Lady Łazarz

Dying

Is an art, like everything else.

I do it exceptionally well.

Sylvia Plath, Lady Lazarus

Sylvia zamiast wywiadu uprawia ze mną seks, po czym wychodzi na scenę starej hali boksersko-szkolnej na Mokotowie i umiera w przeciągu kwadransa, tylko po to, by odżyć przed końcem wieczoru. Bilet od naczelnego Zielińskiego gdzieś zgubiłem, ale Sylvia wpuszcza mnie przez garderobę. Siadam w pierwszym rzędzie. Jestem w trakcie pisania artykułu, który przyniesie mi chwałę lub… właściwie cokolwiek. Na stażu się nie wybiera. Artykuł ma iść do ostatniego numeru w tym tysiącleciu, big deal i muszę pokazać Zielińskiemu, że się nie mylił, dając mi taką szansę.

Blondynka kładzie się na katafalku i rozpoczyna show. Szamocze się i zawodzi po polsku, niemiecku i w jidysz, tak by jej ból rozumiał każdy z gości. Krzyczy. Trzęsie się. Jestem pod wrażeniem.

– Na co umiera tym razem? – pyta moja sąsiadka, w której rozpoznaję kochankę premiera. Było o niej głośno w gazetach. Ma botoks w ustach i złote pierścionki na palcach.

– Podobno na złamane serce.

Znów patrzę na Sylvię. Jej nagie ciało pokryte jest bliznami. Mężczyzna stojący obok, dwumetrowy drab o łapach jak talerze, wbija jej coś w serce, nie widzę dokładnie co. Skóra Królewny Śnieżki zalewa się czerwienią.

Mrugam jak cielę, bo na nic więcej mnie nie stać.

Ludzie krzyczą.

Drab dalej gmera w jej piersi, słyszę trzask łamanych kości. Wszyscy wokół mnie wpatrują się w nią jak zaczarowani. Nikt nie mdleje, nikt nie wzywa policji. Bardzo dojrzała postawa wobec śmierci.

Naczelny Zieliński będzie zachwycony. Nie dość że mam tu morderstwo, to jeszcze wyjątkowe zachowanie warszawiaków. Te tematy się łatwo sprzedają. Szkoda, że nie wziąłem mojego kodaka. Zdjęcia nie wyszłyby zbyt dobrze – w hali panował półmrok – ale zawsze byłoby co dorzucić do artykułu. Tego artykułu, który ma mi przynieść sławę i pieniądze, jak tylko go wymyślę.

A póki co siedzę obok kochanki premiera, patrzę, jak krew spływa z katafalku, i kręcę głową z niedowierzaniem.

Jakaś czarnulka rzuca się do sceny i próbuje dotknąć bladego uda Sylvii, ale powstrzymuje ją ochroniarz.

– Cud, prawdziwy cud! – jęczy, dławiąc się swoimi włosami.

Wychylam się do przodu. Obok draba pojawia się trójka mężczyzn w białych fartuchach. Spokojnie pozwalają mu wyciągnąć nieruchome serce z otwartej klatki piersiowej. Na scenę z brzdękiem spada metalowy rozwierak, chirurgiczny instrument, którego wcześniej użył, by przebić się przez kraty żeber Sylvii.

Serce blondynki jest niezbyt wielkie i wygląda, jakby już od dawna nic nie pompowało, choć przecież jeszcze godzinę temu trzymałem na jej piersi głowę i słyszałem wyraźnie, jak biło. Tup, tup, tup. Biło szybko – moja zasługa.

– Słuchanie serca jest dodatkowo płatne – mówi jeden z lekarzy, podnosząc stetoskop.

No, naczelny to mi w życiu nie uwierzy, jak mu powiem. Chwila, powinienem zadzwonić na policję?

Kochanka premiera podrywa się gwałtownie i podchodzi do sceny z koleżanką. Płacą i bawią się przez chwilę w lekarki. Za nimi staje jeszcze kilka osób.

A może to jakaś sekta?

Robię notatki, nim absurdalne obrazy znikną z pamięci. Może uda się przy okazji ustrzelić jakiś mniejszy artykulik o tym, co robi kochanka premiera w czasie wolnym.

Lekarz odgania ogonek kolejki.

– Cisza! – Jego głos przecina szmer.

Serce Sylvii jest pakowane do jej piersi, skóra zasunięta i przyklepana. Umieram z ciekawości, co zrobią z jej ciałem. Znów się wychylam. Perfumy kochanki premiera drażnią mi nos.

Drab odstępuje, obrzucając przy tym widownię badawczym spojrzeniem. Jego wzrok na chwilę krzyżuje się z moim. Nie zauważam pierwszego oddechu Sylvii.

– Ona jest jak Łazarz – mówi ktoś za moimi plecami.

Gdy kobieta otwiera oczy, podrywam się na nogi. Wszyscy wokół mnie też stają. Sylvia siada na katafalku i uśmiecha się promiennie. Jej pierś przecina jasnoróżowa blizna.

No, w to naczelny Zieliński na pewno nie uwierzy.

***

Po przedstawieniu podążam za Sylvią do garderoby, to jest – szatni bokserów. Uderzam pięścią kilkukrotnie i wchodzę, nim zaprosi mnie do środka.

Na oblazłej z farby ławce siedzi złotowłosa wariatka i naciąga na nogi rajstopy. Wełniany materiał rozpłaszcza ciemne loczki na łydkach.

– Nie mam dla ciebie czasu, idź sobie. – Palce przebierają zwinnie jak małe pająki. – Zmieniłam zdanie. Nie udzielę ci wywiadu. Chciałam cię tylko przelecieć. Za miesiąc mam następny występ, wpadnij wtedy.

Siadam na ławce naprzeciwko, zrzucając niechcący kilka szlafroków bokserskich, i gapię się na nią. Jasne włosy ma roztrzepane po pokazie, szminkę rozmazaną i tusz do rzęs na policzkach, a jednak wygląda tak, że żałuję, że zostawiłem kodaka w domu. Uniosła wzrok i spojrzała na mnie, jakbyśmy się znali od dawna. Jej skóra jest jasna jak pogrzebowe płótno.

– Zapomniałam już, kim ty w końcu jesteś? – ubiega mnie.

Wzruszam ramionami.

– Ładnie umierałaś – komplementuję ją.

Odrzuca jasne loki na plecy. Podnosi się i zasłania spódnicą wstydliwie, jakby ledwie kilka minut temu nie leżała naga przed całą warszawską śmietanką.

– Ja wszystko robię ładnie. – Przewraca oczami. – Za to mi płacą. Wychodzisz już?

Wyciąga z torebki chusteczki i wyciera twarz. Tusz rozmazuje się i rozjeżdża po policzkach, wpada w bruzdy pod oczami. Po chwili do tuszu dołącza czerwona szminka. Jej uda ładnie odznaczają się pod spódnicą.

Ktoś puka.

– Na litość boską… – zaczyna Sylvia, ale milknie, gdy otwierają się drzwi.

Mężczyzna w drzwiach pręży się jak żubr z czarną potarganą brodą i żelem we włosach. Jego brwi stroszą się jak pióropusze wojowników.

Dziwny typ.

Sylvia milczy. Typ milczy.

– Dzień dobry.

To ja mówię. Moje słowa zapadają się w gęstą ciszę. W gęstych ciszach dźwięk się nie rozchodzi. Nikt mnie nie słyszy.

– Czego chcesz, Tadeusz? – pyta Sylvia i z jej głosu uchodzi przekorna, lekceważąca nuta. Sylvia przegrała. – Wracaj do swojej flamy, wynocha stąd!

Mężczyzna zadziera nos.

– Chciałem spytać, jak się czujesz?

– Wynoś się.

Siedzę sobie na tej ławce i nie wiem. Nie kręcą mnie kłótnie kochanków i dramaty z telenoweli, najchętniej poszedłbym sobie precz, tylko ten naczelny Zieliński…

– Ludzie gadają – ciągnie natarczywy typ. – To prawda, co gadają? Sylvia, ja muszę wiedzieć.

Nie jestem szczególnym znawcą kobiet i nie przepadam za wchodzeniem ludziom w psychikę, ale teraz widzę, proszę bardzo: Sylvia opuszcza głowę, ucieka oczami, obejmuje się ramionami. Sylvia jest małym, wystraszonym zwierzątkiem i próbuje uciec do swojej nory.

– Wynocha – mówi słabym, mało bojowym głosem.

Podnoszę się, bo szkoda mi jej.

– Masz jakiś problem do mojej dziewczyny?

Staję naprzeciwko Tadeusza. Sięgam mu do ramienia, ale staram się sprawiać wrażenie większego niż w rzeczywistości. Mijają jeszcze cztery sekundy, a gdy typ zatrzaskuje za sobą drzwi, odwracam się do Sylvii i coś już rozumiem.

– To on złamał ci serce – odkrywam. – Obiecałaś mi wywiad, pamiętasz? Mogę o tym napisać?

– Kim ty właściwie jesteś?

No to jej mówię. Nazwę gazety, nazwisko Zielińskiego i jak wielką dał mi szansę na święta, gdy klepnął mój temat. I mój tyłek, bo to szło w pakiecie.

– To był twój były facet? Mąż, narzeczony? – ciągnę temat.

Sylvia pakuje resztę ubrań do torby i podchodzi do drzwi. Koniec przedstawienia, proszę się rozejść.

– Moja śmierć nie miała z nim nic wspólnego. Ani z żadnym innym mężczyzną. Ja umieram wyłącznie dla siebie, i uważam to za bardzo pożyteczny proces.

– No weź, nie bądź taka – staram się ją przekonać. Nie obchodzi mnie tak naprawdę, czy Sylvia umarła, czy to tylko piękny show. Nie chcę po prostu zawieść Zielińskiego. – Święta idą. Prezenty muszę dzieciom kupić.

– Masz dzieci?

– Nie.

– Ja mam. – Sylvia rzuca niechętne spojrzenie ku drzwiom. – Mój syn kocha go bardziej, wiesz?

Mam w głowie milion argumentów. O sławie, o darmowej reklamie, o pieniądzach. Patrzę na jej usta, jeszcze przed chwilą czerwone, a teraz zupełnie zwykłe, szare. Nie mam argumentu, który by ją kupił.

– Czy mogę cię zaprosić na kawę? – pytam, nim ugryzę się w język.

Widzę wahanie w jej oczach. Dobrze. Naczelny Zieliński się ucieszy.

***

W redakcji nikogo nie obchodzi, że umówiłem się na kawę ze złotowłosą wariatką. Naczelny miga mi gdzieś w oddali, ale cały dzień nie zamieniamy ani słowa. Marcelina, moja opiekunka stażu, prosi o coś krótkiego i raz-dwa piszę o kochance premiera i o tym, czy premier aby za dużo nie zarabia.

Marcelina odrzuca tekst. Nie pasuje jej do długości kolumny.

– Następnym razem – mówi. – Jesteś tylko stażystą. Ucz się.

Przed wyjściem z redakcji idę do Zielińskiego, ale nie ma go w gabinecie.

Sylvia otwiera mi drzwi w momencie, gdy moja pięść z pierwszym stuknięciem opada na drewno. Pokazuję dwa papierowe kubki z kawiarni na dole.

