Za nasz i twój świat

Świst ra­kie­ty.

Wszyst­ko się trzę­sie i wi­ru­je. Nie wiem, czy to sku­tek ota­cza­ją­cej mnie bitwy, czy efek­tów ubocz­nych po­dró­ży mię­dzy wy­mia­ra­mi. Wszak pierw­szy raz mia­łem oka­zję prze­żyć coś po­dob­ne­go i nie po­le­cam. W łe­pe­ty­nie trzesz­czy bardziej niż na naj­gor­szym kacu.

– Walić w orków! Sława Ukra­inie! – drze się żoł­nierz, który kuca obok mnie. Czuję się nieco zmie­sza­ny, gdyż w całej masie in­for­ma­cji, jakie mój umysł uzy­skał przed trans­por­tem do tej rze­czy­wi­sto­ści, nie było nic o tym, aby ów świat za­miesz­ki­wa­li or­ko­wie.

Wo­jow­nik wy­chy­la się z okopu i od­pa­la po­cisk z ręcz­nej wy­rzut­ni. Inni idą w jego ślady i grzmo­cą we wroga tym, czym mogą. Wy­buch i to­wa­rzy­szą­ce mu ra­do­sne okrzy­ki ata­ku­ją­cych świad­czą o tym, że co naj­mniej jedna z broni do­się­gnę­ła celu. Pod­la­tu­ję na wy­so­kość twa­rzy żoł­nie­rza z wy­rzut­nią. Ma brodę tak gęstą i długą, że spo­koj­nie mógł­bym w niej ukryć całą ro­dzi­nę. Oczy­wi­ście, je­śli­bym taką miał, bo prze­cież je­stem szczę­śli­wym ka­wa­le­rem.

– Co tu robi osa w środ­ku zimy?! Pyz­duj zwid­sy! – Znowu drze ryja, pró­bu­jąc od­go­nić mnie ręką. Oj, panie, nie takie uniki przy­szło mi w życiu robić.

– Prze­stań łap­ska­mi wy­ma­chi­wać! – krzy­czę, a głos mam do­no­śny, mimo żem nie więk­szy niż ludz­ki pa­zno­kieć.

– A cóż to za cho­chlik?! Wie­dzia­łem, żeby nie palić tego syfu od Wi­ta­li­ja…

W końcu do­strze­ga, kogo ma przed nosem. Nawet je­stem do niego po­dob­ny, bo też mam brodę, tyle że rudą. Trze­po­czę skrzy­dła­mi i szcze­rzę zęby.

– Jam jest Szep­tuch, wład­ca umy­słów, nie żaden cho…

– Dmy­tro, zo­bacz no! Cho­chlik!

Dmy­tro nie sły­szy, bo mu wła­śnie zie­mia łeb za­sy­pa­ła. Po­cisk wal­nął tuż przed oko­pem.

– Słu­chaj no – gadam do żoł­nie­rza, pró­bu­jąc go­ścia wy­rwać z osłu­pie­nia. – Przy­by­łem do wa­sze­go świa­ta, aby go oca­lić. Nie, żeby jego los jakoś szcze­gól­nie mnie ob­cho­dził, ale Dziad Wszech­wie­dzą­cy z mojej rze­czy­wi­sto­ści do­stał cynk, że nie­ba­wem doj­dzie tutaj do to­tal­nej roz­pier­du­chy, co wpły­nie na inne świa­ty. W tym ten, z któ­re­go przy­by­wam. Muszę temu za­po­biec, więc bądź ła­skaw prze­stać gały wy­trzesz­czać i współ­pra­cuj dla dobra wspól­nej spra­wy.

Ukra­iniec przy­su­wa twarz tak bli­sko, jakby chciał spraw­dzić, czy po­czu­je mój od­dech na nosie.

– Dwa lata na fron­cie i czło­wie­ko­wi od­bi­ja… – mam­ro­cze pod nosem.

– Mia­łem tra­fić wprost przed ob­li­cze wa­sze­go wład­cy, ale, jak mnie­mam, jego sie­dzi­ba nie mie­ści się w tym rowie. Coś mu­sia­ło zatem pójść nie tak. Po­wiedz tylko, gdzie go znaj­dę, i już mnie nie ma.

Świst ko­lej­nych ra­kiet.

– Jeśli py­tasz o pre­zy­den­ta, to jest w Ki­jo­wie. Sześć­set ki­lo­me­trów na pół­noc­ny za­chód stąd.

Nie ma tra­ge­dii. Prze­le­cę w jeden dzień. Mapę tego świa­ta też mam wgra­ną do głowy, więc zgu­bić się nie zgu­bię.

– Wy­trzy­maj­cie jesz­cze tro­chę, wkrót­ce bę­dzie po wszyst­kim – mówię, po czym zbie­ram się do od­lo­tu.

– Cze­kaj! – krzy­czy żoł­nierz. – Jakim spo­so­bem ktoś tak mały, jak ty, miał­by nam jak­kol­wiek pomóc?

