, nigdy się ze sobą nie nudzę – stwier­dził sucho.

– Opo­wiesz mi coś o sobie? – za­py­ta­ła nie­śmia­ło.

– Nie, wie­dza o mnie nie ma żad­ne­go zna­cze­nia, ani teraz, ani potem – od­ciął temat.

– Ty wiesz o mnie wiele, zatem po­sta­raj się być spra­wie­dli­wy… – po­pro­si­ła nie­pew­nie.

– Je­stem tutaj, bo na to cięż­ko pra­co­wa­łem, a pracy nie­na­wi­dzę. Jak wi­dzisz wątek za­koń­czo­ny.

*

Harry był nie­spo­koj­ny. Wie­dział, że musi ją ode­słać do miej­sca, z któ­re­go za­błą­dzi­ła w tunel cza­so­wy. Miał już wszyst­kie pro­ce­du­ry przy­go­to­wa­ne na tak zwane „od­cię­cie od sie­bie”. Nie­mniej po­lu­bił ją, była w jakiś spo­sób nie­zwy­kle in­te­re­su­ją­ca. Od więk­szo­ści róż­ni­ła się tym, że po­tra­fi­ła słu­chać i to ze szcze­rym za­in­te­re­so­wa­niem.

 

Kiedy Te­re­sa za­snę­ła po zie­lo­nej her­ba­cie z do­miesz­ką leków, do­da­nych przez Har­ry’ego, miał sporo czasu, by na swój spo­sób się z nią po­że­gnać. Podał jej szcze­gól­ną kro­plów­kę, która po­zwa­la szyb­ko zre­ge­ne­ro­wać uszko­dzo­ne or­ga­ny i utrzy­mać je w do­sko­na­łym sta­nie przez około de­ka­dę. Do­dat­ko­wo zrów­no­wa­żył jej sferę emo­cjo­nal­ną, zo­sta­wiając je­dy­nie lekki ba­lans.

Za­sta­na­wiał się, w czym jesz­cze mógł­by jej pomóc na przy­szłość. Usu­nął także z pod­świa­do­mo­ści wszel­kie kosz­ma­ry, od teraz Te­re­sa bę­dzie śniła re­lak­sa­cyj­nie. Naj­trud­niej­sze zo­sta­wił na ko­niec, mu­siał cał­ko­wi­cie usu­nąć wszel­ką pa­mięć o sobie i kry­jów­ce. Przez chwi­lę za­my­ślił się, po czym z im­pe­tem wci­snął kla­wisz „de­le­te”, po­ja­wił się ko­mu­ni­kat „null” i po wszyst­kim.

*

Te­re­sa otwo­rzy­ła oczy. Pierw­szym co zo­ba­czy­ła, był to biały sufit. Nie miała po­ję­cia gdzie jest. Nagle skom­pli­ko­wa­na apa­ra­tu­ra za­czę­ła wy­da­wać pisz­czą­ce dźwię­ki, pod­bie­gła pie­lę­gniar­ka, potem na­stęp­na, w końcu le­karz… Te­re­sa bała się ru­szyć.

“Co jest?” – po­my­śla­ła przerażona.

 Za­pa­li­li wszyst­kie świa­tła. „Jezus, co się dzie­je?”– po­my­śla­ła.

– Wi­ta­my z po­wro­tem! Brawo, pani Te­re­so! Brawo! – pod­nie­co­ny le­karz wy­krzy­ki­wał na całe gar­dło. Pie­lę­gniar­ki słały do niej sze­ro­kie uśmie­chy.

– O co cho­dzi? – za­py­ta­ła zdu­mio­na Te­re­sa.

– Obu­dzi­ła się pani z trzy­mie­sięcz­nej śpiącz­ki… To takie szczę­ście. Zaraz za­dzwo­ni­my po pani męża. Dziel­nie czu­wał przy pani łóżku – wy­ja­śni­ła młod­sza pie­lę­gniar­ka.

– Chce mi się pić… Mogę pro­sić o szklan­kę wody? – Te­re­sa jak nigdy pra­gnę­ła spo­ko­ju. Była szcze­rze zdu­mio­na za­mie­sza­niem, które spo­wo­do­wa­ło otwo­rze­nie przez nią oczu. To zwy­kła czyn­ność, ale od­zy­ska­nie świa­do­mo­ści, to bar­dziej skom­pli­ko­wa­ny pro­ces.

– Jak się pani czuje? – za­py­tał le­karz.

-Do­sko­na­le, do­sko­na­le. Wo­la­ła­bym być teraz w domu – wy­zna­ła szczerze.

– A tak, zaraz przy­je­dzie do pani mąż, a my po­roz­ma­wia­my sobie rano, teraz pro­szę od­po­czy­wać… – za­le­cił za­krę­co­ny le­karz.

*

“A więc to tak? Le­ża­łam tutaj trzy mie­sią­ce jak w hi­ber­na­cji, cie­ka­we dla­cze­go?, co się ta­kie­go wy­da­rzy­ło? Pa­mię­tam strasz­ne bóle krę­go­słu­pa i cu­krzy­cę po­le­ko­wą, to może jakaś śpiącz­ka cu­krzy­co­wa? Poza tym czuję się wspa­nia­le, nic mnie nie boli. Mam roz­pie­ra­ją­cą od we­wnątrz siłę, mo­gła­bym wstać i wyjść… Moje dło­nie są de­li­kat­ne i gład­kie. Mam ocho­tę każdy prze­spa­ny dzień nad­ro­bić po­dwój­nie. Jezus, za oknem wio­sna! Moja uko­cha­na wio­sna! Otwórz­cie okna na oścież, chcę od­dy­chać, głę­bo­ko od­dychać!” – mó­wi­ła do sie­bie w my­ślach.

