Nie zadzieraj z wilkołakiem

Sta­ra­łem się nie krzy­wić, ale je­dy­ne o czym ma­rzy­łem w tym mo­men­cie to wiel­ki me­te­oryt, który ude­rza­jąc, skró­cił­by moje cier­pie­nia. Za­miast tego wy­si­li­łem się na nie­mra­wy uśmiech, który nie mógł wyjść szcze­gól­nie prze­ko­nu­ją­co.

– Pew­nie. Z przy­jem­no­ścią cię pod­wio­zę. – Te słowa z tru­dem prze­szły mi przez gar­dło. W my­ślach z kolei krzy­cza­łem: Dla­cze­go za­wsze ruj­nu­jesz mi życie, ty chory po­je­bie?!

Car­los od­po­wie­dział sze­ro­kim uśmie­chem, nie zda­jąc sobie spra­wy, jak bar­dzo go nie­na­wi­dzi­łem. A może wie­dział, ale uda­wał?

Z Car­lo­sem tak się spra­wy miały: ide­al­ny pra­cow­nik, nigdy się nie spóź­niał, przy­cho­dził w ko­szu­li i spodniach za­wsze ide­al­nie wy­pra­so­wa­nych w kant. Okrą­głe oku­la­ry w czar­nej opraw­ce, które z po­cząt­ku wy­glą­da­ły jak te Har­re­go Pot­te­ra spra­wi­ły, że z po­cząt­ku go nie do­ce­ni­łem. My­śla­łem sobie, pew­nie miły z niego facet.

Otóż nie. Miłe to były szcze­niacz­ki, nie on. Istny dia­beł wcie­lo­ny w nie­wy­so­kie­go męż­czy­znę, z przy­li­za­ny­mi wło­sa­mi i hi­tle­row­skim wąsem. W sumie, sam Hi­tler nie po­wsty­dził­by się ta­kie­go po­tom­ka, bo Car­los mimo iż sze­fem nie był, całą firmę trzy­mał w gar­ści. Miał haka na pra­cow­ni­ków i wy­ko­rzy­sty­wał to jak mógł.

A co miał na mnie?

Nie je­stem z tego dumny, od razu za­zna­czę. Nie mia­łem po­ję­cia, że ta ko­bie­ta ma męża i że tym mężem jest wła­ści­ciel firmy. Przy­pad­ko­wy seks, przy­pad­ko­we spo­tka­nie Car­lo­sa tuż po, i już. Je­stem w czar­nej dupie. A teraz? Nie mogę mu ni­cze­go od­mó­wić, bo jak to zro­bię, Car­los nie za­wa­ha się na­po­mknąć sze­fo­wi o moim małym spo­tka­niu z jego żoną.

Wy­ma­ca­łem klu­czy­ki przez spodnie i otwo­rzy­łem sa­mo­chód, choć zanim wsia­dłem rzu­ci­łem mu spod byka złe spoj­rze­nie. Nie za­uwa­żył.

– Wiesz Roger, mógł­byś tu tro­chę po­sprzą­tać. – Z wy­ra­zem obrzy­dze­nia na twa­rzy, dwoma pal­ca­mi chwy­cił po­jem­nik po chiń­skim żar­ciu i prze­rzu­cił go na tylne sie­dze­nie. Potem usa­do­wił się wy­god­nie za­pi­na­jąc pas, jed­nak za­marł na widok brud­nej skar­pe­ty na desce roz­dziel­czej. Osten­ta­cyj­nie za­sy­mu­lo­wał od­ruch wy­miot­ny i za­tkał nos.

– Jazda w ta­kich wa­run­kach wpły­wa ne­ga­tyw­nie na moją aurę – oznaj­mił.

W dupie mia­łem jego aurę. Do­sko­na­le wie­dzia­łem jaki z niego pe­dant, i choć zo­sta­wie­nie auta w takim sta­nie bo­la­ło, mu­sia­łem zro­bić coś żeby nie chciał już ze mną jeź­dzić. Ani ja, ani bied­na Ana­sta­zja, mój uko­cha­ny sa­mo­chód, nie za­słu­ży­li­śmy sobie ni­czym na wo­że­nie tego gbura. Cóż, ja może nie byłem bez grze­chu, ale Ana­sta­zja nie po­win­na cier­pieć z tego po­wo­du.

