Diana

Na po­cząt­ku my­śla­łem, że cho­dzi o księż­ną Dianę. Serio, bo i imię i oko­licz­no­ści śmier­ci pa­su­ją ide­al­nie :) Co zaś do sa­me­go opo­wia­da­nia, to czy­ta­ło się nie­źle, jed­nak sam po­mysł ra­czej nie przy­padł mi do gustu. Ow­szem, motyw mem­chi­pa fajny, nawet pu­en­ta, że ko­bie­ta je­cha­ła do niego, żeby szu­kać prze­ba­cze­nia też ni­cze­go sobie, tylko że to wy­ma­za­nie wspo­mnień przez ja­kie­goś Dexa, który pod­da­je się po­li­cji bez za­jąk­nię­cia jakoś za­bu­rzy­ło mi obraz ca­ło­ści. Z rze­czy ty­po­wo tech­nicz­nych to tylko mam jeden za­rzut:

Odło­żył me­da­lik na stół, prze­brał się i po­ło­żył w łóżku. Po­zo­sta­wa­ło lo­do­wa­to zimne, nawet gdy włą­czył ogrze­wa­nie i przy­krył się cięż­ką koł­drą. Za­mknął oczy, lecz nie mógł za­snąć. Myśli kłę­bi­ły mu się w gło­wie i nie da­wa­ły spo­ko­ju. Wstał, ubrał się i wy­szedł.

Się­klo­za Ci tutaj we­szła.

Po­zdra­wiam ser­decz­nie

Q

Known some call is air am

Cześć.

Cał­kiem w po­rząd­ku tek­ścik. Bez fa­jer­wer­ków, ale czy­ta­ło się płyn­nie i z za­cie­ka­wie­niem.

Jeśli zaś cho­dzi o wy­ka­so­wa­nie pa­mię­ci to ja z kolei za­da­łem sobie py­ta­nie: Dla­cze­go pierw­szy lep­szy Ko­wal­ski może zro­bić coś tak nie­by­wa­łe­go? Prze­cież moż­li­wość grze­ba­nia w pa­mię­ci nie­sie ze sobą ogrom moż­li­wo­ści. Za­miast tego za­ka­zy­wać, po­win­ni ra­czej w jakiś spo­sób sku­tecz­nie za­blo­ko­wać taką opcję dla zwy­kłych ludzi. Było by bar­dziej wia­ry­god­nie, jakby wcze­śniej, gdzieś mię­dzy sło­wa­mi, była wzmian­ka np. o tym, że Dex jest zna­nym hac­ke­rem albo coś w tym stylu.

Po­zdra­wiam

Jest tu jakiś po­mysł, ale przed­sta­wio­ny tak skró­to­wo, że choć prze­czy­ta­łam opo­wia­da­nie bez przy­kro­ści, to pew­nie nie prze­cho­wam tej hi­sto­rii w pa­mię­ci.

…na dnie jed­nej z szu­flad zna­lazł me­da­lik. Nie­wiel­ki, srebr­ny, z wy­gra­we­ro­wa­nym ser­dusz­kiem i imie­niem męż­czy­zny, o któ­rym nigdy nie sły­szał. → Oba­wiam się, że to nie był me­da­lik, a ra­czej wi­sio­rek.

Za SJP PWN: me­da­lik «pła­ski krą­żek z me­ta­lu z wi­ze­run­kiem Chry­stu­sa, Matki Bo­skiej lub świę­tych, no­szo­ny na szyi»

Odło­żył me­da­lik na stół, prze­brał się… → Jak wyżej.

Wciąż spo­glą­dał na za­ku­rzo­ne półki ko­mo­dy Diany. → Ko­mo­da nie ma półek, ko­mo­da ma szu­fla­dy.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Szko­da, że tekst tak krót­ki, bo po­mysł ma po­ten­cjał. Bra­ku­je mi roz­wi­nię­cia nie­któ­rych wąt­ków – jak Adam wła­mał się do ar­chi­wum czy skąd Dex po­tra­fił usu­wać pa­mięć? Nieco od­bie­ra to fraj­dę z czy­ta­nia, choć pi­szesz przy­jem­nie. Po­do­ba mi się za­ska­ku­ją­ce pod­su­mo­wa­nie.

Po­zdra­wiam! ;))

Cześć,

tekst jest na­pi­sa­ny do­brze, ale mam z nim masę lo­gicz­nych pro­ble­mów:

Pod­pi­sał, wró­cił do domu i pró­bo­wał za­po­mnieć. A mem­chip, sta­ran­nie prze­ba­da­ny przez mne­me­ty­ka, umiesz­czo­no w po­li­cyj­nym ar­chi­wum do­wo­do­wym.

Adam pró­bo­wał nie my­śleć o Dia­nie, gdy pa­ko­wał jej rze­czy do kar­to­no­wych pudeł. To trze­ba zro­bić, ból choć tro­chę ze­lże­je. Tak mówił mu Dex, więc po­sta­no­wił za­sto­so­wać się do rady przy­ja­cie­la. W końcu le­piej robić coś, niż nie robić nic.

Trud­no mi sobie wy­obra­zić taką sy­tu­ację, że ktoś w wie­czór utra­ty bli­skiej osoby bie­rze się za sprzą­ta­nie rze­czy po niej. Chyba, że po­mię­dzy jed­nym a dru­gim zda­niem mi­nę­ło wię­cej czasu, a krót­ka forma spra­wi­ła, że zda­rze­nia wy­da­ją się bar­dzo bli­sko na osi czasu.