– Nie mam cukru – mówi i otwiera szerzej drzwi.

W mieszkaniu panuje półmrok. Prowadzi mnie do pokoju. Rzucam kurtkę na fotel i staram się nie gapić na książki zawalające meblościankę.

– Przepraszam za bałagan – mówi. – Mój syn spędził tu ostatni tydzień.

W pokoju nie ma ani jednej zabawki.

Sylvia zbiera drobno zapisane kartki papieru z ławy, po czym opada na kanapę.

– Jesteś pisarką? – Patrzę na notatki.

Kręci głową i unika mojego wzroku. Nie jest już nimfą, która zachwyciła mnie w hali na Mokotowie. Ma na sobie poplamioną kawą, zapinaną na guziki koszulę i włosy związane w koński ogon.

– Gotów? – Sylvia sięga po kubek i wypija pół kawy na raz. – To pisz. Pierwszy raz umarłam w wieku dziewięciu lat, utopiłam się nad morzem. Wypadek, zdarza się.

Zakrztusiłem się kawą. Czarne kropelki poszły mi nosem i wylądowały na spodniach.

– Drugi raz popełniłam samobójstwo. Przedawkowałam. Miałam wtedy dwadzieścia jeden lat. Wczoraj to był trzeci raz. Mój mąż – mój były mąż – ma znajomości. Szepnął komu co trzeba, i oto po raz pierwszy miałam całą publikę dla siebie. Potrzebowałam kasy.

Nie zapisuję ani słowa. Jeszcze nawet nie zdążyłem wyciągnąć notatnika.

– Ale… czemu?

– Potrzebuję cukru. – Sylvia wychodzi z pokoju. Widzę ją, jak krząta się po kuchni. Trzaska szafkami, przeszukuje szuflady, rozsypuje reklamówki. Gdy staję w progu, siedzi na ich stosie jak królewna na tronie i beczy.

– Co to znaczy, że umierasz? To jakaś metafora? – dopytuję, bo od płaczącej kobiety bardziej zależy mi na uznaniu Zielińskiego.

Wyciągam rękę i pomagam jej wstać.

– Jestem przeklęta. On mnie wybrał – mówi Sylvia i wtula się we mnie, i dalej beczy.

Moja marynarka robi się mokra.

Nie bardzo umiem pocieszać kobiety, więc kończymy w łóżku. Małe, wystraszone zwierzątko wtula się we mnie. Co ja powiem Zielińskiemu?

– Jakbym ci teraz wbił nóż kuchenny w serce, to bym cię zabił? – drążę temat.

– Wątpię, czy przebiłbyś się przez żebra, chudzino.

Oburzam się, ale tylko trochę, bo Sylvia ma rację. Wyciąga paczkę papierosów i odpala jednego, nie pytając, czy będzie mi to przeszkadzać. Gdy znów się odzywa, jej oddech śmierdzi rozkładem.

– Za miesiąc znów umrę. Może tym razem naprawdę? – Bucha mi w nos dymem. – Będę tęsknić za moim synkiem. To dobre dziecko, choć stuknięte jak jego matka.

– To jakaś metafora? – pytam znów, zagubiony.

– Skąd ci to przyszło do głowy? – dziwi się blondynka. – Ja nie używam metafor. Nie znam się na tym zupełnie, jestem tylko prostą kobietą.

***

Kolejną osobą, którą zamierzam przepytać, jest krzaczasty gbur. Nie bardzo chce się spotkać. Dopiero gdy mówię, że martwię się o moją dziewczynę, udaje mi się wyrwać go z biura.

Spotykamy się po pracy w jego fiacie. Parkuje niedaleko dworca zachodniego. Przed oczami mamy sznur samochodów pełnych smutnych, zmęczonych warszawiaków, niecierpliwie wracających do domu, jakby mieli do czego wracać.

– Nigdy nie widziałem, jak umierała, aż do tego widowiska na Mokotowie – mówi Tadeusz.

– Więc skąd wiedziałeś, że umrze? Znaczy, skąd wiedziałeś, że wróci do żywych, po tym jak tamten facet wsadził jej rękę między żebra?

Wzrusza ramionami.

– Sylvia jest wyjątkowa – mówi po chwili ciszy. – Niektórzy ludzie już tak rozwiązują swoje problemy. Czy wspominała coś o mnie?

– Co to znaczy, rozwiązują swoje problemy? Dlatego ona umiera?

Tadeusz gapi się przed siebie. Polonezy, fiaty i volkswageny toczą się przed naszymi oczami w biało-czerwonym od ich lamp orszaku.

– Ja nie jestem złym człowiekiem – wyjaśnia. – Ale nie każdy może umrzeć, by skończyć ze swoimi problemami, rozumiesz? I nie każdy potrafi żyć z Sylvią. Sylvia jest trudna.

Wywiad na temat Sylvii zamienia się w kampanię przedwyborczą Tadeusza. Na zmianę chwali się i tłumaczy, aż mam ochotę odciąć sobie uszy albo rzucić się do Wisły.

Nudy. Nic z tego nie będzie pasowało do artykułu, który powstaje w mojej głowie. Gdy Tadeuszowi skończyły się wymówki, otwieram drzwi fiata.

– Dbaj o nią, dobrze? Ona nie potrafi żyć jak zwykli ludzie. Jest artystką.

Pierdolenie. Jakbyśmy mieli artystom dawać fory, to by zaraz połowa społeczeństwa odkryła w sobie powołanie do wyższych spraw.

***

– Słuchaj, ja i tak nie mogę napisać prawdy – mówię Sylvii od progu, podając jej kawę w papierowym kubku i kilogram cukru. – Potrzebuję tylko dobrej historii, wiesz? Dobrej historii o kobiecie, której serce złamał mąż. Może być? Musisz mi jedynie podyktować parę cytatów o tym, jaka jesteś wkurwiona, żeby się gładko czytało.

– Nie mam mleka – mówi, wpuszczając mnie do środka.

Wykładamy kawę na stół. Między kubkami staje paczka cukru.

– Potrzebuję łyżeczek – mamrocze i znika w kuchni. Nie ma jej znów zbyt długo. Idę do niej.

Sylvia stoi na wprost otwartej szuflady i gapi się w otchłań. Podążam za jej wzrokiem. Szuflada jak szuflada, pełna smukłych widelców, noży skłębionych w gniazdo węży i łyżek otwartych jak słoneczniki. Komora na małe łyżeczki jest brzydko pusta, aż się wzdrygam.

– To nic, weźmiemy zwykłe łyżki. – Wciągam ją do pokoju i sadzam na kanapie, a mnie ciarki przechodzą, gdy widzę jej puste spojrzenie. Blondynka chwyta łyżkę do zupy i wbija ją w białe kryształy.

– Co dzisiaj robiłaś, Sylvia? – pytam. Krążę po pokoju. Nie wiem, co ze sobą zrobić. Wreszcie jak wampir staję w progu, czując opory przed zbytnim zbliżeniem. Rozglądam się niepewnie. – Był u ciebie twój syn?

Plusk, pierwsza łyżka cukru ląduje w kawie.

– Spotkałem się z twoim mężem – ciągnę, gdy mi nie odpowiada. – Wyłącznie profesjonalnie. Chciałem go spytać o organizację show.

Plusssssssssk, druga łyżka cukru z lekkim drżeniem ląduje w kawie.

– Powiem ci, jaką tezę pod artykuł wymyśliłem. – Ze zdziwieniem zauważam, że mówię szybko i z zadyszką. Ręce mi się pocą. Dziwne, przecież się nie denerwuję. – Napiszę samą prawdę. O tym, że jesteś artystką. Jak umierałaś wcześniej. Wszystko co do słowa, jak mi opowiedziałaś. Może być?

Plusk, trzecia łyżka wpada do kawy, a ta zaczyna się przelewać.

– Tylko musisz mi wyjaśnić, jak to się dzieje. Tamten facet wyciągnął twoje serce, a teraz została ci po tym jakaś blada blizna. Jeden cytat, słowo daję, coś takiego, żeby wszystkim szczęki opadły. Żeby uwierzyli w to, co widziałem.

Plusk, czwarta łyżka wpada do kawy.

– Sylvia, co ja mam zrobić?

Plusk.

Siadam obok i próbuję wyrwać ją z zawieszenia. Odsuwam paczkę cukru i wyjmuję jej łyżkę z dłoni. Patrzy nadal przed siebie.

– Wiesz co, może i jesteś artystką, nie mówię, że nie. I może jesteś czarownicą, która śmiercią niszczy każdą dekadę. No, czytałem ten twój wiersz. Powiem ci z ręką na sercu, że może to głupie, ale wierzę w to, co zobaczyłem na tej hali. I może jesteś ode mnie starsza, i to ty powinnaś wiedzieć lepiej, co robić, ale chyba nie wiesz, a ja nie będę ryzykować, że całkiem ci odbije. Ubieraj się, idziemy do szpitala.

Sylvia nie reaguje na moje słowa. Dopiero gdy słyszy „szpital”, jej ręka zamaszystym ruchem strąca paczkę cukru z ławy. Białe kryształy zapadają się miękko w dywan i szturmują panele.

– Idziemy – powtarzam.

***

Gdy Sylvia zostaje przyjęta na oddział psychiatryczny, czuję się pusty. Wracam do mieszkania. Podchodzę do stacjonarnego i wybieram numer Tadeusza.

– Wyciągnąłem ją już stamtąd – mówi krzaczasty typ. – Też wymyśliłeś, artystkę oddawać do szpitala.

Odkładam słuchawkę.

W mieszkaniu panuje cisza. Jest jeszcze zupełnie puste. Przeprowadziliśmy się tutaj dwa tygodnie temu, chwilę przed poznaniem Sylvii. Przytłoczeni pracą, nie znaleźliśmy czasu na poszukiwanie mebli i garnków. Ściągam buty i rzucam plecak w kąt, i idę prosto do sypialni, gdzie na materacu na ziemi siedzi Zieliński. Wzrok ma utkwiony w papierach na kolanach i ledwie mnie dostrzega.

Padam na materac obok i wtulam się w jego bok, jakbym nie widział go od lat. Naczelny tarmosi mi włosy.

– Wyglądasz, jakbyś miał długi dzień – mówi, choć przecież nawet na mnie nie spojrzał.

– Znów byłem u Sylvii.

– Och?

Czuję pod uchem bicie jego serca. Puk, puk, puk. Żwawo pompuje krew. Jak Sylvia mogła to zrobić? Wątpiłem w sztuczki. Ani ona, ani Tadeusz nie wyglądają na magików z cyrku, którzy tworzyliby bajki pod publiczkę. Tadeusz był zresztą tak zaaferowany Sylvią, że nie mógłby wpaść na taki pomysł.

– Mam do wyboru napisać o niej prawdę albo artykuł dla smutnych kobiet ze złamanym sercem – mówię. – Nie wiem, co mam robić.

Naczelny odkłada długopis. Jego dłoń ciężko opada na moje ramię. Nie tylko ja byłem zmęczony.

– Cały dzień przepychałem się z właścicielem o artykuł o kochance premiera – mówi, drapiąc się po brodzie. – Nie przeszedł. Mam dość tej gazety. Miałem jej dość już wcześniej, ale dzisiaj to koniec. Muszę znaleźć inną pracę, bo oszaleję.