Z czu­ło­ścią po­gła­ska­łem kie­row­ni­cę.

– Ach tak. Po­sprzą­tam kie­dyś. Jak nie za­po­mnę. – Uru­cho­mi­łem sil­nik, i w tym samym mo­men­cie Car­los kich­nął.

– Na zdro­wie. – Obyś zdechł.

Car­los znowu kich­nął i zaraz spoj­rzał na mnie z ukosa, a jego spoj­rze­nie zdra­dza­ło po­dejrz­li­wość. Po­dra­pał się po ręku.

– Trzy­ma­łeś tu ja­kieś koty?

– Ja? Nie wiem, może. – Na razie kot ciot­ki sie­dział cicho za sie­dze­nia­mi, nawet nie miauk­nął. Moja cio­cia miała pięć kotów, ale tylko Pul­pe­ta udało się zwa­bić do sa­mo­cho­du na ten jeden dzień. Po­zo­sta­łej czwór­ki nie udało się prze­ku­pić żadną szyn­ką. Ciot­ka kar­mi­ła je zde­cy­do­wa­nie zbyt do­brze. – Ach tak, ostat­nio mu­sia­łem za­wieźć kota cioci do we­te­ry­na­rza.

– Je­stem uczu­lo­ny na koty. Apsik! – Czy mi się wy­da­wa­ło czy w tym kich­nię­ciu po­brzmie­wa­ła nuta urazy?

– Przy­kro mi, nie wie­dzia­łem. Silna ta aler­gia?

Kich­nął znowu, dra­piąc się coraz bar­dziej.

– Po pro­stu przy­śpiesz – wark­nął.

– Jest ogra­ni­cze­nie do czter­dzie­stu – po­wie­dzia­łem z uda­wa­nym żalem. – Nic nie mogę zro­bić, prawo nie jest po to by je łamać, praw­da?

Pod­skór­nie czu­łem, że przej­rzał moją grę. Zwłasz­cza, że wcze­śniej nie­szcze­gól­nie przej­mo­wa­łem się ogra­ni­cze­nia­mi pręd­ko­ści. Wciąż mia­łem dwa nie­za­pła­co­ne, za­le­głe man­da­ty. Im dłu­żej je­cha­li­śmy, tym bar­dziej aler­gia da­wa­ła mu się we znaki.

Car­los się­gnął do torby, wyjął z niej chu­s­tecz­kę i smark­nął gło­śno, ni­czym trą­bią­ce sło­ni­sko. Aż się wzdry­gną­łem. Zaraz smark­nął znowu, jesz­cze gło­śniej, aż na­szła mnie prze­moż­na ocho­ta by wy­rzu­cić go z sa­mo­cho­du. Gło­śne dźwię­ki przy­pra­wia­ły mnie o zgrzy­ta­nie zębów.

Ale nie to, było naj­gor­sze, bo Car­los gdy tylko zużył chu­s­tecz­kę, wrzu­cił ją za­smar­ka­ną do schow­ka mo­je­go sa­mo­cho­du!

– E… ej! Nie tam! Ubru­dzisz mi książ­kę!

– Nie sądzę, by por­no­sa można było na­zwać książ­ką – rzu­cił obo­jęt­nie przez za­tka­ny nos. – Może cho­ciaż szyb­ciej po­sprzą­tasz.

Za­ci­sną­łem mocno dło­nie na kie­row­ni­cy. Po­wo­li od­wró­ci­łem głowę w jego stro­nę, by wy­gar­nąć mu wszyst­ko, tu i teraz. By skoń­czyć z tą grą i wy­słać Car­lo­sa w cho­le­rę, co po­wi­nie­nem zro­bić już dawno. Mia­łem już dość! Trud­no, naj­wy­żej znaj­dę sobie inną pracę, ale nie mo­głem już dłu­żej go zno­sić. Nie po tym jak ska­lał swo­imi smar­ka­mi moją bied­ną Ana­sta­zję!