Wła­ma­nie do ar­chi­wum po­li­cyj­ne­go było trud­ne, ale udało mu się obejść sys­te­my bez­pie­czeń­stwa. Długo prze­glą­dał za­war­tość półek, aż wresz­cie zna­lazł to, czego szu­kał.

Ran­do­mo­wy czło­wiek wła­mu­je się od tak do po­li­cyj­ne­go ar­chi­wum?

Gdy na­stęp­ne­go dnia wie­czo­rem de­tek­ty­wi pro­wa­dzą­cy śledz­two za­po­zna­li się z za­pi­sem mem­chi­pa Diany, nie mogli ukryć zdzi­wie­nia. Po co Adam miał­by ka­so­wać wspo­mnie­nia, skoro od­krył, że na­rze­czo­na przed śmier­cią je­cha­ła wy­znać zdra­dę i szu­kać prze­ba­cze­nia? Prze­cież jej ostat­nim wspo­mnie­niem był uśmiech Adama i jego szczę­śli­we, tro­skli­we spoj­rze­nie, które tak bar­dzo ko­cha­ła.

Czy mem­chip nie za­pi­sy­wał wspo­mnień w spo­sób chro­no­lo­gicz­ny? 

Gdyby tekst był dłuż­szy, to pew­nie nie by­ło­by tych wąt­pli­wo­ści, więc może warto go roz­bu­do­wać, bo by­ła­by to fajna opo­wieść. W tym mo­men­cie ma dla mnie zbyt wiele lo­gicz­nych dziur, abym mogła to “kupić”.

Cześć :)

Czy­ta­ło się płyn­nie, nie za­uwa­ży­łam li­te­ró­wek ani in­nych ,,zgrzy­tów”. Fa­bu­ła jest cie­ka­wa, na­praw­dę fajny po­mysł. Brawa zwłasz­cza za za­koń­cze­nie.

Tym, co po­do­ba­ło mi się tro­chę mniej, jest dłu­gość szor­ta. Fa­bu­ła na­da­je się na cał­kiem dłu­gie opo­wia­da­nie, a tak, kiedy to zo­sta­ło upchnię­te do szor­ta, czyta się tro­chę jak plan wy­da­rzeń. Cho­dzi mi o to, że wy­da­rze­nia są tylko zdaw­ko­wo wspo­mnia­ne, za­miast ,,zro­bił to i to” można by  opi­sać, jak to robi.

Moim zda­niem na roz­wi­nie­cie szcze­gól­nie za­słu­gu­je frag­ment, gdzie Adam wła­mu­je się do ar­chi­wum. Wtedy, jak wspo­mnia­ła Asha­ria, by­ło­by ła­twiej w to uwie­rzyć. Zga­dzam się z nią też w tym, że roz­wi­nę­ła­bym wątek Dexa. Przy­da­ła­by mu się jakaś mo­ty­wa­cja, cho­ciaż w tak krót­kim tek­ście jej brak jesz­cze się jakoś obro­ni. Za to spodo­ba­ło mi się to, że Dex zo­stał wspo­mnia­ny już na po­cząt­ku, przez co ła­twiej uwie­rzyć w jego po­ja­wie­nie się pod ko­niec.

Ale, mimo kilku uwag,, muszę przy­znać, że czy­ta­ło się cał­kiem przy­jem­nie. A za­koń­cze­nie mnie  na­praw­dę za­sko­czy­ło. Lubię takie opo­wia­da­nia, gdzie kilka ostat­nich zdań wszyst­ko zmie­nia :)

Czo­łem. :-)

Nie­ste­ty nie sia­dło. Nie dla­te­go, że błędy, że warsz­tat itd.

Nie sia­dło, bo po­mysł fajny, a zrzu­ci­łeś go czy­tel­ni­ko­wi w po­śpie­chu. To tro­chę jak stresz­cze­nie i dla­te­go, w mojej oce­nie, twist nie wy­szedł. Za­sko­cze­nie nie było tak duże, jak mogło być.

Nie za­rzu­caj tego po­my­słu i po­siedź jesz­cze nad tym. 

A co przy­ja­ciel mu wy­ka­so­wał pa­mięć czy chipa? Bo wy­da­je mi się, że to jed­nak nie to samo.

Prze­czy­ta­łam bez przy­kro­ści, ale nie uwie­rzy­łam i oba­wiam się, że na długo w gło­wie nie po­zo­sta­nie.

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Do­łą­czam do opi­nii, że opko cier­pi na skró­to­wo­ści. Skoro na jakiś kon­kurs na szor­cia­ki było za dłu­gie, to na­le­ża­ło je może roz­wi­nąć w peł­no­krwi­stą hi­sto­ryj­kę? Bo w tej wer­sji za dużo rze­czy się nie klei, a po­mysł ma po­ten­cjał i szko­da, że zo­stał zmar­no­wa­ny.

Po pierw­sze ła­twość, z którą bo­ha­ter naj­pierw wła­mu­je się do ar­chi­wum, a potem roz­gry­za, jak od­czy­tać czip. Po dru­gie za­koń­cze­nie – do­my­ślam się, że bo­ha­ter nie wie­dział, co jest na samym końcu, prze­rwał “lek­tu­rę” i głu­pio kazał sobie wy­ma­zać pa­mięć. Okej, ale to tro­chę słabe. Kum­pel po­wi­nien z nim po­ga­dać, czy coś. No i wy­ma­zał całą pa­mięć? Tu z kolei nie styka świa­to­twór­stwo i ele­ment fan­ta­stycz­ny.

No i też my­śla­łam, że na po­cząt­ku jest mowa o księż­nej Di.

http://altronapoleone.home.blog