Medalion świętej Memiry

Po­wiem tak. Bar­dzo dużo błę­dów, ale hi­sto­ria przed­nia:)

Two­rzą­ca się w po­miesz­cze­niu mgła, ule­gła za­gęsz­cze­niu. Jego an­ty­kwa­riat nie na­le­żał do po­pu­lar­nych i pre­sti­żo­wych miejsc tego ro­dza­ju, jed­nak obec­ny tu księ­go­zbiór, nie przy­pad­kiem okre­śla­no mia­nem wy­szu­ka­ne­go.

z mgłą nie ro­zu­miem.

Wy­rzu­ci­ła­bym “miejsc tego ro­dza­ju”.

Wie­czo­rem, sie­dząc w bia­łych ba­weł­nia­nych rę­ka­wicz­kach przy dę­bo­wym biur­ku, prze­glą­dał nowe zdo­by­cze.

Zdo­by­cze zmie­ni­ła­bym na na­byt­ki, bo on nie jest zbó­jem.

Od­mien­ną struk­tu­rę, zmie­ni­ła­bym na fak­tu­rę, bo jed­nak kart­ka nie była wi­ru­ją­cym ostro­słu­pem;)

"nie mam jak po­rów­nać sa­mo­po­czu­cia bez ba­ła­ga­nu..." - Anan­ke

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

@ Am­bush 

Dzię­ku­ję za wska­za­nie błę­dów i cie­szę się, że po­mi­mo ich obec­no­ści, hi­sto­ria przy­pa­dła Ci do gustu :)

@Ir­ka­_Luz 

Cze­kam na kry­ty­kę ;)

Bar­dzo In­dia­no-Dżon­so­wo. :) Lubię takie kli­ma­ty, choć tekst wydał mi się ra­czej po­cząt­kiem ja­kiejś hi­sto­rii, wstę­pem do opo­wia­da­nia, niż samym opo­wia­da­niem.

...Pan muzyk? Żebym zry­żał!

@Gh­las ca­ilin

Dzię­ki za po­świę­co­ny czas i w sumie miłą dla mnie opi­nię ;) 

Bez pro­ble­mu da się to roz­wi­nąć w grub­szą opo­wieść, a nawet i książ­kę, jed­nak w takim wy­da­niu też chyba daje radę ;) 

Po­zdro­wie­nia!

Cześć!

Opo­wie­ści o szu­ka­niu skar­bów są fajne, ale tutaj trosz­kę za­bra­kło at­mos­fe­ry ta­jem­ni­czo­ści. Masz za­gad­kę, gro­bo­wiec i me­da­lion, ale bo­ha­te­rom po­szło bar­dzo łatwo i do tego hi­sto­ria się wła­ści­wie urywa, co po­zo­sta­wia czy­tel­ni­ka w pew­nym za­wie­sze­niu.

To co mnie za­in­try­go­wa­ło i przy do­brym pod­ra­so­wa­niu mo­gło­by dodać opo­wia­da­niu ory­gi­nal­no­ści to bo­ha­te­ro­wie, gdyby ich tak jesz­cze po­sta­rzyć i do­ło­żyć nieco gder­li­wo­ści. Ja bym czy­ta­ła opo­wieść o dwóch zgryź­li­wych te­try­kach szu­ka­ją­cych ta­jem­ni­cze­go me­da­lio­nu w Ka­to­wi­cach. To oczy­wi­ście taka dy­gre­sja, która mi się na­su­nę­ła pod wpły­wem ostat­nie­go dia­lo­gu w dru­giej sce­nie ;).

Błę­dów masz sporo, in­ter­punk­cja nieco ku­le­je. Zda­rza Ci się od­dzie­lać prze­cin­kiem pod­miot i orze­cze­nie.

Two­rzą­ca się w po­miesz­cze­niu mgła, ule­gła za­gęsz­cze­niu.

