Klub Stówka

W jed­nym z miesz­kań w cen­trum mia­sta zna­le­zio­no zwło­ki trój­ki męż­czyzn w wieku od osiem­na­stu do dwu­dzie­stu pię­ciu lat. Zwło­ki wy­glą­da­ły, jakby męż­czyź­ni zo­sta­li za­ata­ko­wa­ni przez grupę dzi­kich zwie­rząt. “Widok był na­praw­dę po­twor­ny” – po­wie­dział ko­men­dant po­li­cji To­masz Wir. “W całej swo­jej ka­rie­rze nie wi­dzia­łem cze­goś ta­kie­go. Zwło­ki były tak zma­sa­kro­wa­ne, że iden­ty­fi­ka­cja ofiar była bar­dzo trud­na. Z prze­pro­wa­dzo­ne­go śledz­twa udało się usta­lić, że męż­czyź­ni naj­pierw byli na meczu, a na­stęp­nie udali się do ma­łe­go, nowo otwar­te­go skle­pi­ku Traf­kol nie­da­le­ko lasu…

 

Ko­lej­na szo­ku­ją­ca wia­do­mość od mojej dziew­czy­ny Ka­ro­li­ny. Cza­sem wy­sy­ła­ła mi ta­kich po kilka w ciągu dnia, jakby nie miała nic cie­kaw­sze­go do ro­bo­ty, oprócz wy­szu­ki­wa­nia coraz bar­dziej dra­stycz­nych ar­ty­ku­łów.

To w na­szym mie­ście – na­pi­sa­ła mi na Mes­sen­ge­rze. Dziw­na spra­wa, nie? Taka ma­sa­kra w cen­trum mia­sta!! Kto mógł zro­bić coś ta­kie­go?!

Od­pi­sa­łem, że nie wiem, co w za­sa­dzie było zgod­ne z praw­dą.

No a Ty jak się czu­jesz? – Za­py­ta­ła do­da­jąc na ko­niec emot­kę po­ca­łun­ku.

Jest okej, wła­śnie prze­glą­dam jego rze­czy – Od­pi­sa­łem.

Dwa dni temu zmarł mój dzia­dek. Za bar­dzo się z nim nie do­ga­dy­wa­łem, więc nie od­wie­dza­łem go zbyt czę­sto i praw­dę mó­wiąc – prak­tycz­nie go nie zna­łem. Wi­dy­wa­li­śmy się tylko na świę­ta i pod­czas nie­wie­lu im­prez ro­dzin­nych, jed­nak wra­ca­jąc z po­grze­bu po­sta­no­wi­łem zaj­rzeć do jego domu, co ucie­szy­ło bab­cię, która teraz sie­dzia­ła w kuch­ni i piła w mil­cze­niu her­ba­tę oglą­da­jąc stare zdję­cia.

Nie mam po­ję­cia czemu tu przy­sze­dłem, czego szu­ka­łem. Może ża­ło­wa­łem, że nie po­świę­ci­łem wię­cej czasu dziad­ko­wi, gdy jesz­cze żył. No cóż, nie wiem, teraz je­stem w tym małym po­ko­ju pa­trzę, czym zaj­mo­wał się dzia­dek. 

Nic nie­sa­mo­wi­te­go – sza­chy, kilka sta­rych ksią­żek ze znisz­czo­ny­mi okład­ka­mi i pu­char z oka­zji za­ję­cia pierw­sze­go miej­sca w tur­nie­ju sza­cho­wym w ty­siąc dzie­więć­set sześć­dzie­sią­tym ósmym roku. Wy­glą­da na to, że dzia­dek lubił sza­chy. Nie­źle. Szko­da, że nie wie­dzia­łem wcze­śniej. Po obej­rze­niu Gam­bitu kró­lo­wej przez jakiś czas mia­łem na nie mocną chrap­kę. 

Na stole leżał za­mknię­ty notes. Za­sta­na­wia­łem się, czy mogę go otwo­rzyć, czy nie bę­dzie to na­ru­sze­niem pry­wat­no­ści dziad­ka. Wy­sła­łem py­ta­nie do Ka­ro­li­ny i jako, że dziew­czy­na za­wsze była głod­na no­wych wra­żeń od­pi­sa­ła tylko, że po­wi­nie­nem otwo­rzyć go czym prę­dzej!

No cóż, czemu nie? Dzia­dek się ra­czej o tym nie dowie.

Usia­dłem na drew­nia­nym krze­śle i za­czą­łem czy­tać na­pi­sa­ne sta­ran­nym pi­smem za­pi­ski dziad­ka. 

We wto­rek o osiem­na­stej – par­tia sza­chów z Jur­kiem – Znowu te sza­chy. Nie wiem, kim był Jurek, ale jego imię po­ja­wi­ło się jesz­cze kilka razy.

Prze­sze­dłem do naj­now­sze­go wpisu.

Spo­tka­nie klubu stów­ka prze­ło­żo­ne z so­bo­ty na nie­dzie­lę!!!!!! Tyle wy­krzyk­ni­ków, więc spra­wa mu­sia­ła być po­waż­na!!!!!

Co to mógł być klub stów­ka? Star­si pa­no­wie spo­ty­ka­li się tam i pla­no­wa­li dożyć stu lat? No cóż, mo­je­mu dziad­ko­wi się nie udało.

Pew­nie nie o to cho­dzi­ło, ale mam wra­że­nie, że klub ma coś wspól­ne­go z sza­cha­mi. Pew­nie grali do stu par­ty­jek, czy coś.

Nigdy nie sły­sza­łam o klu­bie stów­ka. Za­py­taj babci! To może być in­te­re­su­ją­ce – Na­pi­sa­ła Ka­ro­li­na, gdy po­in­for­mo­wa­łem ją o zna­le­zi­sku.

Cie­ka­wa spra­wa, na STÓW­KĘ, że po­zwo­lę sobie użyć gry słow­nej.

W każ­dym razie, klub za­cie­ka­wił mnie, a że nie chcia­łem się do­my­ślać o co może cho­dzić, zsze­dłem do kuch­ni, gdzie bab­cia wła­śnie do­pi­ła her­ba­tę i teraz tylko oglą­da­ła zdję­cia.

– Zna­la­złeś coś cie­ka­we­go, Mi­chał­ku? – za­py­ta­ła pa­trząc na mnie ze smut­nym uśmie­chem.

Tak. Uśmie­cha­ła się, ale jej oczy były takie mętne, jakby scho­wa­ne za mgłą. Dla­te­go uśmiech spra­wiał wra­że­nie smut­ne­go.

Usia­dłem obok niej. Zro­bi­ło mi się szko­da babci. Prze­ży­ła z dziad­kiem tyle lat, a teraz od­szedł. Mu­sia­ło być jej cięż­ko.

– Za­uwa­ży­łem, że dzia­dek lubił sza­chy – po­wie­dzia­łem cicho.

– O tak! – Bab­cia za­śmia­ła się. – Uwiel­biał sza­chy! Tak na­praw­dę nie wy­obra­żał sobie bez nich życia. Raz nawet wy­grał pu­char na tur­nie­ju.

– Tak, wi­dzia­łem w po­ko­ju – od­par­łem uśmie­cha­jąc się de­li­kat­nie. Trud­no było się nie uśmiech­nąć, gdy słu­cha­ło się babci mó­wią­cej o dziad­ku z taką… Mi­ło­ścią. – Wiesz może czym jest klub stów­ka? – za­py­ta­łem.

Bab­cia za­sta­na­wia­ła się chwi­lę pa­trząc na mnie, jakby nie wie­dzia­ła o czym mówię.

– Artur wy­cho­dził cza­sem wie­czo­ra­mi – mó­wi­ła po­wo­li. – Wspo­mi­nał o klu­bie. Spo­ty­ka­li się chyba… Na ulicy Se­zam­ko­wej.

– Bab­ciu, ulica Se­zam­ko­wa była w bajce – za­śmia­łem się, a bab­cia wciąż in­ten­syw­nie my­śla­ła.

– Zaraz… 

Zro­bi­ło się cicho, a ja nie chcia­łem tej ciszy prze­ry­wać. Bab­cia mru­ży­ła oczy i nagle…

– Na ulicy Ko­wal­skie­go! – wrza­snę­ła tak gło­śno, że pod­sko­czy­łem na krze­śle.

