Zbrodnia i zbrodnia

Miło mi prze­czy­tać pierw­sze­mu tak zacny de­biut :)

Hi­sto­ria mar­ki­za Ja­ku­ba de Grâce za­ra­zem mnie prze­ję­ła jak i uba­wi­ła, błę­dów czy po­tknięć nie do­strze­głem, kli­mat od­cho­dzą­cej w cień (khe, khe) ary­sto­kra­cji – bar­dzo udany :)

en­tro­pia nigdy nie ma­le­je // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Hej, Pa­oli­na zja­wia się zwa­bio­na przez Alek­san­dra (ale nie cara) ;)

Prze­czy­ta­łam, ale nie wiem, czy to kwe­stia dzi­siej­sze­go ko­lo­sal­ne­go zmę­cze­nia, czy też nie­do­po­wie­dzeń w tek­ście, czy też zbyt­niej zna­jo­mo­ści kon­tek­stu (oraz wła­snych pu­bli­ko­wa­nych do­świad­czeń z po­dob­ny­mi – w sen­sie oko­ło­re­wo­lu­cyj­ny­mi i z nie­umar­łą Marią An­to­ni­ną, ale na po­waż­nie – kli­ma­ta­mi, co po­wo­du­je, że mam jakąś tam swoją wizję wy­pad­ków), w każ­dym razie nie do końca za­ła­pa­łam jeden ele­ment za­my­słu fa­bu­lar­ne­go, ale o tym za mo­ment.

Do­ce­niam cał­ko­wi­cie grę w na­zwi­ska całej opi­sa­nej cze­re­dy, uśmiech­nę­ło mnie to, oczy­wi­ście, choć oba­wiam się, że to bę­dzie dość her­me­tycz­ne, jako że zna­jo­mość fran­cu­skie­go nie jest tu po­wszech­na ;) Do­ce­niam też różne inne smacz­ki, za­sta­na­wiam się nawet, czy ciast­ka za­miast opłat­ka to też alu­zja? No i oczy­wi­ście pro­blem “ri­di­cu­le” :)

Za­sta­na­wia­łam się, czy to taka al­ter­na­tyw­na wer­sja ataku na Tu­ile­ries (albo wcze­śniej na Wer­sal?), albo ja­kieś za­wie­sze­nie w cza­sie i dwór, który zdą­żył się po­sta­rzeć i roz­sy­pać? Ja­kieś ma­gicz­ne nie­mal­że za­ba­ry­ka­do­wa­nie się w pa­ła­cu? Czy król i kró­lo­wa są ja­ki­miś zom­bia­ka­mi od po­cząt­ku, czy też do­pie­ro jed­nak tłum od­ci­na im głowy i wtedy za­mie­nia­ją się w ja­kieś nie­umar­la­ki? Albo prze­ciw­nie: na­resz­cie na­praw­dę umie­ra­ją? (Tu wła­śnie mi coś chyba fa­bu­lar­nie umknę­ło, usi­ło­wa­łam się do­czy­tać, ale nadal nie bar­dzo wiem). Ale ogól­nie kon­cept ta­kich Oko­pów Trój­cy Świę­tej mi się po­do­ba. I za­koń­cze­nie fajne, po­wi­nie­neś na­pi­sać dal­sze dzie­je pana Ła­skie­go ;) Aha, za­kła­dam, że on jest Jakub a nie Ja­cqu­es ze wzglę­du na koń­co­wą walkę z (arch)anio­łem? Skąd ten typek się tam wziął i po co, też nie do końca ro­zu­miem (może to wina zmę­cze­nia), ale sama scena fajna.

Mam parę uwag “ter­mi­no­lo­gicz­nych” (przy za­ło­że­niu, że re­alia mają jed­nak od­po­wia­dać prze­ło­mo­wi XVIII i XIX wieku). Nie pa­su­je mi “ko­niak”, bo w za­sa­dzie jesz­cze się tak nie mó­wi­ło; nie pa­su­je mi też “olim­pia­da” w kon­tek­ście, w jakim uży­wasz tego słowa, “zawał serca”, a także “kry­kiet”. To takie an­giel­skie, a “sala gry w piłkę” była salą do te­ni­sa, jakby co. Acz­kol­wiek do­czy­ta­łam, że się An­go­le w 1789 za­mie­rza­ły na wy­pra­wę na Kon­ty­nent, żeby krze­wić kry­kie­ta wśród dzi­ku­sów, ale nie do­je­cha­ły ;) No i amok – spraw­dzi­łam i to słowo po­ja­wia się we fran­cu­skim do­pie­ro w 1830 roku… A chyba aż do lip­co­wej ta Twoja Wiel­ka nie trwa?

Chyba że ce­lo­wo ro­bisz misz­masz słow­ni­ko­wy, bo to hu­mo­re­ska? Nie­pa­su­ją­ce “opu­ścić im­pre­zę” mo­gło­by na to wska­zy­wać. Od­nio­słam jed­nak wra­że­nie, że usi­łu­jesz się bawić re­alia­mi.

No i do pary kró­lew­skiej to tylko “Votre Ma­jesté”, a więc Wasza Kró­lew­ska Mość, żadne Wasza Mi­łość czy Wasza Wy­so­kość.

Z tech­ni­ka­liów – nie ro­bi­łam ła­pan­ki, bo zmę­cze­nie, ale na jedno na pewno mu­sisz zwró­cić uwagę: nad­uży­wasz kon­struk­cji z imie­sło­wem przy­słów­ko­wym współ­cze­snym, które nader rzad­ko na­praw­dę pa­su­ją i są po­praw­ne. Poza tym czyta się ra­czej do­brze, ja­kieś ba­bol­ki po­mniej­sze wi­dzia­łam, ale pew­nie i tak przyj­dzie ktoś, kto się tym zaj­mie.

Kli­kam, bo na bi­blio­tecz­ne­go klika to się na­da­je, acz­kol­wiek te imie­sło­wy warto by prze­trze­bić

http://altronapoleone.home.blog

Witaj.

Gra­tu­lu­ję ser­decz­nie de­biu­tu. :)

Zanim za­cznę lek­tu­rę, mam py­ta­nie czy­sto tech­nicz­ne – czy limit aby na pewno nie jest tu prze­kro­czo­ny? 

Po­zdra­wiam.

Pe­cu­nia non olet

Witaj raz jesz­cze. :)

Kwe­stie tech­nicz­ne – su­ge­stie i wąt­pli­wo­ści – do prze­my­śle­nia:

… za­stał tylko dwoje z ponad setki dwo­rzan. – jak ro­zu­miem, byli to: ko­bie­ta i męż­czy­zna?

– Tak nie można, moi pań­stwo! – pró­bo­wał (czego? ;co robić?) de Grâce, siląc się na po­god­ny ton.

Mam ogól­ne wąt­pli­wo­ści co do za­pi­su form grzecz­no­ścio­wych w dia­lo­gach.

Tekst jest dla mnie moc­nym za­sko­cze­niem. Jak na de­biut, jest nad­zwy­czaj udany oraz doj­rza­ły, masz lek­kość pi­sa­nia, do­sko­na­le ra­dzisz sobie z roz­wo­jem akcji, za­pi­sem roz­mów, emo­cji, wy­glą­du czy po­czy­nań bo­ha­te­rów; uste­rek jest nie­wie­le; masz świet­ny kon­takt z czy­tel­ni­kiem. Pi­szesz, jak wpra­wio­ny, wie­lo­let­ni Użyt­kow­nik tego Por­ta­lu. :) Każ­de­mu (nade wszyst­ko – sobie) ży­czy­ła­bym ta­kie­go de­biu­tu na ja­kim­kol­wiek li­te­rac­kim por­ta­lu. :)

Z dru­giej stro­ny mam bar­dzo mie­sza­ne uczu­cia co do wy­bo­ru te­ma­ty­ki. Sama trak­tu­ję Fran­cu­ską Re­wo­lu­cję jako jedno z naj­tra­gicz­niej­szych wy­da­rzeń w hi­sto­rii Eu­ro­py. Po­chło­nę­ła mnó­stwo ofiar, a wpra­wio­na w ruch, prze­ra­ża­ją­ca ma­chi­na za­bi­ja­nia, po­czę­ła stop­nio­wo za­ta­czać coraz szer­sze kręgi, za­bie­ra­jąc nawet sa­mych przy­wód­ców re­wol­ty.

