WSZYSTKO NA ODWRÓT – ON

Motto:

Gdy sły­szę, jak ktoś wzdy­cha: „Życie jest cięż­kie”, za­wsze mam ocho­tę spy­tać: „W po­rów­na­niu z czym?” – Søren Kier­ke­ga­ard

 

Utru­dzo­ny wę­dro­wiec za­trzy­mał się na roz­sta­ju dróg. Po­marsz­czo­na twarz, długa, siwa broda oraz zgię­te plecy wska­zy­wa­ły na po­de­szły wiek. Jed­nak oczy pa­ła­ły nie­zwy­kłym, mło­dzień­czym żarem.

Któ­rę­dy teraz? – za­sta­no­wił się. Po­pa­trzył w niebo. Klucz skrze­czą­cych dzi­kich gęsi wska­zał mu po­łu­dnie, od­da­la­jąc się szyb­ko. Męż­czy­zna przy­sło­nił oczy dło­nią. Ge­stem po­dzię­ko­wał za wska­zów­kę i po­dą­żył dalej.

Rów­no­cze­śnie w swym pa­ła­cu cza­ro­dziej­ka Ebeh ob­ser­wo­wa­ła dal­szą wę­drów­kę bo­ha­te­ra. Od ponad czter­dzie­stu lat szkla­na kula po­zwa­la­ła bo­gi­ni śle­dzić każdy jego krok.

– Co roku upar­cie wy­ko­nu­je swoje dwa­na­ście prac. A każda coraz bar­dziej nad­wy­rę­ża jego, i tak już po­waż­nie nad­wą­tlo­ne, zdro­wie. Cią­gle po­wta­rza, że musi, że to jego za­da­nie. Teraz na­resz­cie prze­stał, już za­mie­rza­łam go od­mło­dzić i roz­ko­chać w sobie, lecz oto po­ja­wił się ko­lej­ny po­mysł. I ko­lej­na wę­drów­ka przez stu­le­cia. Wró­ci­li­śmy do sta­ro­żyt­no­ści. Gdyby tylko po­zwo­lił sobie pomóc! – mó­wi­ła ze zło­ścią, ob­ser­wu­jąc star­ca.

– Sobie, czy tobie, o pani? – za­py­tał z prze­ką­sem uro­dzi­wy Ga­ni­me­des, huś­ta­jąc się na krze­śle.

Po­de­szła do szu­fla­dy, wyj­mu­jąc z niej strzę­py spa­lo­nej ko­szu­li, za­cho­wa­ne przed laty po tra­gicz­nej śmier­ci De­ja­ni­ry. Li­te­ry na ma­te­rii uło­ży­ły się w imię: H-e-r-a-k-l-e-s.

– Co za róż­ni­ca? – od­po­wie­dzia­ła z pew­nym sie­bie uśmie­chem. – Je­stem dla niego stwo­rzo­na. To mnie po­wi­nien był po­ślu­bić przed wie­ka­mi, nie ją. Pusta i głu­pia De­ja­ni­ra nie żyje od czter­dzie­stu lat. Naj­wyż­szy czas po­go­dzić się z tym i roz­po­cząć nowe życie!

– U twego boku, czy tak, Hebe? – za­py­tał kró­le­wicz tro­jań­ski.

– Cii! – syk­nę­ła. – Nie zdradź mnie i mego imie­nia!

– Je­steś prze­wraż­li­wio­na! – Roz­ba­wio­ny wstał i pod­szedł do drzwi.

– Idziesz znowu do niego? – Spoj­rza­ła nie­chęt­nie.

– Może… – Ta­jem­ni­czy uśmiech za­koń­czył roz­mo­wę. Ko­cha­nek Zeusa wy­szedł.

 

***

Tym­cza­sem wę­dro­wiec do­tarł na­resz­cie do pań­stwa Or­fe­usza. Nie­trud­no było roz­po­znać gra­ni­cę Tra­cji – wszę­dzie wi­sia­ły ciała po­wie­szo­nych na pa­lach żmij – gadów, które zgu­bi­ły uko­cha­ną no­we­go wład­cy. Jedna z nich, naj­wy­raź­niej nie­daw­no zła­pa­na, nie­ocze­ki­wa­nie unio­sła głowę i pró­bo­wa­ła uką­sić prze­cho­dzą­ce­go, lecz ten w ostat­niej chwi­li od­ciął jej łeb szty­le­tem.

