Docent Uktuglan i jurny zombiak

Do­cent Uktu­glan ro­zej­rzał się wokół sie­bie po raz ostat­ni. Noc była ciem­na, gwiaz­dy skry­ły się za gę­sty­mi, atra­men­to­wy­mi chmu­ra­mi. Na nie­któ­rych gro­bach pa­li­ły się po­je­dyn­cze świecz­ki. Wy­tę­żał wzrok, ale nie za­uwa­żył ni­ko­go. Na cmen­ta­rzu był sam.

Czas za­czy­nać, po­my­ślał.

Zła­pał za szpa­del. Spulch­nio­na zie­mia pra­wie nie sta­wia­ła oporu. Nie­dłu­go zo­ba­czył deski, wresz­cie całe wieko trum­ny. Ta ra­zi­ła wręcz li­cho­ścią, bu­ko­we deski skle­co­no po­spiesz­nie i byle jak. Widać było, że nikt nie chciał łożyć na po­grzeb prze­chrzty. Do­cent po­czuł od trum­ny sub­tel­ny za­pach wcze­sne­go etapu roz­kła­du.

Miał po­chy­lić się nad trum­ną, by ją otwo­rzyć, ale po­śli­zgnął się na wil­got­nej ziemi, wpadł do grobu i wy­rżnął skro­nią o wieko. Jęk­nął gło­śno i stra­cił przy­tom­ność.

Obu­dził go głos, który do­cho­dził z nie­da­le­ka. Po­tęż­ny, do­stoj­ny, ce­re­mo­nial­ny…

– Mamy na­dzie­ję, że bo­go­wie znaj­dą w życiu na­sze­go mły­na­rza Ro­ber­ta ja­kieś jasne punk­ty, na po­chwa­łę za­słu­gu­ją­ce – sły­szał do­cent. – Bo nam zna­leźć je było nie­zwy­kle trud­no.

Do­cent pod­niósł się na rę­kach i ro­zej­rzał. Do­pie­ro teraz do­szło do niego, że był śro­dek dnia.

– Trud­no wręcz nie od­czu­wać pew­nej ulgi, że ten opój wresz­cie wy­cią­gnął ko­py­ta… – mówił ka­płan, po czym urwał nagle, wbi­ja­jąc wzrok w bla­de­go, umo­ru­sa­ne­go zie­mią Uktu­gla­na, wy­cho­dzą­ce­go z grobu alej­kę dalej.

Tłum ża­łob­ni­ków zwró­cił się w jego kie­run­ku, nie­któ­rzy za­czę­li krzy­czeć.

– Bo­go­wie! Wsta­niec! Siła nie­czy­sta! – wrzesz­czał prze­ra­żo­ny ka­płan. Za­mie­rzył się pa­sto­ra­łem w Uktu­gla­na. Do­cent uło­żył ręce i za­czął in­kan­ta­cję…

Fale świa­tła i mroku zde­rzy­ły się do­kład­nie nad trum­ną ze świe­żo zmar­łym mły­na­rzem.

Ża­łob­ni­cy za­mil­kli. Upły­nę­ła pełna na­pię­cia chwi­la. Po czym z trum­ny do­bie­gło ka­sła­nie. Wieko otwo­rzy­ło się.

– Pa­trz­cie – sły­chać było szept do­cho­dzą­cy spo­śród grupy ża­łob­ni­ków – nawet w cze­lu­ściach Ro­ber­ta nie chcie­li.

– Pew­nie im już wszyst­kie siar­czy­ste wino wypił – wy­szep­ta­no w od­po­wie­dzi.

– Ja myślę, że był głod­ny, bo w pie­kłach gęsi nie po­da­ją, nawet na kre­dyt! – szep­nął kto inny.

Z trum­ny wstał męż­czy­zna w sile wieku. Był blady, oczy miał prze­krwio­ne, wzrok błęd­ny, wyraz twa­rzy za­gu­bio­ny.