Jed­nak­że, spe­cy­ficz­ny humor oraz wy­raź­ne pod­kre­śle­nie wad ów­cze­snej ary­sto­kra­cji, za­pre­zen­to­wa­łeś w spo­sób lekki i nie­zwy­kle traf­ny. Za­ska­ku­ją­ce zda­rze­nia, jakie spo­ty­ka­ły mar­ki­za, włącz­nie z za­mor­do­wa­niem Anio­ła (!), były tak szo­ku­ją­ce, że nie można od­mó­wić Ci fan­ta­zji. ;)

Nieco zgrzy­ta­ła mi syl­wet­ka Kró­lo­wej. Czy­ta­łam przed laty bio­gra­fie Marii An­to­ni­ny i za­pa­mię­ta­łam ją jako wy­jąt­ko­wo pięk­ną, atrak­cyj­ną, ko­chli­wą i ogrom­nie nie­szczę­śli­wą (choć też swa­wol­ną i roz­rzut­ną) wład­czy­nię; w chwi­li śmier­ci miała trzy­dzie­ści kilka lat, w żad­nych zatem wy­pad­ku nie pa­so­wa­ło mi do niej okre­śle­nie ”par­szy­wa sta­ru­cha”, lecz – jak ro­zu­miem – bo­ha­ter wi­dy­wał ją cią­gle pod po­sta­cią sta­rusz­ki.

Po­zdra­wiam, po­wo­dze­nia, klik. :)

Pe­cu­nia non olet

Hej 

Mam wra­że­nie, że wplą­ta­łeś bied­ne­go Ja­ku­ba w takie ta­ra­pa­ty, że na końcu nie po­zo­sta­ło już nic jak tylko iść w ab­surd i za­sło­nić się pod­łym cha­rak­te­rem bo­ha­te­ra. Jed­nak przy­go­to­wa­łeś mnie na ten ab­sur­dal­ny ko­niec :) zręcz­nie przed­sta­wia­jąc hi­sto­rie. Sam Jakub też jest stwo­rzo­ny w spo­sób cie­kaw, podły a jed­nak tro­chę mu ki­bi­co­wa­łem, ko­micz­ny choć jego po­czy­na­nia są tchórz­li­we i strasz­ne. 

Na ko­niec, choć z mie­sza­ny­mi uczu­cia­mi co do całej hi­sto­rii, muszę przy­znać, że opo­wia­da­nie mi się po­do­ba­ło mimo, że coś czu­łem iż cała hi­sto­rii za­koń­czy się ko­smicz­nie bo in­ne­go wyj­ścia nie było :)

Po­zdra­wiam  

"On jest dziw­nym wir­tu­ozem – Na or­ga­nach ludz­kich gra Bu­dząc za­chwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Po­wiedz, kogo ob­cho­dzi gra, Z któ­rej żywy nie wy­cho­dzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złu­dze­nia! Na sobie te­stu­je­my Każdą praw­dę i mit."

Zanim za­cznę lek­tu­rę, mam py­ta­nie czy­sto tech­nicz­ne – czy limit aby na pewno nie jest tu prze­kro­czo­ny?

Nie był nawet z mot­tem, więc wno­szę, że bez niego też nie jest :)

Do­ce­niam cał­ko­wi­cie grę w na­zwi­ska całej opi­sa­nej cze­re­dy, uśmiech­nę­ło mnie to, oczy­wi­ście, choć oba­wiam się, że to bę­dzie dość her­me­tycz­ne, jako że zna­jo­mość fran­cu­skie­go nie jest tu po­wszech­na ;)

A jed­nak wy­star­czy­ło kilka go­dzin, by zna­la­zła się osoba, która wy­chwy­ci­ła co trze­ba :) Jako czy­tel­nik lubię mniej lub bar­dziej ukry­te alu­zje, o ile wy­kry­cie ich nie jest wa­run­kiem ko­niecz­nym do zro­zu­mie­nia tek­stu. To taki opcjo­nal­ny tre­asu­re hunt i nawet jeśli uśmiech­nie się przy tym tylko jeden czy­tel­nik, to zna­czy, że było warto!

czy ciast­ka za­miast opłat­ka to też alu­zja?

za­kła­dam, że on jest Jakub a nie Ja­cqu­es ze wzglę­du na koń­co­wą walkę z (arch)anio­łem?

Wszel­kie po­do­bień­stwo do zda­rzeń i osób jest przy­pad­ko­we (ale czy na pewno?) ;)

Czy król i kró­lo­wa są ja­ki­miś zom­bia­ka­mi od po­cząt­ku, czy też do­pie­ro jed­nak tłum od­ci­na im głowy i wtedy za­mie­nia­ją się w ja­kieś nie­umar­la­ki? Albo prze­ciw­nie: na­resz­cie na­praw­dę umie­ra­ją? (Tu wła­śnie mi coś chyba fa­bu­lar­nie umknę­ło, usi­ło­wa­łam się do­czy­tać, ale nadal nie bar­dzo wiem).

Skąd ten typek się tam wziął i po co, też nie do końca ro­zu­miem (może to wina zmę­cze­nia)

Gdyby za­py­tać o to mar­ki­za, z pew­no­ścią od­rzekł­by, że świat sta­nął na gło­wie, a los się na niego uwziął. Ani chwi­li spo­ko­ju, głowy spa­da­ją zu­peł­nie nie wtedy, co trze­ba… Gran­da! Ktoś inny po­wie­dział­by, że zbrod­nia do­ma­ga się sądu i kary, może stąd po­ja­wie­nie się sę­dzie­go i kata? A może anioł przy­szedł uli­to­wać się nad mo­nar­chią, a Jakub zna­lazł się tylko w złym miej­scu i cza­sie? Jak to mawia Rada Ję­zy­ka Pol­skie­go, wszyst­kie formy są po­praw­ne ;)

Na mar­gi­ne­sie, za­chę­ca­no do się­ga­nia do źró­deł cy­ta­tów, więc i stam­tąd mogło prze­są­czyć się do opo­wia­da­nia tro­chę zwy­czaj­ne­go ab­sur­du.

Chyba że ce­lo­wo ro­bisz misz­masz słow­ni­ko­wy, bo to hu­mo­re­ska? […] Od­nio­słam jed­nak wra­że­nie, że usi­łu­jesz się bawić re­alia­mi.

Część fi­koł­ków zro­bi­łem ce­lo­wo i z roz­my­słem, inne zu­peł­nie bez­wied­nie (”zawał serca”, “amok”). Opo­wia­da­nie jest hu­mo­ry­stycz­ne i z pew­no­ścią nie rości sobie praw do ob­ra­zu epoki, choć jak się nad tym za­sta­no­wię, może rze­czy­wi­ście le­piej było po­zo­stać w klu­czu i nie sto­so­wać uprosz­czeń.

