Skrzydlaty potwór

Płynę w prze­stwo­rzach, chło­nąc wiatr.

Stoję na szczy­cie, tonąc we krwi.

Od­cho­dzę a je­stem,

umie­ram a żyję.

 

Śniła o wiel­kim świe­cie sto­ją­cym przed nią otwo­rem. Pły­nę­ła, okrą­ża­ła ko­ro­ny drzew i wzla­ty­wa­ła ku ciem­nym ob­ło­kom, otu­lo­nym świa­tłem księ­ży­ca. Pięk­ny obraz na­ma­lo­wa­ny przez samą Bo­gi­nię Stwo­rzy­ciel­kę ota­czał ją ze wszyst­kich stron. Za­trze­po­ta­ła skrzy­dła­mi i zwró­ci­ła się ku ziemi. Mrok spo­wi­jał drze­wa, drogi i nie­wiel­kie bu­dyn­ki, z ko­mi­nów któ­rych uno­sił się dym – ma­kie­ta ludz­kich pro­ble­mów wy­da­wa­ła się tak od­le­gła.

Szkar­łat­na ciecz oto­czy­ła jej dło­nie. Krew błysz­cza­ła, mie­niąc się w świe­tle księ­ży­ca. Spa­da­ła. Skrzy­dła za­wio­dły ją, po raz ko­lej­ny.

Au­drey obu­dzi­ła się, a jej myśli od razu po­wę­dro­wa­ły do dzien­ni­ka, w któ­rym za­pi­sy­wa­ła wszyst­kie sny; głów­nie kosz­ma­ry. Cza­sem do­łą­cza­ła do nich różne no­tat­ki i wier­sze. Strzęp­ki myśli wy­la­ne na pa­pier zaraz po prze­bu­dze­niu, nie­do­stęp­ne i ukry­te przed uko­cha­ną matką pod cięż­kim ma­te­ra­cem. Czy była kimś wię­cej niż tylko zwy­czaj­ną dziew­czy­ną?

Sny wy­da­wa­ły się tak re­al­ne, jakby rze­czy­wi­ście miała skrzy­dła i mogła latać. Czę­sto le­ża­ła w łóżku i wy­obra­ża­ła sobie, że są to wspo­mnie­nia po­przed­nie­go życia, że ktoś wkrót­ce ją od­naj­dzie i po­pro­si, aby po­now­nie unio­sła się nad zie­mią.

Mrok wciąż spo­wi­jał pokój, od­chy­li­ła bal­da­chim i za­pa­li­ła knot świe­cy sto­ją­cej tuż obok łóżka. Matka przy­szła jak zwy­kle w nocy, zo­sta­wia­jąc jej wodę i me­dy­ka­men­ty od dok­to­ra Ri­char­da. Szyb­ko wzię­ła le­kar­stwa.

Ostat­nio czuła się le­piej. Wie­dzia­ła, gdzie się znaj­du­je, kim jest, a na­pa­dy szału usta­ły. Może to dziś bę­dzie ten dzień?

Ubra­na w długą czar­ną suk­nię z ko­ron­ka­mi, która pod­kre­śla­ła jej, do­pie­ro co uka­zu­ją­ce się ko­bie­ce kształ­ty, ze­szła na dół w po­szu­ki­wa­niu matki. Jak za­wsze, po dro­dze za­trzy­my­wa­ła się w dłu­gim ko­ry­ta­rzu, aby po­pa­trzeć na prze­pięk­ne por­tre­ty i rzeź­by z po­do­bi­zna­mi przod­ków. Za­sko­czo­na, od­kry­ła jed­nak, że ko­ry­tarz ozdo­bio­ny zo­stał teraz rzeź­ba­mi gar­gul­ców i ob­ra­za­mi po­ka­zu­ją­cy­mi re­zy­den­cję z lotu ptaka – mrocz­ną, po­kry­tą bru­dem i mar­twy­mi li­ść­mi. Tyle rze­czy wy­da­rzy­ło się od czasu, gdy za­nie­mo­gła.

Otwo­rzy­ła sze­rzej oczy, gdy zna­la­zła obraz ze swoją po­do­bi­zną. Nie pa­mię­ta­ła, kiedy do niego po­zo­wa­ła. Na­ma­lo­wa­na dziew­czy­na wy­da­wa­ła uśmie­chać się do niej spod kru­czo­czar­nych, pro­stych wło­sów. Oliw­ko­wa cera spra­wia­ła, że obraz przy­po­mi­nał bar­dziej por­ce­lan­kę niż po­do­bi­znę zdro­wej osoby. Naj­wi­docz­niej tak teraz wy­glą­da­ła; brak słoń­ca i ruchu po­zba­wiał życia. Czyż­by matka zle­ci­ła obraz, aby móc wspo­mi­nać swoje umie­ra­ją­ce dziec­ko? Szyb­ko od­rzu­ci­ła tę myśl.

– Matko, je­stem – oświad­czy­ła, wcho­dząc do kuch­ni.

– Au­drey. – Ko­bie­ta pod­nio­sła wzrok znad czar­no-bia­łej ga­ze­ty. – Śnia­da­nie czeka.

Za­pach świe­żych ziół i przy­praw roz­no­sił się po całym po­miesz­cze­niu. Dziew­czy­na po­de­szła do pieca, gdzie na otwar­tym ogniu pod­grze­wał się po­si­łek. Na­ło­ży­ła sobie świe­że­go pie­czy­wa i tro­chę do­dat­ków, po czym usia­dła przy bla­cie. Od ja­kie­goś czasu ja­da­ła w kuch­ni; wcze­śniej sta­no­wi­ło to nie­takt i było wręcz nie­do­zwo­lo­ne, teraz nie pa­mię­ta­ła nawet, jak wy­glą­dał salon.

Je­dząc, ob­ser­wo­wa­ła wy­sta­ją­ce znad ga­ze­ty blond włosy matki.

– Czy będę mogła dziś wyjść na ze­wnątrz? – za­py­ta­ła dziew­czy­na z na­dzie­ją.

– Młoda damo, do­sko­na­le wiesz, że nie mogę ci na to po­zwo­lić. Jak się dziś czu­jesz? – Ton jej głosu był pełen tro­ski, lecz zza ga­ze­ty trud­no było do­strzec wyraz twa­rzy.

– Je­stem zdro­wa. Nie mia­łam ataku od czerw­ca! – Po­chy­li­ła się z za­pa­łem nad sto­łem, chcąc prze­ko­nać matkę o swoim do­sko­na­łym sta­nie. – Chcia­ła­bym zo­ba­czyć drze­wa, zanim opad­ną z nich li­ście.