 

Opa­no­wa­ła ją eu­fo­ria, jakie to cu­dow­ne uczu­cie być szczę­śli­wym, ot tak, zwy­czaj­nie. Kątem oka zo­ba­czy­ła błę­kit nieba i au­to­ma­tycz­nie po­ja­wił się ogro­my uśmiech na jej twa­rzy. Od­nio­sła nie­sa­mo­wi­te wra­że­nie, że ma wszyst­ko.

*

W tej chwi­li do po­ko­ju wszedł Rafał, mąż Te­re­sy. Łzy cie­kły mu po po­licz­kach, był roz­trzę­sio­ny. Kroki sta­wiał nie­pew­ne, jakby oba­wiał się, że to nie dzie­je się na­praw­dę.

– Rafał, ko­cha­nie! – Te­re­sa krzyk­nę­ła na całe gar­dło, wy­cią­ga­jąc do niego sze­ro­ko ra­mio­na.

– Wie­dzia­łem… wie­dzia­łem, że masz za wiele do po­wie­dze­nia, by zo­sta­wić mnie z mil­cze­niem… – przy­tu­lił ją bar­dzo mocno. W tym mo­men­cie po­czu­ła, co ozna­cza kogoś ko­chać. Roz­no­si­ła ją fala po­wią­za­nych ze sobą uczuć, za­pa­chów, wspo­mnień, ma­rzeń, mu­zy­ki, ob­ra­zów, to było nie­sa­mo­wi­te.

*

 Harry prze­glą­dał za­pi­sy Te­re­sy, nie był teraz do końca pewny, czy do­brze zro­bił przy­pi­su­jąc jej tak po­tęż­ną moc,  na razie jest bez­piecz­na, bo nie ma o niej po­ję­cia, ale… Nie­ba­wem bę­dzie mu­siał sko­rzy­stać z jej po­mo­cy, by plan się zi­ścił. Te­re­sa zo­sta­ła wy­bra­na z wielu mi­lio­nów, dla­te­go, że miała duszę nie­ska­żo­ną ludz­ki­mi przy­wa­ra­mi. Co praw­da nie była ide­al­na, ale miała szla­chet­ne po­bud­ki. Sta­ra­ła się po pro­stu być czło­wie­kiem dla dru­gie­go czło­wie­ka.

Harry na­rzu­cił swój dzi­wacz­ny płaszcz, prze­szedł przez śluzę i za­czął prze­mie­rzać swoje opu­sto­szałe zie­mie, w po­szu­ki­wa­niu na­stęp­nych za­plą­ta­nych w siat­ce czasu. Przy­pa­dek Te­re­sy obu­dził w nim wzmo­żo­ną czuj­ność.

Obraz przed Har­rym był da­le­ki od przy­jem­ne­go, pod bu­ta­mi chrzę­ści­ły suche ga­łę­zie, wszę­dzie pył i spę­ka­na tru­dem zie­mia. Niebo za­su­nię­te sza­ro­ścią, jak po­szar­pa­ną płach­tą. Gdzie­nie­gdzie pa­gór­ki i nie­licz­ne ki­ku­ty drzew. Brak pta­ków i zwie­rząt, cza­sa­mi tylko ja­kieś dzi­wacz­ne hy­bry­dy wę­żo-skor­pio­nów, lub jasz­czur­ko-szczu­rów prze­bie­ga­ły bez­dź­więcz­nie. Cisza tutaj była na­masz­cze­niem śmier­ci…

Myśli o Te­re­sie wra­ca­ły do niego jak bu­me­rang, de­ner­wo­wał się tym.

*

Po wni­kli­wych ba­da­niach i ob­ser­wa­cji szpi­tal­nej Te­re­sy, zwo­ła­ne kon­sy­lium nie mogło wyjść z po­dzi­wu nad jej ide­al­nym sta­nem fi­zycz­nym po śpiącz­ce, w któ­rej ciało i mię­śnie za­miast się osła­biać na­bra­ły peł­nej mocy. Wszel­kie wy­ni­ki były książ­ko­we. Zgo­dzi­ła się na co­ty­go­dnio­wą ob­ser­wa­cję na rzecz nauki, by dać szan­sę me­dy­kom na od­na­le­zie­nie „tego cze­goś”, co za­miast de­struk­cyj­nie, za­dzia­ła­ło zbaw­czo na jej or­ga­nizm. Po trzech dniach mogła wró­cić z Ra­fa­łem do domu.

Mimo, że czuła się pew­nie to coś w jej duszy zgrzy­ta­ło nie­po­ko­jem. Tak jakby nie znała się do końca. Po­wsta­ła pewna zło­wiesz­cza luka, z którą nijak nie mogła sobie po­ra­dzić. Rafał sta­rał się bar­dzo osło­dzić każdą chwi­lę razem, dużo jej opo­wia­dał, by­wa­ła nim po pro­stu zmę­czo­na. Ko­cha­ła go, ale teraz bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek ce­ni­ła sobie ciszę i spo­kój. Lu­bi­ła za­szyć się w ga­bi­ne­cie, go­dzi­na­mi oglą­dać al­bu­my z ma­lar­stwem, albo czy­tać na­mięt­nie Aga­thę Chri­stie. Rafał sta­wał się coraz bar­dziej za­nie­po­ko­jo­ny jej chę­cią izo­la­cji od świa­ta.

Było w niej coś dziw­ne­go, coś co każe za­trzy­mać się i na­pa­wa pra­gnie­niem po­zna­nia. Z na­tu­ry była przy­chyl­na lu­dziom i przy każ­dej spo­sob­no­ści (w życiu co­dzien­nym) szcze­rze ży­czy­ła, na przy­kład eks­pe­dient­ce w skle­pie wiele zdro­wia, są­sia­dom na­po­tka­nym w prze­lo­cie, le­ka­rzom i pie­lę­gniar­kom ze szpi­ta­la, w któ­rym by­wa­ła. Po ja­kimś cza­sie kilka osób ozdro­wia­ło. Za­czę­li łą­czyć ten fakt z osobą Te­re­sy. Spi­ra­la po­pu­lar­no­ści po­wo­li za­czę­ła się na­krę­cać, a Te­re­sa sta­wa­ła się coraz mniej bez­piecz­na. Rzecz oczy­wi­sta, była głę­bo­ko prze­ko­na­na, że nie ma z tym nic wspól­ne­go i kiedy to za­ja­dle tłu­ma­czy­ła, nikt jej nie słu­chał. Lu­dzie za­wsze są sko­rzy wie­rzyć w to, w co chcą.