Jego an­ty­kwa­riat nie na­le­żał do po­pu­lar­nych i pre­sti­żo­wych, jed­nak obec­ny tu księ­go­zbiór, nie przy­pad­kiem okre­śla­no mia­nem wy­szu­ka­ne­go.

Skła­da­ły się na nią stare wo­lu­mi­ny, któ­rych skó­rza­ne grzbie­ty oraz okład­ki, od­zna­cza­ły się na­szy­cia­mi ze zło­ci­stych nici.

Jego pod­świa­do­ma ra­dość mi­ja­ła z każdą ko­lej­ną kart­ką oraz to­misz­czem.

Nie­zbyt po­tra­fię sobie wy­obra­zić pod­świa­do­mą ra­dość.

Kilka uło­żo­nych wier­szo­wo wer­sów zwró­ci­ło uwagę czy­tel­ni­ka, głów­nie z uwagi na cha­rak­ter pisma.

Ali­te­ru­je się i wła­ści­wie można by to upro­ścić: kilka wer­sów zwró­ci­ło uwagę…

Ksa­we­ry pod­su­nął kart­kę, przed ob­li­cze ko­le­gi.

Hie­ro­nim ujął ją w dło­nie, po­pra­wia­jąc jed­no­cze­śnie oku­la­ry.

Ile miał rąk? A wła­ści­wie to do­brze by­ło­by prze­re­da­go­wać, bo w sumie wia­do­mo, że jak ujął to w dło­nie.

Wer­to­wał przez mo­ment stro­ni­ce, aż wresz­cie wy­krzyk­nął.[+:]

– Jest! O to mi cho­dzi­ło.

– Nigdy o niej nie sły­sza­łem[+.] – Ksa­we­ry po­dra­pał się po gło­wie.

Pukle ru­dych wło­sów wiły się na jej ra­mio­nach, od­sła­nia­jąc przy tym blade lica.

lico

Wi­ze­ru­nek do­peł­nia­ło świ­dru­ją­ce, nie­mal­że hip­no­ty­zu­ją­ce, spoj­rze­nie zie­lo­nych oczu.

Mnie to nie wy­glą­da na wtrą­ce­nie.

Na de­kol­cie, bar­dzo głę­bo­kim, jak na przed­sta­wie­nie świę­tej, spo­czy­wał za­wie­szo­ny na łań­cusz­ku me­da­lion.

– Twier­dzi­ła jed­nak, że me­da­lion ma dla niej war­tość sen­ty­men­tal­ną i nigdy go nie zdej­mie. Idąc tym tro­pem…[]– Uczo­ny spoj­rzał na ko­le­gę.

– Zo­sta­ła z nim po­cho­wa­na. – Ddo­koń­czył myśl Ksa­we­ry. – Py­ta­nie tylko gdzie?

I nie ma po­trze­by dru­giej wy­po­wie­dzi za­czy­nać od no­we­go aka­pi­tu.

Sły­sząc to, Hie­ro­nim za­śmiał się gło­śno, co wpę­dzi­ło jego ko­le­gę w za­kło­po­ta­nie.

Moim zda­niem za­imek zbęd­ny.

Die­ce­zje prze­ści­ga­ły się w za­pew­nie­niach, jak ma­je­sta­tycz­nie bę­dzie wy­glą­dał grób stwo­rzo­ny w ich domu bożym.

Bożym

– Oj[+,] prze­stań już pie­przyć.

To prze­kleń­stwo tro­chę nie pa­su­je do bo­ha­te­ra, bo wcze­śniej jest bar­dzo grzecz­ny.

Pro­mie­nie sło­necz­ne wpa­da­ją­ce przez świe­tli­ki umie­szo­ne w ko­pu­le, po­głę­bia­ły uczu­cie ta­jem­ni­czo­ści.