– Oczywiście, że wolałbym napisać prawdę, ale Marcelina mi w życiu tego nie przyklepie – ciągnę.

– Może w telewizji – dodaje Zieliński. – Gdzieś, gdzie dostanę większą swobodę.

Okrywa nas kocem. Koc drażni moje bose stopy. Mam ochotę zasnąć i zapomnieć o Sylvii i całym tym artykule, przez który zacząłem się zaprzyjaźniać z tą złotowłosą wariatką.

– Jeśli tylko uda mi się nie umrzeć z głodu, powinienem wywalczyć sobie trochę wolności – dodaje równie sennym głosem Zieliński.

Podrywam głowę.

– Co się stało? – pyta.

Patrzę na niego z zachwytem. Gdy powtarza swoje pytanie, cmokam go szybko w ucho i wstaję. Pora zacząć pisać.

***

Artykuł wychodzi w przeddzień kolejnego pokazu Sylvii. Podoba się Zielińskiemu. Podoba się Marcelinie.

Podoba się mnie.

Odwiedzam Sylvię w hali na Mokotowie na godzinę przed pokazem. Widzimy się po raz pierwszy od dawna. Przynoszę dwa kubki kawy.

– Nie mam… – zaczyna, ale urywa, gdy wyciągam z plecaka kilogram cukru, litr mleka i plastikowe łyżeczki.

Chciałbym powiedzieć, że unikała mnie ostatnio, ale to nieprawda. W oczach Sylvii wciąż widzę tę samą apatię, która kazała mi szukać dla niej pomocy dwa tygodnie temu. Sylvia po prostu już nie chce się wysilać.

– Gdzie jest Tadeusz? Zajął się tobą po wypisaniu ze szpitala?

Blondynka patrzy na mnie chwilę, jakby nie była pewna, o kim mówię.

– Tak, tak, oczywiście – mówi beznamiętnie.

Pije kawę w milczeniu, a po drugim łyku zaczyna się przebierać. Koszula zapinana na guziki spada na ziemię razem ze sztruksami. Jej nagość mnie onieśmiela. Odwracam wzrok od drobnych piersi zakrytych białym, koronkowym stanikiem i rozstępów na brzuchu. Wstyd mi.

Dopiero gdy zakłada jasną, rozkloszowaną sukienkę, znów na nią patrzę.

– Będzie dobrze wyglądać z krwią – mówi z lekkim podekscytowaniem. Bierze kolejny łyk kawy. – Choć tym razem nikt nie będzie kroić mojego serca. Moje serce tym razem, przyznaję nie bez dumy, jest w bardzo dobrym stanie.

Nagle znów jest tą samą Sylvią, do której wpadłem na pierwszą kawę. Milczę z ławki, ze stosu szlafroków bokserskich, i staram się zrozumieć to magiczne stworzenie, które siedzi przede mną.

– Podoba mi się twój artykuł. – Wyciąga kosmetyki. Patrzy na siebie w lusterku, ogląda swoją twarz ze wszystkich stron. Oględziny przerywa łykiem kawy. – Przeczytałam go dziś rano. Nie podejrzewałam cię o takie społeczne zacięcie.

– Dzięki.

– Myślę, że nic on nie zmieni. Ale to nie szkodzi. Nie zmieniłby nawet, gdyby był czytany codziennie w Wiadomościach. Nie tylko artystom jest ciężko w życiu.

– Ale o tym właśnie jest mój artykuł!

– A nie o tym, że artystom trzeba pomagać?

Sylvia wyciąga czerwoną szminkę i przejeżdża nią po ustach. Jest gotowa.

Już chcę się oburzyć, już wciągam powietrze, by zaatakować ją monologiem pustych słów o tym, że trzeba pomagać wszystkim, że święta, że utrafiłem z tym charytatywnym wątkiem na Gwiazdkę jak ślepa kura w ziarno, i że cały sens mojego artykułu zamykał się w tym, że…

– Muszę już iść. – Sylvia uśmiecha się lekko. – Naprawdę mi cię szkoda, wiesz? Ciebie jednego z całej hali ludzi.

…zamykał się w tym, że nie można zasłaniać się artyzmem, gdy próbujesz się zabić.

***

Na podwyższeniu stoi coś na kształt choinki, ale przykryte brezentem. Domyślam się, że to choinka, no bo święta. Kopiec jest dwa razy wyższy niż Sylvia i łypie na mnie złowrogo.

Znów mam miejsce w pierwszym rzędzie. Tym razem hala jest wypchana ludźmi jak lodówka na Boże Narodzenie. Lodówka w domu, w którym mieszka czternaście osób.

Oprócz trybun ustawiono jeszcze kilkanaście rzędów ławek szkolnych po bokach, o które wszyscy się potykają. Warszawiacy stoją, niecierpliwie wypatrując złotowłosej wariatki. Dyskutują. Kłócą się. Podskakują, by zobaczyć lepiej scenę. Wzdychają z zachwytem.

Jest tak głośno, że zaraz rozsadzi mi uszy.

Przepycham się między nimi. Ze wszystkich stron atakują mnie kościste łopatki, wypięte pośladki i brzuchy tak sterczące, że mógłbym się pod nimi przeciskać. Nie patrzę na twarze.

Wreszcie znajduję swoje miejsce. Znów trafiam na kochankę premiera, która uśmiecha się do mnie szeroko ustami glonojada z akwarium. Ludzie lubią znajome twarze.

Każdy na swój sposób łata pustkę w duszy.

Sylvia stoi już na scenie. Wygląda jak nimfa w białej sukience. Włosy zakręcone lokówką otulają jej drobną, dziecięcą twarz jak aureola. Jak barokowa święta.

A za nią stoi choinka pod brezentem. Ciekawy dodatek, nic mi o nim nie mówiła.

– Czytałam o niej wczoraj – relacjonuje przyjaciółce kochanka premiera. – Ona jest prawdziwą artystką, wiesz? Pisze. I tworzy poezje. I nie ma na nic czasu, bo zajmuje się dzieckiem. Biedna kobieta.

Kochanka premiera spogląda na zegarek. Ładny zegarek, złoty i z kryształkami. Zegarek, na który prawdopodobnie nigdy nie będzie mnie stać.

Ten zegarek to pewnie najbardziej wartościowe, co kochanka premiera ma w życiu. Biedna kobieta.

Odnajduję wzrokiem Tadeusza. Jest jeszcze bliżej sceny niż ja. Obejmuje ramieniem jakąś dziewczynę. Nie ma z nimi żadnego dziecka. Ciekawe, gdzie jest syn Sylvii.

– Pierwszy raz umarła, jak miała… nie wiem, z dziesięć lat. Drugi raz, jak była na studiach. A parę miesięcy temu obchodziła trzydzieste urodziny. Trzydzieści lat i już trzy śmierci za sobą, niezła jest, nie? – papla kochanka premiera.

– Dziękuję wszystkim za przybycie – z głośników rozlega się głos Sylvii, która na scenie przytula mikrofon. – Wiele już pewnie o mnie wiecie. Mój przyjaciel napisał o mnie pięknie we wczorajszej gazecie.

Chwila, co? Mam to na końcu języka, no dalej!

– Wzrusza mnie zaangażowanie warszawiaków – mówi tęsknie. – Przy każdej tragedii pokazujecie, że zawsze potraficie spaść na cztery łapy.

Trzydzieści lat i trzy śmierci, liczę jak przedszkolak. Muszę mieć pewność.

– Ale ja mam już dość. Nie chce mi się! Nie chce mi się nic. Nie jestem w stanie wstać rano z łóżka. Bycie artystką jest męczące.

Wychodziłoby na to, że jej kolejna śmierć powinna zdarzyć się za dekadę. Nie dzisiaj. Rozglądając się z niepokojem, napotykam wzrok Tadeusza. Strach ma wielkie oczy, Tadeusz też.

– Mam dla was wszystkich prezent. Przez chwilę będziecie mogli poczuć się tak jak ja. Będziecie artystami!

Kochanka premiera po mojej lewej wzdycha z zachwytem. Tak, tak, mówią jej oczy. Proszę.

Sylvia pociąga za skraj brezentowej powłoki. Szata opada, ukazując stos beczek. Metalowych beczek. W zaworze każdej z nich tkwi jakaś szmata, a piramida baryłek jest opleciona jakimś bawełnianym splotem. Jak choinka.

Złotowłosa wariatka uśmiecha się szeroko. Oczy jej błyszczą. Znów jest dawną sobą.

Podrywam się ze swojego miejsca w momencie, gdy jej kciuk opada na zawór zapalniczki. W dłoni ma ogień.

– Trudno jest umierać w samotności – wzdycha dramatycznie.

Oceniam, jak daleko mam do sceny, a ile do najbliższego wyjścia. Wybieram wyjście. Przepycham się między ludźmi.

– Ale nie zawsze trzeba – słyszę jeszcze za moimi plecami. – Pora zacząć zabawę!

Koniec

Publika wybuchła i chce więcej. Motyw prestidigitatorstwa (musiałem skopiować, strasznie lubię to słowo, ale nie potrafię go nigdy napisać) świetny, erotyzm świetny, motyw skomplikowanej bohaterki, której nikt, łącznie ze stażystą, w pełni nie rozumie, też świetny.

Mam pytanie, które mogłaby zadać kochanka premiera – czemu, skoro stażysta siedzi w pierwszym rzędzie, to a) Tadeusz jest bliżej sceny b) stażysta ma bliżej do wyjścia?

PS. Czy tylko mi przy ostatniej scenie przyszedł na myśl Fireclown, z zaznaczeniem, że Sylvia jest od niego dużo ciekawsza?

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

W większości zgadzam się z powyższym, tyle że nie podoba mi się zakończenie. Takie trochę “nie wiem co dać, to dam coś z przytupem”.

GreasySmooth,

Dzięki za odwiedziny i komentarz!

Prestidigitatorstwo to szalenie fajne słowo, dodaję do słownika :D

Niestety, w orientacji w terenie byłam zawsze tragiczna, i bardzo możliwe, że jakieś niemożliwe akrobacje się wkradły w tekst :<

Leniwy,

Szczerze powiem ci na uszko, że mnie też się już nie podoba. Inaczej bym to teraz napisała, ale chciałam wstawić tutaj w oryginalnej formie.

Dzięki, że wpadłeś :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Wklejam na razie swój komentarz z wątku o debiucie w papierowym NF.

Przeczytałem i bardzo mi się podobało. Świetnie napisane warsztatowo, czyta się niezwykle płynnie. To już ten poziom pisania, że autor robi ze słowami co chce. Podobał mi się też styl w jaki bohater opisuje świat, a mimo to tu i ówdzie wrzucana jest jakaś mocniejsza refleksja.

Szczególnie uwiodły mnie te zwroty:

Bardzo dojrzała postawa wobec śmierci.

– Ładnie umierałaś – komplementuję ją.

Każdy na swój sposób łata pustkę w duszy.

Z pewnością przeczytam jeszcze raz i jak będę miał nową refleksję to się podzielę :)

Edwardzie, dziękuję <3

www.facebook.com/mika.modrzynska

Cześć, Kam!

Ja tak dziś na szybko, ale postaram się wypowiedź wkrótce uzupełnić.