– Dzię­ku­ję za in­for­ma­cję – po­wie­dzia­łem cicho, bo z za­sko­cze­nia lekko drżał mi głos. – A co oni w ogóle ro­bi­li w tym klu­bie?

– Nie mam po­ję­cia – od­par­ła bab­cia wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi i wra­ca­jąc do spo­koj­ne­go tonu głosu. – Nigdy mnie tam nie za­bie­rał, a ja nie na­le­ga­łam. Spo­ty­ka­li się u Jurka w piw­ni­cy, chyba świet­nie się tam ba­wi­li, bo Artur wra­cał z tych spo­tkań bar­dzo za­do­wo­lo­ny. 

– W po­rząd­ku. Chyba już pójdę. – po­wie­dzia­łem wsta­jąc od stołu.

– Nie chcesz może zjeść zupy ogór­ko­wej? – za­py­ta­ła bab­cia, a ja… No cóż, zo­sta­łem jesz­cze chwi­lę.

 

 

 

***

 

 

Jako, że dzi­siaj była so­bo­ta, a dzia­dek zmarł dwa dni temu, przy­pusz­cza­łem, że spo­tka­nie klubu stów­ka od­bę­dzie się jutro. A nawet jeśli nie, trud­no, nie za­szko­dzi spraw­dzić. Zna­łem ulicę Ko­wal­skie­go. Znaj­do­wa­ła się nie­da­le­ko od mo­je­go domu, więc do­stać się tam nie bę­dzie ja­kimś więk­szym pro­ble­mem. Bab­cia Ste­fa­nia na­pi­sa­ła mi na kart­ce adres Jurka, pod­czas gdy ja za­ja­da­łem się pysz­ną zupą. Teraz wy­star­czy­ło tylko za­cze­kać do na­stęp­ne­go dnia i udać się na spo­tka­nie. Szcze­rze mó­wiąc, czu­łem dziw­ną eks­cy­ta­cję.

Wró­ci­łem do domu i chwi­lę póź­niej wpa­dła Ka­ro­li­na, która czuła się jak u sie­bie. Wy­cią­gnę­ła z lo­dów­ki zimną pepsi i piła ją łap­czy­wie, jakby spę­dzi­ła ty­dzień na pu­sty­ni.

– Ale upał – sko­men­to­wa­ła i od­ru­cho­wo spoj­rza­łem na ter­mo­metr za oknem. Plus trzy­dzie­ści stop­ni i to w cie­niu!

– Nie da się ukryć. – od­par­łem sia­da­jąc wy­god­nie na ka­na­pie. – Czyli co? Jutro idzie­my do klubu! – Uśmiech­ną­łem się sze­ro­ko, ale Ka­ro­li­na nie wy­da­wa­ła się za­chwy­co­na.

– Po­wi­nie­neś iść sam – po­wie­dzia­ła i za­ru­mie­ni­ła się lekko. – To w końcu twój dzia­dek i… Chyba by­ło­by dziw­nie, gdy­bym po­szła tam z tobą. – mó­wi­ła cicho i po­wo­li, jak dziec­ko, które opo­wia­da mamie o ko­lej­nej je­dyn­ce w szko­le.

– Nie widzę w tym nic dziw­ne­go. – Wsta­łem i pod­sze­dłem do niej. – Je­ste­śmy razem, nie? A mnie bę­dzie z tobą raź­niej.

Uśmie­cha­ła się nie­pew­nie, jak­bym po­wie­dział coś dziw­ne­go.

Wie­dzia­łem, że nie da się prze­ko­nać. Ona już taka była… Spe­cy­ficz­na. Z ja­kie­goś po­wo­du lu­dzie ją prze­ra­ża­li i na samą myśl o więk­szym to­wa­rzy­stwie ro­bi­ło się jej nie­do­brze.

Nie na­ci­ska­łem więc. Nie chce iść to trud­no. Naj­wy­żej omi­nie ją nie­zła przy­go­da. Albo nudna par­tia sza­chów.

 

 

 

 

***

 

 

Ko­lej­ne ciało zna­le­zio­ne! Wczo­raj wie­czo­rem spa­ce­ro­wicz z psem na­tknął się na prze­ra­ża­ją­ce i wstrzą­sa­ją­ce od­kry­cie. Były to zwło­ki męż­czy­zny, wy­glą­da­ją­ce, jakby zo­stał roz­szar­pa­ny przez stado dzi­kich be­stii.

“Azor za­czął wę­szyć” – opo­wia­dał pan Adam wska­zu­jąc na owczar­ka nie­miec­kie­go. “Ru­szy­łem za nim i wtedy go zna­la­złem. Widok był po­twor­ny!”

Po­li­cja za­czę­ła pro­wa­dzić do­cho­dze­nie.

“Jak na razie nie mamy żad­ne­go po­dej­rza­ne­go” – mówił ko­men­dant To­masz Wir z miej­sco­wej po­li­cji. “Nie­da­le­ko miej­sca zda­rze­nia znaj­du­je się skle­pik Traf­kol, więc prze­słu­cha­li­śmy sprze­daw­cę. Nie­ste­ty, nie udzie­lił nam za­do­wa­la­ją­cych od­po­wie­dzi.

 

Taa, cu­dow­nie za­cząć nie­dziel­ny po­ra­nek od cu­dow­nych wia­do­mo­ści od Ka­ro­li­ny. Była do­pie­ro ósma, a ona już za­czę­ła czy­tać o ko­lej­nej ma­sa­krze.

To już ko­lej­na taka ofia­ra! Pi­sa­ła, za­pew­ne w nie­ma­łej eks­cy­ta­cji. Czyż­by do na­sze­go mia­sta przy­by­ły wil­ko­ła­ki?!

Na pewno. Apo­ka­lip­sa zom­bie! – od­pi­sa­łem.

Jakby to były zom­bie, to gość by ożył, dur­niu! 

No cóż, było w tym tro­chę praw­dy. Drzwi mo­je­go po­ko­ju otwo­rzy­ły się i do środ­ka wpa­ro­wał Mru­czek, nasz cu­dow­ny czar­ny kot z czer­wo­ną ko­kar­dą pod szyją. Od razu po­ło­żył się na łóżku.

Wsta­łem. To wiel­ki dzień! Już za kilka go­dzin od­kry­ję ta­jem­ni­cę klubu stów­ka! Ależ emo­cje! Na pewno nic lep­sze­go się nie wy­da­rzy w te wa­ka­cje!

 

***

 

– Może to sprze­daw­ca za­bi­ja? – za­sta­na­wia­ła się Ka­ro­li­na sie­dząc na ziemi i rzu­ca­jąc ka­mie­nia­mi w wodę.

Dzi­siaj nad je­zio­rem ze­bra­ło się cał­kiem sporo osób, ale nic dziw­ne­go, w końcu upał był taki, że dziw­ne, iż woda jesz­cze nie wy­pa­ro­wa­ła.

– A może po­ga­da­my o czymś przy­jem­nym, co? Wejdź­my do wody! Ochło­dzi­my się.

Ka­ro­li­na wy­krzy­wi­ła usta w nie­za­do­wo­le­niu. Tak jakby ktoś miał ją uto­pić.

– Daj spo­kój, nie bę­dzie­my się chyba cho­wać w cie­niu tylko dla­te­go, że jest tro­chę więk­szy tłum. Lep­sze to niż my­śle­nie o tej po­nu­rej spra­wie.

– Ale wiesz, jacy są sprze­daw­cy. Na przy­kład ci z Chin. Mają u sie­bie różne dziw­ne rze­czy. 

– Nie zmie­niaj te­ma­tu. Ja idę się kąpać, w końcu po to tutaj przy­szli­śmy, nie?

Nie po­wi­nie­nem jej zo­sta­wiać samej, ale by­li­śmy ró­wie­śni­ka­mi, a w wieku dzie­więt­na­stu lat już nie po­win­na być taka stra­chli­wa.

Poza tym, nie mia­łem za­mia­ru już słu­chać jej kry­mi­nal­nych za­ga­dek, jak­by­śmy byli w CSI.

 

 

 

 

***

 

 

Dzień minął spo­koj­nie. Ka­ro­li­na nie we­szła do wody ani razu i słoń­ce tak ją opa­li­ło, że była czer­wo­na jak dia­beł. Nic tylko do­pra­wić jej rogi.