– Słu­chaj ty no…

Car­los wy­pro­sto­wał się jak stru­na z ocza­mi jak spodki.

– Uwa­żaj! – Pal­cem wska­zał jezd­nię.

Sa­mo­chód rąb­nął w coś z całej siły, nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ny obiekt prze­to­czył się przez maskę, a ja wci­sną­łem z ca­łych sił ha­mu­lec. Serce wa­li­ło mi jak osza­la­łe kiedy zer­ka­łem we wstecz­ne lu­ster­ko. Na ulicy le­ża­ła ko­bie­ta.

Wła­śnie ją po­trą­ci­łem.

Zer­k­ną­łem w bok. Car­los z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi wpa­try­wał się w przed­nią szybę. Prze­ły­ka­jąc gło­śno ślinę, wbił plecy w fotel pa­sa­że­ra. Szyb­ko oce­ni­łem sy­tu­ację. Pusta ulica, las po obu stro­nach, nikt nie wi­dział wy­pad­ku. Nikt prócz Hi­tle­ra Ju­nio­ra.

– Ty… ty… za­bi­łeś ją! Za­bi­łeś! – Oszo­ło­mie­nie spra­wi­ło, że przez dłuż­szą chwi­lę nie byłem w sta­nie się po­ru­szyć. Car­los z kolei darł się jak opę­ta­ny. – I co ja teraz zro­bię?! – Zła­pał się za głowę. Po chwi­li drżą­cy­mi rę­ka­mi wy­cią­gnął z kie­sze­ni te­le­fon. – Po­li­cja. Za­dzwo­nię na po­li­cję. Po­wiem im… po­wiem, że to nie ja, to ty ją za­bi­łeś.

Le­d­wie tra­fiał w od­po­wied­nie cy­fer­ki na te­le­fo­nie. Kiedy przy­ło­żył te­le­fon do ucha, oprzy­tom­nia­łem. Wy­rwa­łem mu go z rąk, roz­łą­czy­łem się, a potem zrzu­ci­łem na zie­mię i dla pew­no­ści przy­dep­ną­łem jesz­cze butem.

– Hej! Co ty wy­pra­wiasz?!!! – wy­darł się, dło­nią szu­ka­jąc klam­ki – Mu­si­my za­dzwo­nić, że ją za­bi­łeś. Muszą cię za­brać. Mor­der­ca. – Ostat­nie słowo wy­szep­tał.

– Głupi je­steś? – Się­gną­łem do klam­ki, a potem po­ka­za­łem przed sie­bie. – Prze­cież ona żyje. Spójrz!

Po­trą­co­na ko­bie­ta istot­nie, wła­śnie wsta­wa­ła z ziemi. Nieco się chwia­ła, ale skoro sama wsta­ła, to nie mogło być z nią źle, praw­da? Nie chcia­łem iść do wię­zie­nia. Nie mia­łem też pie­nię­dzy na żadne od­szko­do­wa­nie. W pracy pła­ci­li gro­sze, a za coś mu­sia­łem żyć. Piwo i McDo­nald’s kosz­to­wa­ły. Już nie mó­wiąc o prze­glą­dzie Ana­sta­zji.

– Och. Jak do­brze. – Car­los przy­ło­żył dłoń do serca, choć w jego gło­sie można było wy­czuć nutę za­wo­du. Jak go znam, pew­nie chciał­by zo­ba­czyć mnie za krat­ka­mi.

– Na pewno po­trze­bu­je po­mo­cy. – Już otwie­ra­łem drzwi, ale Car­los po­wstrzy­mał mnie ła­piąc za rękaw i wcią­ga­jąc z po­wro­tem do środ­ka.

– Nie, nie! Ja pójdę – za­pro­te­sto­wał ga­piąc się przez szybę – Ty, dość już na­ro­bi­łeś. Prawą dło­nią przy­gła­dził włosy, a na ko­niec po­gła­skał wąs. Zer­k­nął w bocz­ne lu­ster­ko, a potem wy­siadł z auta.

