Niko

Od kiedy zo­sta­łam mamą Niko, wszyst­ko zmie­ni­ło się na lep­sze. Mo­że­cie pa­trzeć na mnie z po­li­to­wa­niem, mo­że­cie na­zwać ko­lej­ną bie­dacz­ką z od­pie­lusz­ko­wym za­pa­le­niem mózgu lub nu­dzia­rą w śred­nim wieku, ale dla mnie to praw­da. Wspo­mi­nam słowa zna­jo­mych, które re­gu­lar­nie sły­sza­łam jesz­cze rok temu, gdy cza­sem wy­cho­dzi­li­śmy do klubu: "Dzie­ci to ma­sa­kra. Zo­ba­czysz, parę ty­go­dni wrza­sków i wsta­wa­nia w nocy i bę­dziesz bła­gać Wy­dział Udo­sko­na­leń Ana­to­micz­nych i Far­ma­ko­lo­gicz­nych o przy­spie­szo­ną in­sta­la­cję neu­ro­por­tu i jakiś pro­gram na sen, albo cho­ciaż o jakiś neu­ro­bo­oster dla sie­bie. No i przy­naj­mniej trzy lata bez alko i VRek". Teraz budzą we mnie tylko zdzi­wie­nie; nie za­mie­ni­ła­bym czasu z moim syn­kiem na nic in­ne­go.

Każ­de­go ranka budzi mnie jego ga­wo­rze­nie, nie­win­ne jak śpiew pta­ków. Jest tro­chę nie­cier­pli­we, bo mały wprost nie może się do­cze­kać, aż mnie zo­ba­czy. Gdy pod­cho­dzę do łó­żecz­ka i Niko widzi moją twarz, uśmie­cha się, za­wsze tak samo sze­ro­ko, po­ka­zu­jąc czte­ry małe, białe ząbki. Nie­wie­lu ludzi w dzi­siej­szych cza­sach stać na tak szcze­ry uśmiech, ale jemu się to udaje; cie­szy się z ca­łe­go świa­ta ta­kie­go, jakim jest. Pod­no­szę go i pod­cho­dzi­my do okna. Po­ka­zu­ję mu ulicę za szybą. Mnie i męża nie stać na wy­świe­tla­cze okien­ne, które mo­gły­by prze­nieść nasze miesz­ka­nie na za­la­ne słoń­cem mor­skie wy­brze­że lub leśną po­la­nę, po­ka­zu­ję więc syn­ko­wi to, co mogę; ścia­nę po­sęp­nych, czar­nych wie­żow­ców, szare niebo za­snu­te dymem z po­bli­skiej elek­tro­cie­płow­ni, linię kolei gra­wi­ta­cyj­nej i po­wo­li su­ną­ce w korku sa­mo­cho­dy, nad któ­ry­mi le­ni­wie wiją się ho­lo­gra­my re­kla­mo­we. Niko wpa­tru­je się w nie jak za­cza­ro­wa­ny, jakby oglą­dał jakiś fa­scy­nu­ją­cy spek­takl. Cza­sem za­po­mi­na się i cią­gnie mnie za włosy lub wkła­da pa­lu­szek do mo­je­go neu­ro­por­tu. Co chwi­lę zerka też na mnie, jakby chciał spy­tać: "A co ty o tym są­dzisz, mamo?". Uśmie­cham się wtedy do niego i mówię, że świat jest cu­dow­ny. W ogóle tak nie uwa­żam, ale nie chcę od­bie­rać mu jego dzie­cię­cej ra­do­ści. Oby utrzy­mał ją dłu­żej, niż ja byłam w sta­nie.

