Sam sobie sekretem

Krzy­wo­łap leżał na dachu kur­ni­ka, z lu­bo­ścią od­da­jąc się je­dy­ne­mu za­ję­ciu praw­dzi­wie god­ne­mu pra­daw­ne­go sło­wiań­skie­go ducha – grza­niu się na słoń­cu. Nie za­mie­rzał ob­cią­żać łba spra­wa­mi pod­rzęd­ny­mi. Mar­co­wa po­go­da lu­bi­ła się zmie­niać ni­czym humor ka­pry­śne­go cho­chli­ka, na­le­ża­ło więc wy­zy­skać wszel­kie jej do­bro­dziej­stwa póki czas.

Nie dane mu było jed­nak wy­po­cząć. Jego uszu do­biegł pi­skli­wy chi­chot, a chwi­lę póź­niej coś ude­rzy­ło z hu­kiem w ciem­ną papę. Krzy­wo­łap pod­niósł po­wie­ki. Na­po­tkał wzro­kiem dwoje ślepi, wy­zie­ra­ją­cych z wy­szcze­rzo­nej w szy­der­czym uśmie­chu pasz­czy, którą oka­la­ła kula ru­de­go futra. Stwo­rze­nie może wy­glą­da­ło­by nawet zwy­czaj­nie, gdyby nie wy­ra­sta­ją­ca z ple­ców para nie­to­pe­rzo­wych skrzy­deł.

Krzy­wo­łap wes­tchnął.

– Czego?

Isto­ta znów za­chi­cho­ta­ła.

– Czego, czego! Tyle wie­ków się nie wi­dzi­my, a tu na po­wi­ta­nie „czego”!

– Chyba byś nie przy­la­zło je­dy­nie dla to­wa­rzy­skiej po­ga­węd­ki. Mów, o co cho­dzi!

– Cho­dzi, cho­dzi – pod­ję­ło nie­stro­pio­ne stwo­rze­nie. – O to, że ty, za­miast robić, co do cie­bie na­le­ży, wy­le­gu­jesz się tutaj, jak jakaś jasz­czur­ka nie­wy­lin­ka!

– A co in­ne­go niby mam do ro­bo­ty?

– Pa­trz­cie go! Nie wiesz, co się dzie­je w twoim re­wi­rze? Kracz dał dyla z ciupy!

Krzy­wo­łap ze­rwał się.

– Tak, tak. W oko­li­cy lata na wol­no­ści głod­ny jak sto wil­ko­ła­ków bez­kost, a ja­śnie pan zbija sobie w tym cza­sie bąki na da­chach kur­ni­ków.

– Dla­cze­go miał­bym się tym przej­mo­wać? – Krzy­wo­łap stłu­mił pod­nie­ce­nie, przy­ku­ca­jąc.

Rudy fu­trzak aż pod­sko­czył.

– Jak to? To tyle cię ob­cho­dzą obo­wiąz­ki? Jeśli nie zaj­miesz się ro­bo­tą, bo­go­wie będą mu­sie­li się zająć tobą!

– Tak, bo­go­wie. – Krzy­wo­łap, jakby od nie­chce­nia, wbił wzrok we wła­sne pa­zu­ry.

Przez ostat­nie stu­le­cia zdo­łał nie­mal za­po­mnieć o ist­nie­niu ru­de­go par­szyw­ca. Z ja­kiej racji to prze­klę­te licho ro­ści­ło sobie prawo, by dawać mu roz­ka­zy? Od bar­dzo dawna nie wi­dział ani śladu dzia­ła­nia bogów. A, choć nie miał zbyt­niej ocho­ty się do tego przy­zna­wać, nawet przez samym sobą, nie­zbyt pa­mię­tał czasy, gdy cho­dzi­li oni po ziemi. Bądź co bądź, nawet wszech­po­tęż­ne­go ducha może po ty­siąc­le­ciach życia do­tknąć lekka skle­ro­za, praw­da?

Z dru­giej stro­ny ist­nia­ło ry­zy­ko. Licho mogło prze­cież nie kła­mać, jak­kol­wiek by­ło­by to czymś nie­zwy­czaj­nym. Po­trze­bo­wał ab­so­lut­nej pew­no­ści. Bez­kost przez gorz­ki czas nie­wo­li z pew­no­ścią roz­pa­mię­ty­wał w nie­skoń­czo­ność mo­ment uwię­zie­nia. Mógł­by zatem roz­ja­śnić choć tro­chę nie­któ­re za­gad­ki.

– Do­brze, roz­pra­wię się z nim. – Krzy­wo­łap ob­na­żył kły.

– Zna­ko­mi­cie! W takim razie bierz się do pracy, pchla­rzu! – Stwór, chi­cho­cząc, roz­po­starł skrzy­dła, po czym wybił się w po­wie­trze.

Krzy­wo­łap ze­sko­czył z kur­ni­ka. Po­sta­no­wił nie­zwłocz­nie ru­szyć w po­ścig za bez­ko­stem. Le­d­wie jed­nak przed­rep­tał kilka me­trów, usły­szał skrzyp­nię­cie otwie­ra­nych drzwi, zwia­stu­ją­ce na­dej­ście nie­wol­ni­ka z karmą. W nie­zmier­nie dłu­gim życiu naj­bar­dziej cenił roz­sąd­ną hie­rar­chię prio­ry­te­tów. Dla­te­go do­ko­nał ko­rek­ty pla­nów i skie­ro­wał się ku mi­secz­ce.

 

=^.^=

 

Na­tu­ral­nym miej­scem na roz­po­czę­cie po­szu­ki­wań wy­da­wa­ło się wię­zie­nie bez­ko­sta – stare zruj­no­wa­ne go­spo­dar­stwo po dru­giej stro­nie łąki, na skra­ju lasu. Na­sy­ciw­szy żo­łą­dek, Krzy­wo­łap szyb­kim truch­tem po­ko­nał dy­stans wśród zie­le­nią­cej się trawy i wy­schnię­tych, ze­szło­rocz­nych chwa­stów. Ostroż­nie prze­mknął przez kilka ogro­dzo­nych po­dwó­rek, aż wresz­cie do­tarł do ruin.