Do­pie­ro kiedy zo­ba­czy­łem po­szko­do­wa­ną zro­zu­mia­łem jego po­stę­po­wa­nie. Mimo iż do­słow­nie rąb­nął w nią sa­mo­chód, wy­glą­da­ła zja­wi­sko­wo. Dłu­gie, lśnią­ce włosy. Gład­ka cera i duże, cudne oczy. Za­mru­ga­łem. Przez mo­ment, mógł­bym przy­siąc, że oczy ko­bie­ty bły­snę­ły żół­cią.

Prze­cież to nie­moż­li­we. Wy­sia­dłem z auta i do­łą­czy­łem do sto­ją­cej przed maską dwój­ki, aku­rat w mo­men­cie gdy Hi­tler Ju­nior prze­szedł do dzia­ła­nia.

– Och, jak to do­brze, że nic pani nie jest! Po­trze­bu­je pani szpi­ta­la? A może od­wio­zę… od­wie­zie­my do domu? Da­le­ko pani miesz­ka? – Do­tknął jej ra­mie­nia, ale z gar­dła po­trą­co­nej wy­do­by­ło się wark­nię­cie. Car­los za­brał dłoń.

– To ty mnie we mnie ude­rzy­łeś? – Zgro­mi­ła wzro­kiem Hi­tle­ra Ju­nio­ra.

– Ależ skąd! W życiu. To on, ten ła­chu­dra! – Wska­zał na mnie pal­cem. – Gdy­bym tylko wie­dział że z niego taki okrut­nik, nigdy bym z nim nie wsiadł do sa­mo­cho­du. Prze­klę­ty dra­niu! – Tym razem zwró­cił się do mnie – Jak śmia­łeś po­trą­cić tę pięk­ną panią! Ta­kich jak ty, to tylko ubi­jać!

Unio­słem dło­nie w obron­nym ge­ście, kiedy jej oczy skie­ro­wa­ły się na mnie.

– Tak mi przy­kro! Przy­się­gam, że nie chcia­łem.

Zmru­ży­ła oczy. Po­cią­gnę­ła nosem.

– Co tak pach­nie?

– Woda ko­loń­ska. – Car­los wy­piął dum­nie pierś – Kosz­tu­je nie­ma­ło, ale warta swo­jej ceny, praw­da?

– Nie, ty aku­rat śmier­dzisz – burk­nę­ła – Coś w sa­mo­cho­dzie. Czy to kot?

Wy­czu­ła kota? Za­czą­łem mieć po­dej­rze­nia, że z tą ko­bie­tą może być coś nie tak.

– Śmier­dzę? – Hi­tler Ju­nior za­po­wie­trzył się. – Jak… jak pani może tak mówić! To ja pani po­ma­gam, nawet ofe­ru­je pod­wóz­kę do domu, i co z tego mam? Oszczer­stwa!

– Za­mknij się. – Po­de­szła bli­żej sa­mo­cho­du. Po­czu­łem ogrom­ną ocho­tę by sta­nąć mię­dzy nią i Ana­sta­zją, nie chcia­łem by obca zbli­ża­ła się do sa­mo­cho­du. Na szczę­ście nie mu­sia­łem nic robić, bo Car­los zajął się od­wró­ce­niem jej uwagi.

– Ej! Mówię do cie­bie. Jak śmiesz mnie lek­ce­wa­żyć? – Opluł się śliną. Starł ją po­śpiesz­nie z brody – Ej! Do cie­bie mówię. Głu­cha je­steś, czy może głu­pia?

Nie­zna­jo­ma za­trzy­ma­ła się jak wryta, wbi­ja­jąc w Car­lo­sa roz­ju­szo­ne spoj­rze­nie. Cof­ną­łem się prze­zor­nie o krok. Wo­la­łem jej nie wcho­dzić w drogę. Szyb­ko po­de­szła do Car­lo­sa i bez wa­ha­nia zła­pa­ła go za gar­dło. Jej oczy za­lśni­ły zło­wro­go gdy wy­ci­ska­ła z Hi­tle­ra Ju­nio­ra po­wie­trze.

