Obraz Mamusi

 

– W końcu, czas dla sie­bie. – Męż­czy­zna roz­parł się w fo­te­lu. – Me­czyk.

Obraz ho­lo­wi­zje­ra wy­peł­nił pokój. Dwie dru­ży­ny zło­żo­ne z ro­bo­tów i ludzi sta­nę­ły na­prze­ciw sie­bie. Sę­dzia przy­ło­żył gwiz­dek do ust, lecz wstrzy­mał od­dech, a wzrok wbił pro­sto w widza w fo­te­lu. Ar­bi­ter za­marł.

Męż­czy­zna spoj­rzał na sę­dzie­go z uda­nym zdzi­wie­niem.

– Ojej – spy­tał nie­win­nym gło­si­kiem. – Cze­ka­cie na mnie? Oczy­wi­ście, ale jesz­cze pi­wer­ko.

Gwiz­dek sę­dzie­go ide­al­nie zgrał się z sy­kiem otwie­ra­nej pusz­ki. Ki­bi­ce na try­bu­nach osza­le­li z ra­do­ści. Męż­czy­zna zaś po­cią­gnął kilka głę­bo­kich łyków chłod­ne­go na­po­ju, po czym wes­tchnąw­szy z ulgą, wy­cią­gnął się w fo­te­lu. Z przy­jem­no­ścią ob­ser­wo­wał jak roz­gryw­ka od pierw­szych minut na­bra­ła du­że­go tempa.

Pił­ka­rze bie­ga­li żwawo, a piłka szyb­ko krą­ży­ła od nogi do nogi. Cza­sa­mi prze­la­ty­wa­ła tuż pod fotel oglą­da­ją­ce­go, gdyby się wy­chy­lił mógł­by ją chwy­cić rę­ka­mi. Zaraz potem obraz od­jeż­dżał i kibic w fo­te­lu wi­dział całe bo­isko wraz z try­bu­na­mi wy­peł­nio­ny­mi sza­le­ją­cą pu­blicz­no­ścią. At­mos­fe­ra wy­da­rze­nia była nie­ziem­ska.

Nagle pił­ka­rze znie­ru­cho­mie­li a wrza­wa ki­bi­ców uci­chła. Obraz ho­lo­wi­zje­ra roz­mył się, a przed męż­czy­zną sta­nę­ła ko­bie­ta w śred­nim wieku. Zja­wi­ła się, jak za­wsze, bez­sze­lest­nie.

– Jutro przy­jeż­dża moja mama. Uma­wia­li­śmy się, że po­wie­sisz jej obraz.

– Od trzech ty­go­dni cze­ka­łem na ten finał. Mecz już dawno ro­ze­gra­ny, ko­le­dzy ga­da­ją o wy­ni­ku, a ja nie mia­łem nawet czasu, aby obej­rzeć po­wtór­kę.

– Jak cze­kasz trzy ty­go­dnie, to jeden dzień cię nie zbawi. A moja mama od­wie­dzi nas jutro.

– Po co to wie­szać? Bo­ho­maz jakiś.

Ko­bie­ta ostro zri­po­sto­wa­ła:

– Mecz stop! Tu­to­rial do wie­sza­nia ob­ra­zu plus zakup po­trzeb­nych na­rzę­dzi, start!

Ko­bie­ta od­wró­ci­ła się z sa­tys­fak­cją na pię­cie i wy­szła z po­ko­ju. Ho­lo­wi­zjer za­mi­go­tał i w sa­lo­nie po­ja­wił się męż­czy­zna, w śred­nim wieku, po­dob­ny tro­chę do czło­wie­ka sie­dzą­ce­go w fo­te­lu, jed­nak szczu­plej­szy i bar­dziej za­dba­ny oraz, w prze­ci­wień­stwie do ży­we­go od­po­wied­ni­ka, uśmiech­nię­ty.

– Cześć Stan­ley! Sły­sza­łem, że masz za­miar wie­szać obraz w sa­lo­nie.

– Obraz to za dużo po­wie­dzia­ne – mruk­nął do sie­bie męż­czy­zna po­cią­ga­jąc piwo z pusz­ki. – Bo­ho­maz!

– Po­mo­gę ci to zro­bić. – Stan-so­bo­wtór spra­wiał wra­że­nie bar­dzo pew­ne­go sie­bie. – To nie jest trud­ne, zo­ba­czysz. Skoń­czy­my, zanim Ka­th­le­en skoń­czy robić pra­nie i wspól­nie obej­rzy­my mecz.

– Nie chcę oglą­dać meczu z ho­lo­gra­mem. To pach­nie cho­ro­bą psy­chicz­ną.

So­bo­wtór nawet się nie zmie­szał.

