Misja specjalna

Wła­dy­sław Twar­dow­ski wyj­rzał za okno. Było już ciem­no, a więc wa­run­ki wstęp­nie sprzy­ja­ły wy­ru­sze­niu na misję. Szyb­ko ubie­rał się w spodnie, bluzę i kurt­kę, tyleż nie­prze­ma­kal­ne, co zdo­bio­ne ma­sku­ją­cy­mi bia­ło-sza­ry­mi ła­ta­mi zi­mo­we­go ka­mu­fla­żu, do kom­ple­tu za­ło­żył takąż ko­mi­niar­kę. Spraw­dził dzia­ła­nie gogli nok­to­wi­zyj­nych i sło­necz­ne­go ka­mie­nia, za­wsze wska­zu­ją­ce­go po­łu­dnie. Ar­te­fakt ten był pa­miąt­ką po jed­nym z przod­ków, sław­nym magu. Dłuż­szą chwi­lę oglą­dał nóż, z jed­nej stro­ny po­sia­da­ją­cy piłkę, a z dru­giej na­ostrzo­ny jak brzy­twa. Do kie­sze­ni na pier­siach wło­żył nie­wiel­ką dmu­chaw­kę i za­sob­nik z kil­ku­na­sto­ma strzał­ka­mi, po­kry­ty­mi środ­kiem, po­wo­du­ją­cym na­tych­mia­sto­wą utra­tę przy­tom­no­ści. Do kom­ple­tu za­rzu­cił na ra­mio­na po­kry­ty bia­łym po­krow­cem ple­cak z resz­tą sprzę­tu. Przy­go­to­wa­niem tym, z ab­so­lut­nym spo­ko­jem przy­glą­da­ła się jego żona Alina. Nie było to naj­dziw­niej­sze, co wi­dzia­ła w tej ro­dzi­nie.

– Wy­cho­dzisz? – spy­ta­ła.

– Tak, mam misję do zre­ali­zo­wa­nia.

– Faj­nie. Bie­rzesz może sa­mo­chód?

– Nie. Bez­piecz­niej bę­dzie, gdy wy­ko­nam ją pie­szo.

– A długo ci się zej­dzie?

– Prze­wi­du­je po­wrót po trzech go­dzi­nach, no może trzech i pół.

– Do­brze misiu. Po­ła­ma­nia dłu­go­pi­su, czy co tam się do tej misji życzy na szczę­ście.

– Na razie nie dzię­ku­ję.

 

Wła­dy­sław wkrót­ce znikł za drzwia­mi. Alina od­cze­ka­ła jesz­cze kwa­drans dla pew­no­ści, a potem wzię­ła klu­czy­ki i wy­je­cha­ła w swoją świą­tecz­ną misję. W po­ko­ju na pię­trze zo­sta­wi­ła włą­czo­ne świa­tło i te­le­wi­zor, na wszel­ki wy­pa­dek. Od kiedy oka­za­ło się, że jest w ciąży, Wład­ko­wi uru­cho­mił się me­cha­nizm na­do­pie­kuń­czo­ści i choć by­wa­ło to miłe, to cza­sem, gdy zdmu­chi­wał jej sprzed nóg każdy pyłek, by­wa­ło iry­tu­ją­ce i ogra­ni­cza­ło jej ak­tyw­ność. 

 

Twar­dow­ski nie miał jed­nak czasu na spraw­dza­nie, co dzia­ło się w domu. Wła­śnie prze­ska­ki­wał ko­lej­ny płot na przed­mie­ściach. Wresz­cie jego oczom uka­za­ły się przy­pró­szo­ne le­d­wie cen­ty­me­tro­wym śnie­giem łąki. Ru­szył przez nie na prze­łaj szyb­kim mar­szem. Za wy­jąt­ko­wo szczę­śli­wy zbieg oko­licz­no­ści trak­to­wał to, że od czasu do czasu znowu sy­pa­ło bia­łym pu­chem. Trzy­ma­jąc się nie­wiel­kie­go stru­mie­nia, parł na pół­noc. Nie­ste­ty wkrót­ce za­uwa­żył prze­szko­dę, drew­nia­ną wie­życz­kę, co gor­sza była ob­sa­dzo­na. Obej­ście jej nie wcho­dzi­ło w grę, stra­cił­by za dużo czasu i mógł­by mieć pro­ble­my z pra­wi­dło­wym od­szu­ka­niem dal­szej drogi. Mu­siał się prze­kra­dać.