– Twoja forma co praw­da na­pa­wa na­dzie­ją – prze­mó­wi­ła matka – lecz ni­g­dzie nie wyj­dziesz i to jesz­cze przez długi czas. Oba­wiam się, że li­ście w tym roku ob­ser­wo­wać bę­dziesz je­dy­nie przez okno swo­jej sy­pial­ni.

– Nie zga­dzam się! – Au­drey zu­peł­nie stra­ci­ła ape­tyt. Ob­ser­wo­wa­ła czu­bek głowy wy­sta­ją­cy znad ga­ze­ty. – Chcę wyjść. Muszę wyjść.

Ko­bie­ta ode­zwa­ła się do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li:

– Gdy do­sta­niesz ataku, komuś może stać się krzyw­da. Tu nie cho­dzi tylko o twoje zdro­wie, dziec­ko, ale i bez­pie­czeń­stwo in­nych. – Opu­ści­ła ga­ze­tę, uka­zu­jąc su­ro­wą minę i twarz oka­le­czo­ną głę­bo­ki­mi za­dra­pa­nia­mi. – Co do śnia­da­nia, skoń­czysz je w swo­jej sy­pial­ni.

Au­drey w szoku pa­trzy­ła na po­ha­ra­ta­ną twarz matki. Czy ja to zro­bi­łam? Pra­wie wy­dra­pa­łam matce oczy w na­pa­dzie szału.

 

 

***

 

 

Mi­ja­ły ko­lej­ne dni i ty­go­dnie, a Au­drey czuła, że cho­ro­ba ode­szła na dobre. Roz­mo­wy z matką ogra­ni­cza­ła do mi­ni­mum. Co­dzien­nie sły­sza­ła od­mo­wę. W pew­nym mo­men­cie stwier­dzi­ła, że jej stan za­czął się po­gar­szać ze wzglę­du na brak świe­że­go po­wie­trza. Matka miała jed­nak swoje ar­gu­men­ty. Coraz czę­ściej wy­py­ty­wa­ła Au­drey o jej kosz­ma­ry. W pew­nym mo­men­cie na szaf­ce noc­nej po­ja­wi­ło się jesz­cze wię­cej le­karstw – po­dob­no miały pomóc na sny, ale dziew­czy­na uzna­ła, że po nich czuje się tylko go­rzej.

Au­drey wsta­wa­ła co­dzien­nie rano, cho­wa­ła ta­blet­ki pod ma­te­rac i wy­pi­ja­ła samą wodę. Po śnia­da­niu matka za­zwy­czaj od­sy­ła­ła ją do po­ko­ju. Z cza­sem my­śla­ła coraz ja­śniej i utrwa­li­ło się w niej prze­ko­na­nie, że może rze­czy­wi­ście jest wy­jąt­ko­wa, a matka trzy­ma ją w po­ko­ju, aby ukryć to przed świa­tem. Sny po od­sta­wie­niu leków bar­dziej przy­po­mi­na­ły wspo­mnie­nia, nie ma­rze­nia.

Nie pra­gnę­ła spra­wić przy­kro­ści matce, je­dy­nej oso­bie, która chcia­ła dla niej do­brze, nie mogła jed­nak spę­dzić wiecz­no­ści w mu­rach. Po­sta­no­wi­ła, że gdy tylko świa­tło ustą­pi miej­sca mro­ko­wi, wy­mknie się z domu wbrew za­ka­zom i pój­dzie do ogro­du. Cho­ciaż na kilka chwil.

W nocy nie na­tknie się na ni­ko­go – po­ten­cjal­ny atak nie wy­rzą­dzi żad­nej krzyw­dy, a może po­wiew po­wie­trza na jej bla­dej skó­rze po­mo­że w le­cze­niu? Tak wła­śnie tłu­ma­czy­ła sobie tę nocną przy­go­dę.

Pierw­sze wąt­pli­wo­ści po­ja­wi­ły się już w progu sy­pial­ni. Au­drey nie dała się jed­nak im za­trzy­mać. Za­mknę­ła za sobą grube, dę­bo­we drzwi naj­ci­szej, jak po­tra­fi­ła i z wy­cią­gnię­tym przed sie­bie świecz­ni­kiem ru­szy­ła po­wo­li.

Wiel­kie drew­nia­ne ko­mo­dy z ozdo­ba­mi z ca­łe­go świa­ta rzu­ca­ły nie­po­ko­ją­ce cie­nie. Mrocz­ne kształ­ty tań­czy­ły zło­wro­go na ciem­nych, za­ku­rzo­nych ścia­nach i bo­aze­rii, two­rząc mrocz­ny spek­takl. Pod­ło­ga, przy­kry­ta nie­czysz­czo­nym od lat dy­wa­nem, skrzy­pia­ła z każ­dym kro­kiem.

Dziew­czy­nę coraz bar­dziej prze­ra­ża­ły nocne spa­ce­ry po re­zy­den­cji. Szcze­gól­nie ko­ry­tarz rzeźb i ob­ra­zów, który po nie­daw­nej zmia­nie stał się nie­po­ko­ją­cy. Chcia­ła przejść ten od­ci­nek drogi jak naj­szyb­ciej, lecz wła­śnie tu znaj­do­wa­ła się sy­pial­nia matki. Au­drey kro­czy­ła po­wo­li, sta­ra­jąc się robić przy tym jak naj­mniej ha­ła­su. Ko­lej­ny krok. I ko­lej­ny.

Kątem oka do­strze­gła swój por­tret. Oliw­ko­wa cera, kar­ma­zy­no­wa su­kien­ka i czar­ne skrzy­dła.

Skrzy­dła?

Ob­ró­ci­ła się na­tych­miast w stro­nę ob­ra­zu. Wszyst­ko się zga­dza­ło i wy­glą­da­ło do­kład­nie tak, jak to za­pa­mię­ta­ła. Żad­nych skrzy­deł. Tylko mi się zda­wa­ło, po­my­śla­ła. Pew­nie to prze­mę­cze­nie spo­wo­do­wa­ne cho­ro­bą… i bra­kiem świe­że­go po­wie­trza, stwier­dzi­ła, do­da­jąc sobie otu­chy.

Au­drey do­tar­ła do okrą­głych drew­nia­nych scho­dów, które spły­wa­ły z dwóch stron głów­ne­go holu, aby po­łą­czyć się we wspól­ną falę tuż przed drzwia­mi wej­ścio­wy­mi. Opu­ści­ła lampę, aby oświe­tlić do­kład­nie każdy swój krok. Skrzy­pie­nie scho­dów przy­po­mi­na­ło szep­ty de­mo­nów, o któ­rych w dzie­ciń­stwie opo­wia­da­ła jej matka. Uwiel­bia­ła te hi­sto­rie, teraz jed­nak wy­da­ły się one roz­ma­za­ne i nie­re­al­ne.

