Jestem tu dla ciebie

In­fra­prze­strzeń pre­zen­to­wa­ła się do­kład­nie tak, jak Sa­hi­hi ją za­pa­mię­ta­ła – mgli­sta, nie­jed­no­znacz­na, jed­na­ko­wo tak in­try­gu­ją­ca, co i strasz­na. Ko­bie­ta oglą­da­ła swoje ręce, jakby chcia­ła się upew­nić, czy aby przy ma­te­ria­li­za­cji nie urwa­ło jej ja­kie­goś palca. Wszyst­kie były na miej­scu.

Sa­hi­hi znów miała na sobie wście­kle zie­lo­ny kom­bi­ne­zon i nie była z tego po­wo­du zbyt rada. To­wa­rzy­szą­ca jej ko­bie­ta, odzia­na jed­nak w fio­let, cze­ka­ła już na nią wśród ema­nu­ją­cych omni­po­ten­cją opa­rów i wal­czy­ła z kom­pa­sem. Ten wa­rio­wał, jeśli usta­wi­ło się go w nie­od­po­wied­nim punk­cie prze­strze­ni, a mało który od­po­wied­ni się oka­zy­wał.

– Nie było mnie tu wieki – szep­nę­ła Sa­hi­hi. – San­dra, po­wiesz wresz­cie, o co cho­dzi? Gdy za­dzwo­ni­łaś, to aż się wy­stra­szy­łam. Dawno cię ta­kiej nie sły­sza­łam.

Chłod­na San­dra bar­dziej niż od­cie­ni try­ko­tów, ża­ło­wa­ła toż­sa­mo­ści, jaką po­sta­no­wi­ła wy­two­rzyć w in­fra­wy­mia­rze. Nie­ste­ty nie­zmie­nial­nej.

– Jesz­cze chwi­la, ko­cha­na. Zaraz bę­dzie­my w kom­ple­cie.

Trze­cia ko­bie­ta, Kona, zma­te­ria­li­zo­wa­ła się po­mię­dzy nimi. Na widok moc­ne­go różu swo­je­go kom­bi­ne­zo­nu, pod­nio­sła larum:

– O matko, o matko, o matko, co za szka­radz­two, nie pa­trz­cie na mnie! Żad­nych zdjęć!

Sa­hi­hi par­sk­nę­ła, po czym rzu­ci­ła:

– Za­wsze uwa­ża­łam, że te ró­żo­we stro­je są uro­cze.

– Żeby to było po pro­stu ró­żo­we. Prze­cież to po­sy­pa­ne bro­ka­tem chore po­mie­sza­nie fuk­sji z ma­gen­tą a’la put­ta­na z ulicy…

– Mam! – za­krzyk­nę­ła San­dra, wy­cią­ga­jąc kom­pas ponad szyję, gdzie w końcu prze­stał wi­ro­wać i wska­zał pół­noc.

– Och, idzie­my gdzieś? – za­in­te­re­so­wa­ła się Kona.

– Nigdy bym was tu znowu nie ścią­ga­ła, ale spra­wa jest wy­jąt­ko­wa, wprost nie do uwie­rze­nia. – San­dra na krót­ko spu­ści­ła wzrok z kom­pa­su i po­pa­trzy­ła po to­wa­rzysz­kach. – On żyje. Jest gdzieś tutaj. Dzię­ki wa­szym zdol­no­ściom na­praw­dę mogę go wresz­cie od­na­leźć.

– Bar­ter? – Kona na­tych­miast pod­ła­pa­ła, o kogo cho­dzi. – Kiedy… Jak?… Opo­wia­daj!

– W nowym cyklu i Mi­ne­rva tra­fi­ła do Try­bu­na­łu. Mu­si­my się tam do­stać jak naj­szyb­ciej, ona wszyst­ko le­piej wy­ja­śni, do­wie­dzia­ła się paru rze­czy… – San­dra za­wie­si­ła głos. – Po­mo­że­cie?

– Ale się głu­pio py­tasz! – od­par­ła Kona, po­cie­ra­jąc ręce. – Dobra, zo­bacz­my czy nadal pa­mię­tam, jak to się robi.

Ró­żo­wy rękaw oka­zał się kryć we­wnątrz spory ka­wa­łek folii. Kona zmię­ła go w kulkę i za­czę­ła na niego dmu­chać, na­ga­nia­jąc jed­no­cze­śnie omni­po­tent­ne opary. Folia wkrót­ce prze­kształ­ci­ła się w sa­mo­chód.

– Nadal jeź­dzisz tym hy­un­da­iem?! – San­dra zła­pa­ła się za głowę.

Huk­nę­ło i na wpół me­ta­lo­wa, nie do końca prze­two­rzo­na folia od­pa­dła z po­jaz­du.

– Czy to chłod­ni­ca?

– Ten hy­un­dai jesz­cze cie­bie prze­ży­je. Jak chcesz, to mo­żesz iść pie­szo.

Kona z San­drą wsia­dły do sa­mo­cho­du, za­war­czał sil­nik. Wszech­obec­ne opary wzbo­ga­ci­ły się o spa­li­ny. Sa­hi­hi nie za­uwa­ży­ła, że resz­ta była już go­to­wa do drogi. Jej myśli błą­dzi­ły wy­raź­nie gdzie in­dziej.

– Nie wy­trzy­mam! A ty co? Szy­ku­jesz się na spa­ce­rek razem z San­drą?

Sa­hi­hi otrzą­snę­ła się i wsko­czy­ła na tylne sie­dze­nie, rzu­ca­jąc przy tym:

– Trzy­maj le­piej za kie­row­ni­cę, bo cię za­rzu­ci na za­krę­cie.

Na­stęp­nie chwy­ci­ła oba przed­nie sie­dze­nia, a potem prze­sko­czy­ły w kie­run­ku świa­ta wska­za­ne­go przez kom­pas.

*

Wrota Try­bu­na­łu wy­ra­sta­ły ku niebu ni­czym ścia­na, nik­nąc w chmu­rach i ciem­no­ści. Nie miały klam­ki, nie miały ko­łat­ki.

– To na pewno tutaj? – upew­ni­ła się Kona, za­trzy­mu­jąc hy­un­da­ia przed prze­szko­dą. – Weź może jesz­cze po­trzep tym kom­pa­sem, co?

Je­dy­nym, czego San­dra była pewna, tkwiąc po­wy­gi­na­na z mdle­ją­cy­mi ra­mio­na­mi mię­dzy przed­nią szybą a pod­su­fit­ką, to że na pewno do­je­cha­ły w dobre miej­sce.

Kona uty­ski­wa­ła, gdy opusz­cza­ła po­jazd. Trza­snę­ła przy tym drzwia­mi i po­de­szła do ścia­ny, by po­szu­kać w niej ukry­te­go być może przy­ci­sku, który po­zwo­lił­by przejść.

