Krople wspomnień

Obserwuję go, gdy przychodzi, zawsze pół godziny przed zmianą. I później, gdy przygotowuje się do wyjścia. Zmienia ubranie, po czym bardzo dokładnie myje ręce. Jakby w ten sposób mógł wymazać ślady tego, co zrobił. Co nadal robi. Widząc to, mam ochotę wrzeszczeć.

Marek. Marcus. Mark. Ma tu wiele imion. Jak my wszyscy, uciekinierzy z poprzedniego życia, daleko od domu.

Kilka razy wyczuwam jego wzrok. Spojrzenie jasnych niczym lód w promieniach słońca oczu przyprawia mnie o dreszcz. Uśmiecha się, odsłaniając równe, białe zęby i ten uśmiech za każdym razem wnika we mnie głęboko, dociera do zakamarków, z których istnienia nie zdawałam sobie sprawy. Czuję, że nie panuję nad własną twarzą. Szybko odwracam głowę, nagle niezwykle zajęta.

Za oknami deszcz chłoszcze opustoszałe ulice. Nie chce mi się wychodzić, nie mam się do czego śpieszyć, więc idę zajrzeć do Aoife. Chcę się upewnić, że wszystko u niej w porządku. On też jeszcze nie poszedł do domu.

 

**

 

Mary umarła we śnie.

Odkryła ją Sofia, kiedy razem z Markiem, naszym najnowszym dodatkiem do zespołu, budzili pokoje przed porannym obchodem.

Kiedy przyszłam na dzienną zmianę i powiedzieli mi, że odeszła, poczułam, jakby ktoś zdzielił mnie w żołądek. Z trudem złapałam oddech. Nie mogła odejść, nie tak wcześnie!

Jeszcze wieczorem nazwała mnie po imieniu, gdy łyżeczka za łyżeczką podawałam jej kolację, a w nocy przyszła do mnie we śnie, młoda i piękna. Wpuściła mnie do swoich wspomnień i pozwoliła poczuć się jak kiedyś, kiedy miałam własne życie. Dzięki niej obudziłam się szczęśliwa. A teraz…

Nagle ogarnęła mnie panika. Czyżbym zabrała jej zbyt wiele?

Nie, to niemożliwe, zawsze byłam bardzo ostrożna. A może jednak nie? Nie tym razem?

Gdy wsunęłam się do pokoju, ciało leżało na łóżku, już przygotowane na przybycie rodziny i pogotowia pogrzebowego.

Powoli podeszłam bliżej. Miałam nadzieję, że jeszcze ją odnajdę, wyczuję zanikającą obecność i przekonam się, że to nie ja pchnęłam ją na drugą stronę, jednak zjawiłam się za późno. Szczupła, nieruchoma twarz o zapadniętych policzkach na tle śnieżnobiałej poduszki wydawała się szara i pusta. To, co pozostało, było jak wylinka węża, porzucona, niepotrzebna skóra.

Słowa pożegnania uwięzły mi w gardle. Ramiona opadły pod ciężarem straty i przygniatającej świadomości tego, kim się stałam.

Po chwili powoli odwróciłam się od łóżka, podniosłam z podłogi przygotowany już wcześniej karton i zabrałam się do pakowania rzeczy.

Karteczka tkwiła w małej kosmetyczce, w której Mary trzymała swoje ulubione kosmetyki. „Cienie do powiek tylko matowe, bo w pewnym wieku błyszczące tylko postarzają” – powtarzała mi za każdym razem, kiedy nakładałam jej makijaż. To ciekawe, jakie informacje nasz mózg przechowuje najdłużej.

Normalnie po prostu włożyłabym wszystko do pudła, które potem zostanie oddane rodzinie zmarłej, jednak tym razem odsunęłam zamek i sięgnęłam do środka. Jeszcze zanim wyjęłam niewielki flakonik, dotarł do mnie zapach Sì Armaniego. Uśmiechnęłam się. Żadne babcine lawendy ani irlandzkie wersje Pani Walewskiej. Często pozwalałam, żeby mnie nim spryskiwała. Słodkie, nieco cierpkie nuty bardzo mi odpowiadały.

