Pogromca Księżyca

Oto zdarzył się ludowi Obiboków cud. Przywódca Fałszywiec, od dawna głoszący idee wykorzystywania doczesnego życia w sposób optymalny, najprościej mówiąc „nic nie muszę, mogę wszystko!”, zebrał kilka setek chętnych do budowy państwa od podstaw. Poddani różnili się od siebie tylko zwierzęcą głową, natomiast pozostałe części ciała były ludzkie. Hienogłowi, byli najbardziej odważni i zarazem leniwi. Kurzogłowi, uwielbiali naturę i spokój. Najliczniejszą grupę tworzyli oślogłowi – poświęcali wszystko, by pielęgnować życie wolne od jakichkolwiek ambicji. Wygląd zewnętrzny odróżniał ich zdecydowanie od innych ludów zamieszkujących planetę Bajzel Totalny.

Fałszywiec odczuwał dumę ze swojego ludu. W jego państwie panował nieład, anarchia, brak odpowiedzialności, a przede wszystkim nie było tam sił porządkowych.

Każdy mógł robić, co chciał albo mógł też nie robić nic. Nikt nie miał prawa wtrącać się do spraw drugiego. Cała zaś tajemnica siły Obiboków tkwiła w rękach starego Trójmaga Pogromcy Księżyca. Przyglądał się z uwagą wykonawcy swojej woli – Fałszywcowi, który wspaniale radził sobie z kolejnymi obietnicami. Mag zdobył dozgonny szacunek przez swój niepowtarzalny i nikomu niepotrzebny czyn, gdy zmniejszył Księżyc i przez kilka dni nosił go w kieszeni. 

Codzienne życie mutantów niosło za sobą oczekiwany spokój i stagnację. Mieszkańcy pławili się w niezasłużonym dostatku. Magazyny żywności były czynne całą dobę, wystarczyło wejść i wziąć to, na co kto miał ochotę. Zaplecze kulturalne upadło, wskutek braku chętnych do uczestniczenia. Zdrowie dopisywało, bo nikomu nie przychodziło do głowy, by chorować i odwiedzać apteki, a tym bardziej lekarzy. Nikt nie interesował się polityką, zatem i ta wygasła. Zawiązała się bezkonfliktowa enklawa.

Raz do roku, kiedy noc zrównywała się z dniem, Fałszywiec wygłaszał do ludu banały. Mutanci nie musieli przybywać na wyznaczony plac, ale jako że zżerała ich nuda, zjawiali się licznie (także lenistwo miało swoje granice).

– Drodzy moi, witam wszystkich, którzy niechętnie cokolwiek robią. Tych bez żadnych granic moralności. Wspaniałych oratorów bez konkretnego tematu oraz najliczniejszą elitę ludu, czyli doskonale obojętnych. Cieszę się, że tak sprytnie się uzupełniamy, a przede wszystkim, że pomimo braku granic, jesteście przy mnie! Marzyło mi się miejsce całkowitej swobody i za waszą sprawą udało się! – wykrzyknął Fałszywiec podniecony przemową. – Pamiętajcie, że to wspaniałe życie zawdzięczamy tylko i wyłącznie Pogromcy Księżyca, to on nas karmi, ubiera, dba o porządek, bez niego, nie mielibyśmy nic!!! – W tej chwili rozległy się huczne owacje.

– Tak… Tak… Niech nam żyje Trójmag!!! – wykrzykiwał raz po raz lud.

Mieszkańcy po spotkaniu rozchodzili się w ciszy do swoich domostw, a komu nie chciało się iść, zasypiał na placu. Bezpieczeństwo było zapewnione lenistwem.

Z czasem jednak państwem Obiboków coraz bardziej zaczęli interesować się niedalecy sąsiedzi, Niebieskie Sępy. W ich państwie panował ład, demokracja i sztywne regulacje prawne. Sam lud, obarczony karkołomnymi przepisami i obowiązkami, szukał łatwego rozwiązania. Zmęczeni ciągłą nauką nowych zasad, zapragnęli porwać Trójmaga i odpocząć od trudnej codzienności. Ich mag Dusigrosz był zbyt wymagający, wszystkich rozliczał z dochodów za pomocą kas fiskalnych, lub CIT-ów, PIT-ów i innych narzędzi. A co gorsze, zmuszał do pełnoetatowej pracy. Postanowili potajemnie zamienić magów.

Niebieskie Sępy, wysyłając żołnierzy na zwiady, utwierdzili się, że porwanie i zamiana nie powinny być trudnym zadaniem. Kilku łapaczy magów, wyruszyło nocą w kierunku połyskującego księżycowym pyłem budynku. Skradali się jak gepardy. Wtem Ogolony Drab potknął się o nogę pijanego kucharza, który prawdopodobnie potrzebował czegoś z pobliskiego warzywnika. Jednak plany pokrzyżował mu sen.

– Wyobrażasz sobie u nas takie cuda? – wyszeptał Drab.

– Daj spokój, to niemożliwe, że mag siedzi z nimi dobrowolnie… – syknął Lisia Łapa.

– Patrzcie, tu są dwie skrzynki whisky… – Oczy Nastroszonej Szyi błysnęły. – Bierzemy!

– Najpierw mag, potem luz. – Uśmiechnął się Drab.

Jako że Trójmag nie był przez nikogo strzeżony, akcja przebiegała bez przeszkód. Zakradli się do wnętrza budynku, następnie rozdzielili, by szybko odnaleźć cel wyprawy. Szczęściarzem okazał się Nastroszona Szyja. Ogromny mag drzemał w zaciemnionym salonie. Szyja cofnął się na korytarz i latarką dał znak pomocnikom. Kiedy w pełnym składzie cichutko zbliżali się do ofiary, ta chrząknęła.

– No, i po co to wam? – zapytał przebudzony mag.

– Chcemy ci służyć, jesteś najlepszy! – zadeklarowali zgodnie.

– Wiem, wiem. Nie lubię za dużo robić, w tym sęk, a nawet mówić mi się nie chce… – Mag ziewnął.

– Damy ci wszystko, czego sobie zażyczysz.

– Ale ja mam wszystko – zaśmiał się mag.

Nastroszona Szyja nie czekał dłużej, otworzył spory pojemnik ze złotym pyłem, który spowodował zmianę poglądów Trójmaga i chęć służenia Sępom. Następnie położył na stole złotą szkatułę, w której wnętrzu znajdował się Dusigrosz – mag Sępów. Akcja udana.

Mijały dni i jakież było ogromne zdziwienie porywaczy, że Trójmag Pogromca Księżyca nie jest w stanie im pomóc w żaden sposób. Jego moc wygasła, aktywować się mogła tylko w anarchii…