– Sa­hi­hi, co jest? – za­gad­nę­ła San­dra. – Odkąd po­wie­dzia­łam, o co cho­dzi, je­steś jakaś nie­obec­na.

Ko­bie­ta wy­gła­dzi­ła rękaw zie­lo­ne­go try­ko­tu, zwle­ka­jąc z od­po­wie­dzią.

– Mam do kogo wra­cać, uło­ży­łam sobie faj­nie żyćko, wiesz? Tam, po nor­mal­nej stro­nie. A In­fra­prze­strzeń… Przy­naj­mniej dla mnie, ona za­wsze była nie­bez­piecz­na.

– Jeśli chcesz się wy­co­fać…

– Wiem, jakie to dla cie­bie ważne, San­dro – Sa­hi­hi zła­pa­ła to­wa­rzysz­kę za ramię, prze­ry­wa­jąc jej. – Je­stem tu, żeby pomóc. I zro­bię, ile się da.

– Nie mu­sisz tego robić – San­dra od­wza­jem­ni­ła uścisk.

– Ale chcę.

Tym­cza­sem Kona na klęcz­kach wciąż ob­ma­cy­wa­ła par­tię wrót przy samej ziemi. I te po­wo­li za­czę­ły się roz­wie­rać. Po dru­giej stro­nie mgła zda­wa­ła się gęst­sza.

– Ani kroku dalej! – wark­nął dam­ski głos.

Kona po­de­rwa­ła się na równe nogi, gdy hu­ma­no­idal­na, cał­ko­wi­cie stwo­rzo­na z ksią­żek per­so­na wy­ło­ni­ła się zni­kąd i su­nę­ła nie­zgrab­nie w jej stro­nę, igno­ru­jąc wszel­kie prawa fi­zy­ki. Wście­kle sze­le­ści­ły prze­wa­la­ją­ce się kart­ki, jej czu­pry­na.

– Sorry, Win­ne­tou! Tu nie ma wstę­pu!

Bez wąt­pli­wo­ści na­tknę­ły się na Szwed­klę, we­te­ran­kę Try­bu­na­łu. Jej nie­fo­rem­ne ciało wy­ko­ny­wa­ło za­dzi­wia­ją­ce akro­ba­cje, a przy któ­rymś z ob­ro­tów na jed­nej z otwar­tych ksiąg za­czę­ła for­mo­wać się z mgły świe­tli­sta kula pełna liter i liczb, która nie­chyb­nie miała po­mknąć wprost na in­tru­zów. Kona in­stynk­tow­nie chwy­ci­ła za rę­ka­wy, ale nie była pewna, czy uda jej się wyjąć i ufor­mo­wać folię wy­star­cza­ją­co szyb­ko. Człon­ko­wie Try­bu­na­łu znani byli ze swej ka­pry­śno­ści i nie­prze­wi­dy­wal­no­ści, wszak od ich wi­dzi­mi­się za­le­ża­ło być albo nie być każ­de­go tworu w In­fra­prze­strze­ni.

Awan­tu­ra za­in­te­re­so­wa­ła in­nych sę­dziów Try­bu­na­łu. Ko­bie­ta w epo­ko­wym stro­ju przy­glą­da­ła się z od­da­li, za­nu­rzo­na w ciem­no­ści, a wła­ści­wie tkwią­ca w ob­ję­ciach mroku. Przy­sta­nął też męż­czy­zna w bia­łym kitlu, który niósł prze­zro­czy­stą wa­liz­kę z czy­jąś głową w środ­ku. Ro­bi­ło się nie­bez­piecz­nie.

– To ja je za­pro­si­łam – rze­kła Mi­ne­rva, choć ni­g­dzie się nie po­ja­wi­ła, a przy­naj­mniej nie było jej widać. – Nie ma po­trze­by sto­so­wać aż ta­kich środ­ków, Szwed­klo. Prze­cież ich nie wpusz­czę do taj­nych kom­nat. Wiesz, że nie mamy ta­kiej mocy.

Książ­ko­wy twór po­rzu­cił kre­ację ma­te­ma­tycz­ne­go po­ci­sku.

– Ale wie­cie, że po­win­ni­ście się tutaj za­cho­wy­wać? Ina­czej wy­era­dy­ku­ję was ni­czym fre­no­lo­gię.

Naraz kil­ko­ma od­ra­ża­ją­cy­mi ewo­lu­cja­mi wy­pro­sto­wał się niby na bacz­ność, a po chwi­li sta­nął bo­kiem.

– Mo­że­cie przejść, czyli.

*

– Nie wiem i nigdy nie wie­dzia­łam, gdzie jest Bar­ter.

Kom­na­tę Mi­ne­rvy spo­wi­ja­ły jej je­dwa­bi­ste włosy. Drża­ły, kur­czy­ły się i żyły wła­snym ży­ciem. Ta sie­dzia­ła na pod­wyż­sze­niu, trzy­ma­jąc przy pier­si swój naj­cen­niej­szy skarb – mi­nia­tu­ro­wy Plu­ton. Grube ni­czym pną­cza pukle wy­gła­dza­ły jego ele­men­ty, sama sę­dzi­na po­zo­sta­wa­ła przy tym nie­ru­cho­ma.

– Więc po co to wszyst­ko? Teraz mi po­wiesz, że po pro­stu się nie zro­zu­mia­ły­śmy, tak? Dupa! – zi­ry­to­wa­ła się San­dra.

– Mój radar, a on nigdy się nie myli, wy­krył, że Bar­ter żyje i prze­by­wa w In­fra­wy­mia­rze. To chyba cenna in­for­ma­cja, praw­da?

– Cenna jak zło­tów­ka w dwu­dzie­stym dru­gim!

– Spo­koj­nie, San­dro – ode­zwa­ła się Sa­hi­hi.

– Dupa, chodź­my stąd. Muszę teraz prze­szu­kać do­słow­nie wszyst­ko. A żeby ci den­ty­sta rwał zęba bez znie­czu­le­nia, Mi­ne­rvo.

– Gro­zisz mi, czy obie­cu­jesz? – Sę­dzi­na wy­szcze­rzy­ła się. – Poza tym jeden z chło­pacz­ków Gnol­la gdzieś wy­pa­trzył Bar­te­ra.

– Chło­pa­ki Gnol­la? – pod­chwy­ci­ła Sa­hi­hi. – To taka stara hi­sto­ria… Nadal ich pod­glą­dasz?

– Mój radar wciąż ra­do­śnie po­pi­ku­je, gdy skie­ru­ję go w tamtą stro­nę. Nie mogę prze­pu­ścić ta­kiej oka­zji.

– Który go wi­dział? – San­dra nie od­pusz­cza­ła.

– Ko­cha­na, nie mam po­ję­cia. Oni tam wszy­scy są tacy sami.