Kątem oka zauważyłam, że coś sfrunęło na podłogę. Spojrzałam pod nogi i podniosłam oderwany kawałek marginesu jakiegoś czasopisma. Natychmiast rozpoznałam pismo Mary, mimo że litery były rozwlekłe i niemal nieczytelne, jak to często bywa w tym stadium Alzheimera.

 

T  O N  I  E P A U  L  

 

Spróbowałam sobie wyobrazić, przed czym sama siebie przestrzegała, bo byłam pewna, że celowo umieściła wiadomość w miejscu, do którego sięgała codziennie rano. Żeby pamiętać, nawet kiedy była w stanie zagubienia.

Wiedziałam, że Paul to imię jej męża. Kiedy wydostawała się z otępiających oparów choroby na kolejną niewielką wyspę świadomości, opowiadała mi o nim i pokazywała zdjęcia. Paul na targach rolniczych. Paul, szeroko uśmiechnięty biznesmen pod krawatem, i Paul farmer, strzygący owce. Kiedy objawy choroby żony nasiliły się do tego stopnia, że nie można było już jej zostawić samej, sprzedał biznes i troskliwie się nią opiekował. Nie mieli dzieci. Gdy umarł, nagle, na atak serca, Mary trafiła do naszego Domu. A teraz ta karteczka. Kim był nie-Paul?

Schowałam papier do kieszeni. To i tak nie miało już znaczenia.

– Oszukała mnie, wiesz?

Aż podskoczyłam. Kosmetyczka wypadła mi z rąk, a jej zawartość rozsypała się po podłodze.

– Moja własna siostra! Upadłam i złamałam obojczyk. I kiedy miałam zostać wypisana, okazało się, że wcale nie wracam do domu, tylko tutaj…

Aoife. Odetchnęłam głęboko, by uspokoić kołaczące serce.

– Tak, wiem kochana – powiedziałam ciepło. Zostawiłam bałagan na podłodze i szybko podeszłam do drzwi. Aoife nie wydawała się świadoma, że weszła do pokoju zmarłej i chciałam, żeby tak zostało.

– Jadłaś już śniadanie?

– Głupia krowa!

Powstrzymałam uśmiech cisnący mi się na usta. Wyciągnęłam rękę i delikatnie ujęłam staruszkę pod ramię.

– Pewnie jesteś głodna? Zaprowadzę cię na salę.

Rysy kobiety jeszcze przez chwilę wykrzywiała wściekłość, ale nie wyszarpnęła się z mojego uścisku, co czasem się zdarzało. Dzisiaj dotyk zadziałał kojąco.

– Śniadanie? – Aoife zmarszczyła brwi w zamyśleniu. Po chwili pokręciła głową. – Moja siostra, ona zakazała dawać mi jeść, wiesz?

– Nie ma jej tu – odparłam. – Poszła już do domu. Może teraz znajdę ci coś smacznego?

Zrobiłam krok w stronę jadalni i Aoife posłusznie ruszyła za mną.

– Dobrze. – Uśmiechnęła się radośnie, a po chwili w jej oczach zatańczyły złośliwe ogniki. – Tylko nie mów nic tej suce, bo to też będzie chciała mi zabrać.

 

Mimo że śmierć nie była w Domu niczym niezwykłym, zawsze wprowadzała zamęt. Wszyscy mieliśmy zwarzone humory, a sytuacji nie poprawiali rezydenci, którzy tego dnia przeszli samych siebie.

Nawet ci zazwyczaj pogrążeni we własnym świecie chyba jakimś szóstym zmysłem wyczuwali, że stało się coś niedobrego, bo byli podnieceni i niezwykle ruchliwi. Ania, młoda dziewczyna, która tak jak Marek niedawno przyleciała z Polski i zaczęła u nas staż, popłakała się i uciekła do toalety po tym, jak jeden z leżących pacjentów rzucił w nią workiem wypełnionym moczem.

Nikt nie miał czasu jej pocieszać. Gdy każdy stara się robić wszystko równocześnie, żeby zdążyć na czas i chociaż częściowo zmieścić się w grafiku, musisz radzić sobie sama. Lubimy cię, jesteśmy wdzięczni za dodatkowe wsparcie, ale toughen up, girl.

Pomyślałam o radach, jakie sama otrzymałam pierwszego dnia: „Idź siku przed swoją zmianą. Zostaw własne problemy za drzwiami, tych tutaj będziesz miała dosyć. I nie przywiązuj się zanadto.”

