Neandertalski skill

To już druga odsłona przygód Neandertalki, ale ta wydaje się ciekawsze. Zresztą Yny chyba też żyło się lepiej w drugiej opowieści.

Opowiadanie zaskakuje, ma też odpowiedni balans zachwytu i grozy.

Muszę jednak powiedzieć, że wieczór nie jest dobrą pora na czytanie Skilla, bo strasznie się po nim chce kawy.

I nie, współpraca nie była ciężka, ale sprawna i owocna.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Witaj.

Zaskakująca fabuła, ogromnie mi się spodobała opowieść o Neandertalce i jej zachowaniu. ;) Walka z „Łysym” – mocno dramatyczna. Spodziewałam się w jej wyniku wielu ofiar, a tu takie pozytywne zaskoczenie. ;)

Z technicznych – moje sugestie::

Popijając z nią kawkę, nie nauczymy tego małpoluda myśleć, ani tym bardziej mówić!” – brak kropki

Tymczasem mocny zapach napoju rozniósł się po dyżurce, (zbędny przecinek) i wraz z fragmentami prowadzonych rozmów przeniknął przez uszkodzony kanał wentylacyjny do izolatki.

Zaschnięte na szybie plamy krwi, (ten też?) co prawda nie przesłaniały istotnych szczegółów, ale budziły niepokój.

Miała mnóstwo obaw, (i ten?) co do życia w tym dziwnym świecie.

Wyraźnie dawała strażnikowi czas na ucieczkę. Pojął to błyskawicznie i zszokowany wybiegł. Również profesor, który obecnie aparycją bardziej przypominał żywego trupa niż zacnego przedstawiciela świata nauki, ruszył w ślad za nim. Oboje zderzyli się jednak w przejściu z nadbiegającymi pozostałymi strażnikami i Vegą. – jak rozumiem, wyraz odnosi się do profesora i strażnika, zatem obaj, bo oboje dotyczy kobiety i mężczyzny

A nie po „Łysemu”. – małą literą?

Pozdrawiam serdecznie i klikam. ;)

Pecunia non olet

Bardzo podobało mi się to krótkie opowiadanie i to mimo pewnych potknięć i niedociągnięć.

Przeczytałem praktycznie jednym tchem (z jedną zwiechą, o której potem) – i czytało się naprawdę dobrze.

Pochwalić też chciałem za dobrze dobrane tagi.

Mamy tu zarówno archeologie, jak i biotechnologię i eksperyment i genetykę i naukę i oczywiście jest kobiecy bohater (czy ten tag nie powinien być raczej "kobieca bohaterka"? ;-) )

Opowiadanie fajne, przyjemne, lekkostrawne.

Nie będę robił łapanki, bo nic mnie tam jakoś za mocno nie przytrzymało.

To co mi się odrobinę nie podobobało to pewne nieprawdopodobieństwa, których nie umiałem do końca zawiesić na haku. 

Przykładowo: trochę nieprawdopodobne wydaje mi się, żeby etnolog odnosił się tak pogardliwie do obiektu swoich badań. Rozumiem tu zarysowanie pewnego kontrastu między młodym, otwartym i przyjaznym bioinżynierem, a starym, lekceważącym, despotycznym dziadersem. Do tego sadystą. Ale jednak trochę za bardzo komiksowe to było jak dla mnie. Z drugiej strony zdarzyło mi się widzieć na uczelniach ludzi nawet z profesorskimi tytułami będących zadufanymi w sobie idiotami, pogardliwie odnoszącymi się do wszystkiego i wszystkich, co dowodzi, że jakikolwiek tytuł niczego nie gwarantuje. Może więc ten profesor Łysy zalicza się do tej, jak sądzę nielicznej grupy profesorów, których trzeba by wysłać na elementarny kurs myślenia i na szybki a intensywny trening relacji interpersonalnych.