Kiw­nię­ciem głowy wska­zał pro­fe­sor an­ty­kwa­riu­szo­wi posąg, sto­ją­cy na bli­sko me­tro­wym, mar­mu­ro­wym pie­de­sta­le.

Ten po­czą­tek można by upro­ścić: Pro­fe­sor wska­zał głową posąg.

Muszę przy­znać, że do­brze mi się czy­ta­ło, a hi­sto­ria mnie wcią­gnę­ła. Po­do­ba mi się po­mysł na wy­ko­rzy­sta­nie ty­tu­łu, a bo­ha­te­rów po­lu­bi­łam. Chęt­nie prze­czy­ta­ła­bym ciąg dal­szy, bo koń­ców­ka szyb­ko nad­cho­dzi, a czy­tel­nik nie do­wia­du­je się nic z pro­roctw ;P. Idę jed­nak klik­nąć :).

@A­li­cel­la

Dzię­ku­ję za uwagi ;) Co do ta­jem­ni­czo­ści – na pewno dało się zro­bić to le­piej. 

Je­że­li cho­dzi o bo­ha­te­rów, to też ich po­lu­bi­łem :P 

Moż­li­we, że jesz­cze wrócę do tej hi­sto­rii i wtedy pod­ra­su­je się to i owo ;)

@Mo­ni­que.M

Dzię­ku­ję za miłe słowa. Coraz bar­dziej skła­niam się do na­pi­sa­nia dal­szych wy­da­rzeń w tej hi­sto­rii. Moż­li­we więc, że bę­dziesz miała oka­zję po­znać ta­jem­ni­ce za­pi­sa­ne na zna­le­zio­nych stro­ni­cach ;)

Po­zdro­wie­nia!

Cóż, nie da się ukryć, bar­dzo to mło­dzień­cze. Ale ra­czej w po­zy­tyw­ny spo­sób, gdy można w trak­cie lek­tu­ry mach­nąć ręką na błędy i pewną na­iw­ność fa­bu­ły i bawić się razem z bo­ha­te­ra­mi. Sło­wem jest po­ten­cjał. Jest nad czym pra­co­wać.

Ach, i co ważne, za­mkną­łeś opo­wieść wów­czas, gdy było to dla niej naj­lep­sze, nie dając się zła­pać na lep mno­go­ści zna­ków, jakie zo­sta­ły ci do wy­peł­nie­nia kon­kur­so­we­go li­mi­tu. Wbrew temu, co po­ka­zu­ją licz­ni­ki spo­rej czę­ści ty­tu­li­ko­wych tek­stów, to dość istot­ne.

Po­zdra­wiam!

@Mi­chał Pe

Co do błę­dów – sta­ram się jak mogę, by było ich coraz mniej. Nie­ste­ty, warsz­tat jest jesz­cze do­pie­ro w bu­do­wie ;)

Dzię­ku­ję za prze­czy­ta­nie tek­stu i ko­men­tarz. Ko­lej­na osoba, któ­rej do gustu przy­pa­dła fa­bu­ła i bo­ha­te­ro­wie, skła­nia do prze­my­śleń, w kon­tek­ście roz­wi­nię­cia opo­wia­da­nia w póź­niej­szym cza­sie lub jego kon­ty­nu­acji w ra­mach no­we­go.

Je­że­li cho­dzi o za­mknię­cie, to już na samym po­cząt­ku wie­dzia­łem, gdzie ono bę­dzie, także to nie przy­pa­dek ;) Może i tro­chę urwa­ne jest jakby w pół zda­nia, ale myślę, że dzię­ki temu po­zo­sta­je wię­cej miej­sca na do­my­sły, a może i ja­kieś re­flek­sje.

Ser­decz­ne po­zdro­wie­nia!

