Tam i z powrotem, czyli meleksem do Góry Przeznaczenia

 

Nie jest to szka­rad­na, brud­na wil­got­na nora – gło­si­ła ulot­ka – ro­ją­ca się od ro­ba­ków i cuch­ną­ca bło­tem, ani też sucha, naga piasz­czy­sta nora bez stoł­ka, na któ­rym by można usiąść, i bez do­brze za­opa­trzo­nej spi­żar­ni; jest to nora hob­bi­ta, a to zna­czy: nora z wy­go­da­mi.

Ulot­ka le­ża­ła przed okrą­gły­mi drzwia­mi domku hob­bi­ta. Z wnę­trza do­bie­ga­ły głosy.

– Patrz, patrz, jak klę­czę, to je­stem ich wzro­stu, Mar­ta­lo, spójrz na mnie, je­stem hob­bi­tem! Włosy na sto­pach już mam.

– Je­steś nie­po­waż­ny.

– Takie meble przy­da­ły­by się do po­ko­ju Fro­mo­do­ra.

– Hehe… no ładne.

– Gdzie jest ła­zien­ka?

– Ar­gi­dzie, wi­dzia­łeś, co jest w spi­żar­ni? No nor­mal­nie full wypas, jak pi­sa­li.

– Może za­bie­rze­my ten kubek dla małej Mili… Nie po­ła­pią się…

– Hehe, ale tu nisko sufit, cią­gle się walę głową. Chyba uro­słem. Hehe.

I tak dalej.

Duldo słu­chał tego, sie­dząc w kan­cia­pie. Był hob­bi­tem. W se­zo­nie let­nim wy­naj­mo­wał swój dom wcza­so­wi­czom, głów­nie lu­dziom. Ro­bi­li tak wszy­scy hob­bi­ci w Shire. To się opła­ca­ło.

Tu­ry­ści przy­jeż­dża­li do Shire ode­tchnąć od gwaru miast, szumu sa­mo­cho­dów, po­śpie­chu. Za­szyj się w Shire gło­si­ło hasło re­gio­nu. Od­wiedź Shire, w któ­rym nie­wiel­cy hob­bi­ci pro­wa­dzą życie, jak w Trze­ciej Erze. Za­miesz­kaj w ich domku, ucztuj w go­spo­dach, w pa­kie­cie prze­jażdż­ki na ku­cy­ku.

Hob­bi­ci nie­na­wi­dzi­li tu­ry­stów, ale byli dla nich bar­dzo mili. Tu­ry­ści przy­wo­zi­li dużo pie­nię­dzy.

Duldo też nie­na­wi­dził tu­ry­stów, bo cią­gle po przy­jeź­dzie żar­to­wa­li z tych sa­mych rze­czy i byli bar­dzo gło­śni. Teraz mru­czał pod nosem umiar­ko­wa­nie wul­gar­ne wy­zwi­ska na temat grup­ki przy­ja­ciół w śred­nim wieku, któ­rzy wła­śnie się u niego za­mel­do­wa­li.

– Tacy za­wsze się o coś po­kłó­cą. Albo o dzie­ci, albo, że ktoś tam kogoś zdra­dził… i potem po­roz­bi­ja­ją… rze­czy… ostat­nio mi stłu­kli bar­dzo ładny im­bry­czek.

Ktoś za­stu­kał w szybę. Duldo pod­niósł głowę. Za małym, brud­nym okien­kiem stał cza­ro­dziej Puf Puf.

Cza­ro­dziej Puf Puf miesz­kał po dru­giej stro­nie wzgó­rza w bla­sza­nym kon­te­ne­rze. Or­ga­ni­zo­wał po­ka­zy fa­jer­wer­ków dla tu­ry­stów. Na­zy­wa­no go Puf Puf, bo strze­la­ją­ce fa­jer­wer­ki ro­bi­ły „puf, puf”. Jego praw­dzi­we­go imie­nia nikt nie pa­mię­tał. Nawet on sam.

