Noc żywych...

Punkt ksero, zwany także mekką studencką, jest popularnym celem wielu pielgrzymek. Studenci po nabożnym przejściu przez próg zawsze nerwowo ściskają w rękach notatki i cichną, nie chcąc naruszać spokoju świętego miejsca. Kapłani (lub kapłanki) świątyń nie muszą nosić żadnych specjalnych rzeczy – odziani są bowiem w powagę tego miejsca, bez którego świat studentów nie byłby taki sam.

 

Kserokopiarka to najlepszy przyjaciel studenta który występuje w świecie rzeczywistym i jedyną istotą zagrażającą jej pozycji jest panda. Na szczęście dla kserokopiarek pandy pojawiają się tylko na wezwanie studentów (PanDa trzy, o tutaj, ta rubryka…), ale są wybredne i nie zawsze zstępują ze swego wymiaru, gdy student jest w potrzebie, dlatego pozycja kserokopiarek póki co pozostaje niezagrożona.

 

Te urządzenia występują jedynie w swoich świętych przybytkach, okazjonalnie opuszczając je w awaryjnych przypadkach, choć są to sytuacje ekstremalne, gdyż grożą desakracją kserokopiarki. Studenci z całego świata, pomni wszystkiego, czego zawdzięczają kserokopiarkom, planują ufundować największy pomnik kserokopiarki na świecie – jak tylko zbiorą fundusze uzyskane w ramach oddawania butelek do punktów skupu.

 

Korytarz ogarnął mrok.

– Cholera, odcięły zasilanie! – wrzasnął Radek i rzucił się do ucieczki. Polon natychmiast poszedł w jego ślady.

Sytuacja była beznadziejna. Znaleźli się na końcu korytarza, drzwi do sal były zamknięte, a one były coraz bliżej. Mrok korytarza rozświetliło kilkadziesiąt czerwonych światełek, rosnących z każdą chwilą. Upiorny czerwony poblask spłynął na odrapane ściany korytarza uniwersyteckiego, a uszy studentów wypełniło złowrogie szuranie.

– Mówiłem ci Radek, że to cholernie kiepski pomysł z tym nocowaniem w bibliotece – syknął Polon.

– A skąd miałem wiedzieć że akurat dzisiaj dostaną hopla i rzucą się na wszystko i wszystkich? – odwarknął Radek. – Wiesz, to chyba nie jest najlepszy moment na kłótnię – powiedział po chwili pojednawczo.

– Chyba nie – przytaknął Polon. – Zwłaszcza, że zaraz nas dorwą…

Jednak mrok korytarza po chwili rozświetlił promyczek nadziei.

– Polon, cholera!

– Co?

– Łazienka! Ich nie zamykają na noc!

– Przebijamy się?

– Łap za ławkę, roztrącimy je – zakomenderował Radek. – Nie dostaną nas tak łatwo!

– Ok, ja łapię z tyłu, ty łapiesz z przodu, i taranem je!

– Dlaczego ja z przodu? – zaprotestował Radek, zatrzymując się.

– Bo to twój pomysł był!

– O, przepraszam, masz lepszy?

– Ano nie – stropił się Polon. – Nie reagują nawet jak się rzuci w nie butelką wódki, więc mój arsenał pomysłów póki co wyczerpany.

– To przestań się rzucać i łap tę cholerną ławkę! Szybciej! – dodał, gdy zobaczył, jak blisko znajduje się krwawa czerwień światełek.

– Dobra już, dobra – mruknął Polon i złapał za ławkę.

Studenci ustawili się odpowiednio i zaszarżowali. Wpadli w tłum, odrzucając pierwszą z nich na dobre trzy metry i po krótkiej szarpaninie znaleźli się po drugiej stronie. Tłum odwrócił się niemrawo i w kompletnej ciszy zaczął iść w stronę studentów. Oni zaś zdali się na instynkt, pozwalający trafić do łazienki pijanym studentom w kompletnej ciemności. Szczęśliwie dla nich, instynkt zaprowadził ich do odpowiednich drzwi.

– Radek, zamykaj, bo nas dorwą!

– Musimy się zabarykadować, inaczej wlezą tutaj w trymiga! – krzyknął Radek, wciągając ławkę do łazienki. – Może byś mi tak z łaski swojej pomógł, co?

Polon natychmiast ruszył z pomocą. W ostatniej chwili wciągnęli ławkę do środką i zastawili nią drzwi.