– Jasne stary. Każdy po­trze­bu­je cza­sem pobyć sam. Prze­my­śleć życie i w ogóle. Pa­mię­taj tylko, abyś nie prze­kro­czył dzien­nej normy czasu w sa­mot­no­ści, usta­lo­nej przez mi­ni­stra zdro­wia, która wy­no­si sześć go­dzin i dwa­dzie­ścia trzy mi­nu­ty. No, a teraz bie­rze­my się do wier­ce­nia. Nie krzyw się tak. Zo­ba­czysz, to świet­na za­ba­wa.

Ho­lo­gram kon­ty­nu­ował:

– Bę­dzie­my po­trze­bo­wa­li ro­bo­czych rę­ka­wic, koł­ków roz­po­ro­wych o śred­ni­cy trzy ósme cala cala i dłu­go­ści jeden i trzy czwar­te cala, miar­ki la­se­ro­wej, wier­tar­ki uda­ro­wej…

Po­szcze­gól­ne przed­mio­ty prze­la­ty­wa­ły przed ocza­mi Stan­leya, który szyb­ko stra­cił za­in­te­re­so­wa­nie i prze­stał słu­chać. Pa­trzył bez­myśl­nie w pusz­kę z piwem. Tym­cza­sem, nie­zra­żo­ny ni­czym Stan-so­bo­wtór kon­ty­nu­ował:

– …I na ko­niec wkrę­tar­ki lub śru­bo­krę­ta. Po­zio­mi­cy aby po­praw­nie usta­wić obraz…

– Bo­ho­maz!

– Z tego co wiem, – kon­ty­nu­ował nie­wzru­szo­ny ho­lo­gram – masz już w domu kołki, wier­tła, miar­kę z po­zio­mi­cą, od­po­wied­ni śru­bo­kręt. Wy­sła­łem służ­bę aby przy­nio­sła te na­rzę­dzia.

Rze­czy­wi­ście, do sa­lo­nu wszedł robot słu­żeb­ny nio­sąc wy­mie­nio­ne przed­mio­ty.

– Teraz czas, abyś za­mó­wił wier­tar­kę.

– Mam wier­tar­kę. Służ­ba, przy­nieś wier­tar­kę.

Robot słu­żeb­ny ru­szył do ga­ra­żu.

– Stan, ten stary rzęch na­zy­wasz wier­tar­ką?! Ona ma już trzy lata! To za­by­tek! Na rynku są takie mo­de­le jak Ul­tra­drill 5000.

Przed ocza­mi Stan­ley za­wi­ro­wa­ła lśnią­co­czer­wo­na ma­szy­na. So­bo­wtór chwy­cił ją w ręce roz­po­czy­na­jąc de­mon­stra­cję.

– Re­gu­lo­wa­na pręd­kość ob­ro­to­wa oraz la­se­ro­we na­pro­wa­dza­nie wier­tła to już stan­dard. Masz to w gra­ti­sie! Po­patrz na to cacko, ma sto ki­lo­dżu­li udaru, więc prze­cho­dzi przez zbro­jo­ny beton jak przez masło. Do tego ma wbu­do­wa­ną po­zio­mi­cę. Już nigdy nie wy­wier­cisz dwóch otwo­rów nie w po­zio­mie, Stan­ley! Ma opcję cen­tro­wa­nia. Za­po­mnij o po­mia­rach, dzie­le­niu i do­da­wa­niu, to ma­leń­stwo po­tra­fi samo zna­leźć śro­dek na każ­dej ścia­nie, na za­da­nej wy­so­ko­ści. Pro­gra­mu­jesz tutaj wiel­kość kołka ja­kie­go uży­wasz i włala, wier­tar­ka wy­wier­ci do­kład­nie taką głę­bo­kość jaką po­trze­bu­jesz. Ani o włos wię­cej.

– Ile to…

– To wszyst­ko za je­dy­ne pięć­set dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć.

– Ufff.

– To eks­tra­kla­sa wśród wier­ta­rek do­mo­we­go użyt­ku. Spe­cjal­nie dla cie­bie, pro­mo­cja, Jesz­cze tylko przez czte­ry mi­nu­ty i pięć­dzie­siąt czte­ry se­kun­dy. , je­dy­ne trzy­sta dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć kre­dy­tów. Oszczę­dzasz dwie paki!

– Nie. Użyję mojej wła­snej wier­tar­ki. Jest w stu pro­cen­tach dzia­ła­ją­ca. Sko­rzy­sta­łem z niej może dwa razy. Z czego ten drugi, w sumie się nie liczy, bo po­ży­czy­łem ją Je­re­my’emu.

– Za­sta­nów się stary! – Ho­lo­gram nie usta­wał w na­ma­wia­niu.

– Nie! – wark­nął. – Użyję mo­je­go sprzę­tu!

Robot słu­żeb­ny wła­śnie wniósł starą wier­tar­kę Stan­leya. Męż­czy­znay chwy­cił wa­liz­kę pewną ręką.

– Dobra, stary, nie ma pro­ble­mu, wy­lu­zuj. Pew­nie. – Ul­tra­drill 5000 znik­nął z rąk Sta­na-so­bo­wtó­ra. – W końcu to tylko jedna dziu­ra.