Nie za bardzo też rozumiem, po co oni właściwie "tę gorylicę" uczą tych układanek. Chcą sprawdzić jej potencjał intelektualny? Grożąc biciem rózgą? A potem na podstawie tego jak będzie sprawna zamkną ją w klatce, albo nie? Dziwne.

Ale jednak postanowiłem uwierzyć w takie dziwne podejście i z satysfakcją przeczytałem, jak oprawca dostał za swoje.

To co mi się nie podobało w samym opisie tego zajścia to zbyt mocny head-hopping w tej scenie – rozumiem, że opisujesz tu wszystko z różnych punktów widzenia, narrator jest z grubsza wszechwiedzący, ale wewnątrz pojedynczej sceny to prowadzi do lekkiego zamieszania, bo:

Yny zdecydowanie inaczej odebrała ten gest. Rzuciła się ponownie do ataku, uderzając na oślep pięściami, a gdy etnolog zasłonił się zdrową ręką, pochwyciła ją żelaznym uciskiem powyżej łokcia i szarpnęła z całej siły. Staw barkowy eksplodował bólem rwanych ścięgien. Nie zważając na wrzask naukowca, Neandertalka rozłożyła szeroko ręce i złapała go za głowę.

Przez chwilę się zastanawiałem, czy etnolog nie miał ukrytego jakiegoś pistoletu czy innej broni i czy to nie staw barkowy neandertalki tak eksplodował bólem. Może to przez ranną godzinę (czytałem to około 7 rano, jeszcze przed poranną kawą, której nie pijam ;-) ) – ale zabrakło mi tu jakiegoś słówka wskazującego na to CZYJ to staw barkowy. Wystarczyłoby "Staw barkowy profesora" – i już nie czułbym się zagubiony i nie musiałbym tego fragmentu czytać trzy razy, by go zrozumieć.

Podobało mi się bardzo zakończenie. Jak ktoś rano potrzebuje kawy, to na pewno jest człowiekiem :)

Ogólnie całkiem przyjemne i ciepłe przedstawienie tej neandertalskiej kobiety.

Według jednej ze współczesnych, małopopularnych hipotez neandertalczyk wyginął (jest też hipoteza, że wcale nie wyginął), ze względu na swoje zbyt łagodne usposobienie, przez co nie był zdolny do walki przeciw swym kuzynom, czyli naszym przodkom (zresztą, w DNA homo sapiens sapientis około 4% allelów pochodzi od homo neandertalis, co dowodzi o możliwości mieszania się obu grup, co skłania niektórych badaczy do uznania neandertalczyków za homo sapiens neandertalis). Do tego większy mózg neandertalczyka prawdopodobnie potrzebował dłuższego czasu na rozwinięcie w pełni swoich możliwości, więc neandertalczycy mieli dłuższe dzieciństwo – ich rodzice musieli dłużej zajmować się potomstwem, co może było powodem, dla którego tego potomstwa było mniej. Istnieje też hipoteza, która mówi, że neandertalczycy byli po prostu mniej płodni i ich po prostu "czapkami nakryliśmy" – swą ilością, a nie jakością. Bo ta jakość – im późniejsze badania – tym bardziej wydaje się na korzyść neandertalczyków. Wszystko wskazuje na to, że oni mieli większe od nas mózgi i byli po prostu mądrzejsi. Mimo to wyginęli, albo roztopili się w naszej puli genowej. A przecież jako pierwsi nauczyli się tworzyć ubrania, opanowali mroźną północ, chowali swoich zmarłych i leczyli swoich chorych (dowodzą tego znaleziska neandertalczyków z wyleczonymi złamaniami – i to takimi, których by nie dało się wyleczyć samodzielnie bez opieki). Być może zresztą to wczesne opanowanie północy było ich przekleństwem i prawdziwą jest jeszcze inna hipoteza, że wyginęli bo erupcja wulkanu Campi Flegrei spowodowała zimę wulkaniczną, która bardziej odczuwalna była na północy niż na południu.