Do­tar­ła na sam dół, sta­nę­ła przed wro­ta­mi wej­ścio­wy­mi i już trzy­ma­ła klucz znaj­du­ją­cy się w drzwiach. Wtedy usły­sza­ła skrzy­pie­nie. Ob­ró­ci­ła się szyb­ko, za­kła­da­jąc, że zo­ba­czy na scho­dach matkę. Cisza, mrok, skrzy­pie­nie usta­ło. Matka na pewno nie wy­szła­by z sy­pial­ni bez świe­cy.

Au­drey, wciąż za­nie­po­ko­jo­na, zbli­ży­ła się o krok do scho­dów i unio­sła świecz­nik. Wi­dzia­ła tylko kilka naj­bliż­szych stop­ni, resz­ta nik­nę­ła w ciem­no­ści. Hol był na tyle duży, że dziew­czy­nie wy­da­wa­ło się, jakby stała w środ­ku mrocz­nej pust­ki.

Zbli­ży­ła się jesz­cze o krok. Ko­lej­ne stop­nie wy­ło­ni­ły się z mroku, a razem z nimi syl­wet­ka na­giej ko­bie­ty. Jej skóra miała szary kolor i spra­wia­ła wra­że­nie, że żyje wła­snym ży­ciem, tak jakby tuż pod tą cien­ką war­stwą wiły się ty­sią­ce ro­ba­ków. Po­twór po­sia­dał wiel­kie roz­ło­ży­ste skrzy­dła, któ­rych ostre kra­wę­dzie bez pro­ble­mu mo­gły­by prze­ciąć czło­wie­ka na pół.

Au­drey od­sko­czy­ła gwał­tow­nie, upusz­cza­jąc świecz­nik. Świe­ca zga­sła, ude­rza­jąc o pod­ło­gę. Mrok wdarł się do holu, a wraz z nim nie­prze­nik­nio­na, przy­pra­wio­na stra­chem cisza.

Skrzy­pie­nie scho­dów. Krok… krok… krok.

Po­stać z kosz­ma­rów zbli­ża­ła się do dziew­czy­ny, która stała opar­ta o drzwi wej­ścio­we i nie mogła nawet zła­pać od­de­chu. Do­pie­ro po chwi­li do­tar­ło do niej, że może uciec. Ob­ró­ci­ła się szyb­ko i pró­bo­wa­ła wy­ma­cać klucz w zamku.

Po­czu­ła pie­cze­nie na dłoni. Ska­le­czy­ła się.

Usły­sza­ła gar­dło­wy war­kot tuż obok.

Pod­nio­sła barki, tak jakby chcia­ła przejść do po­zy­cji em­brio­nal­nej i ukryć się w ten spo­sób przed isto­tą z mroku. Otwo­rzy­ła drzwi, sły­sząc rów­no­cze­śnie cięż­kie dy­sze­nie po­two­ra, tuż za sobą. Wy­bie­gła na ze­wnątrz z ra­mio­na­mi za­sła­nia­ją­cy­mi twarz.

Do­pie­ro po chwi­li ro­zej­rza­ła się wo­ko­ło i za­trzy­ma­ła nie­pew­nie. Ota­cza­ła ją zu­peł­na ciem­ność, która skrę­ca­ła się i ko­tło­wa­ła, two­rząc nową rze­czy­wi­stość. Z cha­osu po­wo­li za­czę­ły wy­ła­niać się kształ­ty. Znów trzy­ma­ła w dłoni świecz­nik, znów była w re­zy­den­cji – na końcu dłu­gie­go ko­ry­ta­rza z rzeź­ba­mi i ob­ra­za­mi, któ­rych z ca­łe­go serca nie­na­wi­dzi­ła. Stała pod drzwia­mi sy­pial­ni matki, pa­trząc to na ko­ry­tarz, to na scho­dy nik­ną­ce w mroku, z któ­rych do­pie­ro co prze­cież scho­dzi­ła.

Ob­ró­ci­ła się gwał­tow­nie, czu­jąc czyjś wzrok na ple­cach.

To tylko pusty, ciem­ny ko­ry­tarz, po­my­śla­ła. Umysł płata mi figle. Pod­świa­do­mie czuła, że to coś wię­cej. Ru­szy­ła szyb­ko, tym razem nie zwa­ża­jąc na hałas, jaki zrobi – naj­wy­żej zbu­dzi matkę. Czym prę­dzej chcia­ła wró­cić do sy­pial­ni i za­snąć. Może wy­mknie się na ze­wnątrz jutro, gdy słoń­ce bę­dzie jesz­cze wy­so­ko.

Za­trzy­ma­ła się gwał­tow­nie przy ob­ra­zie ze swoją po­do­bi­zną. Tym razem wy­glą­dał ina­czej. Po­stać pła­ka­ła, leżąc w kącie. Deski po­kry­te były krwią.

Au­drey ru­szy­ła bie­giem, mi­ja­jąc ko­lej­ne drzwi. Pod­ło­ga trzesz­cza­ła z każ­dym kro­kiem. Jesz­cze tylko ka­wa­łek, już pra­wie. Wpa­dła z im­pe­tem do sy­pial­ni i ode­tchnę­ła z ulgą.

Od­głos na ko­ry­ta­rzu spra­wił, że od­sko­czy­ła od drzwi. Ob­ró­ci­ła się w ich stro­nę. Tuż obok stało duże lu­stro z drew­nia­ną, ręcz­nie zdo­bio­ną ramą. W od­bi­ciu do­strze­gła sie­bie – prze­ra­żo­ną, drob­ną dziew­czy­nę, za­sła­nia­ją­cą dło­nią twarz. Zo­ba­czy­ła coś jesz­cze. Nie­moż­li­we! Jej od­bi­cie miało skrzy­dła. Były tak re­al­ne, że mo­gła­by ich do­tknąć.

Ob­ró­ci­ła głowę, lecz skrzy­dła znik­nę­ły. Gdy znów spoj­rza­ła na swoje od­bi­cie, zo­rien­to­wa­ła się, że znik­nę­ły rów­nież i w lu­strze. Zmie­nił się jesz­cze jeden szcze­gół, jej dło­nie. Całe po­kry­te krwią, która ście­ka­ła na zie­mię po­je­dyn­czy­mi kro­pla­mi. Spoj­rza­ła na nie z myślą, że pew­nie to tylko od­bi­cie w lu­strze, re­fleks świa­tła – tak jak wcze­śniej przy­wi­dzia­ły jej się skrzy­dła. Gdy jed­nak jej wzrok po­wę­dro­wał na dło­nie, zo­rien­to­wa­ła się, że całe zbru­ka­ne są szkar­łat­ną cie­czą. Upu­ści­ła trzy­ma­ny w nich świecz­nik i upa­dła na ko­la­na.

