Astroszrot

 – Co za kupa złomu – stwier­dził Zenek.

– Ja. Co za kupa – po­twier­dził Hel­mut tnąc pal­ni­kiem ka­wał­ki wraku, do­star­czo­ne­go w ze­szłym ty­go­dniu. – Dla­cze­go Ja­nusz tak się cie­szył, jak brał te reszt­ki?

– Mówił, że to świet­na stal. Co jak co, ale na tym się zna. To zna­czy, że za­ro­bi­my, więc tnij.

Pal­nik chwi­lę póź­niej roz­świe­tlał twarz Hel­mu­ta kry­ją­cą się za przy­łbi­cą ska­fan­dra.

– Tu są ślady, ja­kie­goś gówna na tym zło­mie. Ta stal poza spa­le­niem wy­glą­da, jak prze­pa­lo­na ja­kimś kwa­sem – mówił przez in­ter­kom Hel­mut.

– Wiem, że się na tym znasz, ale dla mnie, to coś całe wy­glą­da jak gówno. Zo­bacz jak to się cią­gnie. Może wy­ło­wi­li to z ja­kie­goś bagna? Patrz, tu jest coś na­pi­sa­ne.

Hel­mut włą­czył do­dat­ko­we oświe­tle­nie, po czym za­czął od­sła­niać napis.

– To chyba jest "USCSS Nos…", dalej nie mogę od­czy­tać.

Zenek za­czął po­ma­gać, po­wo­li skro­biąc spa­le­ni­znę z resz­tek na­pi­su na wy­gię­tym i ro­ze­rwa­nym ka­wał­ku ka­dłu­ba.

– Ja. Ta li­te­ra wy­glą­da na "l" lub "i", ale mogło być też "t".

– Jak dla mnie to jest "USCSS No­sl­ro­mo" lub "USCSS No­stro­mo". To dru­gie le­piej brzmi – po­wie­dział Zenek.

– Dla mnie "USCSS No­stro­mo" też brzmi bar­dziej sen­sow­nie. Cie­ka­we co trans­por­to­wa­ła ta jed­nost­ka? – spy­tał Hel­mut.

– I co do­pro­wa­dzi­ło do ta­kich znisz­czeń? Wy­glą­da jakby zo­sta­ła wy­sa­dzo­na od środ­ka. Co za idio­ta wy­sa­dza taki trans­por­to­wiec?

– Ja. Masz rację. Idio­ta albo idiot­ka. Nie zwró­ci­łem na to uwagi. Mnie bar­dziej cie­ka­wi, ile na tym za­ro­bi­my?

 

*

 

W innej czę­ści aste­ro­idy Ja­nusz ob­słu­gi­wał po­ten­cjal­ne­go klien­ta.

– Ta gru­bość pan­ce­rza się nie zga­dza i wy­glą­da jakby się spa­lił.

– A to? Ma pan cał­ko­wi­tą rację. Widać, że się pan zna. Przy­pa­lił się, przy wej­ściu w at­mos­fe­rę. Samo to, że wy­trzy­mał bez osłon ter­mal­nych świad­czy o so­lid­no­ści.

– Tak pan uważa?

– Jasne. Prze­ży­je te wszyst­kie nowe mo­de­le. Teraz już ta­kich nie pro­du­ku­ją. Ba­wa­rian pła­kał jak sprze­da­wał.

– Sie­dem ty­się­cy so­la­ri­sów to tro­chę dużo – ne­go­cjo­wał po­ten­cjal­ny klient.

– Bo ja­kość kosz­tu­je. Ale niech stra­cę, sześć ty­się­cy pięć­set.

– Biorę – po­wie­dział pod­eks­cy­to­wa­ny młody na­pa­le­niec.

– Za­pra­szam do biura. Za­ła­twi­my for­mal­no­ści. – Ja­nusz pró­bo­wał ukryć ra­dość, która wy­peł­ni­ła jego serce na myśl o zysku.

Pod­czas za­ła­twia­nia for­mal­no­ści tuż nad nimi wi­sia­ły ko­lej­no: sym­bol przy­na­leż­no­ści do Gil­dii Zło­mia­rzy, dy­plom Wi­ce­han­dla­rza Roku, Złoty Pal­nik na­gro­da za naj­więk­szą uty­li­za­cję stat­ków sprzed dwu lat. Tuż pod nimi wi­siał szcze­gól­ny do­ku­ment, spi­sa­ny nie­zna­nym al­fa­be­tem, gwa­ran­tu­ją­cy po­wo­dze­nie biz­ne­su, zwany cy­ro­gra­fem i pod­pi­sa­ny krwią.

