Brokat

 

Jakiś czas temu obie­ca­li­śmy sobie, że jak już doj­dzie do tej roz­mo­wy, to nie bę­dzie­my jej sztucz­nie prze­dłu­żać. Po­że­gna­my się nor­mal­nie, jakby miały być na­stęp­ne.

 

– Prze­pra­szam, że tak wy­szło. – Była zmę­czo­na długą walką o zdro­wie, jej blada twarz przy­po­mi­na­ła mar­mu­ro­wy po­mnik.

Lu­dzie cho­rzy na raka tak mają, prze­pra­sza­ją za cho­ro­bę, jakby sami cho­dzi­li z dzwo­necz­kiem w rę­kach i bu­dzi­li ko­mór­ki ra­ko­we do więk­szej ak­tyw­no­ści.

– To ja prze­pra­szam, po­wi­nie­nem być przy tobie.

– Roz­ma­wia­li­śmy już o tym, pa­mię­tasz? Lecąc tam, w pew­nym sen­sie mnie też ze sobą za­bie­rasz. – Jej uśmiech roz­ja­śnił ekran mo­ni­to­ra. – Opi­szesz mi wszyst­ko, kiedy już bę­dziesz na miej­scu.

Prze­cze­sa­ła pal­ca­mi rzed­ną­ce po che­mio­te­ra­pii włosy. Zła­pa­ła się na tym i na­tych­miast opu­ści­ła rękę.

– To nasza ostat­nia roz­mo­wa, Liam.

– Wiem, ko­cha­nie. – Spią­łem mię­śnie twa­rzy, ro­biąc kiep­ski pod­kład pod sztucz­ny uśmiech. – Ter­min ope­ra­cji ten sam? Roz­ma­wia­łaś już z le­ka­rzem o tym, jak to ma wy­glą­dać?

– Tak. Piąt­ko­wy ter­min nie uległ zmia­nie. Wy­cię­cie płata dol­ne­go i środ­ko­we­go płuca. Dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny po ope­ra­cji mają być de­cy­du­ją­ce. – Ktoś prze­szedł za jej ple­ca­mi.

– Ja już będę wtedy spał – po­wie­dzia­łem, zer­ka­jąc przez okno na od­da­la­ją­cą się Zie­mię i po­smut­nia­łem jesz­cze bar­dziej.

– Wy­pocz­niesz… – Trwa­ła w wąt­pli­wym uśmie­chu. – Wszyst­ko bę­dzie do­brze… Ko­cham cię, muszę le­cieć, mam ostat­nie ba­da­nia, pie­lę­gniar­ka mnie po­pę­dza. Do zo­ba­cze­nia.

– I ja cie­bie ko­cham, Arr, do zo­ba­cze­nia na Ura­nie – za­koń­czy­łem, a ekran rzę­dem zie­lo­nych liter wy­świe­tlił czas roz­mo­wy i krót­ką no­tat­ką po­wia­do­mił, że ca­łość zo­sta­ła za­pi­sa­na w re­je­strze po­kła­do­wym.

Po­cząt­ko­wo mie­li­śmy le­cieć oboje. Kiedy oka­za­ło się, że ma raka, in­sty­tut ko­smicz­ny, od­su­nął Arię od pro­gra­mu badań nad zo­rza­mi po­lar­ny­mi na po­wierzch­ni Urana. Po kilku dniach do­sta­ła wy­po­wie­dze­nie na pi­śmie i wtedy stało się jasne – przy­naj­mniej dla mnie – że ja też nie lecę. Chcia­łem być z nią. Na­mó­wi­ła mnie, żebym nie re­zy­gno­wał. Wiele rze­czy obie­cu­je się umie­ra­ją­ce­mu czło­wie­ko­wi i tak też było tym razem.

 

***

 

Ode­pchną­łem się od uchwy­tu i prze­fru­ną­łem cy­lin­drycz­nym ko­ry­ta­rzem do głów­nej kon­so­li. W trak­cie po­dró­żo­wa­nia mię­dzy jed­nym po­miesz­cze­niem a dru­gim, trze­ba było uwa­żać. Na ścia­nach nie było wol­ne­go miej­sca, gdzie nie wy­sta­wa­ło­by ja­kieś urzą­dze­nie: mo­ni­to­ry, lap­to­py, czuj­ni­ki, kable, rury, a nawet elek­tro­nicz­ne pia­ni­no. Każdy skra­wek wol­ne­go miej­sca wy­ko­rzy­sta­ny do mak­si­mum.

Kiedy do­tar­łem, przy­cze­pi­łem się do pasa sta­bi­li­zu­ją­ce­go, po­ło­ży­łem ręce na kla­wia­tu­rze i od­pa­li­łem ana­li­zy.

Ostat­nie do­stra­ja­nie „Sar­ko­fa­gów”. In­for­ma­cje o zdro­wiu każ­de­go z człon­ków za­ło­gi, a w tym o moim wła­snym, prze­sła­łem do sta­bi­li­za­to­rów funk­cji ży­cio­wych. Pasek ła­do­wa­nia wska­zy­wał pół­to­rej go­dzi­ny do ukoń­cze­nia pro­ce­su prze­ka­zy­wa­nia da­nych.

Prze­sko­czy­łem na za­kład­ki szcze­gó­ło­we. Naj­le­piej wy­pa­dał Ethan Mil­ler – psy­cho­log. Tylko jeden z dwu­dzie­stu ośmiu wy­kre­sów im­mu­no­lo­gicz­nych nie po­kry­wał się ze wzo­rem. Potem bio­loż­ka, Sonia Brown, trzy wy­kre­sy i na końcu ja – fizyk teo­re­tyk, czte­ry.

Mie­szar­ka Ana­mik Tis syk­nę­ła po­wie­trzem, wy­rów­nu­jąc ci­śnie­nie w zbior­nicz­kach za­wie­ra­ją­cych tok­sy­ny w od­po­wied­nich daw­kach i związ­ki che­micz­ne nie­zbęd­ne, by utrzy­mać nas w hi­ber­na­cji. Tis za­pew­nia­ła od­po­wied­nią mie­szan­kę każ­de­mu sar­ko­fa­go­wi – przy­po­rząd­ko­wa­ne­mu do danej osoby. Wy­star­czy­ło nie po­my­lić miejsc.

– Jak idzie? – za­ga­dał Ethan, który nad­le­ciał od stro­ny la­bo­ra­to­rium.

– Prze­pusz­czam in­for­ma­cję do Tis. – Wska­za­łem pal­cem na ekran. – Zdą­ży­my.

