Zagadka z ,,Irlandii

Rok 1978

– Czy mógłby mi pan opowiedzieć ze szczegółami o pana pobycie w bazie? – zapytałem. Rufus, bo tak przedstawił się mężczyzna, twierdził, iż niegdyś przez piętnaście lat pisał raporty do Pentagonu wprost z tajemniczej Strefy 18, rzekomo położonej gdzieś w Północnej Karolinie. Wyciągnąłem swój notatnik i długopis, gotów do pisania szkicu artykułu.

– Cóż, za chwilę coś panu pokażę… – mężczyzna drapał nerwowo krawędzie swej teczki. – Powiedzmy, że to spotkanie było zaplanowane. Obserwowałem pana od jakiegoś czasu. Po latach, postanowiłem ujawnić szczegóły mego życia, które, zapewniam, jest niezwykle barwne…

– Domyślam się – odparłem. – Śledzenie nie jest właściwe, jednak postąpił pan dobrze. ,,Odkrywca’’ może opublikować artykuły opierając się na pańskich materiałach. Mniemam, że są obszerne…

– W rzeczy samej – Rufus otworzył teczkę i wyciągnął z niej odpowiedni arkusz papieru. Był on żółty, z okrągłym odciskiem kawy. – Jednakże nie dostarczę panu wszystkich materiałów od razu. Właściwie, to zależy mi głównie na opublikowaniu pewnego raportu, jaki napisałem na początku swego pobytu w strefie, a dokładnie w roku 1958. Oczywiście inne raporty zawierają również opisy tajemniczych i niepojętych zjawisk, jakie miały miejsce w osiemnastce, jednakże chciałbym, aby zaczął pan od tego, ponieważ ta sprawa do dziś budzi we mnie lęk i jest na tyle ciekawa, że być może znajdą się śmiałkowie, potrafiący rozwikłać tę zagadkę. Przepraszam, że tekst jest w tak fatalnym stanie, ale jest to tylko jego wstępna wersja. Odpowiednia wciąż znajduje się w strefie, jednak zbytnio nie odbiega treścią od tej…

Starzec podsunął mi zniszczoną kartkę. Odłożyłem notatnik i długopis, dopiłem resztki martini i zabrałem się za czytanie raportu:

Raport dotyczący obiektu ,,Lustro X’’ znalezionego na wraku statku ,,Irlandia’’, odnalezionego u wybrzeży Peru, 18 sierpnia 1958 roku.

Dnia 18 sierpnia(czwartek) o godzinie 12.45 płetwonurkowie wydobyli z wraku nieznanego statku ,,Irlandia’’ szeroką na 1 metr, wysoką na 2 metry i grubą na 50 cm stalową skrzynię z wizerunkiem czarnego krzyża na wieku. Po wstępnych oględzinach stwierdzono, że skrzynia jest solidnie zapieczętowana w nieznany sposób, jak stwierdził jeden z nurków ,,zaspawana od środka’’ i wykonana ze stali ferrytycznej. Skrzynia z polecenia kapitana statku ,,Atlanta’’ nie została otworzona na łodzi, lecz przetransportowana do najbliższego portu amerykańskiego w San Diego, stamtąd zaś przewieziona ciężarówką do Strefy 18. W trakcie podróży, stalowa skrzynia nie uległa żadnemu uszkodzeniu, co potwierdzili w późniejszym czasie trzej wykwalifikowani technicy. Kolejno, z nakazu starszego dowódcy Strefy 18, Stephena Nortona, skrzynia została przeniesiona do laboratorium, w celu dalszego badania. Po 24 godzinach od przeniesienia znaleziska do laboratorium, Stephen Norton wydał nakaz otworzenia skrzyni. Początkowo technicy napotkali trudności z rozwarciem wieka. Pojemnik nie zawierał żadnych zamków, wieko sprawiało wrażenie przyspawanego. Zdołano jednak otworzyć skrzynię za pomocą wody z piaskiem pod wysokim ciśnieniem. Kiedy rozwarto wieko pojemnika, natrafiono na lustro o szerokości 70 cm i wysokości 1 m 80 cm . Wokół lustra znajdowała się stalowa ramka z wyrytymi nieznanymi symbolami, których nasi lingwiści nie potrafili odczytać. U szczytu zwierciadła również zapisane były symbole, jednak nieco większe. Kiedy podniesiono lustro, które obłożone i położone było na wełnie, dostrzeżono rzecz niewytłumaczalną. Zwierciadło odbijało wszystko inne, prócz nas, ludzi. Technicy i fizycy próbowali rozwikłać sposób, w jaki lustro odbija materię, jednak ich przypuszczenia nie doprowadziły do żadnej hipotezy. W końcu ks. Edward Cattenborrow doszedł do wniosków iż lustro jest przedmiotem magicznym lub obiektem zaawansowanym technologicznie, być może pochodzenia pozaziemskiego. Po wstępnych oględzinach, Stephen Norton wydał nakaz badania zwierciadła. Przez 6 tyg., od 24 sierpnia do 5 października badano lustro poddając je wielorakim próbom. W badaniach brali udział ks. Edward Cattenborrow, fizycy: Michael Scoligari, Peter Ravel, Alexander Itis oraz Dima Wolyncow, chemicy: Thomas Adler, Evelyn Arronax, oraz Eduardo Pistolero. Lingwiści uczestniczący w badaniu: Alex Johns i Diane Sanchez. Grupa testowała taflę szkła – wynik – tafli nie mógł przeciąć zwykły nóż, a nawet diament. Zbadano również metal pokrywający brzegi lustra – nie był żadnym znanym metalem. Lingwiści nie zdołali rozszyfrować nieznanego alfabetu. Chemicy testowali odporność lustra na kwasy, żaden kwas nie uszkodził tafli ani ramy. Nie można było pobrać próbek metalu – był zbyt twardy, nic nie zdołało go przeciąć. Ks. Cattenborrow zajmował się istotą samego zwierciadła. Ustawiał przed nim różne przedmioty. W każdym przypadku lustro odbijało wszystko oprócz człowieka. Z racji tego, iż nie można było pobrać próbek z samego lustra, chemicy zbadali metodą Willarda Libby’ ego wiek wełny znalezionej w skrzyni. Wynik – wełna pochodziła z XVIII wieku przed naszą erą. Po wszelkich badaniach, Lustro zostało zapakowane w nową skrzynię i z polecenia Stephena Nortona, umieszczone w podziemnym archiwum. Zwierciadło nazwano ,,Lustrem X’’ i nadano mu numer IS19989.

Oderwałem wzrok od kartki.

– Cóż… – zacząłem. – widocznie my ludzie posiadamy coś, czego pradawne lustro nie widzi…

– Proszę rozwinąć myśl – zaproponował Rufus. – Co pan o nim sądzi?

– Może to, czego nie widzi zwierciadło, to życie – powiedziałem. – Cóż, nie wiem. To tylko moja hipoteza…

– Każda myśl może być prawdą – odparł starzec. – A więc opublikuje pan artykuł bądź raport?

– Jak najbardziej – odpowiedziałem. – Ale to nurtujące… A może lustro jednak widzi ludzi? Tylko my po prostu nimi nie jesteśmy?

– Cóż, to ciekawe panie Lyndon – przyznał Rufus. – Wszystko może być prawdą…