– No cóż, dzię­ki za dzi­siaj, ba­wi­łem się faj­nie! – po­wie­dzia­łem.

– Tak, ja też. – Uśmiech­nę­ła się i wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, co spra­wi­ło jej lekki ból.

– W takim razie do jutra.

– Do jutra. I pisz do mnie! Chcę wie­dzieć wszyst­ko o klu­bie!

– Nie za­po­mnę. A ty użyj ja­kie­goś kremu, bo za chwi­lę zrzu­cisz skórę jak wąż.

Ru­szy­li­śmy w prze­ciw­nych kie­run­kach. Była do­pie­ro dwu­dzie­sta i jesz­cze się nie ściem­ni­ło, ale uzna­łem, że to dobra pora na przy­go­dę. 

Szyb­ko do­tar­łem na ulicę Ko­wal­skie­go i od­na­la­złem adres wska­za­ny przez bab­cię. W oknach świe­ci­ły się lampy, więc na pewno ktoś był w domu. Za­dzwo­ni­łem do drzwi i cze­ka­łem.

Otwo­rzy­ła star­sza ko­bie­ta o si­wych wło­sach uło­żo­nych w kucyk. Spoj­rza­ła na mnie ba­daw­czo, jak­bym miał jej sprze­dać garn­ki, albo po­ściel.

– Słu­cham? – ode­zwa­ła się ostro skrze­kli­wym tonem.

– Czy tutaj znaj­du­je się klub stów­ka? Je­stem…

– Ko­ry­ta­rzem w prawo, pierw­sze drzwi pro­wa­dzą do piw­ni­cy.

Co ona taka wku­rzo­na? Nawet nie dała mi do­koń­czyć. Cała spra­wa za­czę­ła mnie coraz bar­dziej cie­ka­wić. Co te dziad­ki ro­bi­ły w piw­ni­cy, że star­sza pani o mało co nie za­bi­ła mnie wzro­kiem?

Pierw­sze drzwi. Biorę głę­bo­ki wdech i wcho­dzę.

W środ­ku star­si pa­no­wie sie­dzą przy stole i po­pi­ja­ją whi­sky. Black Label, taki napis wid­niał na ety­kie­cie bu­tel­ki sto­ją­cej na stole. Po­miesz­cze­nie było cał­kiem ład­nie urzą­dzo­ne. Dy­wa­nik, duża lampa, która świe­ci­ła mocno ni­czym la­tar­nia mor­ska. No, cał­kiem sym­pa­tycz­nie.

Pa­no­wie w gar­ni­tu­rach spoj­rze­li na mnie za­sko­cze­ni.

– Dobry wie­czór. – ode­zwa­łem się, starając się brzmieć jak najbardziej pewnie siebie. – Mam na imię Mi­chał i je­stem wnu­kiem Ar­tu­ra. Po­dob­no przy­cho­dził tu na spo­tka­nia.

Pa­no­wie naj­wy­raź­niej się roz­luź­ni­li i ski­nie­niem ręki za­wo­ła­li mnie do stołu.

– Ach, Artur. Strasz­na szko­da, że od­szedł z tego świa­ta – po­wie­dział star­szy pan, który prak­tycz­nie nie miał wło­sów. – Je­stem Jurek. – Wy­cią­gnął dłoń, którą od razu uści­sną­łem.

– An­drzej. – przed­sta­wił się ko­lej­ny je­go­mość. Jako je­dy­ny miał tu kra­wat.

– Ste­fan. – Ko­lej­na wy­cią­gnię­ta dłoń. Ten pan miał bar­dzo ostre rysy twa­rzy i usta uło­żo­ne w pałąk od wia­dra. Wy­glą­dał, jakby nigdy w życiu nawet nie po­my­ślał o uśmie­chu.

– Miło mi was po­znać. – po­wie­dzia­łem.

– No więc, Mi­cha­le, co cię do nas spro­wa­dza? – za­py­tał Jurek.

– No cóż. – Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi. – Chcia­łem zo­ba­czyć, czym zaj­mo­wał się dzia­dek. Szcze­rze mó­wiąc, nie zna­łem go za do­brze.

Spoj­rza­łem na stół, bu­tel­ka whi­sky przy­cią­ga­ła mój wzrok. Mam na­dzie­ję, że dadzą się napić cho­ciaż łyk. Do­pie­ro wtedy za­uwa­ży­łem, że na stole jest coś jesz­cze. Wy­glą­da­ło jak in­dek­sy, które mają stu­den­ci. 

– Je­ste­śmy klu­bem stów­ka! – mówił dalej Jurek dum­nym gło­sem. 

– I czym się tu zaj­mu­je­cie? – za­py­ta­łem.

Spoj­rze­li po sobie, jakby się za­sta­na­wia­li, kto ma od­po­wie­dzieć na to py­ta­nie.

– Pła­ci­my stów­ka­mi. – od­po­wie­dział po­nu­ro Ste­fan i ciar­ki mnie prze­szły jak na hor­ro­rze.

– Chyba… Nie ro­zu­miem. – od­par­łem zmie­sza­ny.

– Idzie­my do skle­pu – tłu­ma­czył Ste­fan – ku­pu­je­my coś, a potem pła­ci­my stów­ką. Wszyst­ko za­pi­su­je­my tutaj, w in­dek­sach.

– Zna­czy się… Dziw­ne to dla mnie, w sen­sie… Po co? Dla­cze­go? – Ro­bi­li sobie ze mnie jaja, czy co?

– Tak to wy­glą­da! Cza­sem re­ak­cje sprze­daw­ców są cu­dow­ne i wszyst­ko za­pi­su­je­my, a póź­niej dzie­li­my się ze sobą wra­że­nia­mi. – po­wie­dział An­drzej wy­raź­nie za­do­wo­lo­ny.

– Jaka może być re­ak­cja na za­pła­tę stów­ką? – prych­ną­łem roz­ba­wio­ny.

– Różna. Cza­sem tłu­ma­czą, że nie mają jak wydać, a cza­sem bie­ga­ją i roz­mie­nia­ją. Zwy­kle jest przy tym dobra za­ba­wa. – mówił An­drzej.

– No, a jak aku­rat mają jak wydać? – Wy­da­wa­ło mi się to tak ab­sur­dal­ne, że nie mo­głem po­wstrzy­mać uśmie­chu.

– Drogi chłop­cze, to nie cho­dzi o wy­da­wa­nie. – ode­zwał się znowu Po­nu­ry Ste­fan. – Cho­dzi o to, żeby kogoś so­lid­nie zgno­ić. 

– Ale… Dla­cze­go? – Teraz się tro­chę za­nie­po­ko­iłem.

Wszy­scy wzru­szy­li ra­mio­na­mi.

– A czemu wy mło­dzi gra­cie w te durne gry? Bo to wasza za­ba­wa. My ba­wi­my się na swój spo­sób. – ode­zwał się Jurek. – Jeśli chcesz zo­ba­czyć, jak wy­glą­da to w prak­ty­ce, chodź jutro z nami o szó­stej do kio­sku.

– Dla­cze­go aku­rat o szó­stej?

– Bo wtedy nigdy nie mają jak wydać. – od­parł spo­koj­nie An­drzej.

 

 

 

***

 

Cóż za dziw­ne spo­tka­nie z dziw­ny­mi ludź­mi. Nie mo­głem uwie­rzyć, że ktoś mógł­by cho­dzić do skle­pu i pła­cić stów­ką tylko dla­te­go, żeby ze­psuć komuś dzień. Mu­sia­łem to zo­ba­czyć na wła­sne oczy. Wszyst­ko to, o czym mó­wi­li wy­da­wa­ło się takie durne, że mu­sia­ło być żar­tem. Wkrę­ca­li mnie! Pew­nie bab­cia Ste­fa­nia skon­tak­to­wa­ła się z Jur­kiem i robią mi jakąś ukry­tą ka­me­rę. Jutro pod kio­skiem pew­nie będą na mnie cze­kać śmie­jąc się w naj­lep­sze, że oto jakiś młody kre­tyn wstał w wa­ka­cje o szó­stej rano, żeby zo­ba­czyć jak trój­ka dziad­ków płaci stów­ką. Boże, bę­dzie nie­zły ubaw.

O wszyst­kim nie­zwłocz­nie po­in­for­mo­wa­łem Ka­ro­li­nę i w od­po­wie­dzi do­sta­łem emot­ki buźki pła­czą­cej ze śmie­chu.