W ogóle chcia­ła­bym, żeby był kimś lep­szym, niż ja. Zanim po­ja­wił się na świe­cie, byłam praw­dzi­wym wra­kiem; wy­cho­wa­na przez ulicę i VRki pół­sie­ro­ta z ro­dzi­ca­mi ha­ru­ją­cy­mi na łącz­nie czte­ry etaty w upa­da­ją­cej kor­po­ra­cji. Szyb­ko wpa­dłam głę­biej; al­ko­hol, speed, co ty­dzień nowi fa­ce­ci po­zna­wa­ni na nie­le­gal­nych wy­ści­gach. No i coraz bar­dziej hard­ko­ro­we i wcią­ga­ją­ce VRki; le­gal­ne prze­sta­ły mi wy­star­czyć, po­trze­bo­wa­łam coraz moc­niej­szych. Ro­dzi­ce pró­bo­wa­li mi pomóc przez blo­ka­dy neu­ro­por­tu i apli­ka­cje do kon­tro­li ro­dzi­ciel­skiej; blo­ka­dę wy­dłu­ba­ła mi ko­le­żan­ka przy po­mo­cy śru­bo­krę­tu, a ja ucie­kłam na ulicę, by tam bez prze­szkód szla­jać się gdzie­kol­wiek, gdzie był do­stęp do Sieci. Tam ca­ły­mi dnia­mi od­da­wa­łam się sfa­bry­ko­wa­nym, eks­ta­tycz­nym wspo­mnie­niom nie­praw­dzi­wych ludzi, nie je­dząc, nie pijąc i nie myjąc się. Cza­sem ktoś za­ba­wiał się moim nie­przy­tom­nym cia­łem, gdy ja jako Miss Ame­ry­ki sprzed dwóch wie­ków od­bie­ra­łam na­gro­dę, pła­cząc, dzię­ku­jąc ro­dzi­nie i prze­ży­wa­jąc setną naj­pięk­niej­szą chwi­lę swego życia.

To były mrocz­ne czasy. Na szczę­ście tuż po swo­ich dwu­dzie­stych uro­dzi­nach po­zna­łam Cosmo, fa­ce­ta in­ne­go niż moi do­tych­cza­so­wi zna­jo­mi z gan­gów i spe­lun. Do­bre­go go­ścia, który wy­cią­gnął mnie z tego bagna w ostat­niej chwi­li; jako pra­cow­nik kor­po­ra­cji był w sta­nie opła­cić mi odwyk i za­pew­nić kąt, gdzie w końcu po­czu­łam się jak w domu. Jego po­sa­da nie była do­brze płat­na, lecz sta­bil­na, co i tak było dla mnie dużym kom­for­tem. Z chę­cią za­ję­łam się jego domem. Wtedy też w mojej gło­wie po­ja­wi­ło się ma­rze­nie o dziec­ku. Nie było to po­pu­lar­ne w moich daw­nych krę­gach, w któ­rych dziew­czy­ny płyn­nie prze­cho­dzi­ły od ener­gicz­nych, świe­żych na­sto­la­tek w sy­pią­ce się, de­spe­rac­ko wal­czą­ce o reszt­ki mło­de­go wy­glą­du ma­ne­ki­ny po­skle­ja­ne z dzie­sią­tek Udo­sko­na­leń, lecz dzię­ki Cosmo ja po­zna­łam także inną stro­nę życia; spo­koj­ną i cie­płą. Ro­dzin­ną. Chcia­łam mieć kogoś, z kim mo­gła­bym po­dzie­lić się tymi emo­cja­mi.

