Św. Mikołaj z.o.o.

– Świę­ty Mi­ko­ła­ju, świę­ty Mi­ko­ła­ju! – krzy­czał zdy­sza­ny skrzat. – Wiesz, że już dzi­siaj jest Wi­gi­lia?

– Na­praw­dę, El­drycz­ku? A we­dług ja­kie­go ka­len­da­rza? – za­py­tał bro­da­ty sta­rzec ni­skim gło­sem.

– Tego… na­sze­go…  świą­tecz­ne­go.

– Nie­moż­li­we.

Mi­ko­łaj ru­szył ku ścia­nie, na któ­rej wi­siał ka­len­darz. Długo wpa­try­wał się w ko­lej­ne dni na nim uka­za­ne, by po chwi­li zo­rien­to­wać się, że wła­śnie pa­trzy na kwie­cień. Ner­wo­wym ru­chem wy­tar­gał ko­lej­ne kart­ki z mie­sią­ca­mi za­sła­nia­ją­cy­mi mu gru­dzień.

– Czy dzi­siaj nie mamy przy­pad­kiem do­pie­ro piąt­ku?

– Ow­szem, świę­ty Mi­ko­ła­ju.

– Toć prze­cie wi­gi­lia jest do­pie­ro za pięć dni! – Uśmiech­nął się Mi­ko­łaj i za­to­pił w wiel­kim wy­god­nym fo­te­lu, z któ­re­go nie za­mie­rzał wsta­wać do końca tego dnia.

Zdzi­wio­ny skrzat pod­szedł do tej samej ścia­ny.

– To ka­len­darz sprzed je­de­na­stu lat!

– Nie­moż­li­we – od­rzekł i spoj­rzał na za­trwa­ża­ją­cą licz­bę wska­zu­ją­cą rok.

– Świę­ty Mi­ko­ła­ju mogę mieć do cie­bie jedno py­ta­nie?

– Ależ oczy­wi­ście, El­drycz­ku, za­wsze mo­żesz mieć py­ta­nie do Świę­te­go Mi­ko­ła­ja.

– Dla­cze­go wła­ści­wie nie wo­zi­my już pre­zen­tów? Tak jak daw­niej?

– Wiesz, El­drycz­ku, czasy się zmie­nia­ją. Teraz Świę­ty Mi­ko­łaj nie jest już po­trzeb­ny jak daw­niej. Lu­dzie sami ku­pu­ją sobie pre­zen­ty, sami je sobie wrę­cza­ją i sami naj­le­piej wie­dzą, co sobie po­da­ro­wać. Zresz­tą jest ich na świe­cie tylu, że nie da­ło­by się ob­je­chać wszyst­kich domów w tę jedną noc. Dla­te­go też już tego robić nie mu­si­my.

– Co za fan­ta­stycz­na bzdu­ra – rzu­cił do­no­śnym gło­sem męż­czy­zna wcho­dzą­cy przez drzwi.

– Ki dia­beł? – mruk­nął bro­da­ty sta­rzec.

– Bingo! – Chudy męż­czy­zna wska­zał pal­cem na go­spo­da­rza. – Oto ja!

– Jak pan tu wszedł?

– Wi­dzisz, drogi Mi­ko­ła­ju, świę­ty czy też nie… Na świe­cie ist­nie­je taki wy­na­la­zek, który zowią drzwia­mi. I nimi wła­śnie wsze­dłem.

– Kto pana tu wpu­ścił? To jest re­zy­den­cja świę­te­go Mi­ko­ła­ja! Nie może sobie tu wcho­dzić byle kto.

– W pełni się z tobą zga­dzam. Nie wolno wpusz­czać do ta­kie­go pa­ła­cu byle kogo. Skąd to wiem? W końcu je­stem za­rząd­cą tego miej­sca.

Trzy­ma­ny do tej pory w ręku pa­pier, ma­je­sta­tycz­nym ru­chem roz­wi­nął się po całej dłu­go­ści biur­ka. Gość oparł się o blat, usta­wia­jąc się ple­ca­mi do Mi­ko­ła­ja.

– Wiesz, mały elfie, dla­cze­go Mi­ko­łaj nie wozi pre­zen­tów? Po­nie­waż za­mie­nił za­przęg re­ni­fe­rów na ogrom­ne­go czer­wo­ne­go tira pew­ne­go czar­ne­go na­po­ju. Wy­rzu­cił mitrę i za­ło­żył za­miast niej cza­pecz­kę z pom­po­ni­kiem, po­rzu­cił bied­nych, od­da­jąc się w ręce ka­pi­ta­li­zmu, gdzie każdy po­tra­fi ra­dzić sobie sam. Prze­stał być osobą świę­tą. Stał się in­sty­tu­cją, kor­po­ra­cją, marką samą w sobie.