Pierwsze dwie rzeczy przyszły naturalnie, po prostu nie było na nie czasu. Ale ostatnia rada była nie dla mnie.

Wychowałam się w bidulu i dobrze wiedziałam jak to jest, kiedy tkwisz na bocznym torze, niepotrzebna i niechciana, podczas gdy świat dzieje się za oknami.

To Kamil sprawił, że posmakowałam prawdziwego życia. Nagle znalazłam się w centrum wszystkiego – uwagi, miłości, zdarzeń. Przez czas, który spędziliśmy razem, był moim przewodnikiem, interfejsem, który połączył mnie ze światem. Kiedy równie nagle go zabrakło, odkryłam z przerażeniem, że sama nie wiem jak, że nie potrafię wyjść do ludzi, nie znajduję powodów, by się śmiać. Czułam się bezsilna i wściekła. Jak głodny pies, któremu dano do obgryzienia smakowitą kość, by po chwili ją odebrać i odłożyć wysoko, zbyt wysoko by jej dosięgnąć, ale nadal w zasięgu wzroku.

Byłam o krok od skończenia z tym wszystkim, kiedy zdarzył się cud. Sąsiadka poprosiła mnie, żebym zaopiekowała się jej chorą na Alzheimera matką, podczas gdy ona pojedzie załatwiać jakieś pilne sprawy. Nie miałam na to najmniejszej ochoty, jednak się zgodziłam. Mimo wszystko zależało mi na opinii innych.

Pani Waleria była drobną, wysuszoną kobietką. Kiedy weszłam, siedziała w fotelu i nieruchomym wzrokiem wyglądała na ulicę. Nie zareagowała na moją obecność. Dopiero po dłuższym czasie, kiedy już zdążyłam dojść do wniosku, że cała moja „opieka” sprowadzi się do tkwienia w milczeniu, odwróciła głowę i zaczęła mówić. Tak po prostu, jakbym była jej najlepszą przyjaciółką, zaczęła chichotać na wspomnienie jakiegoś zdarzenia z przeszłości, a ja odkryłam, że słucham jej z coraz większą uwagą. Uświadomiłam sobie, że coś poczułam. Jej radość stała się moim udziałem. W nagłym olśnieniu zrozumiałam, że oto znalazłam nowy interfejs, który pozwalał mi poczuć namiastkę miłości, strachu, przywiązania i ekscytacji. Cóż z tego, że nie były moje.

Wiedziałam, że takiej okazji nie mogę przepuścić.

Następnego dnia zrezygnowałam z pracy i zaproponowałam sąsiadce swoje usługi. Trochę się wahała, ale była widocznie zmęczona, a ja zaoferowałam takie warunki, że w końcu uległa.  

Niestety, Alzheimer pani Walerii postępował i wkrótce coraz częściej rzeczywiście siedziałyśmy w ciszy lub zmagałyśmy się z podstawowymi czynnościami, jednak wówczas już mi to nie przeszkadzało. W tym samym czasie zaczęły się sny, w których nie tylko powtórnie przeżywałam to, o czym mi  wcześniej opowiadała, ale zaczęłam tworzyć nowe zdarzenia, żyłam jako ona.

Teraz myślę, że choroba niszczyła naturalne bariery jej umysłu, które stawały się cienkie niczym gaza, a ja nauczyłam się łapać przeciekające przez nią krople wspomnień. W snach mogłam wiele. Lekko nacisnąwszy delikatną osłonę, zagłębiałam się w niej i przejmowałam kontrolę.

Krajobraz sennych marzeń pani Walerii był poszarpany i zaśmiecony niezliczoną ilością oderwanych myśli, które wirowały i przenikały się nawzajem. Musiałam być bardzo ostrożna. Gdyby mnie wyczuła, nie zdążyłabym się wycofać, a wówczas utknęłabym w obcym, oszalałym ze strachu umyśle.