Mózg miał prze­żar­ty faj­ko­wym zie­lem.

Duldo otwo­rzył drzwicz­ki i Puf Puf wci­snął się do kan­cia­py.

– Duldo słu­chaj. Słu­chaj mnie Duldo, bo to bar­dzo ważne!

– Co ta­kie­go?

– Są takie spra­wy, Duldo… dawno temu były spra­wy i teraz też są spra­wy.

– Jakie Puf Puf? O czym ty mó­wisz?

– Spra­wy tego ro­dza­ju. Te spra­wy, o któ­rych sły­sza­łeś w opo­wie­ściach i pie­śniach…

– Tych sta­rych?

– Bar­dzo sta­rych! Duldo, to na­praw­dę ważne – oczy Puf Pufa na mo­ment bły­snę­ły in­te­li­gen­cją – mam pier­ścień.

– Co? No faj­nie. Sprze­daj go, to może ogrze­jesz w zimie…

– Nie Duldo, to jest t e n pier­ścień z opo­wie­ści. Ten, który znisz­czył Frodo, Duldo, ty­sią­ce lat temu.

– No… on go znisz­czył.

– Ale jest drugi, Duldo. Taki sam. Duldo. Bliź­nia­czy. Tutaj.

Wy­cią­gnął ko­per­tę i wci­snął ją w dłoń Dulda.

– Trze­ba go znisz­czyć. Trze­ba wrzu­cić do Góry Prze­zna­cze­nia i ty to mu­sisz zro­bić, Duldo. Po­je­chać do Mor­do­ru. Jutro masz po­ciąg. Duldo, mu­sisz.

– Ale co? – Duldo wyjął pier­ścień z ko­per­ty i obej­rzał go do­kład­nie. – Ale to zwy­kły pier­ścień.

– Zwy­kły? To patrz, Duldo.

Puf Puf wło­żył pier­ścień na palec i znik­nął.

– Wi­dzisz?

– Nie.

– No wła­śnie.

Puf Puf oddał pier­ściń Duldo.

– To nie­sa­mo­wi­te…ale…ale czemu ty tego nie zro­bisz?

– Bo Duldo…wi­dzisz… Ko­ja­rzysz sta­re­go Har­ring­to­na? On sprze­da­wał kie­dyś bi­le­ty, Duldo. Tanie. Na po­cią­gi. I mnie kie­dyś z takim bi­le­tem zła­pa­li, Duldo. I ja mam teraz zakaz wstę­pu. Ale ty nie, więc ty masz je­chać, Duldo. Mu­sisz Duldo.

I Duldo po­je­chał. Sie­dział teraz na półce na ba­ga­że w eks­pre­sie linii Mi­th­lond – Minas Ti­rith. Cho­wał się przed kon­duk­to­rem.

W roz­gar­dia­szu przed wy­jaz­dem za­po­mniał wziąć bilet z szaf­ki noc­nej. Zo­rien­to­wał się do­pie­ro za Thar­ba­dem. Część jego mózgu chcia­ła po­roz­ma­wiać na ten temat z kon­duk­to­rem i pro­sić o nowy bilet. To była ta mniej­sza część. Więk­sza uzna­ła, że lep­szym roz­wią­za­niem jest sie­dze­nie na półce i uda­wa­nie ba­ga­żu. Dzię­ki temu nie mu­siał się do ni­ko­go od­zy­wać.

Stre­so­wa­ło go od­zy­wa­nie się do Du­żych Ludzi. Za­zwy­czaj nie sły­sze­li go za pierw­szym razem. Nawet go nie do­strze­ga­li. I trze­ba było po­wta­rzać, co się chcia­ło po­wie­dzieć. A głos brzmiał za­wsze jakoś głu­pio i cien­ko. I wtedy czło­wiek na­chy­lał się i mówił pro­tek­cjo­nal­nie:

– Co mó­wi­łeś? Nie sły­chać cię tam na górze.

I trze­ba było po­wta­rzać po raz trze­ci.