Czytałem ten tekst na papierze, teraz odświeżyłem sobie na ekranie. I co tu dużo gadać. Bardzo lubię Twoje pisanie, i to opowiadanie jest jednym z powodów tego faktu. Są emocje, jest lekkość, jest to coś. Nic, tylko czytać.

Tak przy okazji mały offtop: co z Nocą Złej? Z chęcią przytuliłbym papierową wersję tej książki ;)

Hej hej, Realucu!

Awww, dziękuję Ci ślicznie za odwiedziny i jakże miły komentarz <3

Noc ma 50% zielone światło (redaktor prowadząca była zachwycona), ale na potwierdzenie przyjdzie jeszcze trochę poczekać, prawdopodobnie do publikacji nowozelandzkiego romansu. I sprawiedliwie, bo duże wydawnictwo nie będzie chciało inwestować w debiutanta, który źle rokuje :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Witaj.

Wspaniałe, niesamowite opowiadanie, trzymające w napięciu i doskonale pokazujące psychikę bohaterów, ich zmagania wewnętrzne, tajemnice ich życia prywatnego, pojawiające się na każdym kroku niedopowiedzenia.

Mnie najmocniej wrył się w pamięć cytat:

Każdy na swój sposób łata pustkę w duszy.

Jest w moim odczuciu bardzo gorzki i przygnębiający, jak wymowa całego opowiadania.

Pozdrawiam serdecznie i gratuluję. :)

Pecunia non olet

Hej bruce!

O rety, ależ się rumienię :)

Dziękuję ślicznie za tyle miłych słów i za wizytę <3

www.facebook.com/mika.modrzynska

A myślałem, że będzie o Poznaniu. :P

Robi wrażenie. Ale też pozostawia mnie z pytaniami.

Główną siłą tego tekstu jest oczywiście jego warstwa emocjonalna. I tu jest naprawdę dobrze. To jedna z rzadkich okazji, kiedy czytany tekst naprawdę dał radę wzbudzić we mnie smutek, nie posługując się przy tym tanimi chwytami.

Wielka w tym zasługa języka, z którym wyczyniasz wspaniałe rzeczy. To pięknie napisany tekst, bez dwóch zdań.

Najlepszy moment w opowiadaniu w mojej opinii? Scena z naczelnym w mieszkaniu bohatera. Niemal minimalistyczna jeżeli chodzi o emocje, ale właśnie przez to uderzająca.

Absolutnie uwielbiam też przemianę Sylvii scenicznej w Sylvie normalną i vice versa. Bardzo dobrze odmalowana.

Ale ja jestem marudnym człowiekiem, więc muszę też pomarudzić.

Moim głównym problemem z tym tekstem jest fakt, że jest w nim kilka elementów, które mi “nie pasują” do reszty. Nie potrafię orzec, czy to błędy, czy czegoś nie zrozumiałem, to pozostawiam do decyzji autorce.

Nie rozumiem motywu dziecka. Kilkukrotnie o nim wspominasz, ale ostatecznie nie pojawia się ono. Może o to chodzi, może nie ma dziecka, a bohaterka ma urojenia? Nie wiem. Na ile mogę ocenić, ten element nie wnosi nic interesującego do tekstu.

Nie rozumiem finałowej przemiany bohaterki. Rozumiem jej pogardę dla zebranego, rządnego sensacji tłumu. Rozumiem (powiedzmy) jej pragnienie śmierci. Ale zbiorowe morderstwo… To wydaje się dziwne, nie na miejscu.

Nie wiem, czemu na początku pada pytanie:

– Na co umiera tym razem? – pyta moja sąsiadka, w której rozpoznaję kochankę premiera.

Skoro to pierwsza publiczna śmierć bohaterki. Czy coś przegapiłem?

Absolutnie nie rozumiem, jak udało jej się ustawić piramidkę beczek na scenie tak, by Tadeusz, jeśli dobrze zrozumiałem organizator imprezy, nie pokapował się, co jest na rzeczy.

Emocje zagrały, bez dwóch zdań. Ale moja racjonalna część widzi tu dziury, których nie potrafi wyjaśnić i to przeszkadza mi całkiem zanurzyć się w tekście.

Do tego dochodzi twój styl prowadzenia opowieści. Opowiadasz tą historię jak coś niemal z krainy snów, ledwie zwracając uwagę na wydarzenia, bardziej skupiając się na wytworzeniu odpowiedniego nastroju. I to oczywiście działa. Ale brak mi tu jakiejś przeciwwagi, momentów mocniej zakorzenionych w rzeczywistości, które pozwoliłyby lepiej zaakcentować resztę. Krótszych zdań, narracja trochę dalej od stylu strumienia świadomości. Masz tu nawet odpowiedniego bohatera, przytomnego, skupionego na rzeczywistości, na karierze – a jednak ta opowieść wydaje się snuta niemal z perspektywy Sylvii, z perspektywy kogoś, kto ledwie zauważa świat dookoła. Bez dwóch zdań wiele osób uzna to za główną zaletę opowiadania – ale ja czułem się momentami zmęczony tym zawieszeniem w limbo.

Podsumowując, to bardzo dobry tekst. Świetnie napisany, emocjonalnie bogaty. Ale nie “kupił” mnie tak do końca, bo nie całkiem go rozumiem. Nie jestem nawet pewien, czy jest tam co rozumieć.

Ale zarekomenduję cię do biblioteki, zasłużyłaś. ;)

Szczerze powiem ci na uszko, że mnie też się już nie podoba. Inaczej bym to teraz napisała, ale chciałam wstawić tutaj w oryginalnej formie.

Z przymrużeniem oka i nie śmiem sugerować fabuły komuś, kogo teksty wyszły drukiem. Najpierw wybuchają kanistry obok Sylvii, zabijając ją jak zawsze, ludzie panikują, z reszty kanistrów wybucha konfetti :)

Nie rozumiem motywu dziecka. Kilkukrotnie o nim wspominasz, ale ostatecznie nie pojawia się ono.

Nie znam się, ale dla mnie na ten przykład to wlaśnie istotny motyw, pokazuje trudność w nawiązywaniu zwykłych relacji, i także w pewnym sensie ofiarę wybujałego, bogatego życia wewnętrznego bohaterki. Tak nawet historycznie to jest ciekawy motyw, jak stawiani na piedestale artyści zaniedbywali albo wykorzystywali bliskich.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Cześć kam_mod :)

Co tu dużo mówić, świetny tekst. Bardzo fajnie oddana motywacja głównego bohatera i szaleństwo Sylvii. Mnóstwo kompulsywnych i niewytłumaczalnych zachowań nadaje tej postaci klimatu. Dobrze oddany warszawski klimat, choć momentami był przytłaczający w swojej szarości i beznadziejności.

Na moją uwagę jednak zasługuje magia szczegółu.

Szuflada bez łyżeczek czy słodzenie kawy nigdy nie będzie dla mnie takie samo. Z pozoru zwyczajne czynności służyły akcji i bardzo mi to imponuje.

Z niesnasków, to nie przyczepię się do finałowej sceny, bo bohaterka była na tyle nieobliczalna, że dla mnie takie rozwiązanie wydawało się naturalną koleją rzeczy. Nie rozumiem natomiast motywu syna. Pada kilka myśli o nim, o tym, że Sylvia jest samotną matką aczkolwiek trudno mi przypisać jakąś większą rolę. Gdyby było go mniej, to dobra, element uzupełniający, lecz w moim odczuciu występował na tyle często, że finalnie go zabrakło jakoś.

Poza tym kwestia naczelnika Zielińskiego była lekkim zaskoczeniem. Jeden fragment mówi co prawda, że naczelnik klepnął bohatera w tyłek, lecz uważałem to za element wyższości, a tu niespodzianka. :P

Podsumowując, miałem bardzo przyjemny czas z Twoim tekstem.

Pozdrawiam!

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Hej, None!

Dziękuję za obszerny komentarz, dał mi dużo do myślenia. I tyle miłych słów <3

Pourywane elementy i “zawieszenie w limbo” to charakterystyczne cechy gatunku weird fiction, których w tamtym czasie nie potrafiłam wyegzekwować z żelazną dyscypliną, idąc po pożądany efekt (prawdopodobnie też przez to, że pisząc ten tekst, nie wiedziałam, dokąd idę – to jedno z ostatnich opowiadań, jakie napisałam bez planu) – wydaje mi się, że teraz wychodzi mi to lepiej.

Na scenie Sylvia umarła raz, masz rację, ale Tadeusz wypromował wydarzenie, opowiadając o jej poprzednich śmierciach. Wszyscy wiedzieli, że to tylko “kolejna” śmierć. Ale i tu masz rację, że powinnam w tekście porządniej to zaznaczyć.

Istnienie syna było pozostawione w interpretacji czytelnika: w mojej głowie syn istniał, choć Sylvia udawała, że nie wie, że mieszka z Tadeuszem, bo tak jej było łatwiej. A musiał być, by pokazać wszystkie twarze Sylvii – bycie matką było dla niej ważne i poza pisaniem stanowiło największy sens jej istnienia.

Dzięki, że wpadłeś! <3

Najpierw wybuchają kanistry obok Sylvii, zabijając ją jak zawsze, ludzie panikują, z reszty kanistrów wybucha konfetti :)

Genialne :D Bardzo mi się ten pomysł podoba i fajnie by współgrał z Sylviową pogardą do show :)

Hej, Sagitt!

Dziękuję za wizytę i obszerny komentarz.

Wciąż jestem dumna z tych scenek robienia kawy :)

Chyba rzeczywiście z tym synem potrzeba by było jakiejś końcowej konkluzji, bo nie ty pierwszy to wspominasz… Ale ja osobiście lubię niedopowiedzenia. Może tylko nie zawsze potrafię je wystarczająco dobrze wyegzekwować ;)

Poza tym kwestia naczelnika Zielińskiego była lekkim zaskoczeniem.

Hi hi :>

Lubię, gdy w opowiadaniach seksualność nie jest cechą definiującą charakteru – to pułapka, w którą wpada wiele poprawnych politycznie tekstów. Przez to literatura zamiast być bardziej inclusive jeszcze bardziej podkreśla różnice.

Bardzo ci dziękuję za miłe słowa :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Wciąż jestem dumna z tych scenek robienia kawy :)

Jakbyś zrobiła literacką instrukcję gotowania makaronu, to też bym czytał. :D

Chyba rzeczywiście z tym synem potrzeba by było jakiejś końcowej konkluzji, bo nie ty pierwszy to wspominasz… Ale ja osobiście lubię niedopowiedzenia. Może tylko nie zawsze potrafię je wystarczająco dobrze wyegzekwować ;)

Może. Każdy ma inne poczucie niedopowiedzeń i o ile ktoś na podstawie, powiedzmy, dwóch poszlak dokomponuje całą resztę, tak innemu brakuje dwóch elementów do czegokolwiek.

Poza tym kwestia naczelnika Zielińskiego była lekkim zaskoczeniem.

Hi hi :>

Lubię, gdy w opowiadaniach seksualność nie jest cechą definiującą charakteru – to pułapka, w którą wpada wiele poprawnych politycznie tekstów. Przez to literatura zamiast być bardziej inclusive jeszcze bardziej podkreśla różnice.