Dzie­sięć minut póź­niej przy­pie­czę­to­wa­li za­war­cie umowy po­da­jąc i ści­ska­jąc sobie dło­nie. Szczę­śli­wy klient nie wie­dział jesz­cze, w co się wpa­ko­wał. Od­pa­lił sta­tek i wy­star­to­wał. Ja­nusz trzy­mał kciu­ki za to, aby nie roz­sy­pał się na tym eta­pie. Mło­dziak nie był jed­nak, aż tak na­iw­ny i zgo­dził się na zakup, pod wa­run­kiem, że do­sta­nie gwa­ran­cję roz­ru­cho­wą.

Oby wy­trzy­mał – po­my­ślał pa­trząc na od­da­la­ją­cy się prom. Co trze­ci trze­ba ho­lo­wać z po­wro­tem do Astro­szro­tu na aste­ro­idę.

Młody pilot zo­sta­wiał za sobą war­kocz ni­czym ko­me­ta. Był wciąż zbyt młody i nie­do­świad­czo­ny, aby wie­dzieć, że sil­ni­ki po­win­ny być bar­dziej sub­tel­ne.

Ja­nusz z ulgą ma­chał, pod­czas gdy w gło­wie wi­zu­ali­zo­wał sobie na co wyda cięż­ko za­ro­bio­ne so­la­ri­sy.

Pięć ty­się­cy so­la­ri­sów na tym zło­mie – wprost roz­pie­ra­ła go duma.

– Pięć ty­się­cy dzi­siaj – po­pra­wił się już na głos. – Prze­cież sprze­da­ję i od­ku­pu­ję go po raz trze­ci w tym roku. Co za owoc­ny dzień. Dzię­ki temu mam na ostat­nią ratę, a jutro przy­bę­dzie prze­sył­ka.

Na dziś ko­niec – po­my­ślał zmie­nia­jąc usta­wie­nia na za­mknię­te w pa­ne­lu kon­tro­l­nym. Więk­szość świa­teł za­czę­ła przy­ga­sać. Zo­sta­ły tylko czer­wo­ne pod­świe­tle­nia ostrze­gaw­cze. Na­pi­sy "Astro­szrot" też zmie­ni­ły kolor z nie­bie­skie­go na ciem­no­czer­wo­ny. Au­to­re­spon­der nadał sy­gnał "Za­mknię­te. Astro­szrot za­pra­sza po­now­nie za 12 go­dzin i 6 minut".

 

*

 

Ko­lej­ny dzień, ko­lej­na bitwa, ko­lej­na szan­sa na za­ro­bie­nie so­la­ri­sów – po­my­ślał Ja­nusz. Ak­ty­wo­wał sys­tem. Neony na aste­ro­idzie roz­świe­tli­ły się na zie­lo­no. Trans­pon­der za­czął nada­wać sy­gnał "Otwar­te. Astro­szrot za­pra­sza. Naj­niż­sze ceny w tej czę­ści ga­lak­ty­ki".

Zenek odbił kartę z pół­go­dzin­nym spóź­nie­niem. Hel­mut do­tarł na czas i był już prze­bra­ny w kom­bi­ne­zon. R3D3 pa­rzył kawę oraz chło­dził piwo na klina dla Zenka.

– Tylko jedno – po­wie­dział Ja­nusz. – I bierz się do ro­bo­ty.

– Dobra. Co mamy na dzi­siaj? – spy­tał Zenek otwie­ra­jąc bro­war i wy­rzu­ca­jąc za­wlecz­kę za sie­bie.

R3D3 zwin­nie przy­śpie­szył i zła­pał ją ni­czym ru­cho­my kosz na śmie­ci.

– Przy­wieź­li jed­nost­kę z Regis III. Nawet nie wiem, gdzie to jest.

– Też nie mam po­ję­cia.

– Po­dob­no w kon­ste­la­cji Liry. Ale nie pytaj, gdzie to. Ogląd­nij­cie jed­nost­kę do­kład­nie. Wy­glą­da na bar­dzo starą, jest wy­po­sa­żo­na w jakąś dziw­ną ar­cha­icz­ną tech­no­lo­gię. Za­in­we­sto­wa­łem w to sporo so­la­ri­sów. Nawet nie chcę my­śleć, co się sta­nie, jak nie tra­fi­łem z tą in­we­sty­cją. Po­wiem ina­czej. Jeśli nie tra­fi­łem, to bę­dzie­cie szu­kać innej pracy.

– Mamy nie ciąć? – spy­tał Hel­mut.