Sta­no­wi­ły one nie­wiel­ki kom­pleks, zło­żo­ny z dwóch pro­sto­kąt­nych, roz­sy­pu­ją­cych się bu­dyn­ków go­spo­dar­skich oraz ce­gla­ne­go domku. Pod­szedł do bia­łej ścia­ny we­wnątrz zruj­no­wa­ne­go ma­ga­zy­nu, na któ­rej na­ba­zgra­no czer­wo­nym spre­jem pen­ta­gram. Na­tych­miast do­strzegł, że po­ło­żo­na pod zna­kiem klapa w pod­ło­dze zo­sta­ła uchy­lo­na. Po­wo­li zszedł do wnę­trza otwo­ru po szcze­blach me­ta­lo­wej dra­bin­ki. Zna­lazł się w za­tę­chłej piw­ni­cy, lecz nie sta­no­wi­ła ona jesz­cze końca po­dró­ży. Loch Kra­cza był po­ło­żo­ny niżej. Przej­ście do niego, cia­sny szyb ukry­ty daw­niej za cegłą, zo­sta­ło od­sło­nię­te.

By z niego sko­rzy­stać, Krzy­wo­łap mu­siał zmie­nić po­stać. Prze­dzierz­gnąw­szy się w za­skroń­ca, po­peł­znął rurą w dół. Po­dróż trwa­ła długo, dłu­żej niż się spo­dzie­wał. W końcu do­tarł do ma­je­sta­tycz­nej, mrocz­nej sali, wy­peł­nio­nej za­sty­gły­mi jak po­są­gi, nie­do­tknię­ty­mi roz­kła­dem cia­ła­mi po­le­głych wo­jow­ni­ków. Tutaj uwię­zio­no Kra­cza Wiel­kie­go, daw­ne­go le­chic­kie­go wła­dy­kę, który za bunt prze­ciw bogom zo­stał uka­ra­ny wiecz­ną eg­zy­sten­cją w ciele ohyd­nej po­czwa­ry.

Ska­zań­ca jed­nak nie było. Choć Krzy­wo­łap wy­czu­wał wy­peł­nia­ją­cy każdy za­ką­tek po­miesz­cze­nia odór tru­pie­go ciała, po­dob­ny za­pa­cho­wi ty­sią­ca nad­psu­tych myszy, smród miał co naj­mniej kilka dni.

By zy­skać cał­ko­wi­tą pew­ność, Krzy­wo­łap mu­siał spraw­dzić jesz­cze jedno miej­sce. Po­wró­ciw­szy do zwy­kłej po­sta­ci, wsko­czył na skal­ną półkę nad wy­lo­tem szybu. Tak, jak się spo­dzie­wał, szcze­li­na, w któ­rej umiesz­czo­no rubin pełen za­klę­tej mocy Kra­cza, ziała pust­ką. Po­zo­sta­wa­ło py­ta­nie, czy krysz­tał wpadł w szpo­ny bez­ko­sta, czy też usu­nął go ktoś inny?

Gdyby Kracz od­zy­skał uwię­zio­ną w ka­mie­niu po­tę­gę, z pew­no­ścią po­rzu­cił­by obec­ne kształ­ty, licho zaś wy­raź­nie wspo­mi­na­ło o bez­ko­ście. Nadto po­twór nie mógł sam do­stać się do ru­bi­nu, wzbra­nia­ła mu tego za­si­la­na przez krysz­tał ma­gicz­na ba­rie­ra. Ka­mień tra­fił zatem w ręce nie­zna­ne­go in­tru­za.

Krzy­wo­łap zlu­stro­wał do­kład­nie dolną po­wierzch­nię ja­ski­ni. Lita skała nie po­wie­dzia­ła mu wiele. Do­strzegł jed­nak, że w kilku szcze­li­nach za­le­ga­ją osady błot­ni­stej ziemi. Na jed­nym z nich za­uwa­żył od­cisk ma­leń­kie­go bu­ci­ka. Wy­zwo­li­cie­lem bez­ko­sta był więc skrzat! Naj­bliż­sze sie­dli­sko tych po­kur­czów sta­no­wi­ła bli­ska tego miej­sca, po­ło­żo­na w le­śnych pod­zie­miach osada łe­łe­ków.

Uznał, że naj­pierw na­le­ży prze­jąć kon­tro­lę nad krysz­ta­łem. Nie tra­cąc wię­cej czasu, prze­mie­nił się po­now­nie w węża i ru­szył ku skrza­ciej osa­dzie.

W krót­kim cza­sie prze­ko­nał się o słusz­no­ści wła­snych do­my­słów. W le­śnej ściół­ce uj­rzał po­dłuż­ne ślady, jakby po cią­gnio­nym tędy worku, które bez wąt­pie­nia zo­sta­wił bez­kost. Wszyst­kie wej­ścia do kró­le­stwa łe­łe­ków za­stał za­ba­ry­ka­do­wa­ne oraz pil­nie strze­żo­ne, jakby skrza­ty spo­dzie­wa­ły się w każ­dej chwi­li ataku po­two­ra.

Rów­nież Krzy­wo­łap nie mógł ot tak prze­nik­nąć do osady. Sztu­ka ilu­zji cał­ko­wi­cie wy­star­cza­ła, by zmy­lić stra­że po­kur­czy, nie roz­wie­wa­ło to wszak­że w pełni ry­zy­ka. W mie­ście nie­wąt­pli­wie prze­by­wa­li pia­stu­ni ognia, ro­dzaj ka­pła­nów, któ­rym mu­siał przy­znać, iż na te­re­nie osady dys­po­no­wa­li znacz­ną mocą, a nie byli, de­li­kat­nie mó­wiąc, w do­brych z nim sto­sun­kach. Oczy­wi­ście, po­ra­dził­by sobie z nimi bez trudu. Cóż zna­czy­ła banda po­kracz­nych ma­gi­ków wobec jego po­tę­gi! Roz­są­dek kazał jed­nak nie trwo­nić sił przed star­ciem z bez­ko­stem.

Mimo to po­sta­no­wił pod­jąć ry­zy­ko. Scho­waw­szy się w krza­kach, roz­po­czął ko­lej­ną prze­mia­nę. Tym razem przy­brał po­stać jed­ne­go z łe­łe­ków, skrza­ta o zło­ci­stych wło­sach i we­so­łym ob­li­czu. Za­to­czył się jak pi­ja­ny. Mimo wie­ków do­świad­czeń, przy­zwy­cza­je­nie się do po­ru­sza­nia na dwóch no­gach nadal spra­wia­ło mu przy każ­dej oka­zji kło­po­ty.