Opowiadanie ciekawe, skłaniające do rozmyślań nad kondycją ludzką, nad tym, co czyni nas ludźmi (poranna kawa?) i jak daleko rozciągnąć należy pojęcie "człowiek".

Przecież osoby z zespołem Downa uznajemy za ludzi, a są oni niewątpliwie mniej inteligentni od neandertalczyków (jak wspomniałem wcześniej, nowsze badania pojemności mózgoczaszki wskazują, że neandertalczyk miał większy mózg niż my, pojemność puszki mózgowej w przypadku dorosłego neandertalczyka to 1520 cm3, w przypadku dorosłego człowieka współczesnego jest to około 1190 cm3).

Ogólnie mimo moich uwag o dziadersach (pewnie wynikających z tego, że sam jestem dziadersem ;-) ) uważam opowiadanie za udane, całkiem ciekawe i zgłaszam do biblioteki (tak to się robi? w komentarzu? bo już nie pamiętam niestety)

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

 zgłaszam do biblioteki (tak to się robi? w komentarzu? bo już nie pamiętam niestety)

Jimie, nie wiem, czy taka forma jest tu praktykowana, ale możesz również poprzez Hyde Park – Nominacje do Biblioteki.

Pozdrawiam. :) 

Pecunia non olet

Dzięki bruce za podpowiedź. Starość nie radość, skleroza, Alzheimer – pewnie tak się to robiło jeszcze gdy tu byłem kiedyś częstym gościem.

Również pozdrawiam :)

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Gdyby nie pomocne wskazówki tutejszych użytkowników, niewiele bym mogła pomóc. :)

Pecunia non olet

Ambush,

“Muszę jednak powiedzieć, że wieczór nie jest dobrą pora na czytanie Skilla, bo strasznie się po nim chce kawy.” – tak to chyba właśnie działa, gdy czytasz o “ciasteczku”, zaraz masz na niego ochotę ;)

bruce,

“Spodziewałam się w jej wyniku wielu ofiar, a tu takie pozytywne zaskoczenie. ;)” – Yny z założenia to spokojna kobitka, tylko trochę nerwowa xd

ad “technicznych” – zaraz zreperuję.

Dziękuję za przeczytanie i komentarz :)

Jim,

Tu mi zajęło chwilę wczytanie się w komentarz, ale że o 7 rano działasz Panie Jim’ie na takich twórczych obrotach? Ja zwykle o tej porze walczę, żeby jakoś zmartwychwstać i dowlec się do kuchni, celem zaparzenia kawy i nie wyobrażam sobie aż takich myślowych pląsów ;))

Teraz poważnie,

“Przykładowo: trochę nieprawdopodobne wydaje mi się, żeby etnolog odnosił się tak pogardliwie do obiektu swoich badań…” “Nie za bardzo też rozumiem, po co oni właściwie "tę gorylicę" uczą tych układanek…”  – przyznaję, że i mną targały (w pewnym stopniu) podobne wątpliwości, i oczywiście można by było się pokusić w tekście o rozpisanie dalszych wyjaśnień (np. Łysy to alkoholik i kawał niespełnionego buca… etc; a “gorylicę” testują, bo np. chcą się dowiedzieć, jak szybko się uczy etc.), ale to rodziłoby kolejne wątpliwości (np. jak oni mogli dopuścić takiego pijaka do tak ważnych badań), co z kolei znów wymagałoby dalszych wyjaśnień (że np. był on, ten Łysy, kochankiem głównej prezesowej Instytutu, którą teraz szantażuje fotami z ich wspólnych nocy, więc ona musiała go zatrudnić…), co z kolei rodziłoby kolejne wątpliwości, więc… z olbrzymią ulgą przyjęłam, że uwierzyłeś w moje – nazwijmy to –  zapewnienia ;))

„staw barkowy” – we wzmiankowanym fragmencie – uszczegółowiłam

Temat Neandertalczyków jest bardzo wdzięczny i niewdzięczny jednocześnie . Myślę, że nigdy ich nie docenialiśmy.

