Idealny świat

Hej, ANDO

Historia jest całkiem interesująca, a największym atutem jest tu stopniowe odkrywanie prawdy o tym rzekomo utopijnej wspólnocie, Choć szczerze powiedziawszy postać Marta wypada nieco szaro. Tzn. nie sprawia wrażenia osoby na tyle dociekliwej ani interesującej by podejrzewać swoją wspólnotę. Tożsamość doktora jednak zaskakuje i nie licząc „tajemnicy” to uważam go za główną atrakcję. Jest jeszcze mały problem – koncepcja trochę za bardzo przypomina film „Wyspa” z 2005. Mało tego, powiedziałbym że to prawie to samo, tylko w innym wykonaniu. Niestety przez ten fakt, nie czuję jakbym poznał nową opowieść.

Konradzie, cieszę się, że historia wydała Ci się interesująca.

Filmu "Wyspa" nie widziałam. Po Twoim poście przeczytałam streszczenie i widzę, że tam pomysł był znacznie prostszy. U mnie kluczem są odwołania do Raju, postać doktora i jego konflikt wewnętrzny. W opowiadaniu nie ma hollywoodzkiej fabuły, Mary Sue czy błyskawicznego rozwiązania problemu całej wspólnoty. W Republice doktora nie oblegają tłumy dziennikarzy, bo ludzie już dawno znają prawdę.

Mart nie może być inny, skoro został wychowany w takim świecie. Poza tym, jest nastolatkiem, trochę naiwnym idealistą. Dopiero ma szanse czegoś się dowiedzieć, ale prezydent już na tym etapie widzi w nim zagrożenie.

Przeklejam część mojej opinii z bety, aby dać klika :)

Ciekawe opowiadanie. Wciągnęło. Prezentujesz tu rzeczywiście świat, który na pozór wydaje się idealny, a skrywa mroczną tajemnicę. Uderzyło mnie to, że Prezydent nazywał ludzi z hodowli “zwierzątkami”, a o ich częściach ciała mówił “części” jakby były częściami samochodowymi – to było mocne. Sam motyw “idealnego świata, który skrywa mroczną tajemnicę” jest według mnie trochę już zbyt ograny, ale to niekoniecznie musi być wada, mnóstwo ludzi przecież lubi takie motywy. Obudowałaś go ciekawymi elementami i to jest na plus. Mart jest uroczo naiwny, tak samo ludzie żyjący w hodowli, wierzący we wszystko, co im powiedzą, nawet w takie głupotki, jak zmutowane owady. Wszyscy starają się być szczęśliwi, mają przecież wygodne życie w idealnym świecie, a jednak czuć taką atmosferę “że coś jest nie tak”. 

ANDO, przy czytaniu Twojego opowiadania miałem podobne skojarzania jak Konrad – ja również oglądałem film “Wyspa”. Zgadzam się również, co do stopniowania napięcia.

Bardzo podobało mi się za to kompozycja tekstu. Historia opowiedziana z różnych punktów widzenia jest ciekawsza, nabiera rumieńców. Zaskoczyła mnie też końcówka. Nie spodziewałem się, że Mart jest synem doktora. 

Ogólnie opowiadanie na plus, czytałem z przyjemnością. 

Dołączam do widzów „Wyspy” ;)

Na szczęście, jest tu więcej niż tylko podobny zarys fabularny. Nic nie zaskoczyło mnie tak zupełnie, ale zrobiłaś dobre danie ze znanych składników. Dobrze, że skoncentrowałaś się na przeżyciach doktora, zdecydowanie najlepiej wychodzi w tym opowiadaniu, szczególnie w porównaniu do mało ciekawego Marta. Napisane trochę prostym stylem, może przypadkiem, może, aby podkreślić sielankę „Raju”, ale nic nie wadziło podczas lektury. Podobały mi się zmiany punktów narracji.

Pozdrawiam

Sonato, dziękuję za klika. Dokładnie takie były moje zamierzenia odnośnie tekstu, jak napisałaś w komentarzu.

Lupusie, fajnie, że stopniowanie napięcia wyszło. Miały być zwroty akcji.