Kli­kam, bo na bi­blio­tecz­ne­go klika to się na­da­je, acz­kol­wiek te imie­sło­wy warto by prze­trze­bić

Z ca­łe­go serca dzię­ku­ję za po­zy­tyw­ną opi­nię i czas po­świę­co­ny na czy­ta­nie! Za na­tłok imie­sło­wów mogę tylko po­sy­pać głowę po­pio­łem. Z dru­giej stro­ny, gdyby czło­wiek nie miał już ni­cze­go do szli­fo­wa­nia, to prze­stał­by się sta­rać :)

Nieco zgrzy­ta­ła mi syl­wet­ka Kró­lo­wej. Czy­ta­łam przed laty bio­gra­fie Marii An­to­ni­ny i za­pa­mię­ta­łam ją jako wy­jąt­ko­wo pięk­ną, atrak­cyj­ną, ko­chli­wą i ogrom­nie nie­szczę­śli­wą (choć też swa­wol­ną i roz­rzut­ną) wład­czy­nię

Na swoją obro­nę uśmie­cham się tylko sze­ro­ko i za­pew­niam, że ni­g­dzie w opo­wia­da­niu nie pi­sa­łem, że cho­dzi o Fran­cję, tę Re­wo­lu­cję i Marię An­to­ni­nę ;)

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Hmmm….

Zanim za­cznę lek­tu­rę, mam py­ta­nie czy­sto tech­nicz­ne – czy limit aby na pewno nie jest tu prze­kro­czo­ny?

Nie był nawet z mot­tem, więc wno­szę, że bez niego też nie jest :)

Re­gu­la­min: “Jego ob­ję­tość wy­no­sić ma do 33 ty­się­cy zna­ków wg. licz­ni­ka stro­ny”.

A ja widzę na licz­ni­ku: znaki: 33302

Ja prze­pra­szam, nie chcę się cze­piać, bo pro­stu szko­da tek­stu… 

Edit, zer­kam do Two­je­go pro­fi­lu i już ro­zu­miem, skąd tak za­ska­ku­ją­co do­sko­na­ły styl u No­we­go Użyt­kow­ni­ka – je­steś Lau­re­atem wielu na­gród, a Twoje opo­wia­da­nia były już dru­ko­wa­na wie­lo­krot­nie, brawa i gra­tu­la­cje. :)

Pe­cu­nia non olet

Re­gu­la­min: “Jego ob­ję­tość wy­no­sić ma do 33 ty­się­cy zna­ków wg. licz­ni­ka stro­ny”.

A ja widzę na licz­ni­ku: znaki: 33302

Praw­dę mó­wiąc, nic z tego nie ro­zu­miem, prze­ko­pio­wa­łem to sobie jesz­cze ze stro­ny do Worda i mam, co na­stę­pu­je:

Skąd por­tal wziął 500 do­dat­ko­wych zna­ków? Oraz czy jako świe­żak mogę wy­edy­to­wać jesz­cze tekst?  Od­chu­dze­nie o taką odro­bi­nę to nie po­wi­nien być wiel­ki pro­blem…

je­steś Lau­re­atem wielu na­gród, a Twoje opo­wia­da­nia były już dru­ko­wa­na wie­lo­krot­nie

No, z tymi wie­lo­ma to spora prze­sa­da :D Coś tam, gdzieś tam dru­ko­wa­li, ale ile osób miało oka­zję po­czy­tać, to nawet nie wiem ;) Pew­nie nie­wie­le.

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Wra­cam pod jakże in­te­re­su­ją­cy i in­try­gu­ją­cy tekst.

Nie­ste­ty licz­nik stro­ny ina­czej liczy wy­ra­zy niż Word czy Libre, ja prze­ko­pio­wu­jąc swoje opo­wia­da­nie mia­łem o 595 zna­ków wię­cej na licz­ni­ku stro­ny niż w edy­to­rze – i cóż – mu­sia­łem te pra­wie 600 zna­ków przy­ciąć, choć to było naj­gor­sze cię­cie w moim życiu (bo utwór już wcze­śniej był przy­cię­ty do gra­nic, a nawet poza gra­ni­ce przy­zwo­ito­ści)

Wra­cam pod tekst by się prze­ko­nać, czy moje pierw­sze wra­że­nie było tylko ulot­nym wra­że­niem, ale jed­nak nie.

Nie po­tra­fię nie­ste­ty do­ce­nić żar­tów ję­zy­ko­wych czy hi­sto­rycz­nych jak dra­ka­ina (nie mój język i nie moja epoka) – na­to­miast po­do­ba mi się bar­dzo po­wol­ne bu­do­wa­nie kli­ma­tu gro­te­ski i ab­sur­du, a pro­ble­my mar­ki­za wy­da­ły się mi bar­dzo bli­skie od sa­me­go po­cząt­ku (Wam się po­ściel nigdy tak nie buli?). Po­do­bał mi się w ogóle głów­ny bo­ha­ter, jak rów­nież spo­sób nar­ra­cji – nawet ja, mimo, że moja wie­dza w tej mie­rze uboga, za­uwa­ży­łem to, o czym pi­sa­ła dra­ka­ina mie­szasz tu epoki i sty­li­sty­ki – ale w takim prze­śmiew­czym tek­ście mnie to wcale nie razi.

Kli­kam.

en­tro­pia nigdy nie ma­le­je // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Nie­ste­ty licz­nik stro­ny ina­czej liczy wy­ra­zy niż Word czy Libre, ja prze­ko­pio­wu­jąc swoje opo­wia­da­nie mia­łem o 595 zna­ków wię­cej na licz­ni­ku stro­ny niż w edy­to­rze – i cóż – mu­sia­łem te pra­wie 600 zna­ków przy­ciąć, choć to było naj­gor­sze cię­cie w moim życiu (bo utwór już wcze­śniej był przy­cię­ty do gra­nic, a nawet poza gra­ni­ce przy­zwo­ito­ści)

Teraz, jak już to wiem, będę spraw­dzał ta­jem­ni­czy licz­nik stro­ny. Jeśli można edy­to­wać zgło­sze­nia, to pół biedy – choć istot­nie to “pół” bywa też nie­zwy­kle uciąż­li­we. Wiem coś o tym – kie­dyś od­chu­dzi­łem opo­wia­da­nie z 45 tys. zna­ków do li­mi­tu 30 tys. Czu­łem się, jak­bym dziec­ku od­rą­bał nogę, żeby zmie­ści­ło się w wózku 

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Na swoją obro­nę uśmie­cham się tylko sze­ro­ko i za­pew­niam, że ni­g­dzie w opo­wia­da­niu nie pi­sa­łem, że cho­dzi o Fran­cję, tę Re­wo­lu­cję i Marię An­to­ni­nę ;)

Poza ta­ga­mi. :)) Wi­dząc je, ja od razu za­czę­łam “czy­tać o Re­wo­lu­cji Fran­cu­skiej”. :)

Du­ago­_De­ri­sme, dla nas te li­mi­ty to także duży pro­blem. Każdy kon­kur­so­wicz się z tym zmaga. :) Prze­kro­cze­nie to po pro­stu dys­kwa­li­fi­ka­cja. Sporo tek­sów jest na Por­ta­lu ozna­czo­nych, jako kon­kur­so­we, lecz z in­for­ma­cją w przed­mo­wie, że “limit prze­kro­czo­ny, zatem udzia­łu w kon­kur­sie nie bie­rze”. I wów­czas żal tek­stu. 

Część re­gu­la­mi­nów kon­kur­so­wych do­pusz­cza prze­kro­cze­nie li­mi­tu, lecz po­da­je do­kład­ne ilo­ści oraz wa­run­ki. Tutaj tego nie zna­la­złam, ale wo­la­łam jesz­cze do­py­tać. 

Jeśli pi­szesz drab­ble, ko­rzy­staj z licz­ni­ka w necie.

A np. trwa­ją­cy teraz kon­kurs “Ob­cość” na­ka­zu­je li­cze­nie słów we­dług Lib­bre Of­fi­ce. 