*

Harry wy­brał się do pod­świa­do­mo­ści Te­re­sy, bo czuł, że zbli­ża­ją się ogrom­ne kło­po­ty. Kiedy Te­re­sa słod­ko spała, on wer­to­wał jej mózg jak ukła­dan­kę. Przej­rzał wspo­mnie­nia z ostat­nie­go mie­sią­ca i spra­wa stała się jasna, dar uzdra­wia­nia pier­wot­ną ener­gią przy­jął się, i spraw­nie dzia­ła. Zatem trze­ba ją wy­słać jesz­cze w kilka miejsc, żeby ma­so­wo nisz­czy­ła cho­ro­by. Wpi­sał do jej pa­mięci kilka Kli­nik Dzie­cię­cych, DPS-ów, szpi­ta­li. Wy­star­czy, że wej­dzie i bę­dzie współ­czuć, a taka jest jej na­tu­ra. Poza tym zrobi to, czego Harry nie może. Me­du­za już upo­mi­na się o jego duszę. Wy­gra­ła za­kład.

Harry wie­dział, że kiedy na­praw­dę czło­wie­ko­wi za­czy­na za­le­żeć na dru­gim, stara się być naj­lep­szą wer­sją sie­bie i to jest mo­ty­wu­ją­ce. To czas, kiedy roz­wi­jasz się naj­szyb­ciej, a wraż­li­wość na ze­wnętrz­ne bodź­ce jest naj­czyst­sza. Harry sta­rał się nigdy nie prze­kra­czać gra­ni­cy za­ży­ło­ści z dru­gim czło­wie­kiem, bo wów­czas znik­nę­ła­by jego wol­ność. Nie chciał być za ni­ko­go od­po­wie­dzial­ny. Wła­śnie zdał sobie spra­wę, że ob­da­rzył Te­re­sę wie­lo­ma oj­cow­ski­mi uczu­cia­mi. O to wła­śnie cho­dzi­ło Me­du­zie – by zro­zu­miał jak zło­żo­ne są re­la­cje mię­dzy­ludz­kie. Uczu­cia po­tra­fią kru­szyć mury, ale także sta­wiać naj­wy­myśl­niej­sze wię­zie­nia i pu­łap­ki.

Harry miał nie­wie­le czasu, by pod­jąć de­cy­zję, kto go za­stą­pi na po­gra­ni­czu czasu, gdzie tra­fia­ją wszyst­kie za­gu­bio­ne dusze. Cza­sa­mi na dłu­żej, cza­sa­mi na kilka se­kund. Harry dbał o to, aby od­na­leź­li we wspo­mnie­niach naj­pięk­niej­sze mo­men­ty, by wró­cić z po­wro­tem do rze­czy­wi­sto­ści. Ura­to­wał całe masy  nie­do­szłych sa­mo­bój­ców, z prze­róż­ny­mi po­my­sła­mi, sporo osób po wy­pad­kach sa­mo­cho­do­wych, kiedy ostry flesz ciął życie i śmierć na równe czę­ści. Po­ma­gał to­piel­com “zła­pać brzy­twę”.

Miał sta­lo­we nerwy, za­wsze opa­no­wa­ny, po­tra­fił siłą per­swa­zji, i moc­nym kop­nia­kiem wra­cać za­tra­ceń­ców do ży­wych. Lu­dzie wów­czas mó­wi­li, że cudem unik­nę­li śmier­ci. Tym cudem był Harry. Praw­dą jest to, że Harry czuje się już zmę­czo­ny, jego ener­gia wy­czer­pu­je się, a ru­ty­na po set­kach lat wżar­ła się w niego i umo­ści­ła nie­złe gniazd­ko. Dzia­ła pra­wie me­cha­nicz­nie, cza­sa­mi prze­oczy drob­ny wątek, który oka­zu­je się bez­cen­ny do pod­nie­sie­nia szali.

*

Na ekra­nie, przed któ­rym spę­dzał zna­ko­mi­tą część swo­je­go życia, po­ja­wi­ła się Me­du­za. Har­ry’e­go prze­szył zimny dreszcz. Nie lubił jej, po pierw­sze dla­te­go, że za­wsze dep­ta­ła mu po pię­tach, po dru­gie, nie­raz ni­we­czy­ła jego plany, od­bie­ra­jąc bez­li­to­śnie życie pod­opiecz­ne­mu. Była nie­pro­szo­nym go­ściem, nie­mniej tak po­tęż­nym, z nie­wy­obra­żal­ną mocą, iż na­le­ża­ło się jej bać. Zja­wia­ła się w jego kry­jów­ce dosyć czę­sto, pró­bo­wa­ła na­wią­zać z nim bliż­szy kon­takt, jed­nak Harry sta­rał się, by mię­dzy nimi nigdy nie top­niał spory dy­stans. On sza­no­wał jej moc, a ona jego. 

 

– No i mam cię ro­bacz­ku… Wie­dzia­łam, że prę­dzej, czy póź­niej twoja ludz­ka na­tu­ra zwy­cię­ży, ale przy­znam, nie­zły je­steś… Tyle czasu mu­sia­łam cze­kać… – Me­du­za są­czy­ła słowa jak ja­do­wi­ta żmija. 

– Daj spo­kój, umowa to umowa. Je­stem go­to­wy, tylko co ze sta­cją, mą­dra­lo? – Harry wście­kły burk­nął.