<De­tek­ty­wa Lo­wi­na za­pi­ski z urlo­po­wych sesji czy­ta­nia „Ty­tu­li­ków”>

Ha­ra­gi­ta­nai – Me­da­lion Świę­tej Me­mi­ry

Czemu tak krót­ko, hm? Po­cząt­kiem na­ro­bi­łeś smaku, po­da­łeś mi cie­ka­wą hi­sto­rię, po czym za­koń­czy­łeś ją szyb­ciej niż wy­pi­cie drin­ka. Tak się nie robi… Nie­zły motyw sen­sa­cyj­no-przy­go­do­wy, bo­ha­te­ro­wie sym­pa­tycz­ni, choć nieco nie­wy­ko­rzy­sta­ni – przy­da­ło­by się tro­chę wię­cej in­for­ma­cji o nich, ale wła­ści­wie można to po­wie­dzieć o całym opo­wia­da­niu. Tro­chę też prze­szka­dzał fakt, że wszyst­ko idzie im zbyt łatwo. Daj wię­cej prze­szkód, trudu, za­ga­dek, a naj­le­piej jesz­cze fał­szy­wych tro­pów.

Nie ma­ru­dził­bym tak, gdyby nie fakt, że spodo­ba­ło mi się! Cze­kam na ciąg dal­szy.

Do­strze­gam nie­zły po­mysł, ale ża­łu­ję, że wy­ko­na­nie mu nie do­rów­nu­je.

Muszę też wy­znać, że nie bar­dzo wie­rzę w tak cu­dow­ny zbieg oko­licz­no­ści, iż pewna za­gad­ko­wa spra­wa po­zo­sta­je nie­roz­wią­za­na przez dzie­siąt­ki lat i nagle trzask-prask, dwóch star­szych panów przy­pad­kiem i w mgnie­niu oka od­kry­wa ta­jem­ni­cę. Nie ku­pu­ję tego.

Cóż, nie czy­ta­ło się naj­go­rzej, ale po­zo­stał spory nie­do­syt.

…pod­szedł do le­żą­cej na ziemi książ­ki. → Rzecz dzie­je się w an­ty­kwa­ria­cie, więc: …pod­szedł do le­żą­cej na pod­ło­dze książ­ki.

…czuł zu­peł­nie od­mien­ną fak­tu­rę, ani­że­li po­zo­sta­łych kart księ­gi. → …czuł fak­tu­rę zu­peł­nie od­mien­ną od po­zo­sta­łych kart księ­gi.

Opo­wie­ści, któ­rych strach wy­zna­wać… → Opo­wie­ści, któ­re strach wy­zna­wać…

Choć ro­zu­miem, że to dość stary zapis.

Zde­cy­do­wał, że ko­lej­ne­go dnia wy­bie­rze się do swo­je­go ko­le­gi. → Nie brzmi to naj­le­piej. Zbęd­ny za­imek – czy wy­bie­rał­by się do czy­je­goś ko­le­gi?

Pro­po­nu­ję: Zde­cy­do­wał, że na­stęp­ne­go dnia wy­bie­rze się do ko­le­gi/ od­wie­dzi ko­le­gę.

– Pro­szę – po­wie­dział, nie pod­no­sząc głowy Hie­ro­nim. → – Pro­szę – po­wie­dział Hie­ro­nim, nie pod­no­sząc głowy.

…skła­da­ła się z rap­tem ośmiu wer­sów… → …skła­da­ła się rap­tem z ośmiu wer­sów…

Po­ło­żył to­misz­cze na blat biur­ka… → Po­ło­żył to­misz­cze na bla­cie biur­ka…

Ka­no­ni­zo­wa­no ją bar­dzo szyb­ko po jej śmier­ci. → Czy drugi za­imek jest ko­niecz­ny?

Ksa­we­ry spo­glą­dał na pro­fe­so­ra ze zdez­o­rien­to­wa­ną miną. → Zdez­o­rien­to­wa­ny Ksa­we­ry spo­glą­dał na pro­fe­so­ra.

Zdez­o­rien­to­wa­ny był Ksa­we­ry, nie jego mina.