*

Hy­un­dai za­trzy­mał się przed roz­bi­tym nad rzeką, brud­no­sza­rym, woj­sko­wym na­mio­tem z wy­ma­lo­wa­nym nań czer­wo­nym krzy­żem. W środ­ku ktoś wrzesz­czał. Darł się coraz gło­śniej, gdy trzy twór­czy­nie zna­la­zły się w mi­go­czą­cym przed­sion­ku. Nim uchy­li­ły ko­ta­rę do głów­nej izby, spoj­rza­ły jesz­cze po sobie. Gdy prze­kro­czy­ły próg na­mio­tu, za­sta­ła je jed­nak cisza. I odór juchy.

Kona wy­bie­gła na ze­wnątrz w za­sa­dzie od razu. Cie­szy­ła się, że przed przy­by­ciem do In­fra­prze­strze­ni prze­ką­si­ła rap­tem jed­ne­go ko­tle­ta mie­lo­ne­go, toteż nie miała zbyt wiele do zwra­ca­nia.

San­dra i Sa­hi­hi jed­nak zo­sta­ły, miały wszak in­te­res do za­ła­twie­nia. Gnoll za­szczy­cił je krót­kim spoj­rze­niem, gdy po­rząd­ko­wał przy­rzą­dy chi­rur­gicz­ne przy stole z cia­łem, które do­pie­ro co zdą­ży­ło sko­nać.

– Zbłą­dzi­ły­ście? – rzu­cił.

Dwóch mło­dzień­ców o apa­ry­cji iden­tycz­nej z twa­rzą de­na­ta, za­czę­ło pa­ko­wać zwło­ki do wora. Do­pie­ro teraz można było za­uwa­żyć, że wszyst­kie koń­czy­ny od­cię­to w łok­ciach lub ko­la­nach. Chłop­cy Gnol­la byli tylko z po­zo­ru iden­tycz­ni. Gdy przed­sio­nek od­po­wied­nio za­mi­go­tał, ujaw­nia­ła się ich osta­tecz­na forma.

– To Mick Jag­ger? Urżną­łeś ręce i nogi Mic­ko­wi Jag­ge­ro­wi?! – San­dra zła­pa­ła się za głowę. – Gnol­lu, co z tobą nie tak?!

– W za­kre­sie me­dy­cy­ny za­cho­waw­czej osią­gną­łem już wszyst­ko – od­parł Gnoll, wy­cie­ra­jąc skal­pel o prze­siąk­nię­ty krwią far­tuch i od­kła­da­jąc go na bok. – Po­sta­no­wi­łem zatem za­cząć zgłę­biać ope­ra­ty­wę. Kto wie, czy i kiedy mgła wojny i nas nie do­się­gnie.

Ski­nął na ko­lej­ne­go chłop­ca. Ema­na­cja Nie­tsche­go bez słowa pro­te­stu uło­ży­ła się na stole. Sa­hi­hi od­wró­ci­ła wzrok i po­tar­ła ra­mio­na, tak zro­bi­ło jej się zimno.

– Pro­po­nu­ję wam przejść do sedna. Je­stem nieco za­ję­ty.

Nie cze­kał na od­po­wiedź, tylko za­to­pił ostrze w skó­rze.

*

– Mó­wi­łam. Za­wsze mó­wi­łam, że Gnoll jest jakiś nie tego. Niby taki elo­kwent­ny, tak się mą­drze wy­sła­wiał i pro­szę. Maski opa­dły!

Kona szła przed sie­bie, szyb­ko, byle znów zna­leźć się w swoim hy­un­da­iu, ostat­niej bez­piecz­nej prze­strze­ni. Ale los tego dnia nie był dla Kony ła­ska­wy. Z mgły oprócz sa­mo­cho­du wy­ło­nił się także jakiś ob­dar­tus za­glą­da­ją­cy do wnę­trza po­jaz­du.

– Po­szedł stąd! – Czar­ka go­ry­czy wła­śnie się prze­le­wa­ła. – Nie mam pią­tecz­ki, a nawet jak­bym miała, to bym nie dała!

– No weź! Co znowu zro­bi­łem?

Przy­błę­da zdarł z głowy kap­tur, lecz Kona po­zna­ła go już po gło­sie.

– NiKo? Matko je­dy­na, co ci się stało?!

– Oj tam zaraz „stało”… No chcia­łem na­krę­cić kilka od­cin­ków „NiKo łazi po oko­li­cy” i tro­chę mnie po­nio­sło, bo prze­cież In­fra­prze­strzeń nie ma gra­nic. Więc tak sobie łażę i oglą­dam, ale nie na­rze­kam, bo lubię łazić.

– Wy­glą­dasz jak łach­my­ta z przy­tuł­ku.

– I po co od razu in­wek­ty­wy… Po­szedł­bym w ogóle dalej, bo Gnoll tu od­sta­wia strasz­nie chore akcje, ale gdy tylko zo­ba­czy­łem ten wie­ko­wy po­jazd… No mu­sia­łem spraw­dzić czy na­praw­dę wró­ci­łaś. Je­steś z kimś jesz­cze?

– Wie­ko­wy po­jazd! – prych­nę­ła Kona – Prę­dzej ski­snę, niż wpusz­czę cię do niego w takim sta­nie. Idź się umyj w rzece.

– Co?! Ale tam jest zimna woda!

– Idź albo bę­dziesz le­ciał za sa­mo­cho­dem razem z Sa­hi­hi.

– O, Sa­hi­hi też wró­ci­ła?

– Do rzeki!

NiKo nie­chęt­nie za­nu­rzył się w wo­dzie.

Na brze­gu sie­dzia­ły dwie po­sta­ci – młod­sza i star­sza. Kona roz­po­zna­ła i te zna­jo­me twa­rze, toteż do­sia­dła się do nich, gdy jej to­wa­rzysz ze­skro­by­wał z sie­bie pie­czar­ki.

– Kon­tro­le­rzy! Bożen! Jak miło was wi­dzieć! Co tu ro­bi­cie?

Kon­tro­le­rzy wy­cią­ga­ła wła­śnie z sieci coś na wzór wy­wi­nię­te­go na lewą stro­nę żo­łąd­ka.

– I po co było mi wra­cać! – la­men­to­wa­ła Kona. – Wszy­scy osza­le­li, a nie było mnie w In­fra­wy­mia­rze rap­tem chwi­lę!

– Co się stało, droga Kono? – au­ten­tycz­nie za­nie­po­ko­iła się Kon­tro­le­rzy. – Ża­chwy nie gryzą, nie­spe­cjal­nie się nawet ru­sza­ją. Nie ma się czego bać!

– Cze­kaj, chcesz mi po­wie­dzieć, że to ty je­steś tym słyn­nym po­ła­wia­czem żachw?

– Zaraz słyn­nym… Po pro­stu od­kry­łam to hobby nie­daw­no i za­ko­cha­łam się w nim nie­mal tak jak w czy­ta­niu.

– No, ża­chwy są fajne – wtrą­ci­ła Bożen.