Zanais, dzięki za odwiedziny. Styl miał być prosty, zwłaszcza w relacji doktora. Temat organów jest chwytliwy, podejrzewam, że istnieje kilka filmów i książek na ten temat. Dla mnie inspiracją stał się dokument paradziennikarski, lekcja polskiego mojego syna na temat Raju. Pomyślałam, że podtytuły kolejnych fragmentów plus imiona Adama i Ewy spowodują, że czytelnik będzie porównywał opowiadanie z Rajem z Biblii. A taką wirtualną tapetę, jak u Marta w domu, zawsze chciałam mieć. ;)

Witaj.

Trudno ubrać w słowa moje odczucia. Padłam! 

Uwielbiam takie opowieści, które – jak ja to sama nazywam – bolą do granic możliwości. Makabryczny jest ten idealny świat. Ten, którego początkowo nawet można było pozazdrościć żyjącym w nim, przeszczęśliwym pozornie ludziom. 

Porwania przez zmutowane potwory, nieco jak z nowszej wersji “Wehikułu czasu”. Tyle, że tam one faktycznie istniały.

Walorem opowiadania jest nie tylko cała, doskonale przez Ciebie opisana fantastyka, ale i psychologia postaci. W warunkach, w jakich żyją bohaterowie, zatraca się pewna subtelna granica. 

W sumie do ostatniego momentu czytelnik nie wie, jak zakończy się to opowiadanie, nie wie, co zrobi cudem ocalały chłopak, nie wie, czy lekarza należy potępić czy jednak nie, bo w końcu jakaś cząstka człowieczeństwa jeszcze w nim pozostała. 

Odbiór całości jest dla mnie mocno przygnębiający. I mam wrażenie, że w skrajnych sytuacjach, np. podczas wojny, opisane tu wydarzenia nie byłyby odosobnione, nawet w chwili obecnej, aktualnie. A to mocno boli. 

Pozdrawiam, gratuluję Ci naprawdę wspaniałego opowiadania. 

Pecunia non olet

źródło grafiki

Ciekawy pomysł i niezłe wykonanie, to tak w skrócie.

Szczególnie urzekł mnie pomysł, utopijny początek niesamowicie kontrastuje z mroczną tajemnicą, którą pokazujesz w trakcie opowiadania. Postać doktora również na plus, jak i pokazanie akcji z dwóch perspektyw.

Nie spodobał mi się za to Mart. Nie jest napisany bardzo źle, ale jest taki… nijaki. Tak właściwie jedynie wyróżnia go to, że został uratowany i nie zginął, tak jak reszta osób z tego świata. Z charakteru jest trochę bez wyrazu.

Mam również dziwne, bardzo subiektywne wrażenie, że momentami dialogi nie oddają w pełni dramatyzmu sytuacji. Po prostu czegoś im zabrakło.

Ale, pomimo tych wad, czytało mi się świetnie i opowiadanie bardzo mi się spodobało.

Pozdrawiam

All in all, it was all just bricks in the wall

Interesujący pomysł, przez motyw trochę ograny. Podobało mi się stopniowanie napięcia, prowadzenie fabuły przez dwie osoby. 

Resztę mojego zdania znasz z bety. ;-)

Poskarżę, ponieważ widzę że wszystkie bety to robią, a poza tym gdybym pierwszą wersję przeczytała na portalu – kliknęłabym. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Bruce, właśnie to chciałam przekazać: kontrast między niby-rajem a rzeczywistością. Niestety, podczas researchu natrafiłam na materiały z realnego świata. Ludzie wyjeżdżają do super pracy, a bywa, że trafiają do wiadomo jakich przybytków lub na stół operacyjny. A miało być tym razem optymistycznie…

SaraWinter, witam Jurorkę.

Simeone, dzięki za miłe słowa. Mart był produktem opisanego świata, dlatego właśnie taki sposób zachowania chłopaka wydał mi się realny. Nie miał szans rozwinąć dojrzałej osobowości.

Asylum, ta wersja opowiadania jest wypadkową wcześniejszych pomysłów. Z niektórych zrezygnowałam. Dzięki za klika i komentarz. Ostatnio mam dużo spraw związanych z prozą życia, ale przeczytam Twoje opowiadanie.