– Masz dwa dni, po­myśl i ob­sadź sta­no­wi­sko na tyle spraw­nie, i od­po­wie­dzial­nie, by dusze wra­ca­ły do ciał, a nie błą­ka­ły się la­ta­mi po zglisz­czach – Me­du­za pa­trzy­ła na niego wład­czo.

– Pomóż mi w tym… – Harry za­drwił z niej.

Me­du­za zmarsz­czy­ła roz­wście­czo­na brwi. Pa­trzy­ła na niego przez chwi­lę, głasz­cząc swoją za­baw­kę, którą trzy­ma­ła w ręce. Była to nie­wiel­ka srebr­na kosa, ude­ko­ro­wa­na dia­men­ta­mi. Harry za­nie­po­ko­ił się bar­dzo.

– Skoro cią­gle w tobie tyle nie­po­trzeb­nej buty, niech to bę­dzie ostat­nia dusza, którą go­ści­łeś na uzdro­wie­niu po­dej­ścia do życia… – Me­du­za uśmiech­nę­ła się wred­nie.

– Nie!

– Tak. Masz dwa dni. Że­gnam! – roz­pły­nę­ła się rów­nie szyb­ko, jak się po­ja­wi­ła, po­zo­sta­wia­jąc za sobą po­dmuch śmier­ci.

Harry wściekł się na sie­bie. Po­peł­nił błąd pychy. Za­miast raz ustą­pić, znowu za­ognił sy­tu­ację. Wie­dział, że Me­du­za ma do niego ogrom­ną sła­bość, stąd jego buta. Zo­sta­ły mu dwa dni, by ogar­nąć kilka miejsc, a Te­re­sa musi uzdro­wić jak naj­więk­szą ilość ludzi.

*

Harry roz­war­stwił czas, aby ukryć się z za­mia­ra­mi przed Me­du­zą, a przede wszyst­kim by móc z ap­te­kar­ską pre­cy­zją do­pra­co­wać plan; mię­dzy in­ny­mi dla Te­re­sy. Czas ziem­ski na­glił, za to po­tra­fił nie­źle żon­glo­wać wy­mia­ra­mi, więc jego prze­ło­żo­na, po­cze­ka w ja­kimś wy­myśl­nym za­krzy­wie­niu lu­stra rze­czy­wi­sto­ści.

Wie­dział, że jeśli się wyda jego kre­cia ro­bo­ta, wpro­wa­dzą za­bez­pie­cze­nia śluz i skoń­czy się szko­le­nie Anio­łów Opatrz­no­ści. Tego by sobie nie ży­czył. Prze­szu­kał po­spiesz­nie wszyst­kie tajne pliki, od­na­lazł kilka ty­się­cy na­wró­co­nych osób w ostat­nim ziem­skim roku, po czym na­rzu­ca­jąc jedne dane na dru­gie, se­lek­cjo­no­wał naj­więk­sze prze­wod­nic­two, ponad po­dzia­ła­mi. Osta­tecz­nie miał już grupę trzy­na­stu po­bo­ro­wych. Nadał im taką ro­bo­czą nazwę z po­wo­du nie cał­kiem ja­snej sy­tu­acji, gdyż w rze­czy samej po­stę­po­wał z nimi nie­etycz­nie i nie­mo­ral­nie, bez py­ta­nia o ich zgodę na peł­nie­nie funk­cji ochron­nej i prze­kaź­ni­ko­wej. Dla za­spo­ko­je­nia wła­snych po­bu­dek i am­bi­cji naj­le­piej pre­dys­po­no­wa­ne jed­nost­ki su­mien­nie przy­go­to­wy­wał  na po­wrót do­bre­go.

W tej trzy­na­st­ce była Te­re­sa. Kiedy prze­by­wa­ła w bazie Har­ry’e­go, ten nie­ustan­nie ma­ni­pu­lo­wał w jej świa­do­mo­ści, pod­świa­do­mo­ści, pod­pro­go­wo. Two­rzył wiele mi­liar­dów bodź­ców, alby po­wsta­wa­ły nowe po­łą­cze­nia neu­ro­no­we, wów­czas mózg bę­dzie pra­co­wał na naj­wyż­szych ob­ro­tach. Dzię­ki temu Te­re­sa nie mając po­ję­cia jak wiele wie i ile po­tra­fi prze­trans­fe­ro­wać ener­gii, po­mo­że (jak po­zo­sta­ła dwu­nast­ka) zi­ścić ma­rze­nie Har­ry’e­go przed odej­ściem do Wiecz­nej Mgły.

*

Obu­dzi­ła się w dziw­nym na­stro­ju. Nie wie­dzia­ła do­kład­nie co nią po­wo­du­je. Rafał był w pracy. Po­śpiesz­nie na­pi­sał krót­ki li­ścik:

 

„Rafał, muszę za­ła­twić kilka pil­nych spraw.

Za długo by tłu­ma­czyć. Muszę coś prze­my­śleć.

Wrócę do Cie­bie na pewno.

 

Ko­cham Cię T.

 

P.S. Je­stem bez­piecz­na, nie dzwoń.”

 

Ubra­ła czar­ny golf i czar­ne dżin­sy, zwią­za­ła włosy. Na­rzu­ci­ła czar­ny kar­di­gan, ciem­ne oku­la­ry, wzię­ła to­reb­kę. W mię­dzy­cza­sie pod­je­cha­ła tak­sów­ka. Wsia­dła. Po­pro­si­ła o pod­wie­zie­nie do Szpi­ta­la Uni­wer­sy­tec­kie­go (w Kra­ko­wie), który jest naj­więk­szym obiek­tem w Eu­ro­pie Środ­ko­wej. Mie­ści ty­siąc łóżek, zło­żo­ny jest z ośmiu bu­dyn­ków. Nie za­sta­na­wia­ła się, skąd ma takie do­kład­ne dane w pa­mię­ci. Wie­dzia­ła, że musi wejść na Od­dział Pe­dia­trycz­ny. Nie było to pro­ste, bo pan­de­mia za­ostrzy­ła prze­pi­sy i za­blo­ko­wa­ła spa­ce­ry po Od­dzia­łach.