– Wo­ody­y­yy… – mówił wolno, za­chry­płym, przy­tłu­mio­nym gło­sem. – Su­uszy­yy….

– Dzie­sięć lat się modlę, żeby zię­cia do ziemi za­bra­li – jęk­nę­ła star­sza ko­bie­ta – a on po jed­nym dniu w trum­nie ot, tak sobie po­wra­ca!

Uktu­glan w tym cza­sie scho­wał się za na­grob­kiem i za­czął skra­dać w kie­run­ku bram cmen­ta­rza. Ro­bert za to spró­bo­wał wstać, prze­wró­cił trum­nę na bok. Wy­czoł­gał się z niej z tru­dem. Wzrok wstań­ca z trum­ny padł na ko­bie­tę, sto­ją­cą w pierw­szym rzę­dzie.

– Mania… Żono ko­cha­na… – wy­szep­tał.

Ko­bie­ta za­czę­ła łkać. Chwi­lę potem w ra­mio­na męż­czy­zny rzu­ci­ła się młoda dziew­czy­na.

– Ro­ber­cie! Nie mo­głam bez cie­bie żyć!

Zaraz jed­nak cof­nę­ła się prze­ra­żo­na.

– Jaki ty zimny… – po­wie­dzia­ła cicho.

– Ty ła­chu­dro! – wrza­snę­ła żona na Ro­ber­ta. – Nie dość, że z pa­ste­recz­ką mnie zdra­dzał, to jesz­cze z córką cie­śli!

Męż­czy­zna zro­bił krok do tyłu, po­pa­trzył na twa­rze ze­bra­nych. Po chwi­li od­zy­skał rezon, roz­pro­sto­wał nogi.

– Moje mo­dli­twy zo­sta­ły wy­słu­cha­ne – po­wie­dział z za­do­wo­le­niem, uśmiech­nął się sze­ro­ko i za­czął ucie­kać.

– Nie gonić – wrza­snął ka­płan – siła nie­czy­sta!

Ktoś krzyk­nął za ucie­ka­ją­cym:

– Ro­ber­cie, nie uiścisz za karty?

Ktoś inny krzyk­nął:

– Ro­ber­cie, win­nyś za mał­ma­zję przed­wczo­raj w karcz­mie!

Ro­bert wy­biegł z cmen­ta­rza i rzu­cił się pro­sto w za­gaj­nik. Ża­łob­ni­cy pa­trzy­li onie­mia­li. Do pła­czą­cej żony pod­szedł ka­płan. Od­chrząk­nął i na­chy­lił się.

– Ro­zu­mie pani sama – po­wie­dział cicho – że opła­ta za po­grzeb w takim wy­pad­ku prze­pa­da. A za ko­lej­ny może być co naj­wy­żej mały upust. 

 

Uktu­glan szedł po­wo­li, roz­glą­da­jąc się do­oko­ła. Brzo­zo­wy las po­ra­sta­ły gęste, wy­so­kie trawy. Jego ma­gicz­ne zmy­sły po­zwa­la­ły mu wy­czuć bli­ską obec­ność umar­la­ka, nie mógł go jed­nak doj­rzeć. Po dłuż­szej chwi­li zza ple­ców usły­szał głos:

– Hop, hop, panie cza­ro­dzie­ju!

Pod­szedł do Ro­ber­ta, sie­dzą­ce­go na pniu. Przy­glą­dał mu się przez chwi­lę.

– Co za wiel­ka szan­sa dla nauki – po­wie­dział do­cent.

– Nie macie go­rzał­ki? – spy­tał tę­sk­nie Ro­bert.

Do­cent do­tknął jego skóry.

– Mogę się dzię­ki tobie dużo na­uczyć.

– Ale mnie cią­gnie do lu­pa­na­ru – po­wie­dział Ro­bert.