Wi­ze­ru­nek do­peł­nia­ło świ­dru­ją­ce… → Wi­ze­ru­nku do­peł­nia­ło świ­dru­ją­ce…

Fi­gur­ka, przy­twier­dzo­na do me­ta­lo­we­go ka­bo­szo­nu… → Ka­bo­szon, jako że jest to szcze­gól­nie oszli­fo­wa­ny ka­mień szla­chet­ny lub pół­sz­la­chet­ny, nie mógł być me­ta­lo­wy.

…przed­sta­wia­ła anio­ła dzier­żą­ce­go w dło­niach zwój per­ga­mi­nu… → Czy do­po­wie­dze­nie jest ko­niecz­ne? Czy można dzier­żyć zwój ina­czej, nie w dło­niach?

…mó­wiąc to, wska­zał dło­nią na ry­ci­nę w książ­ce. → A może wy­star­czy: …mó­wiąc to, wska­zał ry­ci­nę w książ­ce.

…stwo­rzo­ny w ich domu Bożym. → …stwo­rzo­ny w ich Domu Bożym.

…wska­zu­jąc pal­cem na wi­docz­ną z okna ko­pu­łę… → …wska­zu­jąc pal­cem wi­docz­ną z okna ko­pu­łę…

Nie jeden już szu­kał tych za­pi­sków. → Nie­je­den już szu­kał tych za­pi­sków.

…pro­fe­sor mówił szep­tem z ka­mien­nym wy­ra­zem twa­rzy. → Czy do­brze ro­zu­miem, że szept miał twarz o ka­mien­ny wy­ra­zie?

A może miało być: …pro­fe­sor mówił szep­tem, z ka­mien­nym wy­ra­zem twa­rzy.

…płyt two­rzą­cych pod­ło­gę za­pa­dła się i prze­su­nę­ła. Ksa­we­ry pod­szedł do stwo­rzo­nej w ten… → Nie brzmi to naj­le­piej.

Pro­po­nu­ję w pierw­szym zda­niu: …płyt pod­ło­go­wych za­pa­dła się i prze­su­nę­ła.

…po­słusz­nie prze­su­nął się w tył. Zza bocz­nych kra­wę­dzi płyty wy­su­nę­ły się… → Nie brzmi to naj­le­piej.

Może w pierw­szym zda­niu: …po­słusz­nie prze­mie­ścił się w tył.

…cią­gnąc za jedną z klamr. → …cią­gnąc za jedną z kla­mer.

…ską­pa­ną w mroku prze­strzeń, znaj­du­ją­cą się we­wnątrz gro­bow­ca. Padli na ko­la­na i przy­świe­ca­jąc sobie la­tar­ka­mi w te­le­fo­nach, za­czę­li oglą­dać wnę­trze. → Nie brzmi to naj­le­piej.

Pro­po­nu­ję: …wy­peł­nio­ne mro­kiem wnę­trze gro­bow­ca. Padli na ko­la­na i przy­świe­ca­jąc sobie la­tar­ka­mi w te­le­fo­nach, za­czę­li je oglą­dać.

Na twa­rzach obu je­go­mo­ściów do­strzec dało się roz­cza­ro­wa­nie. → Ra­czej: Na twa­rzach obu panów dało się do­strzec roz­cza­ro­wa­nie.

…pod­zie­mi, w ja­kich się zna­leź­li. → pod­zie­mi, w któ­rych się zna­leź­li.

Hie­ro­nim usiadł na ławce, a obok niego spo­czął Ksa­we­ry. → Zbęd­ny za­imek.

…ko­le­ga za­re­ago­wał skrzy­wio­ną w dez­apro­ba­cie miną. → A może:…ko­le­ga za­re­ago­wał miną pełną dez­apro­ba­ty.

…rzeź­ba wró­cił do swo­je­go pier­wot­ne­go po­ło­że­nia. → Li­te­rów­ka.