Z uda­wa­niem ba­ga­żu było mniej za­cho­du.

Duldo my­ślał o tym, jak eks­cy­tu­ją­ce jest bycie jed­nym z owych hob­bi­tów bo­ha­te­rów, któ­rych spo­ty­ka­ją przy­go­dy. Od dzie­ciń­stwa uwiel­biał Bilba Bag­gin­sa. Za­czy­ty­wał się w jego tek­stach. Wpraw­dzie Bilbo nigdy nie po­dró­żo­wał na półce ba­ga­żo­wej, ale Duldo uznał, że tym spo­so­bem wnosi po­wiew świe­żo­ści do hob­bic­kich opo­wie­ści.

Chru­pał wła­śnie lem­bas firmy We­so­ły Elf, kiedy ktoś szturch­nął go w plecy. Duldo po­sta­no­wił po­zo­stać kon­se­kwent­ny w swo­jej roli ba­ga­żu. Szturch­nię­cie po­wtó­rzy­ło się i tym razem to­wa­rzy­szy­ły mu suchy głos ko­bie­cy:

– Pro­szę pana. Pro­szę stąd zejść i oka­zać bilet do kon­tro­li.

Duldo prze­stał uda­wać bagaż i zsu­nął się na zie­mię.

– Ja…ja za­po­mnia­łem bi­le­tu…

Kon­duk­tor­ka na­chy­li­ła się do niego.

– Co ta­kie­go? Nie sły­chać pana tam na górze.

– Ja za­po­mnia­łem bi­le­tu.

Kon­duk­tor­ka po­krę­ci­ła głową i wy­rzu­ci­ła go z po­cią­gu na naj­bliż­szej sta­cji.

 

Moria – gło­sił napis nad odra­pa­nym, brud­nym pe­ro­nem. Było już ciem­no. Na jed­nej z ławek spała jakaś po­stać opa­tu­lo­na płasz­czem. Zza za­bi­te­go de­ska­mi bu­dyn­ku dwor­ca do­cho­dzi­ły krzy­ki i ru­basz­ne śmie­chy.

Duldo czuł się nie­swo­jo. Uznał, że trze­ba gdzieś spę­dzić noc i rano za­sta­no­wić się nad dal­szą drogą. Ru­szył w stro­nę dwor­ca.

Mia­sta kra­sno­ludz­kie nie były w naj­lep­szej kon­dy­cji, od kiedy wy­czer­pa­ły się ko­pal­nie.

De­li­kat­nie mó­wiąc.

Pod górą roz­cią­ga­ło się osie­dle ba­ra­ków z bla­chy fa­li­stej. W czę­ści pa­li­ło się świa­tło. Z więk­szej czę­ści do­bie­ga­ły pod­nie­sio­ne głosy.

Duldo prze­cho­dził wła­śnie wąską ulicz­ką, kiedy z jed­ne­go z ba­ra­ków wy­padł bro­da­ty kra­sno­lud. Był bar­dzo brzyd­ki.

– Gdzie masz na­sze­go syna ty pi­ja­ku, stary pier­dzie nie­do­ro­bio­ny?! – Do­biegł głos ko­bie­cy z wnę­trza. – Znowu go za­po­dzia­łeś! Pew­nie skoń­czy w tej norze u Gro­gli­na! Znowu! Cią­gle to samo! I bę­dzie pił jak jego oj­ciec! Szu­kaj go teraz!

Kra­sno­lud po­pa­trzył na Dulda. Za­mru­gał i zła­pał hob­bi­ta za kark.

– Tu go mam, głu­pia! Jest! – krzy­czał, cią­gnąc Dulda do ba­ra­ku.

Rzu­cił go na pod­ło­gę.

– Jak mu zaraz dupę spio­rę! – ryk­nął.

Duldo sku­lił się w kłę­bek. Bar­dzo nie chciał mieć spra­nej dupy.