Uktu­glan pod­niósł ramię Ro­ber­ta, po­ma­chał nim, potem zmie­rzył puls.

– Naj­le­piej, jak wezmę na wy­dział…

– Macie tam gęś w śliw­kach?

Do­cent wes­tchnął.

– Ale z kości prze­chrzty nici… Pewno będą pil­no­wać.

– Z kogo? O czym mó­wisz?

– Prze­chrzty, to jest czło­wie­ka, który zmie­nił re­li­gię. Jego pisz­czel jest mi po­trzeb­na do czaru – wy­tłu­ma­czył Uktu­glan.

– Aaa, tak, czaru – po­wie­dział nie­pew­nie Ro­bert.

Ne­kro­man­ta przy­po­mniał coś sobie.

– Czemu mó­wi­łeś, że twoje mo­dli­twy zo­sta­ły speł­nio­ne?

– Jak mi za­czę­ło piec w sercu, to mo­dli­łem się, żebym mógł jesz­cze przed śmier­cią zjeść gęś, napić się go­rzał­ki i pójść do lu­pa­na­ru.

– A gdy­bym to wszyst­ko za­pew­nił – spy­tał do­cent – to zmie­nił­byś wy­zna­nie?

Fun­du­sze na wy­jazd po­win­ny to unieść, po­my­ślał.

– Wy­zna­nie? In­ne­go boga czcić? A co mnie, może być.

– A mógł­bym potem od­pi­ło­wać mały ka­wa­łek pisz­cze­li? – spy­tał ne­kro­man­ta.

Ro­bert skrzy­wił się.

– Nic nie po­czu­jesz – dodał po­spiesz­nie Uktu­glan. – Za­ła­tam!

– A, skoro tak mó­wi­cie…

– Stoi? – spy­tał do­cent.

– Stoi – uśmiech­nął się lu­bież­nie umar­lak. – Dzię­ki bogom za stę­że­nie po­śmiert­ne.

 

Ka­płan mu­siał przy­znać przed sobą, że nie wie­dział, kogo teraz bał się bar­dziej, dwóch wstań­ców, któ­rzy po­szli hen w las, czy Gar­ric­ka. Za­czy­nał ża­ło­wać swo­jej de­cy­zji o za­trud­nie­niu go. Przy­bocz­ni łowcy cza­row­nic spra­wia­li nie­wie­le lep­sze wra­że­nie, choć za­pew­ne nie byli tak tędzy w po­my­ślun­ku.

Sam Gar­rick był wy­so­ki i po­staw­ny, na jego twa­rzy wid­nia­ły bli­zny i ślady po opa­rze­niu. Jego usta były ści­śnię­te, a twarz pełna na­pię­cia i gnie­wu. Miał na sobie ciem­ne szaty prze­ty­ka­ne zło­tem i czer­wie­nią. U pasa wi­sia­ły miecz i kaj­da­ny. Od we­wnętrz­nej stro­ny płasz­cza widać było licz­ne kie­sze­nie, pełne fio­lek, koł­ków i ostrych, me­ta­lo­wych przy­rzą­dów.

– Ślad bę­dzie świe­ży, je­stem wy­czu­lo­ny na złe moce. Będę ich miał do jutra. Za­pła­ta z góry. O nic się nie bój­cie – po­wie­dział łowca, ce­dząc słowa.

Ka­płan skrzy­wił się. Miał na­dzie­ję, że nie­dłu­go wpad­nie jakiś ślub albo po­grzeb, bo koszt był duży, a szka­tu­ła nie­zbyt pełna. Nie­chęt­nie, ale zgo­dził się. Nie mógł po­zwo­lić na to, żeby po jego pa­ra­fii gra­so­wa­ły złe moce.

– Jesz­cze jedno, kle­cho – po­wie­dział łowca po­nu­rym gło­sem.

– Tak?

– Nie macie może ja­kiejś dziew­ki do spa­le­nia na sto­sie?