– Po­zdro­wie­nia od hydry ler­nej­skiej! – wy­sy­cza­ło zwie­rzę, wy­da­jąc ostat­nie tchnie­nie.

– Co? Nie, to nie może być praw­da. Prze­cież kil­ka­dzie­siąt razy wy­pa­la­łem jej prze­brzy­dłe ga­dzie głowy. To ścier­wo nie żyje, je­stem tego pe­wien! To był blef! Ucho od śle­dzia! – Wy­ko­nał cha­rak­te­ry­stycz­ny gest, po czym po­wtór­nie wbił szty­let w tru­chło zdra­dziec­kie­go gada. 

 

Kiedy go­dzi­nę póź­niej sta­rzec wszedł do pa­ła­cu, po­wi­tał go sam go­spo­darz, ge­stem za­pra­sza­jąc do peł­ne­go jadła stołu.

– Jak się masz, He­ra­kle­sie? Kopę lat…

– Witaj, Or­fe­uszu. Cie­szy mnie, że znaj­du­ję cię w peł­nym zdro­wiu.

– Cóż, głowę mam nadal jesz­cze na karku. Przy­naj­mniej na razie – dodał, oglą­da­jąc się nie­pew­nie za sie­bie. – Może skosz­tu­jesz ja­błek? – Wska­zał pa­te­rę pełną do­rod­nych owo­ców. – Te po lewej są od Wil­hel­ma Tella, z pra­wej – od New­to­na, po­środ­ku zaś znaj­dziesz raj­skie wy­mie­sza­ne z tro­jań­ski­mi. Obok leżą umie­jęt­nie po­dzie­lo­ne przez De­mo­kry­ta oraz Ary­sto­te­le­sa. Mamy nawet jabł­ka ofia­ro­wa­ne Śnież­ce, lecz tych od­ra­dzam pró­bo­wać, są bo­wiem prze­zna­czo­ne dla spe­cjal­nych gości… 

– Nie zno­szę ja­błek!

– Cze­muż to? A, praw­da. Na próż­no przy­no­si­łeś je dzie­siąt­ki razy z cza­ro­dziej­skie­go ogro­du!

– Kosz­to­wa­ło mnie to sporo, ocie­ra­łem się wie­lo­krot­nie o śmierć, a one przez tchó­rzo­stwo zle­ce­nio­daw­cy i tak tam po­wró­ci­ły. Od tej pory mam do wszel­kich ja­błek bar­dziej niż głę­bo­ki uraz! 

– To może cho­ciaż spró­bu­jesz szar­lot­ki? – Uśmiech­nął się zło­śli­wie. – Dziś pie­czo­na… Jabł­kó­wecz­ki? Kom­po­ci­ku? Musu? Pie­czo­nych z cy­na­mo­nem? A może masz smak na pi­kant­ny chut­ney z an­to­nó­wek?

Sta­rzec spoj­rzał kry­tycz­nie.

Nagle za­brzmiał dźwięk musz­li wi­szą­cej przy stro­ju go­spo­da­rza.

– Hel­loł? – Or­fe­usz ode­brał te­le­fon, po czym ści­szył głos pra­wie do szep­tu. – Nie, drogi stryj­ku. Wy­raź­nie pro­si­łem – zwięk­sza­my ilość strun aż do dzie­wię­ciu. Lira ma grać jak żadna inna. No, to za­ła­twio­ne! Bo, jak nie my, to kto, drogi Her­me­sie? Oczy­wi­ście, mó­wi­my czy­sto teo­re­tycz­nie, bo prze­cież żad­nej liry już od dawna nie mam! – po­wie­dział na ko­niec bar­dzo gło­śno, roz­glą­da­jąc się z bo­jaź­nią, po czym odło­żył musz­lę i wska­zał go­ścio­wi inną część stołu.

