Bajka popromienna: Wolska i smok

Król Wy­ro­sław Trze­ci był wiel­ce nie­za­do­wo­lo­ny. Już od dłuż­sze­go czasu sie­dział na tro­nie, ma­chał kró­lew­ską nóżką, pod­pie­rał po­ra­dlo­ne kró­lew­skie czoło kró­lew­ską piąst­ką i my­ślał. Ba, „my­ślał”! Toż to nie­do­mó­wie­nie. Król Wy­ro­sław Trze­ci się wręcz za­mar­twiał. Na swych wą­tłych bar­kach dźwi­gał prze­cież brze­mię za­pew­nie­nia do­bro­by­tu dla ca­łe­go wiel­kie­go na­ro­du, całej Wiel­kiej Wol­ski!

– VVa­te­usz! – krzyk­nął wresz­cie wład­ca. – VVa­te­usz, gdzieś ty, mordo zdra­dziec­ka?! Ile mam cze­kać na ten ra­port?!

– Już pędzę, już bie­gnę, królu mój złoty! – Dało się sły­szeć od stro­ny po­dwór­ca.

Mi­ni­ster rze­czy­wi­ście pę­dził, a echo jego kro­ków odbi­ja­ły nagie ka­mie­nie kruż­gan­ków, łuków ko­lum­na­dy i go­tyc­kie­go skle­pie­nia. Król Wy­ro­sław po­pra­wił się nie­cier­pli­wie na tro­nie, prze­ło­żył cią­żą­cą mu ko­ro­nę na lewe ucho i cze­kał… cze­kał… czek…

– No ileż mam na cie­bie jesz­cze cze­kać, ka­na­lio?! – ryk­nął wresz­cie, nie wy­trzy­maw­szy.

– Je­stem.

Wład­ca Wol­ski aż pod­sko­czył na głos, który wy­do­był się z Nie­nac­ka tuż zza tronu.

– A skąd żeś się, chy­tru­sku, tam wziął? – spy­tał za­sko­czo­ny Wy­ro­sław, zry­wa­jąc się na równe nóżki. – Jak filip z ko­no­pi mi tu wy­ska­ku­jesz? Czyś ty jest wa­riat, czy agent?

– No gdzież tam, agent?! – od­parł zmie­sza­ny VVa­te­usz. – Toż prze­cież przez Mie­rze­ję Wi­śla­ną, skró­tem, żem przy­biegł.

Król Wy­ro­sław zmru­żył czuj­ne oczy, po­gro­ził jesz­cze czuj­niej­szym pa­lusz­kiem i sia­da­jąc na po­wrót na tro­nie rzekł:

– Ty mnie tu nie prze­ko­nuj że białe jest białe, a czar­ne czar­ne. Ale dość o tym. Gadaj, co z tą Wol­ską? Mamy już ten do­bro­byt, czy nie?

– Mamy! – od­parł bez wa­ha­nia VVa­te­usz. – No pew­nie, że mamy. Taki… mamy do­bro­byt, że… hej?!

Jego en­tu­zjazm stop­nio­wo top­niał pod su­ro­wym spoj­rze­niem wład­cy, aż nie po­zo­stał z niego nawet ma­leń­ki oga­rek.

– Ty mi tu praw­dę po­wiedz, jak ojcu na spo­wie­dzi, pro­gra­my so­cjal­ne dzia­ła­ją?

– Tak, dzia­ła­ją świet­nie! – roz­ocho­cił się do­rad­ca. – Wła­śnie pod­nie­śli­śmy kwotę pięć ty­się­cy plus na dzie­sięć! Takie chwy­tli­we ha­seł­ko nawet nam wy­szło: „do­sta­niesz od nas dychę, żebyś nie brał na kry­chę!” Dobre, nie?

– Jak, „dychę”?

– No, „dychę”. Dzie­sięć ty­się­cy, zna­czy się.

Król ner­wo­wo po­tarł po­ra­dlo­ne czoło. To, co usły­szał ewi­dent­nie nie mie­ści­ło się w jego kró­lew­skiej gło­wie.  

– Ob­ra­cho­wa­łem to sobie w pa­mię­ci, bo nie­źle w pa­mię­ci ra­chu­ję, i wy­tłu­macz ty mi tutaj: jak nas na to bę­dzie stać?