Po­przed­nich pu­bli­ka­cji oraz de­biu­tu raz jesz­cze ser­decz­nie Ci gra­tu­lu­ję, bo to wiel­ka rzecz. :)

Po­zdra­wiam. ;)

Pe­cu­nia non olet

Hej, oczy­wi­ście, że na­tych­miast zna­lazł się ktoś, kto roz­szy­fro­wał, bo ja się na­uko­wo i li­te­rac­ko zaj­mu­ję ta­ki­mi spra­wa­mi (Pa­olet­ta nie jest przy­pad­ko­wa), na do­da­tek głów­nie Fran­cją i na­sy­ci­łam już por­tal oraz pu­bli­ka­cje po­za­por­ta­lo­we tek­sta­mi uwa­ża­ny­mi tu za her­me­tycz­ne z po­wo­du prze­siąk­nię­cia hi­sto­rią ;) Pro­ble­mem był nawet kie­dyś Fran­ci­szek Józef, Sissi, Ru­dolf i May­er­ling… Ale po­wo­li uczę się pisać tro­chę mniej her­me­tycz­nie. Jest tu jesz­cze paru ma­nia­ków hi­sto­rii, jeden ostat­nio się zak­ty­wi­zo­wał po dłuż­szej nie­obec­no­ści, ale, po­wiedz­my sobie szcze­rze, nie jest to por­ta­lo­wy głów­ny nurt ;) No ale ja lecę na­tych­miast przy­glą­dać się wszyst­kie­mu, co ma ele­men­ty al­thi­sto­rycz­ne. Na­to­miast oba­wiam się, że magia na­zwisk w tym tek­ście umknie więk­szo­ści czy­tel­ni­ków – gdyby były an­giel­skie, to te nie­zna­ne pew­nie ludz­kość by wy­gu­gla­ła, zo­rien­to­waw­szy się, że są mó­wią­ce, z fran­cu­skim nie wiesz­czę wiel­kie­go suk­ce­su, chyba że ktoś po tej uwa­dze wy­gu­gla 

Acz­kol­wiek:

Jako czy­tel­nik lubię mniej lub bar­dziej ukry­te alu­zje, o ile wy­kry­cie ich nie jest wa­run­kiem ko­niecz­nym do zro­zu­mie­nia tek­stu. To taki opcjo­nal­ny tre­asu­re hunt i nawet jeśli uśmiech­nie się przy tym tylko jeden czy­tel­nik, to zna­czy, że było warto!

Tu się to­tal­nie zga­dzam :)

Dzię­ki za wy­ja­śnie­nia, zwłasz­cza z anio­łem, wczo­raj byłam na­praw­dę pad­nię­ta po nie­uda­nej kwe­ren­dzie, która za­mie­ni­ła się w sza­lo­ny rajd po mu­zeum ;)

A przy oka­zji, bo chyba jesz­cze nikt nie wrzu­cił, masz mój ar­cy­dziel­ny po­rad­nik su­rvi­va­lu/sa­vo­ir-vi­vre’u ;) Por­tal dla żół­to­dzio­bów

I taki dro­biazg: sta­raj się edy­to­wać ko­men­ta­rze, a nie wkle­jać jeden po dru­gim, bo to jest w tej wer­sji por­ta­lu czy­tel­niej­sze i tak jest za­le­ca­ne :)

PS. Po­pra­wiać tek­sty wolno, a nawet na­le­ży, chyba że są kon­kur­so­we i re­gu­ły kon­kur­su nie po­zwa­la­ją na wpro­wa­dza­nie żad­nych zmian. Jeśli nie za­bra­nia­ją, to ba­bol­ki po­pra­wiaj jak naj­bar­dziej, a po za­koń­cze­niu kon­kur­su nawet więk­sze rze­czy.

PS. 2

Na swoją obro­nę uśmie­cham się tylko sze­ro­ko i za­pew­niam, że ni­g­dzie w opo­wia­da­niu nie pi­sa­łem, że cho­dzi o Fran­cję, tę Re­wo­lu­cję i Marię An­to­ni­nę ;)

Przy fran­cu­skich na­zwi­skach, gi­lo­ty­nie i paru ele­men­tach re­aliów trud­no jed­na­ko­woż uznać, że cho­dzi o Ka­ro­la I (tego od “the most in­te­re­sting thing about King Char­les the First is that he was 5 foot 6 in­ches tall at the start of his reign, but only 4 foot 8 in­ches tall at the end of it”).

http://altronapoleone.home.blog

Ob­wiesz­cze­nie!

Ksią­że CM III, Pan Szpa­dy, Flo­re­tu i Udka z Kur­cza­ka, przy­był pod Twój tekst z po­chod­nią i wi­dła­mi ze spra­wie­dli­wym jak za­wsze osą­dem.

Nad­cho­dzi…

Sa­mo­zwań­czy Lotny Dy­żur­ny-Par­ty­zant; Nie­ofi­cjal­ny czło­nek sto­wa­rzy­sze­nia Mal­kon­ten­tów i Hi­po­chon­dry­ków

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Osła­bia­ją­cy wpływ tej cho­dzą­cej mumii na osobę króla, dwór i całe kró­le­stwo(+,) był nader oczy­wi­sty dla każ­de­go,

Na biur­ku pię­trzy­ły się lo­so­we ele­men­ty wy­po­sa­że­nia kom­na­ty, ← lo­so­wo wy­bra­ne?

Roz­ba­wi­ło mnie na po­czą­tek dnia. Za­koń­cze­nie po­wa­li­ło. Będę cze­kał na se­qu­el, bo takie po­trak­to­wa­nie ar­cha­nio­ła nie może zo­stać bez na­stępstw. De­biut, za­słu­gu­ją­cy na klik.

Zbior­czo dzię­ku­ję wszyst­kim, któ­rzy po­ku­si­li się o lek­tu­rę, ko­men­tarz i klik­nię­cie, a któ­rym nie od­pi­sa­łem na (w więk­szo­ści słusz­ne) uwagi – to, co się dało zro­bić na już, po­pra­wi­łem, a nad na­tło­kiem imie­sło­wów też się po­chy­lę przy naj­bliż­szej oka­zji 

A przy oka­zji, bo chyba jesz­cze nikt nie wrzu­cił, masz mój ar­cy­dziel­ny po­rad­nik su­rvi­va­lu/sa­vo­ir-vi­vre’u

Dzię­ku­ję, @dra­ka­ina. Tak to jest z no­wi­cju­sza­mi na sa­lo­nach, że się po­ty­ka­ją nie­kie­dy na ety­kie­cie. Na­wia­sem, mam py­ta­nie tech­nicz­ne, czy jest tu jakiś ma­gicz­ny chwyt na wsta­wie­nie od­no­śni­ka do nicka osoby, do któ­rej się zwra­ca?

@CM i @tar­ni­na, z ra­do­ścią przyj­mu­ję napad i tre­pa­na­cję. Cze­kam na sąd 

@Ko­ala­75, merci be­au­co­up za uwagi, na­nie­sio­ne. Za­wsze cie­szę się, jeśli uda mi się kogoś roz­we­se­lić. Zwłasz­cza przy po­nie­dział­ku ;)

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Po­do­ba­ło mi się, a szcze­gól­nie roz­ba­wi­ło mnie:

Śmiesz­ność sta­wia­ła­by go w jed­nym sze­re­gu z psem w czap­ce, kar­łem z wo­de­wi­lu, czy klo­szar­da­mi wal­czą­cy­mi o pajdę chle­ba.

Po­szu­kać Ci cze­goś, do czego mógł­bym się przy­cze­pić?

Nie­ste­ty nie wiem, kto to jest Jakub de Grâce, a chciał­bym.

Pokój – szczę­śli­wość; ale bo­jo­wa­nie Byt nasz pod­nieb­ny

@Ra­dek, jeśli się po­do­ba­ło, to cel osią­gnię­ty 

Po­szu­kać Ci cze­goś, do czego mógł­bym się przy­cze­pić?

Jeśli masz czas, to pew­nie, że tak. Wszyst­kie uwagi mile wi­dzia­ne.

Nie­ste­ty nie wiem, kto to jest Jakub de Grâce, a chciał­bym.

Nie je­stem pe­wien, czy do­brze ro­zu­miem. Po­stać le­gen­dar­na? Eve­ry­man an­cien régime’u? 