– Za­pro­po­nu­ję ci w takim razie wo­ło­win­kę! Pysz­na, pro­sto od Apol­la! Her­mes gwizd­nął i przy­niósł… Czemu mnie?… – Za­krztu­sił się z za­kło­po­ta­nia.

He­ra­kles po­krę­cił głową.

– Do­my­ślasz się chyba, z czym przy­by­wam.

– Nie­ko­niecz­nie. – Wład­ca Tra­cji udał za­sko­cze­nie.

– Zde­cy­do­wa­łem, że po­wtó­rzę twój bo­ha­ter­ski wy­czyn. I liczę, iż mi nie od­mó­wisz, bo w tobie moja je­dy­na na­dzie­ja. 

Śpie­wak ro­ze­śmiał się szy­der­czo.

– I kto tu mówi o bo­ha­ter­stwie! O, He­ra­kle­sie, nie ma, nie było i nigdy nie bę­dzie na ziemi po­sta­ci od­waż­niej­szej od cie­bie!

– A jed­nak to ty jako je­dy­ny zdo­ła­łeś wejść do sa­me­go Ha­de­su, by szu­kać na­rze­czo­nej.

– Po pierw­sze, teraz na­zy­wa się on „Pie­kłem”, a po dru­gie Eu­ry­dy­ka była moją żoną – spro­sto­wał z uda­wa­ną uprzej­mo­ścią. – Jak sam jed­nak wi­dzisz, na nie­wie­le się to zdało, bo nie ma jej ze mną. Mam bo­wiem dziw­ną, zgub­ną dla wszyst­kich, manię oglą­da­nia się za sie­bie. – Znowu spoj­rzał za plecy.

– Czy mógł­byś po­ży­czyć mi swój cza­ro­dziej­ski in­stru­ment? Tylko dzię­ki niemu mam szan­se od­na­leźć De­ja­ni­rę.

– Chyba nie do­sły­sza­łeś, co mó­wi­łem. – Trac­ki poeta po­trzą­snął zło­ty­mi lo­ka­mi . – To się nie może udać!

– Wiem, że ty nie zdo­ła­łeś. Czy to jed­nak zna­czy, że i mnie się nie po­wie­dzie?

– He­ra­kle­sie, wy­bacz, ale będę z tobą szcze­ry. Nie prze­pa­dam za na­pa­ko­wa­ny­mi mię­śnia­ka­mi – rzekł z nie­sma­kiem, ale zaraz zmie­nił ton, wi­dząc za­pa­dłe po­licz­ki i chu­der­la­wą po­stać go­ścia. – No tak, z daw­nym he­ro­sem istot­nie nie­wie­le masz dziś wspól­ne­go. Nie­mniej, He­ra­kle­sie drogi… – Roz­warł ra­mio­na, siląc się na nie­szcze­ry uśmiech. – Gdzież tobie do śpie­wu? Do ckli­wych wy­znań, po­ru­sza­ją­cych serca? Zabić, po­rwać, oma­mić, pod­du­sić, przy­pa­lić! – o tak! to przy­stoi wa­lecz­ne­mu bo­ha­te­ro­wi, jakim je­steś. Ale de­kla­ma­cje po­etyc­kie? Pro­szę… – Po­błaż­li­wie spoj­rzał na wę­drow­ca.

– Daj mi cho­ciaż cząst­kę na­dziei… Nie od­bie­raj ostat­niej szan­sy – bła­gał heros ze łzami w oczach.

– Nie! Po pierw­sze primo, ten plan w stu pro­cen­tach jest ska­za­ny na klę­skę. Po dru­gie primo, lirę pod­stęp­nie mi za­bra­no i umiesz­czo­no wśród kon­ste­la­cji. – Wska­zał dło­nią niebo. – A po trze­cie primo, cze­kam wła­śnie na Me­na­dy, które mają mnie zgła­dzić, po­zba­wia­jąc głowy, bo ob­ra­zi­łem ich wiecz­nie pi­ja­ne­go pana i nie bar­dzo mam czas o tym roz­pra­wiać.