Spokojnie, mojego czytać nie musisz, bo jest nudne. Już żałuję wstawienia, choć cieszę się z poprawienia i skorygowania go. Kiedyś może się przyda. Tak, widziałam w Twoim wybory i decyzje. Pisanie jest trudne.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Jak dla mnie sielankowy obraz Wspólnoty od razu robi wrażenie zdegenerowanego, gdyż jest całkowicie wolny od jakiejkolwiek wyższej działalności umysłowej, jak również pracy zarobkowej. Mam wątpliwości, czy ludzie potrafią żyć w takim konsumpcyjnym raju i nie oszaleć. Ludzie mogą marzyć o takiej beztrosce, ale nie mogą w niej żyć ciągle. Ludzie mający zbyt dużo wolnego czasu albo będą zbyt dociekliwi, albo dostaną szału. Jak na mnie realizm zachowań ludzkich tutaj trochę kuleje.

Po przeczytaniu kilku akapitów już tylko czekałem, kiedy wylezie jakaś potworność, chociażby dlatego, że za tym całym wypasem zieje pustka. Spodziewałem się raczej Wellsowkiej wehikułu czasu, a okazało się coś bliższego współczesnej rzeczywistości.

Wątek z ojcostwem jest dobry. Chyba najbardziej udany w całym opowiadaniu. Można byłoby jeszcze go dopieścić.

Zgadzam się z opinią, że Mart jest trochę przygłupi. Rozumiem, że jest produktem hodowli, ale jednak. Być może wzbogaciłby go bardziej emocjonalny stosunek do doktora, w którym wyczuwa instynktownie kogoś bliskiego.

Asylum, przeczytam z przyjemnością. Zadzam się, pisanie jest trudne, trzeba pamiętać o mnóstwie rzeczy, a i tak końcowy wynik pozostaje niewiadomą. Na szczęście, pisanie ma też sporo plusów.

Nikolzollernie, miło Cię widzieć.

Jak dla mnie sielankowy obraz Wspólnoty od razu robi wrażenie zdegenerowanego, gdyż jest całkowicie wolny od jakiejkolwiek wyższej działalności umysłowej, jak również pracy zarobkowej. Mam wątpliwości, czy ludzie potrafią żyć w takim konsumpcyjnym raju i nie oszaleć.

Myślałam o tym w czasie pisania, pomysły przychodziły różne. Nie chciałam pokazywać zbyt szerokiego tła społecznego, to by było nudne. Postawiłam na akcję i przeżycia wewnętrzne doktora.

Typowej pracy zarobkowej nie było we Wspólnocie, mieszkańcy zajmowali się domem, rodziną i hobby. Wiele osób uprawiało ogródki, robili też różne rzeczy na rzecz Wspólnoty, np. matka Marta sadziła róże, inni śpiewali w zespole, pomagali w przychodni, organizowali festyny. Nastolatek Mart sądził, że nikt we Wspólnocie nie pracuje, ale wspomniana przez niego wymiana usług to w rzeczywistości rodzaj pracy.

We Wspólnocie funkcjonowała biblioteka, mieszkańcy umieli czytać i obsługiwać komputery, jednak celowo nie rozwijano nauki. Prostymi ludźmi łatwiej było sterować.

Początkowo chciałam opisać świat podobny do sekty, z obudową religijną, ale to już wymyśliło wiele osób przede mną.

Prezydent ustalał wszystkie reguły, był monitoring i rozbudowana propaganda. Ludzie cieszyli się, że mieli schronienie w bezpiecznej Wspólnocie, z daleka od zmutowaych owadów i bandytów. Strach trzymał ich w karności.

Stan psychiczny mieszkańców utrzymywała rozbudowana opieka medyczna. Nastrój można wyregulować lekami, zachowania też. Zauważ, jak dostarczana jest żywność, a na festynach przekąski i owoce leżą na szwedzkich stołach. Poza tym, jeśli ktoś zaczynał zadawać niewygodne pytania lub źle się zachowywać, trafiał do transportu.

Z drugiej strony, dla współczesnego człowieka Wspólnota opisywana z punktu widzenia Marta może wydać się rajem, przynajmniej na początku opowiadania.

Zgadzam się z opinią, że Mart jest trochę przygłupi. Rozumiem, że jest produktem hodowli, ale jednak.

Mart jest naiwny i taki miał być, ta postać pokazuje punkt widzenia młodego mieszkańca hodowli.