VVa­te­usz wy­raź­nie zmie­sza­ny, wyjął z kie­sze­ni kier­ma­ny mały no­te­sik w czar­nej, skó­rza­nej opra­wie, wy­cią­gnął z niego mały, czar­ny, ogry­zio­ny ołó­we­czek, któ­rym prze­rzu­cił pierw­szą stro­nę, drugą stro­nę, trze­cią…

 – No od­po­wiesz ty mi wresz­cie, czy nie!? – huk­nął nie­spo­dzie­wa­nie Wy­ro­sław, aż VVa­te­uszo­wi ten mały, ogry­zio­ny ołó­we­czek z pal­ców się był wy­msknął i po­to­czył po mar­mu­ro­wej po­sadz­ce pro­sto pod tron.

– Po­dat­ki… pod­nio­sę? – Bar­dziej za­py­tał niż stwier­dził mi­ni­ster.

– Jak to „pod­nie­siesz”? – zde­cy­do­wa­nie za­py­tał wład­ca. – Toż nie ro­zu­miesz, że tak nie można? Nie da się wpro­wa­dzić wyż­szych po­dat­ków, bo Wo­la­cy wy­so­kich po­dat­ków nie lubią. Co nam zatem po­zo­sta­je?

VVa­te­usz wpa­try­wał się w oczy wład­cy ni­czym w kry­ni­cę mą­dro­ści. Gdzież mu było się mie­rzyć z tym ty­ta­nem, tym pół­bo­giem in­te­lek­tu nie­mal­że?

– Trze­ba wpro­wa­dzić dużo ma­łych po­dat­ków – wy­ja­śnił w końcu wład­ca. – Od cukru, od soli, od desz­czu, od prze­cho­dze­nia przez ulicę i tak dalej. To już sobie jakoś tam ogar­nie­cie.

– A-ale to nie to samo?

– Każdy może to wi­dzieć sam, zo­sta­wiam to in­te­li­gen­cji Wo­la­ków – uciął wład­ca i płyn­nie prze­szedł do na­stęp­nej kwe­stii: – To ile dzie­ci się nam uro­dzi­ło z tego dzie­sięć ty­się­cy plus?

VVa­te­usz prze­kart­ko­wał no­te­sik, po czym na pal­cach za­czął od­li­czać. Do­szedł do pię­ciu i z kon­ster­na­cją stwier­dził, że tech­nicz­nie nie da rady li­czyć dalej. Po chwi­li jed­nak wpadł na po­mysł, wło­żył sobie notes w zęby i wolną ręką do­li­czył.

– Sze­wem! – wy­mam­ro­tał dum­nie, wciąż trzy­ma­jąc okład­kę w ustach.

– Ile?

VVa­te­usz wyjął notes, ob­li­zał uma­za­ne kle­jem wargi i po­wtó­rzył:

– Sie­dem.

– Ty­się­cy?

– Sztuk.

 Wy­ro­sła­wo­wi wszyst­ko opa­dło: ręce, nogi, nawet ko­ro­na na oczy. VVa­te­usz chciał się nawet na pomoc rzu­cić, ale wład­ca po­wtrzy­mał go pal­cem, sam sobie ko­ro­nę po­pra­wił i za­py­tał:

– Wy­da­li­śmy kupę szma­lu, tak?

– Tak! – przy­tak­nął en­tu­zja­stycz­nie do­rad­ca.

– Ale pod­da­ni się nie ko­pu­lu­ją, tak?

– Tak!

– Bo za­miast się ko­pu­lo­wać to chla­ją wi­cer­ro­je i kurzą ja­gna­sie, tak?

– Tak.

– To cze­goś jesz­cze, do cho­le­ry ak­cy­zy na piw­sko i szlu­gi nie pod­niósł?

Do­rad­ca aż za­nie­mó­wił w ob­li­czu ge­niu­szu ma­je­sta­tu. Drżą­cą ręką już miał po­chwy­cić ołó­wek, żeby tę złotą myśl za­pi­sać, zanim znik­nie z ulot­nej pa­mię­ci, ale ze zgro­zą skon­sta­to­wał, że rze­czo­ny dalej leży gdzieś pod tro­nem. By wątku nie stra­cić, za­czął sobie szep­tać pod nosem, jak man­trę: „ak­cy­zę pod­nieść, ak­cy­zę pod­nieść, ak­cy­zę…”

– A ty co, mo­dlił się teraz bę­dziesz? Ko­ron­ki mi tu od­kle­pu­jesz?