Żar­tu­jesz, praw­da?! Chyba wy­pi­li za dużo alko, czy coś, i do­sta­li zwar­cia w mó­zgow­ni­cy!

Alko, fakt. Uświa­do­mi­łem sobie, że nie do­sta­łem ani kro­pli.

To na pewno wkręt­ka. Ale i tak dziw­nie mnie to cie­ka­wi. Trud­no, naj­wy­żej wy­lą­du­je na YouTu­be. – od­pi­sa­łem.

Nie za­po­mnij póź­niej wy­słać mi linka.

Po­ło­ży­łem się wcze­śniej. Usta­wi­łem bu­dzik na piątą trzy­dzie­ści nie mogąc uwie­rzyć jakim je­stem kre­ty­nem, że robię coś ta­kie­go w wa­ka­cje. Ma­sa­kra, co ja robię ze swoim ży­ciem? Czy już do końca mi od­wa­li­ło?

 

 

 

***

 

 

 

 

Ko­lej­ne zma­sa­kro­wa­ne zwło­ki zna­le­zio­ne! W jed­nym z miesz­kań na po­łu­dnio­wym końcu mia­sta, póź­nym wie­czo­rem, od­kry­te zo­sta­ły ciała.

“Usły­sza­łam hałas, jakby ktoś prze­wra­cał wszyst­kie meble w domu, a na­stęp­nie krzyk! Od razu we­zwa­łam po­li­cję” – mówi pięć­dzie­się­cio­let­nia są­siad­ka. Z na­szych usta­leń wy­ni­ka, że zwło­ki są w po­dob­nym sta­nie, co po­przed­nie. Ko­men­dant To­masz Wir nie przed­sta­wił żad­ne­go ko­men­ta­rza. Czy po­li­cja jest nie­udol­na? Kto lub co stoi za tymi mor­der­stwa­mi? Czy mo­że­my czuć się bez­piecz­ni?

 

Na dzień dobry moim oczom uka­za­ła się ta pięk­na wia­do­mość wy­sła­na o pierw­szej w nocy przez Ka­ro­li­nę. Chcia­łem nawet coś od­pi­sać, ale w mojej gło­wie była je­dy­nie pust­ka. Ale tak to już jest, gdy wsta­je się o tak nie­ludz­kiej go­dzi­nie.

Ubra­łem się zie­wa­jąc przy tym jak dziec­ko i po­sze­dłem na spo­tka­nie z klu­bo­wi­cza­mi. 

 

Kiosk znaj­do­wał się w cen­trum han­dlo­wym – je­dy­nym w tym mie­ście. Star­si pa­no­wie sie­dzie­li przed nim na ławce co jakiś czas zer­ka­jąc na ze­ga­rek. Zanim do­tar­łem było kilka minut po szó­stej i moje spóź­nie­nie nie­spe­cjal­nie się im po­do­ba­ło.

– Dzień dobry – po­wie­dzia­łem pod­cho­dząc.

– Witaj, Mi­cha­le. – ode­zwał się Jurek. – Go­to­wy zo­ba­czyć klub stów­ka w akcji?

– Oczy­wi­ście. W końcu po to tutaj przy­sze­dłem. 

– Ste­fan, pokaż mło­de­mu, jak to się robi.

Za­do­wo­lo­ny Ste­fan ru­szył przo­dem, ja byłem zaraz za nim.

Po tej krót­kiej wy­mia­nie zdań razem z pa­na­mi wsze­dłem do skle­pu i na­szym oczom uka­zał się nie­wiel­ki sa­lo­nik pra­so­wy. 

Znaj­du­ją­ca się w nim młoda sprze­daw­czy­ni nie wy­glą­da­ła na wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat i gdy tylko Ste­fan wszedł do środ­ka uśmiech­nę­ła się na jego widok. Ja i Jurek sta­li­śmy przed wej­ściem wszyst­ko ob­ser­wu­jąc. 

Dziew­czy­na była bar­dzo ładna i wy­da­wa­ła się dość… nie­śmia­ła. 

– Dzień dobry! – za­wo­ła­ła we­so­ło ba­wiąc się pal­ca­mi.

Ste­fan nawet się nie ode­zwał. Spoj­rzał na dziew­czy­nę tak, że aż się cof­nę­ła. Wy­da­wa­ła się mocno ze­stre­so­wa­na. 

Męż­czy­zna pod­szedł do lo­dów­ki i wy­cią­gnął mała bu­tel­kę pepsi w cenie pięć zło­tych i czter­dzie­ści gro­szy i po­ło­żył ją przy kasie.

– Strasz­nie tu macie drogo, w tym skle­pie – sko­men­to­wał pio­ru­nu­jąc sprze­daw­czy­nie wzro­kiem.

–  No… cóż… wiem, ale… ale nie my usta­la­my ceny, przy­kro mi. – od­par­ła dziew­czy­na nie­pew­nie.

– Oczy­wi­ście, prze­cież to nigdy nie jest wasza wina. – Ste­fan lekko pod­niósł głos, a sprze­daw­czy­ni spu­ści­ła głowę bez słowa.

Ste­fan rzu­cił na ladę bank­not stu­zło­to­wy ob­ser­wu­jąc dziew­czy­nę, która po­wo­li wzię­ła go do ręki i otwo­rzy­ła kasę. Nawet sto­jąc tro­chę dalej od Ste­fa­na mo­głem do­strzec, jak prze­łknę­ła ślinę i zmarsz­czy­ła brwi.

– Prze­pra­szam, nie miał­by pan tro­chę drob­niej? – za­py­ta­ła cicho. – Do­pie­ro… otwo­rzy­łam i… i…

– Nie, nie bę­dzie nic drob­nych! – krzyk­nął Ste­fan i dziew­czy­na aż pod­sko­czy­ła. 

– A… ale ja…. Nie mam jak wydać… – Cała się trzę­sła. Chcia­łem po­dejść i po­wstrzy­mać Ste­fa­na, ale Jurek za­trzy­mał mnie kła­dąc mi dłoń na ra­mie­niu.

– A co mnie to ob­cho­dzi?! – wrzesz­czał Ste­fan. – Pro­szę mi wydać, albo za­dzwo­nię na po­li­cję! 

– Kiedy ja na­praw­dę… pro­szę se­kund­kę po­cze­kać. – Wy­cią­gnę­ła port­fel i wy­da­ła Ste­fa­no­wi resz­tę ze swo­ich pie­nię­dzy.

Jurek szturch­nął mnie.

– Patrz teraz – po­wie­dział i wszedł do skle­pu.

– Dzień dobry – po­wie­dzia­ła sprze­daw­czy­ni ła­mią­cym się gło­sem.

Jurek, tak jak Ste­fan, nic nie od­po­wie­dział. 

– Ale tu macie brud­no. Pani tak nic nie robi tylko sie­dzi za tą kasą? – Zgro­mił ją wzro­kiem. 

Dziew­czy­na nic nie od­po­wie­dzia­ła, tylko znów spu­ści­ła głowę. Z ja­kie­goś po­wo­du przy­po­mi­na­ła mi Ka­ro­li­nę, co spra­wi­ło, że chcia­łem za­koń­czyć całe to przed­sta­wie­nie. Nie­ste­ty, byłem zbyt cie­ka­wy, więc ob­ser­wo­wa­łem Jurka, który wziął ga­ze­tę i pod­szedł do kasy.

– To bę­dzie dwa złote i dwa­dzie­ścia gro­szy. – po­wie­dzia­ła dziew­czy­na, a Jurek rzu­cił stów­kę.

– Bar­dzo pana prze­pra­szam, ale… Nie będę miała jak wydać.

– Gówno mnie to ob­cho­dzi! Wy to nigdy nic nie macie. Płacę i wy­ma­gam – krzyk­nął Jurek.

Dziew­czy­na wy­da­wa­ła się bli­ska pła­czu. Trzy­ma­jąc bank­not w ręku, nie wie­dząc, co zro­bić. 

Wtedy spoj­rza­ła na mnie, sto­ją­ce­go za sa­lo­ni­kiem i ob­ser­wu­ją­ce­go całą sy­tu­ację. Pew­nie miała na­dzie­ję, że przyj­dę jej z po­mo­cą.

– Nawet o tym nie myśl. – po­wie­dział Ste­fan, który za­pi­sy­wał coś w swoim in­dek­sie.