Stan­ley wyjął wier­tar­kę z wa­liz­ki. Po­trzą­snął nią dwa razy i… na jego twa­rzy po­ja­wi­ła się nie­pew­ność.

– Ok. Przy­po­mnij mi, jak się to robi.

Ho­lo­gram mru­gnął zna­czą­co okiem.

– Już śpie­szę. Na po­czą­tek, przy­kła­dasz ob­ra­zek na ścia­nie w miej­scu gdzie chcesz aby wi­siał. Za­zna­czasz ołów­kiem…

So­bo­wtór, ze szcze­gó­ła­mi prze­szedł przez pro­ces wie­sza­nia ob­raz­ka na ścia­nie. Oso­bi­ście po­ka­zy­wał na ho­lo­wi­zyj­nych ścia­nach i na­rzę­dziach jak na­mie­rzać, wier­cić, wbi­jać, wkrę­cać. W new­ral­gicz­nych punk­tach cofał się i cier­pli­wie tłu­ma­czył Stan­ley­owi trud­niej­sze ele­men­ty pro­ce­su. Po pół­go­dzin­nym in­struk­ta­rzu Stan­ley czuł, że w końcu wie, o co w tym wszyst­kim cho­dzi.

– Ok, to za­czy­nam. Przy­kła­dam ob­ra­zek. O tak, do­brze?

– Tro­chę w lewo, ooo za dużo. Tro­chę w prawo. Za dużo, lekko w lewo. Za da­le­ko…

– Musi być tak ide­al­nie?

– Robię po­miar z do­kład­no­ścią do jed­nej set­nej cala. Jeśli chcesz pod­jąć ry­zy­ko, że obraz za­wi­śnie w złym miej­scu i bę­dzie raził gusta es­te­tycz­ne two­ich gości…

– Nie, no nie chcę aby ich gusta były za­wie­dzio­ne.

– No wi­dzisz, więc prze­suń tro­chę w lewo. Za da­le­ko, w prawo. Prze­sa­dzi­łeś, cof­nij…

– Wiesz co? – mruk­nął znie­chę­co­ny Stan­ley. – Myślę, że wezmę jed­nak na klatę to, że gusta gości będą za­wie­dzio­ne. – Męż­czy­zna od­su­nął się od ścia­ny i z od­le­gło­ści, na oko, pró­bo­wał oce­nić gdzie jest śro­dek. – Myślę, że jed­nej set­nej cala mogą nie za­uwa­żyć.

– O mój drogi, we­dług Wi­ki­pe­dii Ty­siąc­le­cia wy­ćwi­czo­ne oko ludz­kie…

– Oj daj już spo­kój, po­wie­śmy to tu, bę­dzie ład­nie. – Stan­ley przy­ło­żył po­now­nie obraz do ścia­ny.

– Ale Stan­ley, to nie jest po­środ­ku!

– Prze­stań, jest po­środ­ku i tyle! Ja nie widzę róż­ni­cy! – męż­czy­zna pod­niósł głos wy­raź­nie dając do zro­zu­mie­nia, że jest zi­ry­to­wa­ny.

– Ok, stary. Jeśli na­le­gasz to niech tak bę­dzie.

– Tak! Na­le­gam!

– Dobra, nie ma spra­wy. Uzna­je­my, że w le­wo-pra­wo mamy usta­lo­ne. Teraz gó­ra-dół.

Stan­ley, z wra­że­nia, mało nie upu­ścił ob­raz­ka

– Słu­chaj widzę, że je­steś zły. Może zro­bi­my to na ła­twiej­szym pro­gra­mie? Wiesz to żaden wstyd a pój­dzie szyb­ciej i bez stre­su.

– Jest ła­twiej­szy pro­gram? – spy­tał za­sko­czo­ny go­spo­darz.

– No jasne, stary. My­śla­łem, że chcesz to zro­bić sam? Tak old­sku­lo­wo, za­zna­cza­nie ołów­kiem i w ogóle. Ale nic stra­co­ne­go. Patrz, wy­świe­tlam zdję­cie ob­ra­zu w skali jeden do jeden. Po­wiedz, gdzie chcesz aby wi­siał.

– Tu, lekko do góry. Ooo! I teraz w bok, jest. Tu, jest do­brze – ucie­szył się męż­czy­zna.

– Świet­nie Stan­ley. Teraz wy­świe­tlę ci na ścia­nie czer­wo­ną krop­kę. To jest miej­sce, w tym punk­cie mu­sisz przy­ło­żyć czu­bek wier­tła. Pa­mię­taj aby wy­ce­lo­wać do­kład­nie w punkt. Ooo tak. Nie, tro­chę w lewo i do góry. Za da­le­ko, teraz w dół i w prawo. Prze­je­cha­łeś…

Wier­tar­ka wark­nę­ła ostro, wier­tło szyb­ko wgry­zło się w ścia­nę na całą swoją dłu­gość. Za­sko­czo­ny Stan­ley jesz­cze przez chwi­lę trzy­mał palec za­ci­śnię­ty na przy­ci­sku re­gu­la­cji ob­ro­tów.