VVa­te­usz trza­snął się w czoło otwar­ta dło­nią. Do­pie­ro teraz sobie przy­po­mniał rzecz wagi naj­waż­niej­szej:

– Królu, jesz­cze spra­wa jest!  

Wy­ro­sław po­pra­wił się na tro­nie ze znie­cier­pli­wie­niem, bo miał nie­ja­sne prze­czu­cie, że to, co teraz usły­szy nie wpra­wi go w dobry na­strój.

– Słu­cham – rzekł w końcu ła­ska­wie.

VVa­te­usz skwa­pli­wie prze­kart­ko­wał swój no­te­sik i za­trzy­mał się na stro­nie po­ma­za­nej czer­wo­nym dłu­go­pi­sem.

– Na­czel­ny ka­płan prosi Waszą Wiel­moż­ność o in­ter­wen­cję. – Tu się za­trzy­mał i ści­ska­jąc ksią­żecz­kę w obu dło­niach wbił wy­cze­ku­ją­ce spoj­rze­nie we wład­cę.

– No, słu­cham, słu­cham! – po­na­glił Wy­ro­sław.

– Otóż ar­cy­ka­płan zwra­ca uwagę, że lu­dzie się burzą jak ka­pła­ni mówią, że jak jest mało dzie­ci, to godzi to w ich in­te­re­sy.

Wy­ro­sław z gnie­wu aż huk­nął piąst­ką o po­ręcz tronu. VVa­te­usz ze stra­chu aż scho­wał się za no­te­sem.

– W in­te­re­sy im to godzi?! – ryk­nął wład­ca. – Ty mu le­piej po­wiedz, że oni mają trzy­mać te swoje in­te­re­sy po samą szyję po­za­pi­na­ne! Co oni sobie myślą? Że ja tu nie mam nic do ro­bo­ty, tylko mogę my­śleć o ich…

Tu urwał. VVa­te­usz roz­chy­lił prze­ra­żo­ne po­wie­ki i wy­chy­nął znad kra­wę­dzi no­te­su, co­kol­wiek nie­śmia­ło spo­glą­da­jąc na wład­cę. A Wy­ro­sław po­chy­lił się do przo­du i z wy­ra­zem prze­bie­głości ścią­ga­ją­cej twarz, zmru­żył oczy, zło­żył palce w pi­ra­mid­kę i po­wie­dział:

– Ko­mi­sję po­wo­ła­my.

Do­rad­ca wy­pro­sto­wał się i spoj­rzał na wład­cę skon­sta­to­wa­ny:

– Ale, że jak, ko­mi­sje? Żeby im in­te­re­sy spraw­dza­ła?

– Tyś to głupi jest, na­praw­dę! No pew­nie, że żeby im spraw­dza­ła, tyle, że po na­sze­mu.

VVa­te­usz ode­tchnął z ulgą, bo choć dalej nic nie zro­zu­miał, to z tonu wy­po­wie­dzi wy­wnio­sko­wał, że „jesz­cze bę­dzie do­brze”. Wład­ca na­to­miast cią­gnął dalej:

– Do ar­cy­ka­pła­na pój­dziesz i po­wiesz mu, żeby dziób na kłód­kę trzy­mał… wrr­róć! Nie, naj­pierw ma ogło­sić, że prze­ba­cza, a do­pie­ro póź­niej ma trzy­mać dziób, jasne?

– Trzy­mać dziób, jasne! – od­po­wie­dział VVa­te­usz, no­tu­jąc wszyst­ko w pa­mię­ci.

– No! I jak ko­mi­sja spra­wę wy­ja­śni tak jak trze­ba, to sobie będą dalej te swoje in­te­re­sy pro­wa­dzać.  

– Jasne!

Wy­ro­sław wi­docz­nie ukon­ten­to­wa­ny po­pra­wił się na tro­nie i ła­ska­wym gło­sem rzekł:

– A teraz opo­wia­daj, jak walka ze wro­giem? Która to już fala, bo się w ra­chu­bach zgu­bi­łem, choć w pa­mię­ci ra­chu­ję cał­kiem do­brze.