He­ra­kles spoj­rzał ze smut­kiem w górę, gdzie po­ja­wia­ły się już świe­cą­ce ogni­ki i gwiaz­do­zbiór Liry.

– Poza tym – kon­ty­nu­ował go­spo­darz – nie obraź się, wiel­ki wo­jow­ni­ku, lecz… Czy je­steś pe­wien od­da­nia De­ja­ni­ry wobec cie­bie?

– Nie ro­zu­miem…

– In­ny­mi słowy, czy wie­rzysz w jej mi­łość oraz wier­ność? Czy masz pew­ność, że rada bę­dzie, kiedy cię zo­ba­czy?

– Ależ oczy­wi­ście! Cóż to za py­ta­nie? 

– Jak by to ująć? Hm… Wy­bacz szcze­rość, ale… Zwią­zek z tobą ra­czej nie wróży nie­wia­stom szczę­śli­wej przy­szło­ści. 

– Co masz na myśli? – obu­rzył się He­ra­kles.

– Po­wiedz­my sobie wprost – przy­no­sisz ko­bie­tom pecha, jak nikt inny!

– Non­sens!

– Jak dotąd, każda twoja ob­lu­bie­ni­ca koń­czy­ła… tra­gicz­nie. 

– To wszyst­ko wina Hery… – Zwie­sił smut­no głowę. – Nie­na­wi­dzi­ła mnie od za­wsze. To przez nią udu­si­łem Me­ga­rę i nasze dzie­ci. 

– Jasne, jasne, jak się do­sta­nie szału i na­roz­ra­bia, to naj­ła­twiej zwa­lić potem całą winę na ko­bie­tę! 

– No, Zeus rów­nież nie jest świę­tosz­kiem. Gdyby nie jego licz­ne zdra­dy, Hera nie by­ła­by aż tak za­zdro­sna.

– A i ty, He­ra­kle­sie, z nie­jed­ne­go pieca chleb ja­dłeś – cią­gnął po chwi­li mil­cze­nia śpie­wak. – Życie w ce­li­ba­cie ra­czej jest ci obce… Zważ – w cał­ko­wi­tym od­róż­nie­niu od mo­je­go.

– To praw­da, znana na całym świe­cie twa wier­ność uko­cha­nej sta­no­wi nie­do­ści­gnio­ny wzór! – Z sza­cun­kiem skło­nił siwą głowę.

– Że wspo­mnę tylko bar­dziej znane z he­ra­kle­so­wych wy­czy­nów – mówił dalej z prze­ką­sem znie­sma­czo­ny król. – Wład­czy­ni Lidii, kró­lew­na Ar­ka­dii, kró­lew­na Tegei, a ponoć nawet Fe­ni­cji, aż pięć­dzie­siąt sióstr, zwa­nych Te­spia­da­mi, do tego sama kró­lo­wa Ama­zo­nek… No, no! Długo mu­siał­bym jesz­cze wy­mie­niać twoje mi­ło­sne pod­bo­je.

– Cóż, krew we mnie go­rą­ca, burzy się cią­gle, zatem mi­ło­stek tro­chę się uzbie­ra­ło. Ko­chli­wy je­stem… 

– Co te baby w tobie widzą, to ja nie wiem! – Go­spo­darz po­krę­cił głową.

– Le­gen­dę! – od­po­wie­dział z dumą He­ra­kles, wy­pi­na­jąc za­pa­dłą pierś.

 

Tym­cza­sem do po­miesz­cze­nia we­szła grupa słu­żą­cych, któ­rzy po­da­wa­li na­po­je. Jed­nym z nich był ko­ści­sty sta­ru­szek w dłu­gim płasz­czu i kap­tu­rze, na­su­nię­tym na głowę.

– Cha­ro­nie, to ty? – z nie­do­wie­rza­niem za­py­tał heros.

– W rze­czy samej – od­po­wie­dział tam­ten, kła­nia­jąc się i dalej usłu­gu­jąc Or­fe­uszo­wi.

– Kto teraz jest prze­woź­ni­kiem po Styk­sie?