Tak też w na­szej ro­dzi­nie po­ja­wił się Niko, mój ślicz­ny chłop­czyk. Nie jako uciąż­li­wa wpad­ka ani in­we­sty­cja na wzór kor­po­ra­cyj­nych pro­jek­tów. Nie prze­le­wam w niego żalu za utra­co­ną mło­dość ani cho­rych am­bi­cji. Ko­cham go ta­kie­go, jakim jest. Cza­sem myślę sobie nawet, że nie chcia­ła­bym, by do­rósł, ale by już na za­wsze zo­stał ma­lut­kim dziec­kiem, czy­stym i peł­nym nie­win­no­ści w tym brud­nym świe­cie. By jego de­li­kat­nych rą­czek nigdy nie za­stą­pi­ły mul­ti­funk­cjo­nal­ne chro­mo­chwy­ty, a umysł był wolny i in­te­gral­ny, nie­ska­la­ny neu­ro­por­tem i wtycz­ką VR, która mi wy­rzą­dzi­ła tyle złego. Pa­trzę na Niko i widzę isto­tę, którą być może był kie­dyś czło­wiek; wraż­li­wym i sła­bym, ale… no nie wiem, jak to okre­ślić. Może po pro­stu ludz­kim? Praw­dzi­wym? W jego bez­bron­no­ści jest coś, co budzi moją mi­łość i spra­wia, że moje życie, nędz­ne życie byłej tech­noć­pun­ki bez edu­ka­cji, pracy i pie­nię­dzy ma sens. On mnie po­trze­bu­je i kocha. Nie prze­li­cza mojej war­to­ści na do­la­ry i nie wy­śmie­wa nędz­nych, prze­sta­rza­łych Udo­sko­na­leń. Kocha mnie po pro­stu za bycie jego mamą, bez­wa­run­ko­wo, bez­in­te­re­sow­nie, jak nikt na świe­cie już nie po­tra­fi. Nawet Cosmo, który ostat­nio coraz czę­ściej, niby przy­pad­kiem przy­no­si do domu ulot­ki kli­nik chi­rur­gii pla­stycz­nej, ofe­ru­ją­ce bu­dże­to­we “Pa­kie­ty 30+”. Nie ża­łu­ję żad­nej chwi­li spę­dzo­nej z Niko, nawet tych, gdy go­dzi­na­mi pła­kał, udrę­czo­ny kol­ka­mi, ani ząb­ko­wa­nia, ani uciąż­li­we­go usy­pia­nia. Każda z nich jest cen­niej­sza niż całe lata pięk­nych VRek, które w prze­szło­ści po­chło­nę­łam, a one po­chło­nę­ły mnie.

Pew­ne­go dnia jed­nak nie obu­dzi­ło mnie ga­wo­rze­nie Niko, ani po­pi­ski­wa­nie, ani nawet płacz. Obu­dzi­łam się dziw­nie wy­spa­na i kom­plet­nie prze­ra­żo­na. Z lę­kiem po­de­szłam do łó­żecz­ka. Było puste. Drżą­cą dło­nią do­tknę­łam skro­ni i spró­bo­wa­łam skon­tak­to­wać się z Cosmo przez neu­ro­link, po­łą­cze­nie jed­nak od­rzu­co­no. Bły­ska­wicz­nie obe­szłam miesz­ka­nie, spraw­dza­jąc wszyst­kie miej­sca, gdzie po­ten­cjal­nie mógł się scho­wać; wpraw­dzie racz­ko­wał do­pie­ro od nie­daw­na, ale w tej chwi­li nic nie wy­da­wa­ło mi się nie­moż­li­we. Spraw­dzi­łam okna i drzwi. Wy­da­wa­ły się nie­tknię­te, ale tyle się teraz mówi o na­now­ła­my­wa­czach, któ­rzy nie zo­sta­wia­ją po sobie śladu… Po­now­nie unio­słam palec do neu­ro­lin­ku. We­zwa­łam Po­li­cję.

– Numer oby­wa­te­la 37356, ubez­pie­cze­nie spo­łecz­ne wy­łącz­nie pod­sta­wo­we – za­czę­łam stan­dar­do­wą for­muł­ką. Moje myśli były tak roz­bie­ga­ne, że cięż­ko mi było zło­żyć ko­mu­ni­kat. – Moje dziec­ko za­gi­nę­ło. Pro­szę, po­móż­cie. Niko jest jesz­cze taki ma­lut­ki…

– Dane dziec­ka. – Neu­ro­link wlał w moją głowę myśli po­li­cjan­ta po dru­giej stro­nie, wy­gła­dzo­ne i okro­jo­ne przez in­ter­fejs.

– Niko Ko­va­lick, syn Cosmo i Jen­ny­fer, osiem mie­się­cy. Data uro­dze­nia…

– Nie trze­ba. Pro­szę podać numer uro­dze­nia – po­pły­nął do mnie ko­mu­ni­kat. Po­czu­łam, jak żo­łą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła.