Szukałam strumienia obrazów i dźwięków, spójnej historii, której chciałam być częścią. Zanurzałam się powoli, najpierw jako widz, by we właściwej chwili stopić się z jaźnią śniącej, a następnie w pełni ją przejąć. To uczucie…

Przeżywałam najpiękniejsze chwile, do końca pielęgnowane w zanikającej pamięci. Śmiałam się, płakałam ze szczęścia, kochałam i byłam kochana. I czułam smak tej miłości – soli na skórze po kąpieli w lodowatym Bałtyku, wyjątkowo słodkich truskawek prosto z plantacji, jego ust…

Kiedyś przyszło mi do głowy, że w ten sposób odbieram staruszce ostatnie wspomnienia i przyspieszam postęp choroby. Spróbowałam przestać, jednak natychmiast ponownie zaczęłam osuwać się w ciemne i rozpaczliwie samotne miejsce. Nie chciałam tam wracać!

Ale nie chciałam też brać, nie dając nic w zamian. Postanowiłam ofiarować jej całą swoją uwagę i całą troskę, na jaką było mnie stać.

Kiedy umarła, następny krok był oczywisty. Skończyłam niezbędne kursy i wkrótce potem zaczęłam pracę w moim pierwszym domu opieki. Podopieczni stali się dla mnie całym światem. Do momentu, kiedy musiałam odejść…

A teraz byłam tutaj, na Zielonej Wyspie, w Oak House Nursing Home, z jego solidnym budynkiem z szarego kamienia, dzielnie stawiającym opór deszczom i wiatrom, otoczonym niewielkim zielonym ogrodem. Naszym Domu. Miałam tu wszystko, czego potrzebowałam. I postanowiłam zrobić co w mojej mocy, żeby tak już zostało.

 

Większość staffu była w porządku. Po prostu robili swoje, a potem czym prędzej wracali do życia poza murami Domu. Sofia była twarda, ale też nie stanowiła zagrożenia. Walczyła z własnymi demonami, miała burzliwą przeszłość, z którą jeszcze nie do końca się rozliczyła, ale rezydentów traktowała z szacunkiem i okazywała im sporo ciepła. To Marek zwrócił moją uwagę.

Początkowo nasze dyżury przypadały o różnych porach i był dla mnie zwykłym „nowym”. Ot, kolejny Polak na emigracji, który wykorzystał okazję, żeby się gdzieś zaczepić.  

Słyszałam od innych, że był dobrym opiekunem, wręcz wzorcowym – niezmordowany, a przy tym miły, zawsze uśmiechnięty, z dobrym słowem dla każdego. Wszyscy za nim przepadali, a panie na jego widok rumieniły się i chichotały niczym nastolatki. Byłam zadowolona.

Do czasu, kiedy pewnej nocy przyłapałam go w pokoju Aoife.

Tego wieczora nie czułam się dobrze, brakowało mi energii i bolała mnie głowa. Łyknęłam garść tabletek przeciwbólowych, ale niewiele to pomogło. Kiedy pogasły światła i nastał spokój, postanowiłam trochę odpocząć. Musiałam się zdrzemnąć, bo początkowo nie zrozumiałam, co się dzieje i dlaczego serce wali mi jak szalone. Dopiero po chwili zrozumiałam, że usłyszałam krzyk.

Wyszłam w półmrok korytarza. Panowała cisza, ale z oddali dobiegł mnie niemal niesłyszalny szmer przytłumionych głosów. Ruszyłam powoli, nasłuchując, aż w końcu dotarłam do pokoju Aoife.

Drzwi były uchylone i w świetle małej lampki zauważyłam Marka. Stał tyłem, nisko pochylony nad łóżkiem.  

Zamarłam. Zauważyłam, że trzyma Aoife za dłoń, uspokajająco gładząc jej wierzch drugą ręką.

– To tylko zły sen – wyszeptał. – Tylko zły sen.

– Nie… – Aoife szlochała i mogłam sobie wyobrazić, jak wielkie łzy spływają z kącików oczu i wsiąkają w poduszkę. – Nie…

– Ciii – Marek nie dał jej dokończyć. Jego dłoń powędrowała w górę i odsunęła niesforny biały kosmyk z czoła kobiety, a potem pogłaskał ją po włosach, jakby była dzieckiem. Poczułam ukłucie niepokoju.

Aoife westchnęła głęboko, urywanie i zamilkła.

Marek nachylił się jeszcze bardziej, ale nagle jakby się rozmyślił. Wyprostował się i odwrócił. Nie zdążyłam się odsunąć. Poczułam, że twarz mi płonie i byłam pewna, że widniejący na niej rumieniec nie pozostawia miejsca na wątpliwości.