– Cze­kaj, cze­kaj, cze­kaj! Skoro Kon­tro­le­rzy jest po­ła­wia­czem żachw, to zna­czy, że ty je­steś jej córką?!

– A takie in­sy­nu­acje to już są nie­faj­ne.

– W żad­nym razie! – za­pro­te­sto­wa­ła Kon­tro­le­rzy. – Nie łączą nas więzy krwi. Po pro­stu dzie­li­my to nie­ty­po­we hobby. Pew­ne­go razu Gnoll nas po­dej­rzał i spra­wy same się po­to­czy­ły. A na­le­ży pa­mię­tać, że w każ­dej hi­sto­rii jest ziarn­ko praw­dy, jed­nak w tym przy­pad­ku – nie wię­cej niż ziarn­ko.

NiKo chciał wy­nu­rzyć się z rzeki jak Afro­dy­ta, jed­nak nurt po pro­stu wy­rzu­cił go na brzeg.

– Je­stem go­to­wy!

– Oczy­wi­ście, że nie je­steś go­to­wy – fuk­nę­ła Kona. – Upierz na­tych­miast tę na­rzu­tę. Jest sztyw­na jak Fluor ogła­sza­ją­cy wy­bo­ry no­we­go Try­bu­na­łu.

Chłod­na San­dra i Sa­hi­hi na­de­szły znad na­mio­tu.

– Te Gnol­lo­we chłop­czy­ki nic nie wie­dzą. – San­dra usia­dła przy do­rod­nej ża­chwie i opar­ła głowę na nad­garst­kach. – Ma­gel­lan czy Tesla twier­dzą, że gdzieś wi­dzie­li Bar­te­ra, ale gdzie kon­kret­nie, to nie po­wie­dzą, bo w tylu hi­sto­riach i świa­tach już byli, że zli­czyć nie mogą. Znowu ślepa ulicz­ka!

– Cią­gle szu­ka­cie Bar­te­ra? – po­chwy­ci­ła Kon­tro­le­rzy.

– Wi­dzia­łaś go. – Nie spy­ta­ła, lecz oznaj­mi­ła Sa­hi­hi, za­kli­na­jąc los, by w końcu się do nich uśmiech­nął.

– Skąd­że! Ale jak­bym kogoś szu­ka­ła w tym na­szym In­fra­wy­mia­rze, to po­szła­bym tam, gdzie jest naj­więk­szy ruch.

Cała czwór­ka wpa­try­wa­ła się w po­ła­wiacz­kę w na­pię­ciu. Od­po­wie­dzia­ła im jed­nak Bożen:

– No jak to gdzie? U Zy­moł­sa.

*

Po­wrót w oko­li­ce Try­bu­na­łu nie był łatwy. At­mos­fe­ra zgęst­nia­ła i coraz trud­niej się od­dy­cha­ło.

– Czu­je­cie? – Sa­hi­hi prze­pro­wa­dzi­ła szyb­ką ana­li­zę da­nych. – Czuć zbrod­nią.

Z opa­rów wy­ło­ni­ły się ko­bie­ce, czę­ścio­wo roz­ło­żo­ne i nagie zwło­ki. Na ich skó­rze za­czął for­mo­wać się napis: nie było tu żad­nej zbrod

Nie­da­le­ko me­cha­nicz­na kró­lo­wa po­rzu­ca­ła tro­ski i wy­glą­da­ła przy tym nie­do­rzecz­nie.

– Zbrod­nia? – San­dra nie kryła znie­sma­cze­nia. – Chyba na fan­tas…

– Nie kończ. – Za­le­cia­ło cierp­ką wonią sple­śnia­łe­go tynku i za­ku­rzo­nych mebli, sta­rej go­rza­ły, a także nie­do­pał­ków rzu­co­nych pod pa­ra­pet, choć w oko­li­cy nie było nawet żad­ne­go okna. – Pew­nych wy­ra­żeń na tym re­jo­nie nie uży­wa­my.

Ro­puch w ka­pe­lu­szu de­tek­ty­wa, który wy­po­wie­dział te słowa, naraz stra­cił głos, za­kum­kał i po­ska­kał w swoją stro­nę.

– Czy tutaj wy­po­wie­dzi się nie koń…? – za­fra­so­wał się NiKo.

– Wy­bacz, Ro­pusz­ku, że cię na­cho­dzi­my. – Do­go­ni­ła nie­zna­jo­me­go San­dra. – Szu­ka­my Zy­moł­sa. Być może bę­dzie w sta­nie nam pomóc od­na­leźć Bar­te­ra. Wi­dzia­łeś może któ­re­goś z nich?

Ro­puch po­tarł rondo ka­pe­lu­sza i aż mla­snął.

– Dość że mnie na­cho­dzi­cie bez za­po­wie­dzi, to jesz­cze śmiesz­ku­je­cie i macie czel­ność z mar­szu za­sy­py­wać mnie py­ta­nia­mi. Nie­by­wa­łe! Ety­kie­ta na­ka­zu­je za­cho­wy­wać się nieco ina­czej.

Kla­snął w dło­nie. W mig omni­po­tent­ne opary stę­ża­ły, za­mie­nia­jąc się w mgłę gęstą jak mleko. NiKo zdą­żył chwy­cić Konę za prze­gub, a San­dra i Sa­hi­hi wpa­dły na sie­bie. Póź­niej obie grupy znik­nę­ły sobie z pola wi­dze­nia, bo wy­zie­wy zgęst­nia­ły.

– Nie de­ner­wuj się, żabko – po­wie­dzia­ła Kona, chcąc za­brzmieć mak­sy­mal­nie kon­cy­lia­cyj­nie. – Na­praw­dę nie mamy złych in­ten­cji. Po­szu­ki­wa­nia Bar­te­ra to spra­wa…

– …mi­ło­ści? – pod­chwy­cił płaz. – Ile czasu spę­dzi­li­ście w In­fra­wy­mia­rze, że nie wie­cie, że bzdu­ry takie jak mi­łość to zwy­kła mrzon­ka. Można ją tylko zapić, jak wszyst­kie smut­ki. Naj­le­piej cał­ka­mi.

Tym razem to NiKo kla­snął w dło­nie. Wy­two­rzył kon­ku­ren­cyj­ne opary, które nie stwo­rzy­ły ni­cze­go nie­zwy­kłe­go. Rap­tem stół i dwa stoł­ki. Usiadł na jed­nym.

– Panie ro­pu­chu, z całym sza­cun­kiem, ale skoro tak spra­wę sta­wiasz, to sia­daj pan.

Na sto­li­ku po­ja­wi­ły się dwa kie­lisz­ki. Go­spo­darz uśmiech­nął się pod ka­pe­lu­szem i jed­nym susem wsko­czył na drugi sto­łek.

– Co ty wy­pra­wiasz?!