– Ty trol­lu! – krzyk­nę­ła żona kra­sno­lu­da. Była bar­dzo brzyd­ka. Stała przy brud­nej ku­chen­ce ga­zo­wej, a w ręce trzy­ma­ła pa­tel­nie. – To nie twój syn! To ni­zio­łek!

Kra­sno­lud za­mru­gał.

– Ty, rze­czy­wi­ście.

I zła­pał Dulda za kark.

– I co? Wy­rzu­cisz go na ulicę?! Po tym, jak go wcią­gną­łeś do domu? Jak ty trak­tu­jesz gości!?

– Masz rację…

– Siądź tu przy stole, zro­bię ci her­ba­ty – zwró­ci­ła się kra­sno­lu­dzi­ca do Dulda. – Jak masz na imię?

– Duldo – wy­ją­kał Duldo, sia­da­jąc przy stole.

– Ja je­stem Fro­lia, a ten pajac to Gor­lin. Prze­pra­szam cię za niego. Jest tro­chę nie­okrze­sa­ny… zwłasz­cza gdy wy­pi­je. A tutaj cią­gle pije. Wszy­scy piją.

– Uhm – po­wie­dział Duldo. A potem uznał, że to zbyt skąpa od­po­wiedź, więc dodał. – To przy­kre.

– Oj to praw­da… A co cię spro­wa­dzi­ło do Morii?

Fro­lia po­da­ła her­ba­tę. Duldo po­cią­gnął łyk i pra­wie się za­krztu­sił. Jesz­cze nigdy nie pił tak nie­do­brej her­ba­ty.

– Jadę do Mor­do­ru.

– Ach, do Mor­do­ru. Pięk­ne góry. Tak sły­sza­łam. A! Gor­lin!

– Co? – Gor­lin, który leżał na ka­na­pie, spoj­rzał w ich stro­nę.

– Czy ty nie je­dziesz jutro do Minas Ti­rith? Z tymi two­imi ko­le­ga­mi?

– Może jadę – mruk­nął Gor­lin.

– To weź­cie pana Dulda.

– Nie ma miej­sca.

– Prze­cież Trwa­lin ma do­staw­cza­ka. Zmie­ści się z wami hob­bit.

– To nasz wy­jazd.

– Gor­lin, bo nie po­je­dziesz!

Wy­bu­chła ko­lej­na kłót­nia. Duldo po­wie­dział cicho, że może po­je­chać au­to­bu­sem. Ale nikt go nie usły­szał. Potem do domu wró­cił syn kra­sno­lu­dów. Kłót­nia zmie­nia­ła na mo­ment swój przed­miot, bo syn był pi­ja­ny. Lecz temat Dulda wkrót­ce znowu wy­pły­nął.

Duldo nie lubił kłót­ni. Zwłasz­cza tych to­czo­nych z jego po­wo­du. Ko­ja­rzy­ły mu się z za­cho­wa­niem Du­żych Ludzi. Ale nikt go nie słu­chał, a głu­pio było mu wyjść bez po­że­gna­nia.

Więc rano po­je­chał z na­bur­mu­szo­nym Gor­li­nem do­staw­cza­kiem Trwa­li­na do Minas Ti­rith.

 

***

 

To była przy­jem­na po­dróż. Duldo zo­stał po­czę­sto­wa­ny bar­dzo smacz­nym cia­stem. Kra­sno­lu­dy bez prze­rwy na­rze­ka­ły na wła­dzę i sy­tu­ację w pań­stwie.

– Przez ty­sią­ce lat pra­co­wa­li­śmy w ko­pal­niach, no nie? I teraz je za­mknę­li, no nie? I co? Dali nam za­sił­ki. Niż­sze od cie­bie. Hehe.

– A król nic nie robi.

– I nikt nic nie robi.

– A moja stara umar­ła, bo nie było na le­cze­nie.

– I mój syn.

– I córka.

– A ja nogę stra­ci­łem w Morii, w nie­le­gal­nym szy­bie. Bo coś trze­ba robić. Kopać. My to mamy w ge­nach.

– Mamy dość.

– Dość.