– Mało mnie to ob­cho­dzi! – roz­sier­dził się nagle Cha­ron, prze­ni­kli­wie pa­trząc na go­ścia. – Za takie psie pie­nią­dze wcale bym się nie zdzi­wił, gdyby inni ochot­ni­cy zrej­te­ro­wa­li i chci­wy Hades sam spra­wo­wał tę funk­cję. – Za­re­cho­tał strasz­li­wie. Or­fe­usz skar­cił go wzro­kiem, jed­no­cze­śnie uśmie­cha­jąc się cheł­pli­wie do He­ra­kle­sa.

– A nie mó­wi­łem? Tam się teraz wszyst­ko po­zmie­nia­ło.

– Skoro już o psach mowa… Co z Cer­be­rem? Po­czci­wie psi­sko stró­żu­je nadal?

– Owo, jak byłeś ła­skaw je na­zwać, „po­czci­wie psi­sko”, po­za­gry­za­ło trze­ma ja­do­wi­ty­mi py­ska­mi wielu wy­bit­nych mężów – z prze­ką­sem rzekł trac­ki pan. – Obec­nie rów­nież go tam nie ma, bo wszak sam wy­pro­wa­dzi­łeś Cer­be­ra z Pod­zie­mi!

– Istot­nie! Pa­mięć naj­wi­docz­niej mi szwan­ku­je… A zatem los nam sprzy­ja! 

– No, ba! – dodał po­wąt­pie­wa­ją­co Cha­ron. – Od czasu wyj­ścia z Pie­kieł pierw­sze­go śmier­tel­ni­ka, czyli mego obec­ne­go pana, Świat Zmar­łych opu­ści­ło w ra­mach straj­ku ha­de­so­we­go wiele bóstw i ich pod­da­nych.

– Po­zo­sta­łe dusze cią­gle tam prze­by­wa­ją, praw­da? – do­py­ty­wał bo­ha­ter.

– Oczy­wi­ście! – od­po­wie­dział poeta.

– Czy zatem twoja żona też jest wśród nich?

Za­sko­czo­ny ko­lej­ny raz py­ta­niem Or­fe­usz przy­tak­nął nie­pew­nie.

– Cóż więc stoi na prze­szko­dzie, abyś po­szedł tam ze mną?

– Ja? Raz jesz­cze?

– A czemu nie?

 

Nagle Cha­ron rzu­cił w kąt trzy­ma­ne dzba­ny. Zła­pał sto­ją­ce w rogu sali wio­sło, które bły­ska­wicz­nie zmie­ni­ło się w kosę. Były prze­woź­nik wpadł z furią na star­ca. Ten jed­nak zręcz­nie usko­czył, pod­ciął nogę na­past­ni­ko­wi i wy­rwał mu z dłoni nie­bez­piecz­ne na­rzę­dzie, od­rzu­ca­jąc w kąt.

– Opła­ca­ły się re­gu­lar­ne tre­nin­gi u mi­strza king-fu! – po­wie­dział dum­nie.

Cha­ron runął jak długi. Wsta­jąc z po­sadz­ki, prze­pra­szał:

– Prze­bacz mi, panie, ale dawne przy­zwy­cza­je­nia są wi­docz­nie sil­niej­sze ode mnie. Znieść bo­wiem nie mogę myśli, że ktoś z ży­ją­cych ko­lej­ny raz pra­gnie prze­kro­czyć świę­te gra­ni­ce Ha­de­su. A, co wię­cej, za­mie­rza stam­tąd po­wró­cić i to jesz­cze z du­sza­mi zmar­łych.

– Żeby mi się to wię­cej nie po­wtó­rzy­ło! – krzyk­nął zde­ner­wo­wa­ny Or­fe­usz, wska­zu­jąc pal­cem drzwi.

Były prze­woź­nik po­tul­nie wy­szedł.

– Wy­bacz, pro­szę – po­wie­dział trac­ki wład­ca z po­ko­rą. – To nie­okrze­sa­ny czło­wiek… A ra­czej duch.

– Ro­zu­miem. To utwier­dza mnie w prze­ko­na­niu, że cel jest coraz bli­żej.