Ka­płan prze­łknął ślinę. Gar­rick pytał, jak gdyby pa­le­nie ludzi na sto­sie spra­wia­ło mu przy­jem­ność. Po­krę­cił prze­czą­co głową.

– Szko­da, szko­da – po­wie­dział za­wie­dzio­ny Gar­rick. – Miło jest po­łą­czyć przy­jem­ne z po­ży­tecz­nym.

 

– Nigdy – wrza­snę­ła kor­pu­lent­na wła­ści­ciel­ka przy­byt­ku, pani Betty. – Nie ma nawet mowy! Co za pie­kiel­ne wia­try was przy­wia­ły?

Sie­dzą­ce na ró­żo­wej ka­na­pie w głębi po­miesz­cze­nia, skąpo ubra­ne dziew­czy­ny pa­trzy­ły z za­cie­ka­wie­niem. Tego jesz­cze u nich nie grano.

Po go­rzał­ce i gęsi Ro­bert był nieco ospa­ły. Za­sta­na­wiał się, czy ko­lej­ność uciech zo­sta­ła do­brze do­bra­na.

– Kiedy w róż­nym sta­nie tu się przy­cho­dzi­ło… – od­parł nie­pew­nie.

– Ale żywym! – krzyk­nę­ła Betty.

Ro­bert mil­czał, pa­trzył smut­no.

– Je­steś zimny i śmier­dzisz gro­bem! Nawet nie za­py­tam dziew­czyn!

– A gdyby tak wy­per­fu­mo­wać? – spy­tał Uktu­glan. – I na­trzeć olej­kiem roz­grze­wa­ją­cym?

– Chyba żar­tu­je­cie! Po­szli!

– A może cho­ciaż ta­niec? – spy­tał ża­ło­śnie Ro­bert.

Betty za­sta­no­wi­ła się. Dzień miał się ku koń­co­wi, a klien­tów było jak dotąd nie­wie­lu.

– No… skoro tak panom za­le­ży… to po­dwój­na staw­ka. I bez do­ty­ka­nia. I ko­le­ga ma pach­nieć jak księż­nicz­ka na we­se­lu.

Ro­bert zła­pał do­cen­ta za ramię.

– Idzie­my pręd­ko do ap­te­ka­rza! Do zo­ba­cze­nia, dobra pani!

Po­szli razem raź­nym kro­kiem, trzy­ma­jąc się pod ramię. Ro­bert za­nu­cił spro­śną pio­sen­kę.

 

W ap­te­ce pa­no­wał pół­mrok. Czuć było za­pach me­dy­ka­men­tów.

– Chcia­łem, żeby ko­le­ga był pach­ną­cy i po­wab­ny – po­wie­dział Uktu­glan.

Ap­te­karz za­ło­żył bi­no­kle i spoj­rzał uczo­nym wzro­kiem. Wcią­gnął po­wie­trze nosem i skrzy­wił się. Za­czął cze­goś szu­kać w my­ślach. Po chwi­li jego ob­li­cze się roz­ja­śni­ło.

– To dla nas żaden pro­blem. Po­dwój­ny fio­łek gór­ski na ter­pen­ty­nie, do tego fe­ro­mo­ny dzika. Pa­no­wie po­cze­ka­ją.

Wró­cił z fla­ko­nem ole­istej cie­szy i podał go wstań­co­wi. Ro­bert po­wo­li i sta­ran­nie na­tarł olej­kiem szyję, twarz, brzuch, ra­mio­na i dło­nie. Po całym po­miesz­cze­niu roz­szedł się kwie­ci­sty za­pach. Uktu­glan mu­siał przy­znać, że nawet dla niego Ro­bert stał się nieco po­cią­ga­ją­cy. Po­ło­żył rękę na ra­mie­niu kom­pa­na…

Drzwi ap­te­ki gwał­tow­nie otwo­rzy­ły się, trza­ska­jąc o ścia­nę. Na po­sadz­ce za­dud­ni­ły pod­ku­te buty.