Wresz­cie zła­pał rów­no­wa­gę i skie­ro­wał się ku jed­nej z bram do pod­ziem­ne­go mia­sta. Od­mia­na kształ­tu nie wy­star­czy­ła, by oszu­kać stra­że, nie był to jed­nak ko­niec jego moż­li­wo­ści. Po­kur­cze wpraw­dzie zdo­ła­ły naj­wy­raź­niej po­wstrzy­mać bez­ko­sta, isto­tę zdol­ną prze­ci­snąć się nawet przez oczko szpil­ki. Ale nawet Kracz nie po­tra­fił stać się nie­wi­dzial­nym, Krzy­wo­łap zaś po­siadł tę umie­jęt­ność. Dzię­ki niej bez trudu wspiął się na prze­gra­dza­ją­cą tunel ba­ry­ka­dę z wy­schnię­tej gliny i ka­mie­ni, po czym, prze­my­ka­jąc mię­dzy nie­świa­do­my­mi ni­cze­go straż­ni­ka­mi, ze­sko­czył na drugą stro­nę.

Po dłuż­szym mar­szu pu­stym tu­ne­lem wy­szedł na plac w naj­niż­szym punk­cie mia­sta. Wedle jego wie­dzy oko­li­cę tę za­miesz­ki­wa­li uboż­si rze­mieśl­ni­cy, przy­naj­mniej tak się miały spra­wy stu­le­cie temu. Pró­bo­wa­li oni za­wsze za­chę­cić przy­by­szy do za­ku­pu ich to­wa­rów. Tego dnia wszak­że na placu pa­no­wa­ła głu­cha pust­ka. Je­dy­nie przy samym wy­lo­cie tu­ne­lu czu­wał od­dział straż­ni­ków.

Ta mar­two­ta za­nie­po­ko­iła Krzy­wo­ła­pa. Jeśli wszy­scy kryli się w do­mach, próby za­się­gnię­cia ję­zy­ka speł­zną na ni­czym. Wy­szedł­szy poza pole wi­dze­nia straż­ni­ków, zrzu­cił za­sło­nę nie­wi­dzial­no­ści, po czym skie­ro­wał się ku po­ło­żo­nym wyżej dziel­ni­com.

Po­nu­re prze­wi­dy­wa­nia oka­za­ły się przed­wcze­sne. Wy­ło­żo­na bru­kiem z mie­dzia­nych gro­szy ulica kar­czem­na znaj­do­wa­ła się tam, gdzie przed laty, i tęt­ni­ła ży­ciem. Nie bra­ko­wa­ło ta­kich, któ­rzy za naj­lep­szy lek na strach uzna­wa­li kufel pełen trun­ku. Krzy­wo­łap wstą­pił do pierw­szej lep­szej go­spo­dy. Wpadł aku­rat na wła­ści­cie­la, który kłó­cił się z mło­dym łe­łe­kiem.

– Dosyć! – krzyk­nął karcz­marz.

– Ależ ja wszyst­ko za­pła­cę. Jak tylko, tylko… – tłu­ma­czył nieco beł­ko­tli­wie mło­dzik.

– Nic nie za­pła­cisz, cym­ba­le! Roz­pi­jesz się do resz­ty, a wtedy nie zo­ba­czę od cie­bie nawet zła­ma­nej blasz­ki.

Krzy­wo­łap ro­ze­śmiał się gło­śno i pod­szedł chwiej­nym kro­kiem, jakby już sobie wcze­śniej pod­chmie­lił.

– Ejże, przy­ja­cie­le! – za­wo­łał. – Po co ta kłót­nia? Aku­rat szu­kam kogo, by się napić. Chęt­nie po­sta­wię ci kufel, czy dwa. – Objął mło­dzi­ka ra­mie­niem.

– Nie za we­so­ło panu, jak na dzi­siej­szy czas? – burk­nął karcz­marz.

– Co, cho­dzi o bez­ko­sta? Ha! – Klep­nął się po udzie. – Od tego mamy straż­ni­ków i króla, by go tu nie wpu­ści­li. Czym ja mam się mar­twić? Zresz­tą, za­miast smę­cić, le­piej napić się w do­brej kom­pa­nii. A co, może nie mam racji? – Zwró­cił się do chło­pa­ka.

Mło­dzik ski­nął głową.

– Usiądź­my tam, skoro pan tak miły. – Wska­zał ławę w kącie.

Wspól­ny­mi si­ła­mi do­to­czy­li się do niej.

– A więc, czym się trud­nisz, chłop­cze? – za­gad­nął Krzy­wo­łap.

Mło­dzik zwie­sił głowę.

– Je­stem… Byłem… jed­nym z uczniów dwor­skie­go pi­sa­rza – wy­mru­czał.

– Oho! Wiesz więc pew­nie, czy ta cała afera z bez­ko­stem ry­chło się skoń­czy?

– Oba­wiam się, że tego nikt wie­dzieć nie może. Sły­sza­łem tylko, jak jeden z pia­stu­nów mówił panu pi­sa­rzo­wi coś o ja­kimś krysz­ta­le.

– Krysz­ta­le?

– Tak, też pod­nie­ci­ło to moją cie­ka­wość. Nie­ste­ty, nie do­sły­sza­łem wiele wię­cej. Tyle tylko, że pia­stu­ni ognia będą badać krysz­tał w Wiel­kim Pa­le­ni­sku. Póź­niej na nie­szczę­ście… – urwał.

– Pia­stu­ni i krysz­ta­ły, a niech ich kaduk wszyst­kich po­rwie! – Krzy­wo­łap aż pod­sko­czył, gdy nad uchem za­grzmia­ły mu klą­twy go­spo­da­rza.

Karcz­marz po­sta­wił na stole kufle pełne trun­ku.

– Nie dość im było, że grożą nam śmier­cią kra­sna­le. Mu­sie­li jesz­cze wy­cią­gnąć tego bez­ko­sta. Przod­ko­wie, czemu nas ka­ra­cie tymi głup­ca­mi!

– Może miał być bro­nią prze­ciw kra­sna­lom? – pod­jął się obro­ny Krzy­wo­łap.

– Jeśli tak, tym go­rzej świad­czy to o ich ro­zu­mie – sark­nął go­spo­darz, od­cho­dząc.

Krzy­wo­łap pró­bo­wał wy­cią­gnąć coś jesz­cze z chło­pa­ka, ten jed­nak po­grą­żył się w po­nu­rych wspo­mnie­niach. Wi­dząc, że dal­sza roz­mo­wa by­ła­by je­dy­nie stra­tą czasu, Krzy­wo­łap dopił resz­tę na­pit­ku.

