Gra w kulki

Ry­cerz Ar­nold stał w rogu ja­ski­ni, dy­sząc cięż­ko. Jego mu­sku­lar­ne ciało spły­wa­ło potem. Czuł, jak z umy­słu po­wo­li ula­tu­ją ble­ko­ty, któ­ry­mi dodał sobie mocy przed walką.

Był za­ra­zem znu­żo­ny i roz­luź­nio­ny.

Tym razem, jędza do­brze do­bra­ła dawkę, bo jak cza­sem się roz­luź­ni­ło wszyst­ko, to wstyd było do mia­sta wra­cać – po­my­ślał jak za­wsze, dość po­wo­li.

Oparł o ścia­nę swój wiel­ki miecz, o gło­wi­cy zdo­bio­nej opa­lem i łap­czy­wie wcią­gnął w płuca wil­got­ne po­wie­trze. Przez chwi­lę wy­rów­ny­wał od­dech.

– Zle­ce­nie było na smoka, no to teraz pa­zu­ry i ję­zy­ki – po­wie­dział gło­śno sam do sie­bie.

Za radą przy­ja­cie­la Mroka spi­sał sobie ko­lej­ność zadań pod­czas wy­praw, bo wcze­śniej czę­sto mu się coś fan­zo­li­ło. Wra­cał do mia­sta, za­biw­szy przy­kła­do­wo szi­szi­mo­rę, a oka­zy­wa­ło się, że nie za­brał pa­ję­czych łapek i wy­pła­ty nie otrzy­my­wał. 

Nagle coś go za­nie­po­ko­iło. Po­pa­trzył w stro­nę smoka i za­klął gło­śno po kra­sno­ludz­ku:

– Niech cię w sztol­nię!

Gdzieś z dołu do­le­ciał go za­nie­po­ko­jo­ny głos Mroka:

– Co tam Arni? Smok już za­bi­ty?!

– Za­bi­ty – mruk­nął gorz­ko.

Kiedy jego umysł oczy­ścił się znacz­nie, wszyst­ko sobie przy­po­mniał. Do­stał zle­ce­nie na ura­to­wa­nie księż­nicz­ki Flo­rin­ny, którą król Dym­mion zmu­szo­ny był zło­żyć w ofie­rze smo­ko­wi. Umowę ne­go­cjo­wał Mrok, więc Ar­nold miał obie­ca­ne pół kró­le­stwa i rękę na­dob­nej damy.

Po dro­dze po­kłó­ci­li się zresz­tą, bo Mrok, który od każ­dej umowy przy­ja­cie­la po­bie­rał zwy­cza­jo­wo trzy­dzie­ści trzy pro­cent, za­czął na­mol­nie do­po­mi­nać się o swój udział w księż­nicz­ce i nie o rękę wcale mu cho­dzi­ło.

Gdzieś z dołu do­cho­dzi­ło sa­pa­nie, aż wresz­cie do ja­ski­ni wspiął się Mrok, wiel­ko­no­sy i brzu­cha­ty kra­sno­lud z gęstą, czar­ną brodą. Można by dodać za­wsze uśmiech­nię­ty, gdyby nie to, że po wej­ściu do ja­ski­ni Mrok wy­trzesz­czył oczy jakby go ogr do­padł i wrza­snął:

– Ar­nold! Coś ty na­ro­bił?!

– Po­nio­sło mnie… – jęk­nął płacz­li­wie bo­ha­ter.

– Wbi­łeś się w ciem­ny chod­nik bra­chu…

– Było jasno po­wie­dzia­ne, że smok, słod­ką księż­nicz­kę po­rwał i do ja­ski­ni ule­ciał, tam nie­szczę­sną wbrew woli więzi. I jam się na­pa­trzył na jej por­tre­ty, na te sło­dziut­kie ustecz­ka, oczka nie­bie­skie, cy­cusz­ki le­d­wie kieł­ku­ją­ce. I żem już się wi­dział z jej ręką.

– No rękę to se aku­rat bę­dziesz mógł za­brać. O tam leży!

– Bo miała szlo­chać ci­chut­ko i cze­kać wy­ba­wie­nia, a nie wy­pra­wiać z nim takie rze­czy. Jak tu wsze­dłem to ona mu… – Ar­nol­do­wi za­bra­kło tchu.

– Mu­sia­ła wiedź­ma ble­kot źle do­brać…

– Kie­dym się nie…

– Ale szał bi­tew­ny wy­szedł ci ździeb­ko za duży.

– Może po­zbie­ra­my ję­zy­ki i pa­zu­ry?

– W takim sta­nie, to łatwo się po­my­lić. Dasz nie takie jak trze­ba, po­zna­ją się i głowę ci utną… W naj­lep­szym wy­pad­ku. Poza tym, co nam po po­ło­wie kró­le­stwa. Zanim się roz­go­ścisz, znaj­dą tru­chła. – Za­smu­cił się Mrok.

– To, co mam zro­bić?! – spy­tał płacz­li­wym gło­sem Ar­nold.

– Za sied­mio­ma gó­ra­mi, za sied­mio­ma rze­ka­mi, jest kró­le­stwo, które ma pro­ble­my z bandą upio­rów.

– Nieee, za da­le­ko. Za­wsze sobie źle po­li­czę – opie­rał się ry­cerz.

– Ja będę li­czył, ty sku­pisz się na upio­rach – po­wie­dział rze­czo­wo Mrok. – Zbierz wszyst­ko, co się da wy­mie­nić na wino i chodź­my.

 

***

 

Ru­szy­li po­śpiesz­nie. Ar­nold je­chał na po­tęż­nym, ka­rym ogie­rze. Na­bur­mu­szo­ny jak za­wsze, gdy mu nie wy­szło z damą, nie od­zy­wał się i wy­glą­dał, jakby komuś chciał przy­ło­żyć. Mrok trzy­mał się z tyłu, do­sia­da­jąc kucy­ka i nie od­zy­wa­jąc się, żeby nie za­ła­pać się na lanie. Ar­nie­mu dość czę­sto nie wy­cho­dzi­ło, więc mieli wpra­wę i każdy z nich wie­dział jak się za­cho­wać.