– Nie, jeśli ci życie miłe. Macie zro­bić do­ku­men­ta­cję fo­to­gra­ficz­ną. Jeśli to jest jed­nost­ka, z tych cza­sów co myślę, to praw­dzi­wy kla­syk.

Hel­mut odło­żył pal­nik. W jego ba­wa­riań­skich oczach widać było zawód.

Po trzy­dzie­stu mi­nu­tach byli na miej­scu.

– Ożeż! Ja­nusz miał rację. Dla mnie to wy­glą­da na krą­żow­nik i to z tych naj­wcze­śniej­szych ge­ne­ra­cji. To zna­czy mocno za­byt­ko­wy, tak stary, że aż śmier­dzi zy­skiem.

– Ja. Ma stary nosa.

We­szli na mo­stek. Ich oczom uka­za­ły się za­bru­dzo­ne szyby, a na cen­tral­nej widać było krzyż ce­low­ni­czy. Był skie­ro­wa­ny w stro­nę bazy na aste­ro­idzie. Zro­bi­li do­kład­ne zdję­cia. Na­stęp­nie zo­ba­czy­li ste­row­nię.

– To jest wy­po­sa­żo­ne w au­to­ma­ty me­cha­nicz­ne – Zenek był pod wra­że­niem. Wy­glą­da, że to jest w do­brym sta­nie.

– Sze­fie. Ro­bo­ta zro­bio­na. Ta jed­nost­ka jest w nad wyraz do­brym sta­nie. Do­ku­men­ta­cja ze­bra­na – po­wie­dział Zenek.

– Koń­czy­my na dziś? – spy­tał Hel­mut.

– Tak. Skoń­czy­my wcze­śniej. Zbie­raj­cie się. Ja jesz­cze zo­sta­nę, prze­gląd­nę te dane.

Ja­nusz prze­sta­wił trans­pon­der. Zo­stał nada­ny sy­gnał „Za­mknię­te. Astro­szrot za­pra­sza po­now­nie za 13 go­dzin i 20 minut”.

Prze­glą­dał fo­to­gra­fie i jed­no­cze­śnie ścią­gał ma­te­ria­ły o za­gi­nio­nych jed­nost­kach. Trans­pon­der nada­wał teraz sy­gnał „Za­mknię­te. Astro­szrot za­pra­sza po­now­nie za 2 go­dzi­ny i 5 minut”. Miał pewne po­dej­rze­nia, ale mu­siał wszyst­ko zwe­ry­fi­ko­wać. „Osiem­na­ście ty­się­cy ton masy spo­czyn­ko­wej” czy­tał w książ­ce o le­gen­dar­nych i pra­sta­rych okrę­tach. Zdję­cie było słabe, ale nie dało się nie za­uwa­żyć po­do­bień­stwa. Był to krą­żow­nik dru­giej klasy, a za­ra­zem była to naj­więk­sza jed­nost­ka, jaką dys­po­no­wa­ła baza w kon­ste­la­cji Liry. Były tylko dwie bliź­nia­cze jed­nost­ki tego typu. W ka­ta­lo­gu wy­mie­nio­no Kon­do­ra oraz Nie­zwy­cię­żo­ne­go.

– Ożeż kurwa – po­wie­dział do sie­bie Ja­nusz. – Jeśli to praw­da to mam kurę zno­szą­cą złote jaja.

 

*

 

Tego dnia nie prze­łą­czy­li au­to­re­spon­de­ra w tryb „Otwar­te”.

– A to co? – spy­tał prze­glą­da­jąc zdję­cia Zenek.

– Czy­ta­łem o tym. To jest au­to­mat na taśmę pro­gra­mo­wą. – Wpadł w eks­cy­ta­cję Ja­nusz.

– Co to zna­czy? – Hel­mut zmarsz­czył brwi.

– To zna­czy, że jak to od­pi­cu­je­my, to otwie­ra­my tu mu­zeum.

– Mu­zeum? – Zenek nie ukry­wał zdzi­wie­nia.

– So­la­ri­sy za­czną pły­nąć fo­to­no­wy­mi stru­mie­nia­mi.

– Będę ku­sto­szem – zgło­sił pro­po­zy­cję Zenek.

– Nie spie­prz­cie ro­bo­ty, a bę­dziesz ku­sto­szem – po­wie­dział za­cie­ra­jąc ręce. Pod­czas, gdy na jego twa­rzy go­ścił uśmiech, tuż obok w tle na ścia­nie wi­sia­ła kopia cy­ro­gra­fu pod­pi­sa­ne­go ludz­ką krwią. Krwią Ja­nu­sza.