O, bardzo się zgadzam. Tutaj wyszło naturalnie i o ile mnie to zaskoczyło na początku, to relacja tak naprawdę motywowała wcześniejsze wstawki o tym, że zależy mu na pozytywnej opinii naczelnika. Bez tego pewnie byłaby to kwestia pracowa, norma, także w sumie spoko, że nie poszłaś po oczywistych motywach.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Jakbyś zrobiła literacką instrukcję gotowania makaronu, to też bym czytał. :D

O rany, no już weź, bo się zarumienię ;)

Ale dzięki, sprawiłeś mi dzień :D

I bardzo się cieszę, że z Zielińskim wyszło naturalnie <3

www.facebook.com/mika.modrzynska

Cześć!

Bardzo ciekawe i dobrze napisane opowiadanie. Lubię takie ciężkie i surowe pokazanie emocji. Główny bohater zdecydowanie się miota i ma dużo wątpliwości, przez co wydaje się bardziej wiarygodny, ale na szczęście nie ma tu wewnętrznego monologu i użalania się nad sobą, więc ta kreacja jest bardzo ciekawa. Początek przykuwa uwagę czytelnika natychmiast, a scena śmierci Sylvii jest napisana genialnie. Potem napięcie nieco spada i historia się trochę rozmywa. Zakończenie mnie nie przekonało, ale ucieczka głównego bohatera podkreśliła mocno jego charakter.

Hej, Alicella!

Bardzo mi miło, że znalazłaś tyle pozytywów w tym opowiadaniu.

Szkoda, że zakończenie nie przekonało, ale rozumiem dlaczego.

Dzięki, że wpadłaś i zostawiłaś po sobie ślad :))

www.facebook.com/mika.modrzynska

Strasznie podobają mi się w tym tekście dialogi. Wyszły bardzo naturalnie i widać, że nie potrzebują dodatkowych ozdobników w postaci: powiedział/a, zrobił/a coś, zareagował/a. Zawsze doceniam, jak ktoś bez tych ozdobników potrafi stworzyć tekst. Dodatkowo sama atmosfera testu jest niesamowita czytałam jednym tchem. Bardzo podobał mi się lekki absurd, który wydziera z tekstu. Trochę zgadzam się z Leniwym, co do zakończenia, ale ogólnie podobało mi się.:)

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Czytałem na papierze i pamiętam, że właśnie ten tekst najbardziej podobał mi się ze wszystkich z tego numeru.

Perfekcyjne pierwsze zdanie, wiemy już wszystko, kto, gdzie, jaki jest klimat i co w tym tekście jest fantastycznego.

Ciekawy klimat Warszawy lat 90., w moim odczuciu wiernie oddany, przynajmniej na potrzeby krótkiego tekstu. Umiejscowienie (uczasowienie?) opka w określnym czasie też wyszło dobrze i nie jest wyłącznie dekoracją dla czytelnika.

– Na co umiera tym razem? – pyta moja sąsiadka

To sugeruje to, że to któryś pokaz z kolei, a potem dowiadujemy się, że właściwie to ostatni raz umierała dekadę temu. Przy pierwszym czytaniu raczej trudno to wychwycić, ale przy drugim już zapala się czerwona lampka, że albo coś tu nie gra, albo autorka specjalnie wodzi czytelnika za nos.

Podchodzę do stacjonarnego i wybieram numer Tadeusza.

– Wyciągnąłem ją już stamtąd – mówi krzaczasty typ. – Też wymyśliłeś, artystkę oddawać do szpitala.

Odkładam słuchawkę.

Wiemy, że Tadeusz jest krzaczasty, bo bohater go widział. Ale tutaj mamy rozmowę telefoniczną, więc słyszymy tylko jego głos i pewnie lepiej byłoby go określić jakąś cechą głosu. (Chyba, że głos też jest krzaczasty, cokolwiek miałoby to znaczyć ;p)

Bardzo dobre dialogi, czuć, że bohater jest uczącym się dziennikarzem. Szczególnie z dialogami podobało mi się, co zrobiłaś w dwóch scenach:

Słuchaj, ja i tak nie mogę napisać prawdy

W scenie rozpoczynającej się od tej wypowiedzi to milczenie Sylvii jest bardzo prawdziwie. I szanuję bardzo za poprowadzenie sceny, w której mówi tylko jedna osoba, a wygląda to na dialog, a nie monolog.

I na odwrót – scena z “dialogiem” z Zielińskim, w której tak naprawdę obydwie postacie prowadzą monolog.

Z rzeczy fajnych działa też kilkukrotne przypominanie motywacji bohatera.

Z rzeczy niezrozumiałych, to może mi coś umknęło, ale ten związek stażysty i naczelnego jakiś taki wydawał mi się wyciągnięty z kapelusza.

Tekst podobał mi się bardzo, gratuluję zasłużonej publikacji w NF :)

W wątku o numerze 2/21 pisałem tylko jednym zdaniem, ale i tak przytoczę:

“Lady Łazarz” – dobre opowiadanie z solidnym przekazem. W sumie nawet zastanawiam się ilu czytelnikom rzuci się w oczy, że Sylvia nie jest tematem tekstu, a jego główną bohaterką.

I dodam to, co swego czasu pisałem Ci na priv – na portalu się ścieramy, trochę złośliwości sobie wzajemnie posłaliśmy, ale to opowiadanie to kawał dobrej roboty.

Ogólnie ten tekst, podobnie jak “Maska Żmii”, ma tę smutną warstwę, dużo mówiącą o tym, jak kulturowo traktowane są kobiety i jak łatwo to przeoczyć, skupiając uwagę na innych elementach historii (czy tez realnego życia, bo jednak jest tu jasne nawiązanie do kultury) nawet jeśli sytuacja jest tuż przed nosem.

Morgiano,

Ojej, kopę lat :D Miło cię znowu widzieć.

Dziękuję ci ślicznie za miłe słowa, bardzo się cieszę, że dopatrzyłaś się tylu pozytywów :)

Uściski!

PanDomingo,

Czytałem na papierze i pamiętam, że właśnie ten tekst najbardziej podobał mi się ze wszystkich z tego numeru.

Ojejujej

Ten klimat Warszawy ‘90, jeśli dobrze oddany, to chyba głównie fartem :D

Przy pierwszym czytaniu raczej trudno to wychwycić, ale przy drugim już zapala się czerwona lampka, że albo coś tu nie gra, albo autorka specjalnie wodzi czytelnika za nos.

Można też ten tekst przeczytać trzydzieści razy i tego nie zauważyć, ale może do tego trzeba być mną ;)

I na odwrót – scena z “dialogiem” z Zielińskim, w której tak naprawdę obydwie postacie prowadzą monolog.

Scena sponsorowana przez pierwsze sezony Grey’s Anatomy ;)

Bardzo lubię bawić się formą i dialogami – cieszy mnie, że zwróciłeś uwagę na te szczegóły <3

Dziękuję ci bardzo za cały komentarz, panie Domingo <3

wilku,

Aww, dziękuję! Fajnie, że ci się spodobało.

Kto się czubi… ;)

I tak, Sylvia w tym tekście jest jak Wielki Gatsby. Czasem trzeba cudzej pary oczu.

Dzięki, że zajrzałeś!

www.facebook.com/mika.modrzynska

Rzadko niestety ostatnio zaglądam, bo cierpię na chroniczny brak czasu na wszystko albo po prostu jestem źle zorganizowana, ale staram się to zmienić. Mój brak czasu ma trzy lata, więc liczę, że będzie w końcu nieco lepiej i nadrobię co ciekawsze opowiadania. ;)

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Mocne, dojrzałe literacko opowiadanie. Otoczka weird fiction, więc bohaterowie myślą nieco inaczej niż my i podczas czytania wpada się w ten ich nieco nielogiczny stan umysłu, a jednak w pewnym momencie uderzyło mnie, że przecież “tak jest naprawdę”, że te z pozoru absurdalne zdania i sceny są metaforą prawdziwego świata. Doskonale rozegrałaś tę metaforę, która naprawdę daje do myślenia.

Każdy na swój sposób łata pustkę w duszy.

Mnie też uderzył ten cytat, jest gorzki, ale prawdziwy.

Opowiadanie napisane jest bardzo umiejętnie, tylko dwie kwestie mi zgrzytnęły, ale nie wpłynęło to na odbiór całości – pierwsze co, to trochę za często na początku jest wspominane o Zielińskim, moim zdaniem za dużo tych wtrąceń o nim, co sobie pomyśli itp.

Drugie:

– Masz jakiś problem do mojej dziewczyny?

Tu długo się zastanawiałam, kto wypowiedział tę kwestię, Tadeusz czy główny bohater, bo na początku tekstu (i zresztą dalej też) dziennikarz i Sylvia wcale nie zachowywali się jak para, a raczej jak obce dla siebie osoby, zresztą okazało się potem, że on mieszka razem z Zielińskim, to dlaczego w takim razie tutaj i dalej w tekście nazywał ją swoją dziewczyną?

Morgiano,

Mój brak czasu ma trzy lata

Czekaj, co?! Ale przeciez… przeciez dopiero co… Zaraz sie dowiem, ze brak czasu Iluzji juz chodzi do szkoly :O

No to gratulacje, teraz bedzie juz tylko z gorki :)

Aww Sonato :3

No wez, jakie metafory, zaraz znowu mi sie oberwie, ze w tekscie nie ma fantastyki tylko przenosnia XD

Bardzo mozliwe, ze przedobrzylam, ostatnio w tym opku na dom horroru zrobilam to samo. Jak juz mam w glowie twiscik to nie moge pohamowac entuzjazmu. Jak dziecko, przychodzace do rodzicow przed swietami mowiac ze ma sekret :>

Kwestie wypowiedzial narrator (na co wskazuje zdanie przed i po, choc rzeczywiscie nie jest to pokazane palcem) – sciemnial przed Tadeuszem, zeby byly maz zostawil ja w spokoju :)

Dzieki, ze wpadlas, Sonatanie! <3

www.facebook.com/mika.modrzynska

Zobaczyłem złote piórko no i aż musiałem wyjść na chwilę ze swej pieczary i przeczytać.

Opowiadanie ze wszech miar dobre. Jeden błąd znalazłem (napisałaś raz Warszawiaków z małej, tam gdzieś pod koniec) jednak w żaden sposób przyjemności czytania to nie zmąciło. Pomimo krótkiej formy, główna bohaterka jest zaskakująco ciekawą postacią, zaś zmęczony życiem, odrobinę cyniczny narrator – cóż, powiedzmy, że łatwo się było z nim utożsamiać.

Ogólnie, kawał dobrej roboty, Nowa Fantastyka słusznie doceniła utwór. Pozdrawiam :)

"Nie wierz we wszystko, co myślisz."

Podziwiam. Naprawdę. Czytało mi się bardzo szybko, a bohater, mimo iż nie przyciąga od razu do siebie i nie wzbudza jakiejś wielkiej sympatii (przynajmniej u mnie), to jednak ma w sobie coś takiego co sprawia, że obserwuje się jego narrację z ciekawością. Chyba, a nawet na pewno, jest to prosty język, krótkie obrazowe zdania i treściwe opisy. Nie wiemy co się stanie dalej i bohater tego też nie wie.