Jurek wciąż wpa­try­wał się w sprze­daw­czy­nię.

– No wyda mi pani w końcu tę resz­tę, czy nie?! – krzyk­nął.

– Kiedy… Ja na­praw­dę nie mam jak… – od­par­ła dziew­czy­na. 

Jurek za­śmiał się zło­wro­go.

– Po­słu­chaj, głu­pia suko. Albo wy­dasz mi tę resz­tę, albo wejdę tam do cie­bie i sam sobie wezmę. Ro­zu­miesz mnie?

Dziew­czy­na wy­da­wa­ła się na­praw­dę prze­ra­żo­na. Po jej po­licz­ku spły­nę­ła łza. Był po­czą­tek wa­ka­cji, więc mogła do­pie­ro za­czy­nać pracę w sa­lo­ni­ku. Uzna­łem, że Jurek prze­sa­dził, ale cią­gle nic nie zro­bi­łem, a ona po raz ko­lej­ny na mnie spoj­rza­ła, kiedy sta­łem jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny.

– A… Ale… – Pró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć, ale wy­glą­da­ła, jakby nagle stra­ci­ła głos.

– Do ni­cze­go się nie na­da­jesz – Jurek po­krę­cił głową. 

Chwy­cił ga­ze­tę i rzu­cił w sprze­daw­czy­nię.

– Że­gnam. – po­wie­dział i opu­ścił sa­lo­nik.

 

 

 

 

***

 

 

 

– Jurek, dzi­siaj prze­sze­dłeś sa­me­go sie­bie – mówił Ste­fan, gdy zna­leź­li­śmy się poza ga­le­rią. Na jego twa­rzy po­ja­wi­ło się coś przy­po­mi­na­ją­ce­go uśmiech. – I jesz­cze to że­gnam. Jak w fil­mie akcji.

Jurek za­śmiał się wi­docz­nie za­do­wo­lo­ny z sie­bie.

– No cóż, uczę się od naj­lep­szych. – Spoj­rzał na mnie. – Tak, młody. Twój dzia­dek był w tym praw­dzi­wym mi­strzem. 

Mój dzia­dek? Cie­ka­we, czy bab­cia o tym wie­dzia­ła.

– Co tak za­mil­kłeś? Nic nie po­wiesz? Akcja się nie po­do­ba­ła? – Jurek wciąż wpa­try­wał się we mnie, jakby chciał przej­rzeć mnie na wylot.

– To była miła dziew­czy­na… – od­par­łem.

– Miła, nie­mi­ła, ważne, że za­ba­wa była udana – po­wie­dział Jurek cho­wa­jąc za­pi­sa­ny in­deks.

– Co tam za­pi­su­je­cie? – za­py­ta­łem.

Różne takie. Za­cho­wa­nia sprze­daw­ców, całą akcję. – Wzru­szył ra­mio­na­mi. – A póź­niej, na spo­tka­niach, przy­zna­je­my sobie punk­ty. Twój dzia­dek miał za­wsze naj­wię­cej. – po­wie­dział w za­du­mie, jakby była to naj­wspa­nial­sza rzecz, ja­kiej można do­ko­nać.

Nie po­do­ba­ło mi się to ani tro­chę. Nie chcia­łem spę­dzić w tym to­wa­rzy­stwie wię­cej czasu, więc po­że­gna­łem się i po­sze­dłem w swoją stro­nę.

 

***

 

Opo­wie­dzia­łem o wszyst­kim Ka­ro­li­nie, która nie kryła swo­je­go obu­rze­nia.

– Mó­wisz po­waż­nie? – za­py­ta­ła nie­do­wie­rza­jąc.

– No tak, prze­cież tego nie wy­my­śli­łem. Naj­lep­sze jest to, że wszyst­ko no­tu­ją, a póź­niej dzie­lą się swo­imi… Osią­gnię­cia­mi.

– To strasz­ne! Bied­na dziew­czy­na. Po­win­ni­śmy do niej iść, jakoś ją prze­pro­sić, wy­na­gro­dzić.

W za­sa­dzie uzna­łem, że to cał­kiem nie­głu­pi po­mysł. Razem z Ka­ro­li­ną ru­szy­łem z po­wro­tem do ga­le­rii, jed­nak gdy do­tar­li­śmy na miej­sce zo­ba­czy­li­śmy kiosk za­sło­nię­ty ro­le­tą.

– Co teraz? – Spoj­rza­łem na Ka­ro­li­nę.

– Cze­ka­my. – od­par­ła.

I tak też zro­bi­li­śmy. Cze­ka­li­śmy jakiś czas, jed­nak sprze­daw­czy­ni nie po­ja­wia­ła się. Pod­sze­dłem do są­sied­nie­go skle­pi­ku z na­dzie­ją, że uda mi się cze­goś do­wie­dzieć.

– Za­mknę­ła i po­szła. – po­wie­dział wy­raź­nie znu­dzo­ny sprze­daw­ca pa­trząc w te­le­fon. – Pew­nie zaraz wróci.

– Nie wy­da­wa­ła się panu jakaś… Dziw­na?

Sprze­daw­ca wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Wiesz, nie zwra­ca­łem uwagi. Mam tu swoje pro­ble­my.

No cóż, pró­bo­wa­łem, nie wy­szło. Ka­ro­li­na była bar­dzo za­wie­dzio­na i chcia­ła jesz­cze ro­zej­rzeć się po ga­le­rii. Nic to nie dało.

 

Po­go­da na ze­wnątrz była tak cu­dow­na, że uzna­łem, że pora znowu wy­brać się nad wodę. Ka­ro­li­na, po dłu­gich na­mo­wach, w końcu od­wa­ży­ła się za­nu­rzyć i… Nawet jej się to po­do­ba­ło, z czego byłem bar­dzo za­do­wo­lo­ny. 

Dzień mijał nam miło i przy­jem­nie, więc prze­sta­łem my­śleć o klu­bie i dziew­czy­nie z kio­sku. Do domu wró­ci­łem zmę­czo­ny i opa­lo­ny, więc od razu po­ło­ży­łem się do łóżka. Za­sną­łem nie­mal na­tych­miast.

 

 

 

 

 

***

 

 

Mar­twa dziew­czy­na zna­le­zio­na w parku. Po­peł­ni­ła sa­mo­bój­stwo.

Oj­ciec dwu­dzie­sto­let­niej Na­ta­lii zgło­sił na po­li­cję za­gi­nię­cie tłu­ma­cząc, że córka po­pa­dła w de­pre­sję po śmier­ci matki z którą była bar­dzo zżyta. Nie­ste­ty, dziew­czy­na zo­sta­ła od­na­le­zio­na mar­twa. Jak udało nam się usta­lić – po­wie­si­ła się w parku. Ciało od­na­lazł przy­pad­ko­wy spa­ce­ro­wicz. Na­ta­lia pra­co­wa­ła w kio­sku w miej­sco­wej ga­le­rii. Około go­dzi­ny ósmej za­mknę­ła sa­lo­nik i już nie wró­ci­ła…

 

Z sa­me­go rana do­sta­łem taką wia­do­mość od Ka­ro­li­ny i zro­bi­ło mi się słabo. To dziew­czy­na, którą wczo­raj wi­dzia­łem, zgi­nę­ła przez dzia­dów, któ­rzy chcie­li się za­ba­wić. Po­czu­łem złość, bar­dzo pra­gną­łem pójść do tego dur­ne­go klubu i zro­bić im krzyw­dę. Za­ci­sną­łem pię­ści, aż mi kost­ki zbie­la­ły. Wie­dzia­łem, że dzi­siaj się spo­ty­ka­li, więc po­sta­no­wi­łem udać się do piw­ni­cy Jurka.

Bied­na dziew­czy­na – na­pi­sa­ła Ka­ro­li­na.

Tak samo po­my­śla­łem i ża­ło­wa­łem, że nic nie zro­bi­łem, kiedy mia­łem oka­zję.

 

Cały dzień my­śla­łem o Na­ta­lii. Wy­da­wa­ła się taka miła i… Kru­cha. Moja mama stwier­dzi­ła, że je­stem bar­dziej cichy niż zwy­kle, ale nie chcia­łem ni­ko­mu mówić, co się stało. Cze­ka­łem do wie­czo­ra, aż od­bę­dzie się ko­lej­ne spo­tka­nie klubu. Na myśl o tych dzia­dach, które będą się śmiać i przy­zna­wać sobie punk­ty po­czu­łem taką złość, że aż ręce mi się trzę­sły jak de­li­ry­ko­wi.