Pamiętam, jak za czasów studenckich w połowie semestru dr Boczarowski z UŚ (paleontolog) pewnego dnia stwierdził, że biorąc pod uwagę postęp badań, to w zasadzie te materiały, które nam przekazał do nauki na początku semestru, już się częściowo zdezaktualizowały ;))

Dziękuję Ci za ciekawy wywód.

Pozdrawiam :)

dr Boczarowski z UŚ (paleontolog) pewnego dnia stwierdził, że biorąc pod uwagę postęp badań, to w zasadzie te materiały, które nam przekazał do nauki na początku semestru, już się częściowo zdezaktualizowały ;))

Heh, to mi przypomina stary dowcip “co nowego w historii?” (w założeniu – to koniec dowcipu) – przy czym nieodmiennie się okazuje, że czy to w historii czy w archeologii czy w paleontologii stale może się coś nowego przytrafić.

Cieszę się, że mimo iż jestem tylko “lajkonikiem” mój wywód zaciekawił fachowca.

Również pozdrawiam :)

PS.

Z tą ranną aktywnością bym nie przesadzał, ja raczej jestem typem sowy niż skowronka – i z porannych pląsów wychodzi raczej pląsawica ;-)

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Fajnie się czytało i chętnie przeczytam dalszy ciąg. Mam nadzieję, że będzie i nie w klatce.

Cześć

Trochę się powtórzę z bety, bo niebetujący nie widzą tamtych komentarzy. 

Pierwsze primo: od początku miałaś w głowie pomysł na tę historię i konsekwentnie go realizowałaś. Nie mieliśmy z Ambush zbyt wiele do roboty odnośnie do ewentualnych zmian fabuły. Wszystko było spięte i logiczne, był pomysł na protagonistkę, antagonistę i tego trzeciego, co mam nadzieję widać w efekcie końcowym :]. Całość ma trochę wydźwięk klasycznej Wyspy doktora Moreau i pokazuje do czego może prowadzić zabawa z eksperymentami na żywych organizmach.

Drugie secundo: od strony łapankowej też nie było za dużo roboty. Amerykańskie podejście do przecinków wprowadziło nieco zamieszania, ale wstępnie chyba ogarnęliśmy temat :]. Pewnie niedługo wpadnie nieoceniona i przenikliwa Reg  i nam uświadomi, że jednak nie, ale na razie cieszmy się z małych rzeczy XD.

Trzecie tertio – bardzo fajnie rozwinęłaś wskazówki, które rzucaliśmy Ci w trakcie rozpisywania poszczególnych fragmentów :]. Zwolnienie czasu, pokazanie akcji oczami najpierw jednej, potem drugiej postaci, moment obudzenia się bohaterki – to wszystko autorskie pomysły. Wystarczyło Cię lekko naprowadzić na trop rozwiązania i sama byłaś w stanie napisać naprawdę mocne sceny.

Gratuluję dobrego opowiadania. Jako betujący nie zgłaszam do biblioteki, ale zachęcam Szanownych do lektury i rozważenia naskarżenia ;].

pozdro

M.

Jestem bandzior! Świr! Sadysta! Niepoprawny optymista!

Baśko, przykro mi to pisać, ale nie potrafię przyjąć do wiadomości przedstawionego w opowiadaniu procesu socjalizowania Yny. Rozumiem, że uderzona po raz kolejny przez Łysego rzuciła się na niego i zmasakrowała faceta, ale nie przyjmuję do wiadomości, że nagle zaczęła mówić, a wcześniej umiała rozmyślać.