Końcówka mnie zaskoczyła. Wprawiła w mętlik. I wzbudziła sprzeczne emocje. Tak z kryminologicznego punktu widzenia można byłoby bohaterkę nazwać masowym zabójcą. A mnie ten motyw kupi zawsze. :D

Jedyne czego mi brakowało, to wspomnienie może w paru zdaniach jeszcze bardziej o otoczeniu. Niby wiedziałam, że to Warszawa i narrator zdradził nam, gdzie przebywa, występowały krótkie opisowe zdania (dostrzegam ich zalety), ale czegoś mi tu jeszcze brakowało.

Tak na koniec – graty. :D

Kam, sporo masz już ocen pozytywnych, więc może pora na lekki zimny prysznic.

Mój komentarz będzie raczej niepozytywny, choć konstrukcja opka ok, prowadzenie też, zakończenie so-so; choć z potknięciami. Merytorycznie odrzucam je z jednego powodu, o którym napiszę za chwilę do Wilka, gdyż podniósł tę kwestię.

Wilku– zimowy, tak byli tacy czytelnicy, którzy zauważyli Sylvię Plath i też napisałam o tym w recenzji do opowiadań z numeru 2/2021. Niepodobieństwo do Sylwi, i niezrozumienie jej sytuacji było jedną z przyczyn, dla których ten tekst naprawdę mocno mnie zabolał i się nie spodobał. Przez nieznajomość tej poetki, jej życia i zastosowania cytatu jako klucza – sama nie wiem dlaczego, jako wytrychu wyobrażeń rozpowszechnianych przez jej męża bądź zgenaralizowanej opinii i wepchnięcie ją w sidła reklamy plus przemocy. Rozumiem, tak myślę, różne są metafory, ale dlaczego właśnie padło na nią? Czy nie można napisać opka bez tego, bez wpychania tej właśnie poetki, jej listów, poezji, Hughsa itd itp. Zaprawdę, niewiele znam poetek/poetów, na jednej ręce mogłabym wyliczyć tych, którzy mnie poruszają, lecz niestety trafiła kosa na kamień. I co mam teraz zrobić z tą swoją wiedzą – zmilczeć, stulić uszy po sobie? Nie, nie będę tego robiła.

Kam, nie posługuj się cytatami powierzchownie, a jeśli już, to konsekwentnie mów/pisz, że były tylko odległą inspiracją. Nie buduj na tym związku. Zaraz pewnie rozlegnie się krzyk, że robię aferę. Nie chcę wywoływać burzy, lecz jedynie zauważyć, że Sylwia była inna i nieuprawnione jest cytowanie jej w kontekście Twojego opka. Tyle i aż tyle. Gatsby’ego zresztą też. Tyle.

Poprzedzające i następne wersy brzmią:

As a seashell.

They had to call and call

And pick the worms off me like sticky pearls.

Dying

Is an art, like everything else.

I do it exceptionally well.

I do it so it feels like hell.

I do it so it feels real.

I guess you could say I've a call.

Jasne, szokować można, czemu nie, im więcej tym lepiej, lecz wstrzymałabym się z tym, ponieważ w człowieku jest dobro i zło, wrażliwość i jej brak, trupy i zaangażowanie. Co więcej warte i buduje? Czym jest prawda? Czy można ją zredukować do narracji, narracji osobistych, gdzie jest granica względności?

Rozważmy, dlaczego Sylvia wsadziła głowę do piekarnika? Była wątła w marketingowo-kulturowe klocki i nie była w tym czasie poetą-mężczyzną, bo nim być nie mogła, dlaczego – ot zagadka? U Ciebie wysadza "świat", a ona nie podjęłaby się nigdy takiego rodzaju protestu, tak by się nie zachowała. To jest kłopot z odwołaniami się do rzeczywistych postaci, spróbuj je zrozumieć, nie przerabiać. Zresztą podobna rzecz była kiedyś w opku u Gekiego, gdy posługiwał się cytatami w innym kontekście. Autor kiedyś swoje i jego myśl swoje, a wykorzystano słowa zgoła inaczej. Może lepiej nic nie mówić – straszna myśl, że wszystkim może posłużyć na odwyrtkę. Taki life?

Styl, Kam, jest bardzo dobry, konstrukcja opowieści też. Tylko Tylko Sylvia wszystko mi zmiotła z pola widzenia, zostawiając pustkę. I choć generalnie ją lubię to, nie taką.

pozdrawiam,

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Gnoom,

Dziękuję za miłe słowa, cieszę się ogromnie, że się podobało :)

I dobre oko! Już poprawiam literówkę :)

Dzięki za wizytę :)

Mirriel,

Dziękuję :) Serduszko rośnie po takich komentarzach, że ojej. Bardzo lubię krótkie zdania i proste słowa, tak mnie najłatwiej kupić :D Szkoda, że Warszawy było za mało – następnym razem będę to miała na uwadze :)

Dzięki, że wpadłaś :)

Asylum,

Przejdę od razu do rzeczy. Nie pisałam faktograficznej biografii Sylvii Plath, a potraktowałam jej utwór jako luźną inspirację dla tekstu fantastycznego dziejącego się w Warszawie. Ufam, że czytelnik ma wystarczająco rozumu, by to zauważyć.

Ufam, że utwór stanowi całość bez komentarzy autora i nie trzeba go opatrywać "konsekwentnym zaznaczaniem", że wiersz to tylko inspiracja, ani żadnym innym zaznaczaniem w ogóle.

Kam, nie posługuj się cytatami

Nie wydaje mi się, żebyś była w pozycji – żeby ktokolwiek był w pozycji – by cokolwiek komukolwiek nakazywać. Nikt nie jest. Autor może wszystko – a czytelnicy mogą to tylko osądzać. Większość czytelników nie miała problemu ze zrozumieniem tego opowiadania, MC się spodobało, więc uważam, że moje intencje zostały prawidłowo przelane na papier.

Raczej dziwi mnie, że przychodzisz tu jako dwudziesta z kolei i próbujesz mi nakazywać robienie rzeczy na twoją i wyłącznie twoją modłę. To nie jest problem czytelników tego opowiadania, to jest twój problem.

Nie chcę wywoływać burzy, lecz jedynie zauważyć, że Sylwia była inna

Jest to oczywiste, że piszę o fikcyjnej bohaterce, a nie spisuję biografię Sylvii. Wiesz, że ta prawdziwa Sylvia nie żyła w Warszawie? Wiesz, że nikt nie otwierał jej klatki piersiowej na scenie?

nieuprawnione jest cytowanie jej w kontekście Twojego opka. Tyle i aż tyle. Gatsby’ego zresztą też.

Autorzy mogą cytować, kogo chcą i ponownie, czytelnicy będą decydować, czy im się to podoba.

Nieuprawnione? Jakie prawo zakazuje cytowania czy wspominania innych utworów?

Zresztą podobna rzecz była kiedyś w opku u Gekiego, gdy posługiwał się cytatami w innym kontekście. Autor kiedyś swoje i jego myśl swoje, a wykorzystano słowa zgoła inaczej.

Mein Kampf Hitlera cytuje się obecnie jako przykład podejścia do życia, które jest raczej nieakceptowalne społecznie w XXI wieku ;) Biedny Hitler?

Otóż tak właśnie działa literatura: jako niekończący się dialog martwych z żywymi. I to jest w niej najpiękniejsze.

Dziękuję za wizytę i czas poświęcony na pozostawienie komentarza.

Pozdrawiam!

www.facebook.com/mika.modrzynska

Nie chcę „osądzać”, ani Ci czegoś zabraniać. Podzieliłam się czytelniczą refleksją, bo mogą przydarzyć się tacy czytelnicy jak ja i uznałam, że przy tylu pozytywnych komentarzach jeden odmienny nie będzie stanowił kłopotu.

Chciałam tylko wystąpić w obronie Sylwi Plath, tyle i aż tyle.

Otóż tak właśnie działa literatura: jako niekończący się dialog martwych z żywymi.

Hmm, stwierdzenie prawdziwe, choć nie użyłabym słowa martwych, gdyż wiecznie żyją w pamięci obecnych; czyli jest Twoim z nią dialogiem w XXI wieku. Nawet ciekawe, choć nie podzielam.

pzd srd i bez urazy.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Cześć, Kam!

Trochę przymierzałam się do komentarza, ale już jestem.

Powiem, że zastosowałaś tu sporo fajnych zabiegów, dzięki którym przy minimum środków mamy żywe i ciekawe postaci, interesujący system relacji międzyludzkich i nietuznikową historię. Co prawda nie tego się spodziewałam po cytacie, ale ujęcie jest bardzo Twoje, przez co mamy powiew świeżości, może też inną perspektywę… Ogólnie to dzięki temu chyba coś, co można zapamiętać na trochę dłużej.

Dołączę jednak do grona nieusatysfakcjonowanych zakończeniem. O ile fakt, że bohaterka była nieprzewidywalna nie był tylko ironiczny z jej strony (wiesz, taka przewrotność w przewrotności do kwadratu XD), to wszystko szło tam zbyt po sznurku. I niby na jakimś poziomie daje to satysfakcję, bo publiczność-sępy i te sprawy, ale zgrzyta mi Twoją kreacją Sylvii.

Niemniej powiem, że to będzie jeden z tych tekstów, których długo nie zapomnę. Dzięki za danie mi możliwości lektury, bo trudno mi dostać NFa, tu gdzie stacjonuję. XD

Pozdrawiam

Asylum,

Niepodobieństwo do Sylwi, i niezrozumienie jej sytuacji było jedną z przyczyn, dla których ten tekst naprawdę mocno mnie zabolał i się nie spodobał. Przez nieznajomość tej poetki, jej życia i zastosowania cytatu jako klucza

A widzisz, ja z postacią “z życia” nie skojarzyłem, ale mocno to odebrałem jako zobrazowanie sytuacji, które w życiu realnym zdarzają się często. Gdy odnoszą się do postaci zajmujących się “czymś wielkim” (np. nauką) czasem po latach powie się o syndromie Matyldy. Ale gdy mowa o kobietach żyjących “blok obok” nawet i tyle uwagi nie jest poświęcane…

kam_mod – jejku, jejku, jak to fajnie, że wstawiłaś tekst w mój dyżur :) Tak jak Morgiana – na portalu bywam rzadko, w zasadzie tylko, żeby wyrobić dyżury.

Czekaj, co?! Ale przeciez… przeciez dopiero co… Zaraz sie dowiem, ze brak czasu Iluzji juz chodzi do szkoly :O

Hahaha, no właśnie :D Mój brak czasu ma na to jeszcze dwa lata (pod koniec lipca skończył 5) :D Więc w sumie już bliżej niż dalej :D

Anyway – do meritum.

Bardzo podobał mi się klimat, który stworzyłaś w opowiadaniu. I tak jak nie przepadam za narracją pierwszoosobową i sama też raczej nie stosuję, tak u Ciebie była to bardzo świadomie wybrana forma. I trafiona w dziesiątkę. Dzięki temu o wiele “bardziej” można było poczuć tekst, wkraść się niemal w umysł nieszczęsnego dziennikarza, obserwować jego emocje jak pod mikroskopem.