Chi­cho­czę. Ko­lej­ne isto­ty, które myślą, że roz­miar ma zna­cze­nie. Nie od­po­wia­dam. Za­miast tego kie­ru­ję się pro­sto na drugą stro­nę fron­tu. Prze­la­tu­ję nad za­sy­pa­ny­mi śnie­giem po­la­mi. Pełno tu pło­ną­ce­go sprzę­tu i lejów po po­ci­skach. Trup też ście­le się gęsto. W końcu wla­tu­ję mię­dzy sze­re­gi ru­skich żoł­nie­rzy, czy tam orków, sam nie wiem, bo się po­gu­bi­łem. Wy­glą­da­ją na ludzi, choć ob­li­cza mają dzi­kie. Ana­li­zu­ję szyb­ko wszyst­kie dane, jakie wgra­no do mo­je­go umy­słu przed po­dró­żą, i de­cy­du­ję się na naj­bar­dziej efek­tow­ny i efek­tyw­ny za­ra­zem krok. Od­naj­du­ję po­bli­skie cen­trum do­wo­dze­nia i łącz­no­ści. Na­stęp­nie wy­cią­gam z sakwy nie­za­wod­ny scy­zo­ryk i wdzie­ram się przez ucho do łe­pe­ty­ny go­ścia, który ste­ru­je dro­nem, po­da­jąc ar­ty­le­rii współ­rzęd­ne do ata­ków ra­kie­to­wych.

Rachu cia­chu i już sie­dzę w ste­row­ni umy­słu, przej­mu­jąc pełną kon­tro­lę nad całym cia­łem. Od­naj­du­ję duże zgru­po­wa­nie czoł­gów i po­jaz­dów opan­ce­rzo­nych, które gro­ma­dzą się na skra­ju linii fron­tu. Prze­sy­łam współ­rzęd­ne do do­wód­cy kie­ru­ją­ce­go od­da­lo­ną o dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów ar­ty­le­rią. Nieco póź­niej znowu je­stem nad bia­ły­mi po­la­mi i widzę błysk, któ­re­mu to­wa­rzy­szy nie­złe pier­dyk­nię­cie. Lecę w stro­nę Ki­jo­wa, a z ukra­iń­skich oko­pów sły­chać wrzask:

– Wal­nę­li w sie­bie! Sława Ukra­inie!

 

*

 

– Wa­łe­rij, polej go­ścio­wi.

Na­czel­ny do­wód­ca Sił Zbroj­nych Ukra­iny do­le­wa wódkę do mo­je­go pod­ręcz­ne­go kie­lisz­ka. Co praw­da w na­czy­niu mie­ści się je­dy­nie kilka kro­pel, tak więc wiele wy­le­wa na blat, ale nie zważa na to. Wo­ło­dy­myr też już jest nie­źle wsta­wio­ny, choć wciąż usi­łu­je mieć po­waż­ną minę.

– Muszę wam rzec, iż sła­bo­ści mam takie same, jak i lu­dzie. Je­stem bo­wiem mi­ło­śni­kiem bim­bru i pięk­nych ko­biet, i sam nie wiem, które uza­leż­nie­nie czę­ściej za­spo­ka­jam.

Wy­pi­jam tru­nek. Dra­pie lekko w gar­dło i roz­grze­wa kichy, ale przy wy­two­rach świę­tej pa­mię­ci Babki, to roz­cień­czo­na woda. Je­ste­śmy po wszel­kich for­mal­no­ściach, więc czas przejść do sedna.

– Mó­wi­cie zatem, że kwe­stia uży­cia przez Rosję broni ato­mo­wej to kwe­stia kilku, może mak­sy­mal­nie kil­ku­na­stu dni – pod­bi­jam temat, który już się prze­wi­jał mię­dzy ko­lej­ka­mi.

Wo­ło­dy­myr po­pra­wia się w krze­śle i za­ci­ska dło­nie na zło­tych lwich gło­wach, które są zwień­cze­niem pod­ło­kiet­ni­ków.

– Tak, tym razem je­ste­śmy tego pewni. Cher­soń od­bi­ty, Ma­riu­pol od­bi­ty, na dniach i Krym bę­dzie z po­wro­tem nasz. Cóż mu więc po­zo­sta­ło?

Wy­cią­gam zza skó­rza­nej ka­mi­ze­li drew­nia­ną fa­jecz­kę, od­pa­lam. Szare kółka opusz­cza­ją usta i roz­bi­ja­ją się o krysz­ta­ło­wy ży­ran­dol.

– Jak ro­zu­miem, po­wstrzy­ma­nie tego MU jest klu­czem do oca­le­nia świa­ta?

– W rze­czy samej. Putin musi umrzeć – od­po­wia­da na­tych­miast Wa­łe­rij.

Ta dwój­ka, w prze­ci­wień­stwie do tych z oko­pów, szyb­ko uzna­ła mnie za anio­ła zba­wi­cie­la. Nie wiem, dla­cze­go tak łatwo za­wie­rzy­li moim zdol­no­ściom, ale przy­naj­mniej nie mu­sia­łem tra­cić czasu na udo­wad­nia­nie wła­snych mocy.