– Czter­dzie­sta i czwar­ta – pod­su­nął usłuż­nie VVa­te­usz. – I po­ko­na­my ją, tak jak i po­zo­sta­łe.

– Do­brze. To jaki mamy plan?

– Prze­targ po­szedł na tar­cze i mie­cze. Sprze­daw­ca roż­nów wy­grał i spro­wa­dził.

– Sprze­daw­ca roż­nów sprzęt dla woj­ska nam do­star­cza?

– No tak! Aż z Chin spro­wa­dził i wła­śnie Wisłą spła­wia. Naj­więk­szą barką fli­sac­ką, jaka kie­dy­kol­wiek po Wiśle spły­wa­ła! Lu­dzie i przez sto lat będą o tym gadać.

– No ale, jak to? Z Chin to Wisłą spła­wia­ją? To któ­rę­dy oni je­cha­li?

– No jak „któ­rę­dy”? Toż nor­mal­nie, zwy­czaj­nie – naj­pierw stat­kiem do Gdań­ska, potem prze­ła­do­wa­li na wozy i przez Łódź do No­we­go Sącza, a dalej na barkę i srr­ruu…

– Ty, cze­kaj, cze­kaj – wszedł mu w słowo wład­ca. – Wy­tłu­macz ty mnie, jak ojcu na spo­wie­dzi, dla­cze­go oni tymi wo­za­mi nie prze­wieź­li tego do nas, tutaj do Kra­ko­wa, tylko zro­bi­li ten cyrk z bu­do­wą naj­więk­szej barki i tak dalej?

– No, bo jakby to było tak nor­mal­nie, zwy­czaj­nie, to by nie było efek­tu pi­ja­row­skie­go. Wszy­scy o tym ga­da­ją. Już trzy mosty mu­sie­li­śmy ro­ze­brać, ale do­pły­wa­my.

– To pa­ra­no­ja jakaś – mruk­nął wład­ca. – Cyrk od­sta­wiasz, ot co! To nie dało się u nas tych mie­czy i tarcz wykuć?

– No dało się, dało, ale efek­tu by nie było…

– Ej tam, krę­cisz mi tu coś na boku. Zaraz spra­wę zwe­ry­fi­ku­ję przez ka­na­ły urzę­do­we i wolne media. Kur­sko! Sa­sin­ko! – krzyk­nął wład­ca w kie­run­ku drzwi do sali tro­no­wej.

Oba bła­zny na­tych­miast wpa­dły do środ­ka i fi­ka­jąc ko­zioł­ki jeden przez dru­gie­go po­pę­dzi­ły ku tro­no­wi.

– Gadać mi tu zaraz – roz­ka­zał Wy­ro­sław groź­nym tonem. – Jak to było z tym trans­por­tem?

– Suk­ces wiel­ki, o wład­co, wszyst­kie kraje nam za­zdrosz­czą! – darł się Kur­sko.

– E tam, suk­ces! Toż ta­nio­chę zwy­kłą spro­wa­dzi­li. Nawet sie­dem­dzie­się­ciu mi­lio­nów bym za to nie dał! – gde­rał Sa­sin­ko.

– Nie­praw­da! – za­be­czał Kur­sko. – To są po­twa­rze i ka­lum­nie po­wta­rza­ne przez prze­ciw­ni­ków obozu do­brej zmia­ny! Ponad dwa mi­liar­dy na to po­szło.

– Dwa mi­liar­dy? – zdu­miał się Wład­ca Wol­nej Wol­ski. – I co­ście mi tu spro­wa­dzi­li za taką kupę szmal­cu?

– Ha! – za­śmiał się Sa­sin­ko. – Tar­cze z dykty i mie­cze z gów­no­li­tu! Od sa­me­go le­że­nia na po­wie­trzu się krzy­wią!

– Ale, ale! – wszedł mu w słowo Kur­sko. – Za to na przy­wi­ta­niu barki, utwór „Barka” wy­ko­na nasz naj­zna­mie­nit­szy ar­ty­sta lu­do­wy – Ze­no­biusz! Wszyst­kie kraje będą nam za­zdro­ścić!

– Ale te mie­cze… – pró­bo­wał włą­czyć się w roz­mo­wę VVa­te­usz.

– Mie­cze do ni­cze­go nie są po­trzeb­ne – uciął Kur­sko.

– O, a to dla­cze­go? – za­in­te­re­so­wał się Wy­ro­sław.