– Spo­koj­nie. – NiKo po­gła­dził Konę po ra­mie­niu. – Całki trza­skam po obiad­ku za­miast su­do­ku. – Na­stęp­nie zwró­cił się do ro­pu­chy w ka­pe­lu­szu. – No, po­le­waj pan. Zro­bię ci z tej wiksy takie igrzy­ska wsty­du, że cię w Try­bu­na­le nie po­zna­ją.

*

– Cicho! – syk­nę­ła Sa­hi­hi, by uci­szyć ko­le­żan­kę.

Obie na­słu­chi­wa­ły. Ta­len­ty ro­pu­cha sku­tecz­nie od­cię­ły je obie od to­wa­rzy­szy i w ogóle świa­ta ze­wnętrz­ne­go. Ale oto do uszu do­bi­ja­ły się jakby stłu­mio­ne trele ja­kie­goś ptasz­ka…

– Cofaj się po­wo­li, byle dalej od tego ptac­twa – szep­nę­ła Sa­hi­hi, nie prze­sta­jąc się roz­glą­dać.

– Daj spo­kój, prze­cież nie mo­że­my stąd ucie­kać bez resz­ty.

– San­dra…

– No i czego się tak boisz, ptasz­ka? Taś, taś, ptasz­ku! Po­ka­żesz nam drogę do wyj­ścia z tego dur­ne­go Try­bu­na­łu?

Z mgły wy­nu­rzył się na­guś­ki che­ru­bi­nek i ćwier­kał ni­czym plisz­ka, le­wi­tu­jąc. San­dra bez­tro­sko po­de­szła, by zro­bić pu­ci-pu­ci tym do­rod­nym, ru­mia­nym po­li­kom i do­pie­ro wtedy za­uwa­ży­ła ma­syw­ny sznur przy­cze­pio­ny do po­ty­li­cy nie­mow­lę­cia, który de facto dy­ry­go­wał jego ru­cha­mi w prze­strze­ni.

Dwie chwi­le póź­niej Sa­hi­hi i San­dra gnały przed sie­bie i w ogóle nie pa­trzy­ły za sie­bie. I do­brze, bo uj­rza­ły­by je­dy­nie szka­rad­ne, ol­brzy­mie mon­strum, które z che­ru­bin­kiem ucze­pio­nym do czoła i gębą na­je­żo­ną kłami, pę­dzi­ło, by ze­żreć nie­bo­racz­ki.

– Roz­dziel­my się! – rzu­ci­ła San­dra z ser­cem w gar­dle. – Wtedy cho­ciaż jedna z nas…

Sa­hi­hi zde­cy­do­wa­ła się obej­rzeć. Za­ci­sła zęby.

 – Ucie­kaj da­le­ko – rzu­ci­ła, a potem za­trzy­ma­ła się, sta­jąc twa­rzą w twarz z mon­strum.

Be­stia, wi­dząc, że kąsek z wła­snej woli się do niej zbli­ża, tak­tycz­nie zwol­ni­ła. Znowu na pierw­szy plan wy­su­nął się che­ru­bi­nek. Sa­hi­hi pod­wi­nę­ła rękaw. Kątem oka do­strze­gła, że San­dra wcale jej nie po­słu­cha­ła. Wy­ma­chi­wa­ła ża­ło­śnie rę­ka­mi i coś krzy­cza­ła, lecz nie spo­sób jej było zro­zu­mieć.

Ciało nie­mow­lę­cia miało ak­sa­mit­ną skórę.

– Zdy­chaj, su­kin­sy­nu.

Po­wło­ki che­ru­bi­na wzbu­rzy­ły się. Coś ewi­dent­nie się pod nimi za­ko­tło­wa­ło, zaraz pędem po­mknę­ło wzdłuż sznu­ra i wkrót­ce także mon­strum bul­go­ta­ło, wijąc się w spa­zmach. Jed­no­cze­śnie po­wie­trze wy­peł­nił aro­mat ma­seł­ka, pra­żo­nej ce­bul­ki i nie do końca ścię­tych żół­tek.

Po­twór za­marł bez życia, gdy do resz­ty prze­po­czwa­rzył się w pa­ru­ją­cą, żół­to-bia­łą pulpę. Sa­hi­hi ode­rwa­ła dłoń od tego, co jesz­cze przed chwi­lą było che­ru­bin­kiem. Rzu­ci­ła okiem, czy ma wszyst­kie palce. Od­dy­cha­ła cięż­ko.

– Kom­plet­nie za­po­mnia­łam, jak nie­sa­mo­wi­ta jest twoja ja­jecz­ni­ca.

– To po­tęż­ny miecz, ale obo­siecz­ny. Może mnie skrzyw­dzić tak samo, jak wroga, któ­re­go tym po­czę­stu­ję.

Ręka Sa­hi­hi pa­ro­wa­ła po­dob­nie jak che­ru­bi­ni ze­zw­łok. W prze­ci­wień­stwie jed­nak do niego, po­wo­li wra­ca­ła do pier­wot­ne­go stanu.

– Tym razem na szczę­ście zo­sta­nie tylko kilka blizn.

– Nie uży­waj dziś wię­cej tej zdol­no­ści.

– Prze­cież nie ma spra…

– Nie uży­waj. Pro­szę.

Sa­hi­hi ski­nę­ła.

Tym­cza­sem mgła roz­pro­szy­ła się. Wy­ło­nił się z niej sto­lik, przy któ­rym dwóch ochlap­tu­sów nie wy­le­wa­ło za koł­nierz, zaś se­kun­du­ją­ca im Kona trzy­ma­ła się za głowę.

– Rie­mann to był pizdą a nie ma­te­ma­ty­kiem! – NiKo rąb­nął pię­ścią w stół. – Do dna!

– C-co… już?! – Ro­puch łyk­nął i skrzy­wił się. Pła­zie roz­mia­ry nie po­zwa­la­ły mu na­dą­żać za szyb­ko­ścią ko­le­jek dyk­to­wa­nych przez czło­wie­ka. – A-a Ber­no­uli był więk­szą! Na­zwać li­te­rę licz­bą, wiel­kie mi me­cy­je!

– To prze­jaw ge­niu­szu!

– E-sre!

Potem czknął i spadł ze stoł­ka. Długo się nie ru­szał, więc NiKo i Kona po­pa­trzy­li po sobie. Ro­puch naj­wy­raź­niej zapił się na śmierć.

Roz­trą­ca­jąc zdę­bia­łych to­wa­rzy­szy, do zno­kau­to­wa­ne­go cał­ka­mi płaza do­pa­dła Chłod­na San­dra.

– Dupa, no! – za­czę­ła. Przy­klę­kła na­prze­ciw nie­przy­tom­ne­go, wy­krzy­ku­jąc mu pro­sto w twarz. – Tyle krwi tu sobie na­psu­li­śmy! Gdzie jest Bar­ter? Gdzie jest Zy­mołs? Żabko, po­wiedz nam co­kol­wiek!