– Nie zwy­kłem za­bi­jać, ale bądź­cie pewni, zacni pa­no­wie, iż jutro wojna się za­koń­czy.

Do­wód­ca po­le­wa po­now­nie. Uno­si­my kie­lisz­ki z wódką. Pre­zy­dent prze­ma­wia:

– Za nasz i twój świat!

Chlust.

Tak mnie cza­sem na­cho­dzą myśli o życiu i jedna z nich wła­śnie we łbie ko­ła­ta. Po jaką cho­le­rę wszel­kie isto­ty ro­zum­ne, we wszyst­kich rze­czy­wi­sto­ściach, wciąż się wy­rzy­na­ją? Od­po­wiedź wy­da­je się dość pro­sta i oczy­wi­sta, a wy­brzmia­ła nawet nie­gdyś z ust Babki:

– Im wy­god­niej­sze sie­dze­nie, tym mniej dupa boli.

Nie­usta­ją­ca, chę­do­żo­na gra o krze­sło.

 

*

 

Opusz­czam kie­szeń ma­ry­nar­ki.

Spo­dzie­wa­łem się, że wnę­trze bun­kra bę­dzie przy­tła­cza­ją­ce i su­ro­we, tym­cza­sem widzę ścia­ny ze złota, złoty fotel, in­ny­mi słowy, apar­ta­ment naj­wyż­szej klasy. Jedną ścia­nę po­kry­wa­ją dzie­siąt­ki ekra­nów. Putin po­ru­sza się cicho ni­czym ry­sio­kłak. Cho­dzi tam i z po­wro­tem, jakby to­czył ostat­nią ba­ta­lię z wła­sny­mi my­śla­mi. W końcu siada, kła­dzie drżą­ce dło­nie na bla­cie. Kilka mo­ni­to­rów roz­świe­tla się i po­ja­wia­ją się gęby ru­skich woj­sko­wych, cze­ka­ją­cych na osta­tecz­ny roz­kaz. Nie ma co zwle­kać.

Wla­tu­ję stan­dar­do­wą drogą, przez ucho. Muszę przy­znać, że dawno nie tra­fi­łem na isto­tę z taką ilo­ścią ba­rier. Scy­zo­ryk robi jed­nak ro­bo­tę i osta­tecz­nie do­la­tu­ję do ste­row­ni umy­słu. Mam wiele wizji na za­koń­cze­nie za­da­nia. Po prze­ję­ciu kon­tro­li mogę za­rów­no po­wie­dzieć jak i zro­bić wszyst­ko, ale pójdę chyba w opcję ogło­sze­nia pod­da­nia się i od­pusz­cze­nia. Oczy­wi­ście potem, zanim wyjdę na ze­wnątrz, będę mu­siał tro­chę na­mie­szać w tym łebku, co by w przy­szło­ści mu się wię­cej nie po­mie­sza­ło.

Pod­łą­czam się. A ra­czej usi­łu­ję to zro­bić, bo coś jest ewi­dent­nie nie tak. Niech to szlag, pierw­szy raz spo­ty­kam się z tak skom­pli­ko­wa­nym umy­słem! Nie mogę prze­kro­czyć za­po­ry… No, dalej! Skup się, ru­dziel­cu, co naj­mniej dwa świa­ty na cie­bie liczą!

ŁUP!

Leżę na zim­nej, mar­mu­ro­wej po­sadz­ce. Coś mnie wy­rzu­ci­ło na ze­wnątrz. Do ciem­nej sze­ro­kiej! Nie pod­łą­czy­łem się! Putin sięga po coś ręką, zaraz wyda roz­kaz. Nigdy nie za­wo­dzę, to nie może się tak skoń­czyć!

Pod­ry­wam się do lotu, może zdążę spró­bo­wać raz jesz­cze…

Pre­zy­dent Rosji przy­kła­da do skro­ni lufę pi­sto­le­tu. Be­ret­ta 92, cóż za iro­nia losu. Mo­ni­to­ry gasną. Strzał. Złote ścia­ny plami krew. Ciało z ło­sko­tem lą­du­je tuż obok mnie. Za­czy­nam się śmiać. Re­cho­czę do roz­pu­ku, gła­dząc rudą brodę. Wzla­tu­ję nad trupa, upew­nia­jąc się, że nie żyje. Dziu­ra w gło­wie daje jasną od­po­wiedź. Opa­dam, sia­dam na uma­za­nej czer­wie­nią czar­nej ma­ry­nar­ce. Po­cią­gam łyk bim­bru, od­pa­lam fajkę. Znowu za­czy­nam się śmiać.

I po­my­śleć, że moja obec­ność w tym świe­cie ni­cze­go nie zmie­ni­ła, a i tak będę tu­tej­szym bo­ha­te­rem. Wo­ło­dy­myr po­my­śli co praw­da, że ściem­nia­łem z tym za­bi­ja­niem, ale co tam. Może i mój po­mnik w Ki­jo­wie po­wsta­nie?

Po­mnik Cho­chli­ka Zba­wi­cie­la.