Duch twój

A duch twój niech zstąpi.

 

Nie widziałem żadnego ducha. Choć niewykluczone, że tam był. Z reguły nie dostrzegam tego, przy czym musiałbym się trochę wysilić. Taki już ze mnie typ, mniej lub bardziej pokorny.

 

Telefon. Podnoszę słuchawkę. To dzwoni Magda. Pyta o kod.

 

– Czternaście, iks, sześć – odpowiadam, po czym słyszę krótkie Dzięki! i dźwięk przerwanego połączenia. Cała ona. Wczoraj kręciłaby się przy mnie i zaciągała w różne miejsca, dziś próbuje wycyckać i swoim słodkim głosikiem mówi Kochany, podaj mi, proszę, hasło.

 

– Kod, nie hasło – strofuję. – Hasła masz na co dzień, to jest coś więcej.

 

A ten kod odpowiada za całkiem wiele. Dzięki niemu, na przykład, utrzymujemy właściwe granice między człowieczeństwem a zezwierzęceniem, o co nieraz, przyznaję, trudno.

 

Wracam do stołu. Ksiądz doszukuje się czegoś w papierach. Wystarczyło na chwilę spuścić go z oka…

 

– Chciałem tylko zobaczyć – tłumaczy – czy ma pan jakiś dowód.

 

– Na co?

 

– Na prawdziwość jego personaliów.

 

Mówiąc jego, miał na myśli niejakiego pana Krasnockiego. Otóż pan Krasnocki przed paroma dniami pożywił się ołowiem za miastem. W zeznaniach wmawiał, że sam się postrzelił, że rzuciła go dziewczyna i chciał ze sobą skończyć. Tymczasem śledziliśmy tę dziewczynę, nie byle jaka panienka, co prawda to prawda, aż dziwię się, że chciała takiego obdartusa. Parę dni wcześniej założyliśmy jej podsłuch i nasłuchaliśmy się do woli. Pełno było Kocham, lubię, tęsknię. I za grosz gniewu.

 

– To pewne, że nazywa się właśnie tak – ukróciłem. – Marek Krasnocki, urodzony w dwa tysiące siódmym, syn kucharki i weterynarza, urodzony krótko po ślubie. Ponoć dziecko z miłości – i rozłożyłem ręce. – Ksiądz za wszelką cenę chce się czegoś dowiedzieć.

 

– Mam poprowadzić jego sprawę.

 

– Ma zrobić wszystko, żeby go złamać, rozumie ksiądz? Wszystko – i ręka świsnęła w powietrzu, na znak, że nie toleruję oporu. – Zresztą, co ja będę wyjaśniał?

 

Kiwnął głową. – Tak – wydusił. – Po prostu nie umiem się z tym pogodzić.

 

Twój problem, pomyślałem. Może kiedyś, przed dwoma, trzema laty, współczułbym mu. Lecz nie teraz.

 

 

***

 

 

 

Poprowadziłem go pod same drzwi. Na celi widniał napis IZOLATKA, wyryty wielkimi szerokimi literami. I Z O L A T K A.

 

– Dlaczego siedzi sam? Skąd ta decyzja? – spytał ksiądz.

 

– Jest tu paru ludzi, którzy chętnie by mu pomogli. I kilku takich, co chętnie roztrzaskało na czymś jego łeb. Stąd.

 

Zrozumiał. Albo udawał. To nieistotne.

 

– Proszę się pospieszyć – rzucił strażnik, odkładając na moment gazetę. – O jedenastej mamy zebranie.

 

Już nazywa się to zebraniem. Bo po części nim jest. Zajmuje się miejsca wzdłuż fotela i obserwuje. Zapewne dla przestrogi. A później wypełza kierownik Baszewski, tłusta kanalia w garniturze, podnosi dłoń, otwiera usta i przemawia.

 

 

***

 

 

Ksiądz wyszedł po mniej więcej godzinie.

 

– Przyznał się do wszystkiego – powiedział. – Podpisze każdy dokument, jaki mu dacie. Okazał skruchę… – spojrzał prosząco. – Czy w tej sytuacji, będzie możliwe umniejszenie kary?

 

Uśmiechnąłem się lekko. Był to uśmiech wyuczony, nieco wymuszony. – Oczywiście – odparłem. – Uratował mu ksiądz życie.

 

A on powtórzył mój gest. Wyglądał na szczęśliwego. Ostatni dobry frajer, pomyślałem.

 

 

***

 

 

– Zabierzcie go stąd – rozkazałem, wskazując rozłożone w kącie ciało. Ż y w e ciało. Nikogo nie okłamałem, po czymś takim Krasnocki miał prawo przeżyć. A jeżeli zginie, to nie z naszych rąk.

 

– Dokąd? – zapytał kat.

 

– Wsadźcie go w samochód i wywieźcie za miasto. Jakoś sobie poradzi. Nie ma wyboru.

 

A kiedy odeszli, zapaliłem papierosa. Wirus zadziałał. I kolejny wściekły dołączy do grona aniołów. No cóż, tak bywa – westchnąłem. Najważniejsze, że spełnił oczekiwania.

 

Trochę żałowałem księdza. Niewielu żyło już ludzi jego pokroju. Święcie, to znaczy ślepo, wierzył w uczciwość każdego z moich słów. Krasnocki przeżyje? – zdawał się pytać. A z jego ust wypływały subtelne domniemania. On musi przeżyć, musi, przecież powiedział to, co chcieliście.

 

I przeżył. Z tym, że jako ktoś zupełnie inny. Wirus zabija w przeciągu paru tygodni. Być może zdąży jeszcze ucałować dziewczynę i dowiedzieć się, iż zostanie ojcem, nim walnie głową w ścianę.

 

– Załatwcie to szybko – rzuciłem.

 

I znów nie zobaczyłem żadnego ducha. To dobrze.