– Nie wąt­pię przy­ja­cie­lu. Wiesz, że Webb znowu się ze­psuł? – Usły­sza­łem nagły wy­buch śmie­chu i sam par­sk­ną­łem.

Zna­łem się z Etha­nem. Dwa lata temu od­by­wa­li­śmy wspól­ną misje na­praw­czą. Wła­śnie na Webba, gdzie wy­mie­ni­li­śmy lu­stro wtór­ne, bez któ­re­go dal­sze ob­ser­wa­cje prze­kra­cza­nych ko­lej­no gra­nic wszech­świa­ta by­ły­by nie­moż­li­we.

– Co tym razem się po­psu­ło? – za­py­ta­łem szcze­rze za­in­te­re­so­wa­ny.

– Do­kład­nie to nie wiem, ale mó­wi­łem ci, żebyś moc­niej do­krę­cił tę śrub­kę – za­żar­to­wał i spoj­rzał przez ramię.

– Co tu tak we­so­ło? – Sonia nad­la­ty­wa­ła po­wo­li, miała pod­kur­czo­ne nogi i upi­na­ła blond włosy, które wy­glą­da­ły jak roz­huś­ta­ne macki ośmior­ni­cy. Czyn­ność ta w sta­nie nie­waż­ko­ści wy­ma­ga­ła dużo pre­cy­zji.

– Wszyst­ko gra. Ethan wła­śnie pró­bu­je być za­baw­ny – stwier­dzi­łem.

– O sie­dem­na­stej czasu środ­ko­wo eu­ro­pej­skie­go mu­si­my być go­to­wi Liam. – Zer­k­nę­ła na ekran, by spraw­dzić stan po­stę­pu. – A jak po roz­mo­wie z żoną?

Wła­ści­wie to mia­łem za­wsze kilka od­po­wie­dzi na takie py­ta­nia: wszyst­ko do­brze, jest silna, zdaje sobie spra­wę z nie­bez­pie­czeń­stwa, ale wie­rzy, że się uda, po­szło spraw­nie.

Tym razem nie od­po­wie­dzia­łem. Po­ka­za­łem kciu­ka w górę i od­wró­ci­łem się do kon­so­li.

– Za go­dzi­nę sar­ko­fa­gi będą go­to­we. – Spoj­rza­łem na ko­le­gę py­ta­ją­co, a ten mru­gnął i kiw­nął głową.

Sonia od­la­ty­wa­ła.

– Wi­dzi­my się o sie­dem­na­stej – po­wie­dział Ethan, a ja po­twier­dzi­łem ski­nie­niem.

 

***

 

Sar­ko­fag uniósł prze­zro­czy­stą po­kry­wę. Wle­cia­łem do środ­ka i chwi­lę za­ję­ło mi uło­że­nie się we wła­ści­wym miej­scu. Pian­ka, na któ­rej le­ża­łem, we­ssa­ła mnie, two­rząc w ten spo­sób odlew mo­je­go ciała. Ko­pu­ła za­mknę­ła się, a wnę­trze sar­ko­fa­gu wy­peł­nił nie­bie­ski dym. Kilka zim­nych wde­chów, uczu­cie bło­go­ści, sen.

Czu­łem, że je­stem dziec­kiem i w tłu­mie ludzi szu­kam sio­stry, któ­rej w rze­czy­wi­sto­ści nie mia­łem. W końcu od­na­la­złem ją, ku­ca­ła na tra­wie i po­pła­ki­wa­ła, kry­jąc twarz w dło­niach. Kiedy do­tkną­łem jej wło­sów, po­de­rwa­ła głowę i spoj­rza­ła na mnie. Miała twarz mojej żony. Uśmiech­nę­ła się i pod­nio­sła za­ci­śnię­tą w pięść dłoń. Na­stęp­nie otwo­rzy­ła ją i dmuch­nę­ła w moją stro­nę jej za­war­tość. Wszę­dzie po­ja­wił się bro­kat, a ja nie zdą­ży­łem za­mknąć oczu.

– Liam… – Usły­sza­łem głos Arii.

 

***

 

– …Liam, Liam. Ko­niec spa­nia. Mamy cmen­tar­ną or­bi­tę Urana. – Głos wy­da­wał mi się jakby uwię­zio­ny w bu­tel­ce.

– Wię­cej ad­re­na­li­ny.

Po­czu­łem ukłu­cie.

Zła­pa­łem dwa więk­sze od­de­chy, roz­ło­ży­łem ręce, pró­bu­jąc się cze­goś uchwy­cić, choć­by no­ży­czek. Otwo­rzy­łem oczy, nie jak to robią na fil­mach, w zwol­nio­nym tem­pie i jesz­cze ten obraz wi­dzia­ny za mgłą – bzdu­ry. Zro­bi­łem to szyb­ko, wi­dzia­łem na tyle ostro, by nad sobą zo­ba­czyć przy­cze­pio­ne do ma­te­ria­ło­wej ścia­ny racje żyw­no­ścio­we w pla­sti­ko­wych po­jem­ni­kach i od razu zgłod­nia­łem.

Świa­do­mość wró­ci­ła rów­nie szyb­ko.

– Je­ste­śmy? Do­tar­li­śmy? – Za­py­ta­łem uno­szą­ce­go się obok Etha­na.

– Tak, mamy or­bi­tę, czas zna­leźć kost­kę.

– Co z moją żoną, jak ope­ra­cja?

Mil­czał, spu­ścił głowę.

– Ethan, do chuja, co z Arią?

– Wy­bu­dzi­łem się go­dzi­nę temu, po­łą­czy­li się ze mną z kom­plek­su star­to­we­go, chcie­li, bym to ja prze­ka­zał ci te in­for­ma­cje.

– To mów, do cho­le­ry ja­snej – po­na­gli­łem, ale mina przy­ja­cie­la wy­da­ła ta­jem­ni­cę, jesz­cze przed wy­po­wie­dzia­ny­mi sło­wa­mi.

– Umar­ła w nocy, dzie­więć go­dzin po ope­ra­cji – za­koń­czył.

– Po… po­trze­bu­ję chwi­li. – Wy­su­ną­łem się bez słowa z sar­ko­fa­gu i prze­do­sta­łem do mo­je­go kom­pu­te­ra. Od­pa­li­łem skrzyn­kę. Dwie wia­do­mo­ści sprzed ośmiu mie­się­cy.

Pierw­sza:

– Hej, ko­cha­nie, zaraz się za­cznie. Po­zwo­li­li mi na­grać tę wia­do­mość. Ty pew­nie smacz­nie śpisz teraz i śnisz o mnie. Może, gdy pod­da­dzą mnie nar­ko­zie, spo­tka­my się. Rand­ka w ma­rze­niach sen­nych. To by było coś, nie są­dzisz? Ehh, uwa­żaj tam, po­zdrów Etha­na. Do zo­ba­cze­nia.