…zła­pał po­now­nie za anio­ła i prze­krę­cił go ener­gicz­nie. → …zła­pał po­now­nie anio­ła i prze­krę­cił go ener­gicz­nie.

Pod­biegł mo­men­tal­nie do ko­le­gi… → Ra­czej: Na­tych­miast pod­biegł do ko­le­gi…

…w po­żół­kłej tecz­ce i prze­pa­sa­nych ju­to­wym sznur­kiem. → …w po­żół­kłej tecz­ce i prze­wią­za­nych ju­to­wym sznur­kiem.

To co zna­la­złeś, może od­mie­nić los hi­sto­rii i świa­ta. → Ro­zu­miem, że coś/ ja­kieś wy­da­rze­nie może od­mie­nić losy świa­ta, ale jak można od­mie­nić los hi­sto­rii?

…jest to z jed­nej stro­ny zbiór pism bar­dzo ważny, a z dru­giej bar­dzo groź­ny. → …jest to z jed­nej stro­ny zbiór pism bar­dzo waż­nych, a z dru­giej bar­dzo groź­nych.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

@Za­na­is

Z pre­me­dy­ta­cją wy­szło z tego krót­kie opo­wia­da­nie, ale może kie­dyś do­cze­ka się kon­ty­nu­acji (wów­czas można to tro­chę bar­dziej po­kom­pli­ko­wać). Bar­dzo dzię­ku­ję za ko­men­tarz i cie­szę się, że to krót­kie “coś” przy­pa­dło Ci do gustu :).

@re­gu­la­to­rzy

Dzię­ki za wska­za­nie błę­dów. Mo­gła­by po­wstać z tego roz­bu­do­wa­na hi­sto­ria, w któ­rej zna­la­zły­by się my­lą­ce tropy i wię­cej za­ga­dek, ale oba­wiam się, że nie star­czy­ło­by zna­ków. 

Tak na mar­gi­ne­sie, ka­bo­szo­ny nie muszą być ka­mie­nia­mi ;)

Bar­dzo pro­szę, Ha­ra­gi­ta­nai. Cie­szę się, że mo­głam pomóc.

Mo­gła­by po­wstać z tego roz­bu­do­wa­na hi­sto­ria, w któ­rej zna­la­zły­by się my­lą­ce tropy i wię­cej za­ga­dek, ale oba­wiam się, że nie star­czy­ło­by zna­ków. 

Jest już po kon­kur­sie i teraz mo­żesz zro­bić z opo­wia­da­niem wszyst­ko, co ze­chcesz, zu­peł­nie się przy tym nie li­cząc się z żad­nym li­mi­tem zna­ków. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Dwóch sta­rusz­ków szu­ka­ją­cych skar­bu to przed­ni po­mysł. I na do­da­tek u nas – w Ka­to­wi­cach! Tylko tro­chę za łatwo im po­szło, jak po sznu­recz­ku. A to rodzi ko­lej­ną wąt­pli­wość: jakim cudem nikt wcze­śniej nie od­na­lazł me­da­lio­nu? I jakim cudem Ksa­we­ry, nawet z po­mo­cą przy­ja­cie­la, zdo­łał od­su­nąć gra­ni­to­wą płytę? Czemu nikt nie znisz­czył rę­ko­pi­su? Bo do­my­ślam się, że dla Ko­ścio­ła mógł on być nieco nie­wy­god­ny. I co z klą­twą?

Tro­chę do wszyst­ko na­iw­no-mło­dzień­cze. Mam na­dzie­ję, że Ksa­we­ry i Hie­ro­nim jesz­cze po­wró­cą, może szu­ka­jąc in­ne­go skar­bu, a ich hi­sto­ria bę­dzie tro­chę doj­rzal­sza.