Owszem, czytało się tę historyjka całkiem nieźle, ale dla mnie jest ona niewiarygodna – ot, taka bajeczka o przywróceniu do życia kobiety sprzed setek tysięcy lat.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

…przy­pię­te gru­by­mi pa­sa­mi do ram łóżka. → Ile ram miało łóżko?

Puls Ne­an­der­tal­ki zwol­nił. → Dlaczego wielka litera? Pytanie dotyczy też przypadków w dalszej części opowiadania.

…czy też jest za­in­te­re­so­wa­ny „małą czar­ną”. → Cudzysłów jest zbędny. To raczej oczywiste, że nie proponował szefowi krótkiej czarnej sukienki.

Uwaga dotyczy także kilku małych czarnych w dalszej części opowiadania.

Bio­in­ży­nier od­krył, że była od niego niż­sza… → Czy różnicę wzrostu trzeba było aż odkrywać? Czy nie była ona widoczna na pierwszy rzut gołego oka?

Jeśli jed­nak już wy­wo­ły­wa­no go, to na jego wy­stę­py… → Czy oba zaimki są konieczne?

„Nie wydaje się, aby miało to przynieść jakikolwiek pozytywny skutek, oprócz postępującego rozleniwienia tej prymitywnej kobiety” – grzmiał w odpowiedzi profesor Łysy. – „Ona już teraz kompletnie nie wykazuje chęci do współpracy. Popijając z nią kawkę, nie nauczymy tego małpoluda myśleć, ani tym bardziej mówić!”. → Albo: Nie wydaje się, aby miało to przynieść jakikolwiek pozytywny skutek, oprócz postępującego rozleniwienia tej prymitywnej kobiety – grzmiał w odpowiedzi profesor Łysy. – Ona już teraz kompletnie nie wykazuje chęci do współpracy. Popijając z nią kawkę, nie nauczymy tego małpoluda myśleć, ani tym bardziej mówić!. Albo: „Nie wydaje się, aby miało to przynieść jakikolwiek pozytywny skutek, oprócz postępującego rozleniwienia tej prymitywnej kobiety” – grzmiał w odpowiedzi profesor Łysy. – „Ona już teraz kompletnie nie wykazuje chęci do współpracy. Popijając z nią kawkę, nie nauczymy tego małpoluda myśleć, ani tym bardziej mówić!”.

Słów/ zwrotów napisanych kursywą nie ujmujemy w cudzysłów. Uwaga dotyczy także przypadków w dalszej części opowiadania.

…na­uczy­ła się roz­po­zna­wać zna­cze­nie zwro­tów, ja­ki­mi po­słu­gi­wa­no się w jej oto­cze­niu. → …na­uczy­ła się roz­po­zna­wać zna­cze­nie zwro­tów, którymi po­słu­gi­wa­no się w jej oto­cze­niu.

Pro­fe­sor, zszo­ko­wa­ny jej prze­mia­ną, ogar­nął się nieco i bez­wied­nie ścią­gnął brwi, pró­bu­jąc przy­wo­łać ją do po­rząd­ku.

Yny zde­cy­do­wa­nie ina­czej ode­bra­ła ten gest. → Gesty wykonuje się rękami/ dłońmi, nie brwiami.

Proponuję ostatnie zdanie: Yny odebrała to zde­cy­do­wa­nie ina­czej.

Oboje zde­rzy­li się jed­nak w przej­ściu z nad­bie­ga­ją­cy­mi… → Z izolatki wybiegali mężczyźni: strażnik i profesor, więc: Obaj zde­rzy­li się jed­nak w przej­ściu z nad­bie­ga­ją­cy­mi…

Oboje to mężczyzna i kobieta.

Yny-23 wal­czy­ła jesz­cze przez kilka chwil nad uto­ro­wa­niem sobie drogi uciecz­ki. → Można nad czymś pracować, ale nie wydaje mi się, aby można walczyć nad czymś.

Proponuję: Yny-23 jesz­cze przez kilka chwil próbowała utorować sobie drogi uciecz­ki.