Poza tym, dzieci bywają dalekie od ideału, mają wady. Doktor zostawił całą Wspólnotę, nie zrobił nic dla mieszkańców, oprócz własnego dziecka, które prawdopodobnie nie będzie nadawało się do życia w zewnętrznym świecie. Postać doktora ma skłaniać do refleksji, jak każdy z nas postąpiłby w podobnej sytuacji i czy mamy prawo go osądzać.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Cześć, ANDO ;) Ja z kolei “Wyspy” nie widziałem, ale za to Twoje opowiadanie skojarzyło mi się z “Dawcą pamięci” z 2014 roku, gdzie grała Meryl Streep :D

Prezentujesz wizję “idealnej” rzeczywistości i od pierwszego zdania czytelnik wie, że nie może być tak pięknie i na pewno szafa skrywa jakieś trupy :P Przewidywalne jest również zakończenie i “nawrócenie” doktorka, jego próba podarowania wolności chłopakowi na skutek obietnicy złożonej matce oraz dręczących go wyrzutów sumienia. Mimo jednak braku zaskoczeń, czytało się bardzo dobrze i tak, jak napisał Zanais – “Nic nie zaskoczyło mnie tak zupełnie, ale zrobiłaś dobre danie ze znanych składników.”

Zwróciłem uwagę na fakt, że bohaterowie nie są bezpłciowi, a zwłaszcza wspomniany doktorek. Żałuje decyzji podjętych w przeszłości, nie pasuje mu układ z Prezydentem, no i te różne uczucia i emocje wiodą go w końcu do decyzji o ucieczce. Uważam, że można byłoby jeszcze trochę popracować nad dialogami bohaterów, zwłaszcza podczas rozmowy doktorka z Prezydentem, żeby wydała się trochę mniej lakoniczna, a bardziej niepokojąca. 

Swoją drogą zastanawiam się, czy w społeczności, która nie jest obarczona obowiązkiem pracy, nie musi się starać, by cokolwiek zyskać faktycznie byłoby tak idealnie. Stawiam swój słoneczny rydwan za to, że bardzo szybko z byle powodu wybuchłyby poważne zamieszki, ponieważ energia poszczególnych jednostek, jak i ich sumy musi znaleźć jakieś ujście :D A ludzie, którzy nie mają co robić, to ludzie niezadowoleni. 

Warsztat przyjemny i wielkich zarzutów praktycznie nie mam.

Nil wylał nieźle, więc polecę do portalowej biblioteki :D 

Pozdrawiam!

CM, witam Jurora.

AmonieRa, dzięki za odwiedziny i klika. Cieszę się, że opowiadanie dobrze się czytało.

Problem pracy do rozważenia. Jak pisałam przy komentarzu dla Nikolzollerna, namiastka pracy istniała we Wspólnocie, a niezadowolone jednostki szybko były eliminowane.

Nie wierzę w raj, więc ta idealna społeczność od razu wydała mi się podejrzana. Do tego naiwny bohater. Tylko czekałam, co pójdzie nie tak. No i poszło ;)

Pomysł nie nowy, jakiś film kiedyś oglądałam z hodowlą ludzi dla organów, tylko że tam to było spersonalizowane. Tytułu oczywiście nie pamiętam. Tutaj bronisz się postacią doktora, pokazujesz sytuację od strony tego złego. Choć u Ciebie to zło nie jest wyraźne, nie robisz z niego potwora. Zabija, ale mu żal, żal mu, ale nadal zabija. Trzeba dopiero osobistej sytuacji, żeby go z tego błędnego koła wyrwać. Może bym i zrozumiała, gdyby nie to, że on najwyraźniej wiedział, w co się pakuje. Nie ma tutaj nieświadomego uwikłania się w coś, co go potem przerosło, wręcz przeciwnie miałam wrażenie, że podejmując pracę pod kopułą, dokładnie wiedział, co będzie robił. I tu moje zrozumienie się kończy.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Och, od samego początku miałam w głowie pytanie, kiedy w końcu ta idealna wizja się zepsuje. Bardzo kłujące pytanie. I nie zawiodłam się. Nie jest to wybitnie oryginalne opowiadanie, ale podoba mi się, że pokazujesz perspektywę dwóch osób – jednej, która doskonale wie, co się dzieje i drugiej, zakochanej w raju.