– A zatem wy­ru­szaj­my, szko­da czasu! – za­wo­łał ocho­czo Or­fe­usz.

– Co z twoją lirą?

– Przy­znam szcze­rze, za­ta­iłem przed tobą, że mam jesz­cze za­pa­so­wą od ma­mu­si, muzy Ka­lio­pe, prze­zna­czo­ną spe­cjal­nie na czar­ną go­dzi­nę. Her­mes ma jej tylko dodać skrzy­deł. To zna­czy strun. 

Wy­cią­gnął ze zło­tej skrzy­ni pięk­ną lirę

– Czy mogę? – za­py­tał ura­do­wa­ny He­ra­kles.

– Prze­pra­szam cię, lecz wolę jed­nak grać sam. Lira w twym ręku to nie­bez­piecz­ne na­rzę­dzie. Za­bi­ja­łeś nią po­dob­no na­uczy­cie­li…

– Oj, tam, zda­rzy­ło się dawno temu. Sami sobie winni. Nad­gor­li­wi byli. Jak to na­uczy­cie­le… 

– A zatem po­sta­no­wio­ne. Wra­cam do Ha­de­su!

Obaj na­stęp­nie ode­szli, aby od­po­cząć przed wspól­ną wy­pra­wą.

 

***

 

Roz­gnie­wa­ny Dio­ni­zos ci­skał po­ży­czo­ny­mi od Zeusa pio­ru­na­mi, śle­dząc ze spo­wi­te­go chmu­ra­mi Olim­pu całą roz­mo­wę.

– Ten pi­sar­czyk za wiele sobie po­zwa­la!

– Uspo­kój się. – Bez­sku­tecz­nie pró­bo­wał uci­szyć go Apol­lo.

– Już wy­sła­łem Me­na­dy, miały mi przy­nieść jego głowę, a on nie dość, że nadal żyje, to jesz­cze ma za­pa­so­wą lirę i za­mie­rza znowu udać się do Ha­de­su! Prze­brzy­dły krę­tacz!

– Mó­wisz o moim synu – skar­cił go bóg pięk­na.

Dio­ni­zos wy­mie­rzył pio­run, lecz na­tych­miast swego pana osło­ni­ło dzie­więć muz. Apol­lo wstał i znad głów wier­nych to­wa­rzy­szek spoj­rzał trium­fal­nie na pod­pi­te­go awan­tur­ni­ka.

– Z ko­bie­ta­mi nie wal­czę! – rzekł ner­wo­wo Dio­ni­zos, opusz­cza­jąc dłoń z bły­ska­wi­cą i spo­glą­da­jąc znów na roz­ma­wia­ją­cych w Tra­cji męż­czyzn.

– A ja je­stem kon­tent, że ktoś na­resz­cie utrze nosa mo­je­mu but­ne­mu bratu! – prze­rwał ciszę za­do­wo­lo­ny Po­sej­don. – W każ­dym razie po­par­cie wszel­kich wód Or­fe­usz ma za­pew­nio­ne!

– Po­win­ni osią­gnąć swój cel – do­da­ła roz­ma­rzo­na Afro­dy­ta. – Mi­łość za­wsze zwy­cię­ża…

– Py­ta­nie za­sad­ni­cze: czyja mi­łość? – za­py­ta­ła z prze­ką­sem Atena.

– Co masz na myśli? – na­bur­mu­szy­ła się Hera.

– Nic. Po pro­stu ten sza­le­niec po­świę­ca cią­gle życie dla pusz­czal­skiej żony!

– A ja wie­rzę, że im się uda! – stwier­dzi­ła Hera z nie­szcze­rym uśmie­chem, nie­na­wi­dzi­ła bo­wiem he­ro­sa i ży­czy­ła mu ry­chłej śmier­ci u bram Tar­ta­ru.

– O ile boski Zeus na to po­zwo­li – skwi­to­wał Ga­ni­me­des, zer­ka­jąc wy­mow­nie w kie­run­ku opusz­czo­nej wła­śnie sy­pial­ni Naj­wyż­sze­go.