– Co są­dzisz o tej pra­ko­bie­cie? – za­gad­nął w końcu do za­ję­te­go pracą bio­in­ży­nie­ra. → – Co są­dzisz o tej pra­ko­bie­cie? – za­gad­nął w końcu za­ję­te­go pracą bio­in­ży­nie­ra.

Ob­ser­wo­wa­ła chło­pa­ka i roz­my­śla­ła o frag­men­tach za­sły­sza­nych roz­mów… → W jaki sposób rozmyślała Yny?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Koala,

Zastanawiałam się nad dalszymi losami Yny, więc być może coś jeszcze o niej napiszę.

Dziękuję, że śledzisz jej losy i zostawiłeś swój ślad w postaci komentarza.

Pozdrawiam serdecznie :)

MordercaBezSerca,

Dzięki za opinię i opowieść o “perypetiach” związanych z tworzeniem tego opowiadania ;)

Pozdrawiam :)

regulatorzy,

nie potrafię przyjąć do wiadomości; nie przyjmuję do wiadomości – “tak było, nie zmyślam” xd

A poważnie, szkoda, że się nie powiodło. Może następnym razem wyjdzie lepiej.

Dziękuję za wyłapanie błędów.

Pozdrawiam :)

Może następnym razem wyjdzie lepiej.

Baśko, i ja mam taką nadzieję. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Kłaniam sie

Dopiero teraz, lecz w końcu “dopadłem” i przeczytałem.

Tak około środka tekstu otworzyłaś zdanie małą literą. W miejscu, którego już nie pamiętam, nie “zagrało” mi jakieś słowo – ale nie aż tak, żeby zostało w pamięci.

Profesora odmalowałaś jako klinicznego sadystę. Faceta, który powinien ulice zamiatać, a nie kierować ludźmi i badaniami. Jednak przyjmuję i akceptuję, bo wiem, że tacy łażą po tym świecie i tylko psują, co da się popsuć miedzy ludźmi.

Yna stanowi osobny problem. Jak mniemam, celowo pokazałaś moment kulminacyjny procesu uczenia i wychowywania – jednakże nie zostawiając żadnego tropu wskazującego, że powoli bo powoli, z trudem, przyswaja po trochu wiedzę i zasady postępowania. Wszystko to ukazałaś dopiero w zbliżeniu, w momencie przełomowym. Z jednej strony ma to swoje uzasadnienie, kryjące się przede wszystkim w słabo przez personel rozpoznawanej psychice Yny, z drugiej sądzę, że pojmując swoją sytuację Yna próbowałaby nadążać w interakcjach z postępami nauczania.

Mniemam także, że uczyłaby się dość szybko. Coraz lepsza wiedza o człowieku neandertalskim zaczyna ukazywać go w coraz lepszym świetle, jeśli można to tak nazwać. Pomijam argumenty o wielkości puszki mózgowej, ta różnica mogła występować z powodu tak prostego, jak wielkość samych neuronów, gęstość sieci aksonów, procent komórek glejowych. Kultura materialna neandertalczyków i duchowa ma większe, moim zdaniem, znaczenie.

Dobra, mniejsza z dysputami, kto i dlaczego mądrzejszy. Wracając do opowiadania – dobre i na pewno zasługujące co najmniej na Bibliotekę.

Kiedy trzeci odcinek przygód Yny w nowym świecie?

Pozdrawiam – Adam

Mam wrażenie, że Yna rozumiała i potrafiła więcej, niż pokazywała, co IMO dowodzi sprytu. W sumie nie dziwię się, że w końcu nie wytrzymała i wkurzyła się, a że nie miała ograniczeń współczesnego człowieka, to wyszła całkiem niezgorsza jatka ;) I dobrze, mam nadzieję, że Łysy zostanie na dobre odsunięty od kontaktów z Yną. Poza tym nie można ię długo gniewać na kogoś, kto potrzebuje kawy ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

AdamKB,

Dziękuję za garść przemyśleń związanych z Yny i środowiskiem, w jakim przyszło jej żyć , oraz za docenienie starań autorskich.