– A fuj – wzdrygnął się Polon, patrząc jak czarna maź spływa z ławki na podłogę. – Tej pierwszej to chyba toner rozwaliliśmy – powiedział, patrząc na kawałki metalu wbite w ławkę.

– Polon… – powiedział słabym głosem Radek. – Dostałem…

– Cholera, co, gdzie, jak?

– Zobacz – powiedział Radek, wyciągając rękę w jego stronę.

– A mówiłem żebyś był z przodu, to nie chciałeś słuchać – mruknął Polon. – Źle to wygląda… Szczerze mówiąc, to najgorsze rozcięcie papierem palca, jakie w życiu widziałem.

Krew skapywała na podłogę, mieszając się z czarną mazią.

– Bądź dzielny – powiedział Polon po chwili – mam tu coś, co ci pomoże.

Wyciągnął piersiówkę i z uśmiechem zaprezentował ją Radkowi.

– Najlepszy spirytus, żadne obrażenia mu się nie oprą! – powiedział triumfalnie. – trzymałem go na czarną godzinę, więc teraz się jak najbardziej przyda.

– Uch… Dzięki – powiedział Radek po kilku łykach. – Od razu wracają mi siły.

– Co ty, chłopie, wypiłeś to?

– A co ja miałem z tym zrobić?

– Ranę zdezynfekować!

– Spirytus miałem zmarnować? – oburzył się Radek. – Masz, zostawiłem ci trochę na poprawę humoru.

– Dzięki – powiedział wdzięczny Polon i wychylił zawartość piersiówki. – Zauważyłeś, że nie atakują?

– Rzeczywiście, cicho jakoś. Może odpuściły?

Jakby w odpowiedzi na to pytanie drzwiami wstrząsnęło potężne uderzenie. Po chwili następne. I następne.

– Jak utrzymają takie tempo, to z naszej barykady nie zostanie nic już za piętnaście minut – stwierdził posępnie Polon. – Musimy coś szybko wymyślić.

– Ale co? – jęknął Radek, trzymając się za palec. – Jesteśmy w kiblu, dosłownie i w przenośni!

– Zamierzasz się poddać? – zapytał zaskoczony Polon.

– Mi tam jest wszystko jedno – odpowiedział zrezygnowany Radek.

Polon rozejrzał się uważnie po pomieszczeniu. Panujący w nim mrok i próby przełamania barykady wcale nie ułatwiały mu sprawy. Odsunął się od drzwi i poszedł zbadać łazienkę, która wyglądała jak każdy szanujący się męski kibel – brakujące płytki, zdewastowane boksy toaletowe z napisami w stylu "Lepsze B w garści, niż D w .jpg" i wszechobecny brud na podłodze. Papieru toaletowego, oczywiście, nie było. Zrezygnowany Polon postanowił podejść z powrotem do drzwi. Zapomniał jednak o atramentowo czarnej plamie. Po chwili leżał na plecach, a jego oczom ukazało się to, czego tak usilnie poszukiwał.

– Jesteś, jesteś – ucieszył się, podnosząc z podłogi napoczętą rolkę papieru toaletowego i tuląc ją do piersi. Teraz pozostało mu tylko przekonanie Radka do otwarcia drzwi.

– Ciągle chcesz się poddać? – zapytał go.

W odpowiedzi otrzymał jedynie wzruszenie ramion.

– No dobra – powiedział, odsuwając ławkę i otwierając drzwi. – Pora na chwilę zabawy. Kseruj! – wrzasnął wyrzucając rolkę na korytarz. Załapał Radka i wyciągnął go z łazienki, patrząc, jak na korytarzu rozgorzała walka. Studenci popatrzyli na siebie.

– Skąd wiedziałeś, że tak zareagują? – zapytał zdumiony Radek.

– Jak rany, to oczywiste! Może są szalone, niebezpieczne i krwiożercze, ale to ciągle kserokopiarki! Jak tylko zobaczą papier, koniecznie będą chciały go skserować!

Na korytarzu wybuchło pandemonium. Wszystkie kserokopiarki rzuciły się na siebie, rozrywając się wzajemnie i szarpiąc za rolkę papieru. W powietrzu unosił się smród rozbitych tonerów, czarna maź kapała na podłogę, podarte fragmenty papieru unosiły się w powietrzu. Jednak kilka kserokopiarek nie wzięło udziału w tej kseroorgii i złowrogo łypały na studentów czerwonymi światełkami kontrolnymi. Studenci wzięli nogi za pas i pobiegli w stronę wyjścia.