Marek podszedł do drzwi.

– Hej – szepnął i uśmiechnął się.

– Cześć – odpowiedziałam, również szeptem, z całych sił starając się udawać, że wcale nie czuję się niezręcznie. – Coś się stało? – Podbródkiem wskazałam na wnętrze pokoju.

Marek pokręcił głową.

– Tylko zły sen, ale już w porządku. – Cofnął się o krok i zaczął przymykać drzwi. – Zamknę, żeby nic już jej nie przeszkadzało – rzucił jeszcze przez domykającą się szczelinę.

Kiedy usłyszałam delikatny szczęk klamki, znowu poczułam niepokój. Dlaczego?

To, że Marek został w środku zamiast do mnie dołączyć było czymś normalnym, sama tak robiłam setki razy. Nawet nocą zdarzały się hałasy, a Aoife bywała niespokojna. Mógł po prostu chcieć sprawdzić, czy koszmar nie powróci. A jednak z jakiegoś powodu nie spodobało mi się, że jest tam z nią sam i z ogromnym wysiłkiem powstrzymałam się przed wejściem do środka. Wiedziałam, że to byłoby już za dużo wścibstwa, i tak zostałam przyłapana na gapieniu się.

 

Potem pojawiła się Magda.

 

Towarzyszył jej mąż, dobrze utrzymany pan pod siedemdziesiątkę. Kiedy powoli prowadził żonę w stronę recepcji, na jego twarzy malowały się ból i poczucie winy. Widać było, że nawet teraz, kiedy klamka zapadła i wszystko było dopięte na ostatni guzik, nie może pogodzić się z myślą, że zaraz ją tu zostawi. W ośrodku, wśród obcych.

Czekaliśmy na nich z mieszaniną ekscytacji i niepokoju. Była naszą pierwszą rezydentką w tak młodym wieku, niedawno obchodziła pięćdziesiąte urodziny (kiedy się dowiedziałam, pomyślałam, że jej mąż raczej nie tego się spodziewał, biorąc sobie młodą polską żonę i natychmiast się tego zawstydziłam), i pierwszą osobą z FTD, otępieniem czołowo–skroniowym. W przeciwieństwie do Alzheimera, w którym nasz ośrodek się specjalizował, przy FTD problemem była nie tyle utrata pamięci, ile zaburzenia zachowania, mowy i zmiany psychiczne. Niby ostatecznie to samo, ale nie do końca.

Magda była bardzo ładna. Mimo że dość dorodna, z dużym biustem i okrągłą pupą opiętą materiałem spodni, wydawała się równocześnie niesamowicie zwinna i silna. I bardzo, ale to bardzo seksowna. Miała na sobie szary dres z różowymi wstawkami i sportowe buty, jednak ten strój zamiast maskować, tylko podkreślał powaby jej ciała. Jasne, obcięte na krótkiego pazia blond włosy wiły się lekko, a jeden niesforny kosmyk co chwilę zawadiacko opadał na niebieskie oko. Pomyślałam o informacjach, które otrzymaliśmy na jej temat podczas briefingu, i o plotkach, które niemal natychmiast rozeszły się po Domu.

Patrząc na nią, teraz mogłam uwierzyć, że istniało w nich ziarno prawdy i że ostatecznie to nie jej napady lękowe oraz niepohamowane objadanie się, czy nawet depresja z próbami samobójczymi były główną przyczyną umieszczenia jej w ośrodku. FTD Magdy było wyjątkowo paskudne. Poza tym, że atakowało bardzo szybko, zawierało dwa dodatkowe problemy, które przysparzały jej kłopotów.

Kobieta nie była już w stanie kontrolować własnego zachowania, działała impulsywnie, często nieadekwatnie do sytuacji, a przy tym nieustannie, wszędzie i przy każdej okazji prowokowała i dążyła do seksu.

Zastanawiałam się nad tym, czy mąż powitał z ulgą fakt, że jego żona nie była puszczalską dziwką, tylko nieuleczalnie chorą kobietą. A także, ile razy ktoś wykorzystał jej brak hamulców i bezbronność spowodowane chorobą.