Pełna de­ter­mi­na­cji wy­sia­dła, zde­cy­do­wa­nym kro­kiem ru­szy­ła do od­po­wied­nie­go bu­dyn­ku, jakby była sta­łym by­wal­cem. Miała przy sobie kartę ma­gne­tycz­ną otwie­ra­ją­cą drzwi. Szła ryt­micz­nie. Nie zwra­ca­ła na sie­bie uwagi. Prze­śli­zgnę­ła się obok dy­żur­ki, za­spa­na pie­lę­gniar­ka nie za­uwa­ży­ła na mo­ni­to­rach in­tru­za.

Sta­nę­ła pra­wie w cen­trum, ple­ca­mi do­ty­ka­ła no­śnej ścia­ny na ko­ry­ta­rzu. Dla pa­cjen­tów, le­ka­rzy, per­so­ne­lu me­dycz­ne­go, ro­dzi­ców – to co się za chwi­le wy­da­rzy nie bę­dzie ani wi­dzial­ne, je­dy­nie lekko od­czu­wal­ne. W tym mo­men­cie Harry po­dzie­lił czas na na­no­se­kun­dy, przy po­mo­cy po­tęż­nych ak­ce­le­ra­to­rów i roz­sy­pu­je po wszyst­kich po­wierzch­niach nie­zwy­kle skon­cen­tro­wa­ną ener­gię elek­trycz­ną, w pa­smach re­ak­ty­wu­ją­cych uszko­dzo­ne or­ga­ny. Wszel­kie ogni­ska cho­ro­bo­we roz­bi­ją się na mi­liar­do­we czę­ści ato­mów. Ozdro­wień­cy po­czu­ją za­le­d­wie mro­wie­nie i lekko mdły smak w ustach.

Harry na­to­miast zo­ba­czył ­ogrom­ną ko­pu­łę utwo­rzo­ną z nie­wy­obra­żal­nej ilo­ści punk­ci­ków ener­gii ludz­kiej, ko­smicz­nej, ener­gii przy­ro­dy, jedna na drugą na­kła­dała się two­rząc ży­cio­daj­ny „dach”. Te­re­sa była naj­pro­ściej mó­wiąc uzie­mie­niem i prze­kaź­ni­kiem. Ma­so­wy pro­ces uzdra­wia­nia po­trwa około dwóch ziem­skich se­kund.

Te­re­sa, mokra jakby do­słow­nie przed chwi­lą wzię­ła prysz­nic, sta­ra­ła się wyjść in­co­gni­to. Czuła prze­moż­ną sła­bość. Udało się. Tak­sów­karz pod­wiózł ją pod na­stęp­ny szpi­tal.

 *

Harry w ten sam spo­sób ste­ro­wał świa­do­mo­ścią i wolą po­zo­sta­łych Anio­łów. Nie­ba­wem wyjdą na jaw pierw­sze ozdro­wie­nia, lu­dzie za­czną wy­my­ślać teo­rie, snuć do­my­sły i w końcu tro­pić szcze­gó­ły. Wów­czas Anio­ły muszą być już w Oazie.

 

Mimo wszyst­ko Harry nie był dumny z sie­bie, bo jakby nie pa­trzeć przy­własz­czał sobie ogrom­ne ilo­ści ener­gii, którą Me­du­za chęt­nie zu­ży­ła­by na pod­trzy­ma­nie swo­jej wiecz­no­ści. Każdy czło­wiek miał swój in­dy­wi­du­al­ny pro­fil z DNA. Łatwo się do­my­ślić ile po­trze­bo­wa­ła dzien­nie ener­gii, by od­wie­dzać różne miej­sca na świe­cie w tej samej chwi­li. Znu­dzo­na po­tra­fi­ła za­bie­rać życie ty­siąc­om ludzi dzien­nie, dla niej licz­nik dni ludz­kich był zna­ko­mi­tą za­baw­ką. Cza­sa­mi nad kimś się uli­to­wa­ła, ale jej zda­niem była ide­al­nym prze­zna­cze­niem dla każ­de­go.

*

 Har­ry był dumny. Jego grupa spi­sa­ła się na medal, po­moc­ni­cy Anio­łów także. Tak­sów­ka­rze oczy­wi­ście nic nie pa­mię­ta­ją, kto, i dla­cze­go pro­sił o kursy pod szpi­ta­le. Prze­ka­zu­ją­cym ener­gię rów­nież ska­so­wał pa­mięć, zatem nie ma żad­nej moż­li­wo­ści, by co­kol­wiek od nich wy­cią­gnąć, nawet tor­tu­ra­mi. Nie­mniej naj­więk­sze pie­kło wła­śnie się za­czy­na.

Mi­nę­ły trzy dni, w szpi­ta­lach w całej Po­pi­sce, or­dy­na­to­rzy ogła­sza­ją cuda ozdro­wie­nia, lub wspa­nia­łe dzia­ła­nie leków. Pa­cjen­tom do trans­plan­ta­cji, ich wła­sne or­ga­ny za­czę­ły funk­cjo­no­wać ze wspa­nia­łą wy­daj­no­ścią. Pa­cjen­ci mają re­we­la­cyj­ne wy­ni­ki i sa­mo­po­czu­cie. Zbio­ro­wa hi­ste­ria matek, tym razem ze szczę­ścia, ich dzie­ci mogą wra­cać do domów, by wresz­cie za­cząć ko­rzy­stać z życia.