Druga:

– Wy­bu­dzi­li mnie z nar­ko­zy, chyba nie wszyst­ko jest ok, strasz­nie boli, ale le­karz mówi, że to nor­mal­ne. Nie mam siły, wy­bacz, że tak wy­glą­dam.

– Kurwa mać! – Ude­rzy­łem pię­ścią, w je­dy­ne wolne miej­sce na ścia­nie. Ob­ró­ci­ło mną, ale szyb­ko zła­pa­łem się ste­la­żu.

Wszyst­ko stra­ci­ło zna­cze­nie. Chcia­łem zro­bić swoje i wró­cić na Zie­mię, do na­sze­go miesz­ka­nia. Tylko tam mógł­bym po­czuć jej obec­ność: za­pach per­fum, zo­ba­czyć jej ubra­nia, szczot­kę do wło­sów, ręcz­nik. Nagle chcia­łem zna­leźć się przy tych wszyst­kich przed­mio­tach. Prze­trzeć nasze zdję­cia z kurzu, wy­obra­zić sobie, co mówi, wy­obra­zić sobie, jak prze­cho­dzi naga z ła­zien­ki do kuch­ni w bla­sku ośle­pia­ją­ce­go, po­ran­ne­go słoń­ca.

Za­my­śli­łem się.

– Liam? – Ethan le­ciał w moim kie­run­ku.

Spoj­rza­łem na niego i w jed­nej se­kun­dzie uzmy­sło­wi­łem sobie, gdzie je­stem. Nie mia­łem za­mia­ru po­zwo­lić mu na za­da­nie py­ta­nia o moje sa­mo­po­czu­cie i za­czą­łem pierw­szy:

– Mó­wi­łeś, że zna­leź­li­ście kost­kę?

– Tak, Sonia wy­chwy­ci­ła sy­gnał, ob­li­cza ko­rek­tę – od­po­wie­dział.

Przez znaj­du­ją­cą się nad nami prze­szklo­ną część ścia­ny za­glą­dał Uran, wiel­ki i ma­je­sta­tycz­ny. Jego mię­to­wa barwa roz­le­wa­ła się po ko­ry­ta­rzu, na­da­jąc taki sam kolor ele­men­tom wy­po­sa­że­nia.

– Mia­łem jej to opi­sać, ale ona nie żyje, Ethan…

 

***

 

– Jest tam, widać już ją gołym okiem – po­wie­dzia­ła Sonia, pa­trząc przez małe okien­ko.

Czar­na bryła o kształ­cie sze­ścia­nu zwięk­sza­ła się z każdą, po­wo­li upły­wa­ją­cą mi­nu­tą. Umiesz­czo­na na cmen­tar­nej or­bi­cie, by utrzy­mać się na niej bez zu­ży­cia ener­gii. Po go­dzi­nie można było do­strzec pierw­sze szcze­gó­ły jej struk­tu­ry: na­cię­cia, si­łow­ni­ki, kable. Była naszą sta­cją or­bi­tal­ną, na razie uśpio­ną, zło­żo­ną w kwa­dra­to­wą bryłę o wy­mia­rach pięt­na­ście na pięt­na­ście me­trów. My, a do­kład­nie nasz sta­tek, był ba­te­rią, no­śni­kiem życia i dawcą ener­gii dla sta­cji.

Za­do­ko­wa­li­śmy kilka go­dzin póź­niej, a ma­newr wy­ha­mo­wy­wa­nia prze­cią­gał cały pro­ces w nie­skoń­czo­ność.

– Liam, mo­żesz prze­ka­zać ener­gię.

Wpi­sa­łem od­po­wied­ni pro­to­kół do kom­pu­te­ra.

Po­czu­li­śmy szarp­nię­cie.

– Otwie­ra się! – krzyk­nął Ethan z ra­do­ścią, któ­rej ja nie po­dzie­la­łem. Nie po­tra­fi­łem.

W ste­row­ni za­miast okien mie­li­śmy ekra­ny, po­ka­zu­ją­ce obraz z kamer. Dzię­ki nim ob­ser­wo­wa­li­śmy to, co się dzie­je na ze­wnątrz.

Krok po kroku, pro­ces długi i żmud­ny. Pierw­sze mi­nu­ty to roz­sz­czel­nia­nie ścian kost­ki, roz­kła­da­nie pa­ne­li, wy­cią­ga­nie ra­mion. Potem pom­po­wa­nie na­mio­tów, do­star­cza­nie tlenu, wy­rów­ny­wa­nie ci­śnie­nia. Dłu­go­fa­lo­wy pro­ces, pod­czas któ­re­go wiele rze­czy mogło pójść nie tak.

Co pięć minut sys­tem ra­por­to­wał o po­stę­pie prac, a na­stęp­nie wy­sy­łał wszyst­kie dane na Zie­mię.

Kiedy sta­cja była już roz­wi­nię­ta, przy­po­mi­na­ła wy­glą­dem za­baw­kę hu­la-hop, ale z po­przy­kle­ja­ny­mi do niej bry­ła­mi o róż­nym kształ­cie. W środ­ku okrę­gu, zwią­za­ny polem ma­gne­tycz­nym, nasz sta­tek „Re­von­tu­let”, co z ję­zy­ka fiń­skie­go ozna­cza „Lisi ogie”. Po­zo­sta­ło tylko włą­czyć ruch ob­ro­to­wy i po­że­gnać się ze sta­nem nie­waż­ko­ści.

 

***

 

Pod­czas szko­le­nia na Ziemi za­zna­jo­mi­li­śmy się z roz­kła­dem po­miesz­czeń w mo­de­lu tej samej skali. Żaden kąt nie miał przed nami ta­jem­nic.

Pierw­sze czego wszy­scy za­pra­gnę­li­śmy, to sen w wa­run­kach ziem­skiej gra­wi­ta­cji. Tak też się stało. Naj­pierw od­pa­dła Sonia, potem Ethan. Mimo chęci i zmę­cze­nia, nie mo­głem za­snąć. Mój ko­mu­ni­ka­tor mil­czał, a ja wpa­try­wa­łem się w niego z na­dzie­ją, a może tylko wy­obra­ża­łem sobie, że zaraz zo­ba­czę w nim Arię.

Po­ru­szy­łem się nagle, gdy usły­sza­łem stu­ka­nie. Ryt­micz­ny dźwięk, trzy, czte­ry razy, prze­rwa i po­now­nie. Wy­sze­dłem ze swo­jej ka­bi­ny i po­sze­dłem po Etha­na – spał. Szturch­ną­łem go, ale tylko prze­krę­cił się na bok i przez za­śli­nio­ne zęby wy­ce­dził:

– Jutro… przyjdź jutro.