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

I.

Mimo to[,] każ­de­go ranka miał w sobie wiarę, że za­sta­nie je, jak daw­niej wa­ru­ją­ce wier­nie przy łóżku. [bez prze­cin­ka]

Nawet[,] jed­nak[,] gdy przy­mie­rzył ostrze do jego od­sło­nię­tej szyi, mo­nar­cha nie drgnął o cal, jakby prze­by­wał już du­chem na zie­lo­nych pa­stwi­skach, ma­rząc o po­cie­sza­ją­cej chry­stu­so­wej lasce. [w innym miej­scu prze­ci­nek]

W pierw­szej czę­ści wi­dzia­łem gdzieś trze­ci, ale mi się scho­wał :-)

Nie je­stem pe­wien, czy do­brze ro­zu­miem. Po­stać le­gen­dar­na? Eve­ry­man an­cien régime’u?

O, dzię­ku­ję!

Pokój – szczę­śli­wość; ale bo­jo­wa­nie Byt nasz pod­nieb­ny

Bar­dzo mi się po­do­ba­ło. Prze­czy­ta­łam z dużą przy­jem­no­ścią, cie­sząc się i grami z hi­sto­rią/kon­wen­cją, i zgryź­li­wym a ab­sur­dal­nym po­czu­ciem hu­mo­ru.

ninedin.home.blog

II.

Po go­dzi­nie[,] już bar­dziej niż naj­ścia gwar­dzi­stów – zwłasz­cza odkąd przy­po­mniał sobie, że łaj­da­cy prze­szli na stro­nę ludu – oba­wiał się re­ak­cji so­cje­ty. [bez prze­cin­ka]

Jeśli pod­nió­sł­szy rękę na Króla[,] wy­szedł zbyt­nio przed sze­reg, gro­zi­ło mu wszak wy­klu­cze­nie z to­wa­rzy­stwa. [prze­ci­nek]

Z kolei[,] nawet jeśli za­miar za­ma­chu zy­skał­by ich apro­ba­tę, to nie­uda­na próba sta­wia­ła go w naj­gor­szym świe­tle. [prze­ci­nek]

tym wię­cej ze swych wspo­mnień poddawał w wąt­pli­wość. [pod­da­wał –> po­da­wał]

Oprócz kilku no­wych si­wych wło­sów i wy­gnie­cio­nych kolan[,] wy­glą­dał mi na zu­peł­nie zdro­we­go. [bez prze­cin­ka]

Dzię­ki Bogu[,] mam coś, by temu za­ra­dzić. [moim zda­niem – bez prze­cin­ka]

Pokój – szczę­śli­wość; ale bo­jo­wa­nie Byt nasz pod­nieb­ny

@Ra­dek, po­pra­wio­ne!

Edit: Za obie par­tie ser­decz­nie dzię­ku­ję.

@ni­ne­din Miło mi to sły­szeć! Po­le­cam się na przy­szłość :)

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Za­czę­ło się obie­cu­ją­co, ale skoń­czy­ło roz­cza­ro­wa­niem…

Pod wzglę­dem fa­bu­lar­nym opo­wia­da­nie jest nieco nie­rów­ne. Tu­tej­sza opo­wieść nie na­le­ży do szcze­gól­nie roz­bu­do­wa­nych, co w żad­nym stop­niu nie prze­szka­dza­ło mi przy czy­ta­niu – jed­nak nijak nie po­tra­fię po­łą­czyć czę­ści czwar­tej z resz­tą tek­stu. Żadna ze stwo­rzo­nych prze­ze mnie teo­rii nie tłu­ma­czy w spo­sób za­do­wa­la­ją­cy wszyst­kich fak­tów – roz­sąd­nym wy­da­je się za­ło­że­nie, że owa cela jest ja­kimś ro­dza­jem przed­sion­ka do życia po­za­gro­bo­we­go, ale skąd w takim razie wcze­śniej­sza od­por­ność na ciosy Ich Kró­lew­skich Mości? Nie wiem. Stąd moje roz­cza­ro­wa­nie – finał zo­sta­wił mnie je­dy­nie z py­ta­nia­mi i po­czu­ciem za­gu­bie­nia.

Kre­acja po­sta­ci dobra, choć ry­so­wa­na grubą kre­ską – co jed­nak do­brze pa­su­je do ogól­ne­go stylu tek­stu. Nie ma się tu nad czym szcze­gól­nie roz­wo­dzić – po­sta­cie to zbiór pro­stych syl­we­tek, z suk­ce­sem speł­nia­ją­cych swoje funk­cje w tek­ście.

Styl – bez dwóch zdań fun­da­ment, na któ­rym stoi opo­wia­da­nie – przy­jem­ny w od­bio­rze. Humor do­brej ja­ko­ści, nie­źle ba­wi­łem się przy czy­ta­niu opi­sów zma­gań bo­ha­te­ra z nie­współ­pra­cu­ją­cą ma­te­rią. Nie po­pa­dasz w prze­sa­dę, nie za­le­wasz akcji sło­wa­mi, dzię­ki czemu czyta się bar­dzo spraw­nie i bez szcze­gól­nych po­tknięć.

Pod­su­mo­wu­jąc – ład­nie na­pi­sa­ne, widać, że prze­my­śla­ne, ale fa­bu­ły nie ro­zu­miem.

@None, przy­kro mi, że fa­bu­ła Cię roz­cza­ro­wa­ła. Nie je­stem z tych, co uspra­wie­dli­wia­ją swoje tek­sty – jeśli te nie uspra­wie­dli­wia­ją się same, to już mo­gi­ła.

Mogę tylko po­dzie­lić się tym, co sam o tym myślę, a kie­ro­wa­łem się przede wszyst­kim mot­tem, które pod­su­nę­ło mi ab­sur­dal­ny kli­mat, może nieco po­dob­ny do tego z nie­któ­rych fil­mów braci Coen (z za­cho­wa­niem wszel­kich pro­por­cji…). Na tym tle wy­da­rze­nia nie­ko­niecz­nie wy­ni­ka­ją z lo­gicz­nych prze­sła­nek i cza­sem nie kryje się za nimi żadna ta­jem­ni­ca – w rze­czy samej nie są tak istot­ne jak re­ak­cja wy­sta­wio­nych na nie bo­ha­te­rów. Sądzę, że dru­gie dno opo­wia­da­nia widać wła­śnie do­pie­ro z per­spek­ty­wy mar­ki­za, dla któ­re­go re­wo­lu­cja i prze­mia­ny spo­łecz­ne były rów­nie non­sen­sow­ne i nie do przy­ję­cia co nie­dzia­ła­ją­ca szpa­da i sąd boży. A po­ra­dził sobie z tym, jak umiał naj­le­piej (co po­zo­sta­je w zgo­dzie z re­gu­łą kon­kur­so­wą :)

Dzię­ku­ję za miłe słowa od­no­śnie stylu – jeśli pada sfor­mu­ło­wa­nie “nie­źle się ba­wi­łem”, to już dla mnie bar­dzo dużo. Mam na­dzie­ję, że nie znie­chę­cisz się do lek­tu­ry moich ko­lej­nych opo­wia­dań (które mam so­len­ny za­miar kie­dyś ukoń­czyć i tu opu­bli­ko­wać).

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

"Re­wo­lu­cja – prze­wrót, po któ­rym chło­pi też nie chcą pła­cić po­dat­ków, ale już komu in­ne­mu."

De­biut udany, jak rzad­ko. Ale bić będę – vive la re­vo­lu­tion!