– No, na mnie czas. – Ski­nął głową mło­dzi­ko­wi, wsta­jąc.

– Za­pła­ta! – krzyk­nął od lady karcz­marz.

Krzy­wo­łap wy­grze­bał z sa­kiew­ki blasz­kę złota. Na jej widok oczy go­spo­da­rza za­lśni­ły.

– To… To za dużo – wy­ją­kał.

– Resz­tę pro­szę po­li­czyć na po­czet dłu­gów mego przy­ja­cie­la – od­rzekł nie­dba­le Krzy­wo­łap.

Opusz­czał karcz­mę za­do­wo­lo­ny. Zdo­był wię­cej in­for­ma­cji, niż się spo­dzie­wał. Ża­ło­wał tylko, że nie zo­ba­czy miny wła­ści­cie­la, gdy ten od­kry­je, iż otrzy­ma­ne złoto roz­pły­nę­ło się jak po­ran­na mgła.

 

=^.^=

 

Wiel­kie Pa­le­ni­sko było istot­nie ogrom­nym, w sto­sun­ku do roz­mia­rów skrza­tów, bu­dyn­kiem, gó­ru­ją­cym nad resz­tą mia­sta. Wy­róż­niał się nadto ar­chi­tek­tu­rą. Gdy więk­szość domów bo­ga­tych łe­łe­ków zdo­bi­ły ludz­kie mo­ne­ty, Wiel­kie Pa­le­ni­sko nie no­si­ło na sobie ani śladu me­ta­lu. Jakby kie­ru­jąc się dziw­ną iro­nią lub ry­zy­kanc­kim sza­leń­stwem, kon­struk­to­rzy sie­dli­sko wiecz­ne­go ognia wznie­śli z drew­na. Miało kształt koła, zwień­czo­ne­go stoż­ko­wa­tym da­chem. Na jego ze­wnętrz­nych ścia­nach wy­ry­to pła­sko­rzeź­by, przed­sta­wia­ją­ce złą­czo­ne w nie­koń­czą­cych się splo­tach szkar­łat­ne, żółte i błę­kit­ne pło­mie­nie.

Owi­nię­ty w za­sło­nę nie­wi­dzial­no­ści Krzy­wo­łap wkro­czył do wnę­trza bu­dow­li. Głów­ny ko­ry­tarz, oświe­tlo­ny cu­dow­ny­mi po­chod­nia­mi, wiódł wprost ku wiel­kiej sali, w któ­rej pło­nął wiecz­ny ogień. Krzy­wo­łap wąt­pił, by tam umiesz­czo­no krysz­tał. Ru­szył w bok ko­ry­ta­rzem, który oka­lał śro­dek bu­dyn­ku ni­czym pier­ścień. Pro­sty okrąg ry­chło prze­mie­nił się w nie­zba­da­ny la­bi­rynt, pełen bocz­nych kom­nat, od­ga­łę­zień, scho­dów bie­gną­cych w dół i ku górze. Prze­glą­da­nie każ­de­go z po­miesz­czeń z pew­no­ścią za­ję­ło­by wieki. Na­le­ża­ło zadać sobie py­ta­nie, gdzie umie­ści­ło­by się rubin na miej­scu pia­stu­nów. Mu­sia­ło to być schro­nie­nie nie­do­stęp­ne nie tylko dla przy­pad­ko­wych in­tru­zów, ale także trud­ne do osią­gnię­cia dla bez­ko­sta, gdyby zdo­łał we­drzeć się do mia­sta. Naj­lep­szym wy­bo­rem wy­da­wa­ły się cze­lu­ście głę­bin bu­dow­li, i bez krysz­ta­łu kry­ją­ce za­pew­ne wiele se­kre­tów.

Wie­dzio­ny tą myślą Krzy­wo­łap za­czął kie­ro­wać się przej­ścia­mi pro­wa­dzą­cy­mi w dół, scho­dząc coraz głę­biej w trze­wia pod­zie­mi. Po pew­nym cza­sie pięk­nie rzeź­bio­ne w drew­nie ścia­ny oraz świe­tli­ste po­chod­nie znik­nę­ły, za­stą­pio­ne przez zimne, su­ro­we ka­mie­nie i nie­prze­nik­nio­ny mrok. Dla Krzy­wo­ła­pa wszak­że ciem­no­ści nie sta­no­wi­ły prze­szko­dy, prze­ciw­nie, wy­ostrzy­ły bar­dziej przy­dat­ne od wzro­ku zmy­sły.

Na­resz­cie wy­czuł moc uwię­zio­ną w krysz­ta­le. Rubin znaj­do­wał się za po­tęż­ny­mi, oku­ty­mi drzwia­mi. Mię­dzy nimi, a ścia­ną i pod­ło­gą, nie widać było żad­nej, nawet naj­cień­szej szpa­ry. Krzy­wo­łap mógł sfor­so­wać wrota siłą, ale to za­alar­mo­wa­ło­by pia­stu­nów. Przy­cup­nął we wnęce ko­ry­ta­rza, za­sta­na­wia­jąc się, co robić.

Nim zdo­był się na ja­kieś dzia­ła­nie, usły­szał kroki. Po dłuż­szej chwi­li uj­rzał do­stoj­ne­go star­ca, zbli­ża­ją­ce­go się do drzwi. Za­zgrzy­ta­ły klu­cze. Krzy­wo­łap rzu­cił się do przo­du, w ostat­niej chwi­li wśli­zgu­jąc się do kom­na­ty.

Na środ­ku cia­sne­go po­miesz­cze­nia znaj­do­wał się krysz­tał, za­wie­szo­ny nie­wi­dzial­ną mocą w po­wie­trzu. Rubin lśnił krwi­stą czer­wie­nią. Pod nim, na ziemi, peł­gał błę­kit­ny pło­myk.

Krzy­wo­łap wci­snął się w kąt, ob­ser­wu­jąc star­ca. Ten sta­nął na­prze­ciw krysz­ta­łu, po­pa­da­jąc w za­du­mę. Mi­ja­ły cią­gną­ce się jak wiecz­ność mi­nu­ty. Długi żywot na­uczył Krzy­wo­ła­pa cier­pli­wo­ści, lecz jego misja nie cier­pia­ła zwło­ki. Co gor­sza, za­czy­nał od­czu­wać głód. Każda chwi­la, którą ten sta­ruch mar­no­wał na swe puste prze­my­śle­nia, od­da­la­ła go od za­słu­żo­nej ko­la­cji. Na­ra­sta­ła w nim dzika po­ku­sa, by bez­sze­lest­nie pod­peł­znąć do tego sta­re­go tru­chła, za­ci­snąć szczę­ki na jego gar­dle, a na­stęp­nie po­rwać rubin i umknąć. Nie mógł jed­nak za­po­mnieć, że nawet dla niego po­je­dy­nek z pia­stu­nem ognia mógł oka­zać się nie­ła­twym wy­zwa­niem.