 

Po­wie­trze prze­szył strzał.

– Do­sta­łem war­chla­ka dzika.

– Kaziu zba­stuj. Już czwar­ty raz strze­lasz i krzy­czysz, że coś masz. Dwie małp­ki temu za­strze­li­łeś je­le­nia. Jak ze­szli­śmy z am­bo­ny. jeleń oka­zał się krza­kiem. Trzy małp­ki temu strze­li­łeś sarnę. Na ziemi oka­za­ła się psem.

– Woj­tek nie cze­piaj się, bo z tym psem to twoja wina.

– Niby jakim cudem?

– A kto sobie na pry­mu­sie pod­grze­wał kieł­ba­ski?

– Co to ma tym wspól­ne­go?

– Kun­del mu­siał po­czuć za­pach, przy­szedł, a że był wy­so­ki, to w nok­to­wi­zji wzią­łem go za sarnę.

– A lisa pięć mał­pek temu pa­mię­tasz.

– No co, wtedy jesz­cze nie uru­cho­mi­łem sprzę­tu.

– Tak, za to za­strze­li­łeś re­kla­mów­kę.

– Dobra nie ma­rudź, tylko chodź, sam nie wta­cham war­chla­ka pod am­bo­nę.

– O ile bę­dzie­my mieli co tu przy­cią­gać.

– Jest do­brze, strzał był pewny, nawet sły­sza­łem brzęk.

– Niby ten dzik był w sta­lo­wej ka­mi­zel­ce?

– Nie, ale pew­nie ob­żarł się pu­szek na wy­sy­pi­sku.

– Kazik, ale jak się okaże, że za­strze­li­łeś jakiś kubeł, który ktoś wy­wa­lił do pa­ro­wu, nad tym stru­mie­niem, to się po­gnie­wa­my.

– Woj­tuś, co ty taki ner­wo­wy.

– Bo wła­śnie sobie kawę za­pa­rzy­łem w wul­ka­nie i nie chce mi się bie­gać po dra­bi­nach.

– Chodź, tym razem do­brze wi­dzia­łem w nok­to­wi­zji, jak szedł brze­giem stru­mie­nia, więc na pewno to nie wia­dro.

– Dobra idzie­my, oby tylko było po co.

 

Po­de­szli nad sam brzeg stru­mie­nia.

– I gdzie ten war­chlak?

– Musi tu gdzieś być.

– Daj sobie siana, tu tylko ko­ma­ry tną. – Woj­tek po­dra­pał się w szyję.

– W grud­niu ko­ma­ry, to wiatr igli­wie po­de­rwał – od­rzekł Kazik.

 

Chwi­lę póź­niej obaj le­że­li na ziemi zmo­że­ni sztucz­nym snem. Wła­dy­sław Twar­dow­ski wy­czoł­gał się z pa­ro­wu. Scho­wał dmu­chaw­kę, z któ­rej strze­lił środ­kiem usy­pia­ją­cym. Przyj­rzał się my­śli­wym. No cóż, miał i tak szczę­ście, bo je­dy­nie prze­strze­li­li mu ple­cak. Dłuż­szą chwi­lę przy­glą­dał się sztu­ce­ro­wi, z któ­re­go do niego strze­la­no, Mau­ser z wy­pa­sio­ną lu­ne­tą i jesz­cze nok­to­wi­zją. Sły­szał roz­mo­wę na am­bo­nie i coś w nim się bu­rzy­ło, że taki sprzęt jest w rę­kach, za­pi­ja­czo­ne­go idio­ty strze­la­ją­ce­go, do czego po­pad­nie. Pod­jął szyb­ką de­cy­zję i ru­szył dalej.