San­dra na­chy­li­ła się na­praw­dę bli­sko, by spraw­dzić, czy ro­puch w ogóle jesz­cze dycha. Ten wy­czuł mo­ment i… skradł jej ca­łu­sa. W mig opary ob­le­kły go szczel­niej, a gdy znik­nę­ły, wy­ło­ni­ło się spod nich zu­peł­nie prze­cięt­ne, mę­skie ciało.

– Wresz­cie zja­wi­ła się księż­nicz­ka!

Zy­mołs ode­tchnął, usiadł i po­dzi­wiał palce po­zba­wio­ne błon pław­nych. Wkrót­ce owe palce gła­dzi­ły roz­pa­lo­ny ude­rze­niem po­li­czek, bo Chłod­na San­dra w swym roz­ju­sze­niu nie po­wstrzy­my­wa­ła się. Sa­hi­hi i NiKo mu­sie­li trzy­mać ją w uści­sku, ina­czej by­ła­by skłon­na tłuc dalej.

– Żi­go­lo od sied­miu bo­le­ści! Co to miało być?! – San­dra pluła na lewo i prawo.

– Nigdy wam się wła­sna twór­czość nie wy­rwa­ła spod kon­tro­li? Kim wy w ogóle je­ste­ście?

San­dra tak się za­go­to­wa­ła, że w pasie chwy­ci­ła ją rów­nież Kona.

– Trzy­maj­cie mnie, bo przy­się­gam, za chwi­lę urwę mu łeb i Wie­siek Go­łę­biew­ski bę­dzie miała ma­te­riał do eks­per­ty­zy!

– San­dra, spo­koj­nie. – Sa­hi­hi wzię­ła na sie­bie roz­ła­do­wa­nie emo­cji. – Może to i był ślepy trop, ale w końcu znaj­dzie­my Bar­te­ra.

– Ach! – za­krzyk­nął Zy­mołs. – No tak, mi­łość. Ale, San­dro, nie prze­szło ci przez myśl, że skoro tak in­ten­syw­nie szu­kasz i nie znaj­du­jesz z dru­giej stro­ny od­ze­wu… To może tej dru­giej stro­nie po pro­stu w ogóle nie za­le­ży?

*

Karcz­ma Pu­deł­ko­wy Krzyk jak zwy­kle tęt­ni­ła gwa­rem roz­mów wsze­la­kiej tre­ści.

Chłod­na San­dra za­mie­rza­ła jed­nak tego wie­czo­ru upić się na smut­no. Na nic zda­wa­ły się po­cie­sze­nia Sa­hi­hi i paru in­nych ko­le­ża­nek, na­po­tka­nych na miej­scu.

– Fak­tycz­nie, wy­glą­da to pret­ty bad… – rze­kła blond seks­bom­ba za­mknię­ta do góry no­ga­mi w ekra­nie te­le­wi­zo­ra.

– To jest w ogóle nie­po­ję­te. – Wie­sław Go­łę­biew­ski za­ło­żył zgrab­ną nogę na nogę i po­ma­chał czer­wo­ną szpil­ką.

– Dla­cze­go po­my­śla­łaś, że mo­gła­bym w ogóle prze­pro­wa­dzić taką eks­per­ty­zę? – dodał Wie­sław.

– Ta­ki­mi rze­cza­mi zaj­mu­ją się spe­cja­li­ści o zu­peł­nie in­nych kom­pe­ten­cjach – kon­ty­nu­ował Wie­sław, a potem wy­żło­bił pier­ście­niem na bla­cie ławy „#pray­fo­rzy­mołs”.

– A pró­bo­wa­łaś wy­słać do niego wia­do­mość? No wiesz, taką di­rect mes­sa­ge? – Mi­la­_Drzyń, femme fa­ta­le sto­ją­ca na gło­wie, ode­zwa­ła się znowu z te­le­od­bior­ni­ka. – Po­dob­no cza­sem jesz­cze do­cho­dzą.

– Bo to raz!

– Jedno jest pewne! – cią­gnę­ła Mila. – Bar­ter na pewno nadal żyje. W końcu na ło­żach umar­łych sia­da­ją mo­ty­le, a żaden mi nie do­niósł, by smy­rał go czuł­kiem. Wie­dzia­ła­bym!

– Ale to jest dupa! – Chłod­na San­dra za­ła­ma­ła ręce. – Do usra­nej śmier­ci bę­dzie­my tak łazić od twór­cy do twór­cy i pytać go, czy może cze­goś nie wi­dział.

– W ła­że­niu to mam aku­rat wpra­wę, nie ma pro­ble­mu! – za­wo­łał NiKo, wy­chy­la­jąc ko­lej­ny kufel.

– Wiem… – Sa­hi­hi nagle do­zna­ła olśnie­nia. Chwi­lę jej za­ję­ło ogar­nię­cie pro­sto­ty i sku­tecz­no­ści po­my­słu, który na­wie­dził jej myśli.

– No to roz­dzie­li­my się i szyb­ciej pój­dzie. – Mila we­szła w fazę po­cie­sza­nia. – Ja, co praw­da, nie dam rady po­ja­wić się oso­bi­ście, ale od czego mamy nasze cha­rac­ters? Prze­cież gdy Bar­ter zo­ba­czy Lady Łaz…

San­dra za­chli­pa­ła.

– Słu­chaj­cie! Wiem, co mu­si­my zro­bić! – Sa­hi­hi wresz­cie zdo­by­ła się, by sku­pić uwagę zgro­ma­dzo­nych. – Zor­ga­ni­zu­je­my igrzy­ska. I pod­py­ta­my uczest­ni­ków.

Wie­sław Go­łę­biew­ski par­sk­nął:

– A ile pła­cisz?

– Dupa! Prze­cież Fluor pro­wa­dzi za­pi­sy na igrzy­ska na pięć lat do przo­du! Nie mamy tyle czasu!

– A czym chcesz niby ich wszyst­kich za­in­te­re­so­wać? Weź look aro­und.

No i fak­tycz­nie, po pra­wej Mło­dziuch i Pan An­drze­jas spie­ra­li się w spra­wie li­te­rac­kiej wyż­szo­ści Wat­t­sa nad Asi­mo­vem, z lewej zaś Brzo­skwi­nel i No­ble­Ca­the­ter mie­sza­li bigos łbem. Tutaj Wę­gier­ka po­ro­zu­mie­wa­ła się pi­smem ob­raz­ko­wym, tam Oasum prze­ma­wia­ła szy­frem. Oso­bi­sto­ści po­ja­wia­ły się i zni­ka­ły z pola wi­dze­nia, a zda­wa­ło się je nie łą­czyć ze sobą zu­peł­nie nic.

– Igrzy­ska? – Zni­kąd wy­ło­nił się Lac­ter.

– Ktoś po­wie­dział igrzy­ska – dodał Lac­ter.