Na­resz­cie sta­ruch wes­tchnął, za­szu­rał no­ga­mi, po czym od­wró­cił się ku drzwiom. Zgrzyt­nął znów klucz, jęk­nę­ły za­wia­sy. Krzy­wo­łap od­cze­kał jesz­cze pe­wien czas. Upew­nio­ny, że nikt mu nie bę­dzie prze­szka­dzał, zbli­żył się do ru­bi­nu. Ka­mień za­lśnił ra­do­śnie, jakby cze­kał, aż ktoś uwol­ni go z wię­zie­nia. Krzy­wo­łap wy­cią­gnął rękę.

– Stój! – za­grzmiał głos za jego ple­ca­mi.

Od­sko­czył jak opa­rzo­ny. Od­wró­cił się. Przed nim stał prze­klę­ty sta­ruch, wzno­sząc po­marsz­czo­ne dło­nie.

– Twoje nędz­ne oszu­stwa nie zwo­dzą mego wzro­ku! Czyś przy­był tu w zmo­wie z bez­ko­stem? Nic z tego! Nie ukrad­niesz stąd krysz­ta­łu, a za to zo­sta­wisz tu swe życie, nędz­ny ło­trze. Twój czas do­biegł końca, gu­mien­ni­ku!

– Zo­ba­czy­my, stary głup­cze – wy­sy­czał Krzy­wo­łap.

Ude­rzył spoj­rze­niem. W tej for­mie nie mógł użyć pełni mocy, lecz i tak jego skrza­cie oczy za­pło­nę­ły. Zie­lo­ne ogni­ki po­mknę­ły ku pia­stu­no­wi, opla­ta­jąc go. Nio­sły ze sobą obiet­ni­cę mą­dro­ści, ja­kiej nie po­sia­dła żadna znana dotąd star­co­wi isto­ta. Wie­dzy, która uczy­ni­ła­by go naj­więk­szym mę­dr­cem jego ludu. Wy­wyż­szy­ła­by go spo­śród wszyst­kich przod­ków, któ­rych ogniom słu­żył. By to osią­gnąć, wy­star­czy­ło je­dy­nie pod­dać się woli gu­mien­ni­ka.

Lecz w źre­ni­cach star­ca na­tra­fił Krzy­wo­łap na jasny ni­czym po­ran­na zorza pło­mień nie­ugię­te­go uporu. Gu­mien­nik od­wró­cił wzrok.

– Nie uwie­dziesz mnie sztucz­ka­mi! – za­wo­łał sta­rzec. – Jam jest sługa wiecz­ne­go pło­mie­nia, pia­stun ogni przod­ków. Zie­lo­ny ogień na nic ci się nie przy­da, pło­mie­niu złudy.

Krzy­wo­łap spró­bo­wał prze­mie­nić się w swoją wła­ści­wą po­stać. Za­klął w duchu. In­kan­ta­cja utra­pio­ne­go sta­ru­cha zdo­ła­ła go już zwią­zać.

– Nie opu­ścisz tej kom­na­ty! Nie od­bie­rzesz nam krysz­ta­łu! – Pia­stun uniósł rękę nad głową.

Ognik peł­ga­ją­cy pod ru­bi­nem nagle za­pło­nął ni­czym ogni­sko, za­my­ka­jąc stopy Krzy­wo­ła­pa w błę­kit­nym okrę­gu. Gu­mien­nik skrzy­wił się. Choć było mu to nie w smak, mu­siał przy­znać, że stare tru­chło do­rwa­ło go jak mysz w pu­łap­ce. Ostat­nią na­dzie­ją po­zo­sta­wa­ło wy­wo­ła­nie erup­cji magii. Ze­brał wszyst­kie siły, jak pies, który na­prę­ża mię­śnie, by ro­ze­rwać krę­pu­ją­cą go smycz.

Przed pod­ję­ciem de­spe­rac­kie­go kroku po­wstrzy­mał Krzy­wo­ła­pa nie­spo­dzie­wa­ny widok. Z ko­ry­ta­rza wle­cia­ła do kom­na­ty świe­tli­sta kula. Ugo­dzi­ła sta­ru­cha w plecy. Pia­stun jęk­nął i padł jak długi na po­sadz­kę. Gu­mien­nik po­czuł, że nie­wi­dzial­ne kaj­da­ny pękły. Błę­kit­ny ogień przy­gasł.

Tak efek­tow­nie po­prze­dzo­ny, do po­miesz­cze­nia wsu­nął się po­staw­ny łełek. Choć zda­wał się znacz­nie młod­szy od oba­lo­ne­go star­ca, nosił szaty peł­no­praw­ne­go pia­stu­na ognia.

– Bierz to i za mną! – Wska­zał na krysz­tał, po czym wy­biegł z kom­na­ty.

Krzy­wo­łap pod­szedł do ru­bi­nu. Wpraw­dzie ra­tu­nek w ostat­niej chwi­li przy­po­mi­nał chwyt z kiep­skiej opo­wie­ści i bu­dził po­dej­rze­nia, ale gu­mien­nik nie miał lep­szej al­ter­na­ty­wy. Chwy­cił krysz­tał. Przez ra­mio­na prze­mknę­ły mu przy­jem­ne dresz­cze. Nie po­zwo­lił wszak­że uwol­nić się mocy ka­mie­nia. Za­miast tego po­pę­dził za swym wy­ba­wi­cie­lem.

Na nowo za­głę­bił się w la­bi­rynt pod­zie­mi. Tym razem jed­nak miał prze­wod­ni­ka. Pia­stun pro­wa­dził cia­sny­mi szy­ba­mi, któ­rych chyba od dawna nie prze­mie­rza­ły stopy ży­wych istot. Po dłu­giej wę­drów­ce Krzy­wo­łap spo­strzegł, że droga za­czy­na piąć się w górę. Ka­mien­ny ko­ry­tarz za­stą­pił ziem­ny tunel, jakby wy­drą­żo­ny przez bar­dzo du­że­go kreta. W końcu zna­leź­li się we wnę­trzu prze­żar­te­go próch­nem, oba­lo­ne­go ko­na­ru. Gu­mien­nik ro­zej­rzał się z cie­ka­wo­ścią. A więc pia­stu­ni ognia po­sia­da­li wła­sne ta­jem­ne wyj­ście na po­wierzch­nię! Mu­siał to za­pa­mię­tać.