Jeśli chodzi o sam styl i język, części Marta wydają mi się znacznie bardziej wiarygodne. U doktora niektóre fragmenty brzmią delikatnie sztywno i mam wrażenie, że powinny nieść ze sobą więcej emocji. A tu jego tragedia jest niezbyt wyczuwalna. Za to powiedziałabym, że nie ma tu wielkich wątpliwości czy był ofiarą, czy oprawcą. Jako że sam przyjął stypendium – więcej, przyznał, że zrobiłby to ponownie – odpowiedź zdaje się być oczywista. Nie rozumiem więc za bardzo, jak może się nad tym zastanawiać.

Podsumowując, tekst czytało się bardzo dobrze, był ciekawy i pozostawiał w trakcie lektury sporo miejsca na zgadywanki, nie tworząc przy tym u czytelnika wrażenia, że zupełnie nie wiadomo, co się właściwie dzieje i o czym czytamy. Trochę rzeczy jest do poprawki, ale generalnie całość na plus. :D

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Opko dobre, choć początkowa poranna rutyna jest bardzo przegadana. W gimnazjum na polskim nauczycielka włączyła nam film o dokładnie takim samym motywie. Tylko, że tam dzieci wychowywały się bez rodziców w szkołach.

Domyśliłem się też niestety dość szybko, o co będzie w tym chodzi… choć może taki właśnie był cel. To propagowanie zdrowego życia dało dobry trop. Generalnie z lektury jestem zadowolony, czytało się bardzo płynnie i szybko. Emocjonalnie też bardzo ładnie to wyważyłaś. :)

Irko, dziękuję za komentarz i klika.

Masz rację, postać doktora można oceniać w różny sposób. Najpierw skusiło go stypendium, później znajomość z Ewą, chęć ochrony jej i syna.

Verus, cieszę się, że spodobała Ci się narracja z punktu widzenia dwóch osób. Doktor mówi, że drugi raz zrobiłby to samo z powodu znajomości z Ewą.

MaSkrol, miło, że jesteś zadowolony z lektury. Pewnie sporo filmów powstało o pozyskiwaniu organów, bo temat wydaje się ważny i, niestety, realny.

Złożyłaś tekst ze znanych klocków, ale czytało się dobrze. Wiadomo, że taki idylliczny świat nie może być prawdziwy.

Nie oglądałam filmów o hodowaniu ludzi na organy, więc kojarzyło mi się tylko z “Matriksem”. ;-)

Dla mnie Mart był dobrze dopasowany do warunków świata, w którym wyrastał. Nie od dziś wiadomo, że głupimi łatwiej rządzić. Nikt nie uczy żadnych sztuczek kurczaków hodowanych na nuggetsy.

Dziwne, że matka chłopaka pożyła tak długo.

Babska logika rządzi!

Dostajemy tu dość znany z literatury koncept idealnego, cukierkowego świata, który z rzeczywistości wcale taki idealny nie jest. Który pod płaszczem tej cukierkowości i idylli skrywa masy paskudztw. Zarazem dostajemy tu też taki pomysł prezentacji świata, który ukazuje nam go z różnych perspektyw. Mamy bohatera nieświadomego rzeczywistej konstrukcji świata. Drugiego, który tej konstrukcji jest świadomy i bezwolnie ją współtworzy. A także trzeciego, który nad funkcjonowaniem owej konstrukcji czuwa z zaciśniętą pięścią i fałszywym uśmiechem. Jak to wszystko prezentuje się w praktyce?

Wprowadzenie.

We wprowadzeniu, w moim odczuciu, zbyt usilnie podkreślasz tę idealność świata. W różnej formie dostajemy to raz, drugi, piąty. Częściowo jest to uzasadnione, bo poprzez owe wzmianki przemycasz kilka obrazków tego idealnego świata. Natomiast ogólnie bije z tego wprowadzenia taka chęć podkreślenia czegoś bardzo mocno i wręcz nieco na siłę. Nawet jeśli przyjąć, że jest to w jakiś sposób potrzebne, bo mocno próbujesz tu grać kontrastami (płaszcz idealności i paskudztwa ukryte pod nim), to jednak odrobina subtelności dobrze by temu wprowadzeniu zrobiła.