– Nie­moż­li­we! – mruk­nął Mi­ko­łaj, ścią­ga­jąc oku­la­ry na nos. – Je­steś kar­nym za­rząd­cą mo­je­go sta­no­wi­ska?

– Re­wi­zo­rem – uśmiech­nął się dia­bel­sko męż­czy­zna. – Cier­pli­wość jest boską cnotą, ale i ona ma swoje gra­ni­ce.

– Dla­te­go wy­sła­li do mnie dia­bła?

– Wszyst­ko scho­dzi na psy, praw­da? Magia, re­li­gia, świę­ci, mi­ko­ła­je. Nawet dia­bły.

– Co masz wła­ści­wie tu zro­bić? Skon­tro­lo­wać mnie?

– Mi­ko­ła­ju, nie ośmie­szaj się. Zwy­kła kon­tro­la nic tu nie da. Wy­ka­że tylko, że nadal speł­niasz swoją funk­cję. Licz­ba ga­le­rii han­dlo­wych, w któ­rych lu­dzie mogą ku­po­wać pre­zen­ty sami, a na któ­rych znaj­du­je się twoja po­do­bi­zna, jest nie­wy­obra­żal­na. Ilość kul­tur, która dzię­ki temu przy­ję­ła cie­bie jako „wrę­cza­ją­ce­go” pre­zen­ty, także świet­nie wy­glą­da w ra­por­tach. Ogrom fa­bryk pro­du­ku­ją­cych ma­so­wo za­baw­ki rów­nież robi wra­że­nie. Zwłasz­cza w od­le­głych kra­jach nie­ma­ją­cych wiele wspól­ne­go z twoją osobą.

– To o co cho­dzi?

– Po pro­stu ktoś tu za­po­mniał o tym, kim wła­ści­wie miał być świę­ty Mi­ko­łaj.

– Ho! Ho! Ho! – żach­nął się swoim ba­so­wym gło­sem go­spo­darz. – Mia­łem spra­wić, by świę­ta ist­nia­ły. Ist­nie­ją? Dzie­ci miały otrzy­my­wać pre­zen­ty. Otrzy­mu­ją? Miały wie­dzieć, że to świę­ty je wrę­cza. Wie­dzą? Co jesz­cze ma robić świę­ty Mi­ko­łaj, do dia­bła?

– Rzekł­bym, że nie po­bie­rać tak wiel­kich tan­tiem za swój nie­świę­ty wi­ze­ru­nek. Nie­ste­ty nie w tej spra­wie tutaj je­stem… Mia­łeś za­dbać o magię świąt. O to, by każdy je czuł. By cho­in­ka, bomb­ki, ko­la­cja wi­gi­lij­na i zwień­cza­ją­ce wszyst­ko pre­zen­ty two­rzy­ły nie­sa­mo­wi­tą at­mos­fe­rę świą­tecz­ną, obec­ną tylko w tym okre­sie.

 – To wszyst­ko nadal zo­sta­ło za­cho­wa­ne!

– Do­praw­dy? Zadam może po­moc­ni­cze py­ta­nie… Kiedy ostat­nio stąd wy­cho­dzi­łeś?

– Ho! Ho! Ho! Cóż to za py­ta­nie?

– Nie wi­dzia­łaś ni­cze­go oprócz tej wła­snej re­zy­den­cji od kil­ku­dzie­się­ciu lat. Na­praw­dę uwa­żasz, że wiesz, co dzie­je się na świe­cie?

– Ośmie­szasz się. Na­praw­dę dużo czy­tam, nieco oglą­dam…

– Ży­jesz w bańce! Wstań i chodź ze mną. Po­ka­żę ci, jak wy­glą­da­ją świę­ta!

– Ni­g­dzie nie idę. Już dziś wsta­łem rano i wy­star­czy.

– Nie chcesz, czy nie da­jesz rady? Za­pu­ści­łeś się, Mi­ko­ła­ju. Strasz­li­wie! Gdzie się po­dział ten szczu­pły bi­skup Miry? Nie­waż­ne… Mały elfie, szy­kuj re­ni­fe­ry i sanie. Po­le­ci­my trosz­kę po­zwie­dzać.