Do Soni nie chcia­łem wcho­dzić. Za­pu­ka­łem tylko, ale kiedy nie do­cze­ka­łem się od­ze­wu, po­sta­no­wi­łem spraw­dzić na wła­sną rękę, co się dzie­je. Sze­dłem po­wo­li po za­krzy­wio­nym w górę ko­ry­ta­rzu, a dźwięk na­ra­stał z każ­dym kro­kiem. Mi­ną­łem prze­szklo­ne la­bo­ra­to­rium, które uzna­łem za puste. Luk ba­ga­żo­wy też był opu­sto­sza­ły. Wró­ci­łem na ko­ry­tarz i uda­łem się dalej, aż do­tar­łem do portu po­kła­do­we­go, mie­li­śmy za­cze­pio­ną tu kap­su­łę ra­tow­ni­czą i dwa za­pa­so­we, wolne miej­sca na ko­lej­ne.

Od­pa­li­łem ekran tech­nicz­ny, jeden z dwóch wol­nych za­cze­pów był za­ję­ty. Na ekra­nie wid­niał pro­to­kół o przy­ję­ciu kap­su­ły ra­tow­ni­czej klasy M. Włą­czy­łem ma­po­wa­nie ter­mo­wi­zyj­ne. W nowo przy­by­łej kap­su­le po­ja­wi­ła się jasna, ru­sza­ją­ca się ener­gicz­nie syl­wet­ka czło­wie­ka.

Znie­ru­cho­mia­łem. Sta­cja, jesz­cze kilka go­dzin temu była cał­ko­wi­cie zło­żo­na, nikt nie mógł tu przy­cu­mo­wać bez na­szej wie­dzy, a jed­nak stało się.

Nie byłem go­to­wy na taki roz­wój wy­da­rzeń. Nie szko­lo­no nas na wy­pa­dek od­wie­dzin ko­smi­tów. Otwo­rzy­łem właz, nie my­śląc o kon­se­kwen­cjach tej de­cy­zji, chcia­łem chyba pomóc uwię­zio­nej oso­bie. Prze­cież przyj­dzie czas na wy­ja­śnie­nia. Kiedy przy­trzy­my­wa­łem go za ramię i po­ma­ga­łem mu wy­do­stać się z cia­snej kap­su­ły, otrzeź­wia­łem. Do­pie­ro teraz zda­łem sobie spra­wę, że bez­względ­nie po­wi­nie­nem obu­dzić za­ło­gę i skon­sul­to­wać dal­sze dzia­ła­nia.

Wszyst­ko dzia­ło się tak szyb­ko.

 

 

***

 

Sie­dział na pod­ło­dze w po­ma­rań­czo­wym ska­fan­drze. Cięż­ko od­dy­chał. Czer­wo­nym gu­zi­kiem na ścia­nie wy­łą­czy­łem sy­gnał alar­mo­wy. Wył może mi­nu­tę, aż po­ja­wi­li się Ethan i Sonia – oboje za­spa­ni. Wtedy go wy­łą­czy­łem.

– Co się dzie­je, Liam? Kto to jest do cho­le­ry? – usły­sza­łem py­ta­nie, ale sam byłem jesz­cze w takim szoku, że nie wie­dzia­łem, kto je zadał.

– Nie wiem… był w kap­su­le – od­po­wie­dzia­łem, wska­zu­jąc na otwar­ty właz.

– Jak to, kurwa, w kap­su­le.

Czło­wiek pod­niósł ręce i od­cze­pił hełm.

– Ethan? – za­py­ta­łem nie­pro­szo­ne­go go­ścia, który wy­glą­dał jak mój ko­le­ga.

Od­wró­ci­łem się, spoj­rza­łem na Etha­na, który wy­du­sił z sie­bie:

– Wy­glą­da jak ja.

W ja­kimś stop­niu ucie­szy­ły mnie te słowa. Zda­łem sobie spra­wę, że nie ule­głem żad­nej ha­lu­cy­na­cji i bio­rąc pod uwagę, że Sonia ze­mdla­ła i le­ża­ła teraz na ziemi, to jasne stało się dla mnie to, że albo wszy­scy mamy zwidy, albo mamy wszyst­ko pod kon­tro­lą, przy­naj­mniej jeśli cho­dzi o stan na­szej psy­chi­ki, a wy­ja­śnie­nie może po­sia­dać tylko jedna osoba – wy­czer­pa­ny czło­wiek w ska­fan­drze.

 

***

 

„Dru­gie­go” (tak go na­zwa­li­śmy), za­mknę­li­śmy w la­bo­ra­to­rium ze wzglę­du bez­pie­czeń­stwa. Chcie­li­śmy do­wie­dzieć się z kim lub z czym, mamy do czy­nie­nia.

– Czemu masz bro­kat na twa­rzy? – za­py­ta­łem na­sze­go go­ścia.

– Jaki bro­kat? – Męż­czy­zna wy­glą­dał na prze­stra­szo­ne­go. – Czemu jest nas dwóch? To jakiś eks­pe­ry­ment? – za­py­tał, wska­zu­jąc na Etha­na.

Po­da­łem mu lu­ster­ko.

Przej­rzał się, po czym dło­nią pró­bo­wał ze­trzeć część pyłu z twa­rzy.

– Rze­czy­wi­ście, wy­glą­da jak bro­kat – wy­szep­tał i po­padł w za­my­śle­nie.

– Jak tu się do­sta­łeś? – spy­ta­ła Sonia.

– Od­po­wiesz? – po­na­gli­łem.

– Ostat­nie co pa­mię­tam to zorze… Le­cia­łem… trzę­sło. – Drugi przy­mknął oczy i po­trzą­snął czu­pry­ną, wzbu­rza­jąc w po­wie­trzu ko­lo­ro­wy pyłek. – Boli mnie głowa, je­stem głod­ny i spra­gnio­ny, pro­szę…

Ethan spoj­rzał na mnie i dał znak, że wy­star­czy. Wła­ści­wie to nawet nie za­czę­li­śmy od­pyt­ki, ale ja też zda­łem sobie spra­wę, że nasz gość ni­g­dzie nie uciek­nie, a za­mknię­ty, nie zrobi ni­ko­mu krzyw­dy.

Do­stał racje żyw­no­ścio­we i po­dzię­ko­wał.