Tempo.

Bardzo szybkie. Aż momentami ma się poczucie, jakbyś strasznie się gdzieś spieszyła.

Szybkie tempo ma tu oczywiście swoje wady i zalety. Na pewno trudno się nudzić. Opowiadanie „pochłaniamy” szybko. Jest przystępne. Próżno też szukać scen mających niewielkie znaczenie dla całego opowiadania.

To szybkie tempo jest więc w pewien sposób atrakcyjne dla czytelnika. Kto z nas lubi, kiedy tekst się snuje? Tutaj od początku do samego końca fajnie, równo płyniemy z lekturą, bez wielkiej szkody dla zrozumiałości zdarzeń, bo przecież wszystko w Twoim opowiadaniu jest jasne.

Jednocześnie, jak wspomniałem, ma się takie poczucie, jakbyś strasznie się tutaj spieszyła. Te sceny generalnie wydają się być bardzo oszczędne. Jest w nich zawarte to, co niezbędne dla historii, na minimalnej przestrzeni znaków. Brakuje tam jednak jakichś prób przełamania historii, wprowadzenia ewentualnego zawahania u czytelnika odnośnie rozwoju wydarzeń w danej scenie. To wszystko idzie jak gdyby równo po wytyczonej z góry linii. Wypowiedzi bohaterów zdają się jednakowo krótkie. No na tym poziomie czegoś tu ewidentnie zabrakło. Mamy pozornie idealny świat kryjący w sobie różne paskudztwa, a jednocześnie te wszystkie próby buntu przeciw temu są jakieś niewyraźne, zdawkowe. A kiedy znów dostajemy na końcu próbę zdecydowanego sprzeciwu, wszystko udaje się zaskakująco łatwo. Słowem, brakło mi tu trochę jakiegoś mocniejszego wypełnienia tych scen.

Świat i fabuła.

Te dwa elementy postanowiłem omówić razem, bo i bardzo się ze sobą w tym Twoim opowiadaniu przenikają. W dodatku jeden z tych elementów ma ogromny wpływ na konstrukcję drugiego.

Jeżeli chodzi o świat, wybierasz w swoim tekście taką drogę, by zamiast ekspozycji obrazów postawić bardziej na prezentację konstrukcji, warunków i realiów. To nie jest droga ani lepsza, ani gorsza. Po prostu inna. Zresztą, takiej właśnie różnorodności form prezentacji świata niejako po tym konkursie oczekiwaliśmy.

Oczywiście, jak pisałem wcześniej, tych obrazów trochę jest. Natomiast są one w mniejszości, mniej istotna jest też ich rola w porównaniu z realiami, więc to na tym kluczowym aspekcie zamierzam się skupić.

Jak pisałem, sięgasz tu po taki zabieg, by niejako poprzez losy poszczególnych bohaterów pokazać tu różne odsłony świata i nakreślić odmienne perspektywy postrzegania tego świata. Jednocześnie wybierasz tu taki typ opowiadania „bez głównego bohatera”, bo chociaż to Mart trochę narzuca nam się jako postać pierwszoplanowa, to jednak mamy tu taki typ konstrukcji (swoją drogą jakże dobrze mi znany ;)), w którym to na barkach różnych bohaterów ten ciężar ciągnięcia opowiadania rozkłada się w miarę równomiernie.

Oczywiście taka decyzja (jak każda) ma swoje wady i zalety. Na pewno cierpi na tym fabuła, która przez pewną skokowość opowieści musi być siłą rzeczy dość ograniczona. Natomiast jest to też typ opowiadania, który zazwyczaj stawia na inne elementy kosztem fabuły i trzeba mieć to na uwadze definiując oczekiwania wobec tekstu. Słowem, złożoność fabuły nie powala, ale wynika to nie z Twojego błędu, ale z konstrukcji tekstu, więc nie uważam tego za wadę.

Istotne natomiast jest to, by należycie wyeksponować poprzez bohaterów świat i pokazać go w różnych ujęciach. To się częściowo udaje. Z jednej strony faktycznie dostajemy różne perspektywy, więc to miejsce, które niejako zostało odebrane fabule, zagospodarowałaś jak należy, zgodnie z założeniami tego typu historii.