Myślę, że to dlatego, zamiast zatrudnić prywatnych opiekunów, postanowił oddać ją do naszej jednostki. Istniała szansa, że tutaj, wśród staruszków i pod opieką większej ilości ludzi, nie będzie już wystawiona na ryzyko. Ja również miałam taką nadzieję.

A potem moje spojrzenie zahaczyło o Marka i poczułam, jak mdłości podchodzą mi do gardła. To, co malowało się na jego twarzy, nie było współczuciem czy nawet niezdrową ciekawością skrywaną pod grzecznym uśmiechem, a drapieżną zachłannością.

 

Z przybyciem Magdy w naszym Domu zaczął się nowy, zwariowany czas. Była taka inna od pozostałych, silna, często zła i gwałtowna, a przy tym czarująca oraz przepełniona żywotnością, która sprzeciwiała się chorobie i jej coraz bardziej nasilającym się objawom.

Najbardziej szokujące było to, że Magda na pierwszy rzut oka wydawała się być zdrową, normalną babką. Zdarzało się nawet, że goście brali ją za jedną z nas. Jednak pod tą powłoką normalności kryło się zagubienie przemieszane z szaleństwem, które stawało się widoczne, jeśli spędziło się w jej obecności trochę czasu.

Magda nieustannie polowała na słodycze, by je potem pożerać, garściami wpychając sobie do ust. Kradła świecidełka, kosmetyki i kolorowe kartki pocztowe, które nasi rezydenci dostawali od bliskich. Potrafiła podczas posiłku nagle wstać od stołu, by sięgnąć do talerza innego rezydenta po jakiś szczególnie smakowity kąsek albo wrzucić coś komuś do zupy. Czasami po prostu krążyła po sali, nie wiedząc, co powinna zrobić. A kiedy była w tym swoim szczególnym nastroju, ostro flirtowała ze wszystkimi opiekunami i rezydentami płci męskiej. Na początku starszym panom to pochlebiało, krew zaczynała im znowu szybciej krążyć, ale z czasem zaczęli jej się chyba trochę bać. Staraliśmy się ją kontrolować i nie dopuścić, by przekraczała granice, ale nie było to łatwe. Mimo wszystko polubiliśmy ją.

Początkowo zachowywałam dystans, ale jej kolorowy, żywy umysł z każdym dniem bardziej mnie fascynował. Niestety, nawet kiedy jej świadomość wracała i przez chwilę widzieliśmy kobietę, którą była kiedyś, nie dzieliła się wspomnieniami jak inni. Jedynym możliwym dla mnie sposobem, by się do niej zbliżyć, było przejście przez sen. Bałam się tego, bo nie wiedziałam, czego się spodziewać, jednak pokusa była silna.

W końcu się poddałam. Postanowiłam spróbować z domu, na wszelki wypadek, gdyby coś potoczyło się nie tak.

Ze zdenerwowania i ekscytacji długo nie mogłam zasnąć, a kiedy sen w końcu nadszedł, długo szukałam odpowiedniej drogi. Wyczułam ją niemal od razu, niczym emanującą ciepłem pomarańczową kulę, ale jej osłony były silne i nieprzeniknione. Powoli badałam tę barierę, dotykałam lekko, by niemal natychmiast się wycofać,  po czym kawałek dalej znowu wracałam. W końcu trafiłam na niewielki obszar, gdzie materiał był cieńszy, niemal przezroczysty. Przysunęłam się.

W tym samym momencie zostałam wessana przez oszałamiający wir kolorów, emocji i dźwięków. Krzyknęłam, a wtedy coś gwałtownie mnie odepchnęło. Pojęłam, że popełniłam błąd. Te wspomnienia były jej, nadal tylko jej, głęboko zakorzenione w świadomości. Próbując uszczknąć nawet odrobinę, zadawałam jej ból. Tak, jakbym zamiast luźnego mleczaka usiłowała wyrwać komuś stały, zdrowy ząb. Uciekłam.

 

Następnego dnia po raz pierwszy niemal spóźniłam się na swoją zmianę. Nie, nie zaspałam, świadomie odsuwałam chwilę, kiedy będę musiała stanąć z Magdą twarzą w twarz. Czułam, że przekroczyłam kolejną granicę, granicę, do której nie wolno mi było nawet się zbliżyć.

W bramie przywitała mnie Sofia. Była blada i najwidoczniej zła.