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Hmmm, mam wra­że­nie, że ko­men­ta­rze się po­wie­la­ją i każdy ko­lej­ny, na­wią­zu­je do tego sa­me­go. Dla­cze­go nikt nie zna­lazł? – nie każdy do­ty­ka wszyst­kie­go, co znaj­du­je się w miej­scu, gdzie ak­tu­al­nie prze­by­wa:p Ksa­we­ry i Hie­ro­nim nie od­su­nę­li płyty, tylko wy­cią­gnę­li bocz­na ścia­nę – z uchwy­ta­mi nie było to za­da­nie nie­moż­li­we. Rę­ko­pis zo­stał ukry­ty przez przy­ja­cie­la nie­boszcz­ki, więc cięż­ko znisz­czyć coś, co jest scho­wa­ne :) Co z klą­twa? – a jak przej­dę pod dra­bi­ną to mnie spo­tka nie­szczę­ście ;)? Jak to z klą­twa – cza­sa­mi ma od­stra­szać, ale nie­ko­niecz­nie prze­kła­da się na rze­czy­wi­stość. Py­ta­nie czy In­dia­na Jones był też na­iw­no-mlo­dzien­czy? Bo ge­ne­ral­nie choć­by w fil­mie o Arce Przy­mie­rza, to wszyst­ko po­to­czy­ło­by się tak samo nawet bez jego udzia­łu ;) także jest to jesz­cze bar­dziej na­iw­ne? Chwi­lo­wo pra­cu­ję nad czymś innym, ale pew­nie ci bo­ha­te­ro­wie jesz­cze wrócą ;) Dzię­ki za ko­men­tarz;)

W przy­go­dów­ce wszyst­ko IMO po­le­ga na dresz­czy­ku emo­cji. Bo­ha­te­ro­wi już pra­wie się nie udaje, jest w nie­bez­pie­czeń­stwie, ma ja­kie­goś prze­ciw­ni­ka, stale albo ucie­ka, albo goni. A czy­tel­nik/widz sie­dzi i ob­gry­za pa­znok­cie z ner­wów. U Cie­bie… po­szli, zna­leź­li. Jest to jakaś przy­go­da, ale dla mocno mło­de­go od­bior­cy, choć pew­nie i taki by po­na­rze­kał ;) I ten brak przy­gód w przy­go­dów­ce spra­wia, że czy­tel­nik zwra­ca uwagę na dupe de­ta­le, na które nie zwró­cił­by uwagi w przy­pad­ku In­dia­ny Jo­ne­sa.

Ro­zu­miem, że przy­go­dy dwóch te­try­ków muszą być do­pa­so­wa­ne do eee… wieku, żeby sta­rusz­ko­wie przed­wcze­śnie nie ze­szli, nie­mniej jed­nak coś by się tam przy­da­ło ;)

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Nie­mniej, w 14k zna­ków cięż­ko ro­ze­grać to, o czym na­pi­sa­łaś;)

No, opo­wieść sym­pa­tycz­na, ale za­rzut mam ten sam, co wielu przed­pi­ś­ców – za łatwo im idzie. Wy­da­je się, że naj­trud­niej­sze było zna­le­zie­nie kart­ki na­wią­zu­ją­cej do nie­mal za­po­mnia­nej Me­mi­ry. A potem to już z górki. Fajna za­ba­wa z dwu­znacz­no­ścią słowa. Me­da­lion to jesz­cze ro­dzaj ko­tle­ta. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Cześć Fin­kla, 

dzię­ki za ko­men­tarz. Przyj­mu­ję na klatę i obie­cu­ję, że z cza­sem po­wsta­nie roz­bu­do­wa­na wer­sja ;) 

Co do me­da­lio­nu – tak, cho­ciaż o tym nie po­my­śla­łem wcze­śniej ;) 

Po­zdra­wiam ser­decz­nie!

Przy­jem­nie się czy­ta­ło :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Cześć Anet ;) 

miło mi w takim razie ;)

Po­zdro­wie­nia!