Z drugiej strony w tym świecie dużo jest jednak elementów typowych i już dość dobrze znanych, co w jakiś sposób wpływa (bo i musi) na odbiór. Postawy poszczególnych bohaterów wpisują się trochę w jakieś utarte schematy. Świat jest zbudowany na kontraście: idealne – paskudne (czy wręcz ciut dystopijne), ale mało jest tego, czego nie można określić ani jako białe, ani jako czarne. A jeśli jest już jakaś część pomiędzy (perspektywa doktora) to ona znów jest jakoś tak typowo szara. Brakło mi tutaj jakiegoś zaskoczenia, większej indywidualności świata, szerszej palety barw, której ów świat potrzebował.

Trochę podobną sytuację mamy z bohaterami. Każdy z nich wpisuje się w swoją rolę rzetelnie i sumiennie odwala swoją „robotę” na rzecz tego opowiadania. Tyle że brakuje im jakiegoś mocniejszego wyjścia poza schemat czy to samej konstrukcji postaci czy jej roli w opowiadaniu.

I znów, z jednej strony jest to wszystko dość mocno uzasadnione pomysłem na świat i tekst, więc w sumie trudno czepiać się o to, że jesteś konsekwentna. Z drugiej, poza konsekwencją, poszczególne elementy opowiadania muszą być odpowiednio atrakcyjne czytelniczo, a tutaj takim, a nie innym pomysłem, parę dróg do czytelnika sobie zamykasz.

Świat ma być bezwzględny dla tych, którzy próbują się przeciwstawić jego konstrukcji i taki właśnie jest. Niemal w każdym calu. Bohaterowie mają być niejako „przykuci” do swoich ról i tacy właśnie są. Tyle że czytelnik, widząc taką konstrukcję świata, chciałby się trochę poprzez któregoś z bohaterów poszarpać, powalczyć. Niechby na końcu ta walka miała zakończyć się klęską. Tutaj te postaci są trochę jednak spętane, a czytelnik siłą rzeczy wraz z nimi. Jasne, mamy zryw doktora, ale on jest jednak mocno spóźniony i strasznie na skróty.

Podsumowując. Solidne opowiadanie z fajnym tempem, gdzie każdy element solidnie spełnia swoje zadania i założenia tekstu, ale jednocześnie żaden z nich nie robi wystarczająco dużo, by wyjść poza pewien schemat i stać się wartością dodaną opowiadania.

Podziękował za udział w konkursie.

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Podobają mi się teksty tego typu, nawet jeśli motyw jest dość znany. Szczególnie do gustu przypadła mi pierwsza część pisana z perspektywy bohatera-konsumenta. Udogodnienia, o których wspomina w myślach bohater są z jednej strony nowoczesne, z drugiej dziwnie znajome, jakby na wyciągnięcie ręki. To sprawia, że przedstawiony przez ciebie świat jest całkiem udanym odbiciem rzeczywistości. 

Rozwinięcie pomysłu również na plus. Spodziewałem się raczej bardziej pesymistycznego zakończenia, ale pozytywnie się zaskoczyłem. 

Mieszane uczucia wzbudził jedynie stosunek obywateli do tego idealnego świata. Początkowo myślałem, że wszyscy mają wyprane mózgi, ale wtedy równie dobrze mogliby przesiadywać zamknięci w czterech ścianach. Przypominają trochę Elojów z Wehikułu Czasu – piknik czy loteria mają odwrócić ich uwagę od brutalnego świata. Z drugiej strony rozumiem, że miało to pokazać, jak głupi i bezradni są ludzie w Idealnym Świecie. Szczególnie dobrze obrazuje to pomysł z wystawieniem straży, zwłaszcza jeśli zestawisz to z pancernym autem latającym do zabierania uprowadzonych. 

Cześć :]!

Warkot silnika wyrywa mnie z rozmyślań.

– Doktorze! – Słyszę znajomy głos.

Odwracam się. Pulchny, siwowłosy mężczyzna w białym garniturze siedzi za kierownicą małego, elektrycznego auta.

Tu mi nie zagrało. Silnik elektryczny raczej szumi niż warczy ;]. 

Przed nami stoi niewielkie pancerne auto latające. W normalnej rzeczywistości nawet niezbyt zamożni obywatele bez trudu mogą pozwolić sobie na podobne cacko.