– Cholera, zamknięte – mruknął Polon. – I zabezpieczone przed włamaniem – dodał, gdy jego długopis złamał się w zamku.

– To co teraz?

– Szukamy dalej papieru, może uda się je nam zlikwidować.

– To dalej, biegiem do budynku C, tam toaleta jest na każdym piętrze – zarządził Radek.

– Chwila, chwila – powiedział Polon. – Przejąłem dowodzenie kiedy się poddałeś, więc teraz ja. Biegiem do budynku C, tam toaleta jest na każdym piętrze – rozkazał.

Rad nie rad, Radek musiał się zgodzić. Kiedy przebiegali obok sal wykładowych, usłyszeli hałas. Obejrzeli się za siebie. Szarżowały na nich cztery kserokopiarki, złowieszczo błyszcząc kontrolkami. Studenci rzucili się biegiem w stronę najbliższej łazienki i zaczęli szarpać za drzwi.

– Zamknięte.

– No to już po nas…

Kserokopiarki zbliżały się powoli, jakby wiedząc, że ofiary nie mają już dokąd uciec. Ich upiorne cienie poruszały ssię groteskowo na ścianie, tańcząc radośnie taniec zwycięzcy. Radek i Polon zamknęli oczy.

Rozległ się trzask, brzęk tłuczonego szkła, wściekły pisk i nastała cisza.

– Ej, Polon…żyjesz? – zapytał Radek nie otwierając oczu.

– Żyję.

– Co się stało?

– Może lepiej sam zobacz.

Radek otworzył oczy. Oprócz Polona zobaczył też kogoś jeszcze. Ów ktoś wyglądał, jakby nie golił się od tygodnia, miał krótkie, zmierzwione włosy i zataczał się leciutko.

– Wieczny Student… – wyszeptał nabożnie Radek i ukłonił się na powitanie.

– Co jest, dzieciaki? – zapytał Wieczny Student. – Czterem kserokopiarkom nie możecie dać rady?

Radek dopiero teraz zauważył korpusy wyłączonych kserokopiarek leżące na podłodze.

– Ale…jak? – wykrztusił.

– Chodźcie, opowiem wam co i jak robić w noc żywych kserokopiarek. – Wieczny Student wskazał drzwi do sali wykładowej, która Polon natychmiast otworzył złamanym długopisem. W oczach Wiecznego błysnęło uznanie.

– Ok, to teraz nam powiedz jak załatwiłeś te kserokopiarki – poprosili studenci.

– Oj, to banalnie proste – odpowiedział Wieczny – zapewne wiecie, jak najłatwiej popsuć kserokopiarkę?

Studenci pokręcili głową.

– Jak rany, naprawdę? – zdziwił się Wieczny. – No dobra. Więc musicie wiedzieć, że osiemdziesiąt procent kserokopiarek psuje się kiedy ktoś próbuje skserować na nich swój goły tyłek. Jednak w noc żywych kserokopiarek jest to jedyny sposób na przetrwanie – powiedział.

– Polon rzucił w nie papierem toaletowym z rozkazem kserowania i zaczęły się szarpać – przerwał Radek.

Wieczny spojrzał na Polona z ciekawością.

– Świetny pomysł – powiedział. – Myślę, że następnym razem też wykażesz się inwencją, bo od teraz mnie zastępujesz – stwierdził uroczyście.

– Zaraz, chwila, jak to zastępuję? Jakim następnym razem? – zapytał zdumiony Polon.

– No, w następną noc żywych kserokopiarek.

– To takie rzeczy zdarzają się często?

– Średnio raz na dwa lata. Choć ostatnio to mieliśmy świt żywych kserokopiarek, a ze cztery lata temu to był prawdziwy wysyp – skrzywił się Wieczny. – Masz jeszcze jakieś pytania?

– Jak niby mam cie zastąpić?

– Ależ to jest dziecinnie proste. Pyk! Od teraz to ty jesteś Wiecznym.

– Ja?

– A co, nie podoba się?

– Podoba się, oczywiście… Ale dlaczego?