– Tak jest! – El­dry­czek  za­sa­lu­to­wał, lecz po chwi­li na jego twa­rzy uka­za­ła się skwa­szo­na mina. – Tylko że nie mamy re­ni­fe­rów od pra­wie stu lat.

– To czym, na nie­bio­sa, lata teraz świę­ty Mi­ko­łaj?

– Chodź, po­ka­żę ci – od­rzekł za­py­ta­ny – tylko pomóż mi wstać.

**********

Po nie­bie ni­czym bły­ska­wi­ca mknął bar­dzo szyb­ko czer­wo­ny punkt. Czy to ptak? Czy to sa­mo­lot? Nie, to su­per­spor­to­wy, prze­ro­bio­ny na la­ta­ją­ce sanie Dodge Chal­len­ger SRT Hel­l­cat Re­deye Express wy­ko­na­ny na za­mó­wie­nie sa­me­go świę­te­go Mi­ko­ła­ja.

Za ich kie­row­ni­cą sie­dział dia­beł, tym­cza­so­wo peł­niąc funk­cję szo­fe­ra naj­bar­dziej zna­nej osoby z La­po­nii. Pę­dził z nad­dźwię­ko­wą pręd­ko­ścią, spraw­nie mi­ja­jąc ko­lej­ne ptaki, drony i nisko le­cą­ce he­li­kop­te­ry. Zwol­nił do­pie­ro nad pew­nym więk­szym mia­stem, które mie­ni­ło się na nie­bie mi­lio­na­mi świa­teł.

– Czego chcesz, dia­ble? – pytał Mi­ko­łaj, ob­ser­wu­jąc miej­sco­wość. –  Widzę prze­pięk­ną cho­in­kę na rynku, ogrom lam­pek prze­wie­szo­nych nad uli­ca­mi, jar­mar­ki bo­żo­na­ro­dze­nio­we. Jest nawet śnieg. Dla­cze­go twier­dzisz, że nie ma magii świąt?

Dia­beł bez słowa ob­ni­żył pułap lotu i zręcz­nie wy­lą­do­wał na pła­skim dachu jed­ne­go z wie­żow­ców. Wy­siadł z po­jaz­du i cze­kał na pa­sa­że­ra opar­ty o maskę spor­to­wych sań. Mi­ko­łaj po wielu pró­bach zdo­łał wy­ka­ra­skać się z wła­sne­go po­jaz­du  i do­łą­czyć do roz­mów­cy.

– Po­zna­jesz ten sprzęt? – za­py­tał re­wi­zor, wrę­cza­jąc mu po­dłuż­ny przed­miot.

– Lu­ne­ta do pod­glą­da­nia ma­łych dzie­ci?

– To za­brzmia­ło źle – stwier­dził dia­beł z lek­kim nie­sma­kiem. – Pro­szę. Weź ją. Zo­bacz, jak wy­glą­da świę­to w każ­dym z tych domów.

Prych­nąw­szy pod nosem, Mi­ko­łaj ode­brał lu­ne­tę i spoj­rzał na pierw­sze lep­sze miesz­ka­nie, długo się po nim roz­glą­da­jąc.

– Ho! Ho! Ho! I patrz, wszyst­ko ład­nie i świą­tecz­nie. Jest ogrom­na cho­in­ka, jest kilka pre­zen­tów, w tle lecą ko­lę­dy z te­le­wi­zo­ra… Dalej nie ro­zu­miem, co ci nie pa­su­je?

– Przez swoje le­ni­stwo, nie­umiar­ko­wa­nie w je­dze­niu i piciu, a także ode­rwa­nie od rze­czy­wi­sto­ści, na wszyst­ko pa­trzysz po­wierz­chow­nie. Przyj­rzyj się do­kład­nie!

W sa­lo­nie nie było żywej duszy. Gdzieś w kącie leżał nie­dba­le rzu­co­ny roz­szar­pa­ny pre­zent. W kuch­ni ko­lej­ną nudną pio­sen­kę świą­tecz­ną cicho grało radio, a przy stole, nad garn­kiem stała ko­bie­ta. Po całym miesz­ka­niu roz­no­sił się spe­cy­ficz­ny za­pach go­to­wa­ne­go barsz­czu. Nie był on jed­nak przy­pra­wia­ny roz­ma­ry­nem, a ka­pią­cy­mi z jej oczu łzami.

– Coś złego mu­sia­ło stać się w tym domu… – rzekł Mi­ko­łaj po dłuż­szym na­my­śle.