Ochroniarze pakują nosze z Martem z tyłu auta. Słyszę trzask zamykanych drzwi. W tej samej chwili podchodzę do kierowcy.

– Coś tu się wbiło. – Pokazuję palcem przednie koło.

Po co w aucie latającym koła? :}

W komentarzach wyczytałem, że nie widziałaś “Wyspy” ze Scarlet Johansson i Ewanem McGregorem, ale mnie przy czytaniu od razu się skojarzyło fabularnie. Z tym, że u Ciebie historia wydaje się być głębsza i bardziej emocjonalna – skupiona na iluzji raju, a nie na kontroli i dyscyplinie, jak w filmie.

Róże i Prezydent znowu przywołują w pierwszym odruchu “Kosogłosa” i ciężko się wyzbyć tego wrażenia. Chyba to jedyny aspekt opowiadania, który mi trochę przeszkadzał w odbiorze.

Reszta zdecydowanie na plus: kreacja świata, opisy i granie szczegółami ( jabłko), zdawkowe dialogi “osadzonych”, które wydają się trochę sztuczne, dopóki nie porówna się ich z rozmowami doktora i Prezydenta.

Ciekawe podbicie akcji i naprawdę dobre zakończenie, które spina klamrą fabułę. 

Gratuluję :D 

pozdro

M.

Jestem bandzior! Świr! Sadysta! Niepoprawny optymista!

Hej, Ando!

Całkiem ciekawa dystopia i jak to w dystopiach bywa, wizja nieco przerażająca. Ale… ja tam lubię. ;)

Zbudowałaś ciekawy, chociaż dość prosty świat. Pomysł z zamykaniem ludzi i mydleniem im oczu nienowy, nie przedstawiłaś go jakoś szczególnie oryginalnie, ale też nie poszłaś specjalnie po łebkach. No, nieźle się to czytało, nie nużyło.

Co mnie jednak najmniej przekonuje to sposób prowadzenia narracji. U Ciebie ta lekka narracja zdaje się nie do końca pasować do wizji przedstawianego świata. ANDO, Ty masz lekki styl. Moim zdaniem zbyt lekki jak na dystopię. W efekcie dostajemy tekst o ponurej tematyce napisany jak opowiadanie dla młodszych. Nie jest to ani złe, ani dobre. Może się podobać, nie musi. Mi osobiście tak średnio to pasuje. Szukałabym przy tego typu tekstach środka zagęszczającego klimat.

Fabuła też jest nader prosta, ciut przewidywalna, poprawna. W poprawności nie ma nic złego, jednak skoro trzymamy się schematu fabuły, to trzeba szukać czegoś oryginalnego na innym poziomie: światotwórczym, w bohaterach lub w klimacie. Tutaj wszystko jest po prostu ok, ale nic szczególnie nie chwyta. W efekcie przechodzimy przez tekst trochę obojętnie (poza wzdryganiem się przy ujawnieniu tajemnicy).

Ode mnie tyle.

Pozdrawiam! 

Idealny?świat. Przerażający. Eh, chciałbym wreszcie przeczytać coś optymistycznego

Dawno mnie tu nie było. Dzięki za wszystkie komentarze.

CM, jak zwykle, napisałeś wnikliwe studium mojego tekstu. Niektóre z tych elementów to cechy mojego stylu.

Hej,

czytałem dawno, ale jakoś nie mogłem zebrać się do komentarza. Ogólnie fajnie było, sprawnie napisane, ale (tak jak CM ładnie rozpisał) trochę zbyt cukierkowo na początku, a bohaterowie byli trochę schematyczni i nie wychodzili przez większość tekstu z ról. Skojarzenia do Wyspy też były, bo to w zasadzie prawie ten sam pomysł… Poza sposobem, w jaki mieszkańcy dowiadują się o zniknięciu towarzyszy. Co niestety trochę na minus działa, bo przez to nie znalazłem nic kuszącego w świecie przedstawionym.

Слава Україні!

Hej, fajnie, że po takim długim czasie od publikacji ktoś jeszcze zagląda do opowiadania. Naprawdę, nie widziałam tego filmu, tekst powstał po obejrzeniu reportażu o handlu organami. Cyber-raj, niestety, trochę przypomina nasz świat…

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Cieszę się. :)