– Ba­da­li­śmy zorze – za­czął sam, cmo­ka­jąc po zje­dzo­nym przed chwi­lą ka­wał­ku su­chej wo­ło­wi­ny. – Od­kry­li­śmy coś, to zna­czy, ja od­kry­łem. Zdą­ży­łem o tym za­ra­por­to­wać i zna­la­złem się tu. My­śla­łem, że to moja sta­cja, bo wy­glą­da tak samo.

Sonia po­de­szła do nie­zna­jo­me­go z lnia­nym pa­tycz­kiem, by ze­brać tro­chę potu do ana­li­zy. Męż­czy­zna od­su­nął się nie­znacz­nie.

– Spo­koj­nie, chcia­ła­bym zba­dać ten pył.

– Co do­kład­nie od­kry­łeś?

– Nie wiem, sen mie­szał się z jawą, czu­łem, jak­bym le­ciał w samym ska­fan­drze… ehh.

– Kto był z tobą? Mia­łeś za­ło­gę?

– Tak, ty Liam i Sonia wy­glą­da­cie tak samo, i gdyby nie ja – wska­zał pal­cem na Etha­na – to pew­nie nic bym nie za­uwa­żył.

– Czyli co? Chcesz nam wmó­wić, że ba­da­li­ście zorze po­lar­ne i my też, to zna­czy ja i Sonia by­li­śmy z tobą? – Byłem zde­ner­wo­wa­ny i mu­sia­łem się na­praw­dę wy­si­lić, by nie zła­pać go za koł­nierz. – Nic z tego nie ro­zu­miem.

– Tak, Liam, przy­ja­cie­lu.

– Nie mów tak do mnie, nie znamy się. – Zro­bi­łem zde­ner­wo­wa­ny krok w jego stro­nę, ale Sonia po­wstrzy­ma­ła mnie, za­cho­dząc mi drogę. – Dobra zo­staw­my go, mu­si­my po­ga­dać.

– Coś się w tobie, Liam, zmie­ni­ło… kiedy opusz­cza­łem po­kład – kaszl­nął – byłeś szczę­śli­wy, bo ope­ra­cja Arii się udała i byłeś już po pierw­szej roz­mo­wie z nią, kiedy wra­cam, je­steś roz­trzę­sio­ny, za­nie­po­ko­jo­ny i wzbu­rzo­ny, nie je­steś sobą. – Zdą­żył po­wie­dzieć, kiedy wy­cho­dzi­li­śmy.

Za­trzy­ma­łem się w drzwiach i spu­ści­łem głowę. To był za duży cię­żar do znie­sie­nia. Obej­rza­łem się, spo­glą­da­jąc py­ta­ją­co w jego oczy. Wy­da­wał się nie znać od­po­wie­dzi.

 

 

***

 

– Mam!!! – za­ko­mu­ni­ko­wa­ła Sonia. – Pad­nie­cie. Bro­kat za­wie­ra wła­sne DNA, do­dat­ko­wo kod ge­ne­tycz­ny pyłu jest taki sam jak kod Etha­na i kod na­sze­go przy­by­sza.

– Co to zna­czy? – spy­ta­łem.

– Że pył jest nie­zna­ną nam do tej pory formą życia, za­wie­ra wła­sny kod ge­ne­tycz­ny, który jest toż­sa­my z kodem ge­ne­tycz­nym czło­wie­ka. – Sonia za­ło­ży­ła ręce na bio­dra i uśmiech­nę­ła się przy­gry­za­jąc wargi.

– Chcesz po­wie­dzieć, że bro­kat wy­kom­bi­no­wał, jak do­stać się do wnę­trza na­szej sta­cji? – Zro­bi­łem kwa­śną minę.

– Chcę po­wie­dzieć wam, że do­ko­na­li­śmy wła­śnie wiel­kie­go od­kry­cia i mogą po­trwać lata, zanim zro­zu­mie­my, co to od­kry­cie ozna­cza dla nas, ludzi.

– Ok, spo­koj­nie, za­sta­nów­my się – roz­po­czął Ethan. – Mu­si­my po­my­śleć, po­kom­bi­no­wać, co wła­ści­wie mogło się tu wy­da­rzyć. Macie ja­kieś hi­po­te­zy?

Sonia roz­ło­ży­ła ręce, mil­cząc, a ja skła­da­łem myśli do kupy.

– Je­dy­ne, co przy­cho­dzi mi do głowy… to świat rów­no­le­gły – przed­sta­wi­łem, a oni cze­ka­li, co po­wiem dalej. – Wszy­scy wiemy, że tego kogoś nie po­win­no tu być. Nie po­wi­nien nas znać, nie po­wi­nien pro­wa­dzić badań nad zo­rza­mi, tym bar­dziej mówić mi, że moja żona, gdzieś tam żyje, a tym bar­dziej nie po­wi­nien mieć iden­tycz­ne­go kodu.

Spe­cjal­nie cze­ka­łem, aż po­pro­szą mnie o kon­ty­nu­ację.

– Ok, dawaj, jak ty to wi­dzisz?

– W jed­nej wer­sji ko­smo­su aste­ro­ida ude­rza w zie­mię, a w innej Au­stra­lia zo­sta­je sko­lo­ni­zo­wa­na przez Por­tu­gal­czy­ków – za­czą­łem, a oni spoj­rze­li na mnie jak na głup­ka. – Nie pa­trz­cie tak na mnie. Cho­dzi o me­cha­ni­kę kwan­to­wą, która za­kła­da ist­nie­nie wielu świa­tów, te mogą wcho­dzić ze sobą w in­te­rak­cje, wła­śnie na po­zio­mie kwan­to­wym. Moż­li­we, że to nam się wła­śnie przy­tra­fi­ło. Że po­łą­cze­nie sło­necz­ne­go świa­tła i pyłu two­rzy ja­kie­goś ro­dza­ju przej­ście.

– Czyli co? Od­kry­łem, tak jakby bramę mię­dzy świa­ta­mi? – za­py­tał Ethan.

– Tak, przy­ja­cie­lu, ty od­kry­łeś… ra­czej ci po dru­giej stro­nie lu­stra na czele z na­szym go­ściem.

– Po­ga­daj­cie sobie, pójdę spraw­dzić, co sły­chać u na­sze­go przy­by­sza, może się cze­goś do­wiem, cze­goś, co upew­ni nas, że z ja­kie­goś po­wo­du, ule­ga­my zbio­ro­wej ha­lu­cy­na­cji – oznaj­mi­ła Sonia i wy­szła z wy­kwi­tem nie­zro­zu­mie­nia na twa­rzy, które to­wa­rzy­szy­ło jej od dłuż­sze­go czasu. – Po­my­śl­cie też nad ra­por­tem z dzi­siej­szych wy­da­rzeń.