– Pan łowca, witam – po­wie­dział uni­że­nie i z lek­kim stra­chem ap­te­karz.

Dwóch dra­bów zła­pa­ło do­cen­ta i umar­la­ka, zanim zdą­ży­li za­re­ago­wać. Gar­rick stał za swo­imi przy­bocz­ny­mi i uśmie­chał się po­nu­ro. Więź­niów skuto oło­wia­ny­mi kaj­da­na­mi, w któ­rych Uktu­glan wy­raź­nie wy­czu­wał do­mie­szek anyt­ma­gi­nium. Po dro­dze do­cent drżał ze stra­chu. O okru­cień­stwie Gar­ric­ka i jego przy­bocz­nych było gło­śno w całej kra­inie.

 

Do ich celi wrzu­co­no ko­bie­tę z ru­dy­mi wło­sa­mi. Miała na sobie takie same kaj­da­ny z oło­wiu. Uktu­gan od razu roz­po­znał w niej osobę ob­da­rzo­ną ma­gicz­ną mocą.

– Wi­ta­my! Was za co, dobra pani? – spy­tał do­cent.

Usia­dła, po­pra­wi­ła roz­czo­chra­ne włosy sku­ty­mi rę­ko­ma.

– Za czary. Fey­an­na.

– Miło mi, do­cent Uktu­glan, a to Ro­bert. A za jakie czary wsa­dzi­li, jeśli można spy­tać? – Do­cent był nieco skrę­po­wa­ny obec­no­ścią ko­bie­ty.

– A, takie… Uroki, zioła, maści… – po­wie­dzia­ła nie­pew­nie. Była nieco skrę­po­wa­na obec­no­ścią maga z uczel­ni.

Szarp­nę­ła kaj­da­na­mi. Wy­glą­da­ły bar­dzo so­lid­nie, ale le­ża­ły nie­zbyt cia­sno na smu­kłych nad­garst­kach cza­row­ni­cy. Do­cen­to­wi przy­szedł do głowy pe­wien po­mysł.

– Wiem, jak to brzmi – po­wie­dział – ale czy mo­żesz po­trzeć dłoń­mi o kark mo­je­go przy­ja­cie­la? Umarł le­d­wie nie­daw­no…

Fey­an­na za­czer­wie­ni­ła się, na jej twa­rzy za­go­ścił gniew. Prze­ra­żo­ny Uktu­glan rzu­cił szyb­ko: – Olej! Jest cały w oleju!

Fey­an­na po­ki­wa­ła głową. Ze­bra­ła ole­istą ciesz ze skóry umar­la­ka. Ten uśmiech­nął się nie­cnie. Na to Fey­an­na syk­nę­ła, przez co Ro­bert wy­raź­nie się prze­stra­szył i sku­lił.

Kaj­da­ny z ła­two­ścią ze­szły z na­tłusz­czo­nych rąk. Na dło­niach cza­row­ni­cy za­tań­czy­ły pło­mie­nie. Za­czę­ła śmiać się cicho, ale zło­wro­go.

Tak na­ro­dzi­ła się le­gen­da Fey­an­ny, łow­czy­ni łow­ców cza­row­nic, a także danie “Skwier­czą­cy Gar­rick”. Oko­licz­ne lu­pa­na­ry po dziś dzień na­wie­dza pe­wien mocno wy­per­fu­mo­wa­ny, lekko uty­ka­ją­cy na jedną nogę je­go­mość, pro­sząc o spro­śne tańce. Z kolei lo­kal­ni kupcy skar­żą się na nieco ku­le­ją­ce stra­szy­dło, które po­bie­ra opła­tę, w swo­ich sło­wach “lu­pa­na­ro­we”, za prze­pro­wa­dze­nie przez bagna.