Bicie ję­zy­ko­we: co to jest „epi­zod”, hmm? A „amok”? Słowa nie z tego re­je­stru, które się tu zda­rza­ją, nie dają efek­tu ko­micz­ne­go, tylko wy­trą­ca­ją z rytmu. Jest parę błę­dów fra­ze­olo­gicz­nych (jak choć­by zła­ma­ny idiom „bez ładu i skła­du”) i to nie­szczę­sne "igno­ro­wać", które też nie pa­su­je do oto­cze­nia. Dla­cze­go wła­ści­wie Kró­lo­wa jest pi­sa­na dużą li­te­rą? I Król? Za to „opatrz­ność” po­win­na być dużą, i Bóg w każ­dym przy­pad­ku (ale nie boski, bo to przy­miot­nik). Warto zaj­rzeć do po­rad­ni­ka Fan­ta­zma­tów: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/, no, i – imie­sło­wy. One ozna­cza­ją jed­no­cze­sność. Nie na­stęp­stwo!

Poza tym jest do­brze, humor sub­tel­ny, iro­nicz­ny, mocno czar­ny.

Kom­po­zy­cja wedle spe­cy­fi­ka­cji, tylko koń­czy się… nie­spo­dzie­wa­nie. Bar­dzo nie­spo­dzie­wa­nie. Dla­cze­go fran­cu­ski ary­sto­kra­ta, roz­staw­szy się z ży­ciem, miał­by zo­stać… psy­cho­pom­pem, chyba? Ale na­wią­za­łeś do źró­dła cy­ta­tu (choć tam były dwa anio­ły), co też można li­czyć na plus.

Po­sta­cie ty­po­wo ko­micz­ne, wła­ści­wie można by tu ob­sa­dzić Luisa de Funes (nie­ko­niecz­nie w głów­nej roli). Są za­baw­ne w spo­sób cał­kiem gu­stow­ny i to jest wła­śnie to, czego od nich ocze­ku­je­my.

Motto. Hmm. Gdzie tu le­gen­da? Bo mo­ra­łu nie ma na pewno :)

Głowy ścię­tych ary­sto­kra­tów, zna­czy, di­siec­ta mem­bra wyślę chęt­nie na po­da­ny przez Cie­bie (w wia­do­mo­ści pry­wat­nej) adres.

Po­pro­szę też o adres, na który mam wy­słać smoka z fan­ta­mi.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hur­tow­nia nie­rze­tel­nych opi­nii przed­sta­wia

CHAŁ­TU­RĘ

pod ty­tu­łem:

KO­MEN­TARZ JU­ROR­SKI

E viva l’arte! Autor musi zgi­nąć!

Cóż, przed ju­ro­rem każdy jest pa­ria­sem

Niech­by i DZIE­ŁO z sie­bie wy­du­sić

Ka­za­nia „mę­dr­ca” przyj­dą, a tym­cza­sem

Skoro język i treść po­chwa­ły słów warte:

E viva l’arte!

E viva l’arte! Wiwat pasie brzu­chy!

Ile to już lat z was szy­dzą ar­ty­ści?

Ci, co przez wieki wskrze­sza­ją żart suchy

Wier­nie ma­lu­jąc uwię­dłych garść liści

Na prze­kór krzyk­niem, gdyż jest to coś warte:

E viva l’arte!

E viva l’arte! Gra­cja jego bo­giem!

Skąpa fa­bu­ła wra­że­nia nie zmie­ni

Niech­by tylko „się” za­le­gło za pro­giem

I z ka­pe­lu­sza anie­li wskrze­sze­ni

Wtedy i juror krzyk­nie lauru warte:

W viva l’arte!

In­ter­pre­ta­cja dla le­ni­wych:

Pierw­szy aka­pit razi się­ko­zą. Budzi to pewne obawy przed dal­szą czę­ścią tek­stu, tym­cza­sem oka­zu­je się, że opo­wia­da­nie zo­sta­ło na­pi­sa­ne na­praw­dę so­lid­nie. Nie mam tu więk­szych uwag, jeśli cho­dzi o kwe­stie tech­nicz­ne, po­zo­sta­nę więc tylko przy tym jed­nym spo­strze­że­niu, że pierw­szy aka­pit to coś w ro­dza­ju słupa re­kla­mo­we­go dla opo­wia­da­nia i jako taki wy­ma­gał jed­nak pew­ne­go do­piesz­cze­nia.

Tekst fa­bu­łą jakoś szcze­gól­nie nie po­wa­la. Punk­tu­je na­to­miast miej­scem akcji, sty­li­za­cją. Bar­dzo zgrab­nie wy­pa­da w tym opo­wia­da­niu po­łą­cze­nie lek­ko­ści z pewną do­stoj­no­ścią. Uwa­żam to za tyle istot­ne, że po­ry­wa­nie się na ową do­stoj­ność spra­wie zwy­kle, że opo­wia­da­nie prę­dzej czy póź­niej za­czy­na się snuć, nużyć przy­ję­tym sty­lem. Tutaj tego znu­że­nia nie ma. Jeśli już cze­goś bra­ku­je to tro­chę wię­cej wy­ja­śnień, bo tak, jak zma­ga­nia i pro­ble­my bo­ha­te­ra po­tra­fią za­cie­ka­wić, tak nie­ste­ty ostat­nia krop­ka miast wy­ja­śnień przy­no­si nam je­dy­nie ko­lej­ne znaki za­py­ta­nia i pewne wąt­pli­wo­ści, jak nie­któ­re zda­rze­nia ro­zu­mieć i in­ter­pre­to­wać.

Ory­gi­nal­ność: z jed­nej stro­ny mamy tu ele­men­ty dość ty­po­we (a w każ­dym razie trud­no tu pisać o świe­żo­ści myśli czy ob­ra­zu). Do­sta­je­my dość kla­sycz­ne mo­ty­wy bu­do­wa­nia hu­mo­ru wokół przy­war ary­sto­kra­cji. Z dru­giej stro­ny świe­żość tego ob­ra­zu po­le­ga na tym, że jest on w jakiś spo­sób nie­dzi­siej­szy, rzad­ko obec­nie ob­ra­bia­ny jako ele­ment ko­me­dio­wy i pa­ra­dok­sal­nie takie się­gnię­cie po humor, na­zwij­my to, w typie: kart­ka ze sta­re­go ka­len­da­rza wy­pa­da bar­dzo smacz­nie i na tle hu­mo­ru bar­dziej współ­cze­sne­go zde­cy­do­wa­nie się wy­róż­nia.

War­tość ko­me­dio­wa: Humor jest do­stoj­ny, nie­na­chal­ny, do­brej ja­ko­ści i wy­kwint­ny. Nie wiem, czy można na­zwać tekst hu­mo­re­ską – ra­czej lekką opo­wiast­ką – bo też „na­kła­dy” tego hu­mo­ru mamy na po­zio­mie przy­staw­ki. Mimo wszyst­ko trze­ba oddać, że tam, gdzie humor się po­ja­wia, mamy ob­śmie­wa­nie przy­war i za­cho­wań ję­zy­ko­wo na na­praw­dę za­do­wa­la­ją­cym po­zio­mie. Na pewno warto do­ce­nić, że jest to humor po pierw­sze nie­wy­mu­szo­ny, po dru­gie na do­brym po­zio­mie, opar­ty na sub­tel­nej za­ba­wie sło­wem i ką­śli­wo­ści ję­zy­ka.

Wy­ko­rzy­sta­nie motta: Z jed­nej stro­ny tekst od­da­je za­mysł motta, z dru­giej nie­ste­ty nie do końca z takim efek­tem, ja­kie­go ży­czył­by sobie czy­tel­nik.

Dzię­ku­ję za udział w kon­kur­sie.