 

Wie­czo­rem uda­łem się do domu Jurka sta­ra­jąc się opa­no­wać, żeby przy­pad­kiem nie zro­bić ni­ko­mu krzyw­dy. Dziad­ki ra­czej nie uży­wa­li Fa­ce­bo­oka, więc pew­nie nie wie­dzie­li o Na­ta­lii i jej śmier­ci. Byłem cie­kaw, jak za­re­agu­ją, kiedy im o wszyst­kim po­wiem.

Po raz ko­lej­ny drzwi otwo­rzy­ła mi ta sama ko­bie­ta, co wcze­śniej i tylko ski­nę­ła głową po­zwa­la­jąc mi wejść.

Już z ko­ry­ta­rza sły­sza­łem śmiech tych pa­skud­nych dzia­dów i serce za­bi­ło mi moc­niej z na­pię­cia.

Wsze­dłem. Wszy­scy nagle za­mil­kli i spoj­rze­li na mnie. Po chwi­li Jurek uśmiech­nął się.

– Mi­chał! – krzyk­nął. – Nie spo­dzie­wa­li­śmy się cie­bie, za­pra­sza­my!

Ge­stem przy­wo­łał mnie do stołu i gdy po­wo­li do niego sze­dłem czu­łem, jak drżą mi nogi. Żebym tylko się nie prze­wró­cił – po­wta­rza­łem sobie w my­ślach.

– Wczo­raj by­li­śmy w kio­sku… – za­czą­łem pa­trząc na Jurka i Ste­fa­na. – Była tam taka dziew­czy­na.

– No była. – ode­zwał się Jurek za­sko­czo­ny. – Roz­pła­ka­ła się.

Na te słowa wszy­scy ryk­nę­li śmie­chem. Znowu za­czą­łem się de­ner­wo­wać.

– No cóż, ona… Nie żyje, po­peł­ni­ła sa­mo­bój­stwo. – Na­sta­ła cisza. – Naj­pierw umar­ła jej mama, a póź­niej ta cała akcja w skle­pie… Dziew­czy­na się za­ła­ma­ła. – mó­wi­łem po­wo­li, pa­trząc w dół.

Cisza prze­dłu­ża­ła się. Pew­nie nikt nie spo­dzie­wał się ta­kiej wia­do­mo­ści i teraz każ­de­mu jest przy­kro, że spra­wy po­to­czy­ły się tak, a nie ina­czej. Przez chwi­lę nawet po­czu­łem współ­czu­cie dla klubu. Oto kilku znu­dzo­nych ży­ciem dziad­ków, któ­rzy chcie­li się tylko za­ba­wić, jed­nak stała się tra­ge­dia.

Spoj­rza­łem na Jurka i za­uwa­ży­łem, że męż­czy­zna… Uśmie­cha się. Naj­pierw de­li­kat­nie, a póź­niej coraz sze­rzej, aż nagle ryk­nął śmie­chem, a za nim całe to­wa­rzy­stwo.

Zro­bi­ło mi się go­rą­co, nie wie­dzia­łem, co się dzie­je, o co cho­dzi?

Pa­trzy­łem na każ­de­go po kolei i każdy za­no­sił się do­no­śnym śmie­chem, jak­bym opo­wie­dział naj­lep­szy żart na świe­cie.

– To na­praw­dę wstrzą­sa­ją­ca wia­do­mość! – po­wie­dział Jurek trzy­ma­jąc się za brzuch.

– Dzię­ki, młody, po­pra­wi­łeś mi humor. – dodał Ste­fan.

– Ale… – Za­bra­kło mi słów, cał­kiem mnie za­tka­ło. Ta­kiej re­ak­cji się nie spo­dzie­wa­łem. – Ona nie żyje, przez to, co zro­bi­li­śmy wczo­raj.

– Po­słu­chaj mnie uważ­nie. – po­wie­dział Jurek, kła­dąc mi dłoń na ra­mie­niu. – Trud­no, nie żyje to nie żyje.

– Im wię­cej sa­mo­bój­ców, tym mniej sa­mo­bój­ców! – ryk­nął dotąd mil­czą­cy An­drzej.

– Do­kład­nie. – kon­ty­nu­ował Jurek. – W na­szym spo­łe­czeń­stwie nie ma miej­sca na takie słabe jed­nost­ki, które za­bi­ja­ją się, bo dwie osoby na nią na­krzy­czą. – Znowu za­czął się śmiać. – Tak że może i do­brze się stało, że nie żyje, teraz przy­naj­mniej spo­tka się z matką po tam­tej stro­nie. – Wszy­scy znowu gło­śno się za­śmia­li.

Nie wie­rzy­łem w to, co sły­szę. Czy to dzie­je się na­praw­dę? Za­krę­ci­ło mi się w gło­wie, po­czu­łem się jak pi­ja­ny, jak­bym był w innym świe­cie.

– Mu­si­my się za­sta­no­wić, gdzie mo­że­my teraz za­ata­ko­wać. – Jak przez szkło sły­sza­łem głos Jurka.

Z ja­kie­goś dziw­ne­go po­wo­du przy­po­mnia­ły mi się te wszyst­kie wia­do­mo­ści od Ka­ro­li­ny.

– Może Traf­f­kol? – po­wie­dzia­łem au­to­ma­tycz­nie.

Wszy­scy znowu spoj­rze­li na mnie.

– Traf­f­kol? A co to? – za­py­tał Jurek.

– Taki mały sa­lo­nik nie­da­le­ko lasu. Nie­daw­no go po­sta­wi­li. Czy­ta­łem na Fa­ce­bo­oku, że jest tam cał­kiem spoko.

Dzia­dy za­sta­na­wia­ły się i już po chwi­li stwier­dzi­li, że warto bę­dzie to spraw­dzić. Po­sta­no­wi­łem im to­wa­rzy­szyć. Nie wie­dzia­łem, czego się spo­dzie­wać. Mia­łem tylko na­dzie­ję, że dziad­ki będą cier­pieć.

 

 

 

 

 

***

 

 

Do skle­pi­ku uda­li­śmy się na­stęp­ne­go dnia i było tam, jak w ty­po­wym skle­pie. Ja­kieś ga­ze­ty, pa­pie­ro­sy za ladą – nic spe­cjal­ne­go. Na małym krze­seł­ku przed kom­pu­te­rem, sie­dział chudy sprze­daw­ca w oku­la­rach. Spoj­rzał na nas i przy­jaź­nie się uśmiech­nął.

– Dzień dobry! – po­wie­dział. W skle­pie było dość pusto.

Dzia­dy­gi oczy­wi­ście sło­wem się nie ode­zwa­li. Jurek wy­cią­gnął małą Colę z lo­dów­ki i pod­szedł do kasy.

– Dwa dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć. – po­wie­dział sprze­daw­ca.

Jurek wy­cią­gnął z port­fe­la bank­not stuzłotowy i rzu­cił męż­czyź­nie jak kość nie­grzecz­ne­mu psu.

Sprze­daw­ca skrzy­wił się lekko, ale bez żad­ne­go pro­ble­mu wydał resz­tę.

– Strasz­nie tu brud­no… – ode­zwał się Ste­fan. – Syf taki, że cho­dzić się nie da.

– Do­pie­ro za­mia­ta­łem. – po­wie­dział gość za ladą, a z twa­rzy wciąż nie scho­dził mu uśmiech.

– To do dupy pan po­za­mia­tał, jak dalej jest taki gnój! Nie ma co się dzi­wić, że ni­ko­go tu nie ma.

– Jest pan bar­dzo nie­mi­ły, nie ro­zu­miem dla­cze­go. – mówił sprze­daw­ca spo­koj­nie.

– JA je­stem nie­mi­ły?! – krzyk­nął Ste­fan. – Ty cha­mie, je­stem BAR­DZO miły! Tylko nie po­do­ba mi się ten syf w skle­pie.

– To jak się panu nie po­do­ba, może sobie pan wyjść i pójść gdzie in­dziej. Nikt tu pana na siłę nie trzy­ma.

– Ej, chło­pie, może tro­chę grzecz­niej, co? – ode­zwał się Jurek. – Bo za chwi­lę mo­żesz wy­le­cieć z tego skle­pu.