Gdy wy­gra­mo­li­li się ze środ­ka drze­wa, zo­rien­to­wał się, że znaj­du­ją się gdzieś w sercu lasu, nie po­tra­fił jed­nak okre­ślić gdzie do­kład­nie.

– Łap! – Rzu­cił krysz­tał pia­stu­no­wi.

Za­sko­czo­ny łełek nie zdo­łał po­chwy­cić ru­bi­nu. Ugo­dzo­ny przez ka­mień upadł. Do­pie­ro po chwi­li pod­niósł się, dźwi­ga­jąc krysz­tał. Pod­nió­sł­szy głowę, cof­nął się prze­ra­żo­ny.

Krzy­wo­łap wy­szcze­rzył kły w peł­nym szy­der­stwa uśmie­chu. Po­czuł ulgę, mogąc spoj­rzeć na skrza­ta z góry. Czte­ry łapy da­wa­ły znacz­nie lep­szą pod­po­rę niż dwie mi­zer­ne koń­czy­ny, a nadto po­zwa­la­ły mu po­ru­szać się z gra­cją ru­sał­ki. Oczy, choć po­strze­ga­ją­ce świat w roz­my­tych bar­wach, obej­mo­wa­ły pole wi­dze­nia nie­mal tak sze­ro­kie, jakby miał je też z tyłu łba. Noz­drza wy­czu­wa­ły pod­nie­ca­ją­cą woń lęku drżą­ce­go łe­łe­ka. Na­sta­wio­ne czuj­nie uszy wy­chwy­ty­wa­ły każdy szmer w głę­bi­nach lasu. Wresz­cie wi­bry­sy przy pysku i na przed­nich ła­pach do­star­cza­ły obraz oto­cze­nia, a nawet in­for­ma­cje o ci­śnie­niu po­wie­trza, z nad­dat­kiem re­kom­pen­su­jąc nie­do­stat­ki ślepi.

– Czas wy­ja­śnić kilka spraw. – Krzy­wo­łap po­chy­lił się nad skrza­tem. – Po co mnie stam­tąd wy­cią­gną­łeś? Chyba nie po­kie­re­szo­wa­łeś zwierzch­ni­ka z czy­stej ad­mi­ra­cji do mnie.

– Nie, oczy­wi­ście, nie – za­czął się jąkać łełek.

– A więc?

– Wiem, że nie współ­pra­cu­jesz z bez­ko­stem. Naj­wyż­szy Pia­stun się myli. Jest już zbyt stary, by spro­stać wy­zwa­niom, które sta­wia­ją przed nami przod­ko­wie. Scho­wał krysz­tał, za­miast go wy­ko­rzy­stać, znisz­czyć bez­ko­sta i kra­sna­le. Ja sam temu nie po­do­łam. Dla­te­go gdy wy­czu­łem twoją obec­ność, wie­dzia­łem, że to przod­ko­wie cię przy­sy­ła­ją.

Krzy­wo­łap za­my­ślił się. Nie w smak mu było to­wa­rzy­stwo tego głup­ta­ka. Po­cząt­ko­wo chciał go zgnieść, gdy tylko zo­sta­nie wy­pro­wa­dzo­ny z pod­zie­mi. Z dru­giej stro­ny, skrzat mógł się oka­zać przy­dat­ny.

– Masz rację, krysz­tał jest po­trzeb­ny, by roz­pra­wić się z bez­ko­stem – rzu­cił gu­mien­nik. – Naj­pierw jed­nak trze­ba go zna­leźć.

– To nie bę­dzie trud­ne. – Łełek na­brał nieco śmia­ło­ści. – Przez długi czas pró­bo­wał we­drzeć się do mia­sta, wresz­cie od­pu­ścił, naj­wy­raź­niej zgłod­niał.

– Prze­cież gło­do­wał przez ty­siąc lat.

– Tym bar­dziej po­czuł to ty­siąc­le­cie w brzu­chu po pierw­szym po­waż­nym wy­sił­ku.

– W całym lesie mógł do­rwać jakąś zwie­rzy­nę.

– Myślę, że wolał, by w pełni się po­si­lić, krew stwo­rzeń prze­siąk­nię­tych magią. Nie­da­le­ko stąd mają zwy­czaj prze­sia­dy­wać noc­ni­ce. O tej porze są ła­twym łupem.

Krzy­wo­łap spoj­rzał na niebo. Za­pa­dał po­wo­li zmrok. Noc­ni­ce uak­tyw­nia­ły się z samym za­cho­dem słoń­ca. Przed­tem spały albo roz­cze­sy­wa­ły szysz­ka­mi swe kudły, przez co da­wa­ło się je po­dejść rów­nie łatwo, jak głusz­ca w trak­cie godów.

– Pro­wadź więc.

Po nie­dłu­gim mar­szu w noz­drza gu­mien­ni­ka ude­rzył odór zgni­li­zny. Na­stęp­nie jego uszu do­biegł cichy syk. Wresz­cie na ga­łę­zi wy­so­kie­go buka uj­rzał po­szu­ki­wa­ne­go po­two­ra.

Nie­ła­two było roz­po­znać w nim dawną, ludz­ką po­stać. Wiot­kie, po­dob­ne do worka ciel­sko wień­czy­ła po­dłuż­na, bez­kształt­na głowa. W oczo­do­łach lśni­ły jasno za­ry­so­wa­ne w cie­niu liści śle­pia w bar­wie krwi­stej czer­wie­ni, którą Krzy­wo­łap wi­dział jako wy­bla­kłą żółć. Na miej­scu nosa ziała zło­wro­ga dziu­ra, z pasz­czy zaś wy­sta­wa­ły sczer­nia­łe kły. Te ostat­nie za­ta­piał stwór w ciele ciem­nej, skrzy­dla­tej isto­ty, po­dob­nej do nie­to­pe­rza, ale z twa­rzą o nieco ludz­kich ry­sach. Sły­sza­ny wcze­śniej przez Krzy­wo­ła­pa syk był dźwię­kiem wy­sy­sa­nej krwi.

Od­wa­ga naj­wy­raź­niej znów opu­ści­ła skrza­ta, gdyż skrył się za gu­mien­ni­kiem.