Sa­mo­zwań­czy Lotny Dy­żur­ny-Par­ty­zant; Nie­ofi­cjal­ny czło­nek sto­wa­rzy­sze­nia Mal­kon­ten­tów i Hi­po­chon­dry­ków

Dzię­ku­ję Sza­cow­ne­mu Żyri za po­świe­ce­nie czasu na uważ­ną lek­tu­rę, kon­struk­tyw­ną kry­ty­kę ciem­nych i do­ce­nie­nie ja­snych stron tek­stu :) Od­nio­sę się do wy­bra­nych kwe­stii.

nie­szczę­sne "igno­ro­wać", które też nie pa­su­je do oto­cze­nia

@Tar­ni­na W jakim sen­sie nie pa­su­je? Ro­zu­miem, że w pol­sz­czyź­nie prze­ło­mu XVIII w. / XIX w. mogło nie być w uży­ciu ta­kie­go słowa, ale prze­cież setek słów z tego tek­stu rów­nież, więc czemu aku­rat to mia­ło­by po­wo­do­wać zgrzyt? We fran­cu­skim było obec­ne igno­rer, nie wspo­mi­na­jąc o ła­ciń­skim igno­ra­re, to są prze­cież ję­zy­ko­we sta­ro­cie. Bar­dzo cie­ka­wa kwe­stia 

Dla­cze­go wła­ści­wie Kró­lo­wa jest pi­sa­na dużą li­te­rą? I Król?

Z pre­me­dy­ta­cją nie nada­wa­łem im imion. Nie chcia­łem, żeby byli Lu­dwi­kiem XVI i Marią An­to­ni­ną (nie przy­po­mi­na­ją ich wcale), ale zda­wa­łem sobie spra­wę, że w oczy­wi­sty spo­sób będą z nimi ko­ja­rze­ni. Stąd ten kon­kret­ny Król i ta Kró­lo­wa, ale bez na­zwisk :)

O wy­ja­śnie­nie kwe­stii nie­pra­wi­dło­we­go uży­cia moich ko­cha­nych imie­sło­wów już uśmiech­ną­łem się na priv :) Resz­tę uwag przy­ją­łem i, mało tego, nie­zwłocz­nie po­pra­wię.

Pierw­szy aka­pit razi się­ko­zą. Budzi to pewne obawy przed dal­szą czę­ścią tek­stu, tym­cza­sem oka­zu­je się, że opo­wia­da­nie zo­sta­ło na­pi­sa­ne na­praw­dę so­lid­nie. Nie mam tu więk­szych uwag, jeśli cho­dzi o kwe­stie tech­nicz­ne, po­zo­sta­nę więc tylko przy tym jed­nym spo­strze­że­niu, że pierw­szy aka­pit to coś w ro­dza­ju słupa re­kla­mo­we­go dla opo­wia­da­nia i jako taki wy­ma­gał jed­nak pew­ne­go do­piesz­cze­nia.

@CM To wła­śnie przez cią­głe “do­piesz­cza­nie” tego aka­pi­tu za­bra­kło dy­stan­su i na­ba­wi­łem się śle­po­ty na pro­ste błędy. De­biut obył się bez bety, więc nie­szczę­sna się­ko­za we­szła tyl­ny­mi drzwia­mi i nie było komu jej wy­pro­sić.

Jeśli już cze­goś bra­ku­je to tro­chę wię­cej wy­ja­śnień, bo tak, jak zma­ga­nia i pro­ble­my bo­ha­te­ra po­tra­fią za­cie­ka­wić, tak nie­ste­ty ostat­nia krop­ka miast wy­ja­śnień przy­no­si nam je­dy­nie ko­lej­ne znaki za­py­ta­nia i pewne wąt­pli­wo­ści, jak nie­któ­re zda­rze­nia ro­zu­mieć i in­ter­pre­to­wać.

Taaak, ta uwaga po­wta­rza się tak czę­sto, że na­stęp­nym razem za­sta­no­wię się dwa razy przed się­gnię­ciem po ab­sur­dal­ne roz­wią­za­nia. Ewi­dent­nie nie każ­de­mu to wcho­dzi tak samo, nawet jeśli ab­surd sączy się od sa­me­go po­cząt­ku opo­wie­ści i sta­ram się przy­go­to­wy­wać Czy­tel­ni­ka na nie­spo­dzie­wa­ne. Po­trak­tu­ję ten finał jako śred­nio udany eks­pe­ry­ment :)

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Igno­ro­wać. Czemu nie pa­su­je? Nie dla­te­go, że ma obcy źró­dło­słów, nie, nie, nie. Dla­te­go, że An­gli­cy po­pchnę­li ten źró­dło­słów w innym kie­run­ku niż nasi przod­ko­wie, a my nie je­ste­śmy An­gli­ka­mi. Ła­ciń­skie "ignōrāre" zna­czy "nie wie­dzieć, nie znać". An­giel­skie "to igno­re" – "(ce­lo­wo) nie zwra­cać uwagi". Ale po pol­sku ta­kie­go cza­sow­ni­ka nie było – skal­ko­wa­li­śmy go z an­giel­skie­go, jakoś tak w la­tach 90 albo wcze­snych dwu­ty­sięcz­nych (wtedy po­ja­wia się w kor­pu­sie – Pel­cra: http://www.nkjp.uni.lodz.pl/collocations.jsp nie ma żad­nych wy­stą­pień sprzed 1990). W pol­sz­czyź­nie funk­cjo­nu­je od dawna "igno­ran­cja" tj. (książ­ko­wo) "nie­wie­dza". Za­wi­nio­na, czemu nie. Ale to nie to samo.

I teraz – czy kalka "igno­ro­wać" jest za­sad­na? Nie wy­da­je mi się. W an­gielsz­czyź­nie to słowo nie ma na­ce­cho­wa­nia sty­li­stycz­ne­go, ale u nas ma. Jest pre­ten­sjo­nal­ne. Spra­wia wra­że­nie sno­bo­wa­nia się na "za­chod­niość". Neu­tral­ne sty­li­stycz­nie jest wy­ra­że­nie "nie zwra­cać uwagi". Mamy też na­ce­cho­wa­ne sy­no­ni­my, jak "ole­wać". Za­cho­waj­my róż­ni­ce mię­dzy ję­zy­ka­mi. One są war­to­ścio­we.

 Nie chcia­łem, żeby byli Lu­dwi­kiem XVI i Marią An­to­ni­ną (nie przy­po­mi­na­ją ich wcale), ale zda­wa­łem sobie spra­wę, że w oczy­wi­sty spo­sób będą z nimi ko­ja­rze­ni.

Prze­kleń­stwo pi­sa­rza :)

Imie­sło­wy. Kilka zdań z Two­je­go tek­stu z ana­li­zą:

 Cała za­war­tość po­szew­ki ucie­kła na jedną stro­nę, zwi­ja­jąc się w rulon.

Lo­gicz­nie rzecz bio­rąc, w po­rząd­ku, choć brzmi an­giel­ska­wo. An­gielsz­czy­zna używa wię­cej imie­sło­wów, po pro­stu.

 Ma­da­me de Bau­che buch­nę­ła pła­czem, ruj­nu­jąc do resz­ty ka­ry­ka­tu­ral­ny ma­ki­jaż.

Wy­buch­nię­cie pła­czem jest przy­czy­ną ru­ina­cji ma­ki­ja­żu. Nie zja­wi­skiem za­cho­dzą­cym rów­no­le­gle! Ma­da­me naj­pierw za­czę­ła pła­kać, a w na­stęp­stwie znisz­czy­ła sobie ma­ki­jaż. Tu imie­sło­wu być nie po­win­no.

 Nie cze­ka­jąc, prze­śli­zgnął się obok niej i wsko­czył do kró­lew­skiej ka­pli­cy, za­trza­sku­jąc za sobą cięż­kie odrzwia.

Pierw­szy imie­słów w po­rząd­ku, ale jak mar­kiz może jed­no­cze­śnie wcho­dzić przez drzwi – i za­trza­ski­wać je? Jeśli lu­bisz imie­sło­wy, daj uprzed­ni: wsko­czyw­szy do kró­lew­skiej ka­pli­cy, za­trza­snął za sobą cięż­kie odrzwia.