Dzien­ni­ka­rze, re­por­te­rzy, śled­czy osza­le­li. Nie­usta­ją­ce wy­wia­dy i usta­la­nie ja­kich­kol­wiek po­dej­rza­nych fak­tów. Nijak nie da się lo­gicz­ne wy­tłu­ma­czyć tego, co zda­rzy­ło się w kil­ku­dzie­się­ciu szpi­ta­lach w tym samym cza­sie. Ka­to­li­cy uwie­rzy­li, że to Bóg dał znak li­to­ści i mi­ło­sier­dzia dla naj­bar­dziej cier­pią­cych. Ate­iści byli zda­nia, że to zma­so­wa­na ener­gia ko­smicz­na – dobra. Scep­ty­cy, do­szu­ki­wa­li się oszu­stwa, by można było za­re­kla­mo­wać naj­więk­sze szpi­ta­le i na­krę­cać ła­pów­kar­stwo. Te­le­fo­ny do re­je­stra­cji dzwo­nią non stop. Zwięk­szo­no licz­bę ob­słu­gi, gdyż było nie­moż­li­wo­ścią opa­no­wać dziki szał.

Tego naj­bar­dziej oba­wiał się Harry. Jakby nie pa­trzeć lu­dzie muszą choć­by naj­więk­sze szczę­ście na­kra­piać po­dej­rze­nia­mi, wąt­pli­wo­ścia­mi, nie­pi­sa­nym pra­wem do po­zna­nia praw­dy. A praw­da? Praw­dy nie ma. Po pro­stu. To tylko po­most do zro­zu­mie­nia sie­bie. Jak zło i dobro. Nic nie jest jed­no­znacz­ne.

Praw­da może być kłam­stwem, a kłam­stwo praw­dą. Wszyst­ko jest kwe­stią czasu i kre­atyw­no­ści osob­ni­ka. Harry za to wła­śnie naj­mniej cenił ga­tu­nek ludz­ki, cho­ciaż mimo wszyst­ko ko­chał ludzi ta­ki­mi ja­ki­mi są na­praw­dę, z całym pa­kie­tem do­sko­na­ło­ści i ułom­no­ści, ale nie ozna­cza to, że się nie zło­ścił, albo nie bywał mocno roz­cza­ro­wa­ny.

*

Z za­sa­dy prze­pro­wa­dził mi­lio­ny badań nad wy­bo­ra­mi ludz­ki­mi, krzy­żo­wy­mi czyn­ni­ka­mi, uwa­run­ko­wa­niem spo­łecz­nym i jakby nie wy­li­czył, wnio­sek za­wsze miał jeden. Czło­wiek chce wię­cej, wię­cej. Po­li­ty­cy zaś mier­zi­li go nie­wy­mow­nie. Byli bez­po­śred­nim za­gro­że­niem dla de­mo­kra­cji, sa­mo­sta­no­wie­nia, dba­nia o wspól­ne dobro. Lu­dzie ci od­zna­cza­li się bar­dzo ni­skim mo­ra­le, zatem łatwo sobie wy­ba­cza­li wszel­kie be­ze­ceń­stwa. To ich chro­ni­ło od ma­so­wych sa­mo­bójstw.

*

Te­re­sa le­ża­ła od ty­go­dnia cał­ko­wi­cie wy­koń­czo­na fi­zycz­nie. Nie miała po­ję­cia co się z nią dzie­je, do tego sporo stra­ci­ła na wadze. Rafał bar­dzo się nie­po­ko­ił, po­dej­rze­wał ją o jakiś mrocz­ny se­kret. W nocy nę­ka­ły ją kosz­ma­ry (sku­tek ubocz­ny po ak­cjach w szpi­ta­lach). Po­grą­żyła się w apa­tii. Wie­dzia­ła, że nie jest sobą, po­czu­ła się jak „przed­po­kój”, po któ­rym może cho­dzić ktoś obcy.

Mie­sza­ło się jej sporo fak­tów. Naj­gor­sze było jed­nak to, że Rafał z dnia na dzień sta­wał się jej coraz bar­dziej obcy. Od­ci­na­ła się od niego z pre­me­dy­ta­cją, jakby chcia­ła go chro­nić przed sobą.

 

Tym samym at­mos­fe­ra mię­dzy nimi sta­wa­ła się nie do znie­sie­nia.

 

– Mar­twię się o cie­bie, je­steś taka nie­do­stęp­na… Dziw­nie się za­cho­wu­jesz. Boję się, że zro­bi­łaś coś złego. Wiesz, wtedy wró­ci­łaś tak cho­ler­nie blada, i fi­zycz­nie wy­koń­czo­na… Mu­sia­łem cię wnieść do miesz­ka­nia po scho­dach… – Rafał po­sta­no­wił uzy­skać ja­kieś in­for­ma­cje.

– Przy­kro mi, ale nic nie pa­mię­tam… Nic… Nie wiem gdzie byłam i dla­cze­go. Chyba za­czy­nam znowu cier­pieć na amne­zję. Ta śpiącz­ka mnie zmie­ni­ła . Przy­kro mi Rafał, ale wy­da­je mi się, że nie je­stem już tą Te­re­są, w któ­rej się za­ko­cha­łeś – Te­re­sa po­sta­wia­ła wszyst­ko na jedną kartę. Cho­ler­nie bała się sa­mot­no­ści, ale czuła, że Rafał za­słu­gu­je na coś wię­cej, niż tylko na miano opie­ku­na.

– Za­uwa­ży­łem, że je­steś wy­co­fa­na, wy­ci­szo­na, jak nie ty. Mar­twi mnie to, że chyba mi nie ufasz… – smut­no wy­znał.

– Nie wiem co mam po­wie­dzieć. Ufam ci, ale są rze­czy, któ­rych sama w sobie nie ro­zu­miem… Nie po­tra­fię się od­na­leźć… Wy­bacz – po tym ostat­nim sło­wie znowu za­snę­ła.