– Co teraz? – wy­szep­tał.

– Nic. Zaraz nas za­uwa­ży.

Istot­nie, po­czwa­ra ode­rwa­ła pysk od ofia­ry, spo­glą­da­jąc w dół. Uj­rzaw­szy przy­by­szów, wa­ha­ła się mo­ment, by wresz­cie po­peł­znąć po pniu ku ziemi.

– A co teraz?! – nie­mal krzyk­nął łełek.

– Daj krysz­tał. – Krzy­wo­łap wy­cią­gnął łapę, na­da­jąc jej kształt ludz­kiej dłoni, by móc uchwy­cić rubin.

Na widok ka­mie­nia oczy po­two­ra roz­bły­sły. Zdwo­ił pęd. Prze­ra­żo­ny skrzat za­czął nie­mal łkać ze stra­chu. Krzy­wo­łap stał nie­po­ru­szo­ny, cze­ka­jąc, aż po­czwa­ra wy­star­cza­ją­co się zbli­ży.

Wresz­cie bez­kost zna­lazł się kilka me­trów od nich. Gu­mien­nik uniósł wy­so­ko krysz­tał i uwol­nił jego moc. Rubin za­ja­śniał nagle, jak za­pa­lo­na ża­rów­ka. Ośle­pio­ny na chwi­lę Krzy­wo­łap, od­zy­skaw­szy wzrok, uj­rzał do­by­wa­ją­cy się z ka­mie­nia stru­mień magii, pły­ną­cy ku po­two­ro­wi. Blask objął po­czwa­rę swą aurą i za­czął od­mie­niać jej po­stać.

Obłe ciało na­bra­ło kształ­tu, łeb wy­peł­ni­ła ko­ści­sta forma. Zę­bi­ska skur­czy­ły się, aż w końcu znik­nę­ły pod war­ga­mi, po­zo­sta­wia­jąc wi­docz­ne je­dy­nie dwa ostre kły. Z dziu­ry wy­rósł wy­nio­sły, orli nos. Ohyd­na pasz­cza prze­mie­ni­ła się w przy­stoj­ną bladą twarz o wład­czych ry­sach. Z każdą chwi­lą mon­strum zy­ski­wa­ło coraz wię­cej kształ­tów Kra­cza Wiel­kie­go, daw­ne­go wład­cy Le­chi­tów, praw­dzi­we­go księ­cia wą­pie­rzy.

– Co ro­bisz? – Skrzat w stra­ceń­czym zry­wie rzu­cił się z piąst­ka­mi na Krzy­wo­ła­pa. – Ty zdraj­co!

Gu­mien­nik pac­nął łe­łe­ka w tył głowy, nie chcąc mieć do czy­nie­nia z la­ta­ją­cy­mi ku­la­mi ognia. Łełek padł plac­kiem jak ogłu­szo­ny ptak.

Krzy­wo­łap odło­żył wy­ga­sły rubin i pod­szedł do wą­pie­rza. Skło­nił się.

– Panie – wy­szep­tał.

Kracz zmie­rzył go wy­nio­słym wzro­kiem.

– Mą­drze uczy­ni­łeś – oznaj­mił. – Po­wstań, sługo. Gdy me im­pe­rium od­ży­je, a jego słupy gra­nicz­ne zwień­czą brze­gi obu mórz, nie za­po­mnę, iż tyś pierw­szy mi usłu­żył.

– Jako za­da­tek mego hołdu przyjm, o panie, ciało tego po­kur­cza. – Krzy­wo­łap wska­zał łbem skrza­ta. – Nie jest wiel­ki, ale to silny cza­row­nik, któ­re­go krew po­si­li cię le­piej, niż jucha noc­nic.

Wą­pierz mruk­nął coś z za­do­wo­le­niem, po czym pod­szedł do łe­łe­ka. Gu­mien­nik ob­ró­cił się, szcze­rząc drwią­co kły. Na­iw­ność nie­daw­ne­go bez­ko­sta nie­mal od­bie­ra­ła mu rangę god­ne­go prze­ciw­ni­ka.

Gdy tylko wą­pierz po­chy­lił się nad nie­przy­tom­nym skrza­tem, w jego plecy wbiły się ostre pa­zu­ry. Nie na­le­ża­ły do ma­łe­go kota do­mo­we­go, ale do po­tęż­ne­go rysia. Kracz zawył wście­kle. Po­tęż­nym szarp­nię­ciem zrzu­cił prze­ciw­ni­ka. Gu­mien­nik zwin­nie opadł na czte­ry łapy. Przy­kuc­nął, szy­ku­jąc się do skoku.

– A więc wy­bra­łeś śmierć! – rzu­cił wą­pierz.

Uprze­dza­jąc ruch Krzy­wo­ła­pa, Kracz rzu­cił się na niego. Nad­ludz­ki pęd prze­mie­nił go w czar­ną smugę dymu. Tra­fił jed­nak w próż­nię. Od­wró­cił się. Na­po­tkał zie­lo­ne śle­pia gu­mien­ni­ka, znów go­to­we­go do ataku.

– Chcesz po­ko­nać mnie sztucz­ka­mi? – Wą­pierz po­now­nie prze­mie­nił się w czar­ną chmu­rę.

Prze­le­ciał za plecy prze­ciw­ni­ka. Ten także znikł na chwi­lę, prze­su­wa­jąc się o kilka me­trów. Tak ba­wi­li się w kotka i mysz­kę w oso­bli­wym tańcu ilu­zji. Krzy­wo­łap pręd­ko wy­czuł, że lep­szy z niego tan­cerz. Wy­wiódł wą­pie­rza na nie­wiel­ką po­la­nę, sam kry­jąc się w ota­cza­ją­cych ją za­ro­ślach.

Kracz przy­sta­nął.

– No, wyłaź! A może już umkną­łeś?

Krzy­wo­łap sko­czył. Za­sło­nę nie­wi­dzial­no­ści zrzu­cił tuż przed twa­rzą wą­pie­rza. Pęd gu­mien­ni­ka zwa­lił Kra­cza z nóg. Krzy­wo­łap przy­gniótł go swym cię­ża­rem, wbi­ja­jąc mu pa­zu­ry w pierś. Ob­na­żył kły, zbli­ża­jąc je do gar­dła prze­ciw­ni­ka.

– Na co cze­kasz? – wy­char­czał wą­pierz.