Pozdrawiam :)

PS: Biegnę nareperować “małą literę” ;)

Irka_luz,

Taaaak, kawa łagodzi obyczaje :)

Dziękuję za odwiedziny i komentarz.

Pozdrawiam :)

A kiedy następna część przygów Yny?

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Jim, Wkrótce… Dzięki, że pytasz :)

O, widzę, że nie tylko mnie zainteresowało…

Jak autorka opieszała, a postać interesująca, to trzeba tak delikatnie pogonić pytaniem, by ta pierwsza przyspieszyła proces twórczy*, byśmy tą drugą znów mogli zobaczyć w akcji :)

-----------------------------------------------------

* wybacz porównanie do tego autora – miałem na myśli porównanie jedynie procesów intelektualnych a nie przymiotów zewnętrznych (o których przecież nie mam – w Twym przypadku – pojęcia)

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

AdamKB, Jim, Panowie, Z pewnych źródeł mi wiadomo, że Yny biega teraz gdzieś w okolicach Pustyni Błędowskiej i… Wkrótce więcej szczegółów xd PS. Dzięki za motywację :)

Lubię Pustynię Błędowską, lubię Yny – to z pewnością będzie super połączenie :)

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Witaj Baśka, tu twój weekendowy dyżurny!

Opowiadanie z pewnością nie jest tekstem złym, ale obawiam się, że na pochwałę zasługuje przede wszystkim pomysł na postać, a sama sekwencja wydarzeń, niestety, już mniej.

Na początek nie wytknięcie błędu, lecz po prostu ciekawostka – coraz więcej najnowszych badań przeczy utrzymywanym przez lata tezom, że większość neandertalczyków była błękitnookimi blondynami. Co oczywiście nie znaczy, że Yny nie mogła posiadać takich cech :-)

Jak już wskazało kilku przedmówców, wiele aspektów eksperymentu z Yny wydaje się mało wiarygodnych. Po pierwsze, akcja opowiadania zdaje się rozgrywać w bliższej lub dalszej przyszłości, tymczasem otrzymujemy postać etnologa, stosującego metody badawcze, stawiające go sto lat za neandertalczykami :-) Bicie rózgą po rękach? Pomijając już wszelkie względy prawno-etyczne, które w przedstawionym świecie mogą nie mieć zastosowania, jako metoda naukowa nie ma żadnych wartości. Może sprawdza się w cyrku do brutalnej nauki sztuczek, ale nie dostarczy żadnej rzetelnej wiedzy na temat obiektu badań.

Widać, że eksperyment ma solidne podwaliny finansowe – hologramy, klonowanie organizmów itd., a tym czasem zachowanie ochrony w momencie kryzysowym jest mniej zdecydowane, niż spokojnie dorabiających sobie do emerytury panów z ochrony mojego osiedla mieszkaniowego :-)

Scena próby ucieczki Yny też nie do końca mnie przekonała. Profesor w jednym momencie ma złamaną rękę i wrzeszczy, by zaraz potem zareagować zmarszczeniem brwi, by przywołać obiekt do porządku. Potem Yny niemal wyrywa mu ramię i odgryza ucho, a on “kostnieje przerażony”. Zabrakło mi tu odrobiny realizmu.

Zdecydowanie na plus relacja Yny i Vegi. W sumie, po pierwszych zdaniach tekstu spodziewałem się czegoś w rodzaju “Good bye, Lenin” w wydaniu paleolitycznym, gdzie naukowcy będą udawać, że epoka kamienia wciąż trwa :-P Ale ta dwójka zdecydowanie przypadła mi do gustu. 