Lu­stro od­kry­ło przed nią jesz­cze jeden szcze­gół, miej­sca z któ­rych przed chwi­lą wy­sta­wa­ły skrzy­dła, krwa­wi­ły teraz ob­fi­cie. Krew ście­ka­ła ob­fi­cie.

– Nie!!! – krzyk­nę­ła zroz­pa­czo­na dziew­czy­na. Klę­cza­ła tak na zim­nej pod­ło­dze i krzy­cza­ła. – Moje skrzy­dła! Moje…

Drzwi po­ko­ju otwo­rzy­ły się. Do środ­ka wpa­dła matka i wi­dząc, co się dzie­je, oto­czy­ła dziew­czy­nę ra­mie­niem.

– To tylko zły sen.

– Nie! Moje skrzy­dła. Gdzie moje skrzy­dła?

Chwi­lę póź­niej Au­drey znów krzy­cza­ła. Krzy­cza­ła aż do mo­men­tu, w któ­rym sto­ją­ce nie­opo­dal lu­stro roz­pa­dło się na ty­sią­ce ka­wał­ków. Dźwięk, który z sie­bie wy­da­ła, nie był jej gło­sem, wy­da­wał się inny, bar­dziej zwie­rzę­cy.

Stra­ci­ła przy­tom­ność.

 

 

***

 

 

Gdy obu­dzi­ła się ran­kiem, nie zna­la­zła leków na szaf­ce noc­nej. Od tej pory matka przy­no­si­ła je pro­sto do Au­drey i pil­no­wa­ła, żeby zo­sta­ły wzię­te. Ko­lej­ną zmia­ną było to, że dziew­czy­na nie wy­cho­dzi­ła z łóżka. Rano pró­bo­wa­ła się­gnąć po dzien­nik snów, wtedy zo­rien­to­wa­ła się, że matka przy­ku­ła ją łań­cu­cha­mi za nad­garst­ki. Mó­wi­ła, że ten atak mógł ją zabić. Kie­ro­wa­na mi­ło­ścią za­wsze po­tra­fi­ła pod­jąć trud­ne de­cy­zje.

Dziew­czy­na uda­wa­ła, że jej wie­rzy, lecz nie mogła po­zbyć się uczu­cia, że coś zo­sta­ło jej za­bra­ne, że jest kimś wię­cej.

Matka wciąż przy­cho­dzi­ła do jej po­ko­ju i wy­py­ty­wa­ła o sny. Wcze­śniej de­li­kat­nie, ale teraz za­czę­ło wy­glą­dać to jak prze­słu­cha­nie. Za każ­dym razem, gdy przy­cho­dzi­ła do sy­pial­ni, wy­glą­da­ła, jakby bar­dzo jej się spie­szy­ło. Któ­re­goś razu po­wie­dzia­ła:

– Oni nad­cho­dzą. Nawet nie wiesz, co uczy­ni­łaś, głu­pia dzie­wu­cho. Trze­ba było sie­dzieć cicho.

Au­drey wal­czy­ła z łań­cu­cha­mi, wal­czy­ła tak mocno, że nad­garst­ki za­czę­ły jej krwa­wić. Rdza z łań­cu­chów mie­sza­ła się z krwią i wsią­ka­ła w po­ściel. Dziew­czy­na ca­ły­mi dnia­mi ob­ser­wo­wa­ła bal­da­chim swego łóżka, pa­trzy­ła na miej­sce, gdzie do nie­daw­na stało lu­stro, które roz­bi­ła na ka­wał­ki wła­snym krzy­kiem. Czy to tylko sen? Nie, nie była czło­wie­kiem. Kim w takim razie? Czego jej matka się aż tak bała?

Miała dużo czasu na roz­my­śla­nie. Wtedy ude­rzy­ła ją myśl: a co, je­że­li ja je­stem skrzy­dla­tym po­two­rem z moich snów?

 

 

***

 

 

Śniła o tym, że znów może wzbić się w prze­stwo­rza, że lata wy­so­ko nad do­mo­stwa­mi. Jest wolna.

Gdy tak szy­bo­wa­ła nad po­bli­skim lasem, nad nią po­ja­wił się, wiel­ki stwór z cia­łem ko­bie­ty. Jego skóra przy­po­mi­na­ła wę­żo­wą. Wy­da­wał jej się po­dob­ny do tego, któ­re­go spo­tka­ła w śnie na scho­dach, kiedy pró­bo­wa­ła zażyć świe­że­go po­wie­trza.

Pró­bo­wa­ła ucie­kać, zni­ży­ła lot. Prze­la­ty­wa­ła mię­dzy ko­na­ra­mi drzew, chcąc go zgu­bić. W pew­nym mo­men­cie była pewna, że jej się udało. Spoj­rza­ła za sie­bie, upew­nia­jąc się, że jest bez­piecz­na. Kiedy jed­nak spoj­rza­ła do przo­du, on już tam cze­kał. Uno­sił się ma­je­sta­tycz­nie kilka me­trów nad zie­mią.

Wle­cia­ła pro­sto w ra­mio­na po­two­ra, a on wiel­ki­mi szpo­na­mi zła­pał ją za skrzy­dła i wy­rwał z dziką nie­na­wi­ścią w oczach. Usły­sza­ła trzask ła­ma­nych kości. Upa­dła na zie­mię, nie­zdol­na do po­ru­sze­nia się, a co do­pie­ro do dal­szej uciecz­ki. Stra­ci­ła skrzy­dła. Pła­ka­ła, ból był nie do znie­sie­nia. Pró­bo­wa­ła krzy­czeć.

– Oni nad­cho­dzą – prze­mó­wił po­twór gar­dło­wym gło­sem. – Coś uczy­ni­ła?

 

 

***

 

 

Au­drey le­ża­ła na twar­dej po­wierzch­ni, może stole. Głowę miała skie­ro­wa­ną w dół i unie­ru­cho­mio­ną pa­sa­mi, tak samo jak ręce i nogi. W jej ustach znaj­do­wa­ła się brud­na szma­ta. Zbie­ra­ło jej się na wy­mio­ty.

Otwo­rzy­ła oczy i zo­ba­czy­ła ka­mien­ną po­sadz­kę. Czyż­by znaj­do­wa­ła się w pod­zie­miach re­zy­den­cji? Nie, to na pewno sen.