Kra­sno­lud roz­glą­dał się nie­spo­koj­nie na boki, co praw­da od wpad­ki w ja­ski­ni mi­nę­ło nie­wie­le czasu, ale już spo­dzie­wał się po­go­ni.

Pró­bo­wał w gło­wie skla­sy­fi­ko­wać Dy­mio­na i prze­wi­dzieć skalę jego re­ak­cji. Miał pew­ność, że nie był jak król Igna­tus Wy­rwi­kich, przed któ­rym mu­sie­li ucie­kać, za Morze Sine. Jed­nak nie na­le­ża­ło się spo­dzie­wać, że bę­dzie aż tak spo­koj­ny jak Fleg­mus I, który po tym jak spa­li­li mu pałac (pod­czas go­rą­ce­go trój­ką­ci­ka z kró­lew­ską mał­żon­ką), po­wie­dział tylko:

– Trza bę­dzie od­bu­do­wać!

Tak. Tem­pe­ra­ment Dy­mio­na mie­ścił się gdzieś po­środ­ku skali, ale z lek­kim prze­chy­łem w stro­nę su­ge­ru­ją­cą emi­gra­cję.

Je­cha­li do­li­ną rzeki, która dziw­nie zwę­ża­ła się w dol­nym biegu. Kiedy za trze­cim lasem na­tknę­li się na nią, była sze­ro­ka na pół mili, a po dwóch dniach drogi można ją było prze­sko­czyć konno.

Ar­nold wła­śnie spiął konia do skoku. Nie­ste­ty rumak po­śli­zgnął się na na­brzeż­nych tra­wach, roz­kra­czył cał­kiem nie­ru­ma­czo i zje­chał do rzecz­ki.

Mrok za­trzy­mał ku­cy­ka i pa­trzył zdu­mio­ny. Bo rumak i jeź­dziec skry­li się cał­kiem w nur­cie. Po chwi­li w sza­rej wo­dzie mi­gnę­ło coś zie­lo­ne­go.

Nie pa­mię­ta­łem, żeby miał zie­lo­ne gacie – za­my­ślił się. Jak ostat­nio zer­k­ną­łem na jego kształt­ny tyłek, to gacie były czer­wo­ne… – kon­ty­nu­ował i rów­no­cze­śnie wy­pie­rał to z umy­słu.

Jed­nak po chwi­li zo­ba­czył dłu­gie­go jak łódź kro­ko­dy­la po­ły­ka­ją­ce­go po­łów­kę czar­ne­go konia. Drugą po­łów­kę…

– Ar­nold! – krzyk­nął Mrok prze­raź­li­wie, rów­no­cze­śnie od­su­wa­jąc się o krok od brze­gu. Po chwi­li bo­ha­ter wy­nu­rzył się sple­cio­ny cia­sno z po­two­rem. – Ra­tun­ku! – krzy­czał kra­sno­lud. – Ratuj się Arni! Ucie­kaj na brzeg! – darł się wnie­bo­gło­sy.

Nagle zo­rien­to­wał się, że uści­ski Ar­nie­go z zie­lo­nym gadem noszą zna­mio­na ob­łap­ki, a nie walki o życie. Dla­te­go przy­mknął się, wy­cią­gnął orzesz­ki i tylko sobie pa­trzył.

Gdy Ar­nold wy­czoł­gał się wresz­cie na pia­sek, miał po­dra­pa­ny tors i po­dej­rza­ne si­nia­ki na po­ślad­kach.

– Po­wiem ci Mroku, że może i te sy­re­ny są nie­bez­piecz­ne, ale można z nimi nie­źle sobie po­uży­wać – wes­tchnął roz­ma­rzo­ny.

Mrok nie od­po­wie­dział, bo mimo dwu­stu lat na tym świe­cie, był nieco zszo­ko­wa­ny tym, co zo­ba­czył.

– Koń nie wróci? – spy­tał roz­ko­ja­rzo­ny ry­cerz.

– Nie, ra­czej nie…

– To idzie­my?

– Nie ma rady.

– Przy­pnij cho­ciaż miecz do kuca. Cięż­ko dźwi­gać – jęk­nął bo­ha­ter.

Mrok sap­nął znie­sma­czo­ny, ale zręcz­nie przy­cze­pił broń tro­ka­mi do sio­dła i ru­szy­li dalej pie­szo.

Ko­lej­ne dni upły­nę­ły im na żmud­nej wę­drów­ce.

– Nie idzie nam, bo trza było na­przód ubić wiedź­mę, za to, że ble­kot po­psu­ła.

– Iść, idzie ale jak po gru­dzie – spro­sto­wał za­wsze pre­cy­zyj­ny Mrok. – To nie była wina wiedź­my.

– Ty to chyba masz z nią ja­kieś inne spraw­ki poza farbą do wło­sów…

– Nie uży­wam żad­nej farby!

Mieli się kłó­cić dalej, ale nie­spo­dzie­wa­nie nadle­ciał tuzin ma­łych strza­łek, pło­sząc ku­cy­ka, który zrzu­ciwszy jeźdź­ca, uciekł gdzieś w krza­ki.

Padli pła­sko na brzu­chy i usi­ło­wa­li, czoł­ga­jąc się, do­łą­czyć do kuca. Jed­nak szyb­ko oka­za­ło się, że jad za­war­ty w strzał­kach ogłu­pił ich i po­zba­wił sił. Nim dwa razy mru­gnę­li, czyli po kwa­dran­sie, oto­czył ich od­dział Bo­bo­li.

Bo­bo­le – mniej­si od kra­sno­lu­dów i cho­ro­bli­wie chu­dzi, po­sia­da­li po­dwój­ne pary oczu i rąk. Dzię­ki temu ar­cy­zręcz­nie po­słu­gi­wa­li się dmu­chaw­ka­mi. Na tym nie­ste­ty koń­czy­ły się za­le­ty tego ludu.

– Biorę du­że­go – ryk­nął ten, który wy­pusz­czał strza­ły z si­wy­mi lot­ka­mi. – Sprze­dam go jako nie­wol­ni­ka! – Osa­dzo­ne na si­nych słup­kach oczy aż ko­ły­sa­ły mu się z pod­nie­ce­nia.

– Weź se ma­łe­go – po­ra­dził mu drugi, nad­cho­dzą­cy od stro­ny stru­mie­nia. – Po­dob­no kra­sna­le mają w be­be­chach ru­bi­ny!

Mrok wzdry­gnął się, bo nie był w sta­nie od­go­nić wizji zie­lon­ka­wych pal­ców Bo­bo­li, grze­bią­cych w jego wnę­trznościach.

Może by się w rzekę rzu­cić. Teraz wąska na ło­kieć, to pew­nie głę­bo­ka jak morze. Tylko przy moim szczę­ściu kro­ko­dyl mnie użyje, a nie omami jak tego głąba – po­my­ślał ża­ło­śnie Mrok. Zresz­tą nie do­le­zę.

Ar­nold leżał na ple­cach błogo uśmiech­nię­ty i usi­ło­wał łapać dłoń­mi coś ponad nim.

Zo­stał oto­czo­ny przez tuzin Bo­bo­li, a jeden z roz­ma­chem kop­nął go w głowę. Ja­sno­wło­sa łe­pe­ty­na Ar­nol­da od­sko­czy­ła w bok, ale on sam dalej pró­bo­wał schwy­cić pal­ca­mi swoje wizje, tym razem nieco na lewo.

Nagle, gdzieś od stro­ny za­gaj­ni­ka, w któ­rym znik­nął kucyk, roz­legł się śpiew­ny zew:

– Chro­mo­ooole Bo­bo­ooole!

I na po­la­nę wtar­gnę­ły trzy ol­brzy­mie wo­jow­nicz­ki.

Chyba mi się mąci w gło­wie jak Ar­nie­mu – po­my­ślał kra­sno­lud, ner­wo­wo mru­ga­jąc. Ale to do­brze.

Jego ciało było sztyw­ne i nie­ru­cho­me. W my­ślach po­dzię­ko­wał bogom za to, że leży zwró­co­ny aku­rat w stro­nę z któ­rej na­de­szły, bo­wiem wo­jow­nicz­ki – ol­brzym­ki pre­zen­to­wa­ły się wspa­nia­le. Rosłe i dłu­go­no­gie, odzia­ne były w mocno wy­kro­jo­ne sta­lo­we majt­ki i sta­niki z me­ta­lo­wych kółek. Zbro­je lśni­ły jasno, a płat­ki kwia­tów przy­kle­ja­ły się do pła­skich brzu­chów i wiel­kich pier­si.

Bo­bo­le za­sty­gły, wpa­trzo­ne w zbli­ża­ją­ce się ko­bie­ty. Jedne ki­wa­ły gło­wa­mi, w rytm huś­ta­ją­cych się pier­si, inne od­kła­da­ły dmu­chaw­ki, śli­niąc się ob­fi­cie. Oczy wszyst­kich osob­ni­ków były na­prę­żo­ne i drża­ły.

Idąca na czele ścię­ła mie­czem naraz trzech Bo­bo­li, a kilku in­nych zdep­ta­ła. Ko­lej­na chwy­ci­ła dwóch mię­dzy pier­si i przy­ci­snę­ła łok­cie do boku. Obaj chrup­nę­li jak roz­dep­tywa­ne śli­ma­ki i osu­nę­li się na zie­mię.

Nawet ci nie­licz­ni, któ­rzy wy­rwa­li się z mocy uroku i usi­ło­wa­li ata­ko­wać, byli ska­za­ni na po­raż­kę. Wiel­ko­lu­dek nie imały się strzał­ki, a po­tęż­ne mie­cze i ciała nio­sły Bo­bo­lom szyb­ką, choć nieko­niecz­nie bez­bo­le­sną śmierć.

Gdy było po wszyst­kim, naj­więk­sza z nich prze­ło­ży­ła Ar­nol­da przez ramię, jak owcę, a druga ujęła wodze ku­cy­ka i ru­szy­ły w stro­nę po­bli­skie­go, za­le­sio­ne­go wzgó­rza.

– Nie zwle­kaj Lu­cyn­ko – po­go­ni­ły trze­cią sio­strę – bierz ma­łe­go i w drogę. To nie­bez­piecz­na oko­li­ca.

W usy­pia­ją­cym umy­śle Mroka zro­dzi­ła się ostat­nia myśl, że może i on zo­sta­nie zmiaż­dżo­ny wiel­ki­mi cyc­ka­mi. Ma­rząc, za­stygł z ob­le­śnym uśmie­chem.

Celem wę­drów­ki oka­zał się oto­czo­ny czę­sto­ko­łem dwo­rek. Wo­jow­nicz­ki pu­ści­ły ku­cy­ka, by swo­bod­nie pasł się na won­nych gry­kach i dzię­cie­li­nach, Ar­nie­go ro­ze­bra­ły i uło­ży­ły de­li­kat­nie pod drze­wem, a Mroka po­wie­si­ły na ga­łę­zi, za ku­brak jak kru­sze­ją­ce­go kró­li­ka.

Mrok po­czer­wie­niał na gębie z gnie­wu, ale tylko na mo­ment. Dłu­go­fa­lo­wy efekt strza­łek spra­wił, że zbladł i ze­sztyw­niał.

Ar­nold prze­bu­dzał się po­wo­li, a jego błę­kit­ne i czę­sto zdzi­wio­ne świa­tem oczy, wy­trzesz­czy­ły się w stu­po­rze.

Na wy­sy­pa­nym pia­skiem dzie­dziń­cu wo­jow­nicz­ki unio­sły mo­car­ne ra­mio­na i chó­rem wy­po­wie­dzia­ły za­klę­cie:

 „Tasz­ka, jelec, zbro­cze, sztych,

Wróć­my do po­sta­ci swych”

Z nie­przy­jem­nym chrzę­stem ich ciała roz­war­ły się na ple­cach i z wnę­trza ol­brzy­mek wy­sko­czy­ły po­sta­cie nieco tylko wyż­sze od Mroka. Ich dłu­gie loki pre­zen­to­wa­ły całą gamę ru­do­ści od miodu do kasz­ta­na. Były do sie­bie bar­dzo po­dob­ne i dość kor­pu­lent­ne.

Ta o naj­ja­śniej­szych wło­sach roz­ka­za­ła:

– Vera, Ce­lin­ka oczyść­cie broń, na­oliw­cie za­wia­sy w zbro­jach! Ja tym­cza­sem wezmę ką­piel.

Po czym zrzu­ci­ła z sie­bie ubra­nie i wsko­czy­ła do wiel­kie­go cebra. Z dachu dworu za­czął spły­wać stru­mień wody. Ko­bie­ta się­gnę­ła po gli­nia­ne na­czy­nie, za­czerp­nę­ła z niego i na­tar­ła ciało, wy­twa­rza­jąc pach­ną­cą ró­ża­mi pianę. Potem we­szła pod stru­mień i przez chwi­lę stała tam, pisz­cząc ra­do­śnie.

Wresz­cie wy­sko­czy­ła, za­wi­nę­ła się w cien­kie białe płót­no i po­de­szła do le­żą­ce­go ry­ce­rza.

– No i cośmy za skarb zdo­by­ły sio­strzycz­ki – mruk­nę­ła, kła­dąc mięk­ką, bosą stopę na tor­sie męż­czy­zny.

Prze­su­nę­ła ją w dół po umię­śnio­nym brzu­chu, a potem zręcz­nym ru­chem stopy ze­rwa­ła bie­li­znę.

Ar­nold nie spusz­czał z niej go­re­ją­cych oczu. Lubił nie­wy­so­kie ko­biet­ki, bo wy­da­wa­ły mu się de­li­kat­ne i pełne uroku.

– Przy­po­mi­na­ją mi ten od­dział kra­sno­lu­dek, który ura­to­wa­łem przed na­pa­ścią ban­dy­tów – szep­nął, za­po­mi­na­jąc, że Mroka nie ma przy nim. – Ależ one były wdzięcz­ne – wes­tchnął.

Po­ru­szo­ny wspo­mnie­nia­mi Ar­nold od­czuł oży­wie­nie rów­nież w dol­nych par­tiach ciała.

Sto­ją­ca nad nim wo­jow­nicz­ka spoj­rza­ła z bły­skiem w oku i do­sia­dła go zręcz­nie. W uści­sku jej moc­nych nóg do­znał roz­ko­szy, wzmoc­nio­nej jesz­cze wi­do­kiem ką­pią­cych się po­zo­sta­łych dam.

Po chwi­li ona stur­la­ła się z niego zręcz­nie i ob­cią­ga­jąc tu­ni­kę, za­śmia­ła się gar­dło­wo:

– Jak ma­wia­ją w Mał­piej Skale: „Ry­cerz może nie mieć ręki albo nogi, ale nie może być ka­le­ką!”

– Ale może cho­ciaż mi po­wiesz, jak masz na imię? – burk­nął nieco ura­żo­ny jej za­cho­wa­niem.

– Gra­cja. Miło mi cię po­znać ry­ce­rzy­ku. Wera, twoja kolej – mruk­nę­ła do sio­stry.

Sko­rzy­sta­ły z niego wszyst­kie trzy, a potem bez­tro­sko za­ję­ły się swo­imi spra­wa­mi. Zanim po­wtór­nie wsko­czy­ły w swoje zbro­je, Gra­cja roz­ka­za­ła:

– W piw­nicz­ce znaj­dziesz ja­rzy­ny, kaszę i spra­wio­ne mięso. Przy­go­tuj wie­cze­rzę, że­by­śmy nie były głod­ne i złe.

– Nie wiem, czy po­tra­fię…

– Le­piej dla cie­bie, żebyś umiał!

Gdy wró­ci­ły, roz­sia­dły się na mięk­kich zie­lo­nych gła­zach, na­la­ły sobie wina i wrzesz­cza­ły:

– Dawaj jeść!

– Szyb­ciej ciuro! Wo­jow­nicz­ki są głod­ne!

– Pa­trz­cie, jakie ro­bi­ miny, jak ta cza­ro­dziej­ka Er­ne­sty­na, która zro­bi­ła nam zbro­je.

Ar­nold przy­niósł im miski wy­peł­nio­ne go­rą­cym gu­la­szem.

– Wykąp się szyb­ko! – roz­ka­za­ła Wera. – Ku­charz z cie­bie lichy, ale bę­dzie­my mieć dla cie­bie inne za­da­nia. – Mla­snę­ła lu­bież­nie ję­zy­kiem.

– Druga – krzyk­nę­ła Gra­cja.

– A ja się z nim wy­ką­pię – wes­tchnę­ła Ce­lin­ka, zrzu­ca­jąc ko­szu­lę i wska­ku­jąc do balii.

Wo­jow­nicz­ki uży­wa­ły sobie z ry­ce­rzem wie­lo­krot­nie w ciągu ko­lej­nych dni. Czę­sto pod­szczy­py­wa­ły go, prze­zy­wa­ły i stra­szy­ły. 

Ar­nold był roz­dar­ty. Czuł się szczę­śli­wy, w tej po­wo­dzi brzu­chów, cy­cusz­ków i pup, gdzie co­dzien­nie upra­wiał seks i wciąż cze­ka­ły na niego chęt­ne dziew­czę­ta. Jed­nak nie po­do­ba­ło mu się po­kle­py­wa­nie, gwiz­da­nie jak na psa i bu­dze­nie w środ­ku nocy, jeśli aku­rat wo­jow­nicz­ki na­szła chci­ca.

Ze zdu­mie­niem stwier­dził, że od­naj­du­je szczę­ście w szat­ko­wa­niu wa­rzyw i ma­ry­no­wa­niu mięsa.

Ce­lin­ka czę­sto chwa­li­ła jego dania, co za­chę­ca­ło go do wy­my­śla­nia no­wych po­traw. Zresz­tą ona jedna trak­to­wa­ła go jak czło­wie­ka, lu­bi­ła się do niego przy­tu­lać, po­ga­wę­dzić i stro­iła się tylko dla niego.

Pew­ne­go dnia, kiedy od­po­czy­wa­li w jej łożu, Ar­nold po­wie­dział:

– Nie czuję się tu szczę­śli­wy, choć gdy­bym kie­dyś usły­szał o tym, co mnie spo­tka, był­bym rad…

– Cza­sem mnie za­dzi­wiasz ry­ce­rzy­ku – od­par­ła, prze­cią­ga­jąc się zmy­sło­wo – jed­nak my­ślisz.

– Trak­tu­je­cie mnie jak rzecz, albo go­rzej. Jak dziw­kę. Nie chcę tak żyć.

Przez chwi­lę za­sta­na­wia­ła się, na­krę­ca­jąc lok na palec i gry­ząc po­li­czek. Wresz­cie szep­nę­ła:

– Chyba się im już tro­chę znu­dzi­łeś…

– Pusz­czą mnie wolno?! – spy­tał z na­dzie­ją.

– Nie sądzę.

– To, co ze mną zro­bią?

– To samo, co z cza­ro­dziej­ką.

– Czyli?

– Nie po­win­nam ci tego mówić – szep­nę­ła – ale je­steś takim słod­kim ko­chan­kiem. Za­mknę­ły ją w szkla­nej kuli. Tak jak two­je­go to­wa­rzy­sza i wielu in­nych.

– Jak za­mknę­ły?

– Cza­ro­dziej­ka miała dużo świet­nych po­my­słów. Miesz­ka­ła w tym dwo­rze. Moje sio­stry prze­ję­ły nie­któ­re z jej wy­na­laz­ków. Teraz stoi pod dasz­kiem na półce. Nie wi­dzia­łeś?

– My­śla­łem, że to ozdo­by. Mnie też za­mkną w kuli?

– Pew­nie tak. Na na­szych bez­dro­żach łatwo można sobie zło­wić ry­ce­rza. Dla­te­go chcę, żebyś uciekł! Nie masz wiel­kich szans, ale mo­żesz cho­ciaż spró­bo­wać.

– Chcę i za­bio­rę Mroka.

– Tego ru­de­go kra­sno­lud­ka? Mo­żesz go za­brać w kuli, bę­dzie ci ła­twiej ucie­kać.

– A jak ja będę z nim roz­ma­wiał w tej kuli? On mi liczy góry i rzeki – dodał po­waż­nie.

Wo­jow­nicz­ka par­sk­nę­ła, ale szyb­ko spo­waż­nia­ła.

– Pod­czas pełni zo­sta­wisz go na ze­wnątrz na całą noc. O świ­cie po­wi­nien być wolny… chyba.

– Nie wiesz tego na pewno?

– Nie, jesz­cze ni­ko­go nie uwol­ni­ły­śmy.

 

***

Kilka dni póź­niej Ce­lin­ka prze­my­ci­ła mu szkla­ną kulę. Gdy wyjął ją z płó­cien­ne­go worka, za­nie­mó­wił, a potem prych­nął.

W szkla­nej kuli tkwił Mrok, któ­re­go od­ro­sty były ja­skra­womar­chew­ko­we, w związ­ku z tym wy­glą­dał jak nie­wiel­ki, wku­rzo­ny ty­grys. Pły­wał w kuli, po­śród wi­ru­ją­cych płat­ków śnie­gu, ma­cha­jąc rę­ka­mi i wrzesz­cząc plu­ga­stwa, któ­rych Ar­nold mógł się tylko do­my­ślać.

– Nie do­mknę wrót, kiedy bę­dzie­my dziś ru­szać na misję – szep­nę­ła Ce­lin­ka. – Ucie­kaj naj­szyb­ciej jak mo­żesz!

– Dzię­ki, Ce­li­no. Super z cie­bie dziew­czy­na. – Po­ca­ło­wał ją w po­li­czek. – Wo­lał­bym cie­bie, od księż­ni­czek i ich kró­lestw. Zwłasz­cza że one głów­nie dają rękę. – Wy­szcze­rzył się w uśmie­chu.

Wy­wró­ci­ła ocza­mi, ale od­da­ła mu ca­łu­sa.

Gdy tylko od­je­cha­ły, od­na­lazł swoją zbro­ję i por­t­ki. Dzię­ki uchy­lo­nym wro­tom wy­pro­wa­dził ku­cy­ka i od­zy­skał miecz. Wo­jow­nicz­ki nie zdały sobie nawet trudu, by od­piąć go od sio­dła.

Przy­pa­sał mie­cz i lek­kim truch­tem ru­szył w las, cią­gnąc za sobą kuca. Biegł aż do zmro­ku, kiedy za­szył się wraz z ko­niem w krza­kach. Cie­niut­ki sierp księ­ży­ca nie zwia­sto­wał szyb­kie­go uwol­nie­nia jego druha.

Nie do­cze­kał się po­go­ni, lecz z ostroż­no­ści jesz­cze przed świ­tem ru­szył w dal­szą drogę. Trze­cie­go dnia do­tar­ł do prze­pra­wy na Rzece Smo­czych Łez. Aby oszczę­dzić na kosz­tach, Ar­nold zgło­sił się do po­mo­cy w prze­pra­wie. Razem z mru­kli­wym prze­woź­ni­kiem, zgod­nie cią­gnę­li sznu­ry i piędź, za pię­dzią prze­su­wa­li się w stro­nę dru­gie­go brze­gu.

– To już mia­sto Kieł? – spy­tał, wy­sia­da­jąc.

– A niby, co in­ne­go miało być?!

– Nie byłem pewny, czy sobie góry i rzeki do­brze po­li­czy­łem. Mrok miał to robić… – dodał z lekką pre­ten­sją, zer­ka­jąc na swój bagaż.

 

***

W mie­ście nie miał pro­ble­mu ze zna­le­zie­niem za­ję­cia. Rąbał drew­no, nosił to­wa­ry z prze­pra­wy i cze­kał. Dość nie­cier­pli­wie, bo dwa razy dzien­nie he­rol­dzi ob­cho­dzi­li Kieł, gło­sząc orę­dzie króla, zwią­za­ne z na­gro­dą dla śmiał­ka, który uwol­ni księż­nicz­kę.

Ar­nol­da, co noc, bu­dził kosz­mar­ny sen, w któ­rym ko­lej­ny śmia­łek od­bie­rał od króla wór ru­bi­nów i wpi­jał się w usta księż­nicz­ki. A ona nie­odmien­nie miała twarz Ce­lin­ki. Mi­nę­ły dwa ty­go­dnie, nim księ­życ za­okrą­glił się jak pą­czek i można było roz­po­cząć akcję „szkla­na”. Ar­nold sam wy­my­ślił nazwę i cały plan, z czego był ogrom­nie dumny.

 Wie­czo­rem ry­cerz po­ło­żył kulę z mio­ta­ją­cym się w niej kra­sno­lu­dem na tra­wie, a sam legł obok, aby mieć wszyst­ko na oku.

Spał smacz­nie, kiedy usły­szał wizg. Gwizd­nię­cie przy­po­mi­na­ją­ce wiatr uwię­zio­ny w skal­nych szcze­li­nach lub jęk Szkar­łat­ne­go Kry­stia­na, kiedy przy­cup­nął na nim smok. Zwłasz­cza to ostat­nie, spo­wo­do­wa­ło, że Ar­nold po­de­rwał się na równe nogi.

Zo­ba­czył kulę, która de­li­kat­nie wi­ro­wa­ła wokół wła­snej osi, wzbu­dza­jąc w swym wnę­trzu śnież­ną za­wie­ję. Wi­dział twarz druha, wy­krzy­wio­ną we wrza­sku. Krysz­tał przy­śpie­szył, ro­snąc wzdłuż i wszerz, aż wresz­cie roz­pry­snął się, ni­czym my­dla­na bańka.

Do uszu ry­ce­rza do­szła koń­ców­ka krzy­ku:

– …ożył kol­cza­stym trzon­kiem!

Na tra­wie sie­dział rudy kra­sno­lud, wciąż oto­czo­ny bro­ka­to­wą mgieł­ką.

– Mrok?!

– A wy­glą­dam na za­klę­tą księż­nicz­kę?! Dla two­je­go i mo­je­go dobra mam na­dzie­ję, że nie!

– Nie, tylko włosy masz inne…

Zmie­sza­ny Mrok do­tknął głowy i zaraz od­po­wie­dział:

– Wszyst­ko to nic. Znaj­dę wiedź­mę i będę jak nowy. Gdzie je­ste­śmy?

– W Kle?

– Mamy zle­ce­nie?

– Jesz­cze nie… – za­wa­hał się na mo­ment – cze­ka­łem na cie­bie.

– I słusz­nie. A jak brzmi ogło­sze­nie?!

– Król Eve­rest ósmy tego imie­nia, wład­ca sław­ny i pra­wo­wi­ty na­stęp­ca po­przed­nie­go króla, a każdy kto łże, że jest ina­czej, zo­sta­nie skró­co­ny o głowę, a wcze­śniej bę­dzie ła­ma­ny kołem, a człon­ki jego…! – roz­darł się Ar­nold.

Mrok scho­wał głowę w ra­mio­na, ści­snął drob­ny­mi dłoń­mi skro­nie i mruk­nął:

– Streść mi to. Jaka spra­wa i za­pła­ta?

– Na kró­lew­nę rzu­co­no urok. Pod po­sta­cią wija wy­sy­sa po­dróż­nych na dro­dze do Mor-d’-thuj. A to ważna droga. Na­le­ży księż­nicz­kę schwy­tać i od­cza­ro­wać. Kto tego do­ko­na rękę księż­nicz­ki – Ar­nold wzdry­gnął się nie­znacz­nie – do­sta­nie w na­gro­dę, a do tego sześć wor­ków szma­rag­dów.

– I bar­dzo ład­nie. Za sześć wor­ków, to se bez łaski ku­pi­my ja­kieś ksią­stew­ko. Gdzie zgło­sze­nia?

– Na zamku, ale każ­de­go dnia idzie tam ze trzech, lub czte­rech.

– No to nie zwle­ka­jmy – mruk­nął kra­sno­lud.

***

Ko­lej­ne­go dnia zja­wi­li się na dwo­rze króla, pre­zen­tu­jąc się jak dria­da w rów­no­noc. Mrok miał po­now­nie kru­czo­czar­ne włosy i nowy, pą­so­wy ku­brak naj­mod­niej­sze­go kroju. Ar­nold odzia­ny w ko­szul­kę ze sta­lo­wych kółek, w wy­so­kich bu­tach, barwy in­dy­go, wpra­wiał zgro­ma­dzo­ne damy w takie po­ru­sze­nie, że wy­da­wa­ło się, iż wieje wiatr.

Obok nich zgro­ma­dzi­ła się grupa na­jem­nych trol­li i dwóch krzy­wo­no­gich, błęd­nych ry­ce­rzy.

Roz­par­ty na tro­nie król Eve­rest zda­wał się tonąć w ol­brzy­miej szu­bie. Nie mogli do­strzec jego twa­rzy, bo skry­wał się za dzi­wacz­ną maską bro­da­te­go męż­czy­zny o nie­na­tu­ral­nie po­dłuż­nej twa­rzy.

– No tośmy się do­cze­ka­li ko­lej­nych śmiał­ków – mruk­nął zza maski król.

Ar­nold na­prę­żył dum­nie mię­śnie w ko­szul­ce, trol­le krzyk­nę­ły hasło bo­jo­we, które brzmia­ło jakoś tak: „Flaki wy­rwie­my, czasz­ki ze­trze­my, wszyst­ko co żyje, solą za­sy­pie­my”!

– Nie jest to za dobra wróż­ba dla księż­nicz­ki – szep­nął Mrok, wy­wo­łu­jąc napad śmie­chu u braci – ry­ce­rzy.

– Sexon i Xeson – za­po­wie­dzie­li­ście swoje przy­by­cie mie­siąc temu. Co was za­trzy­ma­ło?  – tu­bal­nie za­py­tał król. – Prze­stań rżeć idio­to, zanim za­czniesz od­po­wia­dać!

– Po­błą­dzi­li­śmy – wy­du­kał ten, który śmiał się mniej.

– Od­dział pod wodzą Szar­pi­dru­ta wy­ru­szył z kolei dwa ty­go­dnie temu – zwró­cił się do trol­li. – Wró­ci­li­ście, ale czy za­da­nie za­koń­czy­ło się suk­ce­sem? Może wresz­cie do­wiem się, skąd po­cho­dzi twoje imię Szar­pi­dru­cie.

– Złu­pie­nie wsi. Zmia­na pla­nów. Zmia­na do­wód­cy – mel­do­wał sza­ro­zie­lo­ny ol­brzym.

– Skoro je­steś nowym do­wód­cą, to po­wiedz jak cię zwą?

– Wier­ci­mózg, królu!

– Ru­szaj zatem i nie zmie­niaj pla­nów, aby nie mu­sia­no zmie­niać cie­bie. Kto nam jesz­cze zo­stał. – Król po­chy­lił się do przo­du, jakby wni­kli­wie ob­ser­wo­wał ze­bra­nych. – Kra­snal – prze­nie­wier­ca i męska nie­rząd­ni­ca.

Ar­nold spu­ścił dłoń na głow­icę mie­cza, a Mrok wy­stą­pił do przo­du.

– Nie ze­bra­li­śmy się tu, by na­wza­jem się ob­ra­żać. Tak myślę… – za­wie­sił głos, spo­glą­da­jąc na króla. – Po­myśl­my. Po wielu ty­go­dniach sta­rań wy­sy­łasz na misję Mó­zgo­zja­da z dru­ży­ną i tych dwóch, któ­rych z karcz­my mu­sia­ła do­pro­wa­dzić służ­ba. Sy­tu­acja nie do po­zaz­drosz­cze­nia. Nic tu po nas! – krzyk­nął te­atral­nie. Jed­nak wi­dząc, że Ar­nold zmie­rza do wyj­ścia, zła­pał go za ło­kieć i krzyk­nął z uśmie­chem: – Ale wasza mi­łość ma szczę­ście. Jeśli ma­je­stat zdo­bę­dzie się na szczo­drość, może roz­wią­zać pro­blem z naszą po­mo­cą.

 

***

– Czemu idzie­my na misję, mimo że nas ob­ra­żał? – burk­nął Ar­nold.

– Bo do­ło­żył jesz­cze dwa worki i konia, na któ­rym je­dziesz.

– Czemu wciąż się oglą­dasz?

– Te dwa błęd­ne tłu­mo­ki sie­dzą nam na ogo­nie. Nie pytaj! Bo sami nie tra­fią.

– A trol­le?

– Są­dząc po łu­nach bawią się za Czar­nym Lasem.

– Czemu nie po­wie­dzia­łeś, że je­steś rudy?

– A żebyś w cia­snym chod­ni­ku trol­la spo­tkał! Co cię ob­cho­dzi moja głowa?!

– Wiesz o wszyst­kim, co mam w gło­wie i w duszy…

– Nie ma tego za wiele.

– Ale, ty mi nic nie mó­wisz!

– Nie ma o czym. Wiesz, drę­czy mnie ten wij…

– Czemu, prze­cież to ja będę z nim wal­czył?

– Wije żyją w ko­pal­niach. Wę­dru­ją chod­ni­ka­mi i są dia­blo nie­bez­piecz­ne. Tylko wi­dzisz, nigdy nie sły­sza­łem, żeby w lesie z dala od ja­skiń…

 

***

 

Słoń­ce po­wo­li cho­wa­ło się za lasem, który za­sy­piał w świer­go­cie pta­sząt.

Mrok zwi­sał krzy­wo z ga­łę­zi do­rod­nej sosny, w którą wgnia­tał go jego wła­sny kilof bo­jo­wy. Ar­nold dźwi­gnął się na czwo­ra­ka, otarł pot z czoła i jęk­nął:

– Dźgną­łem ją, ale jakby nic nie po­czu­ła. Prze­cię­ła mi ścię­gno pa­zu­rem, nie mogę cho­dzić – dodał.

– Nic ci nie po­ra­dzę bra­cie. Jak wróci, użyje żądła. Sły­szysz.

Gdzieś za krza­ka­mi won­ne­go ja­śmi­nu dało się sły­szeć ci­chut­kie stu­ka­nie, jakby wiatr zrzu­cał na mech dzie­siąt­ki szy­szek.

Nie­ste­ty obaj wie­dzie­li, że to stu­ka­ją nóżki dłu­giej na dzie­sięć stóp sko­lo­pen­dry, która wra­ca­ła do nich, żeby roz­po­cząć wie­czor­ną ucztę.  Wcze­śniej na ich oczach po­si­li­ła się trol­la­mi. Kiedy do­pa­da­ła ich ko­lej­no, wy­glą­da­li jak ba­lo­ni­ki, z któ­rych ktoś spusz­cza po­wie­trze. Ostat­nim chwi­lom to­wa­rzy­szy­ło zwy­kle wy­mow­ne sior­ba­nie.

Ar­nold pod­parł się mie­czem i wstał, ale głowa ki­wa­ła mu się jak u śle­pe­go ko­cia­ka.

– Chcę zgi­nąć, wal­cząc! – krzyk­nął zgrzy­tli­wie, jakby się dła­wił.

– Ja chciał­bym wró­cić do szkla­nej kuli – stęk­nął Mrok i z nie­sma­kiem zdmuch­nął z kru­czo­czar­nej grzyw­ki ostat­nią, bro­ka­to­wą gwiazd­kę.

Sza­ro­żół­ta sko­lo­pen­dra sta­nę­ła na wprost nich na ścież­ce, ryt­micz­nie uno­sząc za­koń­czo­ny żą­dłem tel­son.

– Za­bi­ję wije! – Roz­legł się za nimi dud­nią­cy śpiew.

Do po­two­ra pod­bie­gła Ce­lin­ka w ol­brzy­miej zbroi. Do­sia­dła ro­ba­ka jak konia i chwy­ci­ła go za głowę, szar­piąc z całej siły.

– Nie za­bi­jaj jej, bo stra­ci­my skarb! – krzyk­nął Mrok.

– Zwa­rio­wa­łeś?! – wy­stę­ka­ła. – Chcesz sobie ją za­trzy­mać?!

– Nie! Na­pluj jej w oczy!

Ce­lin­ka prze­su­nę­ła, uwię­zio­ne w sta­lo­wym bi­ki­ni, po­ślad­ki bli­żej głowy sko­lo­pen­dry i plu­nę­ła so­czy­ście w oba śle­pia.

Po­twór wpadł w drże­nie, które strą­ci­ło wo­jow­nicz­kę w pia­sek. Ze­rwa­ła się z mie­czem w dłoni, ale nie był już po­trzeb­ny.

Na pia­sku le­ża­ła młoda, ru­do­wło­sa kra­sno­lud­ka. Odzia­na w je­dwa­bie, miała oko­lo­ne ciem­ny­mi rzę­sa­mi czar­ne oczy i krót­ką, mięk­ką bród­kę.

– Je­steś córką Eve­re­sta? – spy­tał zdu­mio­ny Ar­nold.

– Tak! – wark­nął wście­kle Mrok – a on jest moim współ­ple­mień­cem, który ukradł z ko­palń skar­by i znik­nął bez wie­ści! Dla­te­go tyle o mnie wi­edział i z tego po­wo­du skry­wał ob­li­cze.

– To, kto go prze­klął?! – Nie ro­zu­miał ry­cerz.

– Nikt – za­pła­ka­ła kra­sno­lud­ka. – Oj­ciec wy­na­jął cza­ro­dzie­ja, który zmie­nił mnie w po­czwa­rę, abym pil­no­wa­ła mu skar­bu. Do­dat­ko­wo gnę­bił ludzi po­dat­ka­mi z po­wo­du trud­nej sy­tu­acji kraju. Wszel­kie zyski lo­ko­wał w klej­no­tach i prze­sy­łał do mojej kry­jów­ki. A od­dział trol­li za­zwy­czaj roz­pra­wiał się ze śmiał­ka­mi, zanim mnie zna­leź­li.

Ar­nold spoj­rzał na swoje palce.

– To jak mam za­pa­mię­tać, co po kolei? – spy­tał.

– Nijak – od­parł Mrok.

– Nijak – Wtrą­ci­ła się Ce­lin­ka. – Za­bie­rze­my skarb, po­pły­nie­my za siód­me morze. Nie, nie mu­sisz li­czyć – do­da­ła.

Potem wy­sko­czy­ła ze swo­jej zbroi i po­de­szła do ry­ce­rza i uklę­kła by opa­trzeć mu rany:

– Mogę go­to­wać, ale ty bę­dziesz zmy­wał – za­dys­po­no­wa­ła su­ro­wo. – Nie mo­głam o tobie za­po­mnieć – wes­tchnęła tak zmy­sło­wo, że owady w po­bli­żu za­czę­ły wy­ko­ny­wać ta­niec go­do­wy.

– Ja o tobie też. Mogę zmy­wać i go­to­wać, ale to ty bę­dziesz wsta­wać do dzie­ci! – sap­nął na­mięt­nie.

– Zna­la­złam skarb przy dro­dze, zła­mał serce nie­bo­dze – za­śpie­wa­ła Ce­lin­ka, za­rzu­ca­jąc mu ręce na szyję i tuląc się do sze­ro­kiej pier­si.

– Może wy­star­czy już tych ro­man­sów?! – uciął Mrok. – Dość się na was na­pa­trzy­łem z kuli. Do końca życia będę się dzi­wił. No ale wy macie dłu­gie nogi… Pro­wadź nas księż­nicz­ko do skar­bu.

– A nie od­da­cie mnie ojcu?!

– Mo­żesz iść z nami. – W oczach Mroka coś bły­snę­ło czule. – Je­steś ruda i pięk­na. Ja chyba też prze­sta­nę być czar­nym kra­sno­lu­dem i zmie­nię imię na Kasz­tan. A jak bę­dzie­my zwać cie­bie, moja na­dob­na księż­nicz­ko.

Księż­nicz­ka w za­my­śle­niu po­tar­ła bród­kę i wy­cią­ga­jąc dłoń do Kasz­ta­na, szep­nę­ła:

– Wie­wiór­ka.

– Odkąd nie tupie nóż­ka­mi i nie usi­łu­je mnie wy­ssać, też mi się po­do­ba – za­śmiał się ry­cerz, ale krót­ko, bo Ce­lin­ka wal­nę­ła go pię­ścią w plecy. – Ale na bicie się nie zga­dzam – mruk­nął, chyba że cie­niut­ką trzcin­ką, jak za­ło­żysz zbro­ję.

To, co zna­leź­li w ja­ski­ni prze­szło ich ocze­ki­wa­nia.

Od skar­bów, które za­rzu­ci­li mu na grzbiet, nie­szczę­sny kuc do śmier­ci miał krzy­we nogi. Sami rów­nież, wzię­li na plecy, ile kto dał radę dźwi­gnąć, a nawet prze­ro­bi­li zbro­ję Ce­lin­ki na wózek. W ten spo­sób udało im się wy­wieźć za morze dwa tu­zi­ny wor­ków z klej­no­ta­mi.