– Jej mę­żo­wi nie spodo­bał się pre­zent. Dla­te­go też kop­nął go w kąt, a sam, wy­zy­wa­jąc ją od naj­gor­szych zna­nych i nie­zna­nych mu ko­biet, wy­szedł, trza­snąw­szy drzwia­mi. Świą­tecz­na at­mos­fe­ra, praw­da?

– To po­je­dyn­czy przy­pa­dek.

Świę­ty prze­niósł lu­ne­tę na inne do­mo­stwo.  W dwóch osob­nych po­ko­jach na łóż­kach le­ża­ła dwój­ka ro­dzeń­stwa. Jedno z nich wpa­try­wa­ło się w sufit, po­cią­ga­jąc nosem raz po raz, a dru­gie bez­myśl­nie prze­wi­ja­ło ko­lej­ne czę­ści stro­ny z ob­raz­ka­mi. Obok le­ża­ły roz­tar­ga­ne pacz­ki, a wy­cią­gnię­te z nich pre­zen­ty le­ża­ły nie­od­pa­ko­wa­ne na biur­kach.

– To strasz­ne. Prze­brzy­dłe, roz­wy­drzo­ne dzie­ci. Nie cie­szą się z pre­zen­tów, które zo­sta­ły im wrę­czo­ne! To nie zna­czy jed­nak, że nie ma at­mos­fe­ry – pod­kre­ślił szyb­ko Mi­ko­łaj. – Ktoś się dla nich sta­rał, by świę­ta były takie, jak trze­ba!

– Pa­trzysz, a nie wi­dzisz, Mi­ko­ła­ju. Słu­chasz, a nie sły­szysz. Uj­rza­łeś tam ja­kie­goś do­ro­słe­go? Nie? Bo ich nie ma. Miesz­ka­ją w innym mie­ście, w innym pań­stwie. Nawet nie zje­cha­li na świę­ta. Dro­gie pre­zen­ty, któ­rych dzie­ci nawet nie po­trze­bo­wa­ły, miały sta­no­wić ich na­miast­kę. Na­miast­kę świąt z ro­dzi­ca­mi… To na­zy­wasz świą­tecz­ną at­mos­fe­rą?

Świę­ty wciąż nie prze­ko­na­ny, nie dawał za wy­gra­ną i raz po raz za­glą­dał w ko­lej­ne go­spo­dar­stwa.

– O! – krzyk­nął za­chwy­co­ny. – Pro­szę! Bar­dzo ład­nie ubra­ne do­mo­stwo. Pełno ślicz­nych lam­pek, gwiaz­dy w oknie, cała ro­dzi­na przy stole, wszy­scy za­do­wo­le­ni z pre­zen­tów, nikt nie ma­ru­dzi, wszy­scy szczę­śli­wi. Wciąż ist­nie­je magia świąt!

– Spójrz w miesz­ka­nie obok. – Dia­beł prze­su­nął lu­ne­tę w prawo. – Wi­dzisz tę star­szą panią, która sie­dzi bez słowa, w pu­stym, ciem­nym miesz­ka­niu z opłat­kiem w ręku? Wiesz, kim ona jest? Mamą tam­te­go mał­żeń­stwa. Ceny leków po­wo­du­ją, że nie ma nawet na opła­ty prądu. A oni nawet jej nie za­pro­si­li na wi­gi­lię. Magia świąt?

– Prze­klę­ty dia­beł! Za­bra­łeś mnie w miej­sce, które jest pełne złych ludzi, by udo­wod­nić swoje teo­rie.

Mi­ko­łaj prze­szedł na drugi ko­niec dachu.

– Twier­dzisz, że po­wi­nie­nem pa­trzyć sze­rzej. Spójrz­my więc na tamtą wio­skę, gdzie sły­chać dzwo­ny. Pa­ster­ki nad­szedł czas. Widzę grono ludzi w ko­ście­le. Wszy­scy po­grą­że­ni w mo­dli­twie, od­da­ją się daw­nym zwy­cza­jem du­cho­wej kon­tem­pla­cji. Dla nich świę­ta, to prze­ży­cie. Oni wciąż to czują.

– Dwój­ka dwu­dzie­sto­lat­ków w pierw­szym rzę­dzie uma­wia się na nie­ślub­ne igrasz­ki w sa­mo­cho­dzie po za­koń­cze­niu mszy. Czter­dzie­sto­la­tek w bocz­nej ławie zdra­dza żonę i za go­dzi­nę je­dzie do ko­chan­ki…

– Skąd niby to wiesz?