 – Mar­twię się, jak He­ra­kles znie­sie wia­do­mość, że żona od czter­dzie­stu lat zdra­dza go z pod­stęp­nym, prze­brzy­dłym cen­tau­rem Nes­so­sem – do­da­ła bo­gi­ni mi­ło­ści. 

 

Nagle wszyst­ko uci­chło, bo oto Or­fe­usz po­czął grać i śpie­wać. Ro­śli­ny buj­nie wy­ra­sta­ły przy dro­dze, którą po­dą­żał, zwie­rzę­ta wy­cho­dzi­ły z le­go­wisk, aby po­słu­chać cud­nej po­ezji, nawet groź­ne mi­tycz­ne po­two­ry przy­sta­wa­ły w za­chwy­cie – cała przy­ro­da od­da­wa­ła na­leż­ną cześć wy­bit­ne­mu ta­len­to­wi króla Tra­cji. Olimp rów­nież nie po­zo­stał głu­chy na te cudne brzmie­nia.

– Nie dam rady dłu­żej! – za­wo­ła­ła Per­se­fo­na, która wła­śnie za­koń­czy­ła drzem­kę w swej sy­pial­ni na świę­tej górze i wra­ca­ła do pod­ziem­ne­go pa­ła­cu. – Ta­lent tego śmier­tel­ni­ka jest nie­zwy­kły! Wy­pusz­czę każdą duszę, o którą tylko mnie po­pro­si! Ha­de­sie, bądź tak uprzej­my, mój mężu… – zwró­ci­ła się do sta­re­go boga, rów­nież wy­bie­ra­ją­ce­go się do Pod­zie­mi.

Ten spoj­rzał na nią nie­przy­tom­nie. Bo­gi­ni do­strze­gła za­tycz­ki w uszach.

– Ejże, nie oszu­kuj! – po­de­szła i wy­ję­ła je z uśmie­chem. – Prze­cież Or­fe­usz gra przede wszyst­kim dla cie­bie!

Hades krzyk­nął i padł na ko­la­na, pró­bu­jąc za­tkać uszy dłoń­mi. Nic to nie po­mo­gło. Po chwi­li, ni­czym lu­na­tyk, wraz z żoną, rów­nież za­cza­ro­wa­ną mu­zy­ką i śpie­wem poety, zszedł po stro­mych zbo­czach Olim­pu wprost do Świa­ta Zmar­łych.

Otwar­li ol­brzy­mie wrota, sto­jąc z boku, jak za­hip­no­ty­zo­wa­ni.

 

***

Tym­cza­sem odzia­ne w je­le­nie skóry Me­na­dy za­gro­dzi­ły przej­ście obu wę­drow­com. Ich sza­leń­cze tańce i śpie­wy po­wo­do­wa­ły, że jako je­dy­ne ży­ją­ce isto­ty po­zo­sta­wa­ły głu­che na głos trac­kie­go poety. Przewodziła im prze­pięk­na Lamia, znana z pożerania mężczyzn. Pod wpływem czarów Hebe zmieniła się ona bły­ska­wicz­nie w po­stać uko­cha­nej He­ra­kle­sa. To­wa­rzysz­ki nie­prze­rwa­nie krzy­cza­ły, za­głu­sza­jąc lirę i śpiew Or­fe­usza.

Sta­rzec pod­czas mar­szu od­zy­skał część sił oraz nieco wi­tal­no­ści. Jed­nak na próż­no sta­rał się ura­to­wać i od­sko­czyć. Nie chciał skrzyw­dzić uko­cha­nej. Pasz­cza de­mo­na pod po­sta­cią De­ja­ni­ry oka­za­ła się śmier­cio­no­śnym na­rzę­dziem w rę­kach roz­wście­czo­nej Hebe. Lamia połknęła He­ra­kle­sa. Po­zo­sta­łe Me­na­dy po­chwy­ci­ły graj­ka, prze­ra­żo­ne­go śmier­cią to­wa­rzy­sza aby – zgod­nie z prze­po­wied­nią wy­rocz­ni i na­ka­zem Dio­ni­zo­sa – ściąć mu głowę.