– Coś uczy­ni­ła, głu­pia ty. – Usły­sza­ła szept z dru­gie­go końca po­ko­ju i szczęk me­ta­lu. – Dla­cze­go?

Miała wra­że­nie, że matka nie kie­ro­wa­ła tych słów w jej stro­nę.

Au­drey zo­ba­czy­ła na po­sadz­ce stopy ko­bie­ty, która teraz stała tuż nad nią. Zimny metal do­tknął de­li­kat­nie jej ple­ców, lecz chwi­lę póź­niej, mocno za­ci­snął się na skó­rze. Ból roz­cho­dził się po ciele i do­cho­dził do każ­dej koń­czy­ny. Był nie do wy­trzy­ma­nia.

Dziew­czy­na pró­bo­wa­ła krzy­czeć lecz nie mogła, przez kne­bel.

– Milcz. – Matka zo­sta­wi­ła ją na chwi­lę, aby zaraz wró­cić z igłą, którą wbiła jej pro­sto w szyję.

Au­drey wciąż pró­bo­wa­ła krzy­czeć, mimo kne­bla, miała wra­że­nie, że jej głos prze­bi­ja się przez oto­cze­nie ni­czym miecz, tak jak ostat­nio, gdy roz­bi­ła lu­stro.

Świat za­czął wi­ro­wać, naj­wi­docz­niej do­sta­ła jakiś śro­dek, który miał za za­da­nie ją uśpić. Tym bar­dziej pró­bo­wa­ła wydać z sie­bie ja­ki­kol­wiek dźwięk. Sły­sza­ła pę­ka­ją­ce fla­ko­ni­ki i bu­tel­ki.

Wtedy matka ude­rzy­ła ją po raz pierw­szy. Tępym na­rzę­dziem w tył głowy.

 

 

***

 

Ruth czuła, że nad­cho­dzą.

Kiedy ta durna dziew­czy­na wresz­cie prze­sta­nie? Miała z nią same pro­ble­my. Gdy z gar­dła Au­drey wy­do­był się drugi Śpiew, była pewna, że tamci za­pu­ka­ją do drzwi. I za­pu­ka­li. Trwa­ło to jed­nak tro­chę dłu­żej, niż się tego spo­dzie­wa­ła.

Zza okna na pię­trze Ruth ob­ser­wo­wa­ła szczu­płą ko­bie­tę w czar­nym ka­pe­lu­szu i sukni w tym samym ko­lo­rze. Szła pew­nie, jakby re­zy­den­cja na­le­ża­ła do niej. Tylko sły­sza­ła o ta­kich jak ona, z opo­wie­ści, gdy jesz­cze na­le­ża­ła do Zgro­ma­dze­nia. Po­czu­ła nagłe ukłu­cie bólu, jak za każ­dym razem, gdy o nich my­śla­ła. Za­sta­na­wia­ła się, co w tym mo­men­cie robił jej Ob­lu­bie­niec. Czy on też czuł ten po­twor­ny ból roz­dzie­le­nia?

Roz­le­gło się gło­śne pu­ka­nie do drzwi. Potem ko­lej­ne, i ko­lej­ne.

Przy­ku­ta łań­cu­cha­mi Au­drey nie mogła się ru­szyć i otwo­rzyć drzwi, nawet gdyby chcia­ła. Ruth li­czy­ła na to, że nie­chcia­ny gość wresz­cie odej­dzie. Było ciem­no, a ubra­na na czar­no ko­bie­ta wciąż stała pod drzwia­mi. Prze­sta­ła pukać, cze­ka­ła tam teraz bez ruchu ni­czym zjawa.

Ruth uzna­ła, że musi prze­pę­dzić go­ścia.

– Za­bie­ram ją. – Usły­sza­ła od nie­zna­jo­mej, gdy tylko otwo­rzy­ła cięż­kie, dę­bo­we drzwi.

Ruth spoj­rza­ła na nią z nie­na­wi­ścią. Stała tak, nie­wzru­szo­na przed jej re­zy­den­cją i od­zy­wa­ła się do niej tym pre­ten­sjo­nal­nym tonem. Jak śmia­ła!?

– Ni­ko­go nie za­bie­rzesz – oświad­czy­ła, za­pie­ra­jąc bar­kiem drzwi w razie, gdyby nie­pro­szo­ny gość chciał użyć siły. – Nie wej­dziesz do środ­ka lub nie wyj­dziesz stąd żywa. Twój wybór.

– Słu­chaj. – Pod­nio­sła głowę, jej oczy były lśnią­co białe, zu­peł­nie jakby ob­ró­ci­ły się na drugą stro­nę. – Mamy u sie­bie dzie­siąt­ki ko­biet, które chęt­nie roz­szar­pa­ły­by cię na strzę­py, ja je­stem tą, która może ci oka­zać łaskę. Po­roz­ma­wia­my, to nie jest proś­ba.

Ruth była tak za­sko­czo­na sło­wa­mi i bez­czel­no­ścią ko­bie­ty, że nawet nie za­pro­te­sto­wa­ła, kiedy tamta z za­dzi­wia­ją­cą siłą pchnę­ła drzwi i we­szła.

Go­spo­dy­ni nie za­go­to­wa­ła wody, nie za­pro­po­no­wa­ła je­dze­nia.

Usia­dły w gi­gan­tycz­nym sa­lo­nie na dwóch wy­god­nych fo­te­lach, po prze­ciw­le­głych stro­nach po­miesz­cze­nia. Nowo przy­by­ła ob­ser­wo­wa­ła salon z za­cie­ka­wie­niem. Tyle ob­ra­zów i ozdób z mi­nio­nych epok, tyle hi­sto­rii. Wszyst­ko po­kry­te ku­rzem i bru­dem spo­wo­do­wa­nym bra­kiem służ­by.

– Czy to ro­bo­ta dziew­czy­ny? – Wska­za­ła pal­cem po­li­czek. Jej oczy nagle wró­ci­ły na swoje miej­sce, były nie­bie­skie, prze­ni­kli­we.

Ruth do­tknę­ła po­licz­ka, na któ­rym wciąż miała za­dra­pa­nia po któ­rymś z na­pa­dów wście­kło­ści Au­drey.

– Nie, wy­pa­dek przy po­lo­wa­niu – od­po­wie­dzia­ła z god­no­ścią. – Po­tra­fię sobie po­ra­dzić z dziec­kiem.

– Nie wąt­pię, że z dziec­kiem tak – zgo­dzi­ła się ko­bie­ta. – Tyle że nie z Au­drey, któ­rej zresz­tą, udało się użyć Śpie­wu aż dwa razy, mimo two­ich usil­nych prób uci­sze­nia jej.