– Okej. – po­wie­dział sprze­daw­ca wzru­sza­jąc ra­mio­na­mi.

Dziad­ki cze­ka­ły na coś wię­cej, ale on tylko usiadł na krze­seł­ku i za­czął prze­glą­dać coś w kom­pu­te­rze.

Wi­dzia­łem, że dziad­kom za­czy­na­ły pusz­czać nerwy. Pew­nie my­śle­li, że za­ba­wią się, jak z Na­ta­lią. Uśmiech­ną­łem się pod nosem. Czu­łem sa­tys­fak­cję, że młody sprze­daw­ca nie wdaje się w durne gier­ki dwóch nu­dzą­cych się dzia­dów.

Ste­fan pod­szedł do sto­ja­ka z ga­ze­ta­mi i kop­nął go na tyle mocno, na ile po­zwa­lał jego wiek. Wy­star­czy­ło jed­nak, żeby sto­jak się prze­wró­cił roz­wa­la­jąc prasę po całym skle­pie.

– Mó­wi­łem, że syf. – sko­men­to­wał Ste­fan ro­biąc przy tym minę ob­ra­żo­ne­go dziec­ka, które nie do­sta­ło cu­kier­ka.

– Co pan robi? – Sprze­daw­ca spoj­rzał na Ste­fa­na, który stał wśród roz­rzu­co­nych gazet.

– Gówno. – po­wie­dział Ste­fan.

Męż­czy­zna pod­szedł do sto­ja­ka i za­czął na nowo ukła­dać ga­ze­ty.

– Le­piej, niech pa­no­wie stąd wyjdą, ina­czej za­dzwo­nię na po­li­cję.

– Na po­li­cję?! – wrza­snął Jurek. – Le­piej uwa­żaj, że­by­śmy MY nie za­dzwo­ni­li! – Pchnął sto­jak, który prze­wró­cił się na sprze­daw­cę ude­rza­jąc go w głowę i roz­ci­na­jąc brew.

Dziad­ki chyba tro­chę prze­stra­szy­li się ca­łe­go za­mie­sza­nia i szyb­ko wy­szli ze skle­pu.

– Trud­ny klient. – sko­men­to­wał Jurek. – Ci obo­jęt­ni są naj­gor­si, ale i na nich jest spo­sób. – za­śmiał się.

Nie spo­dzie­wa­łem się ta­kiej re­ak­cji. My­śla­łem, że spo­tka­nie w Traf­f­kol oka­za­ło się kom­plet­ną klapą, ale star­si pa­no­wie wy­da­wa­li się za­do­wo­le­ni.

– Pięk­nie zrzu­ci­łeś na niego ten sto­jak, Jurek. – po­chwa­lił Ste­fan.

Jurek za­śmiał się.

– Szko­da, że cze­goś mu nie po­wie­dzia­łeś na ko­niec. Wy­szło­by tak… Fil­mo­wo.

Ste­fan wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Do tak pięk­nej akcji nie trze­ba było nic do­da­wać. To jak? Dzi­siaj u cie­bie.

– Oczy­wi­ście.

 

 

 

 

 

***

 

 

Opi­sa­łem Ka­ro­li­nie całe wy­da­rze­nie w Traf­f­kol i, ku mo­je­mu za­sko­cze­niu, za­dzwo­ni­ła do mnie.

– Nie idź tam dzi­siaj – mó­wi­ła zmar­twio­nym gło­sem – ci go­ście wy­da­ją się jacyś… no, nie­bez­piecz­ni. Nie chcę, żeby coś ci się stało.

Za­sta­no­wi­łem się chwi­lę nad tym. Być może fak­tycz­nie miała rację, ale z dru­giej stro­ny… Co mogą mi zro­bić? Prze­cież mnie nie za­bi­ją… Chyba.

– Pójdę, ostat­ni raz – od­par­łem za­my­ka­jąc oczy i moc­niej za­ci­ska­jąc palce na te­le­fo­nie. – oni muszą do­stać na­ucz­kę. Przez nich ta dziew­czy­na nie żyje. 

– Mi­chał, pro­szę, zo­staw to. – Gło­śno wcią­gnę­ła po­wie­trze. – Co niby chcesz zro­bić?

– Jesz­cze nie wiem, ale coś zro­bić muszę. Nie może im to ujść na sucho.

– To… Cho­ciaż uwa­żaj na sie­bie, dobra? I nie zrób nic głu­pie­go, pro­szę.

Uśmiech­ną­łem się.

– Spo­koj­nie, nic złego mi się nie sta­nie. Nie mu­sisz się ni­czym mar­twić. Ale w razie czego, wiesz gdzie mnie zna­leźć. 

 

***

 

Dzień nie­zwy­kle mi się cią­gnął. Nie mia­łem po­ję­cia, czym się zająć, żeby zle­ciał choć tro­chę szyb­ciej. Nie mo­głem spo­tkać się z Ka­ro­li­ną, bo po­je­cha­ła z ojcem do dziad­ka, który miesz­kał w innym mie­ście, więc po pro­stu cze­ka­łem na na­dej­ście wie­czo­ra. Cze­ka­łem za­sta­na­wia­jąc się, w jaki spo­sób mógł­bym uka­rać człon­ków tego cho­re­go klubu, ale nic nie przy­cho­dzi­ło mi do głowy.

Uzna­łem, że trze­ba bę­dzie im­pro­wi­zo­wać i na miej­scu wszyst­ko się okaże, a przy­naj­mniej taką mia­łem na­dzie­ję.

W końcu na­de­szła go­dzi­na spo­tka­nia. Ru­szy­łem do domu Jurka, gdzie po raz ko­lej­ny przy­wi­ta­ła mnie ta dziw­na, nie­uprzej­ma ko­bie­ta.

Na dole klu­bo­wi­cze pa­li­li cy­ga­ra i opo­wia­da­li sobie o całej akcji w Traf­f­kol.

– Gość za­czy­nał po­wo­li dzia­łać mi na nerwy. – opo­wia­dał Jurek pod­eks­cy­to­wa­ny. – Na­stęp­nym razem mu­si­my tam iść wszy­scy i zro­bić nie­złą roz­ró­bę. Ten gno­jek w oku­la­rach za­słu­żył sobie na to, jak mało kto! – Wszy­scy za­śmia­li się.

I co ja mam teraz zro­bić? Po­dejść i dać im w mordę? Czy może wylać whi­sky, które pili, na pod­ło­gę?

Słu­cha­jąc ich denerwowałem się tak bardzo, że trzęsły mi się dłonie.

– Mi­chał, coś ty taki cichy? Jak ci się po­do­ba­ła dzi­siej­sza akcja? – za­py­tał Ste­fan prze­bi­ja­jąc mnie wzro­kiem na wylot.

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi i po­czu­łem, że za­schło mi w gar­dle. Zu­peł­nie nie wie­dzia­łem, co po­wie­dzieć.

Czu­łem spoj­rze­nie wszyst­kich klu­bo­wi­czów, ale wciąż się nie od­zy­wa­łem. Za­czą­łem się pocić, mia­łem ocho­tę wszyst­kich ich tam po­za­bi­jać, a póź­niej uciec i nigdy nie wra­cać do tego okrop­ne­go miej­sca.

Nagle w po­ko­ju zga­sło światło i pokój pogrążył się w ciemności.

– Jurek, co jest? – ode­zwał się zde­ner­wo­wa­ny An­drzej – coś ci bez­piecz­ni­ki wal­nę­ły.

– Spo­koj­nie, pa­no­wie, świa­tło zaraz wróci i sy­tu­acja zo­sta­nie opa­no­wa­na. – Jurek nie wy­da­wał się przej­mo­wać czym­kol­wiek.

– Mam na­dzie­ję. Nie mam za­mia­ru całą noc sie­dzieć po ciem­ku.

Nagle do po­ko­ju otwo­rzy­ły się drzwi. W tej ciem­no­ści nie było widać kto wszedł. Na po­cząt­ku po­my­śla­łem, że była to ta dziw­na ko­bie­ta. Wy­cią­gną­łem te­le­fon i włą­czy­łem la­tar­kę. To nie była ko­bie­ta, tylko coś dziw­ne­go. Z prze­ra­że­nia upa­dłem na pod­ło­gę. To coś było… Czer­wo­ne i miało skrzy­dła. Chcia­łem krzyk­nąć, ale gar­dło mia­łem tak ści­śnię­te, jakby ktoś mnie dusił.