– Stop! Stop! Wier­tar­ka stop! – krzyk­nął so­bo­wtór.

Urzą­dze­nie, po­słusz­nie, prze­sta­ło pra­co­wać. Stan­ley, jesz­cze tro­chę za­sko­czo­ny, wyjął wier­tło z otwo­ru. Na ścia­nie nadal świe­cił się jasny punk­cik, w który Stan­ley miał wce­lo­wać. Ale otwór był dwa-trzy razy więk­szy niż śred­ni­ca czer­wo­nej krop­ki. Męż­czy­zna i jego ho­lo­gra­mo­wy to­wa­rzysz w mil­cze­niu wpa­try­wa­li się w dziu­rę w ścia­nie. Ciszę prze­rwał so­bo­wtór.

– Stan­ley. Tak na­praw­dę są dwa po­wo­dy tego zda­rze­nia.

– Oświeć mnie! – wark­nął męż­czy­zna.

– Twoja wier­tar­ka…

– Co z nią nie tak?!

– Ul­tra­drill 5000 ma au­to­ma­tycz­ne cen­tro­wa­nie…

– Daj już spo­kój wier­tar­ce!

– Ok. Spoko. Drugi powód to wier­tło. Wier­tło jest tępe oraz krzy­we. W gnieź­dzie wier­tar­ki sie­dzi do­brze, ale jest krzy­we i wier­ci dziu­rę dużo więk­szą niż jego śred­ni­ca. Ul­tra­drill 5000 wy­kry­wa gdy wier­tło jest skrzy­wio­ne.

Męż­czy­zna po­mru­czał z nie­za­do­wo­le­niem pod nosem. Nie czuł się do końca prze­ko­na­ny ale jed­no­cze­śnie nie po­tra­fił wy­su­nąć kontr­ar­gu­men­tów w dys­ku­sji.

– Sze­fie, czy chcesz abym za­mó­wił ci nowe wier­tło?

Stan­ley, z ocią­ga­niem i nie­chę­cią, od­po­wie­dział do­pie­ro po chwi­li:

– Tak.

– Świet­nie – ucie­szył się so­bo­wtór. – Mam trzy wier­tła do wy­bo­ru…

Stan­ley nie miał ocho­ty słu­chać. Tępo pa­trzył na prze­su­wa­ją­ce się przed nim przed­mio­ty.

– Które re­ko­men­du­jesz? – spy­tał, gdy so­bo­wtór skoń­czył pre­zen­ta­cję.

– Bra­dley­To­ols za pięć dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć, to dobry kom­pro­mis mię­dzy ja­ko­ścią i ceną.

– Zamów.

– Pro­po­nu­ję dwa w cenie…

– Dobra dobra. Zamów na jutro.

– Na dzi­siaj, prze­sył­ka eks­pre­so­wa! – do­le­ciał głos Ka­th­le­en z góry.

– Zro­zu­mia­łem, za­mó­wi­łem – po­twier­dził kom­pu­ter gło­sem Stan­leya-so­bo­wtó­ra.

Stan­ley-czło­wiek osu­nął się na fotel. Chwy­cił piwo.

– Przy­naj­mniej bę­dzie chwil­ka od­de­chu. Mecz start.

So­bo­wtór znik­nął a w sa­lo­nie po­ja­wi­ły się mie­sza­ne ro­bo­to-ludz­kie dru­ży­ny, które uga­nia­ły się za piłką po zie­lo­nej mu­ra­wie. Głos ko­men­ta­to­ra wy­peł­nił po­miesz­cze­nie.

– Widać, że in­ży­nie­ro­wie z MU wznie­śli się w tym roku na szczy­ty swo­ich umie­jęt­no­ści. MU zdo­był mi­strzo­stwo kraju, pu­char kraju, a teraz, jak burza idzie po tytuł…

– Mecz stop!

Zja­wi­ła się w sa­lo­nie, jak zwy­kle, cicho i bez ostrze­że­nia.

– Twoje wier­tła przy­szły. – Ka­th­le­en rzu­ci­ła mę­żo­wi małą pa­czusz­kę. – Pro­gram wie­sza­nia ob­ra­zu, wzno­wić!

Ko­bie­ta wy­szła z po­ko­ju a na śro­dek po­ko­ju po­now­nie wy­sko­czył ho­lo­gra­mo­wy na­uczy­ciel.

– Hej Stan­ley, sły­sza­łem, że masz już wier­tła.

Męż­czy­zna ze zło­ści za­klął pod nosem.

– Ej, no stary, nie przej­muj się tak – kon­ty­nu­ował kom­pu­ter. – Raz, dwa to za­ła­twi­my. Mamy dwie opcje, trud­niej­szą – szpa­chlo­wa­nie…

– Wy­bie­ram opcję ła­twiej­szą!

– Ok, ro­zu­miem. Po­wie­si­my obraz tro­chę wyżej, tak żeby za­sło­nił dziu­rę.

Stan­ley uśmiech­nął się.

– Dobry po­mysł, po­do­ba mi się.

Wizja szpa­chlo­wa­nia otwo­ru mu się nie po­do­ba­ła. Nie przy­zna­wał się przed sztucz­ną in­te­li­gen­cją, ale nie wie­dział co to jest to szpa­chlo­wa­nie. Po samej na­zwie, wy­da­wa­ło mu się to czymś o wiele trud­niej­szym od wier­ce­nia, które nie po­szło mu naj­le­piej.

Sztucz­na in­te­li­gen­cja, w ho­lo­wi­zje­rze, sy­mu­lo­wa­na przez jego bar­dziej za­dba­ne­go i przy­stoj­niej­sze­go so­bo­wtó­ra, wie­dzia­ła, że Stan­ley-czło­wiek nie wie czym jest szpa­chlo­wa­nie. Ale się nie przy­zna­ła. Taki miała pro­gram.

– Wy­świetl jak bę­dzie wi­siał obraz. – Roz­ka­zał swo­je­mu ho­lo­wi­zyj­ne­mu so­bo­wtó­ro­wi. – Nie, nie, nie po­do­ba mi się, prze­suń obraz w prawo.

– Stan­ley, osiem­dzie­siąt sześć pro­cent ludzi lubi sy­me­trię rze­czy i spraw.

– Ale mi się po­do­ba tak jak teraz.

– Ale twoim go­ściom się nie spodo­ba, po­my­ślą, że nie masz gustu.

– Wszyst­kie domy wy­glą­da­ją tak samo, bo im tak do­ra­dza­cie! Pójdę do do­wol­ne­go domu w oko­li­cy i z za­mknię­ty­mi ocza­mi znaj­dę ser­wet­ki, sztuć­ce, pa­pier to­a­le­to­wy i kie­lisz­ki. Wszę­dzie jest tak samo! A JA chcę ina­czej! Niech obraz wisi tu! Basta!

– Dobra stary. Jest luz – po­jed­naw­czo po­wie­dział Stan-so­bo­wtór. – Ro­zu­miem. Je­steś taki… – pró­bo­wał za­żar­to­wać – …eks­tra­wa­ganc­ki. Ok. Wie­sza­my jak mó­wisz. Tutaj jest ok?

– Tak.

– Dobra. Wy­świe­tlam punkt do wier­ce­nia. Przy­łóż wier­tar­kę, star­tuj.

Ostry war­kot wy­peł­nił cały dom. Nagle roz­legł się gło­śny huk. Świa­tło zga­sło a wier­tar­ka wy­łą­czy­ła się. Po chwi­li, świa­tło po­now­nie się za­pa­li­ło. Wier­tar­ka nadal mil­cza­ła.

– Co to było? – zdzi­wił się Stan­ley.

– Wy­glą­da na to, że prze­wier­ci­łeś prze­wód elek­trycz­ny. Za­bez­pie­cze­nia w skrzyn­ce elek­trycz­nej wy­rzu­ci­ło. Włą­czy­łem po­now­nie te, które mo­głem. Obec­nie nie macie za­si­la­nia gniazd­ka w sa­lo­nie oraz w pral­ni.

– A HaWu?

– Ho­lo­wi­zjer ma ba­te­rię do trzech go­dzin.

– Ufff – ode­tchnął z ulgą męż­czy­zna. – We­zwij elek­try­ka.

– Już to zro­bi­łem, bę­dzie jutro rano.

– Tak późno?

– Nie­ste­ty, to naj­szyb­szy ter­min jaki udało mi się zna­leźć.

– A co ro­bi­my z tym?

– Nic, elek­tryk się tym zaj­mie.

– Ale można tu kołek wsa­dzić? – za­py­tał nie­pew­nie.

– Nie, ab­so­lut­nie. Mu­sisz wy­wier­cić ko­lej­ną dziu­rę na kołek.

– Ko­lej­ną?

– Tak.

– A jak tra­fię na ko­lej­ny kabel?

– Ul­tra­drill 5000, ma wbu­do­wa­ny ska­ner do wy­kry­wa­nia prze­wo­dów w ścia­nie. W ten spo­sób unik­niesz nie­przy­jem­nej po­mył­ki.

– No dobra, dobra – od­rzekł zre­zy­gno­wa­ny męż­czy­zna. – Zamów już tego Ul­tra­dril­la.

– Za­ma­wiam.

– Ja chyba osza­le­ję! – Stan­ley zła­pał się za głowę.

– Stan­ley, mam wra­że­nie, że je­steś ze­stre­so­wa­ny, czy mam za­mó­wić me­li­skę lub ta­blet­ki uspo­ka­ja­ją­ce? A może chcesz wi­zy­tę w…

– Nic już nie chcę! – wark­nął męż­czy­zna. – Chcę w spo­ko­ju obej­rzeć mecz! – Upadł cięż­ko na fotel. – Mecz start!

W sa­lo­nie po­ja­wi­ły się po­sta­cie pił­ka­rzy i ro­bo­tów.

– Mecz stop! – zja­wi­ła się, jak zwy­kle, nie­zau­wa­żo­na. – Twoja wier­tar­ka przy­szła. – Za Ka­th­le­en do sa­lo­nu wszedł robot słu­żeb­ny nio­sąc prze­sył­kę. – Pro­gram wie­sza­nia ob­ra­zu, wznów!

Na śro­dek sa­lo­nu wy­sko­czył so­bo­wtór Stan­leya.

– Hej Stan­ley, sły­sza­łem, że przy­szło do cie­bie to cacko, Ul­tra­drill 5000. Po­ka­żesz jak z nim sza­le­jesz?

Stan­ley­owi opa­dły ręce.

– Nie k… – Męż­czy­zna ugryzł się w język. – Nie po­ka­żę!

– Hej Stan, co się dzie­je stary? – So­bo­wtór wy­da­wał się na szcze­rze za­sko­czo­ne­go.

Męż­czy­zna tym­cza­sem roz­darł opa­ko­wa­nie, wy­rwał z niego czer­wo­ną, lśnią­cą no­wo­ścią wier­tar­kę.

– Mon­taż wier­tła! – za­ko­men­de­ro­wał.

– Hej Stan­ley, nie po­wi­nie­neś tego robić bez za­po­zna­nia się z in­struk­cją. Ho­lo­wi­zja z in­struk­cją trwa je­dy­ne dwie i pół go­dzi­ny. To pod­sta­wa bez­piecz­ne­go wier­ce­nia. Hej Stan­ley, co ty ro­bisz?! – Ho­lo­gram bez­sku­tecz­nie pró­bo­wał po­wstrzy­mać mi­strza do­mo­wych re­mon­tów.

Stan­ley już za­mon­to­wał wier­tło.

– Włącz funk­cję wy­kry­wa­nia kabli! – roz­ka­zał urzą­dze­niu.

Na ścia­nie wy­świe­tlo­ne zo­sta­ły czer­wo­ne linie bie­gną­ce w górę i w dól.

– Hej Stan­ley – ho­lo­gra­mo­wy to­wa­rzysz pró­bo­wał zdo­być jego uwagę. – Aby za­kryć oba otwo­ry mu­sisz wy­wier­cić ko­lej­ny otwór dwa cale wyżej, twój wzrost to pięć stóp i sześć cali. Się­ga­nie tak wy­so­ko, bez od­po­wied­nie­go sprzę­tu, to na­ru­sze­nie prze­pi­sów Be­Ha­Pe. Po­trze­bu­jesz dra­bi­ny albo co naj­mniej stoł­ka o wy­so­ko­ści co naj­mniej dwa­na­ście cali. Spójrz, są dra­bi­ny skła­da­ne za czter­na­ście dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć. Stan­ley! Nie rób tego. Stan­ley, mu­sisz stać na czymś sta­bil­nym! Stos ksią­żek nie jest sta­bil­ny! Stan­ley! Ta sy­tu­acja sta­no­wi za­gro­że­nie two­je­go życia i zdro­wia w myśl Ko­dek­su Praw i Obo­wiąz­ków Oby­wa­te­la. Jeśli uru­cho­misz wier­tar­kę będę mu­siał we­zwać po­li­cję. Ostrze­gam cię…

War­kot Ul­tra­drill 5000 sku­tecz­nie za­głu­szył ostrze­że­nia ho­lo­gra­mu. Sto ki­lo­dżu­li udaru wgry­zło się w ścia­nę jak w masło. Szyb­kość i moc wier­tar­ki za­sko­czy­ły Stan­leya, nie utrzy­mał ma­szy­ny. Wier­tło od­bi­ło się i prze­ko­si­ło w otwo­rze, roz­oru­jąc mur na kilka cen­ty­me­trów. Nie­chcą­cy, Stan­ley zmie­nił kie­ru­nek ob­ro­tów. Wiel­ka moc wier­tar­ki wy­pchnę­ła wier­tło ze ścia­ny. Stan stra­cił rów­no­wa­gę. Upa­da­jąc upu­ścił wier­tar­kę. Bez­piecz­nik za­dzia­łał i wy­łą­czył ob­ro­ty. W samą porę, wier­tar­ka z im­pe­tem ude­rzy­ła maj­stra w głowę.

 

Leżał tak przez dłuż­szą chwi­lę bez ruchu.

– Stan­ley, Stan­ley, wszyst­ko w po­rząd­ku? – So­bo­wtór miał za­tro­ska­ną minę. Na ho­lo­wi­zje­rze wy­sko­czył kar­dio­gram i po­ziom na­peł­nie­nia płuc. Kom­pu­ter szyb­ką dia­gno­zą stwier­dził, że Stan­ley­owi nie stało się nic po­waż­ne­go oraz że nie ma po­trze­by we­zwa­nia po­go­to­wia.