– Nie pa­mię­tam. Może mam to gdzieś w do­ku­men­tach…

– Numer uro­dze­nia wy­da­je Wy­dział Kon­tro­li nad Za­so­ba­mi Ludz­ki­mi i Oko­ło­ludz­ki­mi na pod­sta­wie wy­pi­su ze szpi­ta­la po­łoż­ni­cze­go – pod­su­nę­ła mi wo­ka­li­za­cja myśli po­li­cjan­ta.

Do­ku­men­ty… po­czer­nia­ło mi w oczach. Nie mia­łam bla­de­go po­ję­cia, gdzie ich szu­kać. Rzu­ci­łam się do szafy i za­czę­łam prze­rzu­cać pa­pie­ry. Ra­chun­ki, opła­ty, pa­ra­go­ny… we­zwa­nia do za­pła­ty…

– Twój czas po­łą­cze­nia nie­dłu­go wy­ga­śnie. Aby go zwięk­szyć, wykup roz­sze­rze­nie swo­je­go ubez­pie­cze­nia spo­łecz­ne­go. Po­zo­sta­ło trzy­dzie­ści se­kund – po­in­for­mo­wał neu­ro­link.

– Cze­kaj! Bła­gam! To jest małe dziec­ko! – wy­krzy­cza­łam na głos, wy­sy­pu­jąc pa­pie­ry z ko­lej­nej tecz­ki. Moje oczy roz­pacz­li­wie śli­zga­ły się po ty­tu­łach. – Przy­jedź­cie tutaj! Sprawdź­cie zamki! Ze­ska­nuj­cie ślady, po­bierz­cie prób­ki… Co­kol­wiek!

– Pro­szę po­łą­czyć się po­now­nie, gdy znaj­dzie już pani numer – dodał jesz­cze po­li­cjant, po czym po­łą­cze­nie za­koń­czy­ło się. Pa­dłam na ko­la­na, łka­jąc gło­śno w pa­pie­ry. Znowu. Znowu przez brak kasy te cho­ler­ne dupki z bu­dże­tów­ki trak­tu­ją mnie jak śmie­cia. Po co w ogóle ist­nie­je Po­li­cja, skoro dla więk­szo­ści oby­wa­te­li jej usłu­gi nie po­kry­wa­ją nawet pil­nej in­ter­wen­cji, a je­dy­nie mo­zol­ne wy­kłó­ca­nie się o swoje prawa w opar­ciu o dzie­siąt­ki do­ku­men­tów i cer­ty­fi­ka­tów?

Nagle w mojej gło­wie zro­dzi­ła się po­twor­na myśl. A może to ci go­ście, od któ­rych cza­sem Cosmo po­ży­czał pie­nią­dze? Mó­wi­łam mu, by tego nie robił. Zna­łam ten typ, za dużo czasu sama spę­dzi­łam przy ta­kich. Han­dla­rze Ulep­sze­nia­mi, ko­mor­ni­cy, di­le­rzy VRek… Nie in­te­re­so­wa­ło mnie, ile im za­le­ga. Z prze­ra­że­niem łą­czy­łam ko­lej­ne punk­ty. Fak­tycz­nie, mój mąż od paru dni cho­dził bar­dzo zde­ner­wo­wa­ny i mało od­zy­wał się do mnie i na­sze­go syna. Jego neu­ro­link czę­sto mil­czał. Raz przy­ła­pa­łam go na tym, jak go­rącz­ko­wo mi­ni­ma­li­zo­wał przy mnie ho­lo­gram swo­je­go konta ban­ko­we­go, innym razem ukrad­kiem wy­cią­gał z szafy ja­kieś do­ku­men­ty, by wy­nieść je ze sobą do pracy. Wtedy zrzu­ci­łam to na karb ja­kichś kło­po­tów w kor­po­ra­cji, ale teraz okrut­na praw­da za­glą­da­ła mi pro­sto w oczy.

Ze zdu­mie­niem usły­sza­łam w gło­wie sy­gnał po­łą­cze­nia od Cosmo. W pa­nicz­nym lęku, ale i swego ro­dza­ju uldze, ode­bra­łam.