Znała imię dziew­czy­ny – bez­po­śred­nio za­an­ga­żo­wa­ła się w tę spra­wę. Co do Śpie­wu, rów­nież się nie my­li­ła, Au­drey była sil­niej­sza, niż jej się to wy­da­wa­ło.

– Je­że­li spró­bu­jesz… – ode­zwa­ła się Ruth, lecz zaraz prze­rwa­ła jej druga ko­bie­ta.

– Je­stem lady Be­atri­ce Ca­do­gan. Przed­staw się, zanim za­czniesz kie­ro­wać groź­by w moim kie­run­ku. Tego wy­ma­ga ety­kie­ta. Za­kła­dam, że wiesz, czym jest ety­kie­ta? – Unio­sła lekko brew i ścią­gnę­ła z głowy sze­ro­ki ka­pe­lusz. Burza czar­nych, pro­stych wło­sów opa­dła jej na ra­mio­na.

Ruth za­ci­snę­ła pię­ści. Czuła, że po­win­na tę spra­wę za­ła­twić po­ko­jo­wo. Nie chcia­ła roz­pę­tać wojny z całym rodem Ca­do­gan. A to suka, po­my­śla­ła. Przed­sta­wi­ła się wy­łącz­nie, aby na­stra­szyć ją swymi ko­nek­sja­mi. Ruth wie­dzia­ła, co to ozna­cza. Wi­dzia­ła to też po oliw­ko­wej cerze i czar­nych wło­sach Be­atri­ce.

Wy­glą­da­ło na to, że jej gość przy­po­mniał sobie rów­nież o sa­lo­no­wej kur­tu­azji. Ruth po­sta­no­wi­ła za­sto­so­wać się do tej gry po­zo­rów.

– Je­stem Ruth, mój dom nie jest czę­ścią tej dys­pu­ty, acz­kol­wiek zo­stał wpro­wa­dzo­ny w temat. Na razie ta in­for­ma­cja musi ci wy­star­czyć, lady Be­atri­ce – od­po­wie­dzia­ła z uda­wa­ną grzecz­no­ścią. – Wra­ca­jąc jed­nak do me­ri­tum, nikt nie od­bie­rze mi dziec­ka. Je­że­li cho­ciaż­by spró­bu­je…

– Droga pani, pró­bo­wać to można cze­goś, czego nigdy wcze­śniej się nie ro­bi­ło i nie ma się w tym do­świad­cze­nia. Ja z kolei wezmę co moje. – Spoj­rza­ła wy­mow­nie na Ruth i uśmiech­nę­ła się de­li­kat­nie. – Za­uwa­ży­łam rów­nież, że spe­cjal­nie omi­nę­ła pani swoje po­cho­dze­nie. Czyż­by dom na­szej dro­giej go­spo­dy­ni nie chciał an­ga­żo­wać się tę spra­wę mimo za­pew­nień?

Ruth za­ci­snę­ła mocno zęby, pró­bo­wa­ła nie dać się spro­wo­ko­wać. Gdy zer­k­nę­ła na Be­atri­ce, od­kry­ła, że jej oczy znów po­wę­dro­wa­ły w górę, tak że widać było je­dy­nie biał­ka. Co ona wy­ra­bia­ła? Takie same oczy miała Au­drey w cza­sie, gdy śniła czy do­sta­wa­ła na­pa­du.

– Ruth Ber­ke­ley – szep­nę­ła ko­bie­ta, gdy jej oczy wró­ci­ły na swoje miej­sce.

Skąd ona to wie­dzia­ła? Ruth otwo­rzy­ła usta ze zdzi­wie­nia, lecz zaraz je ści­snę­ła i od­zy­ska­ła fason.

– Zga­dza się. Dom Ber­ke­ley­ów bę­dzie bar­dzo za­in­te­re­so­wa­ny tym nie­spo­dzie­wa­nym przy­by­ciem mi­la­dy.

– Wie pani, co sądzę?

– Nic mnie to nie ob­cho­dzi, pro­szę na­tych­miast opu­ścić… – Ruth wsta­ła z fo­te­la, chcąc wy­go­nić nie­chcia­ne­go go­ścia, lecz lady Be­atri­ce znów we­szła jej w słowo.

– Sądzę, że za­ta­iła pani swoje po­cho­dze­nie, po­nie­waż nie ma pani już domu. Za­sko­cze­nie wy­wo­ła­ne moim Od­pły­nię­ciem – na­wią­za­ła do ucie­ka­ją­cych oczu – wy­glą­da na brak obe­zna­nia w ja­kich­kol­wiek te­ma­tach zwią­za­nych z Przy­mie­rzem czy Zgro­ma­dze­nia­mi. Ile żniw prze­ży­łaś, dziec­ko?

– Wy­pra­szam to sobie – po­wie­dzia­ła zbul­wer­so­wa­na Ruth, lecz usia­dła z po­wro­tem na fo­te­lu. – Nie je­stem dziec­kiem, a mój wiek…

– Praw­do­po­dob­nie wy­gna­li cię, jak byłaś dziec­kiem – kon­ty­nu­owa­ła lady Ca­do­gan nie­spe­szo­na, za­po­mi­na­jąc zu­peł­nie o ty­tu­łach czy ety­kie­cie. – Albo nie pa­mię­tasz nauk, albo za­po­mnia­łaś o nich przez dzie­się­cio­le­cia. Nawet nie masz po­ję­cia, w jakim po­ło­że­niu się zna­la­złaś, po­ry­wa­jąc moją córkę.

Za­pa­dła cisza. Ruth do­my­śla­ła się, że Au­drey może być z domu Ca­do­gan – taka sama cera i te brzyd­kie, kru­czo­czar­ne włosy. Ale to, że jej wła­sna matka przy­szła ubie­gać się o zgubę, nie wró­ży­ło do­brze.

Wciąż jed­nak była prze­cież sil­niej­sza, mogła po­zbyć się pa­niu­si Ca­do­gan i uciec z jej córką. Musi tylko pa­mię­tać, aby od­ciąć mło­dej język, żeby nie krzy­cza­ła. Powie jej, że sama go sobie od­gry­zła w na­pa­dzie szału. Be­atri­ce nie mogła sobie po­zwo­lić na dal­sze błędy. Nie teraz, w mo­men­cie, gdy swego Ob­lu­bień­ca miała już na wy­cią­gnię­cie ręki.