Męż­czy­zna, bar­dzo po­wo­li i nie­mra­wo, zbie­rał się z pod­ło­gi. Oparł się o ścia­nę. Lekko za­ta­cza­jąc się, ru­szył w stro­nę kuch­ni. Z za­mra­żar­ki wziął wo­re­czek z lodem, który przy­ło­żył sobie do głowy.

Za­świer­go­tał dzwo­nek do drzwi. Z sa­lo­nu znik­nął Stan­ley-so­bo­wtór a po­ja­wi­ła się po­stać w gra­na­to­wym mun­du­rze.

– Oby­wa­te­lu, na­tych­miast otwórz­cie!

Stan­ley po­wo­li pod­szedł do drzwi wej­ścio­wych przy akom­pa­nia­men­cie świer­go­czą­ce­go dzwon­ka. Był jesz­cze otu­ma­nio­ny.

– Otwórz – za­ko­men­de­ro­wał tępym gło­sem.

Po­li­cjant spoj­rzał srogo na Stan­leya. Na prze­dzie jego czap­ki pa­li­ła się drob­na lamp­ka.

– Oby­wa­te­lu! Ho­lo­wi­zja i wi­zje­rzy trą­bią non-stop, non-stop, o tym ile kosz­tu­je służ­ba zdro­wia! – grzmiał tu­bal­nym gło­sem po­li­cjant. – Że jest nie­do­fi­nan­so­wa­na, że bra­ku­je pie­nię­dzy na leki i ope­ra­cje star­szych ludzi! To my wszy­scy się na nią skła­da­my, z na­szych cięż­ko za­pra­co­wa­nych pie­nię­dzy! A ty, sa­mo­wol­nie sobie kołek w ścia­nie mon­tu­jesz! I to jesz­cze bez dra­bi­ny! Ry­zy­ku­jąc cięż­ką kon­tu­zję i nie­po­trzeb­ne, pod­kre­ślam, ob­cią­że­nie sys­te­mu opie­ki zdro­wot­nej! Skan­dal! To nie­pa­trio­tycz­ne, nie­uczci­we za­cho­wa­nie, nie­li­cu­ją­ce z po­sta­wą po­rząd­ne­go oby­wa­te­la! Skan­dal!

Stan­ley po­pa­trzył na po­li­cjan­ta wiel­ki­mi ocza­mi.

– Je­re­my, czyś ty zwa­rio­wał? – wy­mam­ro­tał.

– Oby­wa­te­lu, je­stem tu służ­bo­wo. – Mun­du­ro­wy nie zmie­nił po­ucza­ją­ce­go tonu głosu. – Jako stróż po­rząd­ku pu­blicz­ne­go i po­li­cjant! Spra­wy oso­bi­ste zo­sta­wia­my na boku. Udzie­lam ci upo­mnie­nia w myśl Ko­dek­su praw i obo­wiąz­ków oby­wa­te­la, pa­ra­graf dwie­ście czter­dzie­ści pięć, ustęp ósmy. Po­now­ne na­ru­sze­nie tego pa­ra­gra­fu po­skut­ku­je na­ga­ną oby­wa­tel­ską i man­da­tem w wy­so­ko­ści dwu­stu kre­dy­tów oraz od­ję­ciem pię­ciu punk­tów za­ufa­nia oby­wa­tel­skie­go. Do wi­dze­nia. – Po­li­cjant ob­ró­cił się i raź­nym kro­kiem ru­szył do wozu po­li­cyj­ne­go.

Stan­ley stał jak za­mu­ro­wa­ny, z roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi ga­piąc się za przy­ja­cie­lem. Po­li­cjant po paru kro­kach za­trzy­mał się i do­tknął gu­zi­ka na kla­pie ma­ry­nar­ki. Mała lamp­ka na jego czap­ce zga­sła. Wtedy mun­du­ro­wy za­wró­cił. Spo­koj­nym już kro­kiem pod­szedł do onie­mia­łe­go Stan­leya. Objął go ra­mie­niem i ści­szo­nym gło­sem po­wie­dział:

– Stan, co ty wy­pra­wiasz? Taki numer? Mo­głeś cho­ciaż po­cze­kać aż nie będę na służ­bie. Dam ci radę na przy­szłość. – Je­re­my ści­szył głos jesz­cze bar­dziej – Wy­cią­gnij wtycz­kę HaWu z gniazd­ka i włącz go na cały re­gu­la­tor. Potem idź do ga­ra­żu lub weź ką­piel. Igno­ruj pi­ka­nie a po trzech go­dzi­nach ba­te­ria się roz­ła­du­je. Potem mo­żesz robić co chcesz. Jakby co, po­wiesz, że za­po­mnia­łeś, bo za­ję­ty byłeś ro­bie­niem karm­ni­ków w czy­nie spo­łecz­nym. Nic ci nie zro­bią a jesz­cze za­punk­tu­jesz. No, już, ogar­nij się. Wi­dzi­my się jutro u Tima. Trzy­maj się. I pa­mię­taj co ci po­wie­dzia­łem. – Gli­niarz mru­gnął zna­czą­co okiem.