– Posłuchaj mnie, młody – powiedział Wieczny. – Wierz mi lub nie, ale nie można całe życie studiować. Ja od szesnastu lat ciągnę ten jeden kierunek i chciałbym już nie musieć tutaj warować co dwa lata, nie przeciągać sesji, napisać w końcu tę magisterkę i znaleźć robotę. Dlatego od teraz to ty będziesz Wiecznym Studentem tego uniwersytetu.

– Mam jakieś obowiązki?

– No, musisz być tutaj co dwa lata, upijać się przynajmniej dwa razy w tygodniu, kraść kufle z klubów i papier z toalet uniwersyteckich, takie tam – machnął ręką Wieczny. – Przywykniesz.

– W sumie za bardzo to nie zmieni mojego grafiku – wyszczerzył zęby Polon. – A jakieś insygnia władzy dostanę?

– No, masz. Byłbym zapomniał – powiedział Wieczny i uderzył się w czoło. – Oczywiście, łap! – Powiedział, rzucając mu małe zawiniątko. – Oczyszczę wam drogę do wyjścia, ale potem już musicie radzić sobie sami – rzucił na odchodne.

Wyszedł na korytarz. Studenci usłyszeli jeszcze trzaski, a potem zapadła cisza.

– Polon, weź pokaż co dostałeś w tym zawiniątku – poprosił Radek.

Polon ocknął się z zamyślenia i rozwinął pakunek. Ich oczom ukazał się kapsel od piwa z naklejonym na denko napisem, który dumnie głosił "W.S.".

– O stary, teraz nikt już nie może odmówić ci pożyczenia notatek do skserowania – powiedział z zazdrością Radek.

– Ale z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność – powiedział w zadumie Polon. – Chodź, dokopiemy tym paskudom.

Wyszli na korytarz. Kserokopiarki już tam czekały, ich czerwone lampki kontrolne błyszczały z podniecenia. Ofiara jest tuż, tuż!

Ale role się odwróciły. Polon ryknął i skoczył wysoko, ściągając w locie portki. Zsunął z tyłu gatki, złapał kserokopiarkę, usiadł na niej i wcisnął "kseruj".

– Mam już jedną! – zawołał uradowany, gdy ta upadała bez życia na podłogę.

– Jeden – jeden! – odpowiedział Radek.

– Haaa, mam cię! Dwa jeden!

Kserokopiarki, nie spodziewając się takiego obrotu sprawy, zaczęły się wycofywać. Radek zanucił temat z "Pogromców duchów":

– Na na na na na…Photocopier busters!

Kserokopiarki czmychnęły na piętro.

– A to wredzizny, zmówiły się z windą! – powiedział Polon, podnosząc spodnie z podłogi. – Zatrzymaj windę, a ja zajmę się resztą, musimy wyrobić się przed świtem! – powiedział, wskazując na okno, za którym mrok zaczynał ustępować pierwszym promieniom słońca.

– Tak jest! – odkrzyknął Radek i zaczął raz za razem wciskać guzik windy. Jak tylko przyjechała, rozwalił desant kserokopiarek i zatrzymał windę na parterze.

Po godzinie drugą windą przyjechał Polon. Za sobą ciągnął wyrywającą się maszynę.

– To ostatnia – powiedział w odpowiedzi na pytające spojrzenie Radka. – Chciałem, żebyśmy załatwili ją razem.

– Dzięki! – ucieszył się Radek. – Chodź, musimy ją zaciągnąć dalej, bo stąd nam może łatwo zwiać.

– Dawaj, ciągniemy.

 

 

Rektor zaparkował samochód i skierował się w stronę wejścia do budynku. Otworzył górny zamek, ale w dolnym coś utknęło i spędził kilka minut na mrozie wypychając kluczem coś, co okazało się być połówką długopisu.

– Przeklęci studenci – mruknął pod nosem.

Otworzył drzwi i wszedł na korytarz. Jego oczom ukazał się co najmniej niecodzienny widok. Dwóch studentów trzymało kserokopiarkę, po czym jeden usiadł na niej i skserował swoją tylną część ciała. Cichutko podkradł się i ukrył swoją rektorską mość za posągiem założyciela uniwersytetu.

– No, to by była ostatnia – powiedział radosnym głosem jeden ze studentów.

– Czyli to koniec – ucieszył się drugi.

– To absolutnie nie jest koniec – powiedział rektor wychodząc ze swojej kryjówki. – Mam nadzieję, że mi panowie wytłumaczycie, co się tutaj dzieje?

Studenci tylko spojrzeli po sobie.

 

KONIEC