Właśnie warstwa emocjonalna tekstu, jak już wielu poprzedników wspomniało, jest jego najmocniejszą stroną. Poza tym fajnie zbudowane dialogi oraz milczenie dokładnie tam, gdzie być powinno. No i fenomenalna postać Sylvii.

Może ja z tych bardziej “dramatycznych” jestem, ale końcówka przypadła mi do gustu. Jakoś nie wyobrażam sobie (już po przeczytaniu całości ofkors), że mogłoby tam być cokolwiek innego (nawet jeśli sama twierdzisz, że napisałabyś to inaczej, IMO – nie trzeba, bo jest tak, jak być powinno).

Z oczywistych względów brakowało mi trochę pogłębienia wątku dziecka, bo wspomniałaś o nim na tyle często, że zapada w pamięć, a potem tak naprawdę nie wiadomo w tej kwestii nic więcej. Podobnie relacja z Tadeuszem – też bym chętnie przeczytała ze dwa – trzy zdania, które jakby “dopełniłyby” całości, bo czegoś mi zabrakło.

Warsztatowo bez zarzutu, czytało mi się bardzo przyjemnie, chociaż tekst raczej do wesołych nie należy ;)

P.S. Czytałam na wykładach i tak się wciągnęłam, że w ogóle przestałam słyszeć, co mówi babeczka i musiałam się zmuszać, żeby od czasu do czasu skontrolować, czy nie trzeba czasem czegoś zanotować :D

Hej!

Niewiele więcej przychodzi mi do głowy, poza: dobre to.

Wiarygodnie i przejmująco oddałaś Sylvię, jej skoki nastrojów. W tych momentach, gdzie odpływała i wydawała się pusta, miałam ochotę nią potrząsnąć (ale to też dobre oddanie tego, jak widział ją narrator).

Będę też kolejną z tych, którzy nie są zadowoleni z zakończenia. Nie przekonuje mnie niestety, może to moja interpretacja, ale odebrałam bohaterkę jako tą, która jednak umrze w ciszy. Zaskoczy tym, że umarła, choć wszyscy przyszli oglądać jej zmartwychwstanie.

Trochę zaskoczyła też mnie relacja stażysty z Zielińskim – dobrą chwilę się zastanawiałam, czy czegoś nie przeoczyłam, bo zupełnie się tego nie spodziewałam i było to w sumie też dość nagłe.

Pozdrawiam!

Hej, oidrin!

Dzieki za wizyte. Fajnie, ze docenilas zabiegi, bardzo lubie robic sztuczki w pisaniu ;)

Trzeba bylo pisac po swojemu, bo w porownaniu z Plath zostalyby ze mnie tylko okruszki ;) Ta kobieta miala leb jak stodola.

Rozumiem klopot z zakonczeniem. W “Ostatniej” i “Ewie” odebralam te lekcje i nauczylam sie odchodzic cichutko, tu jeszcze tej zdolnosci nie mialam. Mlodosc ;)

Niemniej powiem, że to będzie jeden z tych tekstów, których długo nie zapomnę.

Awwww

Dzięki za danie mi możliwości lektury, bo trudno mi dostać NFa, tu gdzie stacjonuję. XD

Absolutnie rozumiem te rozterke i lacze sie w bolu :D

Iluzja!!!

jejku, jejku, jak to fajnie, że wstawiłaś tekst w mój dyżur :)

Jejku, jak fajnie, ze zajrzalas <3

Dziekuje ci za tyle milych slow :) I ciesze sie bardzo, ze opowiadanie ci sie podobalo, nawet ta nielubiana pierwszoosobowka <3

Tez zaluje, ze nie domknelam watku dzieci wyrazniej.

P.S. Czytałam na wykładach i tak się wciągnęłam, że w ogóle przestałam słyszeć, co mówi babeczka i musiałam się zmuszać, żeby od czasu do czasu skontrolować, czy nie trzeba czasem czegoś zanotować :D

Uslyszec cos takiego to jest spelnienie marzen dla kazdego aspirujacego pisarzyny, dziekuje! <3

Shanti,

dobre to.

Aww <3

Narrator z pewnoscia podzielal twoja chec potrzasniecia Sylvia ;)

Moze Sylvia miala dosc umierania w ciszy? Niespecjalnie jej sie to sprawdzalo… Zarty na bok, rozumiem. Ale co sie napisalo i wydalo, to juz sie nie odpisze i nie odwyda.

Zaskoczenie relacja stazysty bylo zaplanowane z premedytacja rowna samobojstwu Sylvii ;)

Dzieki, ze wpadlas!

www.facebook.com/mika.modrzynska

Hej, ja tak króciutko, bo nie chcę się powtarzać po innych.

Bardzo dobre opowiadanie. Subtelne. Podoba mi się połączenie lekkiego stylu z niekoniecznie lekkim tematem. Doskonale zarysowani bohaterowie, w których najzwyklejsze współczucie umarło, zastąpione próżnością i egoizmem. Aż głupio, że dobrze się czuję, po przeczytaniu tego…

No i co, tyle. Pozdrawiam!

Zawsze coś da się poprawić

Hej hej, Kulosławie!

Serduszko mi urosło po twoim komentarzu, wypadło na podłogę i dalej rośnie. Okropecznie mi miło To dobrze, że się dobrze czujesz po lekturze :D Miło jest być miłym człowiekiem!

Dziękuję ci bardzo za wizytę :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Bardzo fajny pomysł na bohaterkę.

Zakończenie może skłaniać do refleksji. Dostrzegam pewną sprawiedliwość dziejową w tym, że publiczność przyszła obcować ze śmiercią, a artystka dała im o wiele bliższy kontakt ze swoją sztuką, niż oczekiwali.

Jeśli to ma być Warszawa lat dziewięćdziesiątych, to czy wtedy już były w Polsce panele? I to rozpowszechnione?

Ale ogólnie czytało się z przyjemnością. Dobrze napisany tekst.

Babska logika rządzi!

Finkli się podoba moje pisanko? Oho, święto :D

Dostrzegam pewną sprawiedliwość dziejową w tym, że publiczność przyszła obcować ze śmiercią, a artystka dała im o wiele bliższy kontakt ze swoją sztuką, niż oczekiwali.

:>>>>

No a jak, dostali, czego chcieli :D

Panele :o U mnie na wiosce kładli w 2000, a moja wioska raczej nie jest przodownikiem światowych trendów, więc zakładam, że Warszawa mogła nas o parę lat ubiec. Być może.

Dziękuję ślicznie za wizytę i komentarz, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że ci się podobało :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Miś przeczytał ‘jednym tchem’, znaczy bez odrywania się. Całość niezwykła.

Każdy na swój sposób łata pustkę w duszy.

k_m, pisz, prosi miś.

Ojeeeeej ❤️❤️

Obiecuję, że będę ❤️ Dziękuję!

www.facebook.com/mika.modrzynska

Cześć, Kam!

A ja nie czytałem na papierze, więc to mój pierwszy raz z tym opkiem :P

Podziwiam za lekkość pióra, w dodatku w pierwszej osobie i czasie teraźniejszym – to zazwyczaj rodzaj narracji, która męczy, albo przynajmniej trzeba do niej przywyknąć. A tutaj wyszła bardzo naturalnie i lekko.

Podoba mi się bohater i jego relacja z Sylvią. Jest wiele niedopowiedzeń, zawieszonego napięcia. Do tego relacja z Zielińskim przedstawiona krótko, ale bardzo dosadnie.

Bardzo fajny tekst. Dzięki za wrzucenie go tutaj!

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej, Krokusie! Fajnie, że wpadłeś :)

Z tą narracją to jest chyba tak, że trzeba ją dobrać do tekstu – jak będzie źle dopasowana, to wymęczy – a jak jest dobrze dobrana, to tekst płynie sam, a autor musi tylko użyczyć palców.

Cieszę się bardzo, że spodobał ci się ten tekst. Dzięki za komentarz! :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

O, kurde… nie cierpię narracji pierwszoosobowej, ale ograłaś ją fenomenalnie! I unikając zbędnych ozdobników udało ci się stworzyć naprawdę świetny klimat. Nie wiem do końca czemu, ale kojarzy mi się z amerykańskimi filmami z epoki czarno-białej. To niezwykłe, gdy tak oszczędnymi opisami prowadzisz wyobraźnię czytelnika ku bogatej scenografii.

Sam motyw śmierci i powrotu do życia bardzo mi się podobał, lubię te klimaty i też mi się kiedyś zdarzyło popełnić tekst zbudowany wokół tej kwestii. Choć u ciebie metaforyka tego cyklu pełni największą rolę, a element fantastyczny służy za wykładnię smutnego spostrzeżenia: wewnętrznie potrafimy umierać wielokrotnie i choć nasze ciała żyją dalej, to duch jest martwy.

Trafiło ci się co najmniej kilka świetnych przenośni. Z czego moja ulubiona to ta: “Białe kryształy zapadają się miękko w dywan i szturmują panele.” Niby nic, a cieszy.

Ale, żeby nie było, że tylko chwalę i się zachwycam, to przyznam, że nie rozumiem zakończenia. A dokładniej, motywu, który pchnął Sylvię do zamordowania tych wszystkich ludzi. Rozumiem, że chciała skończyć ze sobą, ale czemu skazywać na śmierć innych? Nawet jeśli to wynik szaleństwa, nadal zastanawia mnie jaka pokręcona logika się za tym kryła.

I to tyle, “zazdraszczam” lekkości stylu, kłaniam się i pozdrawiam.

Ojeeej, jaki miły komentarz! Dziękuję, Nessekantosie, ogromnie mi miło, że opowiadanie ci się spodobało Bardzo ciekawe uwagi, szczególnie ta z czarno-białym filmem.

No właśnie – czy ktokolwiek rozumiał Sylvię? Osobiście myślę, że miała już serdecznie dość. Dość wszystkiego. A ludzie zwykle są wkurzający ;)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Trafiłem na tę stronę i pierwsze opowiadanie, które dane mi było przeczytać to “Lady Łazarz”. Powiem jedno – jeśli jest tu więcej tego typu historii, podanych w sposób angażujący czytelnika, z niebanalną historią, zmuszającą do zatrzymania się i przemyślenia – zostanę na dłużej :)

Wzruszam ramionami.

– Ładnie umierałaś – komplementuję ją.

Ale mnie to urzekło.

Na pewno sprawdzę inne opowiadania!

Witaj na stronie DuD! Cieszę się, że twój pierwszy kontakt z opowiadaniami był satysfakcjonujący :D Na forum świetnych opowiadań jest mnóstwo, na start polecam zajrzenie w piórka.

Dziękuję ci za miłe słowa o Lady Łazarz :)

I jakbyś miał jakieś problemy z ogarnianiem portalu – śmiało pisz na pw, wszystko wyjaśnię :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Uniosła wzrok i spojrzała na mnie, jakbyśmy się znali od dawna.

Unosi wzrok i spogląda na mnie, (…).

Wychodziłoby na to, że jej kolejna śmierć powinna zdarzyć się za dekadę.

Kompletnie nie rozumiem, czemu bohater zakłada, że może być jedna śmierć na 10 lat.

Opowiadanie w porządku, przypomniał mi się nieśmiertelny Bezimienny z Planescape: Torment. Też mógł dać się zabić kobiecie (chyba w gmachu Czuciowców), bo była ciekawa, jak to jest zabić człowieka.