– Bo poj­ma­li­śmy wroga! – oznaj­mił prze­peł­nio­ny dumą Sa­sin­ko.

– Znowu? – mruk­nął scep­tycz­nie VVa­te­usz. – Toż już prze­cież poj­ma­li­ście wszyst­kich z RPG, LPG, RWPG, EWG, EKG, ZMP, CWKS…

– No wła­śnie – po­parł go nie­spo­dzie­wa­nie Wy­ro­sław. – Prze­cież już chyba wszyst­kie skró­ty że­ście poj­ma­li, wy­ła­pa­li i po­za­my­ka­li.

– No, wła­śnie – zgo­dził się Sa­sin­ko. – Ale tym razem to nie skrót. Tym razem to smog!

– Smog!? – za­py­ta­li zgod­nie Wy­ro­sław z VVa­te­uszem.

– Tak, smog! – od­parł dum­nie Sa­sin­ko. – Zo­stał poj­ma­ny dziś rano, dzię­ki na­sze­mu pro­gra­mo­wi „Pa­try-jo­ta Plus”. Zaraz wpro­wa­dzą, to zo­ba­czy­cie! – Bła­zen kla­snął w dło­nie, a wrota do kom­na­ty otwo­rzy­ły się na oścież.

W progu stał mło­dzie­niec. Szla­chet­ne jego rysy pod­kre­ślał dres bo­jo­wy z mo­ty­wem pa­trio­tycz­nym na sze­ro­kiej kla­cie. Tam to orzeł biały o skrzy­dłach spit­fa­je­ra i w hu­sar­skim szy­sza­ku brał pod obro­nę re­du­tę Or­do­na, sto­ją­cą u stóp Ja­snej Góry pod­czas Bitwy War­szaw­skiej, a ca­łość oka­lał napis 18 czerw­ca 1949 PA­MIĘ­TA­MY!

Wszy­scy ze­bra­ni w sali tro­no­wej aż jęk­nę­li z za­chwy­tu, a mło­dzie­niec po­trzą­snął dłu­gim łań­cu­chem i ru­szył ku ma­je­sta­to­wi. Na końcu po­stron­ka drep­tał smog. Po­stać nik­czem­na i od­ra­ża­ją­ca. Brą­zo­wy swe­te­rek opi­nał przy­gar­bio­ny, wątły grzbiet, kuse no­gaw­ki od­sła­nia­ły pa­łą­ko­wa­te łydki obute w zno­szo­ne espa­dry­le, na dłu­gim nosie ki­wa­ły się okrą­głe oku­la­ry w ro­go­wej opra­wie, zmierz­wio­na, przy­li­za­na na czole czu­pry­na le­d­wie skry­wa­ła roz­bie­ga­ne śle­pia.

– Ale szka­ra­dzień­stwo! – ryk­nął Wy­ro­sław. – Na stos z nim. Łeb mu od razu uciąć!

Oba bła­zny i mi­ni­ster przy­sko­czy­li z krze­sła­mi, ła­wa­mi i in­ny­mi me­bla­mi.

– Sąd Naj­wyż­szy zbie­rać? – za­py­tał VVa­te­usz.

– Szko­da czasu, potem się pro­ces do­pi­sze – mruk­nął Wy­ro­sław. – Teraz ści­nać.

Pa­trio­ta wpro­wa­dził smoga na sza­fot. Zmu­sił, by be­stia łeb po­ło­ży­ła na ta­bo­re­cie i wzniósł do ciosu miecz z gów­no­li­tu. Zanim ostrze opa­dło be­stia zdo­ła­ła wy­de­kla­mo­wać:

– Wi­dzia­łem wszyst­kie stare zbrod­nie świa­ta ubra­ne w szaty świe­że, nowym ko­łu­ją­ce tań­cem.[1]

Ale zaraz za­głu­szy­ły go słowa hymnu pań­stwo­we­go, który grom­kim gło­sem za­in­to­no­wał Wład­ca Wiel­kiej Wol­ski:

– Żeby Wol­ska! Żeby Wol­ska! Żeby Wol­ska była Wol­ską!

Miecz świ­snął i na­stał do­bro­byt.

 

 [1] – cyt. Zyg­munt Kra­siń­ski „Nie-Bo­ska Ko­me­dia”