No i ogromny plus za pierwsze słowo wypowiedziane przez protagonistkę :-P Pozdrawiam!

Moim zdaniem opowiadanie można określić mianem idealnego z punktu widzenia zarówno fabuły i konstrukcji scen. Zakończenie (kawa!) również spełnia wymagania dla plot-twistu, co jest obowiązkowe w dzisiejszych czasach.

Czyta się tak płynnie i dobrze, że do zdań się nie potrafię przyczepić, bo mi przemknęły.

Ku oburzeniu etnologa, wstała, poprawiła jasną, skórzaną sukienkę i podeszła do zdezorientowanego młodzieńca.

Dlaczego ubierali ją w skórzaną sukienkę?

Sądzę, że w instytucie badawczym by im się nie chciało i raczej byłoby to coś z bardzo zwykłego materiału. Rozumiem wyczucie stylu, ale to raczej cecha muzealników niż naukowców.

No dobra, napiszę. To najlepsze opowiadanie, jakie czytałem na tym forum. Siłą rzeczy B.L.N.N. spadło na drugie miejsce w moim prywatnym rankingu.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

krzkot1988,

Dzień dobry, mój weekendowy dyżurny :)

…przeczy utrzymywanym przez lata tezom, że większość neandertalczyków była błękitnookimi blondynami. – zgadza się, jednak ja baaardzo chciałam, żeby to była blondyna xd a poważnie, występuje w tej kwestii dwugłos, a raczej wielogłos w literaturze, więc pozwoliłam sobie wybrać :)

Bicie rózgą po rękach? – pochodzę z pokolenia, które było bite po łapach, aż wióry leciały, tak że, tego… xd Dzisiejsze czasy jednak to nie to co kiedyś, a co przyniesie przyszłość? Cóż… 

Niezależnie jednak od doktryny, jaka będziemy uważać za jedynie słuszną, zawsze znajdzie się jakiś “wyjątek” od reguły, osobnik w stadzie, który będzie chadzał swoimi drogami (w sensie pozytywnym i/lub negatywnym), zatem uznałam, że mogłam sobie pozwolić na takie wyostrzenie cech charakteru pana Łysego xd 

Oczywiście rozumiem, że jest to obraz może i zbyt przejaskrawiony. Tutaj troszkę (po cichutku) rozumiem nieufność czytelniczą ;)

Dziękuję za odwiedziny i ciekawy komentarz. 

Pozdrawiam :)

Radek,

Miło mi Cię widzieć pod tym tekstem :)

Dlaczego ubierali ją w skórzaną sukienkę? – też miałam dylemat, ale z drugiej strony pomyślałam, skoro tak się napracowali nad plejstoceńskim otoczeniem, to pewnie dziwnie by wyglądało, jakby ją nagle wrzucili w jeansy xd

Bardzo mnie cieszy, że opowiadanie przypadło Ci do gustu.

Jest mi bardzo miło :)

Dziękuje i pozdrawiam :)

Neandertalka o wiele sympatyczniejsza od profesora. Facet wydał mi się tak wredny, że aż mało wiarygodny. Jakim kretynem trzeba być, żeby tłuc rózgą kogoś silniejszego, kto na dodatek nie jest spętany oczywistymi dla nas nakazami kulturowymi? Jeśli Łysy traktuje dziewczynę jak dzikie zwierzę, to czy cięższe od siebie i zdolne do walki zwierzę też by próbował bić?

Dziwne też, że neandertalka opanowała język na tyle dobrze, żeby móc podsłuchiwać. Bez ćwiczeń, bez dobrego nauczyciela, bez książeczek z obrazkami…

Babska logika rządzi!

Finkla,

Dziękuję za komentarz. Przeczytałam go z dużym zainteresowaniem. Niesie on sporo słusznych spostrzeżeń i uwag. Postaram się je wziąć od uwagę i wykorzystać przy pisaniu dalszych części. Pozdrawiam serdecznie :)