– Nie mogę ni­g­dzie zna­leźć Niko! Za­gi­nął! Nie ma go! – po­zwo­li­łam cha­otycz­nym my­ślom po­pły­nąć do głowy męża. – To oni go za­bra­li, praw­da? Twoi wie­rzy­cie­le?

– Uspo­kój się, Jen­ny­fer. Pro­szę. – Myśli mo­je­go męża były po­wol­ne i bar­dzo, bar­dzo pro­ste, jakby do­bie­rał je nad wyraz ostroż­nie. – Naj­le­piej usiądź. Muszę ci coś po­wie­dzieć.

– Teraz mu­sisz?! Kiedy wszyst­ko się za­czę­ło, jakoś nie wi­dzia­łeś po­trze­by, by mi po­wie­dzieć! Ba­wi­łeś się w ja­kieś swoje durne ta­jem­ni­ce, a teraz ci skur­wie­le za­bra­li Niko! Ty dupku! – Bar­dzo chcia­łam, by neu­ro­link wy­wrzesz­czał Cosmo te myśli tak samo jak ja, wie­dzia­łam jed­nak, że wer­sja, która do niego do­trze, bę­dzie do­sko­na­le za­in­to­no­wa­na i przy­jem­na.

– Jen­ny­fer… Niko… nie był zwy­kłym dziec­kiem.

Za­sty­głam wpół rzutu tecz­ką z do­ku­men­ta­mi o ścia­nę. 

– Co ta­kie­go?

– Był… apli­ka­cją. Wy­ku­pi­łem ją po tym, gdy le­karz po­wie­dział, że nigdy nie zo­sta­niesz matką. Wie­dzia­łem, że z twoją prze­szło­ścią i moimi za­rob­ka­mi Wy­dział Kon­tro­li nad Za­so­ba­mi nigdy nie po­zwo­li nam na ad­op­cję. Zde­cy­do­wa­łem się szu­kać al­ter­na­tyw. To był ro­dzaj in­no­wa­cyj­nej VRki. Wra­że­nia wi­zu­al­ne, słu­cho­we, a nawet pro­prio­cep­tyw­ne i za­pa­cho­we na­kła­da­ne na rze­czy­wi­stość w ob­rę­bie na­sze­go domu. Zsyn­chro­ni­zo­wa­łem ją z twoim i moim neu­ro­por­tem. To no­wo­cze­sna i bar­dzo re­ali­stycz­na apli­ka­cja, nie wy­ma­ga­ła wtycz­ki, ale to kosz­to­wa­ło. Abo­na­ment… prze­rósł moje moż­li­wo­ści. Mu­sia­łem zre­zy­gno­wać.

Opa­dłam na stosy roz­rzu­co­nych w nie­ła­dzie do­ku­men­tów.

– Ja… prze­cież pa­mię­tam ciążę – wy­szep­ta­łam. – Szpi­tal. Jego pierw­szy płacz…

– Mo­dy­fi­ka­cje pa­mię­ci. Też ogrom­ne pie­nią­dze… Wy­bacz, ko­cha­nie, że cię okła­my­wa­łem, ale tak bar­dzo chcia­łem, żebyś była szczę­śli­wa. Byłaś do­sko­na­łą mamą. 

Mój neu­ro­link za­milkł, a po twa­rzy pły­nę­ły mi struż­ki łez.

– Uwiel­biał re­kla­my Dron­te­chu – wy­szep­ta­łam, jakby był to dowód na to, że Niko żył na­praw­dę – i bańki my­dla­ne. I twoją brodę… a kiedy kła­dłam go spać, na chwi­lę otwie­rał oczy, by upew­nić się, że je­stem przy nim, zanim za­sy­piał na dobre.

– Wiesz… jeśli do­sta­nę zgodę na do­dat­ko­wy etat, jest szan­sa, że od­no­wię abo­na­ment. Bę­dzie wtedy taki sam jak wtedy, gdy ostat­ni raz go wi­dzia­łaś. Do­kład­nie taki sam.