– No do­brze, za­łóż­my, że nasz gość po­cho­dzi ze świa­ta, który ist­nie­je obok nas. Po­wsta­je py­ta­nie: jak udało mu się do nas prze­do­stać? – Ethan roz­siadł się w fo­te­lu i jak pro­fe­sor fi­lo­zo­fii przy­ło­żył wska­zu­ją­cy palec do skro­ni.

– Tu nic nie ma pew­ne­go, pa­mię­taj… – uprze­dzi­łem ko­le­gę. – To musi być zwią­za­ne z zo­rza­mi, coś w nich za­cho­dzi, może wpływ na to ma nie­ty­po­wy, wzglę­dem in­nych pla­net, ruch ob­ro­to­wy Urana, który prak­tycz­nie „toczy się na boku”. Wiemy, że zorze po­wsta­ją na sku­tek burz ma­gne­tycz­nych na Słoń­cu, wiemy też, że wtedy wy­rzu­ca­ne są ogrom­ne ilo­ści na­ła­do­wa­nych czą­ste­czek, ta­kich jak pro­to­ny i elek­tro­ny. Wszyst­ko to sta­no­wi tak zwany wiatr sło­necz­ny, który jest jakby prze­dłu­że­niem at­mos­fe­ry na­szej gwiaz­dy…

– Po­dej­rze­wa­my też, że… – prze­rwał mi Ethan. – pole ma­gne­tycz­ne wokół na­szej siód­mej pla­ne­ty jest kształ­to­wa­ne przez po­kła­dy oce­anu sol­ne­go.

– A w do­dat­ku…

Prze­rwał nam krzyk.

– To Sonia!

– Szyb­ko… – Ze­rwa­li­śmy się z miejsc.

Po­bie­gli­śmy ko­ry­ta­rzem. Drugi stał z za­krwa­wio­nym skal­pe­lem w ręku przy otwar­tym la­bo­ra­to­rium i pa­trzył na nas z nie­opi­sa­ną wście­kło­ścią. Z ręki wy­sta­wał mu ze­rwa­ny we­nflon. Naj­wy­raź­niej Sonia zbyt­nio za­ufa­ła przy­by­szo­wi i chcia­ła po­brać, a potem zba­dać jego krew.

– Mam tego, kurwa, dosyć! Co wy mi ro­bi­cie? O co w tym wszyst­kim cho­dzi? – wy­krzy­ki­wał zde­ner­wo­wa­ny przy­bysz.

– Uspo­kój się, gdzie jest Sonia? – Sta­ra­łem się to­no­wać wy­buch jego gnie­wu.

– Nie je­ste­ście praw­dzi­wi… za­bi­ję was!

Ru­szył w naszą stro­nę, a ja sta­łem jak za­mu­ro­wa­ny. Można to po­rów­nać do spo­wol­nie­nia czasu, w któ­rym wy­da­rzyć się mu­sia­ło wiele rze­czy, któ­rych ja nie po­tra­fi­łem uchwy­cić. Nagle wszyst­ko wró­ci­ło – Ethan sie­dział na ziemi opar­ty o roz­trza­ska­ne mo­ni­to­ry, a z jego roz­cię­tej szyi wy­pły­wa­ła krew. Miał zdzi­wio­ną minę, oczy za­sty­gły na pół otwar­te, wpa­trzo­ne w pust­kę. Obok jego dłoni spo­czy­wał skal­pel. Na­past­nik leżał na brzu­chu z pod­wi­nię­ty­mi rę­ko­ma.

Sa­mo­wol­nie zro­bi­łem krok, potem prze­sze­dłem nad tru­pem. Z la­bo­ra­to­rium wy­su­nę­ła się ręka Soni. Żyła, kuc­ną­łem obok niej, chcia­łem jej pomóc od­wró­cić na plecy.

– Zo­staw – kaszl­nę­ła krwią, zna­cząc pod­ło­gę. – Nic już…

– Co mam robić? Sły­szysz, co mam robić?

Po­ło­ży­ła głowę na pra­wym po­licz­ku.

– Po pro­stu… wra… caj.

Za­mknę­ła oczy.

Nie od­dy­cha­ła przez dwa­dzie­ścia se­kund, potem na­bra­ła nie­zgrab­nie po­wie­trza i znowu prze­rwa. Trwa­ło to może pół­to­rej mi­nu­ty. Potem klat­ka pier­sio­wa znie­ru­cho­mia­ła na za­wsze.

Nie wiem, ile mi­nę­ło czasu, a ja sta­łem w prze­dzia­le por­to­wym i pa­trzy­łem na kap­su­ły.

„Wra­caj”, usły­sza­łem tym razem w my­ślach.

 

***

 

Uran wszedł w fazę rów­no­no­cy, cha­rak­te­ry­zu­ją­cej się tym, że żaden z jego bie­gu­nów ro­ta­cyj­nych nie był skie­ro­wa­ny w stro­nę Słoń­ca, a oś ro­ta­cji zo­rien­to­wa­na nie­mal­że pro­sto­pa­dle wzglę­dem kie­run­ku dzia­ła­nia wia­tru sło­necz­ne­go. Od­le­głe bie­gu­ny ma­gne­tycz­ne, na sku­tek szyb­kiej ro­ta­cji, zwra­ca­ły się ku ma­cie­rzy­stej gwieź­dzie.

– Kon­fi­gu­ra­cja uni­kal­na w całym ukła­dzie sło­necz­nym – po­wie­dzia­łem, pa­trząc to na wy­kre­sy, to na prze­pięk­ne zja­wi­sko za oknem. Mia­łem wra­że­nie, że zorze do­ty­ka­ją nie­mal mojej sta­cji. Srebr­ne, roz­dmu­cha­ne fi­ra­ny, za­cze­pia­ły o po­szy­cie nie­pro­szo­ne­go że­la­stwa.

Wczo­raj wy­sła­łem ra­port na Zie­mię o wy­da­rze­niach jakie miały tu miej­sce. Po­łą­czy­li się ze mną wideo. Chcie­li chyba usły­szeć to wszyst­ko i zo­ba­czyć na wła­sne oczy, być może spraw­dzić, czy nie zwa­rio­wa­łem. Zro­bi­łem im ob­chód po sta­cji, po­ka­za­łem trupy. Po­dzię­ko­wa­li i ka­za­li wra­cać. Od tego czasu cisza. Pew­nie pró­bu­ją sobie z tym jakoś po­ra­dzić – ja już to zro­bi­łem.

Mja­łem za­miar wró­cić na Zie­mię, ale chcia­łem naj­pierw spró­bo­wać tego, o czym mówił nie­zna­jo­my. Spraw­dzić czy ona żyje.