– Ty na­praw­dę nic nie wiesz? – za­py­ta­ła ze zdzi­wie­niem lady Be­atri­ce. – Ale dla­cze­go po­rwa­łaś moją córkę? Je­dy­ną sen­sow­ną od­po­wie­dzią, dla­cze­go mia­ła­byś trzy­mać tak nie­bez­piecz­ne dziec­ko pod swoją opie­ką, jest po­zna­nie jej snów. Ale po co? Prze­cież twój dom cię prze­pę­dził. Dla­cze­go mia­ła­byś wra­cać… A, no tak. Już wszyst­ko ro­zu­miem.

– Nic nie ro­zu­miesz! Je­stem sil­niej­sza, mo­gła­bym ro­ze­rwać cię na strzę­py w ciągu jed­nej krót­kiej chwi­li, dla­te­go opu­ścisz moją re­zy­den­cję albo zgi­niesz. – Ruth po­de­rwa­ła się z fo­te­la. Opa­no­wa­ła ją wście­kłość. Wy­glą­da­ła, jakby jej skóra fa­lo­wa­ła, jakby pod nią wiły się ty­sią­ce, a nawet dzie­siąt­ki ty­się­cy ro­ba­ków.

Druga ko­bie­ta zda­wa­ła się tego nie za­uwa­żyć. Sie­dzia­ła spo­koj­nie i kon­ty­nu­owa­ła:

– Ależ oczy­wi­ście, że ro­zu­miem. Mimo że wy, ohyd­ne kre­atu­ry, je­ste­ście zgni­łe od środ­ka, to ja­kimś cudem wią­że­cie się na całe życie z dru­gim, rów­nie zgni­łym osob­ni­kiem. To wpraw­dzie ro­man­tycz­ne, acz nie­prak­tycz­ne. Wra­casz do Zgro­ma­dze­nia, które cię wy­gna­ło. Ro­bisz to dla mę­skie­go osob­ni­ka, który jest za­ko­do­wa­ny ge­ne­tycz­nie, aby ko­chał cię wiecz­nie.

Ruth nie wy­trzy­ma­ła. Jej skóra pękła i prze­rwa­ła się na dwie czę­ści. Wy­glą­da­ło, jakby zrzu­ci­ła odzież wierzch­nią. Pod spodem znaj­do­wa­ła się wy­so­ka na osiem stóp, pełna nie­na­wi­ści szara isto­ta o nagim ciele, wciąż po­kry­ta reszt­ka­mi ludz­kiej skóry. Gar­dło­wy war­kot wy­do­był się z jej ust. Ostre jak brzy­twa zęby były wręcz stwo­rzo­ne do roz­ry­wa­nia. Po­twór roz­pro­sto­wał gi­gan­tycz­ne skrzy­dła, za­sła­nia­jąc pół sa­lo­nu i na­tarł na prze­ciw­nicz­kę.

Be­atri­ce nie ustą­pi­ła nawet na cal. Unio­sła tylko głowę i spoj­rza­ła peł­nym po­li­to­wa­nia wzro­kiem na po­two­ra.

Błysk świa­tła. Huk.

Po­twór leżał na pod­ło­dze ude­rzo­ny nie­wi­dzial­ną siłą.

– Czasy, gdy by­li­ście dra­pież­ni­ka­mi i że­ro­wa­li­ście na nas, skoń­czy­ły się lata temu. Może gdy­byś wciąż przy­na­le­ża­ła do Zgro­ma­dze­nia, wie­dział­byś o zmia­nach. Sku­tecz­ne po­rwa­nie mojej córki na­zwij­my śle­pym tra­fem. Pro­po­nu­ję, żeby usiąść i wy­słu­chać, co mam do po­wie­dze­nia.

Po­twór, w któ­re­go prze­isto­czy­ła się Ruth, nie za­mie­rzał sia­dać. Miał ocho­tę za­bi­jać, prze­gry­zać kości i wgry­zać się w mięso.

Ruth pa­trzy­ła na drob­ną ko­bie­tę z góry. Po prze­mia­nie mogła roz­szar­pać pra­wie każde stwo­rze­nie na strzę­py, a jed­nak Be­atri­ce skon­tro­wa­ła jej atak za po­mo­cą ja­kiejś nie­wi­dzial­nej siły. Jak to moż­li­we? Czyż­by przez ostat­nie lata rze­czy­wi­ście aż tak dużo zmie­ni­ło się w Zgro­ma­dze­niach? Prze­cież tacy jak Be­atri­ce byli dla nich tylko źró­dłem pro­ro­czych snów oraz wy­kwint­niej­szym po­ży­wie­niem. Lep­szym niż mięso czło­wie­ka.

– Oto moja pro­po­zy­cja. – Be­atri­ce wes­tchnę­ła, jakby całe to przed­sta­wie­nie zdą­ży­ło ją zmę­czyć. – Zo­sta­wiasz moją córkę w spo­ko­ju i opusz­czasz tę re­zy­den­cję.

Po­twór znów za­war­czał, jakby chciał po­wie­dzieć: nic z tego.

– W prze­ciw­nym razie ro­dzi­na Ca­do­gan bę­dzie zmu­szo­na roz­po­cząć po­lo­wa­nie na Ber­ke­ley’ich. Za­cznie­my oczy­wi­ście od wy­bi­cia wszyst­kich mę­skich osob­ni­ków, któ­rzy są już Zwią­za­ni.

Spo­kój, z jakim sie­dzia­ła ko­bie­ta, był za­ska­ku­ją­cy. Lu­dzie za­wsze ucie­ka­li z prze­ra­że­niem i krzy­kiem na ustach przed dru­gim ob­li­czem Ruth. A ta oto drob­na ko­bie­ta śmie jej gro­zić, sto­jąc oko w oko z be­stią. Utra­ta Ob­lu­bień­ca wią­za­ła się z bólem gor­szym niż śmierć, nie­wy­obra­żal­nym wręcz. Ruth nie wie­dzia­ła, czy dom Ca­do­gan rze­czy­wi­ście mógł­by się do tego po­su­nąć. Czy po­win­na ry­zy­ko­wać?

Roz­ło­ży­ła skrzy­dła. Ugię­ła nogi i od­bi­ła się mocno od pod­ło­ża. Wy­sko­czy­ła przez wiel­kie okno sa­lo­nu, mknąc w stro­nę lasu, gdzie miała na­dzie­ję ukryć sie­bie oraz hańbę, jaką się okry­ła.

 

 

***

 

 

Doj­ście do zdro­wia za­ję­ło Au­drey kilka ty­go­dni. W mię­dzy­cza­sie czę­sto wy­cho­dzi­ła z re­zy­den­cji. Z bie­giem dni przy­po­mnia­ła sobie wszyst­ko: upro­wa­dze­nie, prze­trzy­my­wa­nie, prze­słu­chi­wa­nia, fał­szy­we wspo­mnie­nia re­zy­den­cji i twarz praw­dzi­wej matki. Wie­dzia­ła rów­nież, dla­cze­go nie może wró­cić do swo­ich. Ode­rwa­ne skrzy­dła nie od­ra­sta­ły tak po pro­stu. Wszyst­ko stało się jesz­cze bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne.