– Co za pysz­ny po­mysł! Zde­cy­do­wa­nie po­win­ni­śmy urzą­dzić igrzy­ska – po­wie­dział jesz­cze Lac­ter.

Na takie dic­tum Wę­gier­ka po­ka­za­ła ulu­bio­ną emot­kę Bar­te­ra, ale ko­lej­ne głosy Pu­deł­ko­wym Krzy­ku pod­chwy­ci­ły temat i rów­nież wy­ra­zi­ły za­chwyt nad ideą no­wych igrzysk.

– Igrzysk nie bę­dzie. – San­dra za­brzmia­ła może nawet bar­dziej gorz­ko, niż pla­no­wa­ła. – Zy­mołs praw­dę po­wie­dział. Bez ja­kie­go­kol­wiek sy­gna­łu ze stro­ny Bar­te­ra mo­że­my sobie co naj­wy­żej gonić za wia­trem.

Jęk za­wo­du za­głu­szył huk roz­człon­ko­wy­wa­nych ścian. Pu­deł­ko­wy Krzyk roz­padł się jak domek z kart, a tuż przed nim wy­ro­sło wznie­sie­nie, oświe­tlo­ne ni to słoń­cem, ni to re­flek­to­rem. Na jego szczy­cie po­ja­wi­ła się po­stać.

– Dro­dzy twór­cy! – rze­kła gło­sem po­dej­rza­nie pu­cha­tym, ce­dząc słowa przez wą­skie usta i mru­żąc jesz­cze węż­sze oczy. – Za­iste żad­nych igrzysk nie bę­dzie! Przy­po­mi­nam, że wedle reguł In­fra­prze­strze­ni, nic tutaj za­dziać się nie ma prawa bez mojej wie­dzy i apro­ba­ty.

– To Fluor?! – Sa­hi­hi nie po­tra­fi­ła zi­den­ty­fi­ko­wać je­go­mo­ścia, gdyż blask, w któ­rym się pła­wił, sku­tecz­nie to unie­moż­li­wiał.

– Gdy on tak gada, to przy­po­mi­nam sobie, że cho­ciaż fluor jest dobry na zęby, to bywa też tok­sycz­ny – mruk­nę­ła  Mi­la­_Drzyń.

– Jest to rzecz nie­sły­cha­na, żeby… – cią­gnął ty­ra­dę Fluor i zda­wał się czer­pać z tego przy­jem­ność.

San­dra w sku­pie­niu ob­ser­wo­wa­ła przy­by­sza. Pod jego no­ga­mi ko­tło­wa­ło się od omni­po­tent­nych opa­rów; ewi­dent­nie szy­ko­wa­ło się coś groź­ne­go. San­dra po­de­szła trzy kroki do przo­du. Zmru­ży­ła oczy, nie chcąc się po­my­lić. Ale o po­mył­ce nie mogło być mowy. Za ga­da­ją­cym Flu­orem sie­dział Bar­ter – za­my­ślo­ny, nie­obec­ny… oby żywy!

– Dziew­czy­ny! – ryk­nę­ła San­dra. – Pa­trz­cie w górę! Za Flu­orem!

– …mam już ser­decz­nie dość ostrze­ga­nia – cią­gnął Fluor. – Pró­bo­wa­łem być uprzej­my, ale cza­sa­mi po pro­stu ina­czej się nie da. Do mnie, moi he­rol­dzi! Gniew za­rząd­cy wresz­cie za­pro­wa­dzi tutaj po­rzą­dek!

Sto­kiem wznie­sie­nia za­czę­ły spły­wać na twór­ców całe chma­ry dzi­kich świń oraz osza­la­łych ryb. Tłam­si­ły każ­de­go twór­cę, który wpadł w ich ra­cicz­ki tu­dzież płe­twy. Przed tą żywą masą zda­wa­ło się nie być uciecz­ki.

– Fluor osza­lał! – krzy­czał Lac­ter.

– Nikt prze­cież nawet ni­cze­go nie usta­lił! – krzy­czał nadal Lac­ter.

– Tak wła­śnie dzia­ła opre­syj­na wła­dza – od­parł Wie­siek Go­łę­biew­ski.

– Wpro­wa­dza ter­ror – dodał Wie­siek Go­łę­biew­ski.

Część twór­ców pró­bo­wa­ła się bro­nić. Tutaj żywa mumia Gosia kle­ci­ła schron z ban­da­ży, tam ktoś się pa­ko­wał na grzbiet me­te­oru „Bla­bla­dua”, gdzie in­dziej sple­cio­ne w dość ero­tycz­nej pozie drze­wa, o któ­rych lu­dzie po­wia­da­ją różne rze­czy, pró­bo­wa­ły ochro­nić swo­je­go twór­cę, wą­tłe­go Pier­wiosn­ka.

Wszyst­ko na nic, he­rol­dzi pa­cy­fi­ko­wa­li każ­de­go. Fluor z za­do­wo­le­niem przy­glą­dał się apo­ka­lip­sie, lecz szyb­ko się znu­dził. Za jego ple­ca­mi otwo­rzył się por­tal. Prze­pu­ścił przez niego Bar­te­ra, a za chwi­lę sam prze­zeń prze­szedł.

San­dra pa­trzy­ła na to bez­rad­nie. Nie miała szans prze­drzeć się do por­ta­lu na czas. Miała przy­naj­mniej dowód, że Bar­ter fak­tycz­nie żyje, ale…

Zie­mia za­trzę­sła się pod no­ga­mi San­dry tak gwał­tow­nie, że nie­mal stra­ci­ła rów­no­wa­gę. Na raz pod sto­pa­mi miała deski, burty z lewa i prawa, nad sobą ża­giel… A za sobą do­strze­gła, że przy ka­pi­tań­skim ste­rze Kona wy­wi­ja­ła sza­blą, krzy­cząc:

– Za­po­mnij­cie o hy­un­da­iu! Ten korab to jest moje opus ma­gnum!

Sta­tek sunął w górę wzgó­rza po wzbu­rzo­nych fa­lach ciał przy­bocz­nych Flu­ora z nie­by­wa­łą pręd­ko­ścią. Ryby i dziki za­czę­ły wże­rać się w ka­dłub, lecz wów­czas do akcji wkro­czy­ła Sa­hi­hi i swoim fu­tu­ry­stycz­nym dzia­łem od­strze­li­wa­ła na­trę­tów.

– Żryj­cie ja­jecz­ni­cę, cwa­niacz­ki!

W oka mgnie­niu korab do­tarł pra­wie na szczyt. Tam he­rol­dów było jesz­cze wię­cej, kil­ko­ro wdar­ło się nawet na po­kład. San­dra z gra­cją omi­ja­ła ko­lej­ne prze­szko­dy – żywe lub nie­ży­we – część po pro­stu od­rzu­ca­jąc na bok, a czę­ści na przy­kład na­dep­tu­jąc na pę­che­rze pław­ne. Przedar­ła się aż na rufę, skąd wsko­czy­ła wprost w za­my­ka­ją­cy się por­tal.