 Mar­kiz zbladł i cof­nął się od drzwi, nagle bojąc się wydać naj­mniej­szy dźwięk.

Tutaj imie­słów jest użyty lo­gicz­nie, ale mało na­tu­ral­nie.

 Jakub de Grâce nie­mal roz­pła­kał się ze szczę­ścia, znów czu­jąc nosem świe­ży za­pach kroch­ma­lu.

Wą­cha­nie kroch­ma­lu jest przy­czy­ną (nie­mal) pła­czu – więc po­wi­nien być imie­słów uprzed­ni. Albo: kiedy znów po­czuł.

Mam na­dzie­ję, że po­mo­głam ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mam na­dzie­ję, że po­mo­głam

Bar­dzo! Nie mam wię­cej pytań, wszyst­ko jasne.

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

Sym­pa­tycz­ne :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Hmmm. Jako ca­łość tekst mnie nie prze­ko­nał. Za­czął się bar­dzo obie­cu­ją­co – bez­rad­ny­mi ahy­sto­kha­ta­mi nie­zdol­ny­mi do po­ście­le­nia łóżka albo zro­bie­nia sobie po­sił­ku z pół­pro­duk­tów. To było fajne. A potem po­wę­dro­wa­łeś w jakąś dziw­ną stro­nę. Bo­ha­ter pró­bu­je kró­lo­bój­stwa, ale z ja­kie­goś po­wo­du mu nie wy­cho­dzi. Cze­ka­łam na wy­ja­śnie­nie, co tam się za­dzia­ło, a tu nic. Bo może w ka­pli­cy le­ża­ła tylko kukła króla? A może to był an­dro­id? Zom­biak? Duch? Nadal nie wiem, a tu robi się zdziw­niej i zdziw­niej. Czy­ta­ło się przy­jem­nie, ale ko­niec koń­ców po­zo­sta­łam bez­rad­na w ob­li­czu zda­rzeń ni­czym hra­bia bez ka­mer­dy­ne­ra.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Spra­wy ważne i po­waż­ne opi­sa­łeś w spo­sób tak oso­bli­wy i nie stro­nią­cy od żartu, że całą hi­sto­rię prze­czy­ta­łam z przy­jem­no­ścią i pew­nie Twój obraz zajść już za­wsze bę­dzie mi to­wa­rzy­szyć, kiedy ze­tknę się z za­gad­nie­nia­mi do­ty­czą­cy­mi re­wo­lu­cji fran­cu­skiej. Nie taję, że za­koń­cze­nie oka­za­ło się dla mnie dość nie­zro­zu­mia­łe.

Wy­ko­na­nie nie­złe, ale dia­lo­gi do re­mon­tu.

Zbrod­nia i zbrod­nia zo­sta­ły od­ko­pa­na w ra­mach skra­ca­nia ko­lej­ki. :)

Po­zo­sta­li, jak do­mnie­my­wał mar­kiz, do­go­ry­wa­ła w za­ci­szu… -> Po­zo­sta­li, jak do­mnie­my­wał mar­kiz, do­go­ry­wa­li w za­ci­szu…

…drugą pod­pie­rał na pa­rad­nej szpa­dzie. → …drugą o­pie­rał na pa­rad­nej szpa­dzie.

Na szam­pań­skim szez­lon­gu… → Na czym po­le­ga szam­pań­skość szez­lon­ga?

…na­de­szło cięż­kie roz­cza­ro­wa­nie. → …na­de­szło wiel­kie roz­cza­ro­wa­nie.

https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/Ciezko-a-trudno;19058.html

Czyli to my je­ste­śmy zgu­bie­ni – wi­ceh­ra­bia ski­nął głową za okno. → Czyli to my je­ste­śmy zgu­bie­ni. – Wi­ceh­ra­bia ski­nął głową, wska­zu­jąc za okno.

Nie bar­dzo wiem, jak można ski­nąć głową za okno.

Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać dia­lo­gi.

Choć za­ło­żę się, że i o nasze szaty rzu­ca­ją losy. → Losów się nie rzuca. Rzuca się kości, losy można cią­gnąć.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

…na­de­szło cięż­kie roz­cza­ro­wa­nie. → …na­de­szło wiel­kie roz­cza­ro­wa­nie.

Mmm, ale tutaj może być “cięż­kie” – ana­lo­gicz­nie do cięż­kiej cho­ro­by.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Może i może być, ale jak to brzmi?

No i roz­cza­ro­wa­nie to jed­nak nie to samo, co cięż­ka cho­ro­ba, mo­gą­ca za­koń­czyć się zej­ściem.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Hmmmm…

https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/skapiec.html#f628

A może: bo­le­sne roz­cza­ro­wa­nie? Albo gorz­kie? Pa­so­wa­ło­by gorz­kie, bo cho­dzi o za­war­tość spi­żar­ni…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I bo­le­sne roz­cza­ro­wa­nie, i gorz­kie jest, moim zda­niem, lep­sze od cięż­kie­go.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

To co, gorz­kie?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

De­cy­zja na­le­ży do Du­ago­_De­ri­sme.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Oczy­wi­ście, ale za­sta­na­wia­my się, co mu do­ra­dzić.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Mogę tylko su­ge­ro­wać, nie do­ra­dzać. :)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@re­gu­la­to­rzy, @Tar­ni­na

To za­szczyt móc roz­strzy­gać takie spory – gorz­kie roz­cza­ro­wa­nie it shall be.

Za chwi­lę po­pra­wię też inne błędy i błę­dzi­ki z uwag re­gu­la­to­rów, poza tą ostat­nią – cho­dzi­ło mi o na­wią­za­nie do bi­blij­ne­go rzu­ca­nia losów o szaty Chry­stu­sa: “Ukrzy­żo­wa­li Go i roz­dzie­li­li mię­dzy sie­bie Jego szaty, rzu­ca­jąc o nie losy, co który miał za­brać.” (Mk 15, 24).

Na ko­niec, rów­nież w imie­niu mar­ki­za, dzię­ku­ję za pa­mięć i miłe słowo!

Twój głos jest mio­dem... dla uszu

cho­dzi­ło mi o na­wią­za­nie do bi­blij­ne­go rzu­ca­nia losów o szaty Chry­stu­sa

Tak mi się też wy­da­wa­ło, ale nie byłam pewna (wczo­raj byłam bli­ska ugo­to­wa­nia się na mięk­ko). W Bi­blii w ogóle wy­stę­pu­je takie sfor­mu­ło­wa­nie – nie wiem, jak ta prak­ty­ka wy­glą­da­ła w cza­sach bi­blij­nych. Rzy­mia­nie chyba rzu­ca­li kości, ale He­braj­czy­cy? W Azji na pewno lo­so­wa­no za po­mo­cą monet (to ro­zu­miem, orzeł, resz­ka, pro­ste) i ło­dy­żek krwaw­ni­ka (tego, wy­zna­ję, nie ro­zu­miem – mają się uło­żyć w jakiś kształt?).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Bar­dzo pro­szę, Du­ago­_De­ri­sme. I ro­zu­miem Twoją de­cy­zję o po­zo­sta­wie­niu rzu­ca­nia losów. :)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Wy­da­je mi się, że od tych ło­dy­żek jakoś prze­cho­dzi­ło się do hek­sa­gra­mów, a dalej – Księ­ga Prze­mian.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Tak, wła­śnie o tym mówię, tylko jak się prze­cho­dzi od ło­dy­żek do hek­sa­gra­mów?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Pew­nie można wy­kom­bi­no­wać roz­ma­ite spo­so­by – bie­rzesz garść i li­czysz, czy jest pa­rzy­ście, czy nie; rzu­casz i spraw­dzasz, czy jest bar­dziej po­zio­mo, czy bar­dziej pio­no­wo; ry­su­jesz linię, rzu­casz i spraw­dzasz, czy wię­cej wy­pa­dło po pra­wej, czy po lewej…

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Pew­nie tak.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.