Rafał okrył ją gru­bym ple­dem i wpa­try­wał się w jej ja­śnie­ją­cą twarz. Jej cera była de­li­kat­na jak per­ga­min. Mimo upły­wu lat za­cho­wa­ła w sobie dziew­czę­cy urok. Umó­wił się ze swoim ko­le­gą, neu­ro­lo­giem i psy­chia­trą, może on po­mo­że mu to zro­zu­mieć, bo in­ter­net zo­sta­wia zbyt wiele zna­ków za­py­ta­nia.  

*

Harry spoj­rzał na cza­so­mierz, po­zo­sta­ło mu jesz­cze trzy­dzie­ści dzie­więć go­dzin i dwa kwa­dran­se, by bez­piecz­nie spro­wa­dzić do sie­bie Anio­łów. Obec­nie musi ich sku­tecz­nie (nie­ste­ty na od­le­głość) zre­ge­ne­ro­wać. Do­zna­li po­tęż­nych wstrzą­sów or­ga­nów we­wnętrz­nych, a ich sa­mo­po­czu­cie da­le­ko od­bie­ga od stanu go­to­wo­ści do na­stęp­ne­go za­da­nia. Naj­gor­szy stan od­no­to­wał u Te­re­sy, cho­ciaż to prze­czu­wał, ona za­wsze brała na sie­bie wię­cej, niż mogła udźwi­gnąć.

Me­du­za nie od­pu­ści mu za­stęp­stwa. Harry po­sta­no­wił stwo­rzyć su­ro­ga­ta Te­re­sy, tak by wy­pro­wa­dzić Me­du­zę w pole. Za­ry­zy­ko­wał wła­snym ist­nie­niem, ale to już nie ma więk­sze­go zna­cze­nia. Za pięć go­dzin bę­dzie jed­no­znacz­ny wynik… Nie miał na tyle od­wa­gi cy­wil­nej, by ska­zać Te­re­sę, na wiecz­ne dry­fo­wa­nie wśród po­gra­ni­cza ludz­kie­go życia i śmier­ci. Zbyt do­brze znał te roz­ter­ki wy­bo­rów. Stąd jego plan, by utwo­rzyć hy­bry­dę zło­żo­ną z czę­ścią swo­jej wie­dzy i aser­tyw­no­ści wobec Me­du­zy, a ludz­kich pier­wiast­ków, i in­tu­icji Te­re­sy. Su­ro­gat miał chro­nić Te­re­sę przed Me­du­zą.

 

EPI­LOG

 

Harry do­koń­czył ostat­ni ob­chód swo­jej wy­ima­gi­no­wa­nej po­sia­dło­ści, bo w isto­cie była to tylko pusta prze­strzeń. Prze­szedł dwa kla­wi­sze w górę i zna­lazł się w roku dwa tysiące sto dwu­dzie­stym pierw­szym. Po uzdro­wie­niach pół wieku temu, lu­dzie nieco się zmie­ni­li. Zwłasz­cza ci, któ­rzy do­świad­czy­li cudu. Ich lo­gicz­ne my­śle­nie i em­pa­tia wobec wszel­kich form życia, skut­ko­wa­ły za­kła­da­niem fun­da­cji zaj­mu­ją­cych się sze­ro­ko ro­zu­mia­ną ochro­ną śro­do­wi­ska.

Harry był sza­leń­czo zmę­czo­ny ide­ali­zmem, bra­ko­wa­ło mu daw­nej za­cię­to­ści, cze­goś co zmu­sza­łoby go, do cią­głej mo­bi­li­za­cji na rzecz prze­trwa­nia po­pu­la­cji ludz­kiej. Z dru­giej stro­ny jego etyka nie po­zwa­la­ła mu bez zgody dru­gie­go ist­nie­nia – za­stą­pić się. Pra­gnął scho­wać się w Wiel­kiej Mgle i przy­po­mi­nać sobie naj­pięk­niej­sze wi­do­ki świa­ta…

Mi­nę­ły czte­ry go­dzi­ny od uru­cho­mie­nia akcji „SU­RO­GAT T”. Spraw­dził jesz­cze raz po­stę­py dru­kar­ki, która pra­wie koń­czy­ła re­kon­struk­cję skła­du che­micz­ne­go ciała Te­re­sy. Po­zo­sta­ły jesz­cze do wy­koń­cze­nia stopy, w mię­dzy­cza­sie ko­pio­wał się mo­no­chro­ma­tycz­nie mózg, by za­osz­czę­dzić na po­jem­no­ści pa­mię­ci. Czuł się tro­chę ojcem, nigdy przed­tem nie udało mu się  w tak ogrom­nej skali, wy­two­rzyć ludz­kie­go klona. Ale też i stra­cił wiele wie­ków, by na­pra­wiać błędy w nie­skoń­czo­ność. Prze­szu­ki­wał naj­wy­bit­niej­sze mózgi fi­zy­ków ją­dro­wych, bio­lo­gów, me­cha­tro­ni­ków, chi­rur­gów, psy­cho­lo­gów, so­cjo­lo­gów i tak w nie­skoń­czo­ność, cią­gle po­szu­ku­jąc od­po­wie­dzi na pro­ste py­ta­nia.