Za­in­sta­lo­wa­łem po­trzeb­ne al­go­ryt­my, usta­wi­łem prio­ry­te­ty, sko­or­dy­no­wa­łem ob­li­cze­nia i byłem gotów. Za­ło­ży­łem ska­fan­der.

Od­cze­pi­ła się gład­ko, sil­ni­ki sta­bi­li­zu­ją­ce ob­ró­ci­ły mnie; zorze cią­gle tam były, prze­ta­cza­ły się przez pla­ne­tę. Fa­lo­wa­ły jak gi­gan­tycz­ny sztorm.

Kiedy zle­cia­łem do gór­nych warstw at­mos­fe­ry, za­czę­ły dziać się dziw­ne rze­czy. Chyba byłem już w zo­rzach, bo w ka­bi­nie za­ob­ser­wo­wa­łem ko­lo­ro­wą po­świa­tę. Wy­da­wa­ło mi się, że od­pły­wam, przy­sy­piam i budzę się na prze­mian. Sen mie­szał się z jawą.

Wi­dzia­łem żonę, jak leży pod nar­ko­zą, a nad nią pra­cu­je chi­rurg.

Kiedy się prze­bu­dzi­łem, usły­sza­łem dziw­ny sze­lest, tak jakby ka­bi­na mo­je­go po­jaz­du prze­dzie­ra­ła się przez za­sło­nę pia­sku.

Potem zo­ba­czy­łem Dru­gie­go, który pod­ci­na gar­dło Etha­no­wi, od­wra­ca się do mnie i wy­krzy­wia twarz w de­mo­nicz­nym uśmie­chu.

Kiedy od­zy­ska­łem świa­do­mość i znowu byłem w kap­su­le, za­uwa­ży­łem pęk­nię­cia na szy­bie, które roz­ra­sta­ły się w coraz to licz­niej­sze frak­ta­le.

Obraz znikł i znowu wi­dzia­łem moją Arię, która otwie­ra za­mknię­tą dłoń i zdmu­chu­je z niej bro­kat w moją stro­nę – jak w śnie.

Pró­bo­wa­łem szyb­ki­mi mach­nię­cia­mi rąk po­zbyć się pyłu, bo za­sło­nił mi twarz żony.

Nagle wszyst­ko uci­chło, kap­su­ła znik­nę­ła, a ja czu­łem się, jak­bym le­ciał w samym ska­fan­drze. Zro­bi­ło się ciem­no. Z pew­no­ścią byłem w ko­smo­sie. Po chwi­li do­strze­głem przed sobą cie­niut­ką linię na tle głę­bo­kie­go ko­smo­su, roz­cią­ga­ją­cą się od lewej do pra­wej stro­ny. Sta­wa­ła się coraz grub­sza, a ja zro­zu­mia­łem, że zbli­żam się do niej z dużą pręd­ko­ścią. W końcu do­tar­łem na miej­sce. Roz­po­ście­ra­ła się pode mną jakby siat­ka kar­to­gra­ficz­na. Wy­da­wa­ło mi się, że uło­żo­na jest z pyłu ko­lo­ro­we­go bro­ka­tu, który przed chwi­lą sta­ra­łem się roz­dmu­chać, ma­cha­jąc rę­ko­ma. Za­czą­łem opa­dać i zbli­żać się do tej oso­bli­wej struk­tu­ry. Zro­zu­mia­łem wtedy, że każdy pyłek bro­ka­tu to nasza sta­cja ko­smicz­na. Były ich ty­sią­ce, a może i mi­lio­ny.

Prze­la­ty­wa­łem nad nimi z dużą pręd­ko­ścią. Potem po­ja­wi­ła się myśl, nie wiem skąd, ale była wy­ra­zi­sta – mo­żesz sobie wy­brać. W tym mo­men­cie za­czą­łem opa­dać i skrę­cać w kie­run­ku tej, na którą przy­pad­ko­wo pa­trzy­łem.

Znowu po­czu­łem, że sie­dzę w kap­su­le. Po­ja­wił się pul­pit, bły­snę­ły diody i od­zy­ska­łem kon­tro­lę nad stat­kiem, ale też nad sobą. Włą­czy­łem au­to­pi­lo­ta i cze­ka­łem. Kiedy roz­po­czę­ła się pro­ce­du­ra póź­ne­go do­ko­wa­nia, spo­strze­głem, że w por­cie sta­cji ba­daw­czej, wszyst­kie gniaz­da są wolne.

Po­łą­cze­nie zo­sta­ło prze­pro­wa­dzo­ne po­myśl­nie.

Otwo­rzy­łem po­wo­li właz, sta­ra­jąc za­cho­wy­wać się cicho. Zdją­łem hełm, a na­stęp­nie ska­fan­der. Moje dło­nie i kom­bi­ne­zon były całe w ko­lo­ro­wym bro­ka­cie. Strzep­ną­łem z sie­bie pył na tyle, ile było to moż­li­we. Mia­łem na­dzie­je, że brak kap­suł ozna­cza brak za­ło­gi na stat­ku i tak też było w isto­cie.

 

***

 

Nie wszyst­ko było takie same we­wnątrz sta­cji. Roz­miesz­cze­nie wy­po­sa­że­nia stat­ku, od­bie­ga­ło nieco od tego, jak za­pa­mię­ta­łem po­szcze­gól­ne ele­men­ty, gdy opusz­cza­łem to miej­sce. Nie było krwi ani ciał mojej za­ło­gi. Czy­sto i ste­ryl­nie. Z pew­no­ścią nie było to, to samo miej­sce.

Ru­szy­łem pro­sto do mojej kon­so­li i otwo­rzy­łem plik z wia­do­mo­ścia­mi, ale oprócz dwóch ostat­nich za­pi­sów roz­mo­wy z Arią nic no­we­go nie zna­la­złem. Mia­łem już wy­łą­czyć mo­ni­tor, kiedy nie­spo­dzie­wa­nie, do­sta­łem ko­mu­ni­kat o roz­mo­wie wideo.

– Aria! – Ode­bra­łem na­tych­miast, ale kiedy zo­ba­czy­łem ją uśmiech­nię­tą na ekra­nie, za­tka­ło mnie.

– No po­wiedz coś w końcu. – Uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko. – Ja też się cie­szę, że cię widzę.

– Wszy­scy się cie­szy­my – dodał Ethan, który wszedł w kadr. – Wita cię kie­row­nik kon­tro­li lotu. Tu Zie­mia. Jak się czu­jesz po hi­ber­na­cji?