W lesie mu­siał po­rzu­cić stru­myk i ru­szyć na prze­łaj orien­tu­jąc się nie tyle po sieci dróg po­ża­ro­wych i prze­siek, co po zo­sta­wio­nych wcze­śniej flu­ore­scen­cyj­nych znacz­ni­kach. Wresz­cie do­tarł na miej­sce. Grupa wy­so­kich świer­ków w po­bli­żu drogi była tym, czego szu­kał. Z ple­ca­ka wy­cią­gnął linkę i prze­strze­lo­ne na­kład­ki na buty do cho­dze­nia po drew­nia­nych słu­pach. Wspi­nał się na wy­bra­ne drze­wo zręcz­nie i szyb­ko. Co praw­da, tam gdzie do­tarł, było ono już cien­kie, ale zna­lazł linkę nawiniętą w miejscu gdzie należało ciąć. Nóż gład­ko wy­szedł z po­chwy, a piłka na grzbie­cie ostrza bez pro­ble­mów od­cię­ła czub świer­ku. Naraz za­marł, bo po po­bli­skiej dro­dze je­chał sa­mo­chód. Co gor­sza, z bli­żej nie­zna­nych po­wo­dów kie­row­ca za­trzy­mał go w po­bli­żu kępy świer­ków. Trza­snę­ły drzwi, a Twar­dow­ski za­marł.

– Sze­fie, po co mu to sta­je­my, prze­cież tu nie ma plan­ta­cji cho­inek?

– Ktoś ozna­czył jeden ze świer­ków świe­cą­cym w ciem­no­ściach żelem.

– Zło­dziej? – zdzi­wił się py­ta­ją­cy.

– Nie wiem, ale trze­ba spraw­dzić, czy go nie wy­cię­to.

– To niby ta świe­cą­ca strzał­ka, to te ozna­cze­nie?

– Fak­tycz­nie.

– Skoro stoi jak stał, to może pod­je­dzie­my w stro­nę młod­nia­ków, tam pew­nie będą ama­to­rzy dar­mo­wych cho­inek.

– Wąt­pię. Młody po­myśl, kto nor­mal­ny kradł­by cho­in­ki dzień przed wi­gi­lią, prze­cież nawet tego nie sprze­da.

– Niby fakt. To co ro­bi­my?

– Je­dzie­my do młod­nia­ków?

– Ale zaraz…

– Młody myśl. To, że nie bę­dzie zło­dziei, to jedno. To, że w nis­sa­nie mamy koń­ców­kę sys­te­mu in­for­mu­ją­ce­go nad­le­śni­cze­go o prze­je­cha­nej tra­sie to dru­gie.

– Zna­czy się, nas szpie­gu­ją.

– Jasne że tak.

– Teraz kumam, po­sła­li nas by pil­no­wać młod­nia­ków, to mu­si­my tam być nie­za­leż­nie czy to ma sens.

– Do­kład­nie, a teraz wsia­daj i ru­sza­my.

 

Gdy sa­mo­chód le­śni­ków od­je­chał, Twar­dow­ski zszedł ze swym łupem ze świer­ku i truch­tem ru­szył w stro­nę domu. Do­tarł tam bez więk­szych kom­pli­ka­cji.

– Ko­cha­nie mam cho­in­kę za­wo­łał już na progu.

– Ja też – od­rze­kła Alina.

– Ale jak? – Wła­dy­sław pa­trzył na swoją żonę, nic nie ro­zu­mie­jąc.

– Nor­mal­nie misiu, po­je­cha­łam pod mar­ket i ku­pi­łam.

– Acha… – Zmar­twił się.

– Twoja też jest pięk­na – do­da­ła po­jed­naw­czo. – Ubie­rze­my obie.

– Super ko­cha­nie.

– Tylko, misiu, po­wiedz mi, skąd masz ten sztu­cer?

– To dłuż­sza hi­sto­ria, którą kie­dyś ci opo­wiem, a teraz z uwagi na twój stan, by cię nie stre­so­wać, przyj­mij­my, że do­sta­łem go od Mi­ko­ła­ja.

 

Alina po­pa­trzy­ła na swego męża z po­wąt­pie­wa­niem. Nie de­ner­wo­wa­nie jej jakoś mu nie­spe­cjal­nie wy­szło, ale szły świę­ta i po­sta­no­wi­ła go na razie nie na­ci­skać, w końcu na awan­tu­rę za­wsze znaj­dzie się czas, a teraz miała ocho­tę na świą­tecz­ną at­mos­fe­rę.