– Nie draż­nij mnie.

Pu­ści­ła go, a Car­los za­to­czył się w tył ła­piąc za gar­dło. Gdyby miał choć odro­bi­nę oleju w gło­wie, ustą­pił­by i trzy­mał gębę na kłód­kę. Ale nie. Za­ci­snął szczę­kę, zgrzyt­nął zę­ba­mi, a potem wy­pro­sto­wał się jakby po­łknął kij. Zna­łem tę po­sta­wę i ten wyraz twa­rzy. Wy­glą­dał do­kład­nie tak samo jak wtedy, gdy wro­bił mnie w bycie jego pry­wat­nym szo­fe­rem.

– Po­cze­kaj no tylko.

Po­trą­co­na, która wła­śnie wy­da­wa­ła się stra­cić nim za­in­te­re­so­wa­nie i chcia­ła odejść, przy­sta­nę­ła znowu, jakby i ona wy­czu­ła groź­bę w jego gło­sie.

– Mó­wi­łeś coś?

– Nie uj­dzie ci to na sucho. Ja… mam zna­jo­mo­ści – Za­darł głowę. – To była na­paść. Chcia­łaś mnie udu­sić. Ja, znam po­li­cjan­ta! Po­li­cjan­ta który mógł­by cię za­mknąć, żebyś zgni­ła w celi. Tak. Uschniesz w celi, twoja ładna buźka już w ni­czym ci nie po­mo­że. I nie myśl sobie. – Po­ki­wał pal­cem jak pri­ma­don­na – To, że mnie teraz prze­pro­sisz, nic ci nie da.

– Wcale nie mia­łam za­mia­ru prze­pra­szać młot­ku.

Car­los sap­nął obu­rzo­ny. Spoj­rzał na mnie, jakby są­dził że coś po­wiem. Unio­słem tylko obron­nie ręce. Nie mia­łem za­mia­ru się wtrą­cać, nie­wtrą­ca­nie się to je­dy­na rzecz, która mi wy­cho­dzi­ła, byłem w tym mi­strzem. Naj­chęt­niej sko­rzy­stał­bym z oka­zji, wsiadł do sa­mo­cho­du i od­je­chał, ale cie­ka­wość trzy­ma­ła mnie na miej­scu.

– Młot­ku? No to się do­igra­łaś, ty… ty… dziw­ko jedna!

Pra­wie za­chły­sną­łem się po­wie­trzem. Nigdy nie sły­sza­łem by Car­los kogoś wy­zwał. Był mę­czą­cym su­kin­sy­nem, który wszyst­kich draż­nił, ale nigdy nie ata­ko­wał wprost, a już na pewno nie ko­biet.

Po­szko­do­wa­na uchy­li­ła usta, jakby zdu­mio­na. Wy­star­czy­ły se­kun­dy. Do­sko­czy­ła do Car­lo­sa, i ob­na­ża­jąc sze­reg szpi­cza­stych zębów, wbiła kły w jego szyję. Try­snę­ła krew. Car­los za­to­czył się w przód kiedy ode­rwa­ła kawał mięsa z jego ciała. Pró­bo­wał nie­zdar­nie ją ode­pchnąć, ale z każdą chwi­lą tra­cił wię­cej sił. Rzu­cił mi roz­pacz­li­we spoj­rze­nie, ale je­dy­ne co byłem w sta­nie zro­bić, to gapić się na nich jak kołek. Chwi­lę trwa­ło, nim lo­gi­ka ca­łe­go zaj­ścia do­tar­ła do mojej tępej głowy.

Żółte oczy i ostre zęby.

– Wam­pir! – wy­krzyk­ną­łem

Ko­bie­ta zgro­mi­ła mnie wzro­kiem.

– Wil­ko­łak – wark­nę­ła. Hi­tler Ju­nior upadł na ko­la­na, by zaraz zwa­lić się u jej stóp jak długi. Nie żył? Są­dząc po ilo­ści krwi try­ska­ją­cej z jego szyi, cał­kiem praw­do­po­dob­ne. – Ty je­steś na­stęp­ny.

