Cisza - część I

„Przed burzą zawsze następuje cisza, niezależnie od tego czy chcesz jej czy też nie”

Cisza

Szarpany wieczną zemstą, gniewem, nienawiścią, każdego dnia zaślepiany bólem. Mówiono, że spłodziły go cienie, sam mrok, a przybył z Gór Sinych, niektórzy w to wierzą, inni uważają to za czyste kłamstwo, absurd. Nieliczni poznali jego prawdziwe imię, reszta nazwała go Zwierzchnikiem, Mordercą z Aetern czy też Przeklętym. Twierdzono, że brak mu uczuć, że jest potworem. Dlaczego? Bo ratował ludzi, udostępniał im dalsze życie, chronił, gdy tylko mógł? Ech, ludzka głupota, skłonni są do tego, aby zapamiętywać tylko te złe czyny, o tych dobrych jak najszybciej zapominać. Chciwość, nienawiść, pycha, jest to dla nich charakterystyczne. Jedyne, co potrafią, to ranić się miłością, ale, gdy kochają… To jest piękne.

I

Postawny, młody mężczyzna stanął w świetle pochodni. Twarz miał naznaczoną licznymi bliznami, jedna szpeciła go najbardziej, od lewej brwi do początku lewego policzka. Oczy też nie grzeszyły pięknością, ciemne, pionowe źrenice na zabójczo niebieskim tle. Na plecach ciążył mu miecz w zwykłej, czarnej pochwie zakończony srebrną głowicą. U prawego boku widniał sztylet.

Zarzucił kaptur na głowę i postąpił kilka kroków do przodu, w kierunku Bramy Południowej.

– A cóż to, następny głupiec, który pałęta się za murami po nocach? Chłopaki, wpuścić biedaka! – odezwał się jeden z głosów, z wieży strażniczej.

Żołnierze odstąpili mężczyźnie miejsca, łypiąc na niego czujnie oczami, otworzyli zakuwaną w stal bramę.

– Rozgość się, podróżniku! Za niedługo odstąpię komuś tę przeklętą wartę, pogadamy, wypijemy… – reszta słów utonęła w grzmocie burzy.

Strażników nie było tu wielu, a jeszcze mniej (z tego, co widział) nie umiało prawidłowo posługiwać się mieczem, więc rozumiał postać rzeczy, dowódca, wraz z kilkoma swoimi kompanami, pilnują, aby to żaden zbir się nie przedostał, a ci udają, że ćwiczą. Uśmiechnął się ponuro i dołączył do siedzących wokół paleniska. Nad źródłem ognia górowała, niedbale zbudowana konstrukcja z drewna, i głównie, z płótna. Nieco zdziwiony był tym, że ogień zapłonął przy takiej ulewie, lecz nie miał teraz czasu na myślenie, musiał zamknąć oczy, chociaż kilka minut snu było mu potrzebne. Oparł się o pień drzewa i opuścił powieki.