– Z tego SMS-a. – Dia­beł wy­cią­gnął te­le­fon, za po­mo­cą któ­re­go prze­jął wia­do­mość. – „Żona zo­sta­ła w domu, wi­dzi­my się po pa­ster­ce, nie mogę się do­cze­kać, dziub­dzia­sku”. Tam w krza­kach mło­dzież po­szła się upić, a w bra­mie pa­pie­ro­sy palą trzy­dzie­sto­lat­ko­wie, do któ­rych nawet nie do­cho­dzą dźwię­ki or­ga­nów. Tylko bab­cia w ostat­niej ławce prze­ży­wa te świę­ta, mar­twiąc się tym, że za całą eme­ry­tu­rę ku­pi­ła pre­zen­ty wnu­kom. Przy­po­mnij­my sobie… Kto miał wrę­czać te pre­zen­ty?

– Nie może być aż tak źle… Nie może być.

Nagle… Ni­czym zba­wie­nie z sa­me­go nieba, przed oczy­ma Mi­ko­ła­ja po­ja­wił się obraz wspa­nia­łe­go domu. Domu, w któ­rym w ten wspa­nia­ły czas przy stole ze­bra­ła się cała wie­lo­po­ko­le­nio­wa ro­dzi­na, za­pa­lo­ne zo­sta­ły świe­ce, a dzie­ci ob­da­ro­wa­ne drob­ny­mi pre­zen­ta­mi bie­ga­ły ucie­szo­ne, pusz­cza­jąc na ziemi bącz­ka.

– Ho! Ho! Ho! Spójrz, dia­beł­ku, tam, gdzie i ja. Wi­dzisz to?

– Ow­szem. Widzę też na­ra­sta­ją­cą coraz moc­niej iro­nię. Al­bo­wiem naj­wię­cej świą­tecz­nej at­mos­fe­ry zna­la­złeś, Mi­ko­ła­ju, w ży­dow­skiej ro­dzi­nie ob­cho­dzą­cej Cha­nu­kę. Ich też już prze­ją­łeś w swoją ju­rys­dyk­cję? Tak jak Chiń­czy­ków jako Sta­ru­szek Bo­żo­na­ro­dze­nio­wy i Ro­sjan jako Dzia­dek Mróz?

– Nie…

Do tej pory pewny sie­bie Mi­ko­łaj spu­ścił głowę. To wszyst­ko nie tak miało wy­glą­dać. To wszyst­ko nie tak zo­sta­ło mu przed­sta­wio­ne. Czuł się oszu­ka­ny ha­sła­mi re­kla­mo­wa­ny­mi, neo­na­mi i wizją świa­ta, gdzie lu­dzie sami wrę­cza­ją sobie pre­zen­ty, noszą cie­pło oraz roz­grze­wa­ją świą­tecz­ną at­mos­fe­rę. Po­stęp, tech­no­lo­gia, glo­ba­li­za­cja i kor­po­ra­cje za­wio­dły go.

– Masz rację, dia­ble. Mu­si­my coś z tym zro­bić. Prze­cież musi się dać coś zro­bić! Mi­nę­ła setka lat, odkąd zo­sta­wi­łem lu­dziom or­ga­ni­za­cję świąt i pre­zen­tów. Wiem, że nie na­pra­wi­my tego w jeden dzień. Nie na­pra­wia­my w ty­dzień ani mie­siąc. Być może nie uda nam się tego na­pra­wić i za ko­lej­ne sto lat. Ale mu­si­my coś zro­bić!

– A co jeśli ci po­wiem, że można to na­pra­wić w jedną se­kun­dę?

Dia­beł się­gnął ręką pod pa­zu­chę dłu­gie­go płasz­cza. Wy­cią­gnął z niego po­dłuż­ny przed­miot z dużym czer­wo­nym przy­ci­skiem na jego szczy­cie.

– Ko­ja­rzysz to urzą­dze­nie, praw­da?

– Nie zro­bisz tego.

– Na­praw­dę? Jeden klik i wszyst­ko zo­sta­nie na­pra­wio­ne.

– Nie mo­żesz tego zro­bić.

– Jedna chwi­la i wszyst­ko to, co zo­sta­ło za­nie­dba­ne przez tyle lat, po­pad­nie w za­po­mnie­nie.

– Oni sobie na to nie za­słu­ży­li

– Pierw­szy raz się z tobą zga­dzam. Nie za­słu­ży­li sobie. Nie za­słu­ży­li sobie na tak mi­zer­ne świę­ta.