*

Pierw­sze, co po­czu­ła San­dra, to cie­pło. Nie mogła się ru­szyć. Omni­po­tent­ne opary otu­la­ły jej ciało ni­czym pie­rzy­na; były gęst­sze niż w In­fra­wy­mia­rze, po­zwa­la­ły uno­sić się w nich jak w wo­dzie. Mlecz­no­bia­łe, de­li­kat­ne świa­tło do­by­wa­ło się ze­wsząd.

Fluor zma­te­ria­li­zo­wał się kilka me­trów od San­dry. Przy­sła­nia­ła go mgła, po­wo­li się w niej roz­pły­wał.

– Czemu to ro­bisz? – syk­nę­ła spa­cy­fi­ko­wa­na San­dra, wście­kła wła­sną nie­mo­cą.

– Mamy za­sa­dy. Nie można or­ga­ni­zo­wać igrzysk bez usta­le­nia tego ze mną. W prze­ciw­nym razie…

– Dupa! Mam w tyłku twoje igrzy­ska! Czemu za­bra­łeś Bar­te­ra? Oddaj mi go, a przy­się­gam, że wię­cej się tu nie po­ja­wi­my.

– Och. A czy ja go tu w ogóle trzy­mam? Pro­po­no­wa­łem mu co praw­da fuchę he­rol­da, ale od­mó­wił.

– Nie zgry­waj się! Wiem, co wi­dzia­łam! Czy to ko­lej­na sztucz­ka i nawet teraz uży­wasz tego cho­ler­ne­go In­fra­wy­mia­ru, żeby na­mie­szać mi w gło­wie?!

Po­stać Flu­ora sta­wa­ła się coraz bar­dziej nie­wy­raź­na. Tuż za nim za­ma­ja­czy­ły jesz­cze dwie po­sta­ci – więk­sza trzy­ma­ła za rękę mniej­szą.

– Nie skre­ślaj tak od razu In­fra­wy­mia­ru. Po­do­ba ci się to czy nie, ale to wspa­nia­łe, pełne ta­jem­nic miej­sce, ma moc od­mie­nia­nia życia. Po­win­naś o tym wie­dzieć rów­nie do­brze, jak ja.

– Na czym jak na czym, ale na ta­jem­ni­cach świa­tów to się aku­rat znam. To miej­sce dało mi Bar­te­ra, a potem go ode­bra­ło. To okrut­ne! Nie ma w tym nic wspa­nia­łe­go.

– A może sama za­py­taj Bar­te­ra, dla­cze­go tak długo się nie od­zy­wał? – rzu­cił Fluor, nim zu­peł­nie znik­nął. – A resz­cie prze­każ, że jeśli znowu spró­bu­ją zor­ga­ni­zo­wać nie­le­gal­ne igrzy­ska, to znowu na­dzie­ją się na mój bo­jo­wy szwa­dron!

Mgła roz­pły­nę­ła się. San­dra stała teraz na pu­stej ulicy upstrzo­nej tu i ów­dzie neo­na­mi, ze zwi­sa­ją­cy­mi ze słu­pów ka­bla­mi, a także z szyl­da­mi za­pi­sa­ny­mi ka­ta­ka­ną. Pró­szył śnieg, było cicho. Znała to miej­sce. Sama je stwo­rzy­ła.

Pędem ru­szy­ła w stro­nę ulicy han­dlo­wej. W ga­blo­cie jed­ne­go z bu­ti­ków, wśród ma­ne­ki­nów sie­dział on we wła­snej oso­bie, nie ru­szał się, oczy miał zmru­żo­ne. Me­dy­to­wał.

 – Bar­ter? – szep­nę­ła nie­pew­nie San­dra, wcho­dząc do środ­ka.

Męż­czy­zna wzdry­gnął się na dźwięk ludz­kie­go głosu.

– B-Bal­bi­na?… – jęk­nął.

San­dra zdzie­li­ła go w łeb.

– Dupa! Ja ci dam Bal­bi­nę! Gdzieś ty się po­dzie­wał, co? Masz po­ję­cie, co prze­ży­wa­łam?

– Co… Wy­sze­dłem tylko na chwi­lę… Cho­le­ra, przez me­dy­ta­cję mu­sia­łem stra­cić po­czu­cie czasu.

– O co tutaj cho­dzi, Bar­ter? Fluor cię zmu­szał do me­dy­to­wa­nia ca­ły­mi mie­sią­ca­mi?

– Fluor? To pra­wil­na mord­ka prze­cież jest. Coś tam chciał, żebym dla niego sprzą­tał, ale po­wie­dzia­łem, że nie chcę. Kto wie, w ja­kie­go zwie­rza by mnie przy tym prze­mie­nił.

– Więc dla­cze­go nie wró­ci­łeś? Dla­cze­go nie da­wa­łeś znaku życia?!

– Głu­pia spra­wa… – Bar­ter roz­ło­żył ręce. – Fluor obie­cał mi ekra­ni­za­cję. My­ślał chyba, że mnie tym urobi do zmia­ny zda­nia. Ale prze­cią­gał spra­wę, a moje zda­nie było jakie było, więc mia­łem czas po­me­dy­to­wać. Mie­sią­ce, mó­wisz?…

– Do cho­le­ry, jaką ekra­ni­za­cję?! Je­steś pod­eks­cy­to­wa­ny jak psz­czo­ła w kwia­ciar­ni!

– Ad­van­ced Cy­borgs & Spa­ce­ships, ki­no­wa wer­sja re­ży­ser­ska. Toż to kul­to­we dzie­ło!

Chłod­na San­dra usia­dła na­prze­ciw Bar­te­ra. Miała ocho­tę znowu dać mu w łeb albo go przy­tu­lić, nie mogła się zde­cy­do­wać.

– Je­stem tu dla cie­bie, Bar­ter. Po­ru­szy­łam pół In­fra­wy­mia­ru, żeby cię zna­leźć. Tyle ludzi za­an­ga­żo­wa­łam, że nie wiem, jak długo będę im spła­cać dług wdzięcz­no­ści.

Bar­ter pod­jął de­cy­zję za San­drę. Objął ją ra­mie­niem. Sie­dzie­li za szybą ga­blo­ty, wpa­tru­jąc się w neony i le­ni­wie pły­ną­ce płat­ki śnie­gu.

– Razem jakoś damy radę. Je­steś naj­lep­sza, wiesz?

Po­ca­ło­wał ją w czoło, do­da­jąc:

– Dzię­ku­ję.

A póź­niej spu­ści­li za­sło­ny, aby nikt nie­pro­szo­ny nie zo­ba­czył, co tam­tej nocy dzia­ło się w bu­ti­ku na wy­sta­wie z ma­ne­ki­na­mi.