Nie po­tra­fi­łem się ode­zwać, czu­łem, jakby mój mózg cof­nął się w roz­wo­ju i wy­krztu­si­łem tylko:

– Ale…

– Co ale? Ope­ra­cja się udała, je­stem zdro­wa, przy­wró­ci­li mnie do ze­spo­łu. Miło cię wi­dzieć. – Po­krę­ci­ła głową i za­śmia­ła się. – Widzę, że wy­bu­dze­nie z hi­ber­na­cji mocno tobą wstrzą­snę­ło.

– Rów­nież miło cię wi­dzieć – od­rze­kłem po­wo­li, prze­ły­ka­jąc ślinę.

– Jak Uran? Roz­po­czą­łeś już ba­da­nia? – za­py­tał Ethan.

– Mamo, z kim roz­ma­wiasz? – wtrą­cił się mały chło­piec, prze­ry­wa­jąc Arii, a na­stęp­nie wsko­czył jej na ko­la­na. – Przy­wi­taj się z ta­tu­siem, dawno się nie wi­dzie­li­ście.

– Cześć, tatku. – Mały chłop­czyk roz­pro­mie­nił się, wi­dząc mnie na ekra­nie.

Pra­wie stra­ci­łem przy­tom­ność. Wy­glą­da­ło na to, że w rze­czy­wi­sto­ści, w ja­kiej się zna­la­złem, po­sia­dłem dziec­ko. Otrzą­sną­łem się.

– Cześć… Mały…

 

Moi roz­mów­cy po­in­for­mo­wa­li mnie, że przed prze­kie­ro­wa­niem roz­mo­wy na żywo do in­ter­ne­tu, chcie­li po­roz­ma­wiać pry­wat­nie. Aria i to­wa­rzy­szą­cy jej Ethan nie py­ta­li o za­ło­gę, tak, jakby w ich świe­cie moja misja była tylko jed­no­oso­bo­wa. Trwa­łem nie­uf­ny, choć wy­glą­da­ło na to, że się udało, że mniej lub bar­dziej ła­god­nie, prze­sze­dłem na drugą stro­nę lu­stra, choć od­bi­cie w nim nie było do­kład­nym od­wzo­ro­wa­niem, opusz­czo­ne­go świa­ta, a można po­wie­dzieć, że już na pierw­szy rzut oka, dużo rze­czy się nie zga­dza­ło.

Razem z ziem­skim ze­spo­łem przy­go­to­wy­wa­li­śmy sondy, które miały prze­le­cieć przez zorze i ze­brać dane. Coraz le­piej gra­łem swoją nową rolę. W wol­nych chwi­lach po­zby­wa­łem się bro­ka­tu ze swo­jej skóry, jed­no­cze­śnie ba­da­jąc go. To dziw­ne, że nikt o niego nie za­py­tał, prze­cież mia­łem go na twa­rzy. Pod mi­kro­sko­pem pyłek wy­glą­dał jak krysz­tał­ki soli. Nic poza tym, żad­nej ano­ma­lii. Je­dy­ną róż­ni­cą był kolor – sys­tem kom­pu­te­ro­wy nie zna­lazł choć­by jed­nej ta­kiej samej barwy.

 

 

***

 

– Wróć do mnie, Liam, pro­szę, wróć.

Ock­ną­łem się ze snu.

– Jest tu kto?!

Za­mar­łem… Ktoś był na po­kła­dzie sta­cji.

Za­czą­łem się za­sta­na­wiać, czy to ktoś z nie­zna­nej mi za­ło­gi, czy może, czło­wiek, który tak jak ja, prze­do­stał się do rów­no­le­głe­go świa­ta… Prze­cież otwo­rze­nie ta­kich wrót, mo­gło­by wią­zać się z nie­by­wa­łym cha­osem. Wy­chy­li­łem się nie­znacz­nie zza drzwi, tak że za­sła­nia­ły mnie licz­ne urzą­dze­nia przy­twier­dzo­ne do ścia­ny.

Nie­zna­jo­my w ska­fan­drze zdej­mo­wał hełm. Za­czep klik­nął, wy­do­był się syk wy­rów­ny­wa­ne­go ci­śnie­nia. Bro­kat uniósł się w po­wie­trze.

Zo­ba­czy­łem sie­bie.

Męż­czy­zna odło­żył na­kry­cie głowy, a na­stęp­nie od­cze­pił nóż przy­twier­dzo­ny do uda i jesz­cze raz krzyk­nął:

– Halo, jest tu kto?!

Wy­glą­dał pew­nie, nie jak prze­stra­szo­ny Drugi Ethan z na­szej sta­cji.

W jed­nej chwi­li roz­ja­śni­ło mi umysł, być może, ten ktoś, po­dró­żu­je i od­wie­dza te sta­cje nie pierw­szy raz?

Nie wi­dzia­łem in­ne­go spo­so­bu, by spraw­dzić tę ry­zy­kow­ną hi­po­te­zę, jak wyjść i się po­ka­zać. Tak też zro­bi­łem.

Sta­li­śmy na­prze­ciw­ko sie­bie i przy­po­mnia­ło mi to scenę po­je­dyn­ków ze sta­rych we­ster­nów. Męż­czy­zna się uśmiech­nął.

– Witaj, Liam.

– Witaj.

– Czy Aria żyje?

– Tak, jest cała i zdro­wa.

– To będę mu­siał cię zabić.

Ru­szył w moją stro­nę, a ja nie cze­ka­jąc tym razem bier­nie na roz­wój wy­da­rzeń, przy­war­łem do ścia­ny i od­cze­pi­łem spo­rych roz­mia­rów klucz na­sa­do­wy.

Po­sta­no­wi­łem wal­czyć.

 

Epi­log

 

– Wi­dzi­my, jak astro­nau­ta wy­cho­dzi z kap­su­ły, naj­pierw ba­da­nia le­kar­skie, od­po­czy­nek, a potem spo­tka­nie z ro­dzi­ną – po­in­for­mo­wał dzien­ni­karz ze sta­cji te­le­wi­zyj­nej NVT24. – Jest z nami pani Aria, żona astro­nau­ty…

 

***

 

– Le­ka­rze nie stwier­dzi­li, prze­szkód, by pan Liam Ste­ven­son mógł spo­tkać się z żoną i dziec­kiem.

 

***

 

– Miło mi po­wi­tać kie­row­ni­ka misji, pana Etha­na Mil­le­ra. Czy re­we­la­cje o ta­jem­ni­czym bro­ka­cie, który w po­jem­ni­kach sond ba­daw­czych przy­wiózł ze sobą pan Liam, są praw­dzi­we?

 

***

 

– Wła­śnie wi­dzi­my ro­dzi­nę w kom­ple­cie. Prze­uro­czy ob­ra­zek.