Duldo po­sta­no­wił zi­gno­ro­wać, fakt, że po dro­dze co naj­mniej trzy razy, kra­sno­lu­dy wprost po­wie­dzia­ły, że jadą zabić króla.

Wy­sa­dzi­li Dulda na przed­mie­ściach Minas Ti­rith. Na­stęp­ne­go dnia ga­ze­ty do­no­si­ły: W go­spo­dzie Pod Sta­rym Ko­niem do­szło do awan­tu­ry. Grupa oby­wa­te­li kra­sno­ludz­kich z Morii, znaj­du­ją­ca się pod wpły­wem al­ko­ho­lu rzu­ca­ła to­po­ra­mi w wi­szą­cy na ścia­nie por­tret Naj­ja­śniej­sze­go Króla Ara­gor­na XXVI. Ska­za­no ich za bez­czesz­cze­nie sym­bo­li na­ro­do­wych na trzy dni pracy w ko­pal­ni

Wszyst­kie ko­pal­nie były za­mknię­te, więc po pro­stu wró­ci­li do domu.

 

***

 

Duldo po­je­chał au­to­ka­rem pod ruiny Czar­nej Bramy. Na par­kin­gu kłę­bi­ło się od aut i tu­ry­stów.

Po pra­wej stro­nie bramy stały Orły. Gó­ro­wał nad nimi bil­bord: Leć z Or­ła­mi nad Górę Prze­zna­cze­nia! Nie­za­po­mnia­na przy­go­da życia! W po­bli­żu grup­ka ak­ty­wi­stów trzy­ma­ła trans­pa­rent: STOP wy­ko­rzy­sty­wa­niu Orłów! Orły to mądre i wraż­li­we stwo­rze­nia, zmu­szo­ne przez bez­dusz­ną ka­pi­ta­li­stycz­ną mo­nar­chię do pracy ponad swoje siły! Po­wiedz sta­now­cze „NIE!” lotom nad Górą Prze­zna­cze­nia!

Duldo nie wziął Orła. Wsiadł do me­lek­su. Me­leks za­wiózł jego i pięt­na­stu roz­ga­da­nych Du­żych Ludzi w ko­szul­kach z na­pi­sem Wy­jazd In­te­gra­cyj­ny Firmy Me­dycz­nej Ismed – Isen­gard 334 21-563 tel. 352 283 953 pod Górę Prze­zna­cze­nia.

Stał w ko­lej­ce pięć go­dzin.

– Ja­kieś me­ta­lo­we przed­mio­ty? – za­py­tał straż­nik na kon­tro­li bez­pie­czeń­stwa przed wej­ściem.

– Emm – Duldo po­ma­cał się po kie­sze­niach. – No… tylko to… – Wyjął ko­per­tę z pier­ście­niem.

– Co to? – Straż­nik zaj­rzał do ko­per­ty. – Pier­ścień?

– Tak, ja go muszę…

– Niech zgad­nę, wrzu­cić do Góry Prze­zna­cze­nia.

– Tak… bo…

– Nic z tego brat­ku, żad­ne­go śmie­ce­nia.

– Ale ja…

– Wiesz, ilu ludzi tu przy­cho­dzi, żeby wrzu­cać różne rze­czy do ognia i od­gry­wać sceny z hi­sto­rii o Fro­dzie? No dużo. To bar­dzo cenne przy­rod­ni­czo i hi­sto­rycz­nie miej­sce. Nie ma śmie­ce­nia. Kon­fi­sku­ję to.

I wrzu­cił pier­ścień do wiel­kie­go pudła z iden­tycz­ny­mi zło­ty­mi pier­ścion­ka­mi.

– Wcho­dzisz?

Duldo wszedł. Obej­rzał ki­pią­ce lawą wnę­trze góry przez szybę ku­lo­od­por­ną, zro­bił sobie zdję­cie z po­mni­kiem Froda. I wró­cił do Shire.

Puf Puf i tak za­po­mniał, że dał mu pier­ścień.