– Mi­chał, co jest z tobą? – za­czął Jurek, a po chwi­li wi­dzia­łem jak dziw­ne stwo­rze­nie wbija w niego ostre pa­zu­ry.

Pod­nio­sło Jurka i rzu­ci­ło nim o ścia­nę, jakby męż­czy­zna zu­peł­nie nic nie ważył.

– By­li­ście dzi­siaj bar­dzo nie­mi­li, pa­no­wie – ode­zwał się stwór gar­dło­wym gło­sem i pod­szedł do Ste­fa­na.

Dzia­dek pró­bo­wał ucie­kać, ale nie miał szans w star­ciu z przy­by­szem. Stwór wgryzł się w niego, a jego zęby wy­glą­da­ły jak mi­lio­ny ma­łych szpi­lek. Wi­dząc to te­le­fon wy­padł mi z dłoni i śmier­ci An­drze­ja już nie zobaczyłem. Sły­sza­łem je­dy­nie jego prze­raź­li­wy krzyk i od­głos ła­ma­nych kości. Na­stęp­nie wszyst­ko uci­chło.

Czu­łem, jak stwór zbli­ża się do mnie. Wi­dzia­łem jego czer­wo­ne oczy i czu­łem dziw­ny za­pach przy­po­mi­na­ją­cy siar­kę.

– Pr… Pro­szę… – beł­ko­ta­łem co­fa­jąc się za­la­ny potem i łzami. – Bła­gam… Ja… Ja… Nic nie zro­bi­łem.

– Zga­dza się… – wy­sy­cza­ła po­stać. – Nie zro­bi­łeś nic.

Czu­łem jego dotyk. Spu­ści­łem głowę nie mogąc już dłu­żej wpa­try­wać się w te okrop­ne czer­wo­ne śle­pia. Za­mkną­łem oczy cze­ka­jąc na śmierć, ale wszyst­ko się skoń­czy­ło. Wró­ci­ło świa­tło i wy­da­wa­ło­by się, że nic się nie stało, gdyby nie zma­sa­kro­wa­ne ciała dziad­ków, któ­rzy przed chwi­lą świet­nie się ba­wi­li.

– Mi­chał…?

 O nie, co tu robi Ka­ro­li­na? Wsta­łem na drżą­cych no­gach. Mu­sia­łem przy­trzy­mać się ścia­ny, żeby nie upaść. Dziew­czy­na była prze­ra­żo­na. Pa­trzy­ła na mnie sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi, była blada jak trup.

– Mi­chał… Ty… Ty to zro­bi­łeś? – za­py­ta­ła za­chryp­nię­tym gło­sem.

– Co? Nie… Nie, to nie ja! Był tu taki stwór, wszyst­kich po­za­bi­jał! – krzyk­ną­łem. Do­pie­ro wtedy za­uwa­ży­łem plamy krwi na mojej ko­szul­ce. – On do mnie pod­szedł, mu­siał zo­sta­wić te ślady! Ja… Nie mógł­bym zro­bić cze­goś ta­kie­go!

Krzy­cza­łem, ale do Ka­ro­li­ny wy­da­wa­ło się nic nie do­cie­rać. Po­krę­ci­ła głową i za­czę­ła po­wo­li się ode mnie od­da­lać.

– Ka­ro­li­na, znasz mnie! To nie ja! – Pod­cho­dzi­łem do niej coraz bliżej, ale w pew­nym mo­men­cie dziew­czy­na za­czę­ła ucie­kać. 

Gdy otwo­rzy­ła drzwi i ru­szy­ła po scho­dach, a do­bie­głem do niej i chwy­ci­łem za tył ko­szul­ki. Ka­ro­li­na stra­ci­ła rów­no­wa­gę i upa­dła, sta­cza­jąc się po scho­dach. Krew po­pły­nę­ła jej po twa­rzy, prze­sta­ła się ru­szać.

– Ka­ro­li­na? – za­czą­łem de­li­kat­nie kle­pać ją po po­licz­kach, ale dziew­czy­na nie wy­ka­zy­wa­ła żad­nej re­ak­cji.

Jej oczy były sze­ro­ko otwar­te z szoku i prze­ra­że­nia. Usia­dłem obok i wzią­łem ją w ra­mio­na.

– Ka­ro­li­na… – po­wie­dzia­łem cicho i za­czą­łem pła­kać. 

Bałem się to zro­bić, ale w końcu spraw­dzi­łem jej puls… Nie po­czu­łem nic.

 

 

 

 

***

 

 

Cał­kiem stra­ci­łem po­czu­cie czasu i gdy w końcu rze­czy­wi­stość za­czę­ła do mnie do­cie­rać za­uwa­ży­łem, że nad­szedł ranek. Zo­sta­wi­łem mar­twą Ka­ro­li­nę w po­ko­ju i wy­sze­dłem. W domu pa­no­wa­ła cał­ko­wi­ta cisza. Nie mia­łem po­ję­cia, gdzie po­dzia­ła się dziw­na ko­bie­ta, czy też nie żyła? Nie wie­dzia­łem i nic mnie to nie ob­cho­dzi­ło.

Wy­sze­dłem z domu i sze­dłem, nawet nie wie­dząc dokąd. Po pro­stu, pro­wa­dzi­ły mnie nogi. Po ja­kimś cza­sie za­uwa­ży­łem, że je­stem nie­da­le­ko skle­pu Traf­f­kol. Po­sta­no­wi­łem wejść do środ­ka.

Sprze­daw­ca spoj­rzał na mnie i uśmiech­nął lekko.

– Co cię do mnie spro­wa­dza? – za­py­tał.

– To byłeś ty, praw­da?

Męż­czy­zna wciąż się we mnie wpa­try­wał uśmie­cha­jąc się sze­rzej. Pod­sze­dłem bli­żej sta­jąc przy kasie.

– Chcę… Chcę ją tylko od­zy­skać, pro­szę, chcę, żeby Ka­ro­li­na do mnie wró­ci­ła.

– No cóż, to nie bę­dzie takie pro­ste. Naj­pierw mu­sisz coś dla mnie zro­bić.

– Co?! – krzyk­ną­łem sze­rzej otwie­ra­jąc oczy. – Po­wiedz, zro­bię wszyst­ko!

– Wszyst­ko? – wy­szep­tał sprze­daw­ca i wtedy usły­sza­łem tam­ten głos, który tak prze­ra­ził mnie w nocy. – Do­sko­na­le. – Uśmie­chał się sze­ro­ko. Wi­dzia­łem te same czer­wo­ne oczy i po­czu­łem jak ob­le­wa mnie pot.

Bałem się, o mało co nie upa­dłem na pod­ło­gę. Ale mu­sia­łem się trzy­mać, żeby Ka­ro­li­na mogła do mnie wró­cić, aby­śmy znowu mogli być razem.

– Co… Co muszę zro­bić? – za­py­ta­łem drżą­cym gło­sem.

– Do­brze się spi­sa­łeś przy­pro­wa­dza­jąc tych dziad­ków. Przy­pro­wadź wię­cej. A gdy spo­tkasz kogoś, kto za­słu­ży na śmierć, po pro­stu mnie we­zwij.

– Jak… Jak mam cię we­zwać? – Z oczu za­czę­ły spły­wać mi łzy.

– Bę­dziesz wie­dział… Bę­dziesz wie­dział do­sko­na­le.

Nie wiem kiedy zna­la­złem się znowu na ze­wnątrz. Nie od­wa­ży­łem się nawet obej­rzeć, nie chcia­łem wi­dzieć skle­pu. 

Li­czy­ło się tylko to, żeby znowu od­zy­skać Ka­ro­li­nę, a teraz wie­dzia­łem jak to zro­bić! 

Wy­cią­gną­łem te­le­fon i wsze­dłem na Fa­ce­bo­oka, gdzie na mojej ta­bli­cy wy­świe­tli­ła się wia­do­mość:

Ko­lej­ne zma­sa­kro­wa­ne zwło­ki zna­le­zio­ne!

Uśmiech­ną­łem się. Dziad­ki do­sta­ły, na co za­słu­ży­ły, ale Ka­ro­li­na nie­dłu­go znowu bę­dzie ze mną i wtedy wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku.