Stary Harrison

– Patrz, znowu idzie ten wa­riat. – Ta­ki­mi, peł­ny­mi nie­uf­no­ści szep­ta­mi miesz­kań­cy mia­sta Burk­svil­le wi­ta­li sta­re­go Har­ri­so­na. Po­ru­sza­ją­cy się dziar­sko mimo laski, sta­ru­szek o bia­łych jak mleko wło­sach, nie­dba­le ogo­lo­nym za­ro­ście i po­zna­czo­nym licz­ny­mi zmarszcz­ka­mi ob­li­czu nie był lu­bia­ny w mie­ście. Miesz­kań­cy mieli wiele po­wo­dów, by okre­ślać go mia­nem wa­ria­ta. O ile w wy­glą­dzie sta­re­go nie było nic nad­zwy­czaj­ne­go, o tyle w za­cho­wa­niu jak naj­bar­dziej.

Har­ri­son prak­tycz­nie cią­gle mam­ro­tał do sie­bie. Sta­rał się to robić naj­ci­szej jak mógł a gdy ktoś pró­bo­wał pod­słu­chać, o czym tak za­wzię­cie szep­cze, ten od­wra­cał się i ze skwa­szo­ną miną od­po­wia­dał, że nie wtyka się nosa w cudze spra­wy. Na­stęp­nie od­da­lał się w bar­dziej ustron­ne miej­sce, oglą­da­jąc się kilka razy czy żaden cie­kaw­ski nie po­sta­no­wił go śle­dzić. Kilku ludzi na­zy­wa­nych przez Har­ri­so­na wścib­ski­mi za­uwa­ży­ło, że zda­rza mu się no­to­wać coś w no­szo­nym w kie­sze­ni płasz­cza, brud­nym, ledwo trzy­ma­ją­cym się kupy no­te­sie. Pi­sząc trzę­są­cą się, ko­ści­stą ręką spo­glą­dał ner­wo­wo na wszyst­kie stro­ny jak gdyby to, co za­pi­sy­wał, sta­no­wi­ło ta­jem­ni­cę wszech­świa­ta. Jakby tego było mało (we­dług Ruby wła­ści­ciel­ki i kel­ner­ki w lo­ka­lu, w któ­rym czę­sto prze­by­wa Har­ri­son) sta­ruch nie­jed­no­krot­nie pod­czas swo­ich co­dzien­nych ry­tu­ałów mam­ro­ta­nia i gry­zmo­le­nia w no­tat­ni­ku gła­dził się piesz­czo­tli­wie po brzu­chu, uśmie­cha­jąc jak głupi do sera i cmo­ka­jąc. Na po­cząt­ku wszy­scy wy­śmia­li re­la­cję Ruby, mó­wiąc, że praw­do­po­dob­nie cho­dzi­ło o to, iż stary po­rząd­nie się najadł i nie ma w tym nic dziw­ne­go. Kel­ner­ka jed­nak upar­cie twie­dzi­ła, że ko­bie­ca in­tu­icja pod­po­wia­da­ła jej coś złego i nie­po­ko­ją­ce­go w tej z po­zo­ru nor­mal­nej sy­tu­acji. O praw­dzi­wo­ści prze­czuć kel­ner­ki na temat tej czę­ści Har­ri­so­no­wej co­dzien­no­ści, prze­ko­nał się pan Jef­fers – eme­ry­to­wa­ny woj­sko­wy, jedna z naj­bar­dziej zna­czą­cych osób w mie­ście zaraz po bur­mi­strzu. Lloyd Jef­fers ob­ser­wo­wał sta­ru­cha od ja­kie­goś czasu, a po hi­sto­rii opo­wie­dzia­nej przez Ruby po­sta­no­wił jesz­cze wni­ki­li­wiej przyj­rzeć się sy­tu­acji. Cały ty­dzień były żoł­nierz po­świę­cił na śle­dze­nie sta­re­go Har­ri­so­na, za­pi­su­jąc ob­ser­wa­cje w dzien­ni­ku. W so­bo­tę od­wie­dził bur­mi­strza, przed­sta­wia­jąc na­stę­pu­ją­cą kon­klu­zję:

– Stary cap szpie­gu­je dla ru­skich!

Gdy tylko in­for­ma­cja ro­ze­szła się po mie­ście lu­dzie stali się jesz­cze bar­dziej nie­spo­koj­ni. Ro­syj­ski agent w Burk­svil­le!

– Trze­ba na­tych­miast za­dzwo­nić po na­szych, niech zgar­ną dzia­da! – krzy­cza­ła pani Pe­ter­son ze skle­pu spo­żyw­cze­go na Main Stre­et.

– Zo­bacz no młody, nawet w na­szym spo­koj­nym mia­stecz­ku ko­mu­chy – mówił do syna pan Bar­nes, zecer w dru­kar­ni na Hope Alley

– Precz z czer­wo­ną za­ra­zą! Oso­bi­ście wy­ku­rzę stąd tego po­je­ba! – pro­po­no­wał pan Da­niels, elek­tryk miesz­ka­ją­cy ulicę dalej od Har­ri­so­na.

By uspo­ko­ić zde­ner­wo­wa­nych miesz­kań­ców, bur­mistrz zor­ga­ni­zo­wał w swoim domu spo­tka­nie. Przy­szli wszy­scy, go­to­wi ro­ze­rwać na strzę­py naj­więk­sze­go wroga Ame­ry­ki. Nim omó­wio­no plan dzia­ła­nia, Lloyd Jef­fers przed­sta­wił wszyst­kie wnio­ski, jakie udało mu się wy­cią­gnąć z ty­go­dnio­wej ob­ser­wa­cji sta­ru­cha. Mówił, że ga­da­nie do sie­bie i ro­bie­nie po­spiesz­nych no­ta­tek to naj­mniej­szy pro­blem. Dziw­ne gła­dze­nie po brzu­chu, które za­nie­po­ko­iło bied­ną Ruby, oka­za­ło się praw­dą z tym że stary robił to nie tylko pod­czas je­dze­nia w barze, lecz także na spa­ce­rze po parku czy pod­czas roz­mo­wy przez te­le­fon. Jef­fers pod­słu­chał rów­nież jak Har­ri­son te­le­fo­nu­je do ja­kie­goś Ro­sja­ni­na (oka­za­ło się, iż po­tra­fi per­fek­cyj­nie mówić w ję­zy­ku wroga), pali ster­ty do­ku­men­tów czy pije jakiś po­dej­rza­ny napój w świe­cą­cej bu­te­lecz­ce. Gdy Jef­fers skoń­czył opo­wia­dać, przed­sta­wił plan dzia­ła­nia. Za­pew­nił o za­wia­do­mie­niu swo­je­go do­bre­go przy­ja­cie­la z SES i już za kilka dni sta­re­go pryka czeka po­rząd­na re­wi­zja. Uspo­ko­je­ni za­pew­nie­niem miesz­kań­cy dys­ku­to­wa­li jesz­cze kilka go­dzin, po czym ro­ze­szli się do domów.

 

 

 

***

W końcu nad­szedł upra­gnio­ny przez całe Burk­svil­le dzień. Czło­wiek z Grupy do Spraw Szpie­go­stwa Ra­dziec­kie­go przy­je­chał na miej­sce. Jef­fers wy­biegł mu na przy­wi­ta­nie. Wska­zał wła­ści­wy dom. Ele­ganc­ki dżen­tel­men w ka­pe­lu­szu za­pu­kał do drzwi i wpusz­czo­ny przez sta­re­go Har­ri­so­na do środ­ka na­tych­miast za­brał się do pracy. Jef­fers, bur­mistrz oraz zgro­ma­dze­ni przed do­mo­stwem sta­re­go pier­ni­ka są­sie­dzi cze­ka­li z nie­cier­pli­wo­ścią, aż agent w końcu wyj­dzie z gniaz­da czer­wo­nej za­ra­zy. Kiedy wresz­cie wy­szedł, uśmiech­nię­ty, ener­gicz­nie ma­cha­jąc na po­że­gna­nie sta­rusz­ko­wi, pod­szedł do Lloy­da, za­pa­lił pa­pie­ro­sa i po chwi­li po­wie­dział:

– Jef­fers, ty stary dur­niu. Chyba wle­pię ci karę za fał­szy­we zgło­sze­nie, to, że znamy się jak łyse konie, oba­wiam się nic tu nie da.

– Fał­szy­we zgło­sze­nie? O czym ty do dia­bła ga­dasz Re­eves? – za­py­tał Lloyd kom­plet­nie skon­fun­do­wa­ny.

– Ten miły dzia­dek agen­tem ko­mu­chów? Chyba whi­sky już cał­kiem zryła ci mózg – od­po­wie­dział z drwią­cym uśmie­chem Re­eves.

Wi­dząc zdzi­wio­ną minę Jef­fer­sa do­pa­lił pa­pie­ro­sa i wy­rzu­ca­jąc nie­do­pa­łek na ulicę, kon­ty­nu­ował:

– Dzia­dzio nie jest szpic­lem. Wszyst­ko mi wy­ja­śnił. Jest en­to­mo­lo­giem – bada owady. Kupił ostat­nio od zna­jo­me­go ruska jakiś rzad­ki ga­tu­nek chrząsz­cza czy cze­goś tam i robi ba­da­nia. Za­pi­su­je wszyst­ko w no­tat­ni­ku. Jest tro­chę świr­nię­ty, bo czę­sto zda­rza mu się gadać do sie­bie, ale nic poza tym. Zwy­kłe hobby.

– Ale palił do­ku­men­ty i dziw­nie się za­cho­wy­wał! Wi­dzia­łem na wła­sne oczy! – pro­te­sto­wał woj­sko­wy.

– Co na przy­kład dziw­ne­go wi­dzia­łeś? Gła­ska­nie się po brzu­chu? Może to jakiś fe­tysz, co? Nie roz­śmie­szaj mnie, stary – drwił dalej Re­eves.

– To praw­da! Nawet jeśli nie jest szpie­giem, wszy­scy czują, że z tym sta­ru­chem jest coś nie tak! – krzy­czał zroz­pa­czo­ny Lloyd.

– Ta, sta­tek ko­smicz­ny roz­bił się w Ro­swell i ko­smi­ta spier­do­lił na żer, przy­bie­ra­jąc po­stać dzia­da-en­to­mo­lo­ga – żar­to­wał agent. – Słu­chaj, prze­szu­ka­łem wzdłuż i wszerz miesz­ka­nie tego go­ścia, zaj­rza­łem w naj­bar­dziej po­kry­te pa­ję­czy­ną i śmier­dzą­cym grzy­bem kąty i nie zna­la­złem nic po­dej­rza­ne­go.

– Na pewno zdo­łał spa­lić wszyst­kie do­wo­dy – po­wie­dział Jef­fers.

– Dobra stary zro­bi­my tak: jako że set­nie się uba­wi­łem, słu­cha­jąc two­ich wy­ssa­nych z dupy teo­rii na temat tego dziad­ka, nie wle­pię ci kary. Obaj za­po­mnij­my, że do­szło tu do mojej in­ter­wen­cji, a jeśli dalej chcesz się bawić w de­tek­ty­wa pa­trio­tę, mo­żesz wy­ba­dać tego ruska, stary dał mi adres. Gość miesz­ka nie­da­le­ko stąd, jest ka­ca­pem, ale rów­nież wąt­pię, żeby był szpic­lem. Mogę wy­słać mo­je­go czło­wie­ka na oglę­dzi­ny jego cha­łu­py, jed­nak widzę po two­ich oczach, że je­steś w sta­nie zro­bić to sam. W razie kło­po­tów dzwoń. Będę le­ciał stary, czeka mnie jesz­cze kupa pa­pier­ko­wej ro­bo­ty – oznaj­mił Re­eves, po­da­jąc Lloy­do­wi kar­tecz­kę z da­ny­mi ta­jem­ni­cze­go kupca i za­pa­la­jąc ko­lej­ne­go pa­pie­ro­sa.

Po czym po­że­gnał się, wsiadł do sa­mo­cho­du i od­je­chał.

 

 

 

***

Jef­fers po po­wia­do­mie­niu bur­mi­strza i miesz­kań­ców o całej sy­tu­acji, nie­zwłocz­nie po­sta­no­wił od­wie­dzić Ro­sja­ni­na han­dlu­ją­ce­go rzad­ki­mi owa­da­mi. Gdy prze­ka­za­no wy­ja­śnie­nia agen­ta Re­eve­sa, mia­sto nieco się uspo­ko­iło. Lloyd Jef­fers jed­nak wcale spo­koj­ny nie był. Nie wie­rzył w to, co stary po­wie­dział jego przy­ja­cie­lo­wi. In­tu­icja mó­wi­ła mu, że Har­ri­son łże. Zde­ter­mi­no­wa­ny, by roz­wi­kłać ta­jem­ni­cę, wy­brał się pew­ne­go dnia do domu Petra Si­ni­czy­na, owego po­dej­rza­ne­go han­dla­rza owa­dzi­mi ra­ry­ta­sa­mi. Gdy do­tarł na miej­sce, zo­ba­czył za­par­ko­wa­ne­go przed bramą ca­dil­la­ca i wy­sia­da­ją­ce­go z auta, ele­ganc­ko ubra­ne­go czło­wie­ka. Rów­nież za­par­ko­wał i wy­siadł ze swo­je­go sa­mo­cho­du. Gruby męż­czy­zna o spo­co­nej twa­rzy, odzia­ny w ma­ry­nar­kę pod­szedł do niego i za­py­tał:

– Pan też przy­był kupić jakiś rzad­ki okaz od pana Si­ni­czy­na?

– Nie ściem­niaj czło­wie­ku, wiem, że przy­sy­ła cię Re­eves – od­parł Jef­fers, bez­pro­ble­mo­wo roz­po­zna­jąc agen­ta i cie­sząc się, iż przy­ja­ciel jed­nak nie zba­ga­te­li­zo­wał spra­wy.

– Kurwa, stary po­tra­fisz nas roz­po­znać – od­po­wie­dział gru­bas.

– Każdy ma jakiś ta­lent. Na­zy­wam się Jef­fers. Mogę wie­dzieć, co skło­ni­ło Re­eve­sa do in­ter­wen­cji? – Lloyd nie ocze­ki­wał od­po­wie­dzi.

– Nie mo­żesz, nie udzie­lam in­for­ma­cji oso­bom po­stron­nym. Ha, żar­to­wa­łem, je­steś swo­jak to ci po­wiem. Nie cho­dzi nawet, wy­obraź sobie o to, że gość jest po­dej­rza­ny o szpie­go­stwo tylko, że Petr Si­ni­czyn umarł równo dwa­dzie­ścia lat temu – od­po­wie­dział spo­co­ny agent.

– Jak to moż­li­we? Facet jest żywym tru­pem czy co? – do­py­ty­wał eme­ry­to­wa­ny woj­sko­wy.

– Tego wła­śnie mam się do­wie­dzieć i wy­obraź sobie, ten idio­ta Re­eves wy­sy­ła czło­wie­ka z SES, żeby spa­cy­fi­ko­wał ja­kie­goś ru­skie­go zom­bia­ka. Cha, cha, cha! – za­śmiał się w głos otyły je­go­mość. – Ha, żebyś tylko mógł wi­dzieć swoją minę. Znowu dałeś się na­brać jak dziec­ko. Z tą śmier­cią dwa­dzie­ścia lat temu to był oczy­wi­ście żart. Tak na­praw­dę cho­dzi o to, że od­kry­li­śmy po­wią­za­nia mię­dzy tym ka­ca­pem a KGB – dodał, czer­wie­niąc się i pocąc jesz­cze bar­dziej od śmie­chu.

Gruby za­czął bar­dzo iry­to­wać Jef­fer­sa. Był typem czło­wie­ka, który uwa­żał, że nawet naj­bar­dziej ża­ło­sny dow­cip pod wa­run­kiem, iż opo­wie­dzia­ny przez niego, bę­dzie naj­za­baw­niej­szy na świe­cie. Pa­mię­tał, jak koń­czy­ły takie osoby, kiedy był żoł­nie­rzem. Brano de­li­kwen­ta i wsa­dza­no głowę do musz­li klo­ze­to­wej. Lloyd reszt­ka­mi sił po­wstrzy­mał się od cze­goś po­dob­ne­go, gdy usły­szał jesz­cze jedno „wy­obraź sobie” oraz „żar­to­wa­łem”. Po nie­wie­le wno­szą­cej do spra­wy roz­mo­wie Lloyd Jef­fers i agent przed­sta­wia­ją­cy się jako Jack­son udali się do domu Petra Si­ni­czy­na.

 

 

 

***

Drzwi były otwar­te. Gdy tylko we­szli do prze­stron­ne­go sa­lo­nu, przy­wi­tał ich go­spo­darz po­sia­dło­ści. Sie­dział w wy­god­nym fo­te­lu, paląc fajkę. Cera blada jak ścia­na, pod­krą­żo­ne oczy i ogól­na tru­pia apa­ry­cja spra­wia­ły wra­że­nie, że oto rze­czy­wi­ście wita ich nie­bosz­czyk, a nie żywy czło­wiek.

– Witam ser­decz­nie sza­now­nych panów w moim skrom­nym sank­tu­arium – po­wie­dział z ro­syj­skim ak­cen­tem. – Może na­pi­ją się pa­no­wie wó­decz­ki? Pro­sto z sa­me­go Pe­ters­bur­ga! – za­pro­po­no­wał.

– Nie pij tego. To może być tru­ci­zna – szep­nął Jack­son, sztur­cha­jąc to­wa­rzy­sza.

– Nie mia­łem za­mia­ru. Masz mnie za idio­tę? – żach­nął się Jef­fers.

– Nie sku­si­cie się pa­no­wie? No cóż, wasza stra­ta – po­wie­dział Si­ni­czyn, pijąc dusz­kiem z kie­lisz­ka.

Po zwil­że­niu gar­dła dodał:

– Wiem, po co pa­no­wie przy­szli­ście. Chrząszcz z ro­dza­ju Pe­re­gri­na­tia. Yahl'autia znany pod imie­niem Har­ri­son wszyst­ko mi prze­ka­zał. Te­le­pa­tycz­nie.

– O czym ten czu­bek gada? Zgar­nia­my gnoja i po spra­wie – pro­po­no­wał zbity z tropu Jack­son.

– Cze­kaj – po­wstrzy­mał go Lloyd.

W tym mo­men­cie Si­ni­czyn wy­cią­gnął pi­sto­let i mie­rząc do swo­ich gości, krzy­czał:

– Łapy w górę cwa­nia­ki, ale już!

Agent Jack­son rów­nież wycią­gnął swo­je­go colta 1911, lecz nim zdą­żył choć­by wy­mie­rzyć w na­past­ni­ka, usły­szał za ple­ca­mi głos mó­wią­cy:

– Nie radzę, spa­śla­ku.

Był to stary Har­ri­son, w rę­kach dzier­żył strzel­bę typu pump ac­tion i ce­lo­wał pro­sto w głowę taj­nia­ka. Jef­fers miał dość. Zwró­cił się do dwój­ki nie­bez­piecz­nych dzi­wa­ków, żą­da­jąc wy­ja­śnień. Petr Si­ni­czyn opo­wie­dział mu wszyst­ko, wciąż ce­lu­jąc do Lloy­da z pi­sto­le­tu:

– Skoro macie za chwi­lę umrzeć do­brze by­ło­by, aby­ście znali praw­dę. Chrząszcz Pe­re­gri­na­tia to za­iste nie­zwy­kły przy­pa­dek. Sa­mi­ca, którą od­kry­łem na jed­nej z od­izo­lo­wa­nych wysp na Pa­cy­fi­ku, była ostat­nia ze swo­je­go ga­tun­ku. Gdy przy­wio­złem ją tutaj, nie­zwłocz­nie roz­po­czą­łem ba­da­nia. Wiele się do­wie­dzia­łem o tych nie­zwy­kłych stwo­rze­niach. Mię­dzy in­ny­mi naj­bar­dziej nie­sa­mo­wi­tą rzecz. Ja­jecz­ka tych owa­dów po­trze­bu­ją ży­wi­cie­la, by się wła­ści­wie roz­wi­jać. Traf chciał, że sa­mi­ca od­na­leziona prze­ze mnie, miała za­miar wydać na świat po­tom­stwo. Po­sta­no­wi­łem do­ko­nać prze­ło­mu w dzie­dzi­nie en­to­mo­lo­gii i zo­stać żywym in­ku­ba­to­rem dla zwie­rzę­cia. Po­łkną­łem ja­jecz­ka i kilka larw wła­śnie w tym mo­men­cie roz­wi­ja się spo­koj­nie w moim żo­łąd­ku. Póź­niej skon­tak­to­wa­łem się z panem Har­ri­so­nem, rów­nie od­da­nym spra­wie pa­sjo­na­tem i sprze­da­łem mu pro­ge­ni­tu­rę Pe­re­gri­na­tii.

– Uprze­dza­jąc py­ta­nia – Si­ni­czyn spoj­rzał na oby­dwu swo­ich gości – szpie­go­stwo dla ma­tecz­ki Rosji było po­bocz­nym za­ję­ciem, że się tak wy­ra­żę. 