Przez ostat­nie mie­sią­ce spę­dzo­ne z po­ry­wacz­ką ma­rzy­ła, aby być inna niż wszy­scy lu­dzie, wy­jąt­ko­wa. I teraz gdy wy­szło na jaw, że nie jest czło­wie­kiem, oka­za­ło się rów­nież, że tej wy­jąt­ko­wo­ści zo­sta­ła po­zba­wio­na. Wie­dzia­ła, jaki stał przed nią wybór.

Matka, tym razem ta praw­dzi­wa, spę­dza­ła z nią dużo czasu, po­ma­ga­ła jej od­zy­skać wspo­mnie­nia. A one wra­ca­ły fa­la­mi. Naj­pierw była szczę­śli­wa, gdy uświa­do­mi­ła sobie, że ma skrzy­dła, by zaraz wpaść w roz­pacz z po­wo­du ich utra­ty. Wtedy opie­kuń­cza ko­bie­ta przy­po­mnia­ła jej wolę Al­da­wy, co jesz­cze bar­dziej skom­pli­ko­wa­ło życie dziew­czy­ny.

Tego wie­czo­ra, gdy de­cy­zja miała zo­stać pod­ję­ta, Au­drey sie­dzia­ła na mięk­kim łożu z dzien­ni­kiem w dłoni.

 

Pło­nąc w lesie, umie­ram.

Wy­cho­dząc z ciem­no­ści, cofam się.

Płynę w prze­stwo­rzach, je­stem.

 

Odło­ży­ła sfa­ty­go­wa­ny dzien­nik, sły­sząc, że matka nad­cho­dzi. We­szła do po­ko­ju z dwie­ma in­ny­mi ko­bie­ta­mi – ka­płan­ka­mi. Szła w środ­ku, na rę­kach nio­sąc nie­wiel­ką skrzy­nię. Po jej pra­wej i lewej stro­nie szły ka­płan­ki z roz­po­star­ty­mi skrzy­dła­mi i ciem­ny­mi sza­ta­mi z kap­tu­ra­mi za­sła­nia­ją­cy­mi twa­rze. Au­drey za­nie­mó­wi­ła. Skrzy­dła ka­pła­nek były prze­pięk­ne, wie­lo­ko­lo­ro­we i mie­ni­ły się pod wpły­wem pro­mie­ni słoń­ca, które wpa­da­ły do po­ko­ju przez okno.

– Dziec­ko, przed tobą sta­wiam skrzyn­kę na­szej Pani – prze­mó­wi­ła uro­czy­ście. – Zo­sta­wia­my ci de­cy­zję o dal­szym losie ist­nie­nia. Niech Pani w twym sercu za­go­ści.

Po­sta­cie w kap­tu­rach po­wtó­rzy­ły ostat­nie zda­nie.

Au­drey ode­bra­ła od matki skrzyn­kę, chwa­ląc rów­no­cze­śnie mi­ło­ści­wą Panią. Zanim zdą­ży­ła zaj­rzeć do środ­ka, wszyst­kie ko­bie­ty opu­ści­ły jej sy­pial­nię.

Do­kład­nie wie­dzia­ła, co znaj­du­je się w środ­ku, mimo to oba­wia­ła się spoj­rzeć. Czas dłu­żył się, a dziew­czy­na, mimo że pod­ję­ła już dawno temu de­cy­zję, wciąż wpa­try­wa­ła się w drew­nia­ne pu­de­łecz­ko z mo­sięż­nym oku­ciem.

Po­sta­no­wi­ła, że to zrobi. Otwo­rzy­ła po­da­ru­nek Pani, by w środ­ku do­strzec duży że­la­zny klucz, z któ­re­go dru­giej stro­ny znaj­do­wa­ło się ostrze. Sym­bo­li­zo­wał dwie drogi, które mogła obrać. Pro­stą, lecz po­zba­wio­ną wy­jąt­ko­wo­ści, oraz trud­ną, lecz zgod­ną z od­wiecz­ną ścież­ką, prze­wi­dzia­ną dla wy­znaw­ców Al­da­wy. Życie mię­dzy ludź­mi i bez skrzy­deł, czy może śmierć i od­ro­dze­nie jako przy­ja­ciół­ka Pani?

Wybór wy­da­wał się oczy­wi­sty, chwy­ci­ła klucz za ostrze, ka­le­cząc sobie dło­nie. Tak wiele razy wi­dzia­ła ten obraz w pro­ro­czych snach.

Au­drey przy­ło­ży­ła ostrze do szyi i tak jak na­uczy­ła ją tego matka, mocno przy­ci­snę­ła. Wy­ko­na­ła szyb­ki ruch i po­ściel spły­nę­ła krwią.

 

 

***

 

 

Be­atri­ce Ca­do­gan ob­ser­wo­wa­ła re­zy­den­cję z góry. Wznio­sła się wy­so­ko, nie chcą być bli­sko umie­ra­ją­cej córki. Jesz­cze pró­bo­wa­ła­by ją po­wstrzy­mać, od­bie­ra­jąc tym samym prawo do po­wro­tu na łono mi­ło­ści­wej Pani i Bo­gi­ni. Ból był nie­od­łącz­ną czę­ścią na­ro­dzin.

Gdy ka­płan­ki po­in­for­mo­wa­ły ją o śmier­ci Au­drey, po­pro­si­ła tylko, aby prze­nio­sły ciało do spa­le­nia. Ona nie mogła uczest­ni­czyć w ce­re­mo­nii, mu­sia­ła udać się do sa­mot­ni, gdzie za­mknę­ła się przed świa­tem za po­mo­cą ma­gicz­nej pie­czę­ci Stwo­rzy­ciel­ki. Tam opła­ki­wa­ła utra­co­ne dziec­ko i cze­ka­ła na jego po­now­ne przyj­ście.

Gdy pięć lat póź­niej prze­rwa­ła pie­częć, z wnę­trza wy­le­cia­ła nie jedna skrzy­dla­ta po­stać, a dwie. Małe ko­lo­ro­we skrzy­deł­ka po­now­nie trze­po­ta­ły na wie­trze, a małą Au­drey cze­ka­ły dłu­gie lata nie­wie­dzy. Jesz­cze przez ponad de­ka­dę miała być wolna od wspo­mnień i bólu, które, gdy po­wró­cą, znisz­czą jej wizję pięk­ne­go i bez­piecz­ne­go świa­ta.