*

Los Har­ry’e­go nie był łatwy. Cechy jakie w sobie wy­pra­co­wał, kosz­to­wa­ły go utra­tę wielu naj­bliż­szych, przy­ja­ciół, wy­bran­ki życia. Czuł, że bio­rąc na sie­bie ja­kie­kol­wiek zo­bo­wią­za­nia, bę­dzie uwią­za­ny wiecz­nym stra­chem o bli­skich. Stąd już po pierw­szym swoim ludz­kim życiu, nigdy z nikim się nie zwią­zał. Miał pecha, tra­fił na Me­du­zę. Jej in­tu­icja od razu utwier­dzi­ła ją w tym, że Harry zaj­dzie da­le­ko. Jego wola była chwi­la­mi sil­niej­sza od jej wy­ma­gań. Zatem ura­żo­na, bra­kiem za­in­te­re­so­wa­nia z jego stro­ny, ode­sła­ła go na pe­ry­fe­ria czasu, gdzie może zda­rzyć się wszyst­ko w ogrom­nej ni­co­ści, a i ni­cość może za­wład­nąć wszyst­kim. Była po­tęż­na, po­tra­fi­ła nie­wy­obra­żal­nie pod­ju­dzać wolną wolę ludzi, która nie­raz koń­czy­ła się tra­gicz­ny­mi błę­da­mi. Harry był gło­sem roz­sąd­ku. Za­cho­wy­wał har­mo­nię po­mię­dzy gło­dem eg­zy­sten­cji, a jej prze­sy­tem.

*

Piąta go­dzi­na za­owo­co­wa­ła klo­nem (pod igłę) Te­re­sy. Harry był za­do­wo­lo­ny. Na­wią­zał z nią kon­takt wzro­ko­wy i prze­pro­wa­dził krót­ką roz­mo­wę. Ge­nial­na kopia. Tak więc jesz­cze kilka pro­gra­mów do­pra­co­wu­ją­cych uner­wie­nie skóry, od­czu­wa­nie we­wnętrz­nej har­mo­nii i do­świad­cze­nie Har­ry’e­go w sa­mot­nym pro­wa­dze­niu przy­tuł­ku dla wszyst­kich za­gu­bio­nych dusz. O tak! Su­ro­gat T po­ra­dzi sobie do­sko­na­le.

*

Mimo wszel­kich sta­rań Te­re­sie nie udało się od­bu­do­wać związ­ku z Ra­fa­łem. Cią­gle była mię­dzy nimi jakaś nie­wi­dzial­na zadra, która cią­gle się ją­trzy­ła. Rafał wy­pro­wa­dził się po pół roku cał­kiem zre­zy­gno­wa­ny. Te­re­sa tym­cza­sem jakby od­ży­ła. Po­czu­ła w końcu prze­strzeń i spo­kój. Zro­zu­mia­ła też, że jej szczę­ściem nie jest drugi czło­wiek, a wol­ność. W tym do­sko­na­le ro­zu­miał ją Harry. Czu­wał nad nią jak oj­ciec.

Po­sta­wił ją na nogi, po­mógł robić to, co ko­cha­ła. W wieku pięć­dzie­się­ciu pię­ciu lat po­rzu­ci­ła lo­kal­ną ga­ze­tę, w któ­rej pro­wa­dzi­ła dział o po­li­ty­ce, a za­ję­ła się two­rze­niem po­ezji. Po­ezji, która de­li­kat­no­ścią i prze­sła­niem tra­fia­ła do świa­do­mo­ści ludzi. Nie mogła wiele zmie­nić w po­rząd­ku świa­ta, ale naj­waż­niej­sze, że była straż­ni­kiem na­dziei i wiary w do­brych ludzi. Po­tra­fi­ła jak nikt do­ce­nić zwy­czaj­ne życie, z jego za­le­ta­mi i wa­da­mi. Świat stał się cza­ro­dziej­ski, a każda chwi­la i stwo­rze­nie godne opi­sa­nia.

 

Prze­pro­wa­dzi­ła się w góry, które szcze­gól­nie sobie umi­ło­wa­ła. Tam też, po jakim cza­sie, za­przy­jaź­ni­ła się z An­to­nim. Wspól­nie zdo­by­wa­li, w za­chwy­cie nowe szczy­ty gór­skie. Cza­sa­mi tylko śniła o Har­rym nie mając w ogóle po­ję­cia, skąd i dla­cze­go ta twarz jest jej taka bli­ska…

*

– Witam Harry, jak z umową? – na ogrom­nym trój­wy­mia­ro­wym pul­pi­cie po­ja­wi­ła się Me­du­za, spraw­nie żon­glu­jąc swoją kosą. 

– W po­rząd­ku. Jest jak chcia­łaś – ochry­ple rzu­cił – oto ona – wska­zał ręką na klona Te­re­sy.

– Je­stem pod wra­że­niem two­je­go po­słu­szeń­stwa… Hmmm… Ale coś mi pod­po­wia­da, żeby ci nie ufać… – Me­du­za wiła się w mgli­stej po­świa­cie, świ­dru­jąc wzro­kiem Te­re­sę.

Klon Te­re­sy tym­cza­sem od­waż­nie zbli­żył się do pul­pi­tu. „Te­re­sa dwa” spoj­rza­ła pro­sto w oczy Me­du­zy i rze­kła:

– Je­stem go­to­wa do współ­pra­cy, mam na­dzie­ję, że bę­dzie­my wza­jem­nie się sza­no­wa­ły. Liczę na szan­sę u cie­bie, byśmy ugo­do­wo roz­wią­zy­wa­ły kwe­stie po­wro­tu do życia… – płyn­nie za­de­kla­ro­wa­ła.

– Uuuu… Harry, gra­tu­lu­ję… Ma w sobie po­ko­rę, któ­rej tobie za­wsze bra­ko­wa­ło– Me­du­za za­śmia­ła się jak sza­lo­na. Cały czas przy­glą­da­jąc się uważ­nie Te­re­sie “dwa”.

Harry aż za­nie­mó­wił. Nie spo­dzie­wał się, że stwo­rzył tak do­sko­na­łe­go klona Te­re­sy, w któ­rej od­na­lazł sporo cech swo­jej uko­cha­nej ze szpi­ta­la – We­ro­ni­ki. Po­czuł się dumny.

– Na mnie  czas moje dro­gie, liczę na waszą owoc­ną współ­pra­cę – uśmiech­nął się smut­no.

 

Po chwi­li roz­pły­nął się w prze­strze­ni Wiel­kiej Mgły.