– Czemu tak późno? – burknęła, zaciągając się papierosem. Zgasiła peta na pniu drzewa i rzuciła pod żywopłot.

Sofia nigdy nie opuszczała Domu podczas zmiany.

– Zaspałam. Coś się stało?

– A jak!

Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła do wejścia. Niemal musiałam biec, żeby za nią nadążyć.

– Nasza Magda dostała szału – rzuciła, nie zwalniając. – Poszła w nocy do łazienki i zamknęła za sobą drzwi, a potem nie mogła wyjść. Była w jednym z tych swoich najgorszych odjazdów. Jak ona wyła! Zasikała podłogę, wiesz, że jej się to zdarza, przestraszyła się, a potem nie mogła znaleźć tych pieprzonych drzwi!

– Jezu. – Czułam, jak uginają się pode mną kolana.

– Jezu, Jezu – Sofia pokiwała głową. – Nie mogliśmy sobie z nią dać rady, aż w końcu zjawił się lekarz. Po dwóch godzinach, wyobrażasz sobie? Podał jej jakieś świństwo, które zwaliło ją z nóg. Obudziła całe skrzydło i dopiero niedawno udało nam się jako tako wszystko opanować.

Zerknęła na mnie przez ramię.

– Mam nadzieję, że się wyspałaś.

 

 

– Jaki kolor lubisz? – zapytałam, a Magda spojrzała na mnie jak na wariatkę. Nie pamiętała nic z poprzedniej nocy, co nieco podniosło mnie na duchu, jednak nie zmniejszyło dręczącego poczucia winy.

– Co?

– Kolor. Kolorowy, jakie kolory lubisz wokół siebie?

Milczała przez chwilę, oczy się jej zamgliły, jakby nagle znalazła się gdzie indziej.

– Czerwony – powiedziała tak cicho, że niemal niesłyszalnie. – Jak…

Zawahała się.  

– Mąka… – Machnęła ręką, zdenerwowana i zniecierpliwiona. – Nie, mrówki, miki… maki!

 

Kiedy następnego dnia zabierałam się do pracy, Magda stała w drzwiach łazienki i przyglądała mi się z zainteresowaniem. Zmarszczyła brwi, gdy zaczęłam demontować deskę klozetową, a potem zdarłam ochronną folię z takiej samej, tylko czerwonej. Natychmiast zrozumiała, dlaczego to robię i lekki uśmiech zadrgał jej na wargach.

Kiedy sedes był gotowy, wyciągnęłam taśmę malarską oraz mały wałek i otworzyłam puszkę z farbą w kolorze maków. Szybko okleiłam ścianę wokół wejścia, żeby stworzyć kilkucentymetrowe obramowanie, które zaraz potem zaczęłam wypełniać czerwienią.

– Teraz trafię. – W głosie Magdy zabrzmiał śmiech, ale i pełna ulgi wdzięczność.

– Tak. – Uśmiechnęłam się, nie przerywając pracy. Kontrast pozwoli jej odnaleźć kluczowe elementy, kiedy znowu się zagubi.

– Beata, wiem, że tu byłaś – odezwała się nagle.

Zesztywniałam, ale powstrzymałam się przed zerknięciem w jej stronę. Mocniej ścisnęłam wałek.

– Tamtej nocy. Wiem, że przyszłaś do mnie we śnie. I wiem, co próbowałaś zrobić.

Ręka mi opadła. Nagle poczułam się słaba. Spojrzałam na nią.

Twarz miała poważną, oczy błyszczące siłą i determinacją. Nie było w nich jednak złości.

– Wiem, co próbowałaś zrobić – powtórzyła. – I ostrzegam cię. To, kim byłam, to wszystko co mi pozostało. Nie dam sobie odebrać wspomnień.

Nie odrywając od niej wzroku, powoli skinęłam głową. Odpowiedziała podobnym skinieniem, po czym odwróciła się i wyszła z pokoju.

Kiedy za nią patrzyłam, przed moimi oczami tańczył obraz niewielkiego czerwonego śladu, który zauważyłam na jej szyi. Śladu zadrapania albo… malinki.

 

Zasnęłam, kiedy tylko przytknęłam głowę do poduszki.