Było zbyt wcze­śnie, by zabić po­two­ra. Mu­siał wcze­śniej wy­ci­snąć z niego ta­jem­ni­cę. Mu­siał prze­ko­nać się, czy to na­praw­dę bo­go­wie go uwię­zi­li.

– Chcę od­po­wie­dzi.

– Po co miał­bym co­kol­wiek ci po­wie­dzieć?

– Może cię wtedy oszczę­dzę.

Kracz za­re­cho­tał.

– Nie dasz mi stąd odejść.

– Jeśli od­po­wiesz, skró­cisz sobie tym cier­pie­nia. – Krzy­wo­łap prze­je­chał pa­zu­rem po gar­dle wą­pie­rza.

– Nie czuję bólu.

– Do­brze, giń zatem!

Już miał za­to­pić kły w szyi upar­te­go tru­po­sza, gdy ten na­prę­żył się, wy­rwał ręce spod pa­zu­rów Krzy­wo­ła­pa, po czym z całej siły ode­pchnął gu­mien­ni­ka. Krzy­wo­łap padł na zie­mię. Ude­rze­nie po­czuł mocno w ko­ściach. Nim zdą­żył się po­zbie­rać, runął na niego ogrom­ny nie­to­perz. Tym razem to prze­mie­nio­ny Kracz wcze­pił się szpo­na­mi w ciało prze­ciw­ni­ka, pró­bu­jąc wgryźć się w jego pysk. Gu­mien­nik zawył z bólu. Sta­rał się wy­wi­nąć, dra­pał i kła­pał zę­ba­mi. Nie­to­perz zwin­nie uni­kał jed­nak ata­ków.

W końcu Krzy­wo­łap zdo­łał wy­swo­bo­dzić się z matni. Roz­pły­nął się w po­wie­trzu, od­ska­ku­jąc kilka me­trów od Kra­cza. Ból nie po­zwa­lał mu dłu­żej utrzy­my­wać formy rysia. Wró­cił do zwy­kłych kształ­tów. Cier­pie­nie mie­sza­ło się wszak­że z sa­tys­fak­cją. Po raz pierw­szy od wie­ków mie­rzył się z god­nym sie­bie ry­wa­lem. A prze­cież, jak mówi przy­sło­wie, nie wy­su­nął jesz­cze wszyst­kich pa­zu­rów z łapy.

Zrzu­cił za­sło­nę i ude­rzył wą­pie­rza wzro­kiem. Zie­lo­ne śle­pia zmie­rzy­ły się z wy­bla­kłą żół­cią, a w isto­cie krwi­stym szkar­ła­tem. Dla­cze­go Kracz wal­czył? Po co sta­wiał opór? Wy­star­czy­ło wy­słu­chać py­ta­nia gu­mien­ni­ka i udzie­lić od­po­wie­dzi. Tylko tyle, a Krzy­wo­łap podda się jego wła­dzy, by ru­szyć do od­bu­do­wy im­pe­rium.

Gu­mien­nik spo­strzegł, że ota­cza go obca aura. Sły­szał szep­ty. Mó­wi­ły, by prze­rwał pusty upór, ra­dzi­ły, aby po­rzu­cił cie­ka­wość. Po co mu wie­dza o daw­nych bo­gach? Czy Kracz nie prze­ła­mał ich wy­ro­ku? Czy nie świad­czy­ło to o upad­ku ich po­tę­gi?

Krzy­wo­łap ock­nął się. W samą porę by uj­rzeć mkną­cą ku niemu smugę czer­ni. Unik­nął jej w ostat­niej chwi­li. Zro­zu­miał, że prze­ciw­nik prze­wyż­sza go w kunsz­cie hip­no­zy. Przy­szedł czas na osta­tecz­ną broń.

Raz jesz­cze wbił śle­pia w wą­pie­rza. Kracz syk­nął. Uniósł dło­nie do oczu. Na ko­niusz­kach pal­ców po­ja­wi­ły się zie­lo­ne ogni­ki. Tań­czy­ły ra­do­śnie, spa­la­jąc po­wo­li ciało po­two­ra.

Kracz wrza­snął i rzu­cił się na gu­mien­ni­ka. Krzy­wo­łap unik­nął kilka razy ata­ków, w końcu jed­nak spóź­nił się z od­sko­kiem. Wą­pierz oba­lił go, a na­stęp­nie roz­szar­pał mu szpo­nem brzuch.

– Zdy­chaj wresz­cie!

Krzy­wo­łap, mimo strasz­li­we­go bólu, nie po­tra­fił nie skwi­to­wać uśmie­chem głu­po­ty wą­pie­rza. Czuł, że ucie­ka z niego życie. Każda śmierć po­cią­ga­ła za sobą ubyt­ki w pa­mię­ci. Wie­dział, że nie może za­po­mnieć o za­bi­ciu Kra­cza. Wyrył w umy­śle nie­na­wiść do tego tru­chła. Wście­kłość, która mu­sia­ła prze­trwać nawet śmierć.

 

=^.^=

 

Wstał, chwie­jąc się na no­gach. Każdy po­wrót po­wo­do­wał zamęt w gło­wie. Nie zno­sił tego uczu­cia. Na do­da­tek czuł zu­peł­ną pust­kę. Nie pa­mię­tał nawet, ile z dzie­wię­ciu żyć mu po­zo­sta­ło. Czte­ry, a może pięć? Wie­dział, że pa­mięć bę­dzie po­wo­li wra­cać. Bar­dzo po­wo­li. Nie­któ­re wspo­mnie­nia od­ży­wa­ły do­pie­ro po kilku wie­kach.

Z po­przed­nie­go życia zo­sta­ło mu coś, jedno uczu­cie. Gniew, który po­cią­gał ku od­cho­dzą­cej, od­wró­co­nej ple­ca­mi po­sta­ci. W tę wście­kłość Krzy­wo­łap prze­lał pełną, nowo na­ro­dzo­ną moc.

Wróg od­wró­cił się, cały ogar­nię­ty zie­lo­ny­mi pło­mie­nia­mi. Na tru­pio bla­dej twa­rzy od­ma­lo­wa­ło się prze­ra­że­nie.

– Stój! – Zło­żył bła­gal­nie pło­ną­ce dło­nie. – Po­wiem wszyst­ko. Ja… Wszyst­ko!

Gu­mien­nik za­my­ślił się. Czego mógł chcieć od tego tru­chła? Nie po­tra­fił sobie przy­po­mnieć. Zresz­tą, było już za późno. Wróg pło­nął, jak pełna su­che­go siana sto­do­ła.