– Roz­wój larwy wy­ma­ga bar­dzo dużo cier­pli­wo­ści i sku­pie­nia. Za­pi­sy­wa­łem wszyst­ko w no­tat­ni­ku, za­pew­nia­łem no­we­mu życiu re­gu­lar­ne po­sił­ki, od­wie­dza­jąc bar Ruby, pa­li­łem do­ku­men­ty ze szcze­gó­ło­wy­mi in­for­ma­cja­mi na temat ga­tun­ku, by­ście wy, dur­nie nie do­my­śli­li się ni­cze­go i nie znisz­czy­li wspa­nia­łych skut­ków mojej cięż­kiej pracy. Mu­sia­łem pić spe­cjal­ny spe­cy­fik w fos­fo­ry­zu­ją­cej bu­tel­ce opra­co­wa­ny przez pana Si­ni­czy­na, bę­dą­cy dla Pe­re­gri­na­tii od­po­wied­ni­kiem ludz­kich wi­ta­min. Roz­ma­wia­łem z moim dziec­kiem, gła­dzi­łem je, ko­ły­sa­łem do snu. Po­świę­ci­łem mie­sią­ce swego życia, by z larwy roz­wi­nął się istny cud na­tu­ry. Jak widać, nie na próż­no. Od­kry­łem, za po­mo­cą po­łą­cze­nia te­le­pa­tycz­ne­go, iż bę­dzie to spe­cjal­ny, wy­jąt­ko­wy osob­nik. Moje dziec­ko prze­ka­za­ło mi, że na­zy­wa się Yahl'autia i przyj­dzie na świat już jutro – do­po­wie­dział Har­ri­son.

Lloyd Jef­fers nie mógł uwie­rzyć w to, co usły­szał. Zer­k­nął na Jack­so­na, któ­re­go twarz pod wpły­wem nie­sa­mo­wi­tej opo­wie­ści jesz­cze bar­dziej po­czer­wie­nia­ła i za­la­ła się potem. Tym­cza­sem sta­ruch mie­rzą­cy do nich ze strzel­by, roz­piął płaszcz oraz ko­szu­lę i po­ka­zał swe dzie­ło. Jego brzuch był duży i na­puch­nię­ty, skóra zmie­ni­ła się w prze­zro­czy­stą błonę, przez którą można było do­strzec zwi­nię­tą w kłę­bek, obrzy­dli­wie pul­su­ją­cą, białą larwę, po­ły­ka­ją­cą w ca­ło­ści nie­stra­wio­ny przez żo­łą­dek po­karm. Twarz taj­nia­ka Jack­so­na z czer­wo­nej jak po­mi­dor zmie­ni­ła kolor na tru­pio­bla­dy. Ostat­kiem sił agent po­wstrzy­my­wał się od zwy­mio­to­wa­nia na pod­ło­gę. Lloyd na­to­miast prze­cie­rał oczy ze zdu­mie­nia. Po chwi­li zro­bi­ło mu się słabo, do tego stop­nia, iż mu­siał chwy­cić kant biur­ka, za któ­rym stał uzbro­jo­ny Si­ni­czyn. Od­wra­ca­jąc wzrok od ohyd­ne­go star­ca, zo­ba­czył sto­ją­cy na meblu za­pa­lo­ny lich­tarz. Chwy­cił go bły­ska­wicz­nie i wra­ził pło­ną­cą świe­cę w oko ro­syj­skie­go ba­da­cza. Ośle­pio­ny ku­piec zawył, a Lloyd nie zwle­ka­jąc zła­pał go za rękę i z całej siły wy­krę­ca­jąc, po­zba­wił trzy­ma­nej broni. Jack­son uchy­lił się, gdy stary Har­ri­son wy­strze­lił ze swo­jej „pomp­ki”. Jef­fers na szczę­ście rów­nież w porę unik­nął po­ten­cjal­nych ob­ra­żeń. Obaj wy­ko­rzy­sta­li biur­ko Si­ni­czy­na jako osło­nę, stary cap na­to­miast skrył się za za­byt­ko­wą sofą. Wi­dząc, iż ośle­pio­ny Ro­sja­nin wsta­je, Jef­fers nie cze­kał długo. Wy­rwał Jack­so­no­wi colta, chwy­cił Si­ni­czy­na i wy­ko­rzy­stu­jąc go jako żywą tar­czę, za­szar­żo­wał na po­zy­cję wroga. Sta­ru­szek nie prze­sta­wał strze­lać, or­ga­nicz­na osło­na Lloy­da wy­glą­da­ła jak kupa mie­lo­ne­go mięsa w kształ­cie czło­wie­ka. Były woj­sko­wy w porę od­rzu­cił zma­sa­kro­wa­ne­go Petra Si­ni­czy­na i rzu­cił się na sta­re­go pryka. Po kil­ku­mi­nu­to­wej szar­pa­ni­nie Jef­fer­so­wi udało się wy­rwać z rąk na­past­ni­ka strzel­bę. Wy­strze­lił kilka razy z 1911 pro­sto w brzuch no­si­cie­la larwy. Błona uda­ją­ca skórę pękła, biały, ośli­zły, wi­ją­cy się robak wy­pły­nął w mie­sza­ni­nie krwi i śluzu na pod­ło­gę a sta­rzec padł. Lloyd nie wahał się ani tro­chę, za­dep­tał po­two­ra na śmierć, by mieć pew­ność, że już nie ruszy nawet czuł­kiem.