Stan­ley, po­wo­li do­cho­dząc do sie­bie, pa­trzył za nim jak od­jeż­dża. Po­czuł jak lód się roz­pusz­cza i zimna woda ciek­nie mu po karku. Kątem oka doj­rzał jak fi­ran­ka w domu są­sia­dów się po­ru­szy­ła, a są­siad­ka z na­prze­ciw­ka uda­wa­ła, nie­zgrab­nie, jak przy­ci­na krzacz­ki w ogro­dzie. Tuż obok niej, robot słu­żeb­ny robił to samo, dużo spraw­niej i do­kład­niej. No tak, po­li­cja na osie­dlu, to nie lada wy­da­rze­nie. Dla Stana rów­nież. Był wście­kły. Na Je­re­my’ego, na Ka­th­le­en, na ho­lo­wi­zjer, na sys­tem, na ma­mu­się. Na ma­mu­się naj­bar­dziej. Wró­cił do domu. Rzu­cił z im­pe­tem lód do śmiet­ni­ka. Ten za­pi­kał, sy­gna­li­zu­jąc nie­wła­ści­wą se­gre­ga­cję od­pa­dów. Stan zi­gno­ro­wał su­gnał i ru­szył ener­gicz­nie do ga­ra­żu. Grze­bał przez chwi­lę w skrzyn­ce z na­rzę­dzia­mi. Za­mi­go­tał obraz ho­lo­wi­zje­ra i po­now­nie po­ja­wił się Stan-ulep­szo­ny-so­bo­wtór.

– Wy­łącz! – wark­nął Stan­ley. Obraz na­tych­miast znikł.

Wy­grze­bał ze skrzyn­ki mło­tek. Z wście­kło­ścią i de­ter­mi­na­cją na twa­rzy ru­szył do sa­lo­nu.

– Stary dobry mło­tek i gwóźdź.

Ostroż­nie przy­ci­snął obraz bar­kiem do ścia­ny. Zi­gno­ro­wał ostrze­gaw­cze sy­gna­ły i ko­men­dy po­zio­mi­cy. Był zły, że za­po­mniał ją wy­łą­czyć. Ale już było za późno. Wło­żył gwóźdź w uchwyt ob­ra­zu, wy­ce­lo­wał po­środ­ku trzech wy­wier­co­nych otwo­rów. Za­czął de­li­kat­nie i mia­ro­wo stu­kać młot­kiem w łepek gwoź­dzia.

– Ostroż­nie Stan, ostroż­nie. Nie za mocno. – Uspo­ka­jał sam sie­bie. – O tak, o tak. Do­brze ci idzie – mru­czał pod nosem ob­ser­wu­jąc jak gwóźdź, mi­li­metr po mi­li­me­trze za­głę­bia się w ścia­nę. – O tak, o tak, do­brze, do­brze. Mamy to!

Za­krzyk­nął ra­do­śnie, od­su­nął się ostroż­nie od ścia­ny. Obraz wi­siał. Gwóźdź tylko tro­chę za bar­dzo wy­sta­wał. Stan­ley wziął lekki za­mach.

– Ostroż­nie Stan – bły­snął ho­lo­wi­zjer i so­bo­wtór po­ja­wił się tuż przy nim. Męż­czy­zna prze­stra­szył się, ude­rzył młot­kiem z więk­szą siłą niż pla­no­wał. Na­rzę­dzie omsknę­ło się po gwoź­dziu i wy­rżnę­ło w ramę ob­ra­zu. Rama pękła od ciosu. Obraz spadł a płót­no po­dziu­ra­wi­ło się na roz­rzu­co­nych na­rzę­dziach.

Stan­ley stał jak za­mu­ro­wa­ny. Ho­lo­gram na­tych­miast za­czął mu pe­ro­ro­wać co zro­bił nie tak i jak po­wi­nien po­stą­pić. Od razu za­ofe­ro­wał pomoc i wy­szu­kał firmy sprzą­ta­ją­ce oraz te zaj­mu­ją­ce się re­no­wa­cją i na­pra­wą ob­ra­zów. Ale Stan­ley już go nie sły­szał. Gapił się w dziu­ra­wą ścia­nę i po­trza­ska­ny obraz. Si­niak na gło­wie pul­so­wał mu z bólu.

„Nie, go­rzej już być nie mogło, po pro­stu nie mogło” – my­ślał sobie.

Roz­legł się dzwo­nek do drzwi, ho­lo­wi­zjer za­mi­go­tał i Stan­ley uj­rzał star­szą, uśmiech­nię­tą twarz.

– Ka­th­le­en, Stan­ley, to ja, mama. Nie­spo­dzian­ka. Po­sta­no­wi­łam, że przy­ja­dę dzień wcze­śniej.