Kiedy na­sta­ła cisza, Hades z Per­se­fo­ną otrzą­snę­li się z mu­zycz­ne­go le­tar­gu, bły­ska­wicz­nie za­mknę­li bramy Pie­kieł, by już ich nigdy nie otworzyć. De­ja­ni­ra, nie­czu­ła i cał­ko­wi­cie obo­jęt­na na po­świę­ce­nie męża, po­zo­sta­ła w Tar­ta­rze u boku za­ko­cha­ne­go w niej cen­tau­ra Nes­so­sa.

 

***

 

– Nie do­ce­ni­łeś mojej mi­ło­ści, głup­cze! – krzyk­nę­ła ob­ser­wu­ją­ca te zaj­ścia w swym pa­ła­cu roz­złosz­czo­na Hebe, ci­ska­jąc i rozbijając szkla­ną kulę o zie­mię. 

– I jakie wra­że­nia, o boska? – Ga­ni­me­des po­ja­wił się nagle za jej ple­ca­mi.

– Odejdź i prze­stań ze mnie szy­dzić! – Spu­ści­ła głowę.

– Nie do­ce­niasz moich moż­li­wo­ści, pięk­na pani. – Mło­dzian de­li­kat­nie pod­niósł jeden z ka­wał­ków kuli i wska­zał cza­ro­dziej­ce ukazują­ce się w nim sceny.

Uj­rze­li oboje He­ra­kle­sa, sto­ją­ce­go na Olim­pie przed Zeu­sem. Był znowu zdro­wy, silny i po­tęż­ny, uzy­skaw­szy nie­śmier­tel­ność, po­go­dzo­ny z utra­tą nie­wier­nej De­ja­ni­ry i jej związ­kiem ze zdra­dziec­kim cen­tau­rem.

Sza­ro­po­pie­la­te oczy bo­gi­ni spoj­rza­ły py­ta­ją­co na tro­jań­skie­go kró­le­wi­cza.

– Byłem ci coś wi­nien, droga Hebe. – Podał na­rę­cze cud­nych kwia­tów, na­zwa­nych jej imie­niem. – Po­dą­żaj ze mną ku Olim­po­wi, or­szak ślub­ny już tam na cie­bie czeka. Wszak He­ra­kles za­wsze był ci pi­sa­ny.

To po­wie­dziaw­szy, uniósł jej dłoń, po czym złożył de­li­kat­ny po­ca­łu­nek.

– Zaraz… czy ja tam do­strze­gam rów­nież Or­fe­usza z Eu­ry­dy­ką? – Bacz­niej spoj­rza­ła w szkieł­ko. – Co zro­bi­łeś? – Uśmiech­nę­ła się nie­pew­nie.

Tro­jań­czyk spą­so­wiał.

– Bóg Chro­nos oka­zał się sym­pa­tycz­ny, a także nader skłonny do miłości… I nie wi­dział prze­szkód, by cofnąć czas. A bo­gi­ni Mi­to­lo­gia, rów­nie prze­mi­ła, zgo­dzi­ła się, że mo­że­my ich oca­lić. Twój uko­cha­ny sam się do tego przy­czy­nił, gdyż dawno temu obie­cał ufun­do­wa­nie Wład­cy Czasu waż­ne­go na­rzę­dzia pracy, czyi Koła Zo­dia­ku, le­żą­ce­go na nie­bo­skło­nie tuż obok Mlecz­nej Drogi, powstałej z mlecz­nych kro­pli z pier­si Hery. Aha, tylko ani mru-mru bo­skie­mu Zeu­so­wi, żem ma­czał palce w tej in­try­dze!

– Masz słowo samej Hebe! – Ro­ze­śmia­ła się. – A co z za­cza­ro­wa­ną ko­szu­lą? – za­py­ta­ła, wska­zu­jąc reszt­ki spa­lo­nej ma­te­rii.

– Bo­gi­ni Fra­ze­olo­gia zaj­mie się nią, je­stem tego pe­wien – stwier­dził kró­le­wicz Troi. – Ko­szu­la De­ja­ni­ry po­zo­sta­nie w pa­mię­ci na całe stu­le­cia jako prze­stro­ga i ­wiecz­na mą­drość.