O cię, jedno zdanie w czasie przeszłym :O Ładnie odstawiłam.

Bohater usłyszał, że Sylvia umarła gdy miała 10, 20 i 30 lat. Może po dziennikarsku się zagalopował, ale miał solidne podstawy w swojej matematyce.

Dzięki za wizytę i miłe słowa, Dawidzie :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Hej kam_mod!

Świetnie się czytało, głownie przez twój styl, prosty i miły dla oka ;) Początkowo oczarowałaś mnie tajemniczą sceną, nie mogłam przestać czytać. Potem to trochę spadło, chociaż wciąż było dobrze. Sama fabuła nie zachwyciła (i to znaczy, że nie zachwyciła, nie że była słaba, bo uważam że była dobra), ale możliwe że po prostu wszystkiego nie pojęłam ;)

Pierwszy raz umarłam w wieku dziewięciu lat, utopiłam się nad morzem. Wypadek, zdarza się.

Pisze że dziewięciu, potem że dwudziestu jeden ;V Trzeba zaokrąglić? Tylko po co? Nie lepiej podać to okrągłe liczy, skoro to ma znaczenie? Też właśnie nie rozumiem skąd dziennikarz wie że teraz to już na poważnie.

No i jeszcze raz, twój styl wymiata!

Dziękuję za lekturę!

Hej hej, Gruszel!

Dziekuje za tyle milych slow :)

Noo, zamysl byl taki, ze dziennikarz dodaje dwa do dwoch dopiero, gdy slyszy na sali plotke, ktora podaje zaokraglone liczby. Bo czy to 9 czy 11 lat roznicy nie bylo istotne, grunt ze Sylvia nie moglaby zmartwychstac po miesiacu. No, ale to w mojej glowie. Masz racje, ze uwaznemu czytelnikowi to tylko zakreci w wyliczeniach. Wciaz jeszcze sie ucze, jak porzadnie transferowac swoje wizje na jezyk czytelnika i mam nadzieje, ze wychodzi mi to troche lepiej niz cztery lata temu, gdy pisalam to opowiadanie :D

Szalenie mi milo, ze styl przypadl ci do gustu :D

Dziekuje za wizyte i komentarz!

www.facebook.com/mika.modrzynska

Kam, chyba tłumok jakiś ze mnie, albo może i całkiem dupa, bo przeczytałam opowiadanie i nic z niego nie zrozumiałam. Nie wiem kim jest Sylvia i o co chodzi z jej wielokrotnym umieraniem. Przejrzałam komentarze zachwyconych czytelników i w niczym mi to nie pomogło – nadal nie wiem, co miałaś nadzieję opowiedzieć. :(

Opowiadanie czyta się nieźle, ale wykonanie mogłoby być lepsze.

Blondynka kładzie się na katafalku i rozpoczyna show. → Fatalnie brzmi, moim zdaniem, nazywanie bohaterki blondynką, podczas gdy ona ma imię i można określić ją na wiele sposobów.

– Cisza! – Jego głos przecina szmer. → Czy jego głos przecina szmer, czy szmer przecina jego głos?

– Wracaj do swojej flary, wynocha stąd! → Czy na pewno każe mu wracać do flary? A może miało być: – Wracaj do swojej flamy, wynocha stąd!

– Masz jakiś problem do mojej dziewczyny? → Można mieć problem z dziewczyną, ale nie wydaje mi się, by można mieć problem do dziewczyny.

Może: Masz jakąś sprawę do mojej dziewczyny?

Sylvia pakuje resztę ubrań do torebki i podchodzi do drzwi. → Czy torebka nie jest zbyt mała, aby pakować do niej ubrania, czy torba nie byłaby do tego lepsza?

Wyciągam do niej rękę i pomagam jej wstać. → Czy oba zaimki są konieczne?

Kładziemy kawy na stół. → Stawiamy kawy na stole.

Z położonych kubków kawa może się wylać.

Blondynka chwyta łyżkę do zupy i wbija ją w kopiec białych kryształów. → Cukier w torebce nie jest kopcem. Gdyby wysypać go z torby na stół, wtedy utworzyłby kopczyk.

…idę prosto do sypialni, gdzie na materacu na ziemi siedzi Zieliński. → Rzecz dzieje się w mieszkaniu, więc: …idę prosto do sypialni, gdzie na materacu, na podłodze, siedzi Zieliński.

Bierze kolejny łyk kawy. → Wypija kolejny łyk kawy.

Łyków się nie bierze.

Od wszystkich stron atakują mnie kościste łopatki… → Ze wszystkich stron atakują mnie kościste łopatki…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, nic się nie martw, z tobą wszystko w porządku, to tylko ten weird nie ma sensu ;) W założenie gatunku wpisuje się istnienie rzeczy nadprzyrodzonych, które pozostają niewyjaśnione – a bohaterowie przyjmują je jako część ich świata. Mnie osobiście pomaga to w skupieniu się na bohaterach i ich życiu wewnętrznym (na Sylvię można patrzeć jako po prostu osobę z problemami psychicznymi). No, ale to już moje własne weirdowe rozkminy. Jeśli pamiętasz konkurs organizowany przez Wiktora Orłowskiego i Żongler (włącznie ze zwycięzcą, nagrodzonym na forum brązowym piórkiem), tam też większość opowiadań pozornie nie miała sensu. Ot, taka literacka zabawa.

U mnie dochodzi jeszcze ta sprawa, że pisanie fantastyki wychodzi mi raczej licho, z wyjątkiem weirdu – bo właśnie tu mogę skupić się na ludziach i użyć fantastycznej otoczki, by postawić ich w ciekawej sytuacji. No, ale to już inna rozmowa na inny dzień ;)

Dziękuję za błędy, poprawione :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Ech, Kam, jednak dupa ze mnie. Dopiero teraz zauważyłam tag, a to wyjaśnia sprawę, przynajmniej w kwestii mojej odporności na podobną twórczość, bo jest to ten jej kącik, w którym powstają teksty wymykające się mojej zdolności pojmowania. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć!

Zacne weird fiction. Początek wspaniały, szalony i nieco rozerotyzowany. Show, podczas którego kobieta dosłownie zmartwychwstaj. Do rozmowy w szatni jest super, powóz pędzi jak szalony. Później jakoś zgubiłem się w tekście, nie rozumiem położenia Sylvi i jej bliżej nieokreślonego problemu, nie rozumiem zainteresowania bohatera, który chce tylko napisać artykuł, wchodzi w relacje z dziewczyną, ale nie za bardzo wie jak z ludźmi rozmawiać. Wstawki z kawą, kochanką premiera i warszawiakami robią swoje, ale jak dla mnie tekst mocno siada w nieokreśloność w środkowej części. Nie wiem, co chciałaś tu przekazać (pewnie zwyczajnie nie złapałem)

Im bliżej końca, tym znowu nieco lepiej. Delikatne sugestie, w końcu kawa na ławę, bohaterka chce się zabić, ale nie może, więc tym razem stawia na wybuch. Intrygujące, nawet trochę komiczne a zarazem dramatyczne. Jednym słowem zacny weird, zwłaszcza początek robi tu robotę.

Tu chyba czegoś brakuje:

Blondynka chwyta łyżkę do zupy i wbija ją w białe kryształ.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Przegryzłem się wreszcie

Znakomity styl. Albo masz taki naturalny dar, albo bardzo dużo pracowałaś. Tak, czy owak gratuluję i “zazdraszczam”.

Polubiłem bohaterów – to ważne dla mnie. Zobaczyłem miejsca, poczułem zapachy – to też dla mnie ważne.

Jeszcze raz gratuluję.

Mocno nie mój gatunek. Ale co tam.

Usterki kompletnie pomijalne.

Niepokój – check. Weird – check. Tekst dopracowany, sugestywny i okraszony smaczkami. Płynność najwyższej próby. Finał – o dziwo, może wolałbym, gdyby widzowie bardziej “zasłużyli”. Czyli przedwczesny, ale to kwestia gustu, oczywiście. W tej sytuacji kibicuję ofiarom.

Nie narzekam, bo miło mi się czytało, dziękuję i pozdrawiam :)

A, no i oficjalne gratulacje się należą!

O rety, a co to za wskrzeszanie trupów tutaj :)

krar – dzięki za soczysty komentarz! MC też mówił, że napięcie siada w połowie tekstu i obawiam się, że nie udało mi się tej wady ostatecznie wystarczająco dobrze poprawić. Ale cieszę się, że mimo tego czytało się nieźle :)

ManeTekelFares – czytać takie komentarze to sama przyjemność! Zrobiłeś mi dzień :) Cieszę się, że warto było trzymać mnie w otwartej zakładce przez pół roku :D

varg – ano, weird to specyficzne dziecko, nie na każde kubki smakowe ;) Tłum – byłoby dobrze, gdyby obiektywnie zasłużyli bardziej, ale myślę, że w oczach Sylwii zasłużyli wystarczająco samym swoim istnieniem. Cieszę się bardzo, że miło ci się czytało. I dzięki za gratulacje :D

www.facebook.com/mika.modrzynska

Cieszę się, że warto było trzymać mnie w otwartej zakładce przez pół roku :D

Parę razy w tym czasie windows update zamknął, ale uporczywie otwierałem na nowo.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Po przeczytaniu opowiadania o Coco zaskoczył mnie klimat tego tekstu. Nie spodziewałem się aż takiej zmiany, co w sumie możesz uznać za komplement. Dodam, że ten tekst uważam za lepszy, tamten był nieco zbyt bajkowy. Tutaj jest pogmatwana bohaterka, a raczej obie postaci są dość skomplikowane. Pokazałaś ludzi zaślepionych widowiskiem tak bardzo, że nie wyczuwają zagrożenia. Bohater nie wzbudza sympatii, robi wrażenie cwaniaczka, który próbuje ugrać jak najwięcej. Zacząłem się zastanawiać na ile taka zdolność zmartwychwstania niszczyłaby ludzką psychikę. Dodam też, że tekst napisany bardzo plastycznie, działa na wyobraźnię.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Hej! Ciekawy tekst napisany bardzo ładnym językiem. Klimatyczny, wręcz erotyczny. Niestety troszkę jak dla mnie za dużo pytań, za mało odpowiedzi. Może po prostu nie zrozumiałam tekstu. Początek świetny, zakończenie średnie. Pozdrawiam!

I jeszcze jedna kolejka cudownych czytelników, z zapałem wskrzeszających trupy. Przepraszam, że odpowiadam dopiero teraz.

Anet – cieszę się i bardzo dziękuję :)

Osvald – ogromnie mi miło, że Lady bardziej ci przypadła do gustu! I fajnie, że dałeś mi jeszcze jedną szansę (i jeszcze fajniej, że jej nie spartaczyłam). Chciałbyś zobaczyć psychikę Sylvii od środka? Ja chyba nie :> Dziękuję za wizytę!

avei – bardzo się cieszę, że opowiadanie zaciekawiło. A brak odpowiedzi – rozumiem. Wciąż uczę się, ile kawy wyłożyć na ławę, a ile zachować dla siebie, ku własnej uciesze i torturze czytelnika. Trudno mi znależć złoty środek – ale mam nadzieję, że w kolejnym opowiadaniu będzie lepiej. Dzięki, że wpadłaś!