– Pro­szę cię ostat­ni raz. Na Boga, pro­szę!

– Pra­gnę przy­po­mnieć, kto mnie tu przy­słał.

–Boże, wiem! Ja to na­pra­wię, obie­cu­ję. Ale w inny spo­sób.

– Za późno.

Klik­nię­cie roz­nio­sło się ci­chym echem. Mi­ko­łaj za­ci­snął po­wie­ki i przy­ło­żył dło­nie do uszu. Nie usły­szał nawet wy­bu­chu. Nie sły­szał już zresz­tą ni­cze­go. W jed­nej se­kun­dzie znikł szum sa­mo­cho­dów, ulicz­ne stra­ga­ny prze­sta­ły grać mo­no­fo­nicz­ną wer­sję zna­nej ko­lę­dy, a tram­waj za­dzwo­nił dzwon­kiem po raz ostat­ni.

Cisza utrzy­my­wa­ła się przez dłuż­szą chwi­lę. Świę­ty z prze­stra­chem uniósł do góry jedną po­wie­kę. Wciąż stał na szczy­cie wie­żow­ca, wciąż obok niego tkwi­ły jego no­wo­cze­sne sanie. Całe mia­sto wciąż stało w tym samym miej­scu. Prze­sta­ło być jed­nak ko­lo­ro­we, zda­wa­ło się stra­cić całe za­war­te w sobie życie. Po­grą­żo­ne było w ab­so­lut­nej ciem­no­ści ciszy, jakby ktoś…

– Wy­łą­czy­łeś cały prąd!

– Prąd, te­le­fo­nię ko­mór­ko­wą, sieć in­ter­ne­to­wą, te­le­wi­zję. Za­trzy­ma­łem też sa­mo­cho­dy, tram­wa­je i po­cią­gi. Zga­si­łem wszyst­kie lampy. Od­cią­łem po­stęp i tech­no­lo­gię.

– Za­bra­nie im wszyst­kie­go ma pomóc? Na­pra­wić świę­ta?

– Ma przy­po­mnieć, jak to było kie­dyś. Pew­nych rze­czy nie na­pra­wi­my, Mi­ko­ła­ju. Teraz jed­nak oni wszy­scy muszą wró­cić do domu, zna­leźć świecz­ki, za­pa­lić je i usiąść razem. Odejść od swo­ich kom­pu­te­rów, te­le­fo­nów czy ta­ble­tów i po pro­stu ze sobą po­roz­ma­wiać. Muszą spró­bo­wać ob­cho­dzić świę­ta tak jak daw­niej. Po­roz­ma­wiać ze sobą tak jak daw­niej. Tak jak daw­niej po­czuć przy­naj­mniej cząst­kę tej wspa­nia­łej at­mos­fe­ry.

– I to wy­star­czy?

– Pew­nie nie. Za­pew­ne więk­szość ludzi tego dnia uzna, że ktoś ze­psuł im świę­ta. Wielu z nich stra­ci całą noc, by go­rącz­ko­wo od­na­leźć to, co im za­bra­łem. Nie­któ­rzy po­grą­żą się w jesz­cze więk­szej apa­tii.

– To jaki ma cel to wszyst­ko?

– Wi­dzisz, Mi­ko­ła­ju, tym róż­ni­my się od sie­bie, że cho­ciaż je­steś świę­ty, wciąż pa­trzysz na wszyst­ko w ludz­ki spo­sób. Od­da­jąc swój wi­ze­ru­nek, wi­dzia­łeś te­raź­niej­szość, nie my­śląc nawet o przy­szło­ści. Tego dnia w wielu oczach uj­rzy­my roz­pacz, by po la­tach zo­ba­czyć no­stal­gię za tym dniem. Jed­nak dziś, w któ­rymś z tych do­mostw, jest czło­wiek, który dzię­ki temu wszyst­kie­mu, być może po raz pierw­szy, po­czu­je magię świąt. Czy nie warto tego zro­bić tylko dla niego?

Wy­po­wie­dziaw­szy te słowa, dia­beł wy­mow­nie spoj­rzał na Mi­ko­ła­ja, cze­ka­jąc na od­po­wiedź. A ten nie za­uwa­żył nawet jego wzro­ku. Z dzie­cię­cą ra­do­ścią ob­ser­wo­wał spa­da­ją­ce z nieba płat­ki śnie­gu.

„A może tym kimś… bę­dziesz ty?”