– Je­ba­ne kre­atu­ry – wy­szep­tał do sie­bie po wy­gra­nej walce.

 

 

 

***

Gdy Lloyd Jef­fers wró­cił do Burk­svil­le, razem z Jack­so­nem opo­wie­dzie­li całą hi­sto­rię bur­mi­strzo­wi. Zja­wił się także Re­eves. Wszyst­ko, co znaj­do­wa­ło się w do­mach Si­ni­czy­na i Har­ri­so­na miało zo­stać znisz­czo­ne, co też nie­zwłocz­nie uczy­nio­no. Miesz­kań­com prze­ka­za­no bar­dziej lek­ko­straw­ną wer­sję wy­da­rzeń o szpie­gach ra­dziec­kich, dzia­ła­ją­cych na nie­ko­rzyść kraju. Jack­son opu­ścił SES, kwi­tu­jąc swoje odej­ście sło­wa­mi:

– Za stary je­stem na to gówno!

Re­eves zo­stał zwol­nio­ny za nie­kom­pe­ten­cję, w końcu nie­do­sta­tecz­nie prze­szu­kał miesz­ka­nie sta­re­go szpic­la Har­ri­so­na i zba­ga­te­li­zo­wał spra­wę. Jack­son pró­bo­wał sta­nąć w jego obro­nie, mó­wiąc, iż in­ter­wen­cja w domu Si­ni­czy­na zo­sta­ła prze­pro­wa­dzo­na z po­le­ce­nia Re­eve­sa wła­śnie. Szef SES był jed­nak nie­ugię­ty i przy­ja­ciel Jef­fer­sa mu­siał po­że­gnać się ze sta­no­wi­skiem. Po kilku mie­sią­cach wszy­scy trzej spo­tka­li się w Burk­svil­le i po­szli razem na piwo do baru Ruby.

– Tego jesz­cze nie grali, pa­skud­ne ro­ba­le z dru­gie­go końca świa­ta i szpie­dzy ka­ca­pów – mówił Jack­son, po­pi­ja­jąc zło­ci­sty tru­nek.

– No, Lloyd chyba muszę cię prze­pro­sić. Mia­łeś rację – po­wie­dział Re­eves.

– Nie ma spra­wy – od­parł Jef­fers.

– Choć­bym chlał tu przez ty­dzień, nigdy nie za­po­mnę tego, co wi­dzia­łem, wy­obraź­cie sobie – mo­no­lo­go­wał dalej Jack­son.

– Wy­pij­my za ten po­chrza­nio­ny kraj, pap­cia Eisen­ho­we­ra i to, że mimo wszyst­ko ta hi­sto­ria do­brze się skoń­czy­ła – wzniósł toast Re­eves.

– Zdrów­ko, pa­no­wie – od­parł Lloyd.

Spę­dzi­li kilka go­dzin na piciu i luź­nych dys­ku­sjach, po czym wy­szli. Roz­sta­li się na Main Stre­et, każdy po­szedł w swoją stro­nę, nie zda­jąc sobie spra­wy, jakie jesz­cze za­gro­że­nia przy­nie­sie wy­ścig zbro­jeń.