Przyszły do mnie. Kobiety, które okradałam ze wspomnień i uczuć. Kobiety, którymi kiedyś na chwilę się stałam. Oto nadeszła pora zapłaty. Pozwoliłam, by z głębi pamięci wyłoniły się koszmary, które ich umysły starały się zapomnieć, a ja nieświadomie zabrałam ze sobą.

Wpadałam w ich bezbronne ciała i krzyczałam ich ustami, gdy zadawano im gwałt.

Czułam przerażenie Mary, kiedy w błysku świadomości odkryła, że dotykające ją dłonie nie należą do jej męża. Byłam Aoife, której koszmary stapiały się z rzeczywistością, gdy pocieszyciel zmieniał się w oprawcę. Chciałam krzyczeć, ale zatkał mi usta, a potem usłyszałam szelest poduszki i nagle musiałam walczyć o powietrze, kiedy opadła mi na twarz. Bolało, och, jak bolało! Nie wiedziałam co się dzieje, gdzie jestem, kim jestem. A potem znowu byłam nią i innymi, Margaret, Ellen, Catherine, Kate, Anne… I wcześniej, Zofią, Jadwigą, Stasią…

W krzyczącym tłumie kobiet mignęła mi Magda, jej blond włosy rozsypane w nieładzie, oczy błyszczące i dzikie. Podniosła wzrok i kiedy za nim podążyłam, ujrzałam twarz Marka. Rozognioną i napiętą.

– No chodź – wyszeptał chrapliwie – przecież tego chcesz.

 

Kiedy się obudziłam, zwinięta w kłębek, z oczami i gardłem zapuchniętymi od płaczu, nie byłam w stanie się poruszyć. Całe ciało pulsowało bólem, jakby to wszystko wydarzyło się naprawdę. „Bo wydarzyło się naprawdę” – pomyślałam i wstrząsnął mną konwulsyjny dreszcz.

Chciałam umrzeć. Jak najszybciej. Wiedziałam, że nie dam rady nieść dalej świadomości i bólu tych wszystkich skrzywdzonych kobiet.  

Jednak nie mogłam odejść, jeszcze nie teraz.

 

***

 

Obserwuję go, gdy przychodzi, dokładnie pół godziny przed zmianą. Marek. Marcus. Mark.

Znowu uchwyciłam jego wzrok. Jasne niczym lód w promieniach słońca spojrzenie przyprawia mnie o dreszcz. Kiedy się uśmiecha, odsłaniając równe, białe zęby, ten uśmiech wnika we mnie głęboko, dociera do najczarniejszych zakamarków mojej duszy i budzi uśpione, żądne krwi demony. Tym razem ich nie poskromię, niech się nażrą, zaspokoją głód tym, który nie zasługuje na istnienie.

Podczas wieczornego obchodu Magda patrzy mi w oczy. Widzę w nich zgodę i zachętę. Ona wie. Dreszcz przechodzi mi po plecach.

 

Zastawiamy pułapkę.

Jest ostrożny. Widzę, jak ślizga się po niej wzrokiem, wypatruje objawów. Czeka na dogodny moment, kiedy będzie najbardziej bezbronna.

Jednak tym razem nie jest sama. Śnię i czuwam, gdy jej umysł błądzi.

Słyszę, jak otwierają się drzwi, a potem szczęka klamka, kiedy zamykają się ponownie. W zamku cicho obraca się klucz. Nie słyszę kroków i jego nagła obecność zaskakuje mnie i przeraża.

Magda odpowiada na jego dotyk. Nie, nie Magda, choroba. Zdrajca, który zakradł się i przejął jej ciało, tak jak teraz robi to Marek.

Jęczy cicho, gdy czuje na sobie jego ciężar, a Marek natychmiast zatyka jej usta.

Mam wrażenie, że trwa to w nieskończoność, ale w końcu szczytuje i wtedy nasze wspólne ręce zaciskają się na jego szyi, a nogi oplatają go i unieruchamiają. Próbuje walczyć, ale jest słaby, orgazm i oszołomienie odebrały mu przewagę. Czujemy, jak kciuki miażdżą mu krtań, a paznokcie zagłębiają się w skórę. Chce krzyczeć, ale jest za późno.

Coś pęka mi w głowie.

To koniec. Dla niego, dla niej i dla mnie. I tak jest chyba najlepiej.