Unio­słem głowę. Ko­bie­ta-wil­ko­łak całą twarz miała uma­za­ną krwią. I pa­trzy­ła na mnie.

– Ja? Prze­cież… ale… dla­cze­go? – wy­du­ka­łem wcale nie chcąc umie­rać.

– Nie prze­pusz­czę ci tego, że rąb­ną­łeś we mnie sa­mo­cho­dem! Może je­stem wy­trzy­ma­ła, ale i tak bo­la­ło jak skur­wy­syn! A teraz po­sta­ram się, żeby i cie­bie za­bo­la­ło.

Ani my­śla­łem dać się ze­żreć ja­kiejś ko­bie­cie z kłami. Do­pa­dłem do Ana­sta­zji, ale szyb­ko prze­ko­na­łem się, że drzwi są za­mknię­te, a ja zo­sta­wi­łem klu­czy­ki w sa­mo­cho­dzie. Niech to! Za­czą­łem biec ile sił w no­gach. Prze­bie­głem przez drogę i wpa­dłem do lasu.

– Wy­da­je ci się, że mo­żesz przede mną uciec? – Do moich uszu do­tarł jej per­li­sty śmiech. – Głu­piec z cie­bie.

Ga­łę­zie chla­sta­ły mnie po twa­rzy, a bez­na­dziej­na kon­dy­cja szyb­ko dała o sobie znać. Już po chwi­li sa­pa­łem jak po dłu­gim ma­ra­to­nie. Zła­pa­ła mnie kolka. Jeśli tylko wyjdę z tego żywy, od jutra bie­gam, co­dzien­nie. Może gdy­bym wie­dział, że kie­dyś przyj­dzie mi ucie­kać przed żąd­nym krwi wil­ko­ła­kiem, już dawno bym za­czął.

W od­da­li do­strze­głem mały, drew­nia­ny domek. Ide­al­ne miej­sce by się ukryć. Ru­szy­łem pędem igno­ru­jąc kolkę, ale w nodze zła­pał mnie skurcz więc skoń­czy­ło się na szyb­kim cho­dzie.

– Nawet sta­rusz­ki ucie­ka­ją szyb­ciej. – Opie­ra­ła się o jedno z drzew, nie­opo­dal, szcze­rząc zęby – To jak? Koń­czy­my tę za­ba­wę?

Po­trzą­sną­łem głową. Zbyt zzia­ja­ny, nie byłem w sta­nie wy­du­sić z sie­bie słowa. Szyb­ko po­kuś­ty­ka­łem do chaty, a ona po­zwo­li­ła mi na to. Domek oka­zał się otwar­ty, i bar­dzo stary. Za­ba­ry­ka­do­wa­łem się w środ­ku, ale mia­łem nie­przy­jem­ną pew­ność, że te drzwi, nie po­wstrzy­ma­ły­by nawet czło­wie­ka.

– Coś na wil­ko­ła­ki, coś na wil­ko­ła­ki… – szep­ta­łem go­rącz­ko­wo, roz­glą­da­jąc się. Pró­bo­wa­łem przy­po­mnieć sobie wszyst­kie filmy i se­ria­le o tych stwo­rze­niach, ale stres zwią­za­ny z myślą o byciu roz­szar­pa­nym, prze­mie­nił mój mózg, w budyń.

– Kołek w serce na wam­pi­ry – mam­ro­ta­łem – Eee… czo­snek? Nie, to też na wam­pi­ry.

Ogłu­sza­ją­ce skro­ba­nie, jakby pa­zu­ra­mi o drew­no, na mo­ment prze­rwa­ło go­ni­twę myśli. Już tu była. Mu­sia­łem się śpie­szyć.

Sre­bro – przy­po­mnia­łem sobie, choć za późno. Jed­nym kop­nia­kiem wy­wa­ży­ła drzwi. Sta­nę­ła w nich, pięk­na i ma­je­sta­tycz­na. Efekt psuła tylko krew na twa­rzy.

– Znu­dzi­łam się już. Zwy­kle lubię ga­niać za zdo­by­czą, ale z tobą nie mam za wiele za­ba­wy. Je­steś zbyt po­wol­ny.

Po­ty­ka­jąc się o wy­bra­ko­wa­ne meble, cof­ną­łem się aż do wy­ga­szo­ne­go ko­min­ka. Po­tkną­łem się o coś, co dziw­nym tra­fem, było sie­kie­rą.

– Od­cię­cie głowy dzia­ła na wszyst­ko – szep­ną­łem, cy­tu­jąc jed­ne­go z braci Win­che­ster. Nie pa­mię­ta­łem któ­re­go. A może obaj tak ma­wia­li?

Nagle wstą­pi­ły we mnie siły, czy­sto nie­ludz­kie. Nie chcia­łem tu umie­rać. Może była to tylko ludz­ka chęć prze­trwa­nia, ale czu­łem, jak­bym w tej chwi­li, w tej se­kun­dzie, mógł zro­bić wszyst­ko.

Ko­bie­ta wil­ko­łak ob­na­ży­ła zęby i za­ata­ko­wa­ła, a ja, pod­nio­słem sie­kie­rę i od­rą­ba­łem jej głowę. Czu­łem na twa­rzy i rę­kach krew.

Ale żyłem.

Obej­rze­nie wszyst­kich se­zo­nów Su­per­na­tu­ral się opła­ci­ło.

Do domu wra­ca­łem jak na au­to­pi­lo­cie, wy­peł­nio­ny mie­szan­ką szoku i dziw­ne­go spo­ko­ju. Ciało ko­bie­ty-wil­ko­ła­ka zo­sta­wi­łem tak, jak le­ża­ło. Ukry­wa­nie do­wo­dów, to ostat­nie na co mia­łem teraz ocho­tę.

Ana­sta­zja zo­sta­ła, bo nie mia­łem przy sobie za­pa­so­wych klu­czy­ków. Wró­ci­łem na pie­cho­tę, le­d­wie czła­piąc. Wsze­dłem do miesz­ka­nia, w po­wie­trzu uno­sił się za­pach pu­stych pu­szek po piwie, a na stole le­ża­ła wczo­raj­sza pizza. Zanim ją zja­dłem, po­sta­no­wi­łem się umyć.

Za­czą­łem ża­ło­wać, że zo­sta­wi­łem ciało tak na wi­do­ku. Zwłasz­cza, że nie­da­le­ko stał mój sa­mo­chód. To pra­wie tak, jak gdy­bym na miej­scu zbrod­ni zo­sta­wił swoje na­zwi­sko i adres. Na pewno mi­strzem zbrod­ni nie zo­sta­nę.

Nagły dzwo­nek do drzwi wy­rwał mnie z roz­my­ślań i wpra­wił w pa­ni­kę. Czyż­by tak szyb­ko ją od­na­le­zio­no? Czy po­li­cja przy­szła mnie aresz­to­wać? Przez chwi­lę roz­wa­ża­łem uciecz­kę przez okno, ale miesz­ka­łem na trze­cim pię­trze, i tak wła­ści­wie, to do­pie­ro co wró­ci­łem. A może po­wi­nie­nem uda­wać, że mnie nie ma?

Ode­tchną­łem i wzią­łem się w garść. Otwo­rzę. Wąt­pi­łem, by po­li­cja tak szyb­ko tu tra­fi­ła.

Za pro­giem stał Car­los.

Żywy.

Opie­rał się o fu­try­nę i sapał. Ko­szu­lę spla­mio­ną miał krwią a włosy roz­trze­pa­ne. Nigdy dotąd nie wi­dzia­łem go w takim sta­nie, cho­ciaż, jak na czło­wie­ka któ­re­mu wy­rwa­no zę­ba­mi pół szyi, to nie­źle się trzy­mał.

– Po­trze­bu­je po­mo­cy – chark­nął i uniósł głowę. Wstrzy­ma­łem od­dech. Jego oczy były żółte, a z dzią­seł wy­ro­sły